Το Halloween, η «Ημέρα των Νεκρών» και ο Αποκρυφισμός

 

ΤΕΥΧΟΣ 132        ΤΡΙΠΟΛΗ        ΙΟΥΛΙΟΣ - ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2025 

ΤΟ HALLOWEEN,
Η «ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ» ΚΑΙ Ο ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ 

Οἱ ρίζες τῶν ἐκδηλώσεων τοῦ Χάλογουϊν 

Τό Χάλογουϊν (ἀγγλ. Halloween) εἶναι μία νεόκοπη ἑορτή, πού σέ διάφορες ἀγγλοσαξονικές χῶρες θεωρεῖται ἰσάξια μέ τά Χριστούγεννα! Δέν εἶναι τυχαῖο, πού προηγεῖται τό ὄψιμο φθινόπωρο καί ἐπιτρέπει στά ἐμπορικά καταστήματα κερδοσκοπία ἰδίως γιά «ἀθῶες» παιδικές ἐκδηλώσεις καί συνευωχίες (party). Προετοιμάζεται ὅλο τόν μήνα Ὀκτώβριο καί κορυφώνεται τή νύχτα τῆς 31ης Ὀκτωβρίου, ὡς παραμονή τῆς Ἡμέρας τῶν Ἁγίων Πάντων, ἡ ὁποία γιά τόν προτεσταντικό κόσμο εἶναι ἡ 1η Νοεμβρίου. Κατ’ αὐτούς, ἡ Ἡμέρα τῶν Ἁγίων Πάντων δέν τιμᾶ μόνο τούς Ἁγίους ἀλλά καί τίς ψυχές τῶν νεκρῶν προγόνων.

Κακῶς ἡ ἑορτή αὐτή συγχέεται μέ τίς Ἑλληνικές παραδοσιακές Ἀπόκριες, διότι ἔχει περισσότερο καί σαφέστερα μυστικιστικό καί ἀποκρυφιστικό χαρακτήρα καί τελετουργικό νεοειδωλολατρικῆς ἐκτόνωσης. Οἱ θρησκειολόγοι γνωρίζουν, πώς τό Halloween ἀποτελεῖ ἐξέλιξη τῆς ἀρχαίας κέλτικης ἑορτῆς Samhaim (Σαμουΐν). Οἱ ἀρχαιολόγοι ἀνακάλυψαν στά ἕλη τῆς Ἰρλανδίας ἀνθρώπινα σώματα, πού ἦταν σχεδόν τέλεια διατηρημένα καί μουμιοποιημένα, καλυμμένα ἐξ’ ὁλοκλήρου μέ μαύρη τύρφη, πού κρατοῦσε τό σῶμα καί τό πρόσωπο ἀναλλοίωτα γιά αἰῶνες μαζί μέ τά μαλλιά. Πρόκειται γιά τά ἀνθρώπινα ἀπομεινάρια μιᾶς τελετουργικῆς θυσίας βασιλιάδων καί εὐγενῶν, πού θυσιάζονταν γιά νά ἐξευμενιστεῖ ὁ χρόνος, ὅταν ἔφερνε ἐπιδημίες, ἀτυχίες καί σιτοδεῖες. Θεωροῦσαν πώς ὅσοι θυσιάζονταν, μποροῦσαν νά παραμένουν «ζωντανοί νεκροί» μεταξύ τῶν συγγενῶν τους, καθώς, ὅπως πίστευαν, κατά τήν διάρκεια τοῦ Σαμουΐν ἄνοιγαν οἱ πύλες, πού κρατοῦσαν τόν κόσμο τῶν νεκρῶν, καί οἱ ἀγαπημένοι ἄνθρωποι, πού εἶχαν πεθάνει, ἐπανέρχονταν. Γι’ αὐτό καί οἱ συμμετέχοντες στήν ἑορτή ἄφηναν φαγητό ἔξω ἀπό τό κατώφλι τοῦ σπιτιοῦ τους, ὥστε νά ταΐσουν τά περιπλανώμενα πνεύματα, προσπαθώντας συχνά νά τά προσκαλέσουν ἐντός τῆς οἰκίας! Ἄλλοι τά λυπόντουσαν καί ἄφηναν τίς πόρτες ὀρθάνοιχτες, ἔχοντας προετοιμάσει εἰδικό χῶρο γιά νά ξεκουραστοῦν. Σύμφωνα μέ ἕνα ἰρλανδικό θρύλο, μερικά πνεύματα δέν ἦταν τόσο εἰρηνικά, ἀλλά ἐκείνη τήν ἡμέρα ἐμφανιζόταν ἕνα πλάσμα μέ ὄνομα Aileen, τό ὁποῖο ἔκαιγε τήν πόλη Tara σέ κάθε Σαμουΐν, γι’ αὐτό καί ἀρκετοί φοβόντουσαν αὐτό τό ἔθιμο καί τό περνοῦσαν μέ τίς πόρτες ἑρμητικά κλειστές. Κατά τή διάρκεια ἑνός Σαμουΐν, καλοῦσαν πνεύματα νεκρῶν γιά νά πληροφορηθοῦν τό μέλλον τους, ἐνῶ ἡ πυρά ἔπαιζε σημαντικό ρόλο στόν ἑορτασμό τοῦ ἀρχαίου παγανιστικοῦ Χάλογουϊν. Οἱ κάτοικοι τῶν κελτικῶν νησιῶν καί περιφερειῶν ἄναβαν φωτιές ἔξω ἀπό τίς οἰκίες τους, ὅμως μερικές λεπτομέρειες τοῦ τελετουργικοῦ αὐτοῦ εἶναι ἐπικίνδυνες καί τρομακτικές: οἱ ἄρρενες τελεστές πήγαιναν ἀπό πόρτα σέ πόρτα καί ζητοῦσαν τή φωτιά, πού θά ἔκαιγε τίς μάγισσες, καθήμενοι ὅσο πιό κοντά μποροῦσαν χωρίς νά καοῦν, ἀλλά ἀφήνοντας τήν αἰθάλη τοῦ καπνοῦ νά τούς ἀγγίξει, γιά νά ἀποκτήσουν προστατευτικό μανδύα ἀπό τά μάγια. Στήν Οὐαλία τά ἀγόρια πηδοῦσαν πάνω ἀπό τή φωτιά, ἐπειδή φαντάζονταν πώς ἕνα μαγικό πλάσμα ὀνόματι «μαῦρος χοῖρος» θά αἰχμαλώτιζε τόν πιό ἀργό καί θά τόν σκότωνε!

Καί στό παγανιστικό Σαμουΐν, ὅπως καί στό σύγχρονο Χάλογουϊν, οἱ συμμετέχοντες προσπαθοῦσαν νά μοιάσουν στούς νεκρούς: ἔβαφαν τά πρόσωπά τους μαῦρα καί ἔφτιαχναν στολές, πού θά τούς ἔκαναν νά μοιάζουν μέ περιπλανώμενα πνεύματα. Ὅπως καί σήμερα, πού μαθαίνουμε ὅτι μαθητές τοῦ δημοτικοῦ συγκεντρώνονται καί καταναλώνουν φαγητό, ἔχοντας διαμορφώσει τόν κῆπο σέ πρότυπο παιδικῆς «διασκέδασης»: σέ νεκροταφεῖο μέ σφαγμένα μωρά, μακάβριες κοῦκλες, σκελετούς, πνεύματα, μάγισσες, βρυκόλακες, δαίμονες, καί ὅ,τι τρομακτικό ἀντιγράφουν ἀπό τή βιομηχανία τοῦ θεάματος (κουκλάκια LaBubu, πεντάλφες, σατανιστικά σύμβολα, χαρούμενους δαίμονες κτλ.).

Ἄν καί ἐπί αἰῶνες ὁ ἑορτασμός τοῦ Χάλογουϊν ἦταν περιορισμένος μόνο στήν Ἰρλανδία καί τή Σκωτία, τόν 19ο αἰώνα οἱ μετανάστες τῶν βρετανικῶν νήσων μετέφεραν τόν ἑορτασμό στή Βόρεια Ἀμερική καί ἀπό ἐκεῖ ἐξαπλώθηκε σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο, ἔχοντας ἐπηρεάσει ἐδῶ καί δεκαετίες ἀκόμη καί τήν ὀρθόδοξη χριστιανική πατρίδα μας, μέσω τῶν ἀπόδημων Ἑλλήνων, πού μιμήθηκαν δουλοπρεπῶς κάθε ξενόφερτο ἔθιμο.

Ἡ φωτιζόμενη κολοκύθα τοῦ Halloween,
πού παραπέμπει σαφῶς σέ ἀποκεκομμένη κεφαλή

Μιά ἱστορία ἀναφέρει, ὅτι τό Χάλογουϊν ἀφορᾶ σέ κάποιον Τζάκ, πού, λόγῳ τῆς κακίας καί τῆς πονηρίας του, τοῦ ἀρνήθηκαν τήν εἴσοδο τόσο στήν Κόλαση, ὅσο καί στόν Παράδεισο. Ἐκεῖνος αἰχμαλώτισε τόν διάβολο, ὁ ὁποῖος τοῦ ὑποσχέθηκε ὅτι θά τόν ἀφήσει ἐλεύθερο γιά ὅλο τόν χρόνο, καί ὁ Τζάκ συνέχισε ἄφοβος τίς ἀσωτεῖες του. Ὅταν πέθανε, βρῆκε κλειστές τίς πύλες τοῦ Παραδείσου, ἀλλά καί τῆς Κόλασης. Ὁ διάβολος τοῦ πέταξε ἕνα κάρβουνο ἀπό τήν Κόλαση, πού καίει αἰώνια, καί ὁ Τζάκ τό ἔβαλε σέ μιά κολοκύθα πού κουβαλοῦσε (Jack-o-latern), γιά νά φωτίζει τόν δρόμο του στή μεταθανάτια ταλαιπωρία του.

Ὅλα τά παραπάνω θυμίζουν ἀστειότητες καί γελοιότητες ἀφελῶν, ὅμως ἔχουν πιά ἀποκτήσει παγκόσμιο συμβολικό καί τεράστιο ἐμπορικό χαρακτήρα, ἀφοῦ ὁμάδες μικρῶν παιδιῶν ντύνονται μέ τρομακτικές στολές καί χτυποῦν τίς πόρτες ζητώντας γλυκά, τό γνωστό ἐκβιαστικό «trick or treat» (δηλαδή: «θά σοῦ κάνουμε φάρσα ἤ θά μᾶς κεράσεις»), τρομοκρατώντας γηραιούς ἐνοίκους καί ἐπισκεπτόμενα «στοιχειωμένα» ἀξιοθέατα ἤ καλώντας πνεύματα (τό «τραπεζάκι», πνευματιστικές συνεδρίες, παιχνίδι μέντιουμ, νεκρομαντεία, κ.ἄ). 

Ἡ μεξικάνικη «Ἡμέρα τῶν νεκρῶν» 

Μέ τό Χάλογουϊν σχετίζεται πλέον καί ἡ κεντροαμερικανική ἑορτή τῆς «Ἡμέρας τῶν Νεκρῶν» (ἱσπανικά: «Día de Muertos»), στήν ὁποία ὁ ἑορτασμός ἀφορᾶ στήν παροδική ἐπιστροφή ἐδῶ στή γῆ τῶν νεκρῶν συγγενῶν καί ἀγαπημένων προγόνων. Ἑορτάζεται κυρίως στό Μεξικό, τή Γουατεμάλα, τήν Ὀνδούρα, τή Νικαράγουα καί τό Ἔλ Σαλβαδόρ, στό τέλος τοῦ Ὀκτωβρίου καί στίς πρῶτες μέρες τοῦ Νοεμβρίου, περίοδο πού συμπίπτει μέ τήν ὁλοκλήρωση τοῦ ἐτήσιου κύκλου τῆς καλλιέργειας καλαμποκιοῦ. Στίς χῶρες τῆς Κεντρικῆς Ἀμερικῆς ἡ «Ἡμέρα τῶν νεκρῶν» εἶναι ἀργία. Πρίν ἀπό τόν ἀποικισμό τῶν Ἱσπανῶν τόν 16ο αἰώνα τήν ἑόρταζαν στήν ἀρχή τοῦ καλοκαιριοῦ, ἀλλά σταδιακά σχετίστηκε μέ τό ἐμπορικό Χάλογουϊν (31 Ὀκτωβρίου, 1 καί 2 Νοεμβρίου). Στά κεράσματα τῆς ἡμέρας τήν τιμητική τους ἔχουν τά «Calaveras», ζαχαρωτά σέ σχῆμα κρανίου, φερέτρου ἤ σκελετοῦ, μεθυστικά ποτά καί τό λεγόμενο «ψωμί τῶν νεκρῶν», πού εἶναι πασπαλισμένο μέ κόκκινη ζάχαρη γιά νά συμβολίζει τό αἷμα, ἐνῶ στούς ἑορτασμούς δεσπόζουν τά πορτοκαλί λουλούδια, γνωστά ὡς «θανατολούλουδα», γιά νά ξορκίζουν τόν θάνατο, ἐνῶ στίς πόλεις περιφέρουν ὁμοιώματα σκελετῶν καί τοῦ Χάρου. Καταλαβαίνουμε πώς μέ τά χριστιανικά Ψυχοσάββατα καί τά Μνημόσυνα δέν ὑπάρχει οὔτε ἡ παραμικρή σχέση, θρησκευτική ἤ θρησκειολογική ἔστω, ἀφοῦ τό ὀρθόδοξο ἑορτολόγιο δέν χαρακτηρίζεται ἀπό θανατολαγνία ἤ προγονολατρία ἤ νεοπαγανιστική ὑστερία καί φαντασματοτελετές, πού θά καλοπιάσουν τόν θάνατο!

Halloween. Μακάβριες πρακτικές, πού προκαλοῦν ἐξοικείωση μέ τόν κόσμο τῶν νεκρῶν,
τοῦ τρόμου καί τοῦ ἀποκρυφισμοῦ!

Ὡστόσο, τουριστικά πρακτορεῖα καί τηλεοπτικές σειρές προβάλλουν καί αὐτή τή νεοειδωλολατρική ἑορτή - κατάλοιπο τῆς ἀνιμιστικῆς λατρείας τῶν προκολομβιανῶν Ἀζτέκων, μέ τίς ἐξευμενιστικές ἀνθρωποθυσίες (ἄν μή τί ἄλλο, ἡ κολοκύθα προκαλεῖ συνειρμούς μέ τήν ἀποκεκομμένη κεφαλή!). Προφανῶς, οἱ ἀναφορές τῆς διαθρησκειακῆς, ἤ μᾶλλον ἀθεϊστικῆς, UNESCO στήν παγκόσμια ἄϋλη πολιτισμική κληρονομιά τῆς «Ἡμέρας τῶν νεκρῶν» ἀποσκοποῦν σέ ἀντίστοιχες «πολιτιστικές» σκοπιμότητες: τόσα ἐγκλήματα καί αἱματοχυσίες παγκοσμίως συμβαίνουν, νά μήν ἐξοικειωθοῦμε μέ αὐτά;;; 

Οἱ τρομακτικές ξένες «παραδόσεις» στό πρῖσμα
τῆς παγκοσμιοποίησης 

Κρίνοντας τά παραπάνω μέ βάση τόσο τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἀλλά καί τό φαινόμενο τῆς παραθρησκείας, στόν κόσμο μιᾶς διαβολικῆς καί ἐπιβαλλόμενης παγκοσμιοποίησης, ὅπου τό κλασικό καταρρακώνεται καί τό εὔπεπτο ἐπιβιώνει, παρατηροῦμε τά ἑξῆς:

α) Οἱ τρομακτικές μεταμφιέσεις ἐκδηλώνουν ἕνα ἀντιχριστιανικό πνεῦμα, πού ἐκφράζει ἀπόπειρες εἰδωλολατρικῶν ἐπιστροφῶν (οὔτε κάν ἀνεξιθρησκείας) καί ἀποκρυφιστικῆς διαφήμισης (μάγισσες, σκελετοί, μακάβρια καί δαιμονικά σύμβολα, τρομακτικές ἱστορίες φαντασμάτων καί νεκροζωντανῶν, κτλ.).

β) Τό Χάλογουϊν προβάλλεται ἐξισωτικά πρός τόν Ἐρχομό τοῦ Λυτρωτῆ (Χριστούγεννα) καί περισσότερο ἀπό τό χριστιανικό ἑορτολόγιο, ἐξοβελίζοντας κάθε αἴσθηση κατάνυξης, μετανοίας καί πίστης στόν Τριαδικό Θεό.

γ) Ὁ ἐμπορικός χαρακτήρας δέν μπορεῖ νά ἀποτελεῖ ἄλλοθι ἀπομάκρυνσης ἀπό τήν μακραίωνη ἑλληνική παράδοση, ἡ ὁποία πλέον ἔχει ἀτονήσει καί στά σχολεῖα μας, χάριν τῆς ἐπικράτησης ξενικῶν ἐθίμων, πού ἐποικίζουν τίς παιδικές ψυχές μέ μακάβριες καί ἐγκληματικές παραστάσεις νεκρολαγνίας καί ἐπιθετικοῦ ἀποκρυφισμοῦ.

δ) Ἐπιβαρύνεται πλέον ἡ παιδική ψυχολογία μέ ἐκδηλώσεις, πού ἀπάδουν πρός τόν παιδαγωγικό προσανατολισμό τῆς ἡλικίας καί τήν ἠρεμία, μέ ἀποτέλεσμα νά προετοιμάζεται ἕνα κράμα ἀνήσυχου ἐφήβου μέ ἐπιθετική μεταφυσική καί στέρηση τῆς παιδικῆς ἀθωότητας, ἤδη ἐπιβαρυμένο ἀπό τήν οἰκογενειακή ἀποσύνθεση, τό δέλεαρ τῆς νέας τεχνολογίας καί τούς καταναλωτικούς πειρασμούς τῆς εὐζωΐας!

ε) Ἡ νεωτερική διασκέδαση τῆς ἔμφασης στόν θάνατο καί στό σκοτεινό ὑπερπέραν δέν ἐξυπηρετεῖ καμιά πολιτική καί κοινωνική δικαιοσύνη, καθώς ἀνατρέφει μία ἄρρωστη ψυχοσύνθεση, πού ἱκανοποιεῖται μέ τό ἄρρωστο, τό ἀντικοινωνικό, τό φανταστικό, τό σκοτεινό καί τό ἀποκρυφιστικό.

Ἐγκύκλιοι Ἱεραρχῶν καί μελέτες εἰδικῶν ἐπιστημόνων καί λαογράφων καταδεικνύουν πλέον τήν ἀφέλεια ὅσων περιορίζονται στήν παιδιάστικη ἀτμόσφαιρα τοῦ Χάλογουϊν. 

Ἡ διάδοση τοῦ ἀποκρυφιστικοῦ πνεύματος 

Ὁ νεοσατανιστής Anton LaVey ἵδρυσε τήν «Ἐκκλησία τοῦ Σατανᾶ» («Church of Satan») στήν Ἀμερική τό 1966. Λίγο ἀργότερα ἔγραψε τή «Σατανική Βίβλο», τό «εὐαγγέλιο» τοῦ σύγχρονου σατανισμοῦ, ὅπου διέκρινε τρεῖς «holidays» (διακοπές, ἀργίες) γιά τή δική του θρησκευτική ἐκδοχή τοῦ σατανισμοῦ: α) τήν ἐγωϊστική μέρα τῶν γενεθλίων κάθε σατανιστῆ, β) τή μεσαιωνικῆς καταγωγῆς «Νύχτα τῶν μαγισσῶν» (Walpurgisnacht) στίς 30 Ἀπριλίου καί γ) τό Χάλογουϊν στίς 31 Ὀκωβρίου, ὅταν, ὅπως ὑποστήριζε, θεριεύει τό κακό. Προφανῶς, ὁ LaVey δέν ἦταν προληπτικός καί δεισιδαίμων, ὅταν διατύπωνε τούς νέους νόμους τῆς ἀντίθεης καί ἀντίχριστης θεωρίας του.

Δυστυχῶς, παρατηρεῖται τό φαινόμενο τῆς γενικότερης ἀδιαφορίας σέ θρησκευτικά ζητήματα ἀπό ἕνα ἀκατήχητο κόσμο, πού ἀπό τή μία συνεχίζει ἀνέμελος τό ὑλοζωϊκό κυνήγι τῶν ἐφήμερων ἀπολαύσεων, ἀγνοώντας τήν ἐκκλησιαστική ζωή, καί ἀπό τήν ἄλλη θρηνεῖ καί ἀγωνιᾶ γιά τήν ἐποχή μας, πού τό ἀπόλυτο κακό πανταχόθεν διεκδικεῖ τήν παγκόσμια ἐπικράτηση καί κυριαρχία. Ὁ ἀποκρυφισμός συντηρεῖται τόσο ἀπό τήν ἔλλειψη εἰδικῆς πληροφόρησης, ὅσο καί ἀπό τή δημοσιογραφική περιγραφή τῶν παγκόσμιων ἐκδηλώσεων ἑορτῆς καί διαθρησκειακῆς φιέστας. Ὅποιον τολμήσει νά διατυπώσει τόν κίνδυνο, τόν περιμένει ἡ κατακραυγή τῶν «ἰσορροπημένων» συνειδήσεων: τό ἀντικληρικό πνεῦμα καί ἡ χαλκευμένη μισαλλοδοξία.

Ἄλλωστε, ὁ ἀποκρυφισμός σήμερα ἔχει σταματήσει τήν «ἐπιστημονική» ρητορική τοῦ 19ου αἰώνα, ὅταν διεκδικοῦσε παραψυχολογική δικαίωση. Σήμερα ἔχει διαποτίσει τά κοινωνικά στρώματα μέ τόν μανδύα τοῦ ἐκλαϊκευτικοῦ ἀναγνώσματος ἤ θεάματος. Τί ἀκοῦμε; «Μά ὅλοι τό κάνουν», «σιγά τό πρᾶγμα», «δέν πειράζει, εἶναι γιά τά παιδιά», καί ἄλλες δικαιολογίες γονεϊκῆς «ἀφοσίωσης» στήν παιδική (;) διασκέδαση καί ψυχαγωγία. Κι ὅμως: Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας μιλοῦσαν καί ἔγραφαν συνεχῶς γιά τήν εὐθύνη τῶν ἐνηλίκων ἔναντι τῆς ἀληθινῆς ψυχαγωγίας, καλλιέργειας καί παιδείας τῶν ἀνηλίκων, καί περί τῆς ψευδωνύμου γνώσεως. Ἀπερίφραστα, τό Χάλογουϊν εἶναι μύηση, τελετουργική καί ἰδεολογική, στή μαγεία καί στόν ἀποκρυφισμό καί δι’ αὐτοῦ στή δαιμονολατρία. Πλέον ἡ ἐπιστημονική βιβλιογραφία δέν ἐπιτρέπει ἀμφιβολίες. Σίγουρα δέν εἶναι ἕνα ἀθῶο ἐμπορικό φολκλόρ. 

Τό ἐκκλησιαστικό ἑορτολόγιο καί τό Ὀρθόδοξο φρόνημα 

Μέ ἀφορμή τό Χάλογουϊν καί τήν «Ἡμέρα τῶν νεκρῶν» πρέπει νά συνειδητοποιήσουμε τή σημασία τῆς ἐξοικείωσης τῶν παιδιῶν μας μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί τή λατρευτική ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας: τά Μυστήρια, τά σύμβολα τοῦ Σταυροῦ, τίς ἱερές ἀκολουθίες καί τά συναξάρια τῶν Ἁγίων. Ὅλος ὁ ἐνιαυτός ἁγιάζεται μέσω τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἐπετείων καί ἑορτῶν, ὅταν ἡ ἀφορμή τοῦ ἡρωικοῦ περάσματος στήν αἰωνιότητα ἑνός ἁγίου ἀσκητῆ ἤ μάρτυρα, γίνεται ἀφορμή ὀνοματοδοσίας καί ἑορτῆς γιά τούς χριστιανούς. Τό Ὀρθόδοξο ἑορτολόγιο, χωρίς νά ζηλέψει τίποτε ἀπό ψυχωφελεῖς διηγήσεις καί ἀφηγήσεις ἡρωικῶν ἄθλων, βρίθει ζωντανῶν προτύπων ἀρετῆς καί προσευχῆς. Τότε πού τό καντήλι καί τό λιβάνι φωτίζουν καί θυμιάζουν τήν ἑστία τῆς οἰκογένειας καί ἀνοίγουν τόν δρόμο γιά τόν ἱερό Ναό καί τό ἐκκλησιαστικό λατρευτικό πρόγραμμα.

Τό Χάλογουϊν, ἀλλά καί ἄλλες παγκόσμιες ἐπέτειοι φαινομενικά πολιτιστικοῦ χαρακτήρα καί ἀθρησκειακῆς σημασίας, ἀποσκοποῦν στήν ἀντικατάσταση καί, σιγά σιγά, στήν κατάργηση τοῦ χριστιανικοῦ ἑορτολογίου. Εἶναι σημαντική ἡ ἡμέρα μνήμης τοῦ Ὁλοκαυτώματος, τοῦ AIDS, τῆς παιδικῆς ἐκμετάλλευσης, κ.ἄ., οὐδείς τό ἀρνεῖται, ἀλλά συστηματικά καλλιεργεῖται ἡ πηχιαία προβολή πολλῶν ἐπετείων σέ καταιγιστικό ρυθμό κάλυψης τῆς καθημερινότητας, ὥστε νά λησμονήσουμε τόν χριστιανικό προορισμό, πού ὑπενθυμίζουν οἱ χριστιανικές ἑορτές. Πλέον τά γενέθλια, πού μέ τόσο ζῆλο γιόρταζαν οἱ ἀρχαῖοι καί ἐπανέκαμψαν στήν Ἀθήνα τοῦ Ὄθωνα, βασιλεύουν ἐπί τῶν θρησκευτικῶν ἑορτῶν (θά καταλήξουν σέ λίγο μία ἁπλή καί ἄχρωμη «nameday», ὅπως τήν ἀποκαλοῦν οἱ Ἄγγλοι πού δέν ἔχουν γιορτές).

Εἶναι, ὄντως, λυπηρό, νά βλέπουμε τά ἐμπορικά καταστήματα καί τίς σχολικές αἴθουσες νά στολίζονται μέ φωτερές κολοκύθες, ἐνόσω οἱ μικροί συμπολίτες μας ἀγνοοῦν παντελῶς τίς μεγάλες ἑορτές Ἁγίων τοῦ Νοεμβρίου καί τή λατρευτική πρόκληση τῆς λεγόμενης Μικρῆς Τεσσαρακοστῆς τῶν Χριστουγέννων μέ τά Εἰσόδια τῆς Παναγίας μας!

Εἶναι, ὄντως, τραγικό, νά θρηνοῦμε τήν ἔξαρση τῆς βίας καί τῆς ἐγκληματικότητας γιά τήν νεολαία τῶν ἡμερῶν μας, ἐνῶ ὑποκριτικά λησμονοῦμε τόν κυκεώνα ἀποκρυφισμοῦ, ἐγωισμοῦ καί πανσεξουαλισμοῦ, μέ τούς ὁποίους τήν ἀναθρέφουμε χρόνια τώρα!

Μήν βιαστῆτε νά μᾶς χαρακτηρίσετε ὀπισθοδρομικούς! Ἐπιβεβαιῶστε ὅσα διαβάσατε, μέσα ἀπό τά ἀκόλουθα πέντε βιβλία: Markus Dewald, Kelten – Kürbis – Kulte. Kleine Kulturgeschichte von Halloween, Thorbecke, Stuttgart 2002. Chuck Missler, Halloween. Invitation to the Occult ?, Koinonia House Inc, 2024. Phil Philipps and Joan Hake Robie, Halloween and Satanism, Lancaster, Pa.: Starburst 1987. Nicholas Rogers, Halloween: From Pagan Ritual to Party Night, Oxford University Press, 2002. David J. Skal, Death Makes a Holiday: A Cultural History of Halloween, Bloomsbury, 2003.

Τελικά, ἡ ἀμερικανική διαφήμιση γιά «Halloween Horror Nights» («Νύχτες τρόμου τοῦ Χάλογουϊν») εἶναι ἀποκαλυπτικά εἰλικρινής! 

 

Ο ΠΑΝΑΣ ΚΑΙ Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΤΡΙΠΟΛΙΤΣΑΣ 

Μέ μεγάλη ἔκπληξη καί θλίψη παρακολουθήσαμε στήν παράσταση μέ τίτλο «Ἀνάσσα Ἐλευθερίας», πού πραγματοποιήθηκε ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ Δήμου Τρίπολης στίς 27/9/2025 στήν πλατεία Ἄρεως καί στό πλαίσιο τῶν ἑορτασμῶν γιά την Ἅλωση τῆς Τριπολιτσᾶς, νά προβάλλεται ὡς ἐμψυχωτής τῶν ἡρωϊκῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1821 ὁ ἀρχαῖος ρυπαρός «θεός» Πάνας τῆς ἑλληνικῆς μυθολογίας.

Εὔλογα ἐρωτήματα, πού προκαλεῖ ἡ ἀτυχής αὐτή καί προσβλητική γιά τήν πίστη μας ἐπιλογή, εἶναι: α) Εἶχε ὁποιαδήποτε σχέση ὁ Πάνας μέ τήν ἔνδοξη Ἑλληνική Ἐπανάσταση καί τούς πρωτεργάτες της; β) Ἡ ἐπιλογή αὐτή δέν ἀποτελεῖ διαστροφή τῆς ἱστορικῆς πραγματικότητας; γ) Ποιούς καί τί ἐξυπηρετεῖ αὐτή ἡ διαστροφή; δ) Ποιές πολιτιστικές ἀξίες προβάλλει ἡ ἐπιστροφή στά εἴδωλα τοῦ παρελθόντος καί ὁ «θεός» τῆς πανουργίας, τοῦ πανικοῦ, τῶν ὀργίων καί τῶν ἀλόγων ἐνστίκτων; κ.ἄ.

Ἄς θυμηθοῦμε ἐδῶ τούς ἐμπνευσμένους λόγους τοῦ ἀπελευθερωτῆ μας Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, πού μᾶς ἀποκαλύπτουν τή φύση καί τόν χαρακτήρα τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης: «Εἰς τόν τόπον, τόν ὁποῖον κατοικοῦμε, ἐκατοικοῦσαν οἱ παλαιοί Ἕλληνες, ἀπό τούς ὁποίους καί ἡμεῖς καταγόμεθα καί ἐλάβαμε τό ὄνομα τοῦτο. Αὐτοί διέφεραν ἀπό ἡμᾶς εἰς τήν θρησκείαν, διότι ἐπροσκυνοῦσαν τές πέτρες καί τά ξύλα. Ἀφοῦ ὕστερα ἦλθε στόν κόσμο ὁ Χριστός, οἱ λαοί ὅλοι ἐπίστευσαν εἰς τό Εὐαγγέλιό του, καί ἔπαυσαν νά λατρεύουν τά εἴδωλα». Καί, ἀκόμη, «ὅταν ἀρχίσαμε τόν Ἀγῶνα, εἴπαμε πρῶτα ὑπέρ Πίστεως καί μετά ὑπέρ Πατρίδος»!