Χριστιανισμός και Ισλάμ στον αιώνα μας

ΤΕΥΧΟΣ 88      ΤΡΙΠΟΛΙΣ           ΙΟΥΛΙΟΣ - ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΙΣΛΑΜ ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ

Ἡ ἔξαρση τοῦ ἰσλαμικοῦ φανατισμοῦ

Τό τελευταῖο διάστημα ἡ ἀνθρωπότητα παρακολουθεῖ μέ ἀγωνία μιά ἀπίστευτη ἔξαρση τοῦ ἰσλαμικοῦ φανατισμοῦ σέ διάφορα μέρη τοῦ κόσμου. Ὁ φανατισμός αὐτός στρέφεται, κυρίως, ἐναντίον Χριστιανῶν, πού ζοῦν σέ χῶρες ἤ περιοχές, στίς ὁποῖες κυριαρχεῖ ἤ ἐπικρατεῖ τό μουσουλμανικό στοιχεῖο. Εἶναι γεγονός, ὅτι τά μέσα ἐνημερώσεως στόν δυτικό κόσμο (Εὐρώπη καί Ἀμερική) καί στή χώρα μας, γιά διάφορους λόγους, προβάλλουν μόνο ἕνα μέρος ἀπ’ ὅ,τι πραγματικά συμβαίνει, μέ ἀποτέλεσμα νά δημιουργεῖται παραπλανητική εἰκόνα στήν κοινή γνώμη καί ὁ πολύς κόσμος νά ἐφησυχάζει καί νά ἀδιαφορεῖ. Πληρέστερη πληροφόρηση παρέχεται, συνήθως, ἀπό ἔγκυρες ἰστοσελίδες στό διαδίκτυο, ὅπου κυκλοφοροῦν καί ἀποκρουστικές εἰκόνες - ντοκουμέντα φρίκης. Γιά παράδειγμα, προβάλλεται ἀπό τά ραδιοτηλεοπτικά μέσα ἡ ἐκτέλεση ἑνός ἀμερικανοῦ ἤ εὐρωπαίου πολίτη ἀπό τζιχαντιστές μουσουλμάνους, ἀλλά ἀποσιωπᾶται τό γεγονός ὅτι τήν ἴδια στιγμή ἑκατοντάδες ἤ χιλιάδες αὐτόχθονες χριστιανοί ἤ ἑτερόδοξοι σέ χῶρες, πού θεωροῦνται «μουσουλμανικές», ἐκτοπίζονται ἀπό τίς ἐστίες τους, ὑφίστανται διώξεις καί μαρτύρια ὅπως ἐκεῖνα τῶν πρώτων χριστιανικῶν χρόνων, θανατώνονται μέ ἀπίστευτη ἀγριότητα, ἀποκεφαλίζονται, ἐκτελοῦνται, βασανίζονται κ.λπ.

Λοιπόν, καί πάλι καιροί καί χρόνοι διωγμῶν! Καί πάλι ἡμέρες μαρτυρίου! Καί πότε; Στόν 21ο αἰῶνα, στήν ἐποχή τῶν μεγάλων προόδων καί τῆς ἔκρηξης τῆς τεχνολογίας, στήν ἐποχή τοῦ «ἐκπολιτισμένου» κόσμου, στήν ἐποχή τῶν ἀτομικῶν καί κοινωνικῶν ἐλευθεριῶν, στήν ἐποχή τῆς κατοχύρωσης τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καί τῶν δημοκρατικῶν κατακτήσεων! Ἀρκεῖ ἡ σταχυολόγηση κάποιων τίτλων εἰδήσεων ἀπό τό διαδίκτυο γιά νά ἀντιληφθοῦμε τήν ἔκταση τῶν συμβαινόντων: «Ἡ σφαγή τῶν νηπίων! Τζιχαντιστές ἀποκεφαλίζουν παιδιά Χριστιανῶν στήν Μοσούλη. Ὅσα κατέφυγαν στά βουνά πεθαίνουν ἀπό πείνα καί δίψα!» (http://mpikanstinpoli. blogspot.gr/2014/08/blog-post_9.html), «Κραυγή ἀπόγνωσης ἀπό Ἕλληνες: Κινδυνεύει ἡ ζωή μας ἀπό τούς Τζιχαντιστές» (ἀναφέρεται στήν κατάσταση στό ΙΡΑΚ: http://news247.gr/eidiseis/kosmos/news/kraygh_apognwsh_apo_toy_50_ellhnes_poy_zoyn_sto_irak_vriskomaste_sto_eleos_twn_tzixantistwn.2971689.html?service=print), «Πάνω ἀπό 500 αἰχμαλώτους ἔχουν ἐκτελέσει οἱ τζιχαντιστές» (http://www.naftemporiki.gr/story/851939/paratiritirio-pano-apo-500-aixmalotous-exoun-ektelesei-oi-tzixantistes-sto-irak) «Παγκόσμιο σόκ: Τά κτήνη τοῦ Ἰσλαμικοῦ κράτους δολοφόνησαν 1.700 μαθητές» (http://www.hellasforce.com/blog/pagkosmio-sok-ta-ktini-tou-islamikou-kratous-diepraxan-maziki-dolofonia-1-700-mathiton-vinteo/) κ.ἄ. Χαρακτηριστική πρόκληση γιά τόν χριστιανικό κόσμο ἀποτελεῖ τό γεγονός ὅτι δύο Ἀρχιερεῖς, ὁ Ὀρθόδοξος Μητροπολίτης Χαλεπίου Παῦλος, ἀδελφός κατά σάρκα τοῦ Πατριάρχου Ἀντιοχείας Ἰωάννου, καί ὁ Συροϊακωβίτης Μητροπολίτης Χαλεπίου Ἰωάννης, ἔχουν ἀπαχθεῖ ἀπό ἔνοπλους ἰσλαμιστές στή Συρία καί ἀγνοεῖται ἡ τύχη τους ἀπό τήν 24/4/2013.

Ὁ Ὀρθόδοξος Μητροπολίτης Χαλεπίου Παῦλος καί ὁ Συροϊακωβίτης Μητροπολίτης Ἰωάννης, ἔχουν ἀπαχθεῖ ἀπό ἔνοπλους ἰσλαμιστές στή Συρία καί ἀγνοεῖται ἡ τύχη τους ἀπό τήν 24/4/2013.

Ἡ Δύση, ἡ «κοιτίδα», ὑποτίθεται, τοῦ σύγχρονου πολιτισμοῦ, τῶν ἐλευθεριῶν καί τῶν δημοκρατικῶν κεκτημένων, δέν φαίνεται νά ἀνησυχεῖ ἰδιαίτερα γιά ὅσα συμβαίνουν. Τηρεῖ στάση «οὐδετερότητας» καί παρακολουθεῖ τούς λαούς νά ἀλληλοεξοντώνονται, ἀνησυχώντας μόνο, ὅταν τό πρόβλημα τήν ἀγγίζει. Καί ὄντως, τό πρόβλημα, πλέον, ἀρχίζει νά τήν ἀγγίζει ἔντονα. Ἄς θυμηθοῦμε τό τρομοκρατικό κτύπημα τῆς 11/9/2001 στούς δίδυμους πύργους τῆς Νέας Ὑόρκης μέ τά τραγικά ἀποτελέσματα καί τόν παγκόσμιο ἀντίκτυπο, τίς ἐπιθέσεις αὐτοκτονίας ἀπό ἀκραίους ἰσλαμιστές, τήν ἔξαρση τῆς τρομοκρατίας σέ ὅλο τόν κόσμο, τήν συνεχῶς αὐξανόμενη πληθυσμιακή παρουσία τοῦ μουσουλμανικοῦ στοιχείου στίς δυτικές χῶρες, καθώς καί τό σύγχρονο φαινόμενο πολλῶν εὐρωπαίων, ἀμερικανῶν, δυστυχῶς, καί ἑλλήνων πολιτῶν, πού ἐγκαταλείπουν τήν πίστη τους καί γίνονται ἰσλαμιστές καί μάλιστα ἀκραῖοι τζιχαντιστές. Δυστυχῶς, καί ἡ Δύση ἔχει τεράστιες εὐθύνες γιά τή δημιουργία τοῦ προβλήματος, ἀφοῦ σέ πολλές περιπτώσεις ἐνθάρρυνε ἤ ἐξόπλισε τζιχαντιστές, γιά τήν ἐξυπηρέτηση βραχυπρόθεσμων συμφερόντων. Τώρα, ὅμως, ἡ κατάσταση ἔχει ξεφύγει ἀπό τόν ἔλεγχό της.

Ὅλα αὐτά δημιουργοῦν ἔντονους προβληματισμούς καί μᾶς ὑποχρεώνουν νά ἐγκύψουμε σοβαρά στό φαινόμενο τοῦ Ἰσλάμ, γιά νά τό γνωρίσουμε καλύτερα καί νά μπορέσουμε νά ἀντιμετωπίσουμε ἀποτελεσματικά τά προβλήματα πού δημιουργεῖ, χωρίς ἐσφαλμένες ἀπόψεις καί θέσεις. Πολλοί ἰσχυρίζονται ὅτι πρέπει νά ἀντιτάξουμε βία στή βία καί ἄλλοι πιστεύουν ὅτι δέν ἔχουμε οὐσιαστικές διαφορές μέ τό Ἰσλάμ, ἀφοῦ καί ἐκεῖνο σέ ἕνα Θεό πιστεύει καί σέβεται τόν Ἰησοῦ Χριστό καί κάποια ἱερά πρόσωπα τῆς Βίβλου. Εἶναι φανερό, ὅτι μέ τέτοιες πρόχειρες θέσεις μόνο ἐπί πλέον προβλήματα θά δημιουργήσουμε. Ἄς δοῦμε, ὅμως, τί ἀκριβῶς εἶναι τό Ἰσλάμ (βλ. καί τό τεῦχος 17 τοῦ ἐντύπου μας).

Ἐμφάνιση καί ἐπέκταση τοῦ Ἰσλάμ

Τό Ἰσλάμ ἐμφανίστηκε στήν σημερινή Σαουδική Ἀραβία στίς ἀρχές τοῦ 7ου μ.Χ. αἰώνα. Ὁ ἱδρυτής καί «προφήτης» του Μωάμεθ (571-632 μ.Χ.) δημιούργησε μιά νέα θρησκεία μέ στοιχεῖα ἑβραϊκά (τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης) καί χριστιανικά (ἀπό αἱρετικούς Νεστοριανούς καί Μονοφυσίτες χριστιανούς, τούς ὁποίους γνώρισε ταξιδεύοντας), μέ στοιχεῖα τῆς αὐτόχθονης πίστης τῶν Ἀράβων καί μέ στοιχεῖα ἀπό ὑποτιθέμενες προσωπικές ἀποκαλύψεις. Οἱ Ἄραβες τήν ἐποχή ἐκείνη ἦσαν πολυθεϊστές, χωρισμένοι σέ διάφορες φυλές, κάθε μία ἀπό τίς ὁποῖες λάτρευε τούς δικούς της θεούς καί εἶχε τά εἴδωλά της. Κοινό κέντρο λατρείας ἦταν τό ἱερό τῆς Κάαμπα στή Μέκκα μέ τόν Μαῦρο Λίθο, πού πίστευαν ὅτι εἶχε ἔλθει ἀπό τόν οὐρανό. Ὁ Μωάμεθ ἰσχυρίστηκε ὅτι ἔβλεπε ὁράματα καί δεχόταν ἀποκαλύψεις ἀπό τόν ἀρχάγγελο Γαβριήλ (ἕναν ἄγγελο μέ 700 φτεροῦγες!), ὁ ὁποῖος τοῦ μετέφερε, ὑποτίθεται, μηνύματα τοῦ Θεοῦ.

Στήν ἀρχή λίγοι τόν πίστεψαν. Τό 622 μ.Χ. (ἀρχή τῆς χρονολόγησης γιά τόν ἰσλαμικό κόσμο) ἀναγκάστηκε νά μετοικήσει ἀπό τή Μέκκα στή Μεδίνα, ὅπου κατάφερε νά συνενώσει τίς ἀραβικές φυλές κάτω ἀπό τή νέα θρησκεία καί νά τίς ὀργανώσει πολιτικά καί στρατιωτικά. Στήν προσπάθεια αὐτή χρησιμοποίησε τή βία καί τή λεηλασία (ράτζια) καί συμπεριφέρθηκε μέ ἀφάνταστη σκληρότητα στούς αἰχμαλώτους τοῦ πολέμου. Παράλληλα συνέχιζε νά δέχεται ἀποκαλύψεις, οἱ ὁποῖες καταγράφονταν, γιά νά σχηματίσουν τό Κοράνιο, τό ἱερό βιβλίο τοῦ Ἰσλάμ. Τό 630 εἰσῆλθε θριαμβευτικά στή Μέκκα, ὅπου κατέστρεψε ὅλα τά εἴδωλα, πού ἦσαν γύρω ἀπό τό ἱερό τῆς Κάαμπα, ἐκτός ἀπό τόν Μαῦρο Λίθο, πού ἀποτελεῖ μέχρι σήμερα τό ἱερότερο προσκύνημα τῶν ὀπαδῶν του. Πεθαίνοντας (632), ἄφησε ἕνα ὀργανωμένο κράτος καί μιά θρησκεία μέ ἔντονα τά στοιχεῖα τοῦ φανατισμοῦ καί μέ τήν τάση νά ἐπεκταθεῖ μέ κάθε μέσο. Πράγματι, ἡ ἐπέκταση τοῦ Ἰσλάμ τά ἑπόμενα χρόνια ἦταν ραγδαία. Τά ἰσλαμικά στρατεύματα κατέλαβαν διαδοχικά τή Συρία (635), τήν Παλαιστίνη (638-640), τήν Περσία (637-640), τή Βόρεια Ἰνδία (710-712), τό σημερινό Πακιστάν (710-712), μέρος τῆς Κίνας (713), τήν Ἀλεξάνδρεια (646), τή Βόρεια Ἀφρική (646-697), τήν Ἰσπανία (711-15ος αἰ.) καί ἀργότερα τήν Κωνσταντινούπολη (1453), τά ἐδάφη τῆς λεγόμενης Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας (15ος αἰ.) κ.ἄ.

Σήν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλάμ ἐπέδρασε καθοριστικά ἡ ἀντίληψη γιά τόν «ἱερό πόλεμο» (τζιχάντ), κατά τήν ὁποία κάθε πιστός ἔχει ὑποχρέωση νά μετέχει στόν πόλεμο κατά τῶν «ἀπίστων» (μή μουσουλμάνων). Οἱ «ἄπιστοι» ἤ θά ἐξισλαμισθοῦν ἤ θά ἐξοντωθοῦν! Οἱ χῶρες, οἱ ἐκτός τῆς κυριαρχίας τοῦ Ἰσλάμ ὀνομάζονται «Οἶκος Πολέμου», οἱ δέ ἰσλαμικές ὀνομάζονται «Οἶκος Ἰσλάμ». Ὁ «ἱερός πόλεμος» εἶναι βασική ἐπιταγή τοῦ Κορανίου: «Ὁπόταν συναντᾶτε τούς ἀπίστους φονεύετε καί κατασφάζετε» (κεφ. 47,4), «πολεμεῖτε αὐτούς ... μέχρις οὗ δέν θά ὑπάρχῃ ἄλλη θρησκεία ἤ τοῦ μόνου Θεοῦ» (κεφ. 8,40), «δέν φονεύετε ἐσεῖς αὐτούς, ἀλλ’ ὁ Θεός» (κεφ. 8,17). Εἶναι ὑποχρέωση ὁλόκληρης τῆς κοινότητας, εἰδικά ὅταν ἐπί κεφαλῆς τεθεῖ ἕνας ἰμάμης. Στήν περίπτωση αὐτή, ὅποιος ἀρνηθεῖ, ἀρνεῖται τόν ἴδιο τόν θεό καί τόν λόγο τοῦ «προφήτη». Ὁ πόλεμος εἶναι διαρκής (μόνο δεκαετής ἀνακωχή ἐπιτρέπεται). Ἐνδεχόμενο ἐξαίρεσης ἀπό τίς συνέπειές του (ὄχι ἀπό τόν ἴδιο τόν πόλεμο) ὑπάρχει  μόνο γιά τούς «λαούς τῆς Βίβλου» (Ἑβραίους καί Χριστιανούς), στούς ὁποίους δίνεται ἡ δυνατότητα νά διατηροῦν τήν πίστη τους, καταβάλλοντας κεφαλικό φόρο. Οἱ κίνδυνοι καί τό ἐνδεχόμενο τοῦ θανάτου δέν ἀποθαρρύνουν τούς πιστούς, γιατί πιστεύεται ὅτι τούς φέρνουν κοντά στόν «προφήτη» καί τούς ὁδηγοῦν στόν παράδεισο. Πολλοί ἀγνοοῦν ὅτι αὐτά εἶναι βασικές ἐπιταγές τοῦ Ἰσλάμ, νομίζοντας ὅτι ἀποτελοῦν θέσεις κάποιων ἀκραίων ὁμάδων. Ὅμως, «τζιχαντιστές» (μετέχοντες στόν «ἱερό πόλεμο») εἶναι ὅλοι οἱ πιστοί τοῦ Ἰσλάμ, εἴτε ἐν ἐνεργείᾳ, εἴτε ἐν δυνάμει.

Ὀρθόδοξη πίστη καί ἰσλαμική διδασκαλία

Ὅπως ἤδη ἀναφέραμε, τό Ἰσλάμ περιέχει καί χριστιανικά στοιχεῖα, ἄρα εἶναι φυσικό νά ἔχει ὁμοιότητες μέ τή χριστιανική πίστη. Ἔχει, ὅμως, καί μεγάλες διαφορές. Κάποιοι λένε ὅτι πρέπει νά βλέπουμε τά κοινά, τίς ὁμοιότητες, «αὐτά πού μᾶς ἑνώνουν». Ὅμως, σέ κάθε περίπτωση, διακρινόμαστε ἀπό κάτι ἄλλο ἀπό τίς διαφορές καί ὄχι ἀπό τίς ὁμοιότητες. Οἱ διαφορές εἶναι ἡ «ταυτότητά μας», ὁ δέ λόγος γιά τίς ὁμοιότητες εἶναι σέ πολλές περιπτώσεις ἀνούσιος.

Ὡστόσο, στίς ὁμοιότητες ἀνήκει ἡ πίστη σέ ἕνα καί μοναδικό θεό, παντοδύναμο καί δημιουργό τοῦ σύμπαντος. Κατά τούς ὀπαδούς τοῦ Ἰσλάμ, ὁ θεός αὐτός (Ἀλλάχ), ὁ ὁποῖος δέν ἔχει υἱό, ἀπέστειλε στόν κόσμο προφῆτες καί ἀποστόλους γιά νά φανερώσουν τό θέλημά του. Τέτοιοι ἦσαν ὁ Νῶε, ὁ Ἀβραάμ, ὁ Μωυσῆς καί ὁ Ἰησοῦς. Τελευταῖος καί μέγιστος ὅλων εἶναι ὁ Μωάμεθ, ἡ σφραγίδα τῶν προφητῶν. Στούς προφῆτες ἀποκαλύφθηκαν ἱερά βιβλία, ὅπως ἡ Πεντάτευχος, οἱ Ψαλμοί καί τό Εὐαγγέλιο, ὅμως οἱ Ἑβραῖοι καί οἱ Χριστιανοί τά «ἀλλοίωσαν» καί «ἀφαίρεσαν» ἀπ' αὐτά τίς μαρτυρίες γιά τόν Μωάμεθ. Ἐπιστέγασμα τῶν ἱερῶν βιβλίων θεωρεῖται τό Κοράνιο. Αὐτό εἶναι ὁ αἰώνιος, ἀμετάβλητος καί ἄκτιστος λόγος τοῦ θεοῦ, πού συνυπάρχει μέ τόν θεό αἰωνίως. Ἐμεῖς ἔχουμε ἕνα ἀντίγραφο τοῦ πρωτοτύπου, πού ὑπάρχει στόν οὐρανό, ὁ δέ συγγραφέας του εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Ἀλλάχ καί ὄχι ὁ Μωάμεθ.

Τό Ἰσλάμ δέχεται τήν ὕπαρξη τῶν ἀγγέλων, τοῦ σατανᾶ, καθώς καί τῶν τζίν (ἐνδιάμεσων ὄντων μεταξύ ἀγγέλων καί ἀνθρώπων). Δέχεται τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, τή μέλλουσα κρίση, τήν τιμωρία τῶν ἀδίκων καί «ἀπίστων» στήν κόλαση καί τή ζωή τῶν δικαίων στόν παράδεισο, ὁ ὁποῖος περιγράφεται σάν ἰδανικός τόπος μέ σαρκικές ἀπολαύσεις, Πιστεύει, ἐπίσης, ὅτι ὁ θεός προκαθορίζει τά πάντα, δηλ. δέχεται τό «κισμέτ» (μοίρα, πεπρωμένο, ἀπόλυτος προορισμός).

Εἶναι φανερό, ὅτι ἡ θεμελιώδης διαφορά μέ τόν Χριστιανισμό ἔγκειται στήν ἀντίληψη γιά τόν Ἰησοῦ Χριστό. Γιά τό Ἰσλάμ, ὁ Χριστός εἶναι ἕνας ἁπλός ἄνθρωπος, ἕνας ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ ἤ προφήτης, ὑποδεέστερος, μάλιστα, τοῦ Μωάμεθ. Γιά μᾶς, ὅμως, εἶναι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ἔχει τήν ἴδια ἀκριβῶς οὐσία μέ τόν Θεό Πατέρα. Εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός, ὁ Ὁποῖος ἔγινε ἄνθρωπος γιά τή σωτηρία μας. Εἶναι τό κέντρο τῆς πίστης καί τῆς ζωῆς μας. Εἴμαστε Χριστιανοί, ἐπειδή ἀκριβῶς πιστεύουμε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ «ἐπί πάντων Θεός» (Ρωμ. 9,5), «ὁ μόνος Δεσπότης καί Κύριος» (Ἰούδ. 4), ὁ Πρῶτος καί ὁ Ἔσχατος, τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος (Ἀποκ. 22,13), ὁ μοναδικός αἴτιος τῆς σωτηρίας μας (Πράξ. 4,12). Αὐτό σημαίνει ὅτι δέν ὑπάρχει πραγματική προσέγγιση μέ τό Ἰσλάμ σέ θέματα πίστεως. Αὐτός, ἄλλωστε, ἦταν ὁ λόγος, γιά τόν ὁποῖο πλῆθος Μαρτύρων ἐπί Τουρκοκρατίας ὁμολόγησαν τήν πίστη τους στόν Χριστό, θυσιάστηκαν καί ἀνεδείχθησαν μεγάλοι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας καί θαυματουργοί.

Ἀξίζει νά ἀναφερθεῖ ἕνα χαρακτηριστικό περιστατικό ἀπό τήν ἱστορία: Ὅταν οἱ Τοῦρκοι τό 1354 μ.Χ. αἰχμαλώτισαν τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ (1296-1359), ἕναν ἀπό τούς κορυφαίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, τόν ἐξανάγκασαν νά διαλεχθεῖ σέ θέματα πίστεως μέ κάποιους «θεολόγους» τοῦ Ἰσλάμ. Τότε, μεταξύ ἄλλων τοῦ ἔθεσαν τό ἐρώτημα ἄν οἱ Χριστιανοί ἀγαποῦν τόν Μωάμεθ, ὅπως οἱ Μουσουλμάνοι ἀγαποῦν τόν Χριστό. Ὁ Ἅγιος, ἄν καί αἰχμάλωτος, ἀπάντησε μέ σαφήνεια ὅτι ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί δέν ἀγαποῦμε τόν Μωάμεθ, λόγῳ ἀκριβῶς τῆς διδασκαλίας του γιά τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καί ἐπειδή, ὅποιος ἀρνεῖται μιά διδασκαλία, δέν εἶναι δυνατό νά ἀγαπᾶ τόν διδάσκαλό της (Π. Χρήστου, Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ συγγράμματα, τ. Δ΄, Θεσ/νίκη 1988, σ. 161)

Χριστιανισμός καί Ἰσλάμ στό παρελθόν καί στό μέλλον

Εἶναι γεγονός, ὅτι στό Κοράνιο ὑπάρχουν θετικές ἀναφορές γιά τούς «λαούς τῆς Βίβλου». Ὑπάρχουν, ὅμως, καί ἀρκετά ἐπικριτικά σχόλια. Γενικά, ἡ στάση τοῦ Ἰσλάμ ἔναντι τῶν Ἑβραίων καί τῶν Χριστιανῶν εἶναι εὐνοϊκότερη σέ σχέση μέ τή στάση ἔναντι τῶν ἄλλων «ἀπίστων». Ὁ ἴδιος ὁ Μωάμεθ μέ Ἀχτιναμέ (ἰδιόγραφη «Διαθήκη» του) τό 626 μ.Χ. ἔθεσε ὑπό τήν προστασία του τή Μονή Ἁγίας Αἰκατερίνης Σινᾶ, ὄχι ὅμως καί τούς χριστιανικούς πληθυσμούς γενικότερα. Ὁ Χαλίφης Ὀμάρ (586-644), μέ Ἀχτιναμέ πού παραχώρησε τό 637 μ.Χ. στόν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων ἅγιο Σωφρόνιο (634-638), κατοχύρωσε τά προνόμια τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων κατά τήν παράδοση τῆς πόλεως στούς Ἄραβες. Ὁ Πορθητής τῆς Κων/πόλεως Μωάμεθ ὁ Β΄ (1432-1481) παραχώρησε προνόμια στούς κατακτημένους Χριστιανούς, μέσω τοῦ πρώτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη μετά τήν ἅλωση (1453) Γενναδίου Β΄ Σχολαρίου (1454-1456).

Ὡστόσο, τά προνόμια αὐτά, ἰδιαίτερα ὅσα παραχωρήθηκαν ἀπό τούς Τούρκους, σπάνια εἶχαν πρακτικό ἀντίκρισμα ἤ ἔγιναν σεβαστά. Οἱ Ὀρθόδοξοι λαοί ἔζησαν σέ συνθῆκες σκληρῆς δουλείας γιά πολλούς αἰῶνες. Ἡ περίοδος τῆς δουλείας περιελάμβανε βίαιους ἐξισλαμισμούς χριστιανικῶν πληθυσμῶν, ἀναγκαστική στρατολόγηση νέων («παιδομάζωμα»), βαρειά φορολογία («χαράτσι» κ.ἄ.), μαρτύρια Ὁμολογητῶν τοῦ Χριστοῦ, μέ ἀποτέλεσμα τήν ἀνάδειξη πλήθους «Νεομαρτύρων» Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας, ἀνδρῶν, γυναικῶν καί παιδιῶν, περιορισμό τῆς ἐλευθερίας τῆς λατρείας, παρεμβάσεις στά ἐσωτερικά τῆς Ἐκκλησίας (ἐκθρονίσεις Πατριαρχῶν, Ἐπισκόπων κ.ἄ.), κατάργηση τῶν ἀτομικῶν καί κοινωνικῶν ἐλευθεριῶν, ἀπαγόρευση τῆς παιδείας κατά περιοχές καί κατά διαστήματα, μέ ἀποτέλεσμα νά λειτουργεῖ τότε τό λεγόμενο «κρυφό σχολειό», καί πολλά ἄλλα. Ὅλα αὐτά ἀποτελοῦν ἱστορική πραγματικότητα, ὅσο καί ἄν κάποιοι σύγχρονοι διαστρεβλωτές τῆς ἱστορίας, μιλώντας βέβαια «ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς», ἐπιχειροῦν νά ἐξωραΐσουν τήν κατάσταση καί νά μᾶς πείσουν ὅτι τίποτε ἀπ’ αὐτά δέν συνέβαινε. Ἄλλωστε, ἄν οἱ Ἕλληνες ζοῦσαν ἁρμονικά μέ τούς Τούρκους, τότε γιατί νά ἐπαναστήσουν; Τό χειρότερο εἶναι ὅτι ὅλες αὐτές οἱ πρακτικές πηγάζουν ἀπό τήν ἴδια τή διδασκαλία τοῦ Ἰσλάμ, ἐκφράζουν τό πνεῦμα τοῦ Κορανίου καί εἶναι ἀπόλυτα συμβατές μέ τή γενικότερη ἱστορία τοῦ Ἰσλάμ.

Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης (1749-1809) στό ἔργο του «Νέον Μαρτυρολόγιον» ἔχει συγκεντρώσει ὅλους σχεδόν τούς βίους τῶν Νεομαρτύρων πού θανατώθηκαν ἀπό τούς Τούρκους μέχρι τήν ἐποχή του.

Στήν ἐποχή μας ἡ θρησκευτική ἐλευθερία καί ἡ ἐλευθερία τῆς λατρείας θεωροῦνται ἀναφαίρετα ἀνθρώπινα δικαιώματα καί ἔχουν κατοχυρωθεῖ ἀπό διεθνεῖς συνθῆκες. Ὡστόσο, ἡ παρουσία τοῦ Ἰσλάμ στόν σύγχρονο κόσμο θέτει δύο σοβαρά προβλήματα, πού χρήζουν κυρίως νομικῆς καί πολιτικῆς (σέ διεθνές ἐπίπεδο) ἀντιμετώπισης. Τό πρῶτο ἀφορᾶ στό πῶς ἡ παγκόσμια κοινότητα θά προστατεύσει τή θρησκευτική ἐλευθερία καί θά ἐξασφαλίσει τήν ἐπιβίωση χριστιανικῶν καί ἄλλων ἑτερόδοξων πληθυσμῶν, πού ζοῦν σέ χῶρες στίς ὁποῖες ἐπικρατεῖ τό Ἰσλάμ. Προφανῶς, δέν θά πρέπει νά παραμείνει ἀδιάφορη.

Τό δεύτερο ἀφορᾶ στή θέση τῶν πιστῶν τοῦ Ἰσλάμ, πού ζοῦν σέ δυτικές ἤ ἄλλες χῶρες μέ δημοκρατικά καθεστῶτα καί στή χώρα μας, δεδομένου ἡ πίστη τους ἐμπεριέχει ἔντονα στοιχεῖα τῶν λεγόμενων «καταστροφικῶν λατρειῶν» καί υἱοθετεῖ πρακτικές, πού ἀντίκεινται στίς διεθνεῖς συνθῆκες καί στή συνταγματική τάξη. Προφανῶς, οἱ πιστοί τοῦ Ἰσλάμ ὀφείλουν νά προσαρμοστοῦν στά δεδομένα καί νά ἀναγνωρίσουν τό νομικό καθεστῶς τῆς χώρας στήν ὁποία ζοῦν. Ὅμως, γιά νά γίνει αὐτό, πρέπει νά ἀρνηθοῦν βασικά στοιχεῖα τῆς πίστης τους. Τό ἴδιο τό Κοράνιο προτρέπει σέ ἐνέργειες ὅπως ὁ «ἱερός πόλεμος» καί ἡ σφαγή τῶν «ἀπίστων». Τί θά ὑπερισχύσει στή συνείδησή τους, ὁ «ἀνθρώπινος νόμος» ἤ ὁ «ἱερός νόμος» τοῦ Κορανίου; Δέν ὠθοῦνται σαφῶς στήν παρανομία; Ἡ ἑλληνική Πολιτεία δέν φαίνεται νά συνειδητοποιεῖ αὐτά τά προβλήματα, γι’ αὐτό μέ σχετική εὐκολία ἐξέδωσε τήν ἄδεια, ἀλλά καί παραχώρησε τόν χῶρο καί θά ἱδρύσει μέ χρήματα τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους τό μουσουλμανικό τέμενος στήν Ἀθήνα. Ἡ θρησκευτική ἐλευθερία τῶν πιστῶν κάθε θρησκείας εἶναι ἀπόλυτα σεβαστή, ἀλλά πάντοτε στά πλαίσια τῆς συνταγματικῆς καί τῆς ἔννομης τάξης.

Ἕνα χαρακτηριστικό ντοκουμέντο

«Σύ ὁ παπᾶς, τοῦ ὁποίου τό μέν ἔνδυμα εἶναι μαῦρον ὡς πίσσα, τό δέ πρόσωπον ὡς τοῦ σατανᾶ, σύ ὁ ἱερεύς τῶν μιαρῶν, σύ ὁ ἕλκων τήν καταγωγήν ἀπό τόν ἄπιστον Ἰησοῦν,

διατάσσεσαι:

Τόν εἰς τό ἔθνος σου ἀνήκοντα ἄπιστον Γρηγόριον, ὁ ὁποῖος ἐψόφησε σήμερον, ἄν καί τήν μέν ψυχήν του παρέδωκεν εἰς τόν σατανᾶν τό δέ βρωμερόν πτῶμα του δέν τό δέχεται τό χῶμα, ἔξω καί μακράν τῆς πόλεως ἀνοίξατε λάκκον καί διά λακτισμάτων ρίψατε αὐτόν ἐντός τούτου».

Τό κείμενο αὐτό εἶναι δεῖγμα Ἄδειας Ταφῆς γιά Χριστιανούς, πού ἐξέδιδαν οἱ Τοῦρκοι στή σκοτεινή περίοδο τῆς δουλείας καί μαρτυρεῖ γιά τά φοβερά δεινά, πού βίωνε ὁ Λαός μας. Παρατίθεται ἀπό τόν Ἀκαδημαϊκό Σπ. Μαρινᾶτο σέ ὁμιλία του στήν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν τόν Μάρτιο τοῦ 1967 καί περιέχεται στό βιβλίο μέ τίτλο «Τό Εἰκοσιένα», ἔκδ. Ἀκαδημία Ἀθηνῶν - Ἵδρυμα Οὐράνη, Ἀθήνα 1977, σ. 774. Ἀς τό βλέπουν οἱ σύγχρονοι διαστρεβλωτές τῆς Ἱστορίας, πού ἀποκαλοῦν τή γενική σφαγή «συνωστισμό» καί τή σκληρή τυραννία «ἁρμονική συνύπαρξη»!