Βαμπιρισμός και δαιμονοπληξία

ΤΕΥΧΟΣ 69          ΤΡΙΠΟΛΙΣ          ΙΟΥΛΙΟΣ - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2010

ΒΑΜΠΙΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΟΠΛΗΞΙΑ

Τό φαινόμενο τοῦ βαμπιρισμοῦ σήμερα

Στίς μέρες μας μποροῦμε νά μιλήσουμε γιά «βαμπιρομανία» καί φρενίτιδα μέ τούς ζωντανούς - νεκρούς, δηλαδή τούς βρυκόλακες τῶν λαϊκῶν προλήψεων καί παραδόσεων. Ὁ μύθος τοῦ αἱμοδιψοῦς Πρίγκηπα τῆς Τρανσυλβανίας καί οἱ ταινίες τῆς δεκαετίας τοῦ ’50 ἦταν μόνον ἡ ἀρχή. Σήμερα παρατηρεῖται στίς Η.Π.Α. τό φαινόμενο σέ διάφορα ὁμαδικά πάρτυ νά γίνεται αἱμοληψία ὡς ἀκραία μορφή κοινωνικῆς ἀνατροπῆς καί πρόκλησης (!) ἀπό μεθυσμένους νεαρούς, ἐνῶ στόν ἡμερήσιο τύπο μερικές φορές καταγράφονται νυχτερινές ἐπιθέσεις ἀπό ἐφήβους πού μέ εἰδική σύριγγα θέλησαν νά «δοκιμάσουν» τό αἷμα ἀνύποπτων περαστικῶν. Τό ἐφηβικό μυθιστόρημα «Τό Λυκόφως» (Twilight) τῆς Stephenie Meyer γιά τό δεκαεπτάχρονο κορίτσι, πού ἐρωτεύτηκε ἕναν ὄμορφο βρυκόλακα, τό ἐμπνεύστηκε ἡ συγγραφέας ἀπό ἕνα παράξενο ὄνειρό της (!) στίς 2 Ἰουνίου 2003 μέ τό ἴδιο θέμα καί τό διασκεύασε στό 13ο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου της. Τό βιβλίο τῆς Meyer ἔγινε ἀνάρπαστο, σέ σημεῖο νά ξεπεράσει στά εὐπώλητα γιά παιδιά (!) τοῦ 2005 μέσα σέ ἕνα μήνα ἀκόμη καί τόν «μάγο» Χάρρυ Πότερ τῆς Ρόουλινγκ, ἐνῶ ὑπῆρξε τό πρῶτο μιᾶς τετραλογίας «The Twilight Saga» (ἀκολούθησαν ἡ «Νέα Σελήνη» (New Moon), ἡ «Ἔκλειψη» (Eclipse) καί ἡ «Χαραυγή» (Breaking Dawn). Στό ἐξώφυλλο τοῦ πρώτου βιβλίο της ἡ συγγραφέας ἔθεσε ἕνα μῆλο ἀνάμεσα σέ δύο χέρια, τό ὁποῖο κατά τή δήλωσή της ἀναπαριστάνει τόν ἀπαγορευμένο καρπό τοῦ βιβλίου τῆς Γενέσεως καί συμβολίζει τήν ἀληθινή γνώση τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ (Γεν. 2,17), δηλαδή τόν ἀπαγορευμένο ἔρωτα τῆς δεκαεπτάχρονης Ἰσαβέλλας καί τοῦ ὄμορφου βρυκόλακα Ἔντουαρντ. Ἡ κινηματογραφική μεταφορά τοῦ πρώτου βιβλίου (μέ πρωταγωνιστές τήν Kristen Stewart καί τόν Romert Pattinson) τόν Νοέμβριο τοῦ 2008 ἀπέφερε ἰλιγγιώδη ἔσοδα στήν ἑταιρεία Summit Entertainment πού τό φρόντισε, ἐνῶ στοίχειωσε τά ὄνειρα πολλῶν ἐφήβων κοριτσιῶν ἀνά τήν ὑφήλιο. Οἱ λογοτεχνικοί κριτικοί τῶν ἀμερικανικῶν ἐφημερίδων ἔγραψαν διθυραμβικές κριτικές γιά τά βιβλία τῆς Meyer, τονίζοντας μεταξύ ἄλλων τόν συνδυασμό σεξουαλικῶν φαντασιώσεων, τῆς νεανικῆς ἀποξένωσης καί τάσης γιά αὐτονόμηση, καί τοῦ σκοτεινοῦ ρομαντισμοῦ γιά τόν ὁποῖον διψᾶ ἡ νεολαία (… Τά σχόλια ἐναπόκεινται στούς ἐχέφρονες ἀναγνῶστες μας). Συγχρόνως, τηλεοπτικές σειρές πού προβάλλονται ἐδῶ καί καιρό καί ἀπό ἑλληνικούς ἰδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς, μέ ἥρωες βρυκόλακες πού ἀντιμάχονται τό κακό (…!), ὅπως τό «True Blood» πού βρίσκεται ἤδη σέ τρίτη σαιζόν τηλεοπτικῆς προβολῆς, καθηλώνουν πολλούς νεαρούς τηλεθεατές, ἐνῶ σέ πολλές περιπτώσεις οἱ «μοντέρνοι» γονεῖς παρακολουθοῦν τέτοιες σειρές μέ τούς νεαρούς βλαστούς τους. Ἡ φρενίτιδα γιά τά σκοτεινά πλάσματα παρουσιάζει ἀνησυχητικές διαστάσεις καί σέ ψυχιατρικά κρούσματα σέ σχέση μέ τά ἀλλόκοτα ἐγκλήματα καί τήν ἔξαρση τῆς τυφλῆς βίας στήν ἐποχή μας, παράλληλα μέ φαινόμενα νεοσατανιστικῶν τελετῶν καί ἀναβιώσεων πρωτογονικῶν θρησκειῶν μέ τελετές ἀνθρωποθυσίας.

Πως επικράτησε ο Χριστιανισμός

ΤΕΥΧΟΣ 68              ΤΡΙΠΟΛΙΣ                  ΜΑΪΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2010

ΟΙ ΔΙΩΚΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΙ

Ἤ ΠΩΣ ΕΠΕΚΡΑΤΗΣΕ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ;

Κατευθυνόμενη προπαγάνδα καί σύγχυση

Ἡ προπαγάνδα, πού συστηματικά ἀσκεῖται στίς μέρες μας ἀπό διάφορες πλευρές, δημιουργεῖ συνήθως τέτοια σύγχυση, ὥστε πολλοί ἀπό μᾶς κινδυνεύουμε νά ξεχάσουμε ἀκόμη καί τά αὐτονόητα. Σέ πολλές περιπτώσεις τό ἀποτέλεσμά της εἶναι ἡ πλήρης διαστροφή τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας ἔντεχνα κατευθυνόμενης καί μεθοδευμένης προπαγάνδας εἶναι οἱ ἰσχυρισμοί τῶν γνωστῶν ἀρχαιολατρῶν τῆς ἐποχῆς μας (ὁπαδῶν τῆς ἀρχαίας εἰδωλολατρίας καί τῆς ἀναβίωσής της), ὅτι ὁ Χριστιανισμός ἐπικράτησε μέ τή βία!, ὅτι ἐπεβλήθη μέ αὐτοκρατορικά διατάγματα!, ὅτι ἐξεδίωξε τήν ἀρχαία ἑλληνική θρησκεία!, ὅτι οἱ Χριστιανοί κατέστρεψαν τά ἀρχαῖα μνημεῖα (βλ. τεῦχ. 37 τοῦ ἐντύπου μας)!, ὅτι διέπραξαν φοβερά ἐγκλήματα (προβάλλεται κατά κόρον ἡ μοναδική ἴσως περίπτωση τῆς δολοφονίας τῆς φιλοσόφου Ὑπατίας στήν Ἀλεξάνδρεια. Ἄν ὑπῆρχε καί ἄλλο τέτοιο γεγονός, θά ἦταν προφανῶς πασίγνωστο μέσω τῆς σύγχρονης προπαγάνδας: βλ. καί τεῦχ. 66 τοῦ ἐντύπου μας)! καί πολλά ἄλλα. Ἡ ἀρχαία εἰδωλολατρία προβάλλεται συνήθως ὡς «ὄμορφος κόσμος, ἠθικός, ἀγγελικά πλασμένος», ὁ δέ Χριστιανισμός ὡς σκοταδισμός, φανατισμός, μισαλλοδοξία καί ὀσπισθοδρόμηση. Ἡ ἐπιχειρούμενη διαστροφή περιβάλλεται ἀκόμη καί ἐπιστημονικό μανδύα: γίνεται ἐπιλεκτική χρήση τῶν πηγῶν ἤ κάποιων μεμονωμένων μαρτυριῶν γιά ὅ,τι συμφέρει τήν προπαγάνδα, ἐνῶ ἀγνοεῖται ἐντελῶς ὁ κύριος ὄγκος τῶν πηγῶν, ὁ ὁποῖος συνήθως μαρτυρεῖ γιά τό ἀντίθετο.

Ἐπειδή ἡ ἀναζήτηση καί ἡ προβολή τῆς ἀλήθειας εἶναι χρέος ὅλων μας, θά ὑπενθυμίσουμε στό τεῦχος αὐτό κάποια στοιχεῖα πολύ γνωστά ἀπό τήν ἱστορία τῶν πρώτων αἰώνων τοῦ Χριστιανισμοῦ, τά ὁποῖα κινδυνεύουν νά ξεχαστοῦν, ἀπαντώντας παράλληλα σέ ἐρωτήματα, ὅπως: Ποιοί εἶναι οἱ διῶκτες καί ποιοί οἱ διωκόμενοι στή συνάντηση τοῦ Χριστιανισμοῦ μέ τόν ἀρχαῖο εἰδωλολατρικό κόσμο; Ποιοί ἐπέβαλαν μέ τή βία θρησκευτικές ἀντιλήψεις καί πρακτικές; Ποιοί προέβησαν σέ συστηματικούς διωγμούς ἐναντίον συνανθρώπων τους μέ ἄλλη πίστη; Ποιοί διέπραξαν φοβερά ἐγκλήματα, χύνοντας τό αἷμα ἑκατομμυρίων Μαρτύρων; Πῶς καί γιατί ἐπεκράτησε, τελικά, ὁ Χριστιανισμός;

Το Μυστήριο της Ιερωσύνης

ΤΕΥΧΟΣ 67         ΤΡΙΠΟΛΙΣ               ΜΑΡΤΙΟΣ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2010

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ

ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ  ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ  ΣΤΙΣ  ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΕΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ

Ἡ ἀμφισβήτηση Ἐκκλησίας καί Ἱερωσύνης

Ὅπως εἶναι γνωστό, ὁ Προτεσταντισμός προῆλθε ὡς ἀντίδραση σέ μιά σειρά ἀπό ἀνεπίτρεπτες καί ἔξω ἀπό τό χριστιανικό πνεῦμα ἐνέργειες ἤ ὑπερβολές τοῦ Παπισμοῦ τῶν σκοτεινῶν χρόνων τοῦ Μεσαίωνα. Στήν προσπάθειά του νά ἀνεύρει τή χαμένη «αὐθεντικότητα», ὁ Προτεσταντισμός σάρωσε κυριολεκτικά καίρια καί αὐθεντικά στοιχεῖα τοῦ ἀρχικοῦ Χριστιανισμοῦ, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀπομακρυνθεῖ πολύ περισσότερο ἀπό τήν οὐσία του. Ἔτσι προέκυψε γιά μιά ἀκόμη φορά τό φαινόμενο νά ἀντιμετωπίζεται μιά αἵρεση μέ μιά ἄλλη, ἤ μᾶλλον μέ ἕνα πλῆθος αἱρέσεων, καί, τελικά, ἀντί γιά καλό, νά γίνεται περισσότερο κακό.

Φρειδερίκος Νίτσε: Γιατί μισούνται οι Έλληνες

Τόν τελευταῖο καιρό πληθαίνουν οἱ φωνές στήν Εὐρώπη καί στόν ὑπόλοιπο «πολιτισμένο» κόσμο, ὅτι «Οἱ Ἕλληνες εἶναι τεμπέληδες», «φοροφυγάδες», «ἀπατεῶνες» καί πολλά ἄλλα, παρόμοια καί χειρότερα. Πολλοί ἀποροῦν, γιατί συμβαίνει αὐτό, γιατί τόσο μένος ἐναντίον μας καί ποῦ πῆγαν τά «φιλελληνικά» αἰσθήματα τοῦ «πολιτισμένου» κόσμου; Ἀκόμη, γιατί σέ μιά τόσο σοβαρή κρίση (ποιοί τήν προκάλεσαν, ἄραγε;), πού θά ἔπρεπε νά εἴχαμε δεδομένη τή στήριξη τῶν «ἑταίρων» μας, εἰσπράττουμε τέτοιες συμπεριφορές;

Το δόγμα της σωτηρίας

ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

ΙΕΡΕΩΣ

ΣΩΤΗΡΙΟΥ Ο. ΑΘΑΝΑΣΟΥΛΙΑ

Ὅπως εἶναι γνωστό, στήν περίοδο τῶν ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων συζητήθηκαν εὑρύτατα καί ἔλαβαν τήν ὁριστική τους μορφή καί διατύπωση τά δύο θεμελιώδη δόγματα τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας, τό τριαδικό καί τό χριστολογικό. Ὡστόσο, κατά τήν περίοδο αὐτή δέν συζητήθησαν μόνο αὐτά τά δύο δόγματα, ἀλλά καί διάφορες ἄλλες ὄψεις τῆς ἀληθείας περί τοῦ Θεοῦ, οἱ ὁποῖες δέν συνδέονται ἄμεσα, ἐκ πρώτης ὄψεως τουλάχιστον, μέ τό τριαδικό καί μέ τό χριστολογικό δόγμα, οὔτε οἱ συζητήσεις γι’ αὐτά ἔλαβαν εὑρύτατες διαστάσεις. Τό σημαντικότερο ζήτημα, πού ἀπασχόλησε τήν Ἐκκλησία στήν περίοδο αὐτή, χωρίς ἄμεση σύνδεση μέ τά προαναφερθέντα δόγματα, ἦταν τό δόγμα τῆς σωτηρίας. Τό ζήτημα τῆς σωτηρίας, δηλαδή τό ἐρώτημα σχετικά μέ τό πῶς σώζεται ὁ ἄνθρωπος, τέθηκε κυρίως στή Δύση, ὅπου διαμορφώθηκαν κατά τόν δ' - ε' μ.Χ. αἰ. δύο μή ὀρθόδοξες θεωρήσεις του.