Πολεμικές τέχνες και Ορθόδοξη πίστη

ΤΕΥΧΟΣ 79            ΤΡΙΠΟΛΙΣ            ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2012

ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ

Ὁ «δούρειος ἵππος» τῆς Νέας Ἐποχῆς

Ἕνα ἀπό τά φαινόμενα, πού χαρακτηρίζουν τή σύγχρονη ἑλληνική κοινωνία, εἶναι ἡ αὐξανόμενη ἐξάπλωση τῶν πολεμικῶν τεχνῶν (Karate, Kung Fu, Judo, Aikido κ.ἄ.), πού προέρχονται ἀπό χῶρες τῆς ἀνατολῆς, ὅπως ἡ Κίνα καί ἡ Ἰαπωνία. Πολλοί θεωροῦν τό φαινόμενο αὐτό ἀκίνδυνο, ἀγνοώντας, προφανῶς, ὅτι ἀποτελεῖ ὄχημα μύησης σέ μιά ἄλλη θρησκευτική παράδοση, αὐτή τοῦ Βουδισμοῦ καί τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν, καί, κατά συνέπειαν, ὁδηγεῖ σέ ἄρνηση τῆς χριστιανικῆς πίστης. Ἐπίσης, πολλοί ἀγνοοῦν ὅτι ἡ ἐξάπλωση τῶν πολεμικῶν τεχνῶν ἐντάσσεται στίς μεθοδεύσεις τῆς Νέας Ἐποχῆς, τοῦ γνωστοῦ θρησκευτικοῦ καί ἀποκρυφιστικοῦ κινήματος, πού ἐπιχειρεῖ νά ἀλλοιώσει τό φρόνημα τοῦ Χριστιανισμοῦ καί, γενικά, νά ὑποκαταστήσει τή χριστιανική πίστη.

Ὄντως, ἡ σχετική μέ τό φαινόμενο διαφήμιση - προπαγάνδα εἰσβάλλει καθημερινά στό σπίτι μας μέσω τῆς τηλεόρασης μέ ταινίες καί σειρές, ἀλλά διαθέτει ἐπίσης, α) πρόσβαση στά μέσα ἐνημέρωσης μέ εἰδικές ἐκπομπές, β) ἐξειδικευμένα περιοδικά καί ἔντυπα, γ) εἰδικά ἀφιερώματα σέ ἐφημερίδες καί περιοδικά ποικίλης ὕλης, δ) ἄμεση ὑποστήριξη ἀπό τόν τύπο τῆς Νέας Ἐποχῆς (περιοδικά Τρίτο Μάτι, Ἀνιχνεύσεις, Ἀνεξήγητο, Ἀτραπός κ.ἄ.), ε) σχολές διδασκαλίας τῶν τεχνῶν αὐτῶν σχεδόν σέ κάθε γειτονιά τῆς χώρας μας, στ) συνεργασίες μέ ποικίλες νεοεποχητικές ὀργανώσεις, ἀλλά καί μέ ἰδιωτικά κολέγια ἤ ἀκόμη καί μέ ἀνώτερα ἐκπαιδευτικά ἱδρύματα. Τό πιό ἀνησυχητικό εἶναι ὅτι δάσκαλοι τῶν πολεμικῶν τεχνῶν τίς προωθοῦν πολλές φορές μέσω τῶν δημοσίων σχολείων, μέ τήν ἐπιβάρυνση τοῦ Ἕλληνα φορολογούμενου καί μέ ὅ,τι ἐπιπτώσεις αὐτό συνεπάγεται.

Ὁ διαλογισμός (εἶδος «προσευχῆς» τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν) 

εἶναι ἀπαραίτητη προεργασία γιά τήν ἄσκηση τῶν πολεμικῶν 

τεχνικῶν ἀπό τούς μοναχούς Σαολίν.

Ἡ διασύνδεση μέ τό κίνημα τῆς Νέας Ἐποχῆς φαίνεται ἀπό τήν τακτική ἀρθρογραφία γνωστῶν δασκάλων τῶν πολεμικῶν τεχνῶν (ὅπως οἱ Π. Κονταξάκης, Κ. Δερβένης, Δ. Τσετσέλης, Ἀ. Προβελέγγιος κ.ἄ.) σέ νεοεποχητικά περιοδικά καί ἔντυπα. Πρώην μαθητές καταμαρτυροῦν γιά διασυνδέσεις τῶν σχολῶν τους μέ ἀποκρυφιστικές ὀργανώσεις ὅπως ἡ Ἁρμονική Ζωή τοῦ Ρόμπερτ Νάτζεμυ, μαθητῆ τοῦ γκουροῦ Σάϊ Μπάμπα, οἱ Γνωστικοί, ἡ ὀργάνωση Ἥλιον Φῶς τοῦ Παναγιώτη Τουλάτου, ἡ Ἑνωτική Ἐκκλησία τοῦ Κορεάτη ψευδομεσσία Σάν Μύουν Μούν, ἀλλά καί γιά ἐμπλοκή δασκάλων τους σέ μαύρη μαγεία! Ὀργανώσεις, ὅπως ἡ Νέα Ἀκρόπολη, ὁ Ὄσιρις - Ἴσις, ἡ Ἁρμονική Ζωή κ.ἄ., προσφέρουν μαθήματα πολεμικῶν τεχνῶν, ἐνῶ κάποιοι δάσκαλοι δέν διστάζουν νά διαφημίζουν τίς σχέσεις τους μέ τόν ἀποκρυφισμό: Ὁ «Γυμναστικός καί Μορφωτικός Σύλλογος Sagittarius, ἀναγνωρισμένος ἀπό τή Γενική Γραμματεία Ἀθλητισμοῦ» διοργανώνει κάθε χρόνο σεμινάριο, μέ θέματα ὅπως «Hatha καί Raja Yoga, διαλογισμό, θετική σκέψη» κ.ἄ., ἐνῶ δέν λείπουν ἀπό τή βιβλιογραφία τοῦ σεμιναρίου βιβλία τοῦ ἀποκαλούμενου «Χριστοῦ τῆς Νέας Ἐποχῆς» (!) γουρού Σάϊ Μπάμπα, τοῦ μαθητῆ του Ρόμπερτ Νάτζεμυ, τοῦ Μεσσία τῆς Σαηεντολογίας Ρόν Χάμπαρντ, τῆς Νέας Ἀκρόπολης καί ἄλλων νεοεποχητικῶν ὀργανώσεων. Αὐτά σημαίνουν ὅτι οἱ πολεμικές τέχνες εἶναι τό δίχτυ τῆς Νέας Ἐποχῆς, πού καθημερινά πιάνει «φρέσκα» ψάρια, μέ τό ἀζημίωτο μάλιστα. Σημαίνουν, ἐπίσης, ὅτι οἱ αἱρέσεις στή χώρα μας λειτουργοῦν περίπου ὡς συγκοινωνοῦντα δοχεῖα καί οἱ μεταξύ τους σχέσεις δέν εἶναι καθόλου ἀνταγωνιστικές. Ὅμως, τί ἀκριβῶς εἶναι οἱ πολεμικές τέχνες, ποιά ἡ προέλευσή τους καί ποιό τό «πνευματικό» τους ὑπόβαθρο;

Ἐμφάνιση καί ἐξέλιξη τῶν πολεμικῶν τεχνῶν

Στούς λαούς τῆς Ἀνατολῆς τεχνικές πολέμου χωρίς ὅπλα ἦσαν γνωστές ἀπό τά πανάρχαια χρόνια. Μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου ἐξελίχθηκαν, ἐμπλουτίστηκαν καί σχημάτισαν διάφορες σχολές. Πάντοτε, ὅμως, ἐμφανίζονται συνδεδεμένες μέ μιά θρησκευτική φιλοσοφία, δηλ. ἀποτελοῦν μέρος ἑνός θρησκευτικοῦ συστήματος.

Στήν Κίνα πρόγονος τῶν πολεμικῶν τεχνῶν εἶναι τό Kung Fu. Γύρω στά 520 μ.Χ. ἕνας περιπλανώμενος βουδιστής μοναχός ἀπό τήν Ἰνδία, ὁ Μποντιντάρμα ἤ Τα-Μο, διέσχισε τά Ἰμαλάϊα καί ἔφθασε στό μοναστήρι Σαο-Λίν τῆς Κίνας, ὅπου δίδαξε τούς ἐκεῖ μοναχούς τεχνικές πολέμου, συνδυασμένες μέ τίς ἀρχές τοῦ Βουδισμοῦ. Οἱ τεχνικές αὐτές χρησιμοποιήθηκαν ἀρχικά ἀπό τούς μοναχούς γιά τήν ἐξόντωση ληστῶν καί πειρατῶν, σύντομα ὅμως ἀναπτύχθηκαν καί τό μοναστήρι ἔγινε κέντρο καλλιέργειας τοῦ λεγόμενου «σκληροῦ» Kung Fu, πού βασίζεται στά δυνατά χτυπήματα μέ τά χέρια καί τά πόδια. Μεταξύ αὐτῶν εἶναι καί τό λεγόμενο «ἄγγιγμα τοῦ θανάτου» (ντιν μάκ), μιά τεχνική γνωστή σέ ἐλάχιστους δασκάλους, κατά τήν ὁποία, ἄν ἔνα σῶμα χτυπηθεῖ σέ συγκεκριμένο σημεῖο, μέ συγκεκριμένο τρόπο καί σέ συγκεκριμένη ὥρα, τότε ἀργά ἀλλά ἀναπόφευκτα ἐπέρχεται ὁ θάνατος. Παράλληλα, τόν 13ο μ.Χ. αἰ. ἀναπτύχθηκε καί μιά «ἤπια» ἤ «ἐσωτερική» μορφή Kung Fu ἀπό τόν Ταοϊστή μοναχό Τσάνγ Σάνγκ - φέ, πού δέν χρησιμοποιεῖ χτυπήματα, ἀλλά δίνει ἔμφαση στή μεγιστοποίηση τῆς «ἐσωτερικῆς ἐνέργειας» μέσω τῆς ἠρεμίας.

Τό Karate ἐμφανίστηκε στό νησί Ὀκινάουα τῆς Ἰαπωνίας τόν 17ο μΧ. αἰ. καί εἰσήχθη ἐπίσημα στήν Ἰαπωνία στίς ἀρχές τοῦ 20ου αἰ. Σημαίνει «κενό χέρι» (χωρίς ὅπλο) καί βασίζεται σέ χτυπήματα μέ τό χέρι, τό κεφάλι, τά πόδια καί τά γόνατα, σέ συνδυασμό μέ τίς μεθόδους Kung Fu.

Στήν Ἰαπωνία μακρινός πρόγονος τῶν πολεμικῶν τεχνῶν εἶναι τό Jiu jitsu. Ἐμφανίσθηκε κατά πᾶσα πιθανότητα γύρω στό 23 π.Χ, καί τυποποιήθηκε στήν περίοδο τῶν Σογκούν Τοκουγκάβα (1606-1868), ὅταν ἦταν αὐξημένη ἡ ἀνάγκη γιά μάχη χωρίς ὅπλα καί εἶχε ἀπαγορευθεῖ ἡ χρήση τῶν σπαθιῶν. Συνδέεται μέ τόν Βουδισμό Ζέν καί δίνει ἔμφαση στά χτυπήματα σέ ζωτικά σημεῖα, στά λακτίσματα, στούς στραγκαλισμούς καί στα κλειδώματα τῶν ἀρθρώσεων.

Μετεξέλιξη τοῦ Jiu jitsu εἶναι τό Judo, πού ἀποτελεῖ ἀθλητική ἐκδοχή τῆς παραπάνω τεχνικῆς καί δίνει ἔμφαση στίς ἐξαρθρώσεις.

Ἐπίσης, τό Jiu jitsu εἶναι πρόδρομος τοῦ Aikido, μιᾶς σύγχρονης τεχνικῆς πού ἐπινόησε τό 1922 ὁ δάσκαλος τοῦ Jiu jitsu Μοριχάϊ Γιουεσίμπα καί δίνει ἔμφαση στήν ἐναρμόνιση μέ τίς κινήσεις τοῦ ἀντιπάλου. Πρόσφατα ἐμφανίσθηκε σχολή τῆς τεχνικῆς αὐτῆς στήν Τρίπολη.

Μιά ἄλλη τεχνική εἶναι ἡ Ninzitsou, πού ἐπινοήθηκε τόν 4ο μ.Χ. αἰ. ἀπό τόν Κινέζο στρατηγό Σάν Τσού. Οἱ μαθητές της (ninja) εἶναι ἐκπαιδευμένοι νά σκοτώνουν ἀθόρυβα. Διδάσκονται, ἐπίσης, νά χρησιμοποιοῦν τήν ἀναπνοή καί τόν διαλογισμό γιά νά μένουν μεγάλα διαστήματα κάτω ἀπό τό νερό καί νά ἐλέγχουν τόν παλμό τῆς καρδιᾶς γιά νά μήν γίνονται ἀντιληπτοί.

Τό Tae Kwon Do προέρχεται ἀπό τήν Κορέα μέ ἱστορία πολλῶν αἰώνων. Tae σημαίνει «κλωτσῶ ἤ συνθλίβω μέ τό πόδι», Kwon σημαίνει «ρίχνω γροθιά» καί Do σημαίνει «μέθοδος»

Ἐπιπτώσεις καί κίνδυνοι

Στήν Ἑλλάδα οἱ πολεμικές τέχνες διαφημίζονται ἀπό τούς δασκάλους τους ὡς ἀκίνδυνες τεχνικές, ἰδιαίτερα χρήσιμες γιά τήν αὐτοάμυνα. Προφανῶς, κάτι τέτοιο δέν ἀληθεύει. Ἡ ἐκπαίδευση στίς τεχνικές αὐτές ἐνέχει σοβαρούς κινδύνους γιά τήν ὑγεία, ὅπως τραυματισμούς κατά τήν προπόνηση καί μή ἀναστρέψιμες κακώσεις στά γόνατα, στή μέση καί σέ ἄλλα σημεῖα τοῦ σώματος. Ἐπίσης, δέν εἶναι σπάνια καί τά θανατηφόρα ἀτυχήματα. Τέτοια φαινόμενα ἀποδίδονται συνήθως σέ ἀνώριμους καί ἄσχετους δασκάλους. Ὅμως συμβαίνουν, γιατί ὁ χῶρος εἶναι παντελῶς ἀνεξέλεγκτος. Οἱ σχολές τῶν πολεμικῶν τεχνῶν δέν ἐλέγχονται γιά τίς «ὑπηρεσίες» πού προσφέρουν. Ὅπως δήλωσε Ἕλληνας δάσκαλος, «τό κράτος δίνει τή δυνατότητα σ’ ὁποιονδήποτε ν’ ἀνοίξει μιά σχολή κι ἄς εἶναι κι ἀεροπόρος». Ἔτσι, κάθε δάσκαλος ἔχει τή δυνατότητα νά δημιουργεῖ ἕναν μῦθο γύρω ἀπό τόν ἑαυτό του γιά δῆθεν «περγαμηνές» καί «ἱκανότητες» πού διαθέτει, ἐνῶ ἐνδέχεται νά ἔχει μάθει αὐτά πού διδάσκει μόνο ἀπό βιντεοταινίες! Ἔχουν ἐπισημανθεῖ περιπτώσεις δασκάλων τῶν ὁποίων τά διπλώματα δέν εἶναι γνήσια, ἐνῶ μαθητές πού ἀπέτυχαν στίς «ἐξετάσεις» ἐμφανίζονται πολλές φορές τήν ἑπόμενη μέρα μέ «μαύρη ζώνη» ἤ μέ «δεύτερο» καί «τρίτο ντάν» (Μ. Δημητριάδου, Ἡ ἀλήθεια γιά τίς πολεμικές τέχνες, Ἀθήνα 1998, σ. 210-106). Ἀκόμη καί ἡ «Ἑλληνική Ὁμοσπονδία Ἐρασιτεχνικοῦ Καράτε», πού θεωρεῖται ἔγκυρη, δέν μπορεῖ νά ἐλέγχει τά πάντα, μέ ἀποτέλεσμα ἐπικίνδυνες τεχνικές νά περνοῦν στά χέρια ἠμιμαθῶν ἤ ἄσχετων δασκάλων καί νά συντηροῦνται μέσα σ’ ἕνα κύκλωμα κερδοσκοπίας καί ἐκμετάλλευσης ἀνύποπτων θυμάτων.

Ὁ David Garradine, πρωταγωνιστής τῆς σειρᾶς «Kung Fu», 

πού μύησε ἑκατομμύρια τελεθεατῶν στή φιλοσοφία 

τῶν πολεμικῶν τεχνῶν.

Ἄλλος ἕνας μῦθος γύρω ἀπό τίς πολεμικές τέχνες εἶναι ὅτι αὐτές προστατεύουν σέ περιπτώσεις αὐτοάμυνας. Ὅμως, ὁ ἰσχυρισμός αὐτός μόνο τούς σκοπούς τῆς διαφήμισης ὑπηρετεῖ. Ἕλληνας δάσκαλος παραδέχεται ὅτι «γιά νά μπορέσεις νά χρησιμοποιήσεις καλά ὅσα μαθαίνεις, θές καμμιά δεκαριά χρόνια· μήν ἀκοῦτε αὐτούς πού λένε γιά γρήγορα συστήματα: ἄν λέγανε πόσος καιρός χρειάζεται γιά νά μάθεις καλά, δέν θά πήγαινε ὁ κόσμος» (Μ. Δημητριάδου, ὅ.π., σ. 244). Ἄλλωστε, ὅπως εἶναι εὐνόητο, οἱ πολεμικές τέχνες δέν προστατεύουν σέ καμμία περίπτωση ἀπό πυροβόλα ὅπλα. Προφανῶς, ἦσαν κατάλληλες γιά αὐτοάμυνα πρίν ἀνακαλυφθοῦν τά πυροβόλα ὅπλα, σήμερα, ὅμως, τό πιό εὔκολο γιά κάποιον πού θέλει νά κάνει κακό εἶναι νά προμηθευθεῖ ἕνα ὅπλο.

Ὡστόσο, οἱ κίνδυνοι πού μόλις ἀναφέραμε εἶναι μόνο φυσικοί. Ὑπάρχει, ὅμως, κι ἕνας ἄλλος κίνδυνος, πολύ μεγαλύτερος, ὁ πνευματικός, στόν ὁποῖο θά ἀναφερθοῦμε στή συνέχεια.

Τό θρησκευτικό ὑπόβαθρο

Ὅπως εἴδαμε, ὅλοι σχεδόν οἱ θεμελιωτές τῶν πολεμικῶν τεχνῶν ἦσαν μοναχοί ἤ ἀσκητές, πού δίδασκαν περισσότερο μιά θρησκευτική παράδοση, παρά μιά μέθοδο πολέμου ἤ αὐτοάμυνας. Προεργασία, ἀσκήσεις, κινήσεις, τά πάντα γενικά στίς τεχνικές τους, προϋποθέτουν καί ἐκφράζουν αὐτή τή θρησκευτική παράδοση καί πίστη, σέ τέτοιο βαθμό μάλιστα, ὥστε εἶναι ἀδύνατο νά ἀποχωριστοῦν ἀπ’ αὐτήν. Ὅποιος, λοιπόν, μυεῖται στίς πολεμικές τέχνες (γιατί πρόκειται ἀκριβῶς γιά μύηση) μυεῖται καί σ’ αὐτή τήν πίστη, πού διαφέρει ριζικά τῆς χριστιανικῆς.

Ποιά εἶναι αὐτή ἡ πίστη; Πρόκειται γιά τή βασική ἀντίληψη τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν ὅτι δέν ὑπάρχει προσωπικός Θεός (π.χ. δέν ὑπάρχει ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός καί τό Ἅγιο Πνεῦμα τοῦ Χριστιανισμοῦ), ἀλλά ὑπάρχει μόνο μιά ἀπρόσωπη θεία ἐνέργεια ἤ ζωτική δύναμη, πού διαχέεται στό σύμπαν καί διαπερνᾶ ὅλα τά πράγματα. Αὐτή ἡ παγκόσμια ζωτική δύναμη, πού ὀνομάζεται Τσί στήν Κίνα, Κί στήν Ἰαπωνία καί ἀλλοῦ εἶναι γνωστή μέ διάφορα ὀνόματα, ὑπάρχει παντοῦ, ἀκόμη καί στά ἀντιθετικά ζεύγη Γίν καί Γιάνγκ, πού βρίσκονται σέ συνεχή ἀλληλεπίδραση. Κατά τούς ὁπαδούς τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν, μπορεῖ νά ἐλεγχθεῖ ἀπό τόν ἄνθρωπο, ἄν ἑνωθεῖ μέ τό νοῦ καί τό σῶμα του, μέ τή βοήθεια φυσικῶν κινήσεων, ἀναπνευστικῶν ἀσκήσεων καί μεθόδων διαλογισμοῦ. Νά γιατί οἱ πολεμικές τέχνες προϋποθέτουν τέτοιες ἀσκήσεις καί τεχνικές. Σκοπός τους εἶναι ἀκριβῶς ὁ χειρισμός αὐτῆς τῆς ὑποτιθέμενης ἐνέργειας, ὁ ἐγκλωβισμός της ἐντός τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἕνωση μ’ αὐτήν. Γενικά, ἡ ἕνωση μέ τή ζωτική ἐνέργεια θεωρεῖται «φωτισμός» καί ὁ ἑνωμένος μ’ αὐτήν θεωρεῖται «φωτισμένος». Ὁ ὅρος «βούδας», ἄλλωστε, σημαίνει ἀκριβῶς «φωτισμένος». Ἔτσι, ἡ σχέση δασκάλου - μαθητῆ στίς πολεμικές τέχνες δέν εἶναι σχέση κατέχοντος ἕνα σύνολο γνώσεων πρός κάποιον πού δέν τίς κατέχει, ἀλλά κάτι πολύ περισσότερο: εἶναι σχέση «πνευματικοῦ» πατρός πρός «πνευματικό» τέκνο, ἤ, διαφορετικά, σχέση «φωτισμένου» δασκάλου πού ἐπιχειρεῖ νά ὁδηγήσει τούς μαθητές του στόν «φωτισμό».

Ἄς δοῦμε ἕνα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ὁ Μοριχάϊ Γιουεσίμπα (1886-1969), ἱδρυτής τῆς τεχνικῆς Aikido  ἀναζητοῦσε ἔντονα τήν «μπούντο», τήν ἐσωτερική οὐσία τῶν πολεμικῶν τεχνῶν. Στά μέσα τῆς ζωῆς του εἶχε μιά μυστική ἐμπειρία: ἐνῶ καθόταν κάτω ἀπό ἕνα δένδρο, σείστηκε τό σύμπαν καί ἕνα χρυσό πνεῦμα ἀναπήδησε ἀπό τό ἔδαφος, τό ὁποῖο κάλυψε μέ πέπλα τό σῶμα του καί τό ἔκανε χρυσαφένιο. Τότε ὁ νοῦς καί τό σῶμα του ἔγιναν φῶς καί μποροῦσε νά κατανοεῖ τά πουλιά καί νά ἔχει ἐπίγνωση τοῦ «θεϊκοῦ νοῦ». Ἔκτοτε ἀνέπτυξε μιά τεχνική μέ στόχο τή συνειδητοποίηση ἀπό τόν μαθητή τῆς δύναμης πού βρίσκεται μέσα του καί πού πραγματώνεται διοχετεύοντας τή ζωτική ἐνέργεια Κί σέ διάφορα μέρη τοῦ σώματος. Ὅταν τό σῶμα γεμίζει ἀπ’ αὐτή τή δύναμη, γίνεται ἰσχυρό. Ὁ Γιουεσίμπα συχνά ἐπιδείκνυε τόν τρόπο, μέ τόν ὁποῖο κυριαρχοῦσε στήν Κί: μποροῦσε νά «ριζώνει» στό ἔδαφος χωρίς νά μποροῦν νά τόν σηκώσουν, νά ἐκσφενδονίζει τούς ἀντιπάλους του μέ ἁπλές κινήσεις καί νά περπατᾶ πάνω σέ φλυτζάνια τσαγιοῦ χωρίς νά τά σπάει. Ἔντυπο τοῦ «Ἑλληνικοῦ Ὁμίλου Aikido Aikikai», πού διανεμήθηκε στήν Τρίπολη (Μάρτιος 2012), μᾶς πληροφορεῖ ὅτι «ἡ λέξη Ἀϊκίντο ἀποτελεῖται ἀπό τρεῖς ἰαπωνικούς χαρακτῆρες - λέξεις, ἄϊ πού σημαίνει ἁρμονία, κί πού σημαίνει πνεῦμα, νοῦς ἤ ἐνέργεια τοῦ σύμπαντος, καί ντό πού εἶναι ὁ δρόμος. Σέ ἐλεύθερη ἀπόδοση, Ἀϊκίντο εἶναι ὁ δρόμος τῆς ἁρμονίας μέ τήν ἐνέργεια τοῦ σύμπαντος». Ἀπό τό ἴδιο ἔντυπο μεταφέρουμε φράσεις, στίς ὁποῖες φαίνεται σαφῶς τό συγκεκριμένο θρησκευτικό ὑπόβαθρο αὐτῆς τῆς τεχνικῆς: «Ἡ ἰσχύς τοῦ Ἀϊκίντο προέρχεται ἀπό τήν πνευματική ἐνέργεια πού ἀπελευθερώνεται ὅταν ἕνα ἄτομο ἑνοποιεῖ νοῦ καί σῶμα καί γίνεται ἕνα μέ τή φύση καί τό σύμπαν». «Τό Ἀϊκίντο δέν εἶναι μόνο ἕνα σύστημα μάχης ἀλλά καί ἕνας τρόπος καλλιέργειας καί βελτίωσης τοῦ ἀνθρώπου». «Τό Ἀϊκίντο εἶναι shugyo, δηλαδή, μιά ἔντονη σωματική καί πνευματική ἄσκηση γιά τή βελτίωση τοῦ ἀνθρώπινου χαρακτῆρα καί τήν ἀνάπτυξη τῆς ἀληθινῆς σοφίας. Εἶναι ἑπομένως προφανής ἡ σημασία τοῦ dojo ὡς χῶρος ὅπου ἀσκούμαστε μέ πνεῦμα συνεργασίας καί ἀλληλλοβοήθειας στήν τέχνη τῆς ἁρμονίας. Dojo δέν εἶναι ἁπλά ὁ τόπος προπόνησης ἀλλά ὁ "χῶρος τῆς φώτισης"» (ὑπογράμμιση δική μας).

Πρέπει νά διευκρινισθεῖ ὅτι γιά τίς ἀνατολικές θρησκεῖες ἡ «σωτηρία», ἤ μᾶλλον ὁ ὕψιστος βαθμός λύτρωσης, εἶναι ἡ διάλυση τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου μέσα στήν παγκόσμια ἐνέργεια ἤ ζωτική δύναμη. Αὐτή εἶναι ἡ πραγματική ἔννοια τῆς παραπάνω φράσης «γίνεται ἕνα (τό ἄτομο) μέ τή φύση καί τό σύμπαν». Στίς πολεμικές τέχνες ἡ Κί ρυθμίζεται συνήθως μέσω τῆς ἀναπνοῆς. Οἱ κινήσεις τοῦ σώματος ἀπαιτοῦν εἰδικές τεχνικές εἰσπνοῆς καί ἐκπνοῆς. Πολλές φορές ἡ ἐκπνοή συνοδεύεται ἀπό μιά κραυγή, πού, ὑποτίθεται, βοηθᾶ νά ἀπελευθερωθεῖ ἡ Κί πρός τόν ἀντίπαλο καί νά τοῦ διαταράξει τήν ἰσοροπία. Ἄλλοτε οἱ κραυγές εἶναι ἐπικλήσεις σέ κάποιες θεότητες. Ἄν καί οἱ ἀνατολικές θρησκεῖες δέν δέχονται τήν ὕπαρξη προσωπικοῦ Θεοῦ, ὅμως λατρεύουν, ὅπως εἶναι γνωστό, ἕνα πλῆθος ἀπό θεότητες. Αὐτές εἶναι θεοποιημένοι ἄνθρωποι ἤ ἄλλα θεοποιημένα ὄντα, δηλαδή ὄντα πού ἔχουν ἑνωθεῖ σέ ὑπέρτατο βαθμό μέ τή ζωτική ἐνέργεια καί ἔχουν θεϊκές ἰδιότητες. Τέτοιες θεϊκές ἰδιότητες ἰσχυρίζονται ὅτι κατέχουν καί οἱ μεγάλοι δάσκαλοι τῶν πολεμικῶν τεχνῶν!

Πολεμικές τέχνες καί χριστιανική πίστη

Εἶναι φανερό ὅτι οἱ πολεμικές τέχνες εἶναι μιά διαδικασία σταδιακῆς, ἀνεπαίσθητης, ἀλλά βέβαιης ἄρνησης τῆς χριστιανικῆς πίστης καί ἔνταξης σ’ ἕναν ἄλλο «πνευματικό» χῶρο, αὐτόν τῶν θρησκειῶν τοῦ Βουδισμοῦ, τοῦ Ταοϊσμοῦ, τοῦ Ζέν, τοῦ Σιντοϊσμοῦ κ.ἄ. Ἡ ἐνασχόληση μ’ αὐτές ἀρχίζει συνήθως σάν ἕνα παιχνίδι, σάν γυμναστική ἤ σάν ἄθλημα, γιά νά ὁδηγήσει τελικά τόν ἐμπλεκόμενο στόν ἀποκρυφισμό καί στίς ἀντιλήψεις τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν. Πολλές φορές ἀκόμη καί οἱ δάσκαλοι τῶν πολεμικῶν τεχνῶν (τουλάχιστον στήν Ἑλλάδα) δέν εἶναι συνειδητοί ἀρνητές τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά, ἀφοῦ διακατέχονται ἀπό πλήρη ἄγνοια τῆς χριστιανικῆς πίστης, θεωροῦν ὅτι πρόκειται γιά καταστάσεις πού συμβιβάζονται καί ὅτι ὁ Θεός τῶν Χριστιανῶν ταυτίζεται μέ τήν ἀπρόσωπη ζωτική δύναμη τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν, τοῦ ἀποκρυφισμοῦ καί τῆς Νέας Ἐποχῆς. Ὅμως, τό ἀποτέλεσμα εἶναι τό ἴδιο: ἄρνηση τῆς διδασκαλίας γιά τήν Ἁγία Τριάδα, πού ἀποτελεῖ θεμέλιο τῆς χριστιανικῆς πίστης, ἄρνηση τῆς πίστης ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ μόνος Θεός, Σωτήρας καί Λυτρωτής μας, ἔκπτωση ἀπό τή Χάρη τοῦ Θεοῦ καί, τελικά, ἔκπτωση ἀπό τή σωτηρία, πού προσφέρεται διά τοῦ Χριστοῦ. Αὐτός ἀκριβῶς εἶναι καί ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος γιά κάθε ἄνθρωπο: ἡ ἔκπτωση ἀπό τή σωτηρία.

Πολλοί ἐντυπωσιάζονται ἀπό τίς ἱκανότητες κάποιων πού ἀσκοῦνται στίς πολεμικές τέχνες, ἱκανότητες πού ὄντως σέ κάποιες περιπτώσεις ὑπερβαίνουν τίς φυσικές ἀνθρώπινες δυνάμεις καί ἐντυπωσιάζουν. Καί διερωτῶνται: Ἄν αὐτά δέν γίνονται μέ ἀνθρώπινη δύναμη, μέ ποιά δύναμη γίνονται; Ἀποκλείεται νά γίνονται μέ τή δύναμη τοῦ Χριστοῦ; Ἀποκλείεται ὁ Χριστός νά δρᾶ καί σέ τέτοιες περιπτώσεις; Γιά νά ἀπαντήσουμε, ἄς ἀνατρέξουμε στή διδασκαλία καί στά ἔργα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως μαρτυροῦνται στά ἱερά Εύαγγέλια. Ἐκεῖ βλέπουμε ὅτι ὁ Κύριος ποτέ δέν δίδαξε τήν αὐτοάμυνα τήν ἀνταπόδοση τοῦ κακοῦ, ἀλλά τήν ἀγάπη, τή συγχώρηση καί τή θυσία,  ἐνῶ ὁ Ἴδιος «λοιδορρούμενος οὐκ ἀντελοιδόρει, πάσχων οὐκ ἠπήλει» (Α' Πέτρ. 2,23). Ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς δίνει καί τήν ἀπάντηση στό ποιός ἐνεργεῖ πίσω ἀπό τά «ὑπερφυσικά» φαινόμενα τῶν πολεμικῶν τεχνῶν. Ἀναφέρει χαρακτηριστικά: «πάντες οἱ θεοί τῶν ἐθνῶν δαιμόνια» (Ψαλμ. 95,5), δηλ. οἱ θρησκεῖες, μεταξύ αὐτῶν καί ἐκεῖνες πού ἀποτελοῦν τό ὑπόβαθρο τῶν πολεμικῶν τεχνῶν, δέν εἶναι τόσο ἀθῶες καταστάσεις ὅσο νομίζουμε, γιατί πίσω ἀπ’ αὐτές κρύπτεται ὁ ἴδιος ὁ διάβολος, γιά νά δέχεται τήν προσκύνηση τῶν ἀνθρώπων καί γιά νά ἐπιτελεῖ «ἔργα» πού ἐνυπωσιάζουν.