Νεοπροτεσταντικές αιρέσεις στην εποχή μας

ΤΕΥΧΟΣ 75           ΤΡΙΠΟΛΙΣ          ΙΟΥΛΙΟΣ - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2011

ΝΕΟΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΕΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

Ἐντεινόμενη προσηλυτιστική δραστηριότητα

Στό ἔντυπό μας ἔχουμε πολλές φορές ἀναφερθεῖ στίς προτεσταντικές αἱρέσεις καί στίς βασικές ἀντιλήψεις τους. Στό τεῦχος αὐτό ἀναγκαζόμεθα νά ἐπανέλθουμε στό ἴδιο θέμα, μέ ἀφορμή τή συνεχῶς αὐξανόμενη προσηλυτιστική δραστηριότητα κάποιων ἀπό τίς αἱρέσεις αὐτές στήν περιοχή μας, ἰδιαίτερα τό φετεινό καί περσυνό καλοκαίρι, ἀλλά καί ἐνωρίτερα.

Ὅπως εἶναι γνωστό, ὁ Προτεσταντισμός (Διαμαρτύρηση) εἶναι χριστιανικό κίνημα πού ἐμφανίσθηκε τόν 16ο αἰῶνα στή Δυτική Εὐρώπη, μέ ἀφορμή τίς αἱρέσεις καί ὑπερβολές τοῦ Παπισμοῦ κατά τούς προηγούμενους σκοτεινούς αἰῶνες τοῦ Μεσαίωνα. Οἱ ἡγέτες του, Λούθηρος (1483-1546), Σβίγκλιος (1484-1531) καί Καλβῖνος (1509-1564), δέν μποροῦσαν νά ἀνεχθοῦν καταστάσεις ὅπως τά συγχωροχάρτια, τόν πλουτισμό τῶν κληρικῶν, τήν αὐθαίρετη ἐπιβολή τῆς «ἐκκλησιαστικῆς» ἐξουσίας καί πολλά ἄλλα, καθώς καί τίς διδασκαλίες πού δικαιολογοῦσαν τέτοιες ἔκτροπες καταστάσεις. Δυστυχῶς ὅμως, παρά τό γεγονός ὅτι ἡ ἐμφάνιση τοῦ κινήματος ἦταν ἀπολύτως δικαιολογημένη, αὐτό ἐξετράπη σέ αἱρέσεις πολύ μεγαλύτερες ἀπ’ αὐτές πού θέλησε νά καταδικάσει, δηλ. ἀπό τίς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ: ἀπέρριψε τήν Ἱερά Παράδοση καί κράτησε μόνο τήν αὐθεντία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἀπέρριψε τή θεοπνευστία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἀρνήθηκε τήν τιμή τῶν Ἁγίων καί τῆς Θεοτόκου, ἀπέρριψε τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας (Βάπτισμα, Θεία Εὐχαριστία, Ἱερωσύνη κ.λπ.), κατάργησε τήν τιμή τῶν ἁγίων εἰκόνων καί, γενικά, ἐκτόπισε κάθε οὐσιαστικό στοιχεῖο τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἀπορρίπτοντας τό κῦρος τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι τό κλειδί γιά τήν ἑρμηνεία τῆς Ἁγ. Γραφῆς, ὁ Προτεσταντισμός κατακερματίστηκε σέ ἑκατοντάδες ἀνεξάρτητες αἱρετικές ὁμάδες (καί συνεχίζει νά κατακερματίζεται μέχρι σήμερα), ἀφοῦ ὁ καθένας ἑρμηνεύει τή Γραφή «κατά τό δοκοῦν» (ὅπως ἐκεῖνος νομίζει).

Οἱ Νεοπροτεσταντικές αἱρέσεις εἶναι σύγχρονες ἐκδοχές τοῦ Προτεσταντισμοῦ, δηλ. προσαρμογή τῶν βασικῶν προτεσταντικῶν ἀντιλήψεων στίς συνθῆκες τῆς ἐποχῆς μας. Μεταξύ τῶν ὁμάδων ὑπάρχουν μεγαλύτερες ἤ μικρότερες διαφορές. Πολλές ἀπό τίς ὁμάδες αὐτές ἐμφανίστηκαν τά τελευταῖα χρόνια. Ἔχουν λίγα ἔτη ἤ λίγες δεκαετίες ζωῆς καί, παρά ταῦτα, θέλουν νά ὀνομάζονται «ἐκκλησίες» μέ ἀποστολικές καταβολές! Κάποιες ἐμφανίζονται μέ συνεχῶς αὐξανόμενη προσηλυτιστική δραστηριότητα μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ὅπως ἤδη ἀναφέραμε. Πέρα ἀπό τίς γνωστές ἐμφανίσεις τῶν Πεντηκοστιανῶν σέ κεντρικά σημεῖα ἀστικῶν περιοχῶν, μία ἀπ’ αὐτές τίς Νεοπροτεσταντικές αἱρέσεις κάνει περισσότερο αἰσθητή τήν ἐμφάνισή της τά τελευταῖα χρόνια στήν Πελοπόννησο καί ἀλλοῦ. Τά δύο τελευταῖα χρόνια (καλοκαίρι 2011 καί 2010) στόχος τῆς δραστηριότητάς της ἦταν ὁ νομός Ἀρκαδίας. Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἔχει ἐκδόσει τρεῖς τουλάχιστον Ἀνακοινώσεις γιά τήν αἵρεση αὐτή. Στήν Ἀνακοίνωση τῆς 26/6/2008 ἐνημέρωνε τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ὅτι ἡ αἵρεση «προγραμματίζει, γιά τόν Ἰούλιο τοῦ 2008, στις πυρόπληκτες περιοχές τοῦ νομοῦ Ἠλείας, νέα δραστηριότητα μέ τίτλο "Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ"». Στήν Ἀνακοίνωση τῆς 18/6/2010 ἐπισήμαινε ὅτι ἡ αἵρεση «ἔχει προγραμματίσει μία νέα προσηλυτιστική καλοκαιρινή ἐξόρμηση, τό χρονικό διάστημα 22-29 Ἰουλίου 2010, στούς νομούς Ἀρκαδίας καί Λακωνίας, μέ τήν ὀνομασία "Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ 3"». Ἐπισήμαινε ἐπίσης ὅτι «πρόκειται γιά μιά ἀπό τίς ἑκατοντάδες αἱρετικές ὁμάδες, πού προέκυψαν ἀπό τίς πολλαπλές διασπάσεις τοῦ Προτεσταντισμοῦ» καί ὅτι «ἡ ἐν λόγῳ νεοπροτεσταντική ὀργάνωση, ὅπως ἡ ἴδια ἔχει δηλώσει, θεωρεῖ τήν Ὀρθόδοξη Πίστη "πνευματικά δεσμά αἰώνων"». Τέλος, σέ σχετικά πρόσφατη Ἀνακοίνωσή της (20/6/2011), ἡ Ἱ. Σύνοδος ἐπισήμαινε ὅτι ἡ αἵρεση «προγραμματίζει μία ἀκόμη εὐρείας κλίμακας προσηλυτιστική δραστηριότητα, μέ τήν ὀνομασία "Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ 4", τό τελευταῖο δεκαήμερο τοῦ Ἰουλίου 2011, στούς νομούς Ἀχαΐας καί Ἀργολίδας, μέ τήν διανομή καί προσηλυτιστικῶν ἐντύπων». Σχετικές Ἀνακοινώσεις ἐξέδωσαν καί οἱ Μητροπόλεις τῆς Πελοποννήσου, μεταξύ αὐτῶν καί ἡ Μητρόπολή μας, τῆς ὁποίας τήν Ἀνακοίνωση δημοσιεύουμε στή συνέχεια.

Μέ ποιόν τρόπο, ὅμως, πραγματοποιήθηκαν οἱ παραπάνω προσηλυτιστικές ἐξορμήσεις, γιά τίς ὁποῖες προειδοποιοῦσε ἡ Ἱ. Σύνοδος; Σέ ὅλες τίς περιπτώσεις ὁ τρόπος ἦταν κοινός: Στίς πόρτες σπιτιῶν καί καταστημάτων, ἀκόμη καί τῶν πιό δύσβατων περιοχῶν, ἀφέθηκαν ἤ κρεμάσθηκαν πλαστικές σακοῦλες, πού ἔγραφαν ἀπ’ ἔξω «Ὁ Θεός σ’ ἀγαπάει». Αὐτό γινόταν μεσημβρινές ἤ βραδυνές ὧρες, ὧστε νά μήν εἶναι ἀντιληπτοί οἱ δράστες, καί θυμίζει προφανῶς τόν «κλέπτη» τοῦ Εὐαγγελίου, ὁ ὁποῖος δέν εἰσέρχεται «διά τῆς θύρας εἰς τήν αὐλήν τῶν προβάτων», ἀλλά «ἀναβαίνει ἀλλαχόθεν» καί ἔρχεται «ἵνα κλέψῃ καί θύσῃ καί ἀπωλέσῃ» (Ἰω. 10,1 καί 10,10). Οἱ σακοῦλες περιεῖχαν: α) Μιά Καινή Διαθήκη, ἐγκεκριμένη ἀπό τά Ὀρθόδοξα Πατριαρχεῖα καί τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἔκδοση τῆς Ἑλληνικῆς Βιβλικῆς Ἑταιρείας, μεταφρασμένη στή δημοτική ἀπό τούς Καθηγητές Π. Βασιλειάδη, Ἰ. Γαλάνη, Γ. Γαλίτη καί Ἰ. Καραβιδόπουλο. Πρόσθετη ἐτικέτα στό ἐξώφυλλο τόνιζε ὅτι τό κείμενο εἶναι ἐγκεκριμένο ἀπό τίς παραπάνω ἐκκλησιατικές ἀρχές, στοιχεῖο πού ἀποσκοποῦσε προφανῶς στό νά προκαλέσει σύγχυση: ὁ ἀνύποπτος ἀναγνώστης συμπεραίνει ὅτι, ἀφοῦ ἡ Κ. Διαθήκη εἶναι ἐγκεκριμένη ἀπό τίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, καί τό ὑπόλοιπο ὑλικό θά ἔχει τήν ἴδια ἔγκριση. β) Ἐπιστολή στούς ἀναγνῶστες, πού προτρέπει νά μελετήσουν τήν Κ. Διαθήκη. γ) Ψηφιακό δίσκο μέ ἠχογραφημένη τή μετάφραση τῆς Κ. Διαθήκης, πάλι ἀπό τίς ἐκδόσεις τῆς Ἑλληνικῆς Βιβλικῆς Ἑταιρείας (γνωστῆς ἐκδοτικῆς ἑταιρείας προτεσταντικῆς προέλευσης). δ) Φυλλάδιο μέ τήν ἐπιγραφή «Γιατί…» καί ἕνα μεγάλο ἐρωτηματικό στό κέντρο, πού ἐξηγεῖ γιά τήν τσάντα καί τό περιεχόμενό της. Στό ἴδιο φυλλάδιο ὑπῆρχε καί ἐπιστολή, ὅπου ὁ ἐνδιαφερόμενος μπορεῖ νά συμπληρώσει τά στοιχεῖα του καί νά παραγγείλει «δωρεάν» προϊόντα τῆς αἵρεσης. ε) Φυλλάδιο μέ τίτλο «Πρόκληση Ζωῆς», μέ μιά σύντομη βιογραφία καί ἀναφορά στό ἔργο τοῦ ἱδρυτῆ τῆς αἵρεσης ἀπό τόν γυό του καί σημερινό ἡγέτη της. Τό πιό προκλητικό ὅλων εἶναι ὅτι ἡ αἵρεση ἀπέστειλε πολυτελῆ ἔκδοση τῆς Κ. Διαθήκης σέ Ἱερεῖς τῆς Ἐκκλησίας μας, καθώς καί σχετική ἐπιστολή, μέ τήν ὁποία ζητοῦσε ἀπ’ αὐτούς συμπαράσταση στό ἔργο της!, πράξη πού προκάλεσε τήν ἔντονη ἀντίδραση τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ. Ἱερεμίου.

Τί πιστεύουν οἱ Νεοπροτεσταντικές αἱρέσεις

Ἄς δοῦμε, ὅμως, λίγα στοιχεῖα ἀπό τή διδασκαλία τῶν Νεοπροτεσταντικῶν αἱρέσεων, τῶν ὁποίων χαρακτηριστικό παράδειγμα εἶναι ἡ παραπάνω ὁμάδα πού ἐμφανίσθηκε στήν περιοχή μας. Πολλές ἀπό τίς ὁμάδες αὐτές ἐμφανίζονται ὡς «διαδογματικές» ἤ «ὑπερδογματικές», δηλ. ὡς ὁμάδες πού δέν δίνουν ἰδιαίτερη σημασία στό περιεχόμενο τῆς πίστεως καί στίς δογματικές διαφορές μεταξύ τῶν «ἐκκλησιῶν». «Ταυτιζόμαστε καί μέ τό καθολικό καί μέ τό ὀρθόδοξο καί μέ τό διαμαρτυρόμενο δόγμα»! «Σάν εὐαγγελιστές δέν ἀσπαζόμαστε κανένα δόγμα, εἴμαστε ὑπερδογματικοί καί ἐκεῖνο πού κάνουμε εἶναι νά ἀκολουθοῦμε τούς λόγους τοῦ εὐαγγελίου», δηλώνουν ἐκπρόσωποι τέτοιων αἱρετικῶν ὁμάδων (βλ. Ἀντ. Ἀλεβιζοπούλου, Ἐγχειρίδιο αἱρέσεων καί παραχριστιανικῶν ὁμάδων, Ἀθήνα 1994, σ. 363), σέ ἀντίθεση προφανῶς μέ τό γράμμα καί τό πνεῦμα τῆς Ἁγ. Γραφῆς, κατά τήν ὁποία μόνο ἡ Ἀλήθεια ἐλευθερώνει (Ἰω. 8,32) καί σώζει, ἐνῶ ὅποιος ἀλλοιώνει τή διδαχή καί τό «εὐγγέλιον» τοῦ Χριστοῦ πρέπει νά ἀναθεματίζεται (Γαλ. 1, 6-9). Οἱ διαφορές μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία θεωροῦνται θέματα «τυπολατρίας» καί ὄχι οὐσίας. Παρά ταῦτα, ἡ Ὀρθόδοξη πίστη θεωρεῖται «πνευματικά δεσμά αἰώνων», ἀπό τά ὁποῖα, προφανῶς, πρέπει νά ἀπαλλαγεῖ κάθε Ὀρθόδοξος. «Ἐμεῖς γιά παράδειγμα δέν προσκυνᾶμε τίς εἰκόνες οὔτε οἱ ἱερεῖς μας φορᾶνε ἄμφια», ἰσχυρίζεται ἡγέτης τέτοιας αἵρεσης, ἀφήνοντας νά ἐννοηθεῖ ὅτι ἡ κίνησή του ἀναγνωρίζει ἱερεῖς (Ἀντ. Ἀλεβιζοπούλου, ὅ.π.).

Ἔντυπα Νεοπροτεσταντικῆς αἵρεσης, 

πού διανεμήθηκαν σέ νομούς τῆς Πελοποννήσου.

Σέ γενικές γραμμές δέχονται τή θεοπνευστία τῆς Ἁγ. Γραφῆς καί, ὅπως ὑποστηρίζουν, τό «Σύμβολο τῆς Πίστεως καί τίς ἀποφάσεις τῶν πρώτων ἀποστολικῶν χρόνων»(;). Ἄς μήν ξεχνᾶμε ὅτι πολλές ἀπό τίς ὁμάδες αὐτές ἔχουν ἱδρυθεῖ ἀπό Ἕλληνες (συνήθως μετανάστες ἀπό τήν Ἀμερική) καί ἀπευθύνονται σέ Ἕλληνες Ὀρθοδόξους, ἄρα συμφέρει νά προβάλλονται οἱ ὁμοιότητες μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γιά προσηλυτιστικούς λόγους. Ὅμως, οὐσιαστικά ἀπορρίπτουν τήν Ἐκκλησία σάν ὁρατή πραγματικότητα, ὑπογραμμίζοντας ὅτι δέν σώζει καμμία ἐκκλησία, ἀλλά «οἱ ἄνθρωποι πού τούς σώζει ὁ Χριστός ἀποτελοῦν τήν Ἐκκλησία Του» (αὐτόθι). Δέχονται δηλ. τή γνωστή προτεσταντική ἀντίληψη γιά τήν «ἀόρατη» καί «πνευματική ἐκκλησία», πού περιλαμβάνει ὅλους τούς σεσωσμένους, ἄν καί στήν πράξη κάθε ὁμάδα ἀπολυτοποιεῖ τόν ἑαυτό της καί αὐτοπροβάλλεται ὡς ἡ μόνη αὐθεντική «ἐκκλησία».

Ἡ διδασκαλία γιά τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο σώζεται ὁ ἄνθρωπος κατέχει κεντρική θέση στίς Νεοπροτεσταντικές αἱρέσεις. Ἡ διδασκαλία αὐτή περιλαμβάνει, συνήθως, κάποια συγκεκριμένα βήματα, ὅπως τά ἀκόλουθα: Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἁμαρτωλός, χωρισμένος ἀπό τόν Θεό ἐξαιτίας τῆς ἁμαρτίας του. Ὁ μισθός τῆς ἁμαρτίας εἶναι ὁ θάνατος καί κανείς δέν μπορεῖ νά σώσει τόν ἑαυτό του. Ὅμως, ὁ Χριστός πλήρωσε γιά τίς ἁμαρτίες μας κι ἄν πιστέψει κάποιος σ' Αὐτόν, θά σωθεῖ. Μέχρις ἐδῶ ἡ διδασκαλία τῶν παραπάνω αἱρέσεων ταυτίζεται σχεδόν μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη. Ὅμως, πῶς σώζεται ὁ ἄνθρωπος; Μέ μιά ἁπλή ὁμολογία, ἀπαντοῦν οἱ Νεοπροτεσταντικές αἱρέσεις. Δέν σώζεται οὔτε μέ τό Βάπτισμα, οὔτε μέ τή Θεία Εὐχαριστία (μετοχή στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ), οὔτε μέ τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ διαδικασία τῆς «σωτηρίας» περιλαμβάνεται στή σύντομη προσευχή: «Κύριε Ἰησοῦ, ξέρω ὅτι εἶμαι ἁμαρτωλός. Δέχομαι ἐσένα τώρα σάν προσωπικό μου Σωτῆρα. Ἔλα στήν καρδιά μου τώρα... Ἀμήν». «Νά τώρα, πῶς μπορεῖς νά δεχθεῖς τόν Χριστό! Μέ τήν πίστη μπορεῖς νά δεχθεῖς τόν Χριστό, ἐκφράζοντάς την μάλιστα μέ προσευχή... Κύριε Ἰησοῦ, ἀναγνωρίζω πώς... εἶμαι ἁμαρτωλός. Τώρα ἀνοίγω τήν πόρτα τῆς καρδιᾶς μου καί Σέ δέχομαι Σωτῆρα καί Κύριο... Κάμε τήν ἀμέσως τώρα. Ὁ Χριστός θά ἔρθει στή ζωή σου, ἀφοῦ ἔτσι ὑποσχέθηκε». Ἀκριβῶς τή στιγμή αὐτή ἔρχεται ἡ σωτηρία! «Τήν ὥρα αὐτή ὁ Χριστός ἔρχεται στή ζωή σου ὡς Σωτήρας καί Κύριος καί ὁ Θεός γίνεται Πατέρας σου. Γίνεσαι καινούργιο δημιούργημα πνευματικό καί ὅλες οἱ ἁμαρτίες τοῦ παρελθόντος σου συγχωροῦνται. Πές καί στούς ἄλλους τί ἔχει κάνει ὁ Χριστός στή ζωή σου, καί πές πώς τώρα εἶσαι πραγματικά χριστιανός. Μετά τά λόγια της προσευχῆς μήν ξεχάσεις νά εὐχαριστήσεις τό Θεό γι' αὐτό πού ἔκανε γιά σένα!» (Ἀντ. Ἀλεβιζοπούλου, ὅ.π., σ. 363-364).

Κατά τή διδασκαλία τῆς Ἁγ. Γραφῆς καί τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ὅλα αὐτά γίνονται μέ τό Βάπτισμα (κάποια, μάλιστα, γίνονται μετά τό Βάπτισμα, ὅταν ὁ πιστός ἐνεργοποιεῖ τή Χάρη τοῦ Βαπτίσματος μέ τόν τρόπο ζωῆς του). Τό Βάπτισμα ἀποτελεῖ πραγματική «ἀναγέννηση» τοῦ ἀνθρώπου (Ἰω. 3,5). Ὅμως, γιά τίς Νεοπροτεσταντικές αἱρέσεις ἡ «σωτηρία» συντελεῖται πρίν ἀπό τό Βάπτισμα στό νερό. «Τώρα πού ἔχεις σωθεῖ καί ἔχεις γίνει παιδί τοῦ Θεοῦ, ὑπάρχουν μερικά πράγματα πού πρέπει νά κάνεις: 1. Πρέπει νά βαπτισθεῖς. Τό βάπτισμα εἶναι ἕνα ὁρατό σημάδι μιᾶς ἐσωτερικῆς ἀλλαγῆς (τῆς καινούργιας καρδιᾶς), εἶναι μιά δημόσια ὁμολογία, ὅτι ὁ Θεός σέ ἔχει σώσει» (αὐτόθι). Εἶναι φανερό ὅτι οἱ ὁμάδες αὐτές ἀφ’ ἑνός μέν δέν δέχονται ὅτι τό Βάπτισμα εἶναι Μυστήριο πού σώζει, ἀλλά μόνο ἕνα ἐξωτερικό «σημάδι» τῆς σωτηρίας, ἀφ’ ἑτέρου δέ ἀρνοῦνται τό Βάπτισμα πού τελεῖ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί συνήθως ἀναβαπτίζουν τούς ὀπαδούς τους.

Οἱ Νεοπροτεσταντικές αἱρέσεις ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ, μέ τόν τρόπο αὐτό, «ἀναγεννημένος» ἔχει πλέον βεβαιότητα σωτηρίας: «Οἱ ἁμαρτίες σου συγχωρέθηκαν... ἔγινες παιδί τοῦ Θεοῦ... ἔχεις αἰώνια ζωή... ἡ Ἁγία Τριάδα... κατοικεῖ μέσα σου». Συνήθως κηρύττουν μετά τήν «ἀναγέννηση» μιά «πρόσθετη χάρη», τήν «πλήρωση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Προτρέπουν τούς νέους ὀπαδούς νά παρακολουθοῦν τίς συνάξεις «τῆς ἐκκλησίας ὅπου σέ τοποθέτησε ὁ Θεός» καί νά ὑπηρετοῦν τούς σκοπούς της, διαθέτοντας χρόνο καί ὑλικά ἀγαθά (χρῆμα). «Πρέπει νά δίνεις ἀπό τό χρόνο σου καί ἀπό τ' ἀγαθά πού σοῦ ἔδωσε ὁ Θεός γιά τούς σκοπούς τοῦ ἔργου Του. Ὁ Θεός ἀγαπάει τό χαρούμενο δότη. Ὁ Ἰησοῦς εἶπε ὅτι καλύτερο εἶναι νά δίνεις παρά νά παίρνεις» (αὐτόθι).

Ὀρθόδοξη πίστη καί ὀρθόδοξη ἀντιμετώπιση τῶν αἱρέσεων

Εἶναι φανερό, ὅτι ὅλες αὐτές οἱ ἀντιλήψεις εἶναι ἐντελῶς ἔξω ἀπό τό κλῖμα καί τό πνεῦμα τῆς Ἁγ. Γραφῆς καί τῆς μακραίωνης ἐκκλησιαστικῆς Παράδοσης, ὅπου ἡ σωτηρία δέν εἶναι ἀποτέλεσμα μιᾶς ἁπλῆς καί στιγμιαῖας ἀνθρώπινης ἐπιλογῆς, ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ Νεοπροτεσταντικές αἱρέσεις (ἤ μᾶλλον ὁ κρυπτόμενος πίσω ἀπ’ αὐτές διάβολος), ἀλλά συνδέεται μέ τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί προϋποθέτει τόν στοιχειώδη ἀγῶνα ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας. Ὄντως, εἴμαστε «χάριτι σεσωσμένοι», κατά τόν ἀπ. Παῦλο (Ἐφ. 2,5), ὅμως αὐτή ἡ Χάρις πηγάζει ἀπό τά ἱερά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Ἐξ ἄλλου καί μετά τήν ἀναγέννησή του ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει ἐξασφαλισμένη τή σωτηρία ἤ τήν ἁγιότητα, ἀφοῦ καί τότε ἀπαιτεῖται ἡ πάλη «πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου» (Ἐφ. 6, 12). Προφανῶς ὁ ἐφησυχασμός καί οἱ πομπώδεις διακηρύξεις ὅτι, ἀφοῦ «ἀναγεννήθηκες», ἔχεις δεδομένη τή σωτηρία, «ἔγινες παιδί τοῦ Θεοῦ... ἔχεις αἰώνια ζωή... ἡ Ἁγία Τριάδα... κατοικεῖ μέσα σου» κ.λ.π., τό μόνο πού κάνουν εἶναι νά ὑπονομεύουν τήν ἴδια τή σωτηρία.

Πολυτελής ἔκδοση τῆς Καινῆς Διαθήκης 

σέ εἰδική θήκη μέ φερμουάρ, 

πού ἀπεστάλη σέ ἱερεῖς ἀπό Νεοπροτεσταντική αἵρεση.

Ὁ Χριστός τόνισε ὅτι, ὅποιος δέν ἀναγεννηθεῖ «ἐξ ὕδατος καί Πνεύματος» (ἀπό τό νερό τοῦ Βαπτίσματος καί ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, πού ἐνεργεῖ σ’ αὐτό, Ἰω. 3,5), καθώς καί ὅποιος δέν τρώει τό Σῶμα Του καί δέν πίνει τό Αἷμα Του (Ἰω. 6, 53-56), δέν πρόκειται νά εἰσέλθει στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, οὔτε νά ζήσει τήν αἰώνια καί ἀληθινή ζωή. Τά Μυστήρια ἐνεργοῦν μόνο μέσα στή μία καί αὐθεντική Ἐκκλησία, πού ἵδρυσε ὁ Χριστός καί ὑπάρχει στό κόσμο ἀδιάκοπα ἀπό τότε καί ὡς τό τέλος τοῦ κόσμου. Ἡ Ἐκκλησία αὐτή εἶναι ἀόρατη, ἀλλά εἶναι καί ὁρατή, μέ συγκεκριμένη δομή καί ὀργάνωση, μέ Ἐπισκόπους, Πρεσβυτέρους καί Διακόνους, μέ Κλῆρο καί Λαό κ.λ.π. Ἡ ἀντίληψη γιά μιά ἀποκλειστικά ἀόρατη «ἐκκλησία», πού περιλαμβάνει τούς σεσωσμένους κάθε ἐποχῆς, εἶναι ξένη πρός τήν Ἁγ. Γραφή.

Δέν πρέπει νά μᾶς ἐπηρεάζουν τά κοινά σημεῖα τῶν αἱρέσεων μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη, οὔτε τό γεγονός ὅτι χρησιμοποιοῦν ἱερά κείμενα ἐγκεκριμένα ἀπό τίς Ὀρθόδοξες ἐκκλησιαστικές ἀρχές. Τό πρόβλημα μέ τίς αἱρέσεις δέν εἶναι ἡ αὐθεντικότητα, ἀλλά ἡ ἑρμηνεία τῶν ἱερῶν κειμένων. Ὁλες σχεδόν οἱ χριστιανικές αἱρέσεις χρησιμοποιοῦν τό ἴδιο κείμενο τῆς Ἁγ. Γραφῆς, ἀλλά τό ἑρμηνεύουν μέ διαφορετικό τρόπο. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἑρμηνεύει τά ἱερά κείμενα ὅπως τά ἑρμηνεύουν οἱ Θεοφόροι Πατέρες της, ἄνθρωποι φωτισμένοι ἀπό τό ἴδιο Ἅγιο Πνεῦμα, πού φώτισε τούς ἱερούς συγγραφείς τῆς Ἁγ. Γραφῆς. Γι’ αὐτό ἡ Ὀρθόδοξη ἑρμηνεία εἶναι ἀπαλλαγμένη ἀπό ἀντιφάσεις καί σφάλματα.

Γενικά, ἡ καλύτερη ἀντιμετώπιση τῶν αἱρετικῶν στήν πράξη εἶναι νά ἀποφεύγουμε κάθε ἐπαφή καί συζήτηση μαζί τους, νά μήν δεχόμεθα καί νά μήν διαβάζουμε τά ἔντυπά τους καί νά προσευχόμεθα γιά τόν φωτισμό καί τή σωτηρία τους.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΑΝΤΙΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΥΝΟΥΡΙΑΣ

ΓΡΑΦΕΙΟΝ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ

Γίνεται γνωστό στό Ὀρθόδοξο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας ὅτι τίς τελευταῖες ἡμέρες γνωστή αἱρετική ὁμάδα διένειμε ἔντυπά της μαζί μέ τήν Καινή Διαθήκη σέ πόλεις καί χωριά τῆς Μητροπόλεως μας, τοποθετώντας εἰδική σακούλα μέ τά ἔντυπα αὐτά στίς πόρτες τῶν σπιτιῶν.

Πρόκειται γιά αἵρεση πού ἀπορρίπτει τά δόγματα καί τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, δέν δέχεται τήν προσκύνηση τῶν ἱερῶν εἰκόνων, ἀπορρίπτει τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί, γενικά, δέχεται τίς περισσότερες ἀντιλήψεις τῶν προτεσταντικῶν αἱρέσεων, ἀλλά καί συνεργάζεται μέ ἄλλες παρόμοιες αἱρετικές ὁμάδες.

Συνιστοῦμε στούς πιστούς τῆς Ἐκκλησίας μας νά ἀποφεύγουν κάθε ἐπαφή καί σχέση μέ τήν ὁμάδα αὐτή, ἀλλά καί μέ κάθε ἄλλη αἱρετική ὁμάδα, καθώς ἐπίσης νά μήν παραλαμβάνουν ἤ διαβάζουν τά ἔντυπά τους, τά ὁποῖα διαστέφουν τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καί, κατά συνέπειαν, εἶναι ἐξαιρετικά ἐπικίνδυνα ἀπό πνευματική ἄποψη.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.