ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΜΗΤΡΟΣ (ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ), Ο ΤΡΙΠΟΛΙΤΗΣ
+ 28
ΜΑΪΟΥ 1794
ΑΘΛΗΣΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ
ΜΑΡΤΥΡΟΣ ΜΗΤΡΟΥ
ΟΣΤΙΣ ΕΜΑΡΤΥΡΗΣΕΝ ΕΝ Τῌ
ΤΡΙΠΟΛΙΤΖᾼ[1]
Κατά τό 1794 ἔτος ἀπό
Χριστοῦ, Μαΐου 28
Ἀλλά τί τό ἐντεῦθεν; Ἐλθών εἰς ἑαυτόν ὁ καλός οὗτος Μῆτρος, καί ταῦτα πάντα ὡς σκύβαλα λογισάμενος, ἄρχισε νά ἐνθυμᾶται τήν προγονικήν εὐσέβειαν καί πίστιν ὁποῦ εἶχε, καί τήν ἀπατηλήν θρησκείαν τῶν Ἀγαρηνῶν, εἰς τήν ὁποίαν εὑρίσκετο, καί ἀναστενάξας ἀπό βάθους καρδίας, μετά δακρύων εἶπεν εἰς τόν ἑαυτόν του· «Ὤ τῆς ἀγνωσίας μου τοῦ ταλαιπώρου! Ὤ τῆς δυστυχίας σου ἄθλιε Μῆτρο! Ἄχ! Καί πῶς τόσους χρόνους εὑρίσκομαι εἰς τοῦτο τό σκότος; Πῶς ἠπατήθηκα, καί ἀρνήθηκα τόν Κύριόν μου; Ἀλλ’ ὅμως πάλιν νά ἐπιστρέψω εἰς τήν ἁγίαν πίστιν τοῦ Χριστοῦ μου, ὁποῦ εἶναι ἀληθινή, καί νά ἀρνηθῶ τήν ἀνόσιον καί βδελυκτήν θρησκείαν τῶν Ἀγαρηνῶν». Ταύτην λοιπόν τήν ἀπόφασιν ποιήσας εἰς τόν ἑαυτόν του, καί ἁρματωθείς μέ τήν Χάριν καί δύναμιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἦλθεν εἰς τήν Τριπολιτζάν, καί πωλήσας ὅλα τά περί αὐτόν εὑρισκόμενα, ἐπῆγεν εἰς τούς συγγενεῖς του, καί ἐξομολογηθείς εἰς πνευματικόν Πατέρα τήν ἁμαρτίαν του, καί μετανοήσας ἱκανῶς εἰς τό μέγα κακόν ὁποῦ ἔπαθε, καί κλαύσας πικρῶς, ἔκαμε τήν πρέπουσαν διόρθωσιν, κατά τήν ἱεράν τάξιν τῆς Ἐκκλησίας μας, καί οὕτως ἐπολιτεύετο ὡς εὐλαβής καί θεοφοβούμενος Χριστιανός χρόνους δέκα.
Μετά ταῦτα πηγαίνωντας εἰς τόν Μυστράν χάριν πραγματείας, ἐγνωρίσθη ἀπό τινας γνωρίμους του Ἀγαρηνούς, οἱ ὁποῖοι πιάσαντες αὐτόν, τόν ἔφεραν εἰς τήν Τριπολιτζάν, καί τόν ἐπαρρησίασαν εἰς τόν τότε Ἡγεμόνα, φωνάζοντες καί μαρτυροῦντες κατ’ αὐτοῦ, ὅτι ἠρνηθη τόν Χριστόν, καί ἐδέχθη τήν ἐδικήν τους θρησκείαν, καί τώρα πάλιν ἐπέστρεψε, καί ἔγινε Χριστιανός. Ὁ δέ Ἡγεμών ἠρώτησεν αὐτόν, διά τί ἤλλαξε τήν προτέραν γνώμην, καί ἠρνήθη τήν θρησκείαν τους, καί ἔγινε πάλιν Χριστιανός; Καί ὁ Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ μέ φωνήν λαμπράν ἀπεκρίθη, ὅτι «Ἐγώ ἤμουν Χριστιανός, καί ἀπό νηπιοφροσύνην μου ἠπατήθηκα ἀπό ἐσᾶς, καί ἀρνήθηκα τήν πίστιν μου, καί ἔγινα Τοῦρκος. Ὕστερα ἐκατάλαβα πῶς ἡ πρώτη πίστις μου ἦτο φῶς καί τό ἔχασα, καί ἡ ἐδική σας εἶναι σκότος, καθώς τήν ἐγνώρισα· ὅθεν ὁμολογῶ τώρα ἔμπροσθέν σας, ὅτι ἔσφαλα πολλά ὁποῦ ἄφησα τό φῶς, καί ἐδέχθηκα τό σκότος· Χριστιανός ἐγεννήθηκα, Χριστιανός θέλω νά ἀποθάνω· πιστεύω Πατέρα, Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα ὁμοούσιον καί ἀχώριστον· καί διά τήν πίστιν μου ἔτοιμος εἶμαι νά πάθω κάθε βάσανον, καί νά χύσω τό αἷμά μου διά τήν ἀγάπην τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Σωτῆρος μου». Ταῦτα καί ἄλλα τοιαῦτα ὡμολόγησεν ὁ μακάριος μέ γενναῖον φρόνημα, καί μέ μεγάλην παρρησίαν.
Τότε ἕνας τῶν ἐκεῖ εὑρεθέντων Ἀγάδων, ἠρώτησεν αὐτόν λέγων· «Μουσταφᾶγα ποῦ εἶναι τά γένειά σου»; Καί αὐτός τοῦ ἀπεκρίθη· «Ἐγώ δέν λέγομαι Μουσταφᾶς, ἀλλά Μῆτρος, εἶναι τό κύριον καί ἀληθινόν μου ὄνομα, καί εἶμαι βαπτισμένος εἰς τό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος· διά δέ τά γένεια ὁποῦ μέ ἐρωτᾶτε, τόσους χρόνους τά ἐδούλευσα, καί καμμίαν προκοπήν δέν εἶδα, οὐδέ παρά μικράν ὠφέλειαν ἐγώρισα ἀπό αὐτά, διά τοῦτο τά ἔκοψα ὡς ἄχρηστα, καί τά ἔδωσα ὀπίσω εἰς τόν αὐθέντην ὁποῦ ἐκολάκευα ματαίως τόσους χρόνους». Τότε ὁ Κιαχαγιάμπεης εἶπε πρός αὐτόν· «Ἐάν ἐπιστρέψῃς πάλιν εἰς τήν ἐδικήν μας θρησκείαν, ἔχομεν νά σέ ἀξιώσωμεν μεγάλης τιμῆς, καί νά σοῦ δώσωμεν μεγάλα ἀξιώματα, καί χαρίσματα», νομίζωντας ὁ ματαιόφρων, ὅτι μέ αὐτά τά δελεάσματα ἔχει νά νά ἀγγιστρεύσῃ καί νά ἑλκύσῃ τόν εὐλογημένον Μῆτρον εἰς τήν ἀπώλειαν. Ἀλλ’ ὁ γενναῖος ἐκεῖνος καί οὐρανόφρων ἀποστρεφόμενος αὐτά ὡσάν σκύβαλα, τούς εἶπεν· «Ἐγώ σᾶς εἶπα, ὅτι εἶμαι Χριστιανός, καί πιστεύω τόν Ἰησοῦν Χριστόν, ὡς Θεόν ἀληθινόν, καί αὐτά ὁποῦ μοῦ τάσσετε ἄς εἶναι διά λόγου σας, ἐγώ δέν τά χρειάζομαι». Καί οὕτω τόν ἔβαλαν εἰς τήν φυλακήν, καί συνάξαντες ἰμάμιδες καί χοτζάδες, τούς ἔστειλαν ἐκεῖ, διά νά τόν διδάξουν τά ἀνόσια θρησκεύματα τῆς πίστεώς τους, καί νά πασχίσουν μέ κάθε τρόπον νά τόν διαστρέψουν, καί νά τόν φέρουν εἰς τήν γνώμην τους· ἀλλ’ ἐκεῖνος ὁ μακάριος δέν ἔδιδε καμμίαν προσοχήν εἰς τά ψυχώλεθρα αὐτῶν λόγια, ἀλλ’ ἄρχισε νά ἐκφυλίζῃ καί τόν προφήτην τους, καί τούς νόμους τους, καί τήν μυσαράν θρησκείαν τους, καί οὕτως ὑπέστεψαν κατῃσχυμμένοι καί ἄπρακτοι. Ὅθεν ὁ Ἡγεμών βλέπωντας τό ἀμετάθετον τῆς γνώμης του, ἔδωκεν ὁρισμόν νά ἀποκεφαλισθῇ ὡς ὑβριστής Μωαμετισμοῦ.
Φέρεται λοιπόν ἀπό τούς ὑπηρέτας τοῦ Ἐξουσιαστοῦ ὁ γενναῖος τοῦ Χριστοῦ Ἀθλητής εἰς τόν τόπον τῆς καταδίκης, δεδεμένος τάς χεῖρας κατά τό σύνηθες τῶν καταδίκων. Καί εἰς καιρόν ὁποῦ ὁ τζελάτης ἤθελε νά ἀποτέμῃ τήν μαρτυρικήν του κεφαλήν, τόν λέγει· «Καϊμένε ἄνθρωπε, εἰπέ τό σαλαβάτι σου τώρα κἄν εἰς τήν ὑστερινήν σου ὥραν, καί ὁ Θεός εἶναι εὔσπλαχνος, καί κάμνει ἔλεος εἰς τήν ψυχήν σου». Ὁ δέ Μάρτυς ἀκούσας ταῦτα, ἐγέλασεν εἰς τήν ἀπάτην τῆς θρησκείας τους, καί ἐμπτύσας αὐτόν, ἤρξατο νά ἀναθεματίζῃ καί τό σαλαβάτι τους, καί τούς πιστεύοντας εἰς αὐτό, καί ὁμολογῶντας πάλιν τήν Ἁγίαν Τριάδα, ὅτι εἶναι Θεός ἀληθινός, καί ὅτι εἰς αὐτόν ἔχει τήν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας του, εἶπε πρός τούς παρεστῶτας Χριστιανούς· «Ἕνας ἀπό λόγου σας εἶμαι καί ἐγώ, Μῆτρος εἶναι τό ὄνομά μου, καί παρακαλεῖτε τόν Κύριον διά λόγου μου». Καί τέλος πάντων προσευχηθείς μικρόν, ἀπεκεφαλίσθη τῆ κη΄ τοῦ Μαΐου μηνός, τῇ Κυριακῇ τῆς Πεντηκοστῆς, ἐν ἔτει ἀπό Χριστοῦ 1794. Καί οὕτως ἔλαβεν ὁ Μακάριος τόν στέφανον τοῦ Μαρτυρίου παρά τοῦ Ἀθλοθέτου Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.
Παρελθούσης δέ αὐτῆς
τῆς ἡμέρας, ἔλαβαν οἱ Χριστιανοί τό ἅγιόν του Λείψανον, μέ ἄδειαν τῆς ἐξουσίας,
καί τό ἐκήδευσαν ἐντίμως καί εὐλαβῶς εἰς τόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος
Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου. Ἡ δέ χείρ αὐτοῦ ἡ δεξιά ἔμεινε ἄκαμπτος παντελῶς καί
ἀλύγιστος, τύπον σταυροῦ ἔχουσα τοῖς τρισί δακτύλοις αὐτῆς, καί μέ τό νά ἦτον
ἐκτεταμένη ἔξω τοῦ τάφου, ἐπροσπάθησαν οἱ ἐνταφιασταί νά τήν λυγίσουν μέ κάθε
τρόπον, καί μή δυνηθέντες, ἀπεφάσισαν νά τήν τζακίσουν μέ τήν ἀξίνην, καί, (ὤ
τοῦ θαύματος!) παρευθύς ἡ χείρ ἐκείνη ἡ τόσον ἄκαμπτος καί ἀκίνητος, ἐλύγισε
καί αὐτοκίνητος ἔπεσεν ἐπάνω εἰς τό ἅγιον Σῶμα τοῦ καλλινίκου Μάρτυρος· οὗ ταῖς
πρεσβείαις ἀξιωθείημεν καί ἡμεῖς τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ἀμήν.
(Μακαρίου Νοταρᾶ Μητρ. Κορίνθου, Νέον Λειμωνάριον, ἐν Βενετίᾳ 1819, σ. 151-152).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου