Οι κατ’ εξοχήν συνέπειες της πτώσεως

Διάγραμμα – Περίληψη

Θέματος Η' τοῦ Θεολογικοῦ Προγράμματος «Ὀρθοδοξία καί Ζωή»

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας,

περιόδου Ζ΄, ἔτους 2012-2013.

Εἰσαγωγικά: Ἡ ἀπώλεια τοῦ Παραδείσου (α'), ἡ διακοπή τῆς κοινωνίας μέ τόν Θεό (β'), ὁ σκοτασμός τοῦ νοός (γ') καί ἡ κυριαρχία τῶν παθῶν καί τῆς ἁμαρτίας (δ'), δέν εἶναι οἱ μόνες συνέπειες τῆς πτώσεως. Ὑπάρχουν και ἄλλες πιό σοβαρές συνέπειες, ὅπως:

Θεία Ευχαριστία και αιρετικές απομιμήσεις της

ΤΕΥΧΟΣ 55              ΤΡΙΠΟΛΙΣ          ΜΑΡΤΙΟΣ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2008

ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ
ΚΑΙ ΚΑΚΟΤΡΟΠΕΣ ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΑΠΟΜΙΜΗΣΕΙΣ ΤΗΣ

Θεία Εὐχαριστία καί Ἐκκλησία.

Κατά τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση, ὁ Χριστός ἦλθε στόν κόσμο καί θυσιάστηκε γιά τή σωτηρία μας. Μέ τήν Ἀνάστασή Του νίκησε τόν θάνατο καί συνέτριψε τήν ἐξουσία τοῦ διαβόλου. Χάρισε τή ζωή καί τήν ἀνάσταση, πρῶτα στίς ψυχές ὅσων Τόν ἀκολουθοῦν καί ἀργότερα στά σώματα ὅλων τῶν ἀνθρώπων γενικά, τά ὁποῖα θά ἀναστήσει κατά τή Δευτέρα Παρουσία Του. Ὅσους πίστεψαν σ’ Αὐτόν καί δέχονται τή σωτηρία πού πηγάζει ἀπό τόν Σταυρό Του, δέν τούς ἐγκατέλειψε μόνους, ἀλλά τούς συγκεντρώνει γύρω ἀπό τόν Ἑαυτό Του, σέ ἕνα σῶμα, τό ὁποῖο ὀνομάζεται Ἐκκλησία. Ὑποσχέθηκε, μάλιστα, ὅτι θά εἶναι πάντοτε μαζί τους, «ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. 28,20).

Το πρόσωπο του Αντιχρίστου στην Ορθόδοξη Παράδοση

ΤΕΥΧΟΣ 54    ΤΡΙΠΟΛΙΣ     ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2008

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Ἡ Βιβλική μαρτυρία περί τοῦ Ἀντιχρίστου

Στό προηγούμενο τεῦχος τοῦ ἐντύπου μας ἀναφερθήκαμε στή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου, θέμα γιά τό ὁποῖο ἐμφανίζονται κατά καιρούς πολλές αἱρετικές ἀντιλήψεις καί πλάνες, μέ ἀποτέλεσμα νά προκαλεῖται σύγχυση στό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Γιά νά ὁλοκληρωθεῖ, ὅμως, ὁ λόγος γιά τό θέμα, εἶναι ἀναγκαία μιά εἰδική ἀναφορά στό πρόσωπο τοῦ Ἀντιχρίστου, ἀφοῦ ἡ ἐμφάνισή του εἶναι ἕνα ἀπό τά «σημεῖα», πού θά προηγηθοῦν τῆς Δευτέρας Παρουσίας. Ὁ Ἀντίχριστος θά ἐμφανισθεῖ πρίν τόν ἀναμενόμενο Χριστό καί θά ἐπιχειρίσει νά μιμηθεῖ τό πρόσωπο καί ἔργο του (γι’ αὐτό ἄλλωστε ὀνομάζεται Ἀντί-Χριστος), μέ σκοπό νά πλανήσει «τήν οἰκουμένην», ὁδηγώντας την στήν αἰχμαλωσία τοῦ διαβόλου. Σκοπός τῆς ἀναφορᾶς μας στό σκοτεινό αὐτό πρόσωπο εἶναι νά ἀποφευχθοῦν δυό ἀκραῖες τοποθετήσεις, πού συνήθως παρατηροῦνται: ἀφ’ ἑνός μέν τό ὑπερβολικό ἄγχος, ὁ φόβος, ἤ ἀκόμη καί ὁ πανικός πρό τοῦ ἀναμενόμενου Ἀντιχρίστου (ἔνδειξη ἔλλειψης τῆς ἀπαιτούμενης πίστεως καί ἐμπιστοσύνης στόν Χριστό), ἀφ’ ἑτέρου δέ ὁ ἐφησυχασμός καί ἡ ἀδιαφορία γιά τά συναφῆ θέματα. Κατά τήν ἔκφραση δέ τοῦ συγχρόνου μας Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, σκοπός μας εἶναι νά προκληθεῖ ἡ «καλή ἀνησυχία» γιά τά ἐπερχόμενα γεγονότα καί νά τονωθεῖ ἡ πίστη τῶν Χριστιανῶν (γιά πιό ἔγκυρη Ὀρθόδοξη ἐνημέρωση βλ. τό κείμενο τοῦ Γέροντος Παϊσίου μέ τίτλο «Σημεῖα τῶν καιρῶν – 666»).

Η Ορθοδοξία και το φρόνημα της Νέας Εποχής

Κείμενο δημοσιευμένο στό περιοδικό

«Ἐφημέριος»,

μηνιαία ἔκδοση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,

ἔτος 59, τεῦχ. 10, Νοέ. 2010.

  

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ στή μακραίωνη ἱστορία της πολλές φορές κινδύνευσε ἀπό τήν ἀπειλή τῶν αἱρέσεων. Ἡ Ἐκκλησία, βέβαια, ὄχι ὡς Θεανθρώπινος ὀργανισμός, ὡς Σῶμα Χριστοῦ, ἀλλά τά ἐπιμέρους μέλη της, πού κατά καιρούς γίνονται θύματα λύκων, πού ἐμφανίζονται μέ ἔνδυμα προβάτων. Καί σήμερα ἡ ἀπειλή αὐτή εἶναι ὑπαρκτή, ἀφοῦ καί σήμερα δροῦν ἑκατοντάδες αἱρέσεις, κάποιες ἀπό τίς ὁποῖες εἶναι ἐξαιρετικά ἐπικίνδυνες. Πιό ἐπίκνδυνο, ὅμως, φαίνεται νά εἶναι ἕνα ἄλλο φαινόμενο τῶν ἡμερῶν μας, πού ἐπιχειρεῖ νά ἁλώσει τήν Ἐκκλησία ἐκ τῶν ἔσω, δηλ. ὕπουλα καί ἀθόρυβα, χωρίς νά γίνεται ἀντιληπτό. Πρόκειται γιά τό φαινόμενο τῆς Νέας Ἐποχῆς.

Ο Γιαχβέ της Βίβλου και η σύγχυση των Μαρτύρων του Ιεχωβά

Κείμενο δημοσιευμένο στό περιοδικό

«Ἐφημέριος»,

μηνιαία ἔκδοση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,

ἔτος 60, τεῦχ. 4, Ἀπρ. 2011.

Ὅπως εἶναι γνωστό, οἱ ὁπαδοί τῆς αἵρεσης τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ, πιστεύουν ὅτι τό θέμα τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ ἔχει θεμελιώδη σημασία γιά τή σωτηρία μας. Θεωροῦν βασική ἀποστολή τους νά «μαρτυροῦν» ὅτι τό «Ἰεχωβᾶ», ὅπως ἐσφαλμένα προφέρουν τό Ἑβραϊκό «Γιαχβέ», εἶναι τό αἰώνιο καί ἀναλλοίωτο ὀνόμα τοῦ Θεοῦ.

Η πτώση ως ανθρωπολογικό γεγονός

Διάγραμμα – Περίληψη

Θέματος Ζ' τοῦ Θεολογικοῦ Προγράμματος «Ὀρθοδοξία καί Ζωή»

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας,

περιόδου Ζ΄, ἔτους 2012-2013.

Ὁ ἄνθρωπος καί ἡ πτώση του: Κατά τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση, ἡ παροῦσα κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου δέν εἶναι φυσική καί αὐθεντική. Ὁ ἄνθρωπος, ὅπως τόν γνωρίζουμε σήμερα, δέν εἶναι αὐτός πού δημιούργησε ὁ Θεός, ἀλλά ὁ παραμορφωμένος ἀπό τήν τραγωδία τῆς πτώσεως ἄνθρωπος. Ἡ πτώση εἶναι τό τραγικότερο γεγονός τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. Γνωρίζουμε μόνο τήν ἀλλοιωμένη καί ἀλλοτριωμένη εἰκόνα τοῦ ἀνθρώπου. Γιά νά ἀνακαλύψουμε τήν αὐθεντική, πρέπει νά ἀνατρέξουμε: α) στόν προπτωτικό ἄνθρωπο, πού διασώζει τό «κατ’ εἰκόνα», καί β) στό ἀρχέτυπο τῆς εἰκόνας, πού εἶναι ὁ Χριστός. Ἡ διάκριση μεταξύ προπτωτικῆς καί μεταπτωτικῆς κατάστασης ἀποτελεῖ «κλειδί» γιά τήν ὀρθή κατανόηση τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἐπιστήμη, ἡ φιλοσοφία καί κάθε ἄλλη ἀνθρώπινη ἐνέργεια, πού τήν ἀγνοοῦν, προϋποθέτουν τή συνήθη παραμορφωμένη εἰκόνα τοῦ ἀνθρώπου, τήν ὁποία ἐκλαμβάνουν ὡς φυσιολογική, αὐθεντική καί ὑγειή. Ἀποτέλεσμα: δέν μποροῦν νά βοηθήσουν τόν ἄνθρωπο οὐσιαστικά, δέν μποροῦν νά τόν θεραπεύσουν πραγματικά, δέν μποροῦν νά ἐπέμβουν ἐπί τοῦ ἀνθρώπου σωστικά (μέ τήν Ὀρθόδοξη θεολογική ἔννοια).

Η Β΄ Παρουσία του Κυρίου στην Ορθόδοξη Παράδοση

ΤΕΥΧΟΣ 53      ΤΡΙΠΟΛΙΣ      ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ - ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2007

Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Ἀπό τήν «ἐπιφάνεια τῆς χάριτος» στήν «ἐπιφάνεια τῆς Δόξης» τοῦ Θεοῦ

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν Α' Πρός Τιμόθεον ἐπιστολή του (3,16) κάνει λόγο γιά τό «μέγα τῆς εὐσεβείας μυστήριον», γιά τό μεγάλο μυστήριο, τό ὁποῖο σεβόμεθα καί τιμοῦμε. Πρόκειται γιά τό γεγονός ὅτι «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί», δηλ. γιά τό ὅτι ὁ Θεός (ὁ Χριστός) ἦλθε καί ἔζησε ἀνάμεσά μας. Γεννήθηκε ὡς ἄνθρωπος, δίδαξε, ἔκανε θαύματα, σταυρώθηκε, ἀναστήθηκε καί ἀνελήφθη στούς οὐρανούς. Ἀλλοῦ ἀναφέρεται στήν «ἐπιφάνεια τῆς χάριτος» τοῦ Θεοῦ, ἀπό τήν ὁποία πηγάζει ἡ σωτηρία: «ἐπεφάνη ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις» (Τιτ. 2,11). Ἐκτός, ὅμως, ἀπ’ αὐτή τὴν «ἐπιφάνεια» (Παρουσία), ὑπάρχει καί μιά ἄλλη, ἡ «ἐπιφάνεια τῆς Δόξης» τοῦ Θεοῦ (Τιτ. 2,13), ἡ Δευτέρα Παρουσία. Ἡ Πρώτη Παρουσία τοῦ Χριστοῦ εἶναι γεγονός, πού ἔχει ἤδη πραγματοποιηθεῖ. Ἡ Δευτέρα (ἡ «ἐπιφάνεια τῆς Δόξης») εἶναι γεγονός πού ἀναμένεται, εἶναι κάτι, πού θά συμβεῖ στό τέλος τοῦ κόσμου, εἶναι γεγονός ἐσχατολογικό. Στήν Πρώτη Παρουσία Του, ὁ «ὑψηλός Θεός» ἐμφανίστηκε ἀνάμεσά μας ὡς «ταπεινός ἄνθρωπος». Δέν ἀπεκάλυπτε τή θεότητά Του, ἀλλά τήν «ἔκρυπτε» πίσω ἀπό τήν ἀνθρωπότητα, ἀφήνοντάς την μόνο νά ἐννοηθεῖ ἤ νά πιστευθεῖ ἀπό τή διδασκαλία Του καὶ τά θαύματά Του. Ἡ Δευτέρα Παρουσία Του, ὅμως, θά γίνει «μετά Δόξης», δηλ. θά ἐμφανισθεῖ μέ ὅλη Του τή Δόξα, γιά νά κρίνει «ζῶντας καί νεκρούς».