Δήλωσις περί Ουνίας Διορθοδόξου Επιτροπής Διαλόγου (12/12/1990)

ΔΗΛΩΣΙΣ

ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ

ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΑΙ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

(ΠΕΡΙ ΟΥΝΙΑΣ)

ΦΑΝΑΡΙΟΝ, 12 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1990

1. Οἱ ἐν τῷ Θεολογικῷ Διαλόγῳ μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν Ὀρθοδόξου καὶ Ρωμαιοκαθολικῆς ἀντιπρόσωποι τῶν Ἐκκλη­σιῶν Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας, Ρωσσίας, Σερβίας, Ρουμανίας, Γεωργίας, Ἑλλάδος, Πολωνίας, Τσεχο­σλοβακίας καὶ Φιλλανδίας, συνελθόντες ἐν Φαναρίῳ εἰς ἔκτα­κτον Σύσκεψιν, κατόπιν προσκλήσεως τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κυρίου κυρίου Δημητρίου, ἀνταποκριθέντος ἐν τῇ συντονιστικῇ εὐθύνῃ Αὐτοῦ, εἰς τὴν σχετικὴν παράκλησιν τῶν μετασχόντων εἰς τὴν ἐν Frei­sing Μικτὴν Ἐπιτροπὴν Ὀρθοδόξων ἀντιπροσώπων, καὶ ὑπὸ τὴν προεδρίαν τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος κυρίου Βαρθολομαίου, εἰδικῶς πρὸς τοῦτο παρακληθέντος, καὶ παρουσίᾳ τῶν μελῶν δύο Συνοδικῶν ἐν Φαναρίῳ Ἐπιτροπῶν, τῆς ἐπὶ τῶν Διορθοδόξων Ζητημάτων καὶ τῆς ἐπὶ τοῦ Διαλόγου μετὰ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, συνεσκέφθημεν ἐκτενῶς ἐπὶ διήμερον (11-12 Δεκεμβρίου 1990) ἐπὶ τοῦ ὀξυτάτου καταστάντος προβλήματος τῆς Οὐνίας εἰς τὰς διαφό­ρους χώρας τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης, πρὸς ἀκριβεστέραν ἐκτίμησιν τῆς δημιουργηθείσης ἐκρύθμου καταστάσεως καὶ λῆψιν κοινῆς ἀποφάσεως ὡς πρὸς τὴν στάσιν ἡμῶν ἔναντι τοῦ πρὸ δεκαετίας ἀρξαμένου Θεολογικοῦ Διαλόγου.

Δήλωσις περί Ουνίας ΣΤ΄ Μικτής Επιτροπής Διαλόγου (15/6/1990)

ΔΗΛΩΣΙΣ

ΣΤ΄ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΜΙΚΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ

ΜΕΤΑΞΥ

ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

[ΠΕΡΙ ΟΥΝΙΑΣ]

FREISING (ΜΟΝΑΧΟΝ), 6-15 ΙΟΥΝΙΟΥ 1990

1. Ἡ ὁλομέλεια τῆς Διεθνοῦς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς ὑπὸ τὴν συμπροεδρίαν τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας Στυλιανοῦ καὶ τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Edward Idris Cassidy, Προέδρου τοῦ Ποντιφικοῦ Συμβουλίου διὰ τὴν προώθησιν τῆς Χριστιανι­κῆς Ἑνότητος, συνῆλθεν ἀπὸ 6ης μέχρι 15ης Ἰουνίου 1990 ἐν Freising, ἐν τῷ οἴκῳ Kardinal - Dopfner - Haus, ὅπου ἔτυχε τῆς γενναιοδώρου φιλοξενίας τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Μονάχου καὶ Freising, Καρδιναλίου Freidrich Wetter.

Σώμα και ψυχή επί του ανθρώπου

Διάγραμμα – Περίληψη

Θέματος Ε' τοῦ Θεολογικοῦ Προγράμματος «Ὀρθοδοξία καί Ζωή»

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας,

περιόδου ΙΒ', ἔτους 2017-2018.

Ὁ ἄνθρωπος ὡς ψυχοσωματική ἑνότητα: Ἡ Βιβλική διήγηση γιά τή δημιουργία ὑπονοεῖ σαφῶς τό «δισύνθετον» ἤ τό «συναμφότερον» τοῦ ἀνθρώπου: ἄνθρωπος = σῶμα + ψυχή. Οὔτε ἡ ψυχή χωρίς τό σῶμα, οὔτε τό σῶμα χωρίς τήν ψυχή εἶναι ἄνθρωπος. Ὁ θάνατος, ὡς μέγιστο κακό, διχοτομεῖ (οὐσιαστικά, καταργεῖ) τόν ἄνθρωπο, ἡ δέ κατάλυση αὐτοῦ τοῦ κακοῦ καί ἡ ἀποκατάσταση τοῦ ἀνθρώπου στήν ὁλότητά του θά γίνει μέ τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν πρό τῆς Δευτέρας Παρουσίας. Βιβλικές ἐκφράσεις πού εὐνοοῦν τό «τρισύνθετον» τοῦ ἀνθρώπου (σῶμα, ψυχή, πνεῦμα), ἀναφέρονται εἴτε στίς δύο βασικές δυνάμεις τῆς ψυχῆς («λογική» καί «νοερά»), εἴτε στή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ζωοποιεῖ καί τό σῶμα καί τήν ψυχή. Ὡς δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ, τό σῶμα καί ἡ ψυχή ἔχουν ἀρχή, ἀλλά τό μέν σῶμα ἔχει ἀρχή καί τέλος, ἡ δέ ψυχή ἔχει ἀρχή καί (κατά χάριν) δέν ἔχει τέλος. Μεταξύ σώματος καί ψυχῆς ὑπάρχει στενώτατος («φυσικώτατος») δεσμός καί ἀλληλεπίδραση: ἡ ψυχή μετέχει σέ ὅ,τι συμβαίνει στό σῶμα καί τό σῶμα σέ ὅ,τι συμβαίνει στήν ψυχή. Ὡστόσο, ἀπό τά δύο συστατικά τοῦ ἀνθρώπου ὑπερτερεῖ σαφῶς ἡ ψυχή.

Έκθεσις περί Ουνίας Μικτής Υποεπιτροπής Διαλόγου (31/1/1990)

ΕΚΘΕΣΙΣ

ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΜΙΚΤΗΣ ΥΠΟΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗΝ

ΤΩΝ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΡΥΘΜΟΥ

ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΧΕΤΙΚΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΟΥΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟΥ

ΒΙΕΝΝΗ, 26-31 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1990

Συμφώνως πρός τάς ὁδηγίας, αἱ ὁποῖαι εἶχον δοθῇ ὑπό τῆς Διεθνοῦς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς ἐπί τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου με­ταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν Ὀρθοδόξου καί Ρωμαιοκαθολικῆς, μία Μικτή Ὑποεπιτροπή ἀνέλαβε νά μελετήσῃ τό θέμα τῶν μετά τῆς Ρώμης ἡνωμένων Ἐκκλησιῶν ἀνατολικοῦ ρυθμοῦ καί τά σχετικά προβλήματα τῆς Οὐνίας καί τοῦ προσηλυτισμοῦ.

Ἡ Ὑποεπιτροπή αὐτή συνῆλθε εἰς πρώτην σύσκεψιν ἐν Βιέννῃ ἀπό 26ης ἕως 31ης Ἰανουαρίου, ὑπό τήν κοινήν συμπροεδρίαν τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας Στυλιανοῦ καί τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Edward Cassidy, προέδρου τοῦ Ποντιφικοῦ Συμβουλίου διά τήν προώθησιν τῆς Ἑνότητος τῶν Χριστιανῶν.

Μήνυμα επί τη 40ετηρίδι του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (28/7/1988)

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

ΜΗΝΥΜΑ

ΕΠΙ ΤΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΤΑΕΤΗΡΙΔΙ ΤΟΥ Π.Σ.Ε.

28 ΙΟΥΛΙΟΥ 1988

Δόξαν καὶ αἶνον ἀναπέμπομεν τῷ ἐν Τριάδι Θεῷ, τῷ καταξιώσαντι ἡμᾶς ὅπως αἰσίως ἑορτάσωμεν κατὰ τὸ τρέχον σωτήριον ἔτος τὴν τεσσαρακοστὴν ἐπέτειον ἀπὸ τῆς ἱδρύσεως τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν. Ὁ Ἀποστολικὸς καὶ Πατριαρχικὸς Οἰκουμενικὸς Θρόνος τῆς Κωνσταντινουπόλεως χαίρει ἰδιαιτέρως καὶ ἀγάλλεται ἐπὶ τῇ ἐπετείῳ ταύτῃ, θεωρῶν τὴν πρὸ τεσσαρακονταετίας ἐν Ἀμστελλοδάμῳ σύστασιν τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, τὴν θεσμικὴν ταύτην ἔκφρασιν τῆς συγχρόνου Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, ὡς ὑλοποίησιν τῶν ἑαυτοῦ ὁραματισμῶν καὶ πραγματοποίησιν τῆς, διὰ τῆς Συνοδικῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920, διατυπωθείσης προτάσεως αὐτοῦ περὶ συστάσεως μιᾶς «Κοινωνίας Ἐκκλησιῶν», ἀποσκοπούσης εἰς τὴν συνάφειαν, τὴν συνεργασίαν καὶ τήν, δι’ ἔργων ἀλληλεγγύης, προσέγγισιν τῶν ἀνὰ τὸν κόσμον Ἐκκλησιῶν καὶ Ὁμολογιῶν, μὲ ἀπώτερον σκοπὸν τὴν ἑνό­τητα αὐτῶν ὑπὸ ἕνα Ποιμένα, τὸν Χριστόν.

Σχέδιο Διαλόγου Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών (1/6/1980)

Α΄ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ

ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΜΙΚΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ

ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΑΙ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

«ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ

ΜΕΤΑΞΥ

ΤΗΣ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»

ΠΑΤΜΟΣ - ΡΟΔΟΣ  1 ΙΟΥΝΙΟΥ 1980

Ι. Σκοπός τοῦ Διαλόγου:

Ὁ σκοπός τοῦ Διαλόγου μεταξύ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς καί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ἀποκατάσταση τῆς πλήρους κοινωνίας μεταξύ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν. Ἡ κοινωνία, μέ βάση τήν ἑνότητα τῆς πίστεως σύμφωνα πρός τήν κοινή ἐμπειρία καί τήν παράδοση τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας, θά βρεῖ τήν ἔκφρασή της στήν κοινή ἑορτή τῆς θείας Εὐχαριστίας.

II. Μέθοδος τοῦ Διαλόγου:

Δεδομένου ὅτι αὐτός εἶναι ὁ σκοπός τοῦ Διαλόγου μεταξύ τῆς Ὀρθόδοξης καί τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, ἡ καλύτερη μέθοδος γιά τήν προσέγγιση καί τή συζήτηση τῶν διαφόρων προβλημάτων θά πρέπει νά περιλαμβάνει τά ἀκόλουθα στοιχεῖα:

Δήλωσις της Ορθοδόξου Αντιπροσωπείας εἰς τό Συνέδριον του Ναϊρόμπι (1975)

ΔΗΛΩΣΙΣ

ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑΣ

ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ Ε' ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

ΤΟΥ «ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ»

ΝΑΪΡΟΜΠΙ ΚΕΝΥΑ 1975

Μία κοινὴ Δήλωσις ἁπασῶν τῶν ἐν τῇ Ε΄ Γενικῇ Συνελεύσει τοῦ ΙΙΣΕ Ἀνατολικῶν Ὀρθοδόξων Ἀντιπροσωπειῶν ἐπὶ μιᾶς καθορι­σμένης ἡμέρας δι’ ἕνα κοινὸν ἑορτασμὸν τοῦ Πάσχα, Ναϊρόμπι, Κένυα (1975).

Ἡμεῖς οἱ ἐν τῇ Πέμπτῃ Συνελεύσει παρόντες ἀντιπρόσωποι τῶν Ἀνατολικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν - μελῶν τοῦ Παγκοσμίου Συμ­βουλίου Ἐκκλησιῶν, ἐκφράζοντες τὴν ὁμόφωνον ἀπόφασιν τῶν ἡμετέρων Ἐκκλησιῶν, συσκεφθέντες δὲ καὶ ἐν Ναϊρόμπι ἐπὶ τοῦ θέματος τῆς σταθερᾶς ἡμερομηνίας πρὸς κοινὸν ἑορτασμὸν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ὑπὸ πάντων τῶν Χριστιανῶν, δηλοῦμεν:

Καταστατικόν Λειτουργίας «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών» (1975)

ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ

«ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ»

ΝΑΪΡΟΜΠΙ ΚΕΝΥΑ 1975

Ι. Βάσις

Τὸ Παγκόσμιον Συμβούλιον τῶν Ἐκκλησιῶν εἶναι κοινωνία τῶν Ἐκκλησιῶν, αἵτινες ὁμολογοῦσι τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν ὡς Θεὸν καὶ Σωτῆρα κατὰ τὰς Γραφάς, καὶ κατ’ ἀκολουθίαν ἐπιζητοῦσιν ἐκπληρῶσαι ἀπὸ κοινοῦ τὴν κοινὴν αὐτῶν κλῆσιν πρὸς δόξαν τοῦ ἑνὸς Θεοῦ, Πατρός, Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος.

ΙΙ. Μέλη

Αἱ Ἐκκλησίαι ἐκεῖναι θὰ ἐκλέγωνται ὡς μέλη τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν, αἵτινες δηλοῦσιν ὅτι δέχονται τὴν βάσιν, ἐφ’ ἧς στηρίζεται τὸ Συμβούλιον, καὶ ἱκανοποιοῦσι τοιαῦτα κριτήρια, ὁποῖα διαγράφουσιν ἡ Συνέλευσις καὶ ἡ Κεντρικὴ Ἐπιτροπή. Ἡ ἐκλογὴ τῶν μελῶν θὰ γίνηται διὰ ψηφοφορίας τῶν δύο τρίτων τῶν μελῶν Ἐκκλησιῶν, τῶν ἀντιπροσωπευομένων ἐν τῇ Συνελεύσει, ἑκάστης Ἐκ­κλησίας - μέλους ἐχούσης μίαν ψῆφον. Οἱαδήτις αἴτησις πρὸς ἀπόκτησιν τοῦ δικαιώματος τούτου μεταξὺ τῶν συγκροτήσεων τῶν Συνελεύσεων, δύναται νὰ ἐξετασθῇ ὑπὸ τῆς Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς· ἐὰν ἡ αἴτησις ὑποστηρίζηται ὑπὸ τῆς πλειοψηφίας τῶν δύο τρίτων τῶν παρόντων μελῶν τῆς Ἐπιτροπῆς, ἡ πρᾶξις αὕτη δέον νὰ ἀνακοινωθῇ πρὸς τὰς Ἐκκλη­σίας - μέλη τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν, καὶ ἐὰν δὲν προβληθῇ ἔνστασις τοῦ ἑνὸς τρίτου καὶ πλέον τῶν μελῶν Ἐκκλησιῶν ἐντὸς ἑξαμήνου, ὁ αἰτῶν θὰ ἀνακηρύσσηται ἐκλεγείς.

Οι Βιβλικές εκφράσεις «κατ’ εικόνα» και «καθ’ ομοίωσιν»

Διάγραμμα – Περίληψη

Θέματος Δ' τοῦ Θεολογικοῦ Προγράμματος «Ὀρθοδοξία καί Ζωή»

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας,

περιόδου ΙΒ', ἔτους 2017-2018.

Ἡ «εἰκών» τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο: Ἡ κατ’ ἐξοχήν διαφορά τοῦ ἀνθρώπου ἀπό κάθε ἄλλο ὁρατό δημιούργημα ἔγκειται στήν «κατ’ εἰκόνα» καί «καθ’ ὁμοίωσιν» Θεοῦ δημιουργία του. Κατά τούς Πατέρες, τό «κατ’ εἰκόνα» δηλώνει κάποια δεδομένη, σχετική καί περιορισμένη βέβαια, ὁμοιότητα μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου: ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι «εἰκών» τοῦ Θεοῦ («εἰκών τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου» εἶναι μόνο ὁ Υἱός καί Λόγος Του, Κολ. 1,15), ἀλλά «κατ’ εἰκόνα» ποίημά Του. Βασικά στοιχεῖα τοῦ «κατ’ εἰκόνα» εἶναι: α) τό «αὐτεξούσιον» καί β) τό «νοερόν». 

Αγιοκατάταξις Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη (1920-1991)

Ἐκ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου

Συνῆλθεν, ὑπό τήν προεδρίαν τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος εἰς τήν τακτικήν συνεδρίαν αὐτῆς σήμερον, Δευτέραν, 27ην Νοεμβρίου 2017, πρός ἐξέτασιν τῶν ἐν τῇ ἡμερησίᾳ διατάξει ἀναγεγραμμένων θεμάτων.

Κατ᾿ αὐτήν, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος ὁμοφώνως ἀποδεχθεῖσα εἰσήγησιν τῆς Κανονικῆς Ἐπιτροπῆς ἀνέγραψεν εἰς τό Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τόν μακαριστόν Ἀρχιμανδρίτην Ἰάκωβον Τσαλίκην, ἐκ Λιβισίου Μικρᾶς Ἀσίας, Ἡγούμενον τῆς ἐν Β. Εὐβοίᾳ Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Δαυΐβ τοῦ Γέροντος, τῆς μνήμης αὐτοῦ ὁρισθείσης διά τήν 22αν Νοεμβρίου  ἑκάστου ἔτους.

Ἐν τοῖς Πατριαρχείοις, τῇ 27ῃ Νοεμβρίου 2017

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου

ΠΗΓΗ:

http://www.amen.gr/article/to-anakoinothen-tou-oikoumenikou-patriarxeiou-gia-tin-agiokatataksi-tou-geroda-iakovou-tsaliki

Κόσμος και άνθρωπος ως δημιουργήματα

Διάγραμμα – Περίληψη

Θέματος Γ' τοῦ Θεολογικοῦ Προγράμματος «Ὀρθοδοξία καί Ζωή»

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας,

περιόδου ΙΒ', ἔτους 2017-2018.

Ἀπό τή «θύραθεν» στή χριστιανική κοσμοθεωρία: Ὁ Χριστιανισμός ἐμφανίστηκε σέ περιβάλλον, πού κυριαρχοῦσε ὁ ἑλληνικός πολιτισμός. Ὡστόσο, εἶχε διαμορφωμένες ἤδη τή δική του κοσμολογία καί τή δική του ἀνθρωπολογία, οἱ ρίζες τῶν ὁποίων ἀνάγονται στόν 13ο αἰ. π.Χ. (ἐποχή, κατά τήν ὁποία ἔζησε ὁ Μωϋσῆς). Μέ ἐπίκεντρο τήν περί δημιουργίας τοῦ κόσμου ἀντίληψη, ἡ Βιβλική κοσμολογία, στή συνάντησή της μέ τήν ἑλληνική, ἀνέτρεψε ἐκ βάθρων ὁλόκληρη τήν ἐπικρατοῦσα ἀντίληψη περί Θεοῦ, ἀνθρώπου καί κόσμου.

Διάγγελμα επί τη 25ετηρίδι του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (16/8/1973)

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ  ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ

ΕΠΙ ΤΗ ΕΙΚΟΣΙΠΕΝΤΑΕΤΗΡΙΔΙ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

16 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1973

1. Α΄) Ὁ Κύριος, «ὁ ἐλθὼν εἰς τὸ σῶσαι ἡμᾶς», κατεργάζεται ἐπὶ τῆς γῆς τὸ ἀπολυτρωτικὸν Αὐτοῦ ἔργον «πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως». Συμπορεύεται μετὰ τοῦ Λαοῦ Αὐτοῦ ἐν παντί, καὶ διὰ τῆς χάριτος τοῦ Παρακλήτου οἰκοδομεῖ καὶ προάγει τὴν Ἐκκλησίαν, δεικνὺς αὐτῇ νέας ἑκάστοτε προοπτικὰς καὶ τρόπους ζωῆς καὶ δράσεως, εἰς ἐπιτέλεσιν ἐν πᾶσι τοῦ θελήματος Αὐτοῦ καὶ ἐπέκτασιν τῆς βασιλείας Αὐτοῦ ἐπὶ τῆς γῆς.

2. Ὁ κ΄ αἰὼν παρέσχεν εἰς τὰς Χριστιανικὰς Ἐκκλησίας τὴν δυνατότητα ὅπως ἴδωσι τὴν πραγματικότητα ταύτην καὶ λάβωσι πεῖραν αὐτῆς. Ἡ ἀπὸ μακροῦ βιουμένη Οἰκουμενικὴ Κίνησις καὶ τὸ ἀπὸ εἰκοσιπενταετίας ἐν τοῖς κόλποις αὐτῆς, ὡς συγκεκροτημένη ἔκφρασις καὶ ὠργανωμενη μορφὴ αὐτῆς, ὑφιστάμενον Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν ἀποτελοῦσι μίαν τῶν ὁδῶν, τὴν ὁποίαν ἐξέλεξεν ὀ Κύριος ἵνα καταστήσῃ περισσότερον ἀκουστὴν εἰς τοὺς ἀνθρώπους τὴν «καινὴν ἐντολὴν» τῆς ἀγάπης καὶ περισσότερον σεβαστὸν εἰς τὰς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ τὸ παράγγελμα πρὸς καταλλαγήν, εἰρήνην καὶ ὁμόνοιαν.

Έκθεσις επί του Διαλόγου μετά των Παλαιοκαθολικών (15/9/1966)

ΕΚΘΕΣΙΣ

ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

ΕΠΙ

ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΩΝ

(ΒΕΛΙΓΡΑΔΙΟΝ 1-15/9/1966)

Ἡ συνῳδὰ τῇ σχετικῇ ἀποφάσει τῆς Γ΄ ἐν Ῥόδῳ Πανορθοδόξου Διασκέψεως, προτάσει δὲ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐξ ἀντιπροσώπων τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν συστᾶσα Διορθόδοξος Θεολογικὴ Ἐπιτροπὴ ἐπὶ τοῦ Διαλόγου μετὰ τῶν Παλαιοκαθολικῶν, φιλοξενοῦντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου τῶν Σέρβων κυρίου Γερμανοῦ καὶ τῆς Ἁγιωτάτης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας, συνελθοῦσα ἐν Βελιγραδίῳ, ἐν τῷ Πατριαρχικῷ μεγάρῳ, ἀπὸ τῆς α΄ μέχρι τῆς ιε΄ Σεπτεμβρίου τοῦ 1966, καὶ ἐν ἐπανειλημμέναις συνεδριάσεσι μελετήσασα, κατὰ τὴν δοθεῖσαν αὐτῇ ἐντολήν, τὰ θέματα περὶ ἃ δέον ἵνα ἐφεξῆς διατρίψῃ ὁ μεταξὺ Παλαιοκαθολικῶν καὶ Ὀρθοδόξων διάλογος, διατυποῖ ὧδε τὸ πόρισμα τῶν ἐργασιῶν αὐτῆς, ἵνα τοῦτο, ὑποβαλλόμενον τῇ Αὐτοῦ Θειοτάτῃ Παναγιότητι τῷ Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ, δι’ Αὐτοῦ δὲ τοῖς Μακαριωτάτοις Πατριάρχαις καὶ Προέδροις τῶν Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκ­κλησιῶν, μελετηθῇ καὶ τύχῃ τῆς ἐγκρίσεως αὐτῶν καὶ τῶν περὶ αὐτοὺς Ἱερῶν Συνόδων, διὰ τὰ περαιτέρω.

Εξωχριστιανικές θεωρήσεις του ανθρώπου

Διάγραμμα – Περίληψη

Θέματος Β' τοῦ Θεολογικοῦ Προγράμματος «Ὀρθοδοξία καί Ζωή»

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας,

περιόδου ΙΒ', ἔτους 2017-2018.

Χριστιανική καί ἐξωχριστιανική ἀνθρωπολογία: Ἡ ἀναγκαιότητα τῆς ἐξωχριστιανικῆς ἀνθρωπολογίας: πρός ἀποφυγήν συγχύσεων. Ἡ οὐσιαστική διαφορά μεταξύ θεολογικῆς καί μή θεολογικῶν θεωρήσεων: ὅλες οἱ μή θεολογικές θεωρήσεις γνωρίζουν μόνο τόν μεταπτωτικό ἄνθρωπο, ἐνῶ, θεολογικῶς ὑπάρχει: α) ὁ προπτωτικός, β) ὁ ἐν Χριστῷ ἀποκατεστημένος (θεραπευμένος - πεφωτισμένος) καί γ) ὁ ἐν Χριστῷ δεδοξασμένος (θεωμένος) ἄνθρωπος. Στίς μή θεολογικές θεωρήσεις, «φυσικός» («τέλειος») ἄνθρωπος εἶναι ὁ ἔχων τόν μέσο ὅρο τῶν ἰδιοτήτων καί τῆς συμπεριφορᾶς τοῦ μεταπτωτικοῦ ἀνθρώπου. Ὅμως, ἀπό Ὀρθόδοξη ἄποψη, αὐτός εἶναι ὁ «παρά φύσιν» ἄνθρωπος, ἐνῶ «κατά φύσιν» («φυσικός») εἶναι ὁ προπτωτικός καί «τέλειος ἄνθρωπος» («ἀρχέτυπον» τοῦ ἀνθρώπου) εἶναι ὁ Χριστός.

Πρόγραμμα Εξομολογήσεων Χριστουγέννων 2017

Έκθεσις επί του Διαλόγου μετά των Αγγλικανών (15/9/1966)

ΕΚΘΕΣΙΣ

ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

ΕΠΙ

ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΓΓΛΙΚΑΝΩΝ

(ΒΕΛΙΓΡΑΔΙΟΝ 1-15/9/1966)

Σήμερον τὴν 15ην Σεπτεμβρίου 1966 συνῆλθεν ἐν Βελιγραδίῳ, ἐν τῷ Πατριαρχικῷ τῆς Σερβίας μεγάρῳ, εἰς τὴν τελευταίαν αὐτῆς συνεδρίαν, ὑπὸ τὴν προεδρίαν τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Θυατείρων καὶ Μεγάλης Βρεττανίας κ.κ. Ἀθηναγόρου, ἡ Διορθόδοξος Θεολογικὴ Ἐπιτροπὴ διὰ τὴν προετοιμασίαν τοῦ Διαλόγου μετὰ τῶν Ἀγγλικανῶν. Ἡ Ἐπιτροπή, λαβοῦσα ὑπ’ ὄψιν τὸ ἀπὸ 14ης Σεπτεμβρίου 1966 ἑτοιμασθὲν κείμενον ὑπὸ τῆς ὑπ’ αὐτῆς ἐπὶ τούτῳ ὁρισθείσης ὑποεπιτροπῆς ἐπὶ τῶν συζητήσεων τοῦ περιεχομένου τοῦ καταλόγου τῶν θεμάτων τοῦ Διαλόγου μετὰ τῶν Ἀγγλικανῶν, ἀπεφάσισε τὰ ἑξῆς:

Πρόγραμμα Ακολουθιών Χριστουγέννων Πελάγους

Εισαγωγή στη νέα θεματική ενότητα

Διάγραμμα – Περίληψη

Θέματος Α' τοῦ Θεολογικοῦ Προγράμματος «Ὀρθοδοξία καί Ζωή»

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας,

περιόδου ΙΒ', ἔτους 2017-2018.

Εἰσαγωγικά: Ἀπό τό ἑνδέκατο στό δωδέκατο ἔτος λειτουργίας τοῦ Θεολογικοῦ Προγράμματος «Ὀρθοδοξία καί Ζωή». Ἀφορμή τοῦ Προγράμματος: Θεολογικοί καί ἄλλοι προβληματισμοί νέων κυρίως ἀνθρώπων. Προορισμός του: ἡ ἀπάντηση σ’ αὐτούς τούς προβληματισμούς, μέ βάση τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση, τήν Ἀποκάλυψη, ἀπάντηση τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ στούς ἀνθρώπινους προβληματισμούς. Αὐθεντικός ἄνθρωπος = ὁ προβληματιζόμενος ἄνθρωπος. Ὁ ἄνθρωπος, α) ὡς βιολογική ὕπαρξη (ζωώδης κατάσταση) καί β) ὡς αὐθεντική ὕπαρξη (ἀνθρώπινη κατάσταση). Δύο κατηγορίες ἐρωτημάτων: α) Τά πανανθρώπινα καί διαχρονικά, τά λεγόμενα «ὑπαρξιακά» ἐρωτήματα (ζητήματα ζωῆς): τά περί ἀνθρώπου, περί Θεοῦ, περί κόσμου, περί θανάτου, περί νοήματος τῆς ζωῆς κ.ἄ. β) Τά ἀναδυόμενα ἀπό τήν παροῦσα κατάσταση ἐρωτήματα: ἡ κρίση τῶν ἀξιῶν καί τοῦ πολιτισμοῦ, ἡ οἰκονομική κρίση, ἡ ἀνεργία, ἡ πείνα, ἡ θέση τοῦ χριστιανοῦ στόν ἐκκοσμικευμένο κόσμο, ἡ παγκοσμιοποίηση, ἡ κοινωνία τῆς πληροφορίας, ἡ ὑπεραγορά καί ὁ ὑπερκαταναλωτισμός, ἡ θέση τοῦ χριστιανοῦ ἐντός ἑνός σύγχρονου (ἐχθρικοῦ) κράτους, πολυπολιτισμικότητα καί πολυθρησκευτικότητα, ὀρθόδοξο ἦθος καί περιρέουσα κοσμική «ἠθική» (=ἀνηθικότητα), γάμος καί οἰκογένεια, ἀγωγή καί ἐκπαίδευση, ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια καί ἀνθρώπινα δικαιώματα κ.ἄ. Δύο κατηγορίες ἀπαντήσεων: α) Οἱ ἀπαντήσεις, πού δίνει μόνος του ὁ ἄνθρωπος (μέσω τῆς ἐπιστήμης, τῆς φιλοσοφίας, τῆς τέχνης κ.λπ.). β) Οἱ ἀπαντήσεις, πού παρέχει ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση (ἡ θεία Ἀποκάλυψη, δηλ. ὁ ἴδιος ὁ Θεός). Ὁ Θεός δέν μᾶς ἐγκαταλείπει μόνους: ὄχι μόνο παρεμβαίνει καί ἀπαντᾶ σέ προβληματισμούς μας, ἀλλά ἐπίσης φωτίζει, καθοδηγεῖ, κατευθύνει, ἀποκαλύπτει νέες καί ἄγνωστες πτυχές τοῦ μυστηρίου τοῦ ἀνθρώπου. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Θεός κατευθύνει τόν ἄνθρωπο στόν ὀρθό προσανατολισμό του. Στή δεύτερη κατηγορία ἀπαντήσεων ἑστιάζει τό παρόν Θεολογικό Πρόγραμμα. Οἱ ἀπαντήσεις αὐτές, εἴτε εἶναι παντελῶς ἄγνωστες, δεδομένου ὅτι τό Ὀρθόδοξο πλήρωμα εἶναι στή συντριπτική του πλειοψηφία ἀκατήχητο, εἴτε προσφέρονται παραποιημένες καί διαστρεβλωμένες, λόγω ἄγνοιας, λόγω κοσμικῶν ἐπιδράσεων (συγχρόνων ἰδεολογικῶν ρευμάτων), λόγω ἐπιδράσεων τοῦ ἀλλοτριωμένου δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ (Ρωμαιοκαθολικισμοῦ καί Προτεσταντισμοῦ), λόγῳ ἐπιδράσεων ἀνατολικῶν θρησκευτικῶν ἀντιλήψεων καί τεχνικῶν (Ἰνδουϊσμός, Βουδισμός, Νέα Ἐποχή, Ἀποκυφισμός, διαλογισμός, γιόγκα, μετενσάρκωση κ.ἄ.). Ἔσχατος σκοπός τοῦ Προγράμματος εἶναι ἡ ἐπαναδιατύπωση τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ στή γλώσσα τῆς ἐποχῆς μας (ὅ,τι ἀκριβῶς γίνεται στό αὐθεντικό κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας).

Πράξις Πατριαρχική και Συνοδική άρσεως των Αναθεμάτων του 1054 (7/12/1965)

ΠΡΑΞΙΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΗ

ΑΡΣΕΩΣ

ΤΩΝ ΑΝΑΘΕΜΑΤΩΝ ΤΟΥ 1054

7 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1965

ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ

Ἐλέῳ Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ῥώμης,

καὶ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης.

Εἰς τὸ ὄνομα

τῆς ἁγίας καὶ ὁμοουσίου καὶ ζωοποιοῦ καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος.

«Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστὶν» (α΄ Ἰωάν. δ΄, 9)· ἡ δὲ ἀγάπη, τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ τὸ θεοδώρητον γνώρισμα, καὶ τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ ἡ συνεκτικὴ δύναμις, καὶ τῆς ἐν αὐτῇ εἰρήνης καὶ ὁμονοίας καὶ τάξεως ἀρχή, ὥσπερ ἀέναος ἐν αὐτῇ ἐκφαντορία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Τούτου οὖν τοῦ «συνδέσμου τῆς τελειότητος» (Κολ. γ΄, 14) δεῖ τοὺς θεόθεν ἐγκεχριρισμένους τὴν οἰκονομίαν τῶν τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν ἐπιμελεῖσθαι ἀεὶ καὶ χρῆσθαι τούτῳ πάσῃ προσοχῇ καὶ φροντίδι καὶ φυλακῇ.

Εἰ δ’ ὅπως ποτὲ τύχοι ψυγῆναι τὴν ἀγάπην καὶ διασπασθῆναι τὴν ἐν Κυρίῳ ἑνότητα, χρεὼν πάσῃ σπουδῇ ἐπιλαβέσθαι τοῦ κακοῦ καὶ τὴν θεραπείαν αὐτοῦ ἐκζητῆσαι.

Κοινή Δήλωσις περί άρσεως των Αναθεμάτων του 1054 (7/12/1965)

ΚΟΙΝΗ ΔΗΛΩΣΙΣ

ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

ΠΕΡΙ

ΑΜΟΙΒΑΙΑΣ ΑΡΣΕΩΣ ΤΩΝ ΑΝΑΘΕΜΑΤΩΝ ΤΟΥ 1054

7 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1965

1. Ἔμπλεοι εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν Θεόν, διὰ τὴν ἐν τῷ ἐλέει Αὐτοῦ δοθεῖσαν αὐτοῖς χάριν τῆς ἀδελφικῆς αὐτῶν συναντήσεως ἐν τοῖς ἱεροῖς Τόποις, ἔνθα διὰ τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐτελειώθη τὸ μυστήριον τῆς σωτηρίας ἡμῶν, καὶ διὰ τῆς χορηγίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνεστήθη ἡ Ἐκκλησία, ὁ Πάπας Παῦλος ὁ ΣΤ΄ καὶ ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ὁ Α΄ δὲν ἀπέστησαν τῆς ἔκτοτε προθέσεως αὐτῶν, ἕκαστος ἐν τῷ ἑαυτοῦ μέρει, ὅπως μὴ παραλείψωσιν ἐφ’ ἑξῆς πᾶσαν χειρονομίαν, ὑπὸ τῆς ἀγάπης ἐμπνεομένην καὶ δυναμένην ἵνα διευκολύνῃ τὴν ἀνάπτυξιν τῶν ἀδελφικῶν σχέσεων, τῶν οὐτωσὶ ἐγκαινιασθεισῶν μεταξὺ τῆς Ῥωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως. Οὕτω δ’ ἐνεργοῦντες, πεποίθασιν, ὅτι ἀνταποκρίνονται εἰς τὴν κλῆσιν τῆς θείας Χάριτος, ἥτις ὁδηγεῖ σήμερον τὴν Ῥωμαιοκαθολικὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ὡς καὶ ἅπαντας τοὺς χριστιανούς, εἰς ὑπερνίκησιν τῶν διαφορῶν αὐτῶν, ἵνα καὶ αὖθις γένωνται «ἕν», ὡς ὁ Κύριος Ἰησοῦς ᾐτήσατο τοῦτο δι’ αὐτοὺς παρὰ τοῦ Πατρὸς Αὐτοῦ.

Γιατί είναι επικίνδυνες οι αιρέσεις

ΤΕΥΧΟΣ 100        ΤΡΙΠΟΛΙΣ       ΙΟΥΛΙΟΣ - ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2017

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΟΙ ΑΙΡΕΣΕΙΣ

Ἀλήθεια, δόγμα καί αἵρεση στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση

Μέ τό παρόν τεῦχος συμπληρώνονται 100 τεύχη ἐκδόσεως τοῦ ἐντύπου μας μέ τίτλο «Ὀρθοδοξία καί αἵρεσις», τό ὁποῖο ἄρχισε νά ἐκδίδεται τόν Μάρτιο τοῦ 1999. Ἐπί 18 συναπτά ἔτη ἡ τοπική Ἐκκλησία μας, μέσω αὐτοῦ τοῦ ἐντύπου, ἐνημερώνει τό Ὀρθόδοξο πλήρωμά της γιά ἕνα μεῖζον πνευματικό καί κοινωνικό πρόβλημα, αὐτό τῶν αἱρέσεων καί τῆς παραθρησκείας, καί παράλληλα ἐπιχειρεῖ νά τοῦ μεταδώσει ἀνόθευτη τή σώζουσα ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Μέ τήν εὐκαιρία αὐτή θεωρήσαμε σκόπιμο νά ἀφιερώσουμε τό τεῦχος αὐτό σέ ἕνα γενικότερο θέμα, ἀπαντώντας σέ ἐρωτήματα ὅπως, τί εἶναι αἵρεση, τί εἶναι παραθρησκεία, τί εἶναι καί πῶς λειτουργεῖ τό Ὀρθόδοξο δόγμα, ποιοί κίνδυνοι ὑπάρχουν στίς αἱρέσεις καί πῶς μποροῦμε νά τούς ἀντιμετωπίσουμε.

Οι περί ανθρώπου πλάνες των «Μαρτύρων του Ιεχωβά»

ΟΙ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

ΠΛΑΝΕΣ ΤΩΝ «ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ»

ΠΡΩΤ.

ΣΩΤΗΡΙΟΥ Ο. ΑΘΑΝΑΣΟΥΛΙΑ

Εἰσήγηση

στήν ΚΗ' Πανορθόδοξο Συνδιάσκεψη Ἐντεταλμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί Ἱερῶν Μητροπόλεων διά θέματα αἱρέσεων καί παραθρησκείας,

Ἀγρίνιο 31 Ὀκτωβρίου - 2 Νοεμβρίου 2016.

Σεβασμιώτατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

σεβαστοί πατέρες καί ἀγαπητοί ἀδελφοί,

Θεωρῶ ἐπιβεβλημένο, πρίν εἰσέλθω στό θέμα μου, νά εὐχαριστήσω θερμά τή σεπτή Συνοδική Ἐπιτροπή τῆς Ἐκκλησίας μας ἐπί τῶν Αἱρέσεων, καθώς καί τόν σεβαστό Γραμματέα της π. Κυριακό Τσουρό, γιά τή μεγάλη τιμή νά εἶμαι κι ἐγώ ἕνας ἀπό τούς εἰσηγητές τῆς φετεινῆς μας Συνδιασκέψεως. Ἡ Συνδιάσκεψή μας ἀσχολεῖται μέ σοβαρότατα ζητήματα, πού ἀπασχόλησαν καί ἀπασχολοῦν τόν ἄνθρωπο διαχρονικά. Ὅπως εἶναι γνωστό, στά πανανθρώπινα ἐρωτήματα τῆς ζωῆς, στά λεγόμενα «ὑπαρξιακά» ἐρωτήματα, ὅπως, τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ποιά ἡ ἀρχή του καί ἡ προέλευσή του, ποιά ἡ σύστασή του καί ἡ οὐσία του, ποιός ὁ προορισμός του καί ὁ σκοπός τῆς ζωῆς του καί σέ ἄλλα παρόμοια, ἐπιχείρησαν καί ἐπιχειροῦν νά ἀπαντήσουν, μεγάλες θρησκεῖες καί μικρότερες θρησκευτικές κοινότητες, φιλοσοφικές σχολές καί ἰδεολογικές κατευθύνσεις, διανοούμενοι καί ἐπιστήμονες κάθε εἰδικότητας καί, γενικά, κάθε προβληματιζόμενος ἄνθρωπος ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα. Στά παραπάνω πρέπει νά προστεθοῦν καί τά εἰδικότερα ἐρωτήματα περί πτώσεως, ἀπολυτρώσεως καί σωτηρίας, πού ἀπασχολοῦν τούς χριστιανούς θεολόγους. Εἶναι φυσικό, λοιπόν, κάθε θρησκευτική ὁμάδα νά ἐμφανίζεται μέ μιά συγκεκριμένη ἀνθρωπολογία, δηλαδή μέ τή δική της διδασκαλία γιά τόν ἄνθρωπο. Ἡ παροῦσα εἰσήγηση θά ἐπιχειρήσει νά ἐκθέσει τίς περί ἀνθρώπου ἀντιλήψεις ἤ, καλύτερα, τίς περί ἀνθρώπου πλάνες, τῆς πιό γνωστῆς αἵρεσης στήν Ἑλλάδα, τῆς ἑταιρίας «Σκοπιά» τῶν «Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ».

Έναρξη Θεολογικού Προγράμματος «Ορθοδοξία καί Ζωή», έτους 2017-2018

Προτάσεις Ειδικής Πατριαχικής Επιτροπής περί των Αντιχαλκηδονίων (1965)

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

ΕΙΔΙΚΗΣ ΠΑΤΡΙΑΧΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

ΠΕΡΙ

ΤΩΝ ΑΝΤΙΧΑΛΚΗΔΟΝΙΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

(1965 μ.Χ.)

Ἡ κατ’ ἀνατολὰς ἁγία ἡμῶν Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, εἰσερχόμενη εἰς νέαν περίοδον τῶν σχέσεων αὐτῆς πρὸς τὸν κόσμον τῆς Δύσεως, ὑπὸ τὰ διάφορα αὐτοῦ σχήματα, μεθ’ οὗ καὶ εὕρηται ἤδη αὕτη εἰς συνεργασίαν καὶ ἐπαφάς, εἴτε ἐν δογματικαῖς συζητήσεσιν, εἴτε ἐν «Διαλόγῳ», ὁσημέραι προαγομένῳ καὶ ἀναπτυσομένῳ, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ στρέψῃ τὴν ἐν ἀγάπῃ προσοχὴν αὐτῆς καὶ πρὸς τὰς σεβασμίας ἀρχαίας Ἐκκλησίας τῆς Ἀνατολῆς, αἵτινες ἔμειναν ἀπὸ τοῦ ε΄ αἰῶνος καὶ ἐφ’ ἑξῆς ἐν ἀποξενώσει ἀπ’ αὐτῆς, οὐχὶ πάντοτε καὶ ἀποκλειστικῶς διὰ λόγους δογματικούς, ἀλλὰ καὶ ἐξ αἰτίων πολλάκις ἱστορικῶν καὶ ἄλλων.

Απόσπασμα Πατριαρχικού Γράμματος περί του Διαλόγου μετά των Αντιχαλκηδονίων (9/6/1965)

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΟΣ

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ

ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΝΤΙΧΑΛΚΗΔΟΝΙΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

(9/6/1965)

Ἔχοντες ὑπ’ ὄψει τὴν ἀπὸ μέρους ἡμῶν τε τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τῶν ἀρχαίων Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ πρότερον μέν, ἰδίᾳ δ’ ὅμως ἐξ ὅτου ἤρξατο γίγνεσθαι λόγος περὶ ἐνάρξεως διαλόγου μετὰ τῆς Ῥωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ συνεχίσεως τῶν μεταξὺ Ὀρθοδόξων ἀφ’ ἑνὸς καὶ Ἀγγλικανῶν καὶ Παλαιοκαθολικῶν ἀφ’ ἑτέρου δογματικῶν συζητήσεων, ζωηρῶς ἐκφρασθεῖσαν ἐπιθυμίαν ἐπαφῆς πρὸς τὰς ἀπὸ τοῦ ε΄ αἰῶνος ὑπὸ διαφόρους μορφὰς ὑφισταμένας ἐν Ἀνατολῇ Ἐκκλησίας, ἐμελετήσαμεν μετὰ τῆς περὶ ἡμᾶς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου καὶ τὸ ζήτημα τῆς ἐπικοινωνίας μετὰ τῶν Ἐκκλησιῶν τούτων, ἐν τῷ συνόλῳ αὐτῶν θεωρουμένων.

Εἰς πόρισμα καταλήξαντες μετὰ τῆς περὶ ἡμᾶς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου ἐπὶ τῆς μελέτης ταύτης, δοξάζομεν ἐν βαθείᾳ ταπεινώσει τὸν Πανάγαθον Θεόν, ὅτι, ἐν τῇ ἀπείρῳ συγκαταβάσει Αὐτοῦ, ηὐδόκησεν ἱκανῶσαι τὴν ἁγίαν Ὀρθόδοξον Αὐτοῦ Ἐκκλησίαν, ἄλλως τε καὶ διὰ τῶν Πανορθοδόξων Διασκέψεων αὐτῆς, ὅπως ἀπὸ κοινοῦ ἡγηθῇ τῆς ἱστορικῆς μεταβολῆς τῆς πρώην ἔχθρας μεταξὺ τῶν διαφόρων Χριστιανικῶν Ὁμολογιῶν εἰς ἀγάπην, καὶ τῶν συγκρούσεων εἰς ἀδελφικὸν διάλογον, πρὸς τὸν σκοπὸν τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως, ἡμέραν τινά, κατὰ τὸ ἅγιον Αὐτοῦ θέλημα.

Τὸ πόρισμα δὲ τοῦτο ἄσμενοι ἐσωκλείοντες, ἐν σημειώματι ὧδε, τῇ Ὑμετέρᾳ λίαν ἡμῖν ἀγαπητῇ καὶ περισπουδάστῳ Μακαριότητι, παρακαλοῦμεν, ὅπως ἔχωμεν τὴν ἐπ’ αὐτοῦ πεπνυμένην αὐτῆς γνώμην.

ΠΗΓΗ:

Ἰω. Καρμίρη, Τά Δογματικά καί Συμβολικά Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας,

τ. ΙΙ, ἔκδ. β΄, Graz Austria 1968, σ. 1020.

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ:

Στή θέση αὐτή («Οἰκουμενική Κίνησις») ἀναρτῶνται πρός ἐνημέρωσιν τῶν ἐνδιαφερομένων ἐπίσημα κείμενα, ἀναφερόμενα στόν Διάλογο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ διάφορες Χριστιανικές Ὁμολογίες, ἀκόμη καί ἄν δέν ἐκφράζουν ἀκριβῶς ἤ ὀρθῶς τό φρόνημα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Απόσπασμα Αποφάσεως «Διασκέψεως Ανατολικών Ορθοδόξων Εκκλησιών» (1965)

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ

ΤΗΣ ΕΝ ADDIS ABEBA

«ΔΙΑΣΚΕΨΕΩΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ»

(ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 1965)

Ἐνδιαφερόμενοι περὶ συνόλου τῆς Χριστιανοσύνης, ἔχομεν κατὰ νοῦν τὴν ἕνωσιν μετὰ πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν. Ἀπὸ ἐπόψεως ὅμως στενότερας πρὸς ἡμᾶς ὁμοιότητος ἐν τῇ πίστει καὶ πνευματικῆς συγγενείας μεθ’ ἡμῶν, ἔχομεν ἀνάγκην νὰ καλλιεργήσωμεν διαφόρους προσεγγίσεις ἐν ταῖς μετ’ αὐτῶν σχέσεσιν ἡμῶν. Ἡ σκέψις αὕτη ἄγει ἡμᾶς νὰ ἀσχοληθῶμεν, κατὰ τὸ πρῶτον βῆμα ἡμῶν περὶ τὸ ζήτημα τῆς σχέσεως ἡμῶν πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Ἀνατολικὴν Ἐκκλησίαν, μεθ’ ἧς τὴν αὐτὴν πίστιν καὶ κοινωνίαν εἴχομεν μέχρι τῆς ἐν Χαλκη­δόνι Συνόδου τοῦ 451, ὁπότε ἐπῆλθεν ἡ διαίρεσις. Ὅσον δ’ ἀφορᾷ εἰς τὰς χριστολογικὰς ἐρίδας, αἱ ὁποῖαι προὐκάλεσαν τὴν διαίρεσιν, ἐλπίζομεν, ὅτι μελέται ἀπὸ κοινοῦ ἐν πνεύματι ἀμοιβαίας κατανοήσεως δύνανται νὰ ἐπιχύσωσι φῶς ἐπὶ τῆς σημασίας τῶν ἑκατέρωθεν θέσεων. Οὕτως ἀποφασίζομεν, ὅπως ἀποκτήσωμεν νέαν μελέτην περὶ τῆς χριστολογικῆς διδασκαλίας κατὰ τὴν ἱστορικὴν αὐτῆς ἀρχήν. Τὴν μελέτην ταύτην δύνανται νὰ ἀναλάβωσιν οἱ ἡμέτεροι θεολόγοι, ἔχοντες ὑπ’ ὄψει τὰς προτέρας ἐπὶ τοῦ θέματος τούτου μελέτας, ὡς καὶ τὰς ἀνεπισήμους συσκέψεις τὰς γενομένας ἐν συναρτήσει πρὸς τὰς συνελεύσεις τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν. Ἐν τῷ μεταξὺ ἐγκρίνομεν, ὅπως αἱ Ἐκκλησίαι ἡμῶν ἐπιδιώξωσι στενοτέρας σχέσεις μετὰ τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλη­σίας καὶ συνεργάζωνται μετ’ αὐτῆς ἐπὶ τῶν πρακτικῶν ζητημάτων.

ΠΗΓΗ:

Ἰω. Καρμίρη, Τά Δογματικά καί Συμβολικά Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας,

τ. ΙΙ, ἔκδ. β΄, Graz Austria 1968, σ. 1017.

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ:

Στή θέση αὐτή («Οἰκουμενική Κίνησις») ἀναρτῶνται πρός ἐνημέρωσιν τῶν ἐνδιαφερομένων ἐπίσημα κείμενα, ἀναφερόμενα στόν Διάλογο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ διάφορες Χριστιανικές Ὁμολογίες, ἀκόμη καί ἄν δέν ἐκφράζουν ἀκριβῶς ἤ ὀρθῶς τό φρόνημα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Πρόσκλησις εις την «Διάσκεψιν Ανατολικών Ορθοδόξων Εκκλησιών» (31/10/1964)

ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΣ

ΑΙΘΙΟΠΟΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ HAILE SELASSIE

ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΝ ADDIS ABEBA (1965)

«ΔΙΑΣΚΕΨΙΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ»

(31/10/1964)

Παναγιώτατε,

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διαβιβάζομεν τῇ Ὑμετέρᾳ Θειοτάτῃ Παναγιότητι τοὺς ἐγκαρδίους χαιρετισμοὺς ἡμῶν ἐξ Αἰθιοπίας.

Ἡ μία ἐν Χριστῷ Ἐκκλησία ἔχει ἤδη διαιρεθῇ ἐξ αἰτίας διαφόρων λόγων. Ὡς ἐκ τῶν διαιρέσεων τούτων ἡ μεγάλη Κοινωνία τῶν χριστιανῶν κατέστη ἀνίκανος, ὅπως σήμερον ποιῆται χρῆσιν τῆς δυνάμεως αὐτῆς.

Πᾶσαι αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι ἔχουσι πολλὰ τὰ μεταξὺ αὐτῶν κοινά. Δὲν κατέστη, ὁπωσδήποτε, δυνατὴ ἡ ἐκ μέρους αὐτῶν εὕρεσις λύσεως εἰς τὰ κοινὰ αὐτῶν προβλήματα καὶ ἡ ἐνίσχυσις τῶν μεταξὺ αὐτῶν δεσμῶν ἐν ὄψει τοῦ γεγονότος, ὅτι κατὰ τὸ διάστημα μακρᾶς ἐτῶν περιόδου αἱ Ἐκκλησίαι αὖται ἠστόχησαν, ὅπως ἐπιτύχωσι στενοτέραν πρὸς ἀλλήλας ἐπαφήν. Καίτοι κεῖνται ἐγγὺς τῷ πνεύματι, οὐχ ἧττον πόρρω ἀπέχουσιν ἀλλήλων, καὶ τοῦτο λόγῳ ἀνεπαρκείας τῶν ληφθέντων περὶ προσεγγίσεως αὐτῶν μέτρων.