«Βασίλειος ο Μέγας», τεύχ. 81, Ἰαν. - Μαρτ. 2019

 

ΤΕΥΧΟΣ 81           ΤΡΙΠΟΛΙΣ          ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΜΑΡΤΙΟΣ  2019

Η ΕΚΛΟΓΗ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΕΓΕΑΣ κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΥ

 Ἡ τοπική μας Ἐκκλησία, ἡ Ἱ. Μητρόπολη Μαντινείας καί Κυνουρίας, μέ πρόταση τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου μας κ.κ. Ἀλεξάνδρου καί μέ ἀπόφαση τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀξιώθηκε νά ἀποκτήσει βοηθό Ἐπίσκοπο, τόν μέχρι πρότινος Πρωτοσύγκελλό μας π. Θεόκλητο Ντούλια, μέ τόν τίτλο τῆς παλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Τεγέας. Ἡ ἐκλογή τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Τεγέας κ. Θεοκλήτου ἔγινε τήν Πέμπτη 21/3/2019 μέ ψήφους κανονικές τῆς Ἱ. Συνόδου. Ἀκολούθησε ἀμέσως τό Μικρό Μήνυμα ἐνώπιον τῆς Συνόδου καί στή συνέχεια τό Μέγα Μήνυμα στό Καθολικό τῆς Ἱ. Μονῆς Ἀσωμάτων Πετράκη.

Ἡ Χειροτονία τοῦ νέου Ἐπισκόπου ἔγινε τήν Κυριακή 24/3/2019 στόν Μητροπολιτικό Ναό Ἁγ. Βασιλείου Τριπόλεως, ἀπό τόν Σεβ. Μητροπολίτη μας κ.κ. Ἀλέξανδρο, τούς Σεβ. Μητροπολίτες Ἀρκαλοχωρίου, Καστελλίου καί Βιάννου Ἀνδρέα, Πατρῶν Χρυσόστομο, Φωκίδος Θεόκτιστο, Ἄρτης Καλλίνικο, Ἱερισσοῦ, Ἀρδαμερίου καί Ἁγίου Ὄρους Θεόκλητο, Μάνης Χρυσόστομο καί τούς Θεοφ. Ἐπισκόπους Κερνίτσης Χρύσανθο καί Θεσπιῶν Συμεών. Συμπροσευχόμενος παρέστη ὁ Μακ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμος.

Παραθέτουμε στή συνέχεια τήν ὁμιλία τοῦ νέου Ἐπισκόπου Τεγέας  Θεοκλήτου κατά τή Χειροτονία του, στήν ὁποία ἀντιφώνησε μέ θερμούς λόγους ὁ Σεβ. Μητροπολίτης μας κ.κ. Ἀλέξανδρος.

 Ἡ ὁμιλία τοῦ νέου Ἐπισκόπου Τεγέας

«Σήμερον ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ὑμᾶς εἰς τόν Μητροπολιτικόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Βασιλείου Τριπόλεως, εἰς μαρτυρίαν τῆς κορυφώσεως τῆς ἐμῆς Πεντηκοστῆς, τῆς κορυφώσεως τῆς ἐμῆς μετοχῆς εἰς τό ἰδιαίτερον χάρισμα τῆς Ἀρχιερωσύνης, ἐντός τῆς περιόδου τοῦ πνευματικοῦ ὁδοιπορικοῦ μας πρός τήν ἑορτή τῶν ἑορτῶν, τήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου καί Σωτῆρος πάντων ἡμῶν.

Εἶναι ἄμετρος καί δυσκόλως περιγραπτή ἡ συγκίνησις καί ἡ χαρά πού νοιώθει ἡ ψυχή μου ἀπό αὐτήν τήν μεγάλη Δωρεά τοῦ Κυρίου μου Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν».

Γνωρίζω ὅτι ἀπό σήμερον καλοῦμαι ἔτι περισσότερον νά συνεχίσω μετά ζήλου καί πλήρους αὐταπαρνήσεως τήν διακονίαν μου εἰς τήν Ἐκκλησία μας, καί μόνον διά τήν Ἐκκλησίαν, συμφώνως πρός τόν θεοπαράδοτον νόμον.

Εἴθισται σέ ἡμέρες ὅπως ἡ σημερινή νά ἐκφωνοῦνται λόγοι θεολογικοί περί τῆς Ἀρχιερωσύνης. Μά πῶς μπορῶ ἐγώ ὁ ἐλάχιστος νά ὁμιλήσω περί τόσο ὑψηλοῦ ὑπουργήματος, τό ὁποῖον δέν γνωρίζω; Δανείζομαι μόνον τούς λόγους τοῦ Ἁγίου Συμεών Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης ὅτι χωρίς τῆς Ἀρχιερωσύνης «οὔτε θυσιαστήριον ἔσται, οὔτε χειροτονία, οὔτε μύρον ἅγιον, οὔτε βάπτισμα, οὔτε ἄρα Χριστιανός. Δι’ αὐτῆς οὖν ὁ ἀληθής Χριστιανισμός, καί τά τοῦ Χριστοῦ δι’ αὐτῆς πάντα μυστήρια».

Πλήν τῆς ἀναφορᾶς αὐτῆς, καί μόνον πρός μικράν πλήρωσιν τοῦ εἰθισμένου, δέν ἔχω τήν δύναμιν νά ἀρθρώσω λόγον θεολογικόν, περιστοιχισμένος ἀπό τόσους ἀδελφούς κατηρτισμένους περί τήν Θεολογίαν περισσότερον ἐμοῦ. Ἐπιπλέον, δέν ἔχω τήν παραμικράν διάθεσιν καυχήσεως διά κάτι πού δεν ἀνήκει εἰς τάς πτωχάς μου δυνάμεις. Ὁ μέγας Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος εὐστόχως τονίζει: «τί δέ ἔχεις ὅ οὐκ ἔλαβες; εἰ δέ καί ἔλαβες, τί καυχάσαι ὡς μή λαβών;».

Μέσα ἀπό τήν πλέον τῶν εἴκοσι πέντε ἐτῶν Ἱερατικήν μου πορείαν ἐδιδάχθηκα ὅτι ἐγώ ἔχω ἀνάγκην τῆς Ἐκκλησίας κι ὄχι ἡ Ἐκκλησίαν ἀνάγκην ἐμοῦ. Ταύτην τήν ἀνάγκην ἐβίωσα ἀπό τά παιδικά μου χρόνια, ἡ ὁποία ὁδήγησε τά βήματά μου ἐντός τῆς Ἐκκλησίας. Δέν λέγω ὅτι ποτέ δέν μπῆκα εἰς τόν πειρασμόν νά νοιώσω ὅτι θά γίνω Κληρικός γιά νά προσφέρω, γιά νά πετύχω κάτι σημαντικό. Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ὅμως μέ ἐπροστάτευσε ἀπό αὐτόν τόν πειρασμόν, κάθε φορά πού ἔκλινα πρός αὐτόν, ἄλλοτε μέ τρόπους χαριτωμένους κι ἄλλοτε μέ τρόπους φέροντας πόνον, μά πάντοτε δείχνοντάς μου ὅτι εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἐρχόμεθα διά νά βροῦμε τήν σωτηρία μας κι ὄχι διότι εἴμεθα σωτῆρες τῶν ἄλλων. Ἡ σωτηρία εἶναι ἔργον τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, κι ἐμεῖς οἱ Κληρικοί ἁπλοί διακονητές τοῦ ἔργου Του.

Χειροτονία τοῦ Ἐπισκόπου Τεγέας κ. Θεοκλήτου στόν Μητροπολιτικό Ναό
(24/3/2019)

Ἡ ἀνάγκη τῆς ψυχῆς μου, αὐτή πού μόλις προανέφερα, μέ ὤθησε ἀπό παιδικῆς ἡλικίας νά βρίσκω ἀνάπαυσιν εἰς τάς Ἱεράς Ἀκολουθίας τοῦ Ἱ. Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Πέτρου Ἐπισκόπου Ἄργους, κοντά εἰς ἐναρέτους Κληρικούς, τούς μακαριστούς π. Εὐάγγελον Στασινόπουλον καί π. Ἰωάννην Σιδέρην, ἐκεῖ εἰς τήν πόλιν ὅπου ἐγεννήθηκα ἀπό τούς εὐσεβεῖς γονεῖς μου, τόν Ἰωάννην καί τήν Ἑλένην. Μικρός εἰς ἡλικίαν ἐχαιρόμουν νά προσφέρω οἱαδήποτε βοήθειαν μποροῦσα ἐντός κι ἐκτός τοῦ Ἱ. Βήματος, ἀτενίζοντας μέ ἀπεριόριστον σεβασμόν τούς Λειτουργούς τῶν Μυστηρίων, καί πάντοτε κάτω ἀπό τήν στοργικήν ἐπίβλεψιν τῶν Πνευματικῶν μου πατέρων.  

Αὐτή ἡ ἀνάγκη τῆς ψυχῆς μου μέ ἔκανε νά ἀγαπήσω τά ἱερά γράμματα καί νά ἀπαιτήσω ἀπό τούς γονεῖς μου νά ἐγγραφῶ μαθητής τῆς Ριζαρείου Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς, καί ἐν συνεχείᾳ νά σπουδάσω εἰς τήν Ἀνωτέραν Ἐκκλησιαστικήν Σχολήν Ἀθηνῶν, τήν Θεολογικήν Σχολήν τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν καί εἰς τό Τμῆμα Μεταπτυχιακῶν Σπουδῶν τοῦ Πανεπιστημίου Νεαπόλεως - Πάφου τῆς Κύπρου, εἰς τόν Τομέα τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, ὑπό τήν καθοδήγησιν εὐλογημένων καθηγητῶν καί τήν συμπόρευσιν μετά ἀξιολόγων συμφοιτητῶν.

Ἡ ἰδία ἀνάγκη ὁδήγησε τά βήματά μου, πρίν ἀπό 25 ἔτη, μέ τήν προτροπήν τοῦ ἁγίου Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, ὁ ὁποῖος ἔγινε ὁ φάρος καί ὁ ὁδοδείκτης τῆς ζωῆς μου, καθώς καί τήν προτροπήν τοῦ τότε Πνευματικοῦ μου πατρός, εἰς τήν Ἱ. Μονήν τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βαρσῶν τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας, ὅπου ἐγκαταβίωσα ἐπί 13 ἔτη. Ἐκεῖ ἐκάρην Μοναχός κι ἔλαβα τόν πρῶτον καί τόν δεύτερον βαθμόν τῆς Ἱερωσύνης ἀπό τόν μακαριστόν Μητροπολίτην Μαντινείας καί Κυνουρίας κυρό Θεόκλητον Φιλιππαῖον, τοῦ ὁποίου ἔχω τήν τιμήν νά φέρω τό ὄνομα.

Ἡ ἰδία ἀνάγκη, ἀκόμη καί σήμερον μέ κάνει νά θαυμάζω τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ καί νά νοιώθω ἀρχάριος ἐντός τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἐνώπιον ὅλων ὑμῶν, μή δυνάμενος νά ἐπιδείξω ἰδιαίτερον ἔργον, παρά μόνον προαίρεσιν τοῦ διακονεῖν. Ἡ ἰδία ἀνάγκη μέ κάνει καί ἀναφωνῶ «Τί ἀνταποδώσω τῷ Κυρίῳ περί πάντων ὧν ἀνταπέδωκέ μοι»;

Δοξάζω ἐξ ὅλης ψυχῆς καί καρδίας τόν ἐν Τριάδι Θεόν, Τόν καλέσαντά με ὅπως ὑπηρετήσω τό ἅγιον Θυσιαστήριόν Του καί δι’ αὐτοῦ τήν σωτηρίαν ἐμοῦ καί τῶν ἀδελφῶν μου. Τόν εὐχαριστῶ διότι ἀπό σήμερον μέ ἀξιώνει νά διακονήσω τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν ὡς Ἐπίσκοπος.

Γόνυ καρδίας κλίνω καί ὁλόθερμον προσφέρω τήν ἀφοσίωσίν μου καί τήν εὐγνωμοσύνην μου πρός τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον, καί ταπεινῶς προσκυνῶ τήν ἐν Μαλεβῇ καί Ἑλώνῃ χάριν της, διά τήν προστασίαν καί τάς εὐεργεσίας Αὐτῆς πρός τήν ἀναξιότητά μου, τῶν ὁποίων πολλάκις ἔγινα ἀποδέκτης καί ἐπί πλέον μάρτυς τῶν πολλῶν πρός ἐμέ θαυμαστῶν ἐπεμβάσεων Αὐτῆς, κυρίως κατά τήν διακονίαν μου εἰς τήν Ἱ. Μονήν τῆς Ἑλώνης, ἐντεταλμένος πρός τοῦτο ἀπό τόν Σεβ. Μητροπολίτην Μαντινείας καί Κυνουρίας κ. Ἀλέξανδρον, κατά τά τελευταῖα 8 ἔτη.

Ὕμνους εὐχαριστίας ὅλως ἰδαιτέρως ἀπευθύνω πρός τόν Κανόνα τῆς Πίστεως, τήν εἰκόνα τῆς πραότητος καί διδάσκαλον τῆς ἐγκρατείας, τόν θαυματουργόν Ἅγιον Νικόλαον, Ἐπίσκοπον Μύρων τῆς Λυκίας, ὑπό τήν σκέπην τοῦ ὁποίου μοναχικῶς ἐγκαταβίωσα καί τόν ὁποῖον θεωρῶ προστάτην, βοηθόν μου καί ὑπόδειγμα εἰς τόν καθημερινόν ἀγῶνα μου.

Εὐχαριστῶ τούς δύο Νεομάρτυρας Δημήτριον καί Παῦλον, τούς Πολιούχους τῆς Τριπολιτσᾶς, τά ἱερά λείψανα τῶν ὁποίων κατευωδιάζοντα φυλάσσονται εἰς τήν Ἱ. Μονήν τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βαρσῶν, καί ἐνώπιον τῶν ὁποίων συχνά ἀνεζήτησα καί ἔλαβα παρηγορίαν καί ἐνίσχυσιν, καθώς καί τόν Ἅγιον μου, τόν Μάρτυρα Θεόκλητον, τό ὄνομα τοῦ ὁποίου φέρω. Τόν νοιώθω πάντοτε δίπλα μου νά μέ στηρίζει καί νά πρεσβεύει διά τήν σωτηρία μου.

Ἐπιτρέψατέ μου ἐν συνεχείᾳ, ἅγιοι Πατέρες καί ἀδελφοί, νά ἐκφράσω τάς εὐχαριστίας μου καί πρός τά πρόσωπα ἐκεῖνα πού μέ καθοδήγησαν πνευματικῶς καί ἐσήκωσαν τά βάρη τῶν ἁμαρτιῶν μου, μέσα ἀπό τό Μυστήριον τῆς Ἐξομολογήσεως, τόν πρῶτον Πνευματικόν μου τόν π. Δημήτριον Κωστόπουλον, Ἐφημέριον τοῦ Ἱ. Ναοῦ Ἁγ. Βασιλείου Ἄργους, καί ἐν συνεχείᾳ τόν μακαριστόν ἅγιον Μητροπολίτην Σισανίου καί Σιατίστης κυρόν Ἀντώνιον, ὁ ὁποῖος ἦταν ἡ παρηγορία μου καί τό πνευματικόν μου καταφύγιον, κυρίως ὅταν σωματικῶς ἀποχωρίσθηκα τήν Ἱ. Μονήν τῆς μετανοίας μου, κάνοντας ὑπακοήν εἰς τόν Μητροπολίτην κυρόν Ἀντώνιον, προκειμένου νά διακονήσω τήν τοπικήν μας Ἐκκλησίαν ἀναλαμβάνοντας τήν θέσιν τοῦ Γενικοῦ Ἀρχιερατικῶς Ἐπιτρόπου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας.

Ὁ νέος Ἐπίσκοπος Τεγέας κ. Θεόκλητος
(24/3/2019)

Συμφώνως πρός τήν χρονικήν ἐξέλιξιν τῆς Ἱερατικῆς ζωῆς μου, οἱ ἑπόμενες εὐχαριστίες μου ἀπευθύνονται πρός τόν νῦν Μητροπολίτην Πατρῶν κ. Χρυσόστομον, ὁ ὁποῖος, ὡς Καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς τοῦ Ἁγ. Νικολάου Βαρσῶν, ἦταν ὁ ἄνθρωπος πού μέ ἐδίδαξε πνευματικῶς μετά ἀγάπης καί ἀξιοθαυμάστου διακρίσεως κατά τά 13 ἔτη τῆς ἐγκαταβιώσεώς μου εἰς τήν Μονήν, καί εἰς τόν ὁποῖον πολλά χρεωστῶ, ἀκόμη καί διά τήν σημερινήν ἐξέλιξίν μου. Θά εἶμαι πάντοτε εὐγνώμων πρός αὐτόν. Κύριος οἶδε τήν ἀξίαν τῶν ὅσων μοῦ ἔχει προσφέρει.  

Εὐχαριστῶ τόν μακαριστόν Μητροπολίτην Μαντινείας καί Κυνουρίας κυρόν Θεόκλητον διά τήν ἀγάπην του, τήν ἐμπιστοσύνην του, τήν διδασκαλίαν του, ὄχι τόσον διά λόγων, ὅσον διά τῆς ταπεινῆς του βιωτῆς, τῆς ἁπλότητος καί τῆς εὐγενείας τῆς ψυχῆς του. Εἶμαι σίγουρος ὅτι εὔχεται ὑπέρ ἐμοῦ ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Ἁγίου Θεοῦ. Ὡς ἐλάχιστον ἀντίδωρον τῆς ἀγάπης του εἶναι ἡ μεταπτυχιακή μου ἐργασία εἰς τήν Ἐκκλησιαστικήν Ἱστορίαν, μέ θέμα τήν πορείαν καί τήν ἐκκλησιαστικήν προσφοράν τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Θεοκλήτου, μία ἐργασία ἡ ὁποία ὁλοκληρώθηκε καί ἀρίστευσε χάρις εἰς τήν πολύτιμον βοήθειαν τοῦ Καθηγητοῦ μου, Σεβ. Μητροπολίτου Ἀρκαλοχωρίου κ. Ἀνδρέα, τόν ὁποῖον πολύ εὐχαριστῶ. Θερμῶς εὐχαριστῶ καί τόν Πρόεδρο τοῦ Τμήματος Θεολογίας καί Πολιτισμοῦ τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Λευκωσίας κ. Χρῆστον Οἰκονόμου.

Εὐχαριστῶ ἐκ βάθους καρδίας καί ἐν ἀγάπῃ υἱκή, τόν Σεβ. Μητροπολίτην μου Μαντινείας καί Κυνουρίας κ. Ἀλέξανδρον, τόν γέροντά μου, ὁ ὁποῖος ἐστάθη δίπλα μου ὡς δεύτερος πατήρ μου. Ἀπό τοῦ ἔτους 1995 πού ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ τόν μετέθεσε ἐκ τῆς Ναυπακτίας εἰς τήν Μητρόπολιν Μαντινείας καί Κυνουρίας, ὁ Σεβ. Ἀλέξανδρος ἦτο ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος μέ καθοδήγησε πνευματικῶς, μέ ὡρίμασε ὡς πρόσωπον καί μοῦ ἐνέπνευσε τήν ἀπόλυτον ὑπακοήν εἰς αὐτόν μέχρι καί σήμερον. Κυριολεκτικῶς μέ ἐπῆρε κοντά του μέσα ἀπό τό μαγειρεῖον τῆς Μονῆς Βαρσῶν. Μοῦ ἐχάρισε τά πάντα ὑπό τήν διακριτικήν, πολλάκις δωρικήν, μά πάντοτε πατρικήν του ἀγάπην καί μέ ἐτίμησε μέ τό νά σηκώνουμε μαζί ἐπί εἰκοσιτέσσερα ἔτη τόν σταυρόν τῆς διοικήσεως τῆς Μητροπόλεως. Πολλές φορές εἰς προσωπικάς μας συζητήσεις τοῦ ἐξέφρασα τά συναισθήματά μου, ὅτι δι’ ἐμέ εἶναι ὡς ὁ πατήρ μου. Προτάσει ἰδική του καί προτροπῇ εὑρίσκομαι σήμερον ἐνώπιόν πάντων ὑμῶν δεχόμενος τόν ὕψιστον βαθμόν τῆς Ἱερωσύνης. Τόν εὐγνωμονῶ  καί ὑπόσχομαι τήν ἀγάπη μου καί την παντοτινήν ὑπακοή μου πρός τό πρόσωπόν του, διά τό καλόν τῆς Ἐκκλησίας μας καί τῆς Ἱ. Μητροπόλεώς μας.

Ἐκτός τοῦ Γέροντός μου ὅμως, εὐχαριστῶ ὅλως ἰδιαιτέρως κι ἐσᾶς Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμε. Σᾶς ἐγνώρισα ἀπό τήν πρώτην στιγμήν πού ἡ ζωή μου συναντήθηκε μέ τόν Σεβ. Ἀλέξανδρον, ὅταν ἀκόμη διακονούσατε εἰς τήν Ἱ. Μητρόπολιν Θηβῶν καί Λεβαδείας. Μέ ἀγκαλιάσατε ἐξ ἀρχῆς μέ τήν ἀγάπην σας, ὅμως κυρίως μέ ἐδιδάξατε, προφανῶς χωρίς κι ἐσεῖς ὁ ἴδιος νά τό γνωρίζετε, μέ τήν ταπείνωσίν σας, τήν πραότητά σας, τήν εἰλικρίνειά σας καί κυρίως μέσα ἀπό τήν ἀληθινήν καί οὐσιαστική φιλία σας μέ τόν Μητροπολίτην μου κ. Ἀλέξανδρον. Ἐθαύμασα αὐτήν τήν φιλίαν, τήν στήριξιν τοῦ ἑνός πρός τόν ἄλλον, τήν ἀγωνίαν τοῦ ἑνός διά τήν πορείαν τοῦ ἄλλου, τό ἄμεσον τοῦ συντρέχειν ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Ξέρετε, μέσα στά ἔτη τῆς ἐκκλησιαστικῆς διακονίας μου ἐδοκίμασα πολλές φορές τό πικρόν ποτήριον τῆς συκοφαντίας, κυρίως ἀπό Κληρικούς ἀδελφούς καί συνεργάτας κι ἐλάχιστα ἀπό Λαϊκούς. Σέ κάθε τέτοια δοκιμασία ἡ συμπαράστασις τοῦ Μητροπολίτου μου καί τῶν Πνευματικῶν μου ἁπάλυνε τόν πόνον καί ἐπιπλέον τό ἰδικόν σας παράδειγμα μοῦ ἔδειχνε τόν τρόπον τῆς ἀντιμετωπίσεως, καθώς καί τό γεγονός ὅτι δύνανται νά ὑπάρχουν ἀληθινές οὐσιαστικές πνευματικές φιλίες πού δέν προδίδονται.  

Εὐχαριστῶ ἐκ μέσης καρδίας καί τήν σεπτήν χορείαν τῶν Ἁγίων Συνοδικῶν Ἀρχιερέων, τῶν τιμησάντων με διά τῆς τιμίας ψήφου αὐτῶν καί ἀναδειξάντων με ἄξιον προαγωγῆς εἰς τόν βαθμόν τῆς Ἀρχιερωσύνης. Ἐπιτρέψατέ μου νά εὐχαριστήσω ἰδιαιτέρως τόν Σεβ. Μητροπολίτην Μονεμβασίας καί Σπάρτης κ. Εὐστάθιον διά τήν ἀγάπην του καί τάς πολυτίμους καί διακριτικάς συμβουλάς του. Ἐκ βάθους καρδίας εὐχριστῶ τόν κατά τά τελευταῖα ἔτη ἐξομολόγον μου καί πνευματικόν μου συμπαραστάτην, τόν Σεβ. Μητροπολίτην Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομον διά τήν ἀγάπην του καί τήν ὑπομονήν του πρός ἐμέ.

Θερμές εὐχαριστίες ὀφείλω νά ἀπευθύνω καί πρός τόν παραδελφόν μου, τόν Σεβ. Μητροπολίτην Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὄρους καί Ἀρδαμερίου κ. Θεόκλητον, μέ τόν ὁποῖον ἐν ἀρίστῃ συνεργασίᾳ διηκονήσαμε ἐπί σειρά ἐτῶν τήν Μητρόπολιν Μαντινείας καί Κυνουρίας. Τόν εὐχαριστῶ διά τήν ἀγάπην του, τήν ἐμπιστοσύνην του, τίς πνευματικές καί ὑπηρεσιακές συμβουλές του, οἱ ὁποῖες κατέστησαν αὐτόν ἐν τῇ καρδίᾳ μου εἰς τήν θέσιν τοῦ μεγάλου μου ἀδελφοῦ, ἐκεῖνον πού ἡ φύσις δέν μοῦ ἐχάρισε. Μακαρίζω καί τήν μνήμην τῆς μακαριστῆς κατά σάρκαν ἀδελφῆς του καί πνευματικῆς μου θυγατρός Ρεβέκκας διά τήν ἀγάπην της καί τήν στήριξίν της. 

Ἐπιθυμῶ ὁλοψύχως νά εὐχαριστήσω ὅλους τούς Ἡγουμένους καί τίς Γερόντισσες τῶν Ἱ. Μονῶν τῆς Μητροπόλεώς μας, τούς Κληρικούς, τούς Μοναχούς, τίς Μοναχές καί τούς Λαϊκούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς μου, καί ἐξαιρέτως ἐκείνους μέ τούς ὁποίους ἀρίστως συνεργασθήκαμε καί συνεργαζόμεθα εἰς τά γραφεῖα τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας, π. Ἰωάννην Σουρλίγκαν, π. Ἰωάννην Τσίτουραν, π. Δημήτριον Τσεκούραν, π. Ἀριστείδην Σκόρδον, καί τούς πολυτίμους λαϊκούς συνεργάτας κ. Χρῆστον Καλογερόπουλον καί Παναγιώτην Ψυχογιόν, καθώς καί τήν οἰκονόμον τοῦ Ἐπισκοπείου μας κ. Ἀλεξάνδραν Παπανικόλα. Εὐχαριστῶ καί τά Μέλη τῶν Ἐκκλ. Συμβουλίων τῶν Ἐνοριῶν εἰς τάς ὁποίας διηκόνησα μέχρι σήμερον, καθώς καί τούς ἀξίους συνεργάτας μας, τούς Πατέρας τῆς διαχειριστικῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Ἱ. Μονῆς Ἑλώνης. Εἶμαι ἐπίσης εὐγνώμων εἰς τούς διευθυντάς τῶν ἐργαζομένων τῶν Ἱδρυμάτων τῆς Μητροπόλεώς μας διά τήν ἄριστον συνεργασίαν, τήν κ. Δώραν Μπρακουμάτσου τοῦ Δεκαζείου Γηροκομείου Τριπόλεως καί τόν κ. Παναγιώτην Βαλασόπουλον τῶν Νηπιακῶν μας Σταθμῶν.

Ἀπευθύνω τάς εὐχαριστίας μου πρός τούς Παν. Ἀρχιμανδρίτας π. Ἰουστῖνον Τσαγκούρην, π. Βενέδικτον Καρύδην καί π. Γερμανόν Μίχον τῆς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας διά τήν ἀγάπην τους, τίς συμβουλές τους καί τήν σύμπαράστασίν τους, ὡς καί τούς Παν. Ἀρχιμανδρίτας π. Πατάπιον Δρούζαν τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Περιστερίου, καί τό πενυματικόν μου τέκνον π. Δωρόθεον Ζέρβαν τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Ἱερισσοῦ, Ἁγ. Ὄρους καί Ἀρδαμερίου.

Ἀπό καρδίας εὐχαριστῶ τόν Καθηγούμενον τῆς Ἱ. Μονῆς Ὀμπλοῦ τῆς Μητροπόλεως Πατρῶν π. Νεκτάριον, τόν π. Χριστόδουλον καί ὅλα τά μέλη τῆς ἀδελφότητος διά τήν ἀδελφικήν τους ἀγάπην καί τήν προσφοράν τῶν ἀμφίων τῆς εἰς ἐπίσκοπον χειροτονίας μου. Ἰδιαιτέρως ὅμως εὐχαριστῶ τόν ἀδελφόν μου Παν. Ἀρχιμανδρίτην π. Φιλόθεον Κολλιόπουλον διά τήν πολύτιμον ἀγάπην του καί τήν πλέον τῶν τριάκοντα ἐτῶν εἰλικρινῆ φιλίαν του.

Ἐπίσης, θέλω εἰλικρινῶς νά εὐχαριστήσω τά πνευματικά μου τέκνα, ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἀπέθεσαν εἰς τό ἐπιτραχήλιόν μου τά ἐσώτερα τῆς ψυχῆς τους καί ἀνεζήτησαν καθοδήγησιν πνευματικήν. Χωρίς, πολλές φορές νά τό γνωρίζουν, μέ ἐδίδαξαν μέ τήν μετάνοιά τους, τήν ὑπομονήν τους, τόν ἀγῶνα τους τόν πνευματικόν. Εὐχαριστῶ ὅλως ἰδιαιτέρως τούς Πατέρας, τά Μέλη τοῦ Ἐκκλ. Συμβουλίου, τούς Ἱεροψάλτας καί τούς λοιπούς ἐργαζομένους τοῦ Ἱ. Ναοῦ Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Τριπόλεως, καθώς καί τίς κυρίες τῆς Ὁμάδος ΣΥΝΑΞΙΣ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας, τούς ὑπευθύνους τοῦ Κατηχητικοῦ Σχολείου, τίς ὑπεύθυνες κυρίες τοῦ Πνευματικοῦ Κέντρου τοῦ Ναοῦ καί τίς κυρίες τοῦ Πολιτιστικοῦ Συλλόγου.

Εὐχαριστῶ τούς Ἱερεῖς καί τούς ἐργαζομένους τοῦ Ἱ. Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Βασιλείου Τριπόλεως διά τήν βοήθειάν τους εἰς τήν σημερινήν σημαντικήν διά τήν ἐλαχιστότητά μου ἡμέραν.

Ἄφησα διά τό τέλος τίς πλέον θερμές εὐχαριστίες πρός τούς κατά σάρκα γονεῖς μου, τόν Ἰωάννην καί τήν Ἑλένην. Τόν πατέρα μου ἐστερήθηκα ἐνωρίς, ἀφοῦ ὁ Θεός τόν ἐκάλεσε κοντά Του. Μοῦ ἄφησε ὅμως τήν μητέρα μου νά εἶναι ὁ φύλακας ἄγγελός μου ἕως σήμερον, νά μέ προστατεύει καί διακριτικῶς νά μέ συμβουλεύει μέ τρόπους πού μόνον ἡ μάνα γνωρίζει τόσον καλῶς καί οὐσιαστικῶς. Εὐχαριστῶ τήν κατά σάρκαν ἀδελφήν μου Βασιλικήν, τόν σύζυγόν της Γεώργιον καί τά πολυαγαπημένα μου ἀνήψια διά τήν ἀγάπην τους.

Τέλος, ἐπιτρέψατέ μου, ἐπιθυμία μου καί ἀνάγκη μου πνευματική εἶναι νά ζητήσω ταπεινῶς συγχώρησιν ἀπό ὅλους ὅσους μέσα εἰς τά 26 ἔτη τῆς ἱερατικῆς μου διακονίας ἐλύπησα. Ἡ πρόθεσίς μου δέν ἦταν ποτέ τοιαύτη. Ὅμως εἶναι ἀνθρωπίνως ἀναπόφευκτον ὅταν ἱεραρχικῶς διακονοῦμε εἰς διαφόρους ἐκκλησιαστικάς θέσεις.

Εὐχαριστῶ καί παρακαλῶ ὅλους ὅσοι σήμερον μετέχετε εἰς τήν Πνευματικήν μου Πεντηκοστήν ὅπως εὔχεσθε πρός τόν Ἀρχιποίμενα Χριστόν νά φωτίζει τόν νοῦν μου, νά ταπεινώνει τήν καρδίαν μου, νά ἁγνίζει τήν προαίρεσίν μου καί νά εὐλογεῖ τήν ἀπό σήμερον Ἀρχιερατικήν μου διακονίαν.

Ἐλήλυθεν, λοιπόν, ἡ ὥρα, καί παραδίδω ἑαυτόν εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Ἑλώνης, τοῦ Ἁγίου Νικολάου Ἐπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας, τῶν Ἁγίων Νεομαρτύρων Δημητρίου καί Παύλου καί τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μάρτυρος Θεοκλήτου. Ἀμήν».