«Βασίλειος ο Μέγας», τεύχ. 107, Ιούν. - Σεπτ. 2025

 

ΤΕΥΧΟΣ 107      ΤΡΙΠΟΛΙΣ      ΙΟΥΝΙΟΣ - ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2025

Ὁ νέος Ἐφημέριος καί Προϊστάμενος τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ
Ἀρχιμ. Στέφανος Καππές

 Τό Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2025 ἦταν μέρα ἱστορική γιά τόν Μητροπολιτικό Ναό τοῦ Ἁγίου Βασιλείου Τριπόλεως, γιά τήν Ἐνορία μας, ἀλλά καί γιά τή Μητρόπολή μας, ἀφοῦ μέ ἰδιαίτερη λαμπρότητα τελέσθηκε ἡ εἰς Πρεσβύτερον Χειροτονία τοῦ Ἀρχιδιακόνου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως π. Στεφάνου Καππέ ἀπό τόν Σεβ. Ποιμενάρχη μας, Μητροπολίτη Μαντινείας καί Κυνουρίας κ. Ἐπιφάνιο, πλαισιούμενο ἀπό πλειάδα Ἀρχιερέων καί ἄλλων Κληρικῶν. Ὁ νέος Πρεσβύτερος προχειρίσθηκε σέ Ἀρχιμανδρίτη καί ἀνέλαβε τά καθήκοντα τοῦ Ἐφημερίου καί Προϊσταμένου τοῦ Μητροπολιτικοῦ μας Ναοῦ καί τοῦ Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας.

Στή θέση τοῦ Ἐφημερίου τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ διεδέχθη τόν συνταξιοδοτηθέντα Ἐφημέριο Ἀρχιμανδρίτη Βενέδικτο Καρύδη (σχετικό ἀφιέρωμα στό πρόσωπό του θά παραθέσουμε στό ἑπόμενο τεῦχος τοῦ ἐντύπου μας), στή θέση τοῦ Προϊσταμένου τοῦ Ναοῦ διεδέχθη τόν Πρωτοπρεσβύτερο καί Ἐφημέριο τοῦ Ναοῦ π. Ἰωάννη Σουρλίγγα καί στή θέση τοῦ Πρωτοσυγκέλλου διεδέχθη τόν Βοηθό Ἐπίσκοπο τῆς Μητροπόλεως Τεγέας κ. Θεόκλητο.

Στήν Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου στόν Μητροπολιτικό Ναό τό ὡς ἄνω Σάββατο 27/9/2025 χοροστάτησε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος, στό δέ Ἀρχιερατικό Συλλείτουργο, πού ἀκολούθησε, προέστη ὁ Σεβ. Μητροπολίτης μας κ. Ἐπιφάνιος, συλλειτουργούντων τῶν Σεβ. Μητροπολιτῶν Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου, Λευκάδος καί Ἰθάκης κ. Θεοφίλου, Ἰλίου, Ἀχαρνῶν καί Πετρουπόλεως κ. Ἀθηναγόρου, Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καί Ὠρωποῦ κ. Κυρίλλου, Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ. Νικηφόρου καί τῶν Θεοφ. Ἐπισκόπων Κεράμων κ. Βαρθολομαίου καί Τεγέας κ. Θεοκλήτου. Συμπροσευχόμενος ἐκ τοῦ Βήματος παρέστη ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Σιγκαπούρης κ. Κωνσταντῖνος.

Εὐχόμενοι στόν νέο Ἐφημέριο καί Προϊστάμενο τοῦ Μητροπολιτικοῦ μας Ναοῦ νά εἶναι πάντα ΑΞΙΟΣ Λειτουργός τοῦ Κυρίου καί ἡ διακονία του στά νέα καθήκοντα νά εἶναι εὐλογημένη πλουσίως παρά Κυρίου καί καρποφόρος, παραθέτουμε τόν Χειροτονητήριο Λόγο στήν εἰς Πρεσβύτερον Χειροτονία του.

Ὁ Χειροτονητήριος Λόγος τοῦ π. Στεφάνου 

«Πεντηκοστήν ἑορτάζομεν καί Πνεύματος ἐπιδημίαν» γιά ἀκόμη μία φορά, στή ζωή τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, κάτω ἀπό τούς θόλους τοῦ μεγαλοπρεποῦς καί ἱστορικοῦ Ἱεροῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ Ἁγίου Βασιλείου μαρτυροῦντες ἐν Ἐκκλησίᾳ πληθούσῃ «ξένον ἄκουσμα, ξένον θέαμα, πῦρ διαιρούμενον εἰς νομάς χαρισμάτων», μαρτυρία τῆς διαχρονικῆς συνέχειας τοῦ θαυμαστοῦ καί ἐξαισίου γεγονότος τῆς ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν γενομένης ἐπιφοιτήσεως τοῦ Παναγίου Πνεύματος στό ὑπερῷον τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ.

Σεβασμιώτατε, Πάτερ καί Δέσποτα, Μητροπολῖτα καί Ποιμενάρχα τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μητροπόλεως καί προεξάρχων τῆς Εὐχαριστιακῆς ταύτης συνάξεως, Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, Θεοφιλέστατοι, Ἅγιοι Καθηγούμενοι, Πανοσιολογιώτατοι, Αἰδεσιμολογιώτατοι, Χριστοῦ Διακονία, Ὁσιολογιώτατες Γερόντισσες, Εὐλαβέστατοι Μοναχοί καί Μοναχές, Ἐντιμότατοι ἄρχοντες καί ἐκπρόσωποι τῶν ἀρχῶν τοῦ τόπου, Προσφιλέστατοι ἀδελφοί.

«Φωνή Κυρίου ἐγένετο ἐπ’ ἐμέ καί πνοή βιαία, καί ἰδού ἐγώ ἐν συντριβῇ ψυχῆς καί καρδίας», Σεβασμιώτατε, καί ἐν φόβῳ Θεοῦ καί πολλῇ συγκινήσει ἵσταμαι σήμερον ἐνώπιόν σας, ἵνα δεχθῶ δι’ ἐπιθέσεως τῶν ἀχράντων χειρῶν Σας τήν Θείαν Χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ὥστε νά καταστῶ Πρεσβύτερος τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας.

Πῶς νά ἐκφέρω λόγον ἱκανόν; Θά προτιμοῦσα, ἀλήθεια, τούτη τή φρικτή ὥρα νά σιωπήσω. Τό ὑμνολογικό «ρᾷον σιωπῇ», καθώς καί ἡ προτροπή «Σιγησάτω πᾶσα σάρξ βροτεία» μέ συνέχουν κυριολεκτικά, προκειμένου μέ αὐτή τή μυστική καί ἐσωτερική σιγή νά προσεγγίσω τό Μυστήριο πού ἀποκαλύπτεται ἐνώπιόν μου. Θά προτιμοῦσα σιωπῶν νά λαλήσω τά ἀλάλητα τῆς καρδίας μου ρήματα, μέ ταπείνωση νά δοξολογήσω σιωπηρά γιά ὅλα τά παράδοξα πού φανερώνει τό χέρι τοῦ Θεοῦ στή ζωή μου μέ κορύφωση τή σημερινή ἡμέρα. Θά ἦταν ἄριστη ἐπιλογή αὐτή τήν ὥρα νά σταθῶ τελωνικά μπροστά στή βουλή τοῦ Θεοῦ, πού θέλει τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων καί ἐκχέει ἔλεος ἀγάπης καί εὐλογίας στόν καθένα χωριστά καί στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἐν συνόλῳ.

Ὅμως ὑπακούοντας στό ἔθος τῆς Ἐκκλησίας, πού ἐπιτάσσει στόν πρός χειροτονίαν ἐρχόμενο νά ἀπευθύνει προσλαλιά, λύνω τή σιωπή μου μόνο γιά νά ἐκδιπλώσω ἀπό τό εἰλητάριο τῆς καρδιᾶς μου ἐλάχιστες γραμμές ἀνεπιτήδευτες, ἀλλά βαθιά ἀληθινές, ὡς καταστάλαγμα ἑνός ἀνθρώπου ἁμαρτωλοῦ καί χοϊκοῦ πού στέκεται μέ δέος καί σεβασμό μπροστά στήν ἀποκάλυψη τοῦ Μυστηρίου τοῦ Θεοῦ καί προσπαθεῖ νά ἑρμηνεύσει τά ἀνερμήνευτα καί νά διατυπώσει βιώματα ἀνέκφραστα.

Χειροτονία Ἀρχιμανδρίτου Στεφάνου Καππέ στόν Μητροπολιτικό Ναό
(Σάββατο 27/9/2025)

«Ὁμολογῶ τήν χάριν, κηρύττω τό ἔλεον, οὐ κρύπτω τήν εὐεργεσίαν». Αὐτή τήν ὥρα βιώνω Θεοφάνια καί Πεντηκοστή στήν εὐχαριστιακή καί λατρευτική μας σύναξη καί ἐκδιπλώνεται ἐνώπιόν μου ὅλο τό σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας τό ὁποῖο συγκεφαλαιοῦται στό Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας. Ἡ νομοδοσία στό ὄρος Σινά συνδεδεμένη μέ τήν προσωπική μου Πεντηκοστή. Ὁ ἐπί Νῶε κατακλυσμός μέ τήν καθαρτική δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ Ἰωσήφ ὁ Πάγκαλος ὡς τύπος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Ἡ θεοφάνεια στούς προφῆτες Μωυσῆ καί Ἠλία. Ἡ πλήρωση τῶν πάντων ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατά τόν προφήτη Ἰωήλ. Ἡ διάβαση τῆς Ἐρυθρᾶς θαλάσσης ἀπό τή γῆ τῆς δουλείας στή γῆ τῆς ἐπαγγελίας. Ἡ θυσία τοῦ Ἀμνοῦ τοῦ Θεοῦ «ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας» ὅπως τήν προεῖδε ὁ προφήτης Ἡσαΐας. Τό ὑπερῷο τοῦ μυστικοῦ Δείπνου -τῆς πρώτης ἐπί γῆς θείας Λειτουργίας- καί τῆς ἀναστασίμου ἐμφανίσεως τοῦ Χριστοῦ ἀλλά κυρίως ὁ Γολγοθᾶς καί ὁ πανάγιος Τάφος.

Τίς προηγούμενες ἡμέρες προσπάθησα νά γεμίσω τήν ψυχή μου μέ προσευχή καί βαθύ στοχασμό. Ὁ νοῦς μου ἐστράφη στόν ἅγιο ἔνδοξο Πρωτομάρτυρα καί Ἀρχιδιάκονο Στέφανο, τοῦ ὁποίου τό ὄνομα ἀναξίως φέρω. Τό πρῶτο παιδί πού γέννησε ἡ Ἀποστολική Χάρις, πλήρης πίστεως καί Πνεύματος Ἁγίου, γεμάτος φλόγα. Ἡ προσωπικότητά του ἁγιασμένη καί δυναμική ἄρχισε νά ἀκτινοβολεῖ τή δύναμή της. Ἔδινε μαρτυρία ἀλήθειας καί δικαιοσύνης. Ἄνοιξε τόν δρόμο πού ὁδηγεῖ στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. «Πλήρης πίστεως καί δυνάμεως ἐποίει τέρατα καί σημεῖα μεγάλα ἐν τῷ λαῷ». Ὁ πρῶτος διάκονος μάρτυς καί ὁ πρῶτος μάρτυς διάκονος.

Ἡ ἱεροσύνη συμπορεύεται μέ τήν ὀδύνη, μέ τόν σταυρό, μέ τό αἷμα. Ὁ πρῶτος διάκονος τῆς Ἐκκλησίας ἔγινε πρωτομάρτυς. Αὐτόν ἐπικαλοῦμαι τούτη τήν ὥρα πού κατευθύνομαι πρός τήν ἀνατόβλεπτον Πύλη διά νά προσεγγίσω τόν ἐπίγειο θρόνο τῆς δόξης καί κατοικητήριον Θεοῦ, τό ἐργαστήριο τῶν δωρημάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν τελεία τῶν τελείων τελειότητα, γιά νά ὑπαντήσω τό μεθόριον οὐρανοῦ καί γῆς, τό ἱερό Θυσιαστήριον. Συγκλονίζομαι καί ἐπιρρίπτω ἐμαυτόν εἰς τό ἄπειρο ἔλεος τῆς θείας Φιλανθρωπίας.

Ὁλοκληρώνοντας αὐτή τήν ταπεινή προσλαλιά, «ἐν ὕμνοις εὐχαρίστοις δοξολογῶ καί γεραίρω τό ἄμετρον ἔλεος» καί τήν ὑπέρμετρη εὐσπλαχνία τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ διά τά περί τήν ἐλαχιστότητά μου τελούμενα, μέ ὀφειλετική εὐγνωμοσύνη ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μου στή μεγαλωσύνη καί πατρική Του πρόνοια. Πρό τῆς φρικώδους ὅμως ταύτης στιγμῆς καθ’ ἥν κύπτω τόν αὐχένα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος πρό τοῦ θείου θελήματος, ἐπιτρέψτε μου ὅπως καταθέσω φόρο τιμῆς καί εὐχαριστίας.

Ἐν πρώτοις εὐχαριστῶ τούς ἀναθρέψαντάς με γονεῖς καί τούς κατά σάρκα συγγενεῖς μου, ἀνθρώπους ἀγωνιστές καί στοργικούς. Ὡσαύτως καί ὅλους τούς κατά σάρκα καί πνεῦμα συγγενεῖς μου, οἱ ὁποῖοι πάντοτε μέ ἐνθάρρυναν καί μέ στήριζαν μέ διάκριση καί ἀγάπη. Ζητῶ ταπεινά τήν εὐχή τους ἀσπαζόμενος τό χέρι ἑνός ἑκάστου.

Ἐκ καρδίας εὐχαριστῶ τούς κληρικούς καί λαϊκούς τῆς ἰδιαιτέρας πατρίδος μου ἐκ τῆς ἁγιωτάτης Μητροπόλεως Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας καί ἐκ τῆς Ἱερᾶς Πόλεως Μεσολογγίου γιά τήν ἐδῶ παρουσία τους, ἀλλά καί ὅσους δέν μπόρεσαν νά παρευρεθοῦν. Τούς εὐχαριστῶ γιά ὅσα μέ δίδαξαν καί μοῦ προσέφεραν ζητώντας ταπεινά ἀπό τήν ἀγάπη τους νά μήν παύσουν νά προσεύχονται γιά ’μένα.

Ὅλως συγκινητική καί ἄκρως τιμητική τυγχάνει ἡ παρουσία τῶν ἐνταῦθα παρευρισκομένων ἁγίων Ἀρχιερέων, πού δέν ἐφείσθησαν κόπων καί θυσιῶν, ὥστε νά λαμπρύνουν μέ τήν παρουσία τους τή χαρά μου. Υἱικῶς εὔχομαι ὁ Θεός νά τούς χαρίζει ὑγεία, δύναμη καί μακροημέρευση ἀσπαζόμενος μετά βαθυτάτου σεβασμοῦ τή δεξιά ἑνός ἑκάστου.

Ἀλλά καί ὁ τῶν Ἱερέων καί Διακόνων σύλλογος μέ τιμᾶ διά τῆς παρουσίας του καί μέ ἐνισχύει διά τῆς προσευχῆς του, ὅπως καί ἡ παρουσία τῶν μοναστικῶν ἀδελφοτήτων. Τυγχάνω εὐγνώμων διά τήν εὐλογητή τους παρουσία, τά αἰσθήματα καί τήν ἀγαπητική τους διάθεση πρός τόν ἐλάχιστον ἀδελφό τους.

Ἰδιαίτερες εὐχαριστίες σέ ὅλους τούς συμμαθητές καί συμφοιτητές μου, ἀλλά καί ὅλους τούς δασκάλους καί καθηγητές μου ὅλων τῶν βαθμίδων ἐκπαιδεύσεως, πού πολλοί ἀπό αὐτούς βρίσκονται σήμερα δίπλα μου μέ φωτισμένα ἀπό χαρά πρόσωπα. Τούς εὐγνωμονῶ γι’ αὐτό τό ἀνεκτίμητο δῶρο τῆς παρουσίας τους.

Ἐπιτρέψατέ μου τούτη τήν ὥρα νά στρέψω τό βλέμμα μου στήν θριαμβεύουσα Ἐκκλησία μνημονεύοντας τοῦ ὀνόματος τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας κυροῦ Κοσμᾶ, ἐκ τῶν ἁγίων χειρῶν τοῦ ὁποίου πρό ἑπταετίας ἔλαβα τόν πρῶτο βαθμό τῆς Ἱεροσύνης καί στό πρόσωπό του ὅλους τούς ἐν οὐρανοῖς αὐλιζομένους Ἀρχιερεῖς, Ἱερεῖς, Μοναχούς καί Μοναχές, εὐσεβεῖς χριστιανούς πού ὁ Θεός εὐδόκησε νά γνωρίσω στή ζωή μου, ἀλλά καί τούς κατά σάρκα κοιμηθέντας συγγενεῖς μου, πού μέ τόν ξεχωριστό τους τρόπο ὁ καθένας καί τά ἰδιαίτερά του χαρίσματα ἄφησαν ἀνεξίτηλο τό σημάδι τους στήν πορεία τῆς ζωῆς μου.

Ἐκ βάθους καρδίας εὐχαριστῶ τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ.κ. Ἱερόθεο, πλησίον τοῦ ὁποίου ἐπί 11 μῆνες, στό διάστημα τῆς τοποτηρητείας, ὑπηρέτησα ὡς Διάκονος, δίδοντάς μου τήν εὐκαιρία νά μαθητεύσω στά ἐνδότερα τῆς θεολογίας.

Ὀφειλετική εὐγνωμοσύνη ἐκφράζω πρός τό πρόσωπο τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας κ.κ. Δαμασκηνοῦ, ἐκ τῶν χειρῶν τοῦ ὁποίου ἔλαβα τό ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχιδιακόνου. Τόν εὐχαριστῶ γιά τήν ἀνυπόκριτη ἀγάπη, τήν καλοσύνη, τίς πολύτιμες συμβουλές καί τό πατρικό του ἐνδιαφέρον γιά τήν πνευματική μου πρόοδο καί πορεία ἐντός τῆς Ἐκκλησίας.

Αἰώνια εὐγνωμοσύνη χρεωστῶ στόν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμο, τόν πρῶτο τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, πού εὐλόγησε καί ἐνέκρινε τήν ἐπιθυμία καί τόν πόθο μου νά διακονήσω στήν Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν πλησίον τοῦ Γέροντός μου, τότε Ἐπισκόπου Ταλαντίου. Τόν εὐχαριστῶ τόσο γιά τίς φανερές ὅσο καί γιά τίς ἀφανεῖς εὐεργεσίες.

Ὡσαύτως καί τόν Πανιερότατο Μητροπολίτη Θερμοπυλῶν κ.κ. Ἰωάννη, καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κοιμήσεως Θεοτόκου Πεντέλης καί τήν περί αὐτόν τίμια ἀδελφότητα, πού μέ δέχθηκαν στήν οἰκογένειά τους, ἀλλά καί ὁλόκληρο τόν κλῆρο τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν γιά τήν ἀγάπη μέ τήν ὁποία μέ περιέβαλαν.

Οἱ πνευματικοί φίλοι ὁδηγοῦν στή σωτηρία, τονίζει ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος. Ἡ φιλία εἶναι δῶρο Θεοῦ ἔχοντας ὡς βάση τήν κοινή πίστη καί ἀρετή. Ὅταν εἶναι ἀνιδιοτελής καί εἰλικρινής, τότε ὁδηγεῖ στή θέωση καί τή σωτηρία. Ἀλλά καί ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει: «Ὁ φίλος ὡς ἄλλος ἐγώ». Ὅλα αὐτά τά ἐβίωσα στό πρόσωπο τεσσάρων ξεχωριστῶν ἀνθρώπων γιά ἐμένα. Ὁμιλῶ γιά τόν Γενικό Ἀρχιερατικό Ἐπίτροπο τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως, Αἰδεσιμολογιώτατο Πρωτοπρεσβύτερο Κωνσταντῖνο Κρυπωτό, τόν Πανοσιολογιώτατο Ἀμβρόσιο Καλλιάφα, κληρικό τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας, φίλο - μᾶλλον ἀδελφό - ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων καί γιά μιά πενταετία συνδιάκονό μου. Τόν Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη Μελέτιο Παράσχου, κληρικό τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κίτρους, Κατερίνης καί Πλαταμῶνος καί τόν Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη Ἰάκωβο Χρόνη, κληρικό τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κηφισίας, Ἁμαρουσίου, Ὠρωποῦ καί Μαραθῶνος, τούς συγκυρηναίους σέ κάθε δυσκολία τῆς ζωῆς μου, ἐκείνους πού δέ σταμάτησαν ποτέ νά μέ στηρίζουν καί νά μέ ἀγαποῦν μέ τά ἐλαττώματά μου.

Ὁ νέος Ἐφημέριος καί Προϊστάμενος τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ
Ἀρχιμανδρίτης Στέφανος Καππές

Λένε πώς τούς ὡραίους τόπους τούς κάνουν οἱ καλοί καί ὡραῖοι ἄνθρωποι. Σέ ἕνα τέτοιο τόπο εὐδόκησε ὁ Θεός νά μέ μεταφυτεύσει, στή νέα μου οἰκογένεια, στήν ἱστορική Ἱερά Μητρόπολη Μαντινείας καί Κυνουρίας καί στήν ἡρωική, μαρτυρική καί ἁγιοτόκο Τρίπολη, τήν δόξα τοῦ Μοριᾶ καί τό καύχημα τῆς Πελοποννήσου. Εὐγνώμων εἶμαι στόν κλῆρο καί τόν λαό τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, ἀλλά καί ὅλους τούς συνεργάτες τῶν γραφείων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, ἰδιαιτέρως δέ στόν Θεοφιλέστατο Ἐπίσκοπο Τεγέας κ.κ. Θεόκλητο. Ὅλοι ἄνθρωποι ἀγάπης, ἁπλοί, ἀνεπιτήδευτοι, μέ ζῆλο πρός τήν Ἐκκλησία καί θυσιαστική διάθεση.

Πέραν ὅμως ὅλων αὐτῶν τῶν ὀφειλομένων εὐχαριστιῶν, ἐνθυμούμενος τούς λόγους τοῦ Ἁγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου, ὁ ὁποῖος ἀναφέρει πώς οἱ μεγαλύτεροι εὐεργέτες τῆς ζωῆς μᾶς εἶναι οἱ πειρασμοί καί οἱ δοκιμασίες, αἰσθάνομαι ἐπιτακτική τήν ἀνάγκη νά εὐχαριστήσω καί ὅλους ἐκείνους πού μέ ὁποιοδήποτε τρόπο μέ συκοφάντησαν, μέ ἐδίωξαν καί μέ λύπησαν. Τό χέρι τοῦ Θεοῦ ἐπέβλεψε ἐπ’ ἐμέ καί μέ κράτησε ὄρθιο τίς δύσκολες αὐτές ὧρες τῶν θλίψεων. Τούς συγχωρῶ καί προσεύχομαι γι’ αὐτούς. Ὀφείλω ὅμως νά ζητήσω συγγνώμη καί ἀπό ὅσους ἠθελημένα ἤ ἄθελα ἐγώ ὁ ἴδιος στενοχώρησα στή μέχρι τώρα πορεία μου.

Ἔσχατον δέ ὡς πρῶτον πάντων θά ἤθελα νά εὐχαριστήσω ἐσᾶς, Σεβασμιώτατε Πάτερ, Δέσποτα καί σεβαστέ μου Γέροντα. Θεωρῶ ἐμαυτόν ἀπό Θεοῦ ἰδιαιτέρως ἠλεημένο, διότι ἐκ νεότητός μου ἀναλάβατε τήν ἐν Χριστῷ παιδαγωγία μου, βιώνοντας πλησίον σας τό μεγαλεῖο τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας, ἀφοσιώσεως καί ἀγάπης στήν Ἐκκλησία, ὅπως αὐτά μᾶς ἔχουν παραδοθεῖ στήν Ἁγία Γραφή καί τήν Ἁγιοπατερική γραμματεία. Στό σεπτό πρόσωπό σας γνώρισα τόν στοργικό πνευματικό πατέρα, τόν ἀσυμβίβαστο ἄγγελο τῆς ζωῆς μου, τόν τεχνουργό τῆς ὥρας ταύτης, μέ τήν ἄμετρη καλοσύνη, καλοκαγαθία καί συμπάθεια.

Ἡ εὐγένεια, ἡ παρουσία, ἀλλά καί ἡ ἱεροπρέπειά σας θά μέ παραπέμπουν πάντοτε σέ παλαιούς καί πολιούς Ἀρχιερεῖς, ὅπως αὐτοί μαρτυροῦνται στά θεόπνευστα κείμενα τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Ἡ ἁπλότητα, ἡ ποιμαντική ἀγωνία καί τό ἐνδιαφέρον σας γιά τήν πορεία μου μέ καθιστοῦν ἀείποτε ὀφειλέτη τῆς ἀγάπης σας. Καθίστασθε γιά τήν ἐλαχιστότητά μου πρότυπο ἀγωνιζομένης θυσιαστικής καί μαρτυρικῆς ὑπέρ ἀληθείᾳ, ἱεροσύνης.

Σεμνύνεται ἡ τοπική μας Ἐκκλησία γιά τήν ἀρχιερατική μαρτυρία σας. Ἐσεῖς εἶστε ὁ συγκαλλιεργητής στήν κλίση μου γιά τήν ἱεροσύνη. Εὐκαίρως – ἀκαίρως, πρό τῶν σπουδῶν μου ἀλλά καί ὡς Διάκονος κοντά σας, ἔμαθα μεταξύ τῶν ἄλλων ὅτι ἐμεῖς οἱ κληρικοί πρέπει νά προσπαθοῦμε στή ζωή μας νά ἀνακαλύπτουμε καί νά βλέπουμε τό ἀόρατο χέρι τοῦ Θεοῦ, τήν χάρη Του. Ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς διακονίας μου κοντά σας συνάντησα ἕναν Ἐπίσκοπο εἰς τόπον καί τύπον Χριστοῦ, πού ἀγωνιᾶ γιά τό ποίμνιό του καί μεριμνᾶ γιά τήν ἀνύψωση τοῦ πνευματικοῦ ἐπιπέδου, πού κατέχει τή θύραθεν καί τή θεία παιδεία. Συνάντησα ἐμπράκτως τό τοῦ οὐρανοβάμονος Παύλου «Τίς ἀσθενεῖ καί οὐκ ἀσθενῶ; Τίς σκανδαλίζεται καί οὐκ ἐγώ πυροῦμαι;» Συνάντησα ἕναν ἐπίσκοπο πού ἀποτελεῖ -τολμῶ νά πῶ- ρῆμα Θεοῦ στή ζωή τοῦ ποιμνίου του.

Μέσα λοιπόν σ’ αὐτή τήν πορεία προσπάθησα νά βρῶ καί ἐγώ τή δική μου θέση καί νά διδαχθῶ ἀπό τά πολλά χαρίσματα καί τή σοφία σας. Κοντά σας ἔμαθα ὅτι σάν κληρικός θά πρέπει νά διακρίνομαι γιά τή σοβαρότητα, τήν καθαρότητα, τήν ἐργατικότητα, πρωτίστως γιά τήν ἐνάρετη βιωτή καί πολιτεία. Κοντά σας ἔμαθα νά δέχομαι τόν καθένα μέ τά χαρίσματα καί τίς ἀδυναμίες του καί νά δείχνω ὑπομονή καί ἀνοχή, ὅτι πρέπει νά ἀποφεύγω «τό ἔξωθεν τοῦ ποτηρίου καί τῆς παροψίδος» καί νά εἰσέρχομαι στά βαθύτερα τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας καί πνευματικότητος. Μέ μάθατε ὅτι πρέπει νά ἀναπαύω καί νά ξεκουράζω κάθε πονεμένο ἄνθρωπο πού ἔρχεται κοντά μου.

Σέ ὅλα τά ἀνωτέρω προσπάθησα νά ἀνταποκριθῶ γνωρίζοντας ὅτι πλεῖστες ὅσες φορές ὑπῆρξα ἐλλιπής. Γνωρίζω ὅτι δέν κατάφερα πολλά πράγματα κατά τά ἔτη αὐτά τῆς διακονίας μου. Πολλές φορές εἶδα τό ἀόρατο χέρι τοῦ Θεοῦ νά γράφει στόν τοῖχο τῆς ψυχῆς μου ὅ,τι ἔγραψε ἄλλοτε στόν τοῖχο τῆς Βαβυλῶνας. «Μετρήθηκες, ζυγίστηκες καί βρέθηκες ἐλλιπής». Βρέθηκα ἐλλιπής στήν πίστη, τή διακονία, τά καθήκοντά μου. Βρέθηκα ἐλλιπής κυρίως ἀπέναντι στή δική σας ἀγάπη καί ἐμπιστοσύνη.

Παρακαλῶ πολύ τήν ἀγάπη σας νά μοῦ συγχωρέσετε ὅλα τά λάθη, τίς ἀστοχίες καί παραλήψεις καί νά συνεχίσετε νά μέ στηρίζετε καί νά μέ καθοδηγεῖτε στήν πορεία μου μέσα στήν Ἐκκλησία. Ἕνα ἁπλό εὐχαριστῶ εἶναι πολύ λίγο ἀπέναντι στή δική σας ἀγάπη καί μέριμνα. Προσεύξασθε ὑπέρ ἐμοῦ τοῦ ἀναξίου, ἵνα ἡ χάρις ἡ σήμερον ἐνισχύσασά με, μείνει μετ’ ἐμοῦ εἰς πᾶσα τή διακονία μου, εἰς δόξαν Θεοῦ καί σωτηρία ψυχῶν.

Καί νῦν ἀναπέμπω εὐχαριστία καί δοξολογία τῷ ἀρχιποίμενι Χριστῷ παρακαλῶν ταπεινῶς. Ἐλύληθεν ἡ ὥρα. Σός εἰμί ἐγώ, σῶσόν με. Ὅρα, Κύριε, καί μή εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου σου, ἀλλά τῇ σῇ ἀνεξιχνιάστῳ φιλανθρωπίᾳ βλέψον. Στήριξόν με ἐπί τήν πέτραν τῶν ἐντολῶν Σου καί ἔμπλησόν μου τήν καρδίαν ἀγάπης ἀνεκφράστου πρός πάντα ἄνθρωπον, κατ’ εἰκόνα σου πλασθέντα, ἵνα ποιμάνω μή ὡς ἄρχων, ἀλλ’ ὡς διάκονος, μή μετ’ ἐξουσίας κοσμικῆς, ἀλλ’ ἐν πραΰτητι καί ταπεινοφροσύνῃ Χριστοῦ, γενόμενος κατά τόν θεῖον Παῦλον τοῖς πᾶσι τά πάντα.

Εἴη διά τῶν ἁγίων καί θεοπειθῶν σας εὐχῶν ἡ διακονία μου εὐάρεστος, εἰρηνοποιός, ἔνθεος, χριστομίμητος εἰς δόξαν τοῦ Τρισαγίου ὀνόματος τοῦ προσκυνητοῦ Θεοῦ διά πρεσβειῶν τῆς Κυρίας Θεοτόκου, τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Πρωτομάρτυρος καί Ἀρχιδιακόνου Στεφάνου, τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, τῶν ἁγίων ἐνδόξων Νεομαρτύρων Δημητρίου καί Παύλου καί πάντων τῶν Ἁγίων. Ἀμήν.