Η περί του Χριστού αντίληψη τῆς «Νέας Εποχής»

Διάγραμμα – Περίληψη

Θέματος Θ' τοῦ Θεολογικοῦ Προγράμματος «Ὀρθοδοξία καί Ζωή»

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας,

περιόδου ΙΔ', ἔτους 2019-2020.

Ὁ Χριστός, ὡς «σημεῖον ἀντιλεγόμενον»: Ἡ προφητεία τοῦ Συμεών καί ἡ διαχρονική ἐκπλήρωσή της (Λουκ. 2,34). Ὁ Χριστός, ὡς «σημεῖον ἀντιλεγόμενον», ὡς «λίθος προσκόμματος» καί ὡς «πτῶσις καί ἀνάστασις πολλῶν». Ἀπό τή στιγμή πού ἐμφανίζεται ὁ Χριστός στόν κόσμο, ἐμφανίζεται καί τό ἐρώτημα τί εἶναι ὁ Χριστός; Οἱ πολλές καί διάφορες ἀντιλήψεις περί τοῦ Ἰησοῦ καί ἡ συνείδηση τοῦ ἴδιου περί τοῦ Ἑαυτοῦ Του. Ἡ ὁμολογία τοῦ ἀποστόλου Πέτρου: «Ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» (Ματθ. 16,16). Ὁ Χριστός, ὡς ὁ «Κύριος τῆς Δόξης» ἤ ὡς ὁ «Ἄγγελος Κυρίου», πού ἔβλεπαν οἱ Δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ὁ Ἰησοῦς ὁδηγεῖ σταδιακά τούς ἀκροατές του ἀπό τήν πρώτη ἀντίληψη ὅτι εἶναι ἕνας κοινός ἄνθρωπος, στίς ἀντιλήψεις, α) ὅτι εἶναι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, β) ὅτι εἶναι «εἶς τῶν προφητῶν», γ) ὅτι εἶναι ὁ ἀναμενόμενος «Χριστός», ὁ «υἱός τοῦ Δαβίδ» καί, (δ) ὅτι εἶναι ὁ ἐμφανιζόμενος στήν Π. Διαθήκη «Κύριος τῆς Δόξης».

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός κατά τή «Νέα Ἐποχή». Ἡ «Νέα Ἐποχή» προῆλθε ἀπό τή Θεοσοφία, ἡ ὁποία ξεκίνησε ὡς ἔρευνα τῆς «οὐσίας» ἤ τοῦ «ἐσώτερου πηρύνα» τῶν θρησκειῶν. Κατέληξε δέ στό ὅτι οἱ θρησκεῖες ταυτίζονται μεταξύ τους καί στό ὅτι οἱ ἱδρυτές τους δέν διαφέρουν οὐσιαστικά, οὔτε ὡς πρός τήν κατάστασή τους, οὔτε ὡς πρός τή διδασκαλία τους. Οἱ ἱδρυτές τῶν θρησκεῖων εἶναι περισσότερο ἐξελιγμένοι ἄνθρωποι, εἶναι κάποιοι πού ἔχουν ἀνέλθει σέ ἀνώτερα ἐπίπεδα ὕπαρξης, εἶναι κάποιοι μέ ἀνώτερη «πνευματικότητα». Ὁ Ἰησοῦς, κατά τή «Νέα Ἐποχή», δέν διαφέρει ἀπό τούς ἱδρυτές τῶν ἄλλων θρησκειῶν. Βρίσκεται στήν ἴδια (ἤ καί σέ κατώτερη) κατάσταση ἤ στό ἴδιο ἐπίπεδο ὕπαρξης, μέ τόν Βούδα, τόν Μωάμεθ, τόν Ζαρατούστρα κ.ἄ. Ὡς πρός τήν ἱστορικότητα τοῦ Ἰησοῦ, ἄλλες ὁμάδες τῆς «Νέας Ἐποχῆς» δέχονται ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἦταν ἕνα ἱστορικό πρόσωπο, ἱδρυτής μιᾶς συγκεκριμένης θρησκείας, καί ἄλλες δέχονται ὅτι δέν ὑπῆρξε τέτοιο ἱστορικό πρόσωπο καί ὅτι ὁ «Χριστός» εἶναι μιά κατάσταση στήν ἀνέλιξη τοῦ ἀνθρώπου. Στήν κατάσταση αὐτή τοῦ ἱστορικοῦ Ἰησοῦ μπορεῖ νά φτάσει καθένας ἀπό μᾶς, ἀλλά μπορεῖ καί νά ξεπεράσει αὐτή τήν κατάσταση. Ἡ ἀντίληψη αὐτή προϋπῆρχε ἤδη ἐντός τοῦ Τεκτονισμοῦ (Μασωνίας), ὅπου ὁ Ἰησοῦς θεωρεῖται ἕνας ἀπό τούς Μεγάλους Μύστες καί ὅτι ἡ κατάστασή του δέν εἶναι μόνο προσβάσιμη, ἀλλά καί ὑπερβάσιμη. Ὁ Ἰησοῦς μετέβη, ὑποτίθεται, στίς Ἰνδίες ἤ ἀλλοῦ, ὅπου ἐμηύθη σέ κάποια ἀπόκρυφη γνώση ἤ σέ ἀπόκρυφες πρακτικές. Ἐντός αὐτοῦ τοῦ πλαισίου κατανοοῦνται ὅσα τυχόν θετικά λέγονται περί τοῦ Ἰησοῦ ἀπό ἐκπροσώπους τῆς «Νέας Ἐποχῆς». Ἐπιπλέον, ὁ Ἰησοῦς δέν εἶναι ὁ ἕνας καί μοναδικός Μεσσίας, ἀλλά ὁ «Μεσσίας» τῆς ἀπερχόμενης «Ἐποχῆς τῶν Ἰχθύων». Τό ἔργο του, κατά κάποιο τρόπο, ἀπέτυχε καί ἕνας νέος «Μεσσίας» θά ἀναλάβει νά ὁδηγήσει τήν ἀνθρωπότητα στήν εὐτυχία.

Ὁ «Χριστός» τῆς «Νέας Ἐποχῆς». Κατά συνέπειαν, ὁ «Χριστός» τῆς «Νέας Ἐποχῆς» δέν εἶναι ὁ Ἰησοῦς τῶν Εὐαγγελίων καί τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά μιά κατάσταση, στήν ὁποία μετεῖχε καί ὁ ἱστορικός Ἰησοῦς, ἡ περίφημη «χριστική κατάσταση» ἤ «χριστική συνείδηση». Ὁ «Χριστός» εἶναι κάτι, πού βρίσκεται μέσα στόν καθένα μας καί πρέπει νά ἀνακαλυφθεῖ. Αὐτός ὁ «κοσμικός Χριστός» εἶναι ἡ «Θεία Ἀρχή» ἐντός μας. Κάποια πρόσωπα, μέσω διαδοχικῶν μυήσεων, ἔχουν ἀνακαλύψει αὐτή τή «Θεία Ἀρχή», ἔχουν ταυτιστεῖ μαζί της καί ἔχουν ἀναδειχθεῖ «Μεσσίες», «Ἀβατάρ», «Μεϊτρέγια», «Διδάσκαλοι», «Ἐξυπηρετητές», μέλη τῆς «Μεγάλης Λευκῆς Ἀδελφότητος» κ.ἄ. Στό πλαίσιο αὐτό, οἱ ὁμάδες τῆς «Νέας Ἐποχῆς» δέν κάνουν λόγο γιά Δευτέρα Παρουσία, ἀλλά γιά «ἐπανεμφάνιση τοῦ Χριστοῦ». «Ἐπανεμφάνιση τοῦ Χριστοῦ» θά εἶναι ὁ «νέος Μεσσίας» τῆς «Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου», ἕνας «Μεσσίας» ἀνώτερος τοῦ Ἰησοῦ καί ὑπεράνω θρησκειῶν καί θρησκευτικῶν πίστεων. Πιθανῶς, ταυτίζεται μέ τόν ἔσχατο «Μεσσία», τόν «Μεϊτρέγια» ἤ τόν ἀναμενόμενο «Μέγα Μύστη» τοῦ Τεκτονισμοῦ. Ἀποστολή του θά εἶναι ἡ ἵδρυση μιᾶς «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας». Κάποιες ὁμάδες ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ «νέος Χριστός» ἔχει ἤδη γεννηθεῖ, ἔχει ἀναλάβει τό ἔργο του, ἔχει θεσπίσει ἑορτές καί ἔχει παραδώσει πανάρχαιες προσευχές, ὅπως ἡ «Μεγάλη Ἐπίκληση». Ἐμπόδιο στό ἔργο του εἶναι οἱ «χριστιανικές ἐκκλησίες» καί ἡ παραδοσιακή ἀντίληψη περί τοῦ Χριστοῦ. Κατά συνέπειαν, ἡ «Νέα Ἐποχή» διδάσκει ἕναν ἄλλο «Χριστό», ἕναν ἀντί-Χριστο ἤ ἕναν ἀπό τούς «ψευδοχρίστους» τῶν ἐσχάτων ἡμερῶν, εἶναι δέ, ὅπως καί ὁ Τεκτονισμός, «ἀντίχριστον σύστημα».