γαπητοί φίλοι,

Σς καλωσορίζω στό προσωπικό μου ἱστολόγιο καί σς εχομαι καλή περιήγηση. Σ’ ατό θά βρετε κείμενα θεολογικο καί πνευματικο περιεχομένου, πως κείμενα ναφερόμενα στήν πίστη καί Παράδοση τς κκλησίας, ντιαιρετικά κείμενα, κείμενα πνευματικς οκοδομς, κείμενα ναφερόμενα σέ προβληματισμούς καί ναζητήσεις τς ποχς μας καί, γενικά, διάφορα στοιχεα πό τήν πίστη καί ζωή τς ρθόδοξης κκλησίας.

Εχομαι τά κείμενα ατά καί κάθε νάρτηση σ’ ατό τό ἱστολόγιο νά φανον χρήσιμα σέ σους νδιαφέρονται, νά προβληματίσουν θετικά, νά φυπνίσουν καί νά οκοδομήσουν πνευματικά.

ελογία καί Χάρις το Κυρίου νά εναι πάντοτε μαζί σας.

Μετά τιμς καί γάπης.

π. Σωτήριος θανασούλιας

φημέριος Μητροπολιτικο ερο Ναο γίου Βασιλείου Τριπόλεως.

Τετάρτη 4 Μαρτίου 2015

Η Γέννηση του Ιησού Χριστού


ΤΕΥΧΟΣ 71  ΤΡΙΠΟΛΙΣ       ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ - ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2010

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥΣ

Τό πρόσωπο το Χριστο στό πίκεντρο μφισβητήσεων

στορικότητα το ησο Χριστο εναι κάτι ατονόητο γιά κάθε Χριστιανό, λλά καί γιά κάθε καλοπροαίρετο νθρωπο. Σύμφωνα μέ τή σαφέστατη μαρτυρία τς γ. Γραφς, ησος εναι να στορικό πρόσωπο, πού γεννήθηκε στήν Βηθλεέμ τς ουδαίας, «πί Καίσαρος Αγούστου», δίδαξε τόν Λαό, κανε θαύματα, σταυρώθηκε «πί Ποντίου Πιλάτου» καί ναστήθηκε «τ τρίτ μέρ». λλά καί πιστημονική ρευνα πιβεβαιώνει, χι βέβαια λα, λλά ρκετά πό τά στοιχεα το στορικο βίου το ησο, τά ποα γνωρίζουμε πό τά Εαγγέλια. στόσο, πό χώρους χθρικούς πρός τόν Χριστιανισμό, ετε «πιστημονικούς» ετε χώρους δεολογικά φορτισμένους, γείρονται κατά καιρούς μφισβητήσεις τς στορικότητας το Χριστο καί πιστρατεύονται «πιστημονικά» πιχειρήματα γιά νά «στηρίξουν» τίς μφισβητήσεις ατές. προβολή τέτοιων μφισβητήσεων πό μέσα νημερώσεως καί κάθε εδους ντυπα ντείνεται, συνήθως, σο πλησιάζουν ο μεγάλες ορτές το Χριστιανισμο, προκειμένου νά πεισθε τό ερύ κοινό τι τά γεγονότα, πού ορτάζει κκλησία, εναι νας μθος, πού στερεται κάθε στορικς βάσης.

Παράλληλα, πό λλους δεολογικούς χώρους προβάλλεται παράδοξη ντίληψη τι στορικότητα το ησο δέν εναι παραίτητο στοιχεο γιά τήν κατανόηση τς οσίας τς χριστιανικς πίστης. Πολλοί σχυρίζονται τι Χριστός δέν ταν στορικό (δηλαδή πραγματικό) πρόσωπο, λλά μιά δέα μιά κατάσταση, στήν ποία καλεται νά φτάσει καθένας πό μς ( περίφημη «χριστική κατάσταση» τν νεοεποχητικν μάδων). Τέτοιες ντιλήψεις προβάλλονται πό νεότερα φιλοσοφικά ρεύματα, πό μάδες καί ργανώσεις τν νατολικν θρησκειν καί πό τό κίνημα τς Νέας ποχς. λλειψη γνήσιας ρθόδοξης κατήχησης χει ς ποτέλεσμα τέτοιες ντιλήψεις νά διαδίδονται ερύτερα καί νά γίνονται ποδεκτές κόμη κι πό Χριστιανούς! Στά πλαίσια ατά τά στορικά στοιχεα, πού περιέχουν τά Εαγγέλια, κατανοονται ς λληγορίες καί σύμβολα, δέ αθαιρεσία στήν ρμηνεία τς γ. Γραφς (τό νά ρμηνεύει καθένας πως νομίζει, προσδίδοντας τίς πιό παράδοξες καί ντιφατικές ντιλήψεις) γνωρίζει τήν ποκορύφωσή της. τσι στά νεότερα χρόνια γερμανός φιλόσοφος Hegel (1770-1831) σχυρίστηκε τι, κενο πού χει σημασία δέν εναι τό στορικό πρόσωπο το Χριστο, λλά συνδεδεμένη μέ ατό δέα. στορικά μπορε νά πιστεύει καθένας ,τι θέλει, μως, τό μόνο πού χει σημασία εναι δέα. Τό διο πίστευε καί Schelling (1775-1854), ν μαθητές το Hegel καί φιλόσοφοι, πως ο Schopenhauer (1788-1860), Bruno Bauer (1809-1882) κ.., μφισβήτησαν σαφέστερα τήν στορικότητα το ησο τήν ρμήνευσαν συμβολικά. Δυστυχς, καί γνωστοί προτεστάντες θεολόγοι περί τόν R. Bultmann (1884-1976) προέβαλαν τήν νάγκη «πομύθευσης» τν Εαγγελίων καί τς Κ. Διαθήκης γενικά, εσάγοντας μεταξύ λλων τή διάκριση μεταξύ «στορικο ησο» καί «Χριστο τς πίστεως».
Τέλος, πειδή κάθε σταθμός τς ζως το Χριστο χει καί θεολογικό περιεχόμενο, αρέσεις προτεσταντικν κατά κανόνα καταβολν, μφισβήτησαν τό νόημα τν χριστιανικν ορτν. Γιά παράδειγμα, ο γνωστοί Μάρτυρες το εχωβ σχυρίζονται τι «ο ορτές γενικς καί εδικά ατή τς Γεννήσεως το Κυρίου, δέν εναι ατό πού φαίνεται, λλά χει (καί χουν ο ορτές), μιά παγανιστική, μή χριστιανική προέλευση, καί μάλιστα συχνά συνοδεύονται πό λευθεριάζουσες πράξεις καί δραστηριότητες, πως εναι ονοποσία, μέθη, πορνεία καί λλα» (Τά πάντα δοκιμάζετε, σ. 241). Τονίζουν τι ορτές δέν μνημονεύονται στήν γ. Γραφή, παρά μόνο κάτω πό ρνητικές περιστάσεις, που πάντοτε θανατώνεται κάποιος, πως τά γενέθλια το ρώδη, που θανατώθηκε γιος ωάννης Βαπτιστής. Τέλος, γιά τήν ορτή τν Χριστουγέννων προβάλλεται τό πιχείρημα τι Χριστός δέν γεννήθηκε στίς 25 Δεκεμβρίου, ρα δέν χει νόημα νά ορτάζουμε ατή τήν μερομηνία, πού συνδέεται λλωστε μέ τήν ρχαία λατρεία το λιου.
πειδή στό θέμα τς στορικότητας το ησο Χριστο μέ βάση τά δεδομένα τς πιστήμης χουμε σχοληθε σέ προηγούμενα τεύχη το ντύπου μας (41, 59), στό τεχος ατό θά σχοληθομε μέ τή σημασία τς στορικότητας το Κυρίου γιά τή χριστιανική πίστη, πως προβάλλεται στήν Καινή Διαθήκη, καί διαίτερα μέ κάποια στορικά καί θεολογικά ζητήματα, πού συνδέονται μέ τό γεγονός τς Γεννήσεως το Χριστο.

Ἡ Γέννηση ὡς ἱστορικό γεγονός

Στήν Καινή Διαθήκη πουσιάζει ντελς ντίληψη τι ησος Χριστός εναι μιά δέα τι Γέννησή Του εναι νσάρκωση μις δέας. ντίθετα, προβάλλεται σχυρισμός τι εναι συγκεκριμένο στορικό πρόσωπο, πού γεννήθηκε καί ζησε σέ συγκεκριμένο τόπο καί χρόνο καί συνδέεται μέ λλα στορικά πρόσωπα καί γεγονότα τς ποχς του. Γιά νά τονίσουν ατό κριβς ο εροί Εαγγελιστές παραθέτουν γενεαλογίες τς καταγωγς το ησο, δηλ. λυσίδες διαδοχικν γεννήσεων, πό τίς ποες καταδεικνύεται καταγωγή του, ς νθρώπου, πό τό «γένος» Δαβίδ καί βραάμ (Ματθ. 1,1-16, Λουκ. 3,24-38). Ο Εαγγελιστές πισημαίνουν τι Γέννηση το ησο εχε προφητευθε πό μεγάλους Προφτες τς Παλαις Διαθήκης πρίν πό πολλούς αἰῶνες καί ταν κάτι ναμενόμενο. πρώτη σχετική «προφητεία» δίδεται πό τόν διο τόν Θεό μέσως μετά τήν πτώση τν Πρωτοπλάστων, σύμφωνα μέ τήν ποία «τό σπέρμα τς γυναικός» (κενος πού θά γεννηθε πό μιά γυνακα) θά συντρίψει τήν κεφαλή το «φεως» - διαβόλου (Γεν. 3,15). Ο μεγάλοι Προφτες εχαν δε συγκεκριμένα γεγονότα, συνδεόμενα μέ τή Γέννηση: τι Χριστός θά γεννηθε πό παρθένο (σ. 7,14), θά καλεται μμανουήλ, δηλ. Θεός (σ. 7,14), θά γεννηθε στή Βηθλεέμ (Μιχ. 5,2), θά νομασθε Ναζωραος (Ματθ. 2,23). Εχαν δε πίσης τήν προσκύνηση τν Μάγων (Ψαλμ. 71,10-11, σ. 60,6), τήν πιστροφή πό τήν Αγυπτο (σ. 11,1), τόν θρνο γιά τή σφαγή τν νηπίων (ερ. 38,15).

Γέννηση το ησο Χριστο.
Τονίζοντας τήν στορική Γέννηση καί καταγωγή το ησο, ο Εαγγελιστές δέν ρνονται τήν προπαρξή Του ς Θεο, οτε πιστεύουν τι ρχισε νά πάρχει, ταν γεννήθηκε πό τήν Παρθένο Μαρία. ντίθετα, τονίζουν τι προϋπρχε ς Θεός (ς Υός το Θεο), καί, «τε λθε τό πλήρωμα το χρόνου», γινε νθρωπος γιά τή σωτηρία μας (Γαλ. 4,4), χωρίς, βέβαια, νά πάψει νά εναι καί Θεός. ,τι ρχισε νά πάρχει μέ τή Γέννηση το Χριστο ταν νθρώπινη φύση Του, τήν ποία «προσέλαβε» πό τήν Παρθένο Μαρία, δεδομένου τι Χριστός νωσε στό πρόσωπό Του, κατά παράδοξο γιά μς τρόπο, δύο τέλειες φύσεις, τή θεία καί τήν νθρώπινη. Κ. Διαθήκη τονίζει κριβς τι νθρώπινη φύση το Χριστο εναι στορική, πραγματική, μοια μέ τή δική μας, δηλ. Χριστός δέν λθε στόν κόσμο «κατά δόκησιν», δηλ. δέν νομίσαμε τι γινε νθρωπος, λλά γινε ντως νθρωπος. ταν Εαγγελιστής ωάννης λέει τι « Λόγος σάρξ γένετο» (ω. 1,14) δέν ννοε τι σαρκώθηκε κάποιος φηρημένος λόγος δέα, κατά τό παράδειγμα φιλοσοφικν καί θρησκευτικν συστημάτων τς ποχς του, λλ’ τι σαρκώθηκε νυπόστατος Λόγος το Θεο, Ατός πού ποτελε διαίτερη πόσταση, πού χει ξεχωριστή παρξη. Ατός Λόγος, πού ταυτίζεται μέ τόν «μονογεν υόν, τόν ντα ες τόν κόλπον το πατρός» (ω. 1,18), προϋπρχε κάθε δημιουργίας το Θεο αωνίως («ν ρχ ν Λόγος», ω. 1,1) καί εναι Θεός («καί Θεός ν Λόγος», ω. 1,1), πως κριβς καί Πατήρ Του.
ντάσσοντας τή Γέννηση στό τοπικό καί χρονικό της πλαίσιο, ο εροί Εαγγελιστές τονίζουν τι ησος Χριστός γεννήθηκε στή Βηθλεέμ τς ουδαίας (Ματθ. 2,1), τήν ποχή πού βασίλευε κε ρώδης (Ματθ. 2,1), ταν γεμόνας τς Συρίας ταν Κυρήνιος (Λουκ. 2,2) πί Ρωμαίου ατοκράτορος «Καίσαρος Αγούστου» (Λουκ. 2,1) καί μάλιστα μέ φορμή γενική πογραφή, πού διος εχε διατάξει, γιά λόκληρη τήν ατοκρατορία («πογράφεσθαι πσαν τήν οκουμένην, Λουκ. 2,1), πογραφή, πού ταν πρώτη τς γεμονίας το Κυρηνίου στή Συρία (Λουκ. 2,2). Τά παραπάνω πρόσωπα καί γεγονότα εναι στορικά. κταβιανός Αγουστος ταν ατοκράτορας μεταξύ τν τν 31 π.Χ καί 14 μ.Χ. ρώδης « Μέγας» ταν βασιλιάς στήν ουδαία (ποτελής στή Ρώμη) στό διάστημα 37 π.Χ - 4 π.Χ. βίαιος χαρακτρας του πιβεβαιώνεται πό ξωβιβλικές πηγές. Εχε διαδοχικά δέκα συζύγους καί πέκτησε πολλά παιδιά, ρκετά πό τά ποα φονεύθηκαν μέ ντολή του. Κάποτε κτέλεσε 45 πό τά 70 μέλη το Μεγάλου Συνεδρίου τν ουδαίων, δηλ. λη σχεδόν τήν πνευματική, οκονομική καί πολιτική ριστοκρατία τν βραίων (Σ. γουρίδη, στορία τν χρόνων τς Κ. Διαθήκης, Θεσ/νίκη 1983, σ. 266). ποιος γνωρίζει «πόσα μέλη τς οκογένειάς του, καί δίως πόσα παιδιά του ξόντωσε ρώδης, δέν κπλήσεται γιά τήν εαγγελική φήγηση περί τς σφαγς νν νηπίων στή Βηθλεέμ» (ατόθι, σ. 268). γεμονία το Κυρηνίου πιβεβαιώνεται πό τόν ουδαο στορικό ώσηπο (ουδαϊκή ρχαιολογα, XVIII, 1-2), ν γιά τήν τακτική τν συχνν πογραφν στήν ατοκρατορία μαρτυρον πολλές ξωβιβλικές πηγές.
Μέ βάση ατά καί λλα δεδομένα, μπορε νά πολογισθε μέ σχετική κρίβεια τό τος τς Γεννήσεως το ησο Χριστο. πιό γνωστή πόπειρα στό παρελθόν, στήν ποία βασίζεται τό σχον χρονολογικό σύστημα, γινε πό τόν μοναχό Διονύσιο τόν Μικρό στή Ρώμη τό 562 μ.Χ. Μέχρι τότε σχυαν λλα χρονολογικά συστήματα. Μέ τήν πικράτηση, μως, το Χριστιανισμο καί μέ βάση τήν πεποίθηση τι τό πρόσωπο το ησο τέμνει τήν στορία το κόσμου σέ πρό Χριστο καί μετά Χριστόν ποχή, πρεπε νά σχύσει να χρονολογικό σύστημα μέ φετηρία κριβς τό γεγονός τς Γεννήσεως το Χριστο. Σήμερα γνωρίζουμε τι ο πολογισμοί το Διονυσίου μέ τά δεδομένα τς τότε ποχς εναι σφαλμένοι καί τι, σύμφωνα μέ σύγχρονους καί κριβέστερους πολογισμούς, κριβής χρόνος τς Γεννήσεως το Χριστο τοποθετεται λίγο πρίν τό τος 4 π.Χ.

Ὁ ἀστέρας τῆς Γεννήσεως καί ἡ προσκύνηση τῶν Μάγων

Τό γεγονός τς Γεννήσεως το Χριστο, πως περιγράφεται στά ερά Εαγγέλια, συνοδεύθηκε πό περφυσικά σημεα, πως δοξολογία τν γγέλων, γγελικός μνος («Δόξα ν ψίστοις Θε»), μφάνιση το γγέλου στούς Ποιμένες, «δόξα Κυρίου» πού περιέλαμψε τούς Ποιμένες τς Βηθλεέμ, στέρας πού δήγησε τούς Μάγους στό Βρέφος, προσκύνηση τν Μάγων. Θά ταν παράδοξο νά ναμένουμε πό τήν πιστημονική ρευνα νά πιβεβαιώσει τέτοια γεγονότα, τά ποα οτως λλως περβαίνουν τά ρια το φυσικο. μως, πό χώρους χθρικούς στόν Χριστιανισμό καί περιβελημένους πιστημονικό μανδύα, πιχειρήθηκε νά ξηγηθον κάποια πό τά γεγονότα ατά ς φυσικά, μέ σκοπό νά πογυμνωθε τό γεγονός τς Γεννήσεως το Κυρίου πό κάθε περφυσικό περιεχόμενο.
προσκύνηση τν Μάγων.
τσι κάποιοι σχυρίστηκαν τι τό στρο, πού δήγησε τούς Μάγους, ταν να φυσικό φαινόμενο τς ποχς, δηλαδή «σύνοδος πλανητν», ετε Δία καί Κρόνου, ετε Δία καί φροδίτης, πού πλς συνέπεσε τή χρονική κείνη στιγμή καί ταν ρατή ς ρκετά φωτεινότερο πό τά πόλοιπα στρο. Τέτοιες ρμηνεες, κτός το τι δέν εναι γενικά ποδεκτές πιστημονικς, δέν ρμηνεύουν τό φαινόμενο, πού περιγράφει Βίβλος, καί προκαλον ελογα ρωτήματα πως: Πς «σύνοδος» ατή δηγοσε νθρώπους σέ τόσο μεγάλες ποστάσεις; Πς ξαφανίσθηκε καί πανεφανίσθηκε, ταν ο Μάγοι φθασαν στόν ρώδη; Πόσο χρόνο διήρκεσε ατή «σύνοδος»; πό τό βιβλικό κείμενο ξάγεται τι δύο λόκληρα χρόνια ταξίδευαν ο Μάγοι γιά νά φθάσουν στό Βρέφος, δηγούμενοι πό τόν στέρα. τσι πολόγισε («κρίβωσε») τόν χρόνο ρώδης (Ματθ. 2,7) καί διέταξε τή σφαγή τν Νηπίων τς Βηθλεέμ «πό διετος καί κατωτέρω» (2,16). Εναι χαρακτηριστικό τι προσκύνηση τν Μάγων, κατά τό ερό κείμενο, δέν γινε στό Σπήλαιο τς Βηθλεέμ, λλά «ες τήν οκίαν», που διέμενε «τό παιδίον μετά Μαρίας τς μητρός ατο» (2, 11). σως ρμηνεία το γίου Θεοφυλάκτου τι στέρας ταν «γγελική δύναμις» (γγελος), πού δηγοσε τού Μάγους, εναι πολύ πιό λογική πό «πιστημονικές» θεωρίες, πως ο παραπάνω.

Ἡ καθιέρωση τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων

Εναι ληθές τι Βιβλική Παράδοση δέν διέσωσε τήν κριβή μερομηνία τς Γεννήσεως το Χριστο. Τά ερά κείμενα δέν παρέχουν καμμιά σφαλή πληροφορία γιά τήν ποχή τς Γεννήσεως. ενόνα τν Χριστουγέννων πού χουμε στόν νο μας, μέ τά χιόνια καί τό ψχος, εναι μεταγενέστερης δυτικς προέλευσης καί δέν στηρίζεται στά κείμενα. Τό Σπήλαιο ταν μλλον πρόχειρο κατάλυμα τς Θεοτόκου καί το ωσήφ καί χι χρος προστασίας πό τό κρο. Κατά τόν διο τρόπο, Φάτνη χρησιμοποιήθηκε ς τόπος ναποθέσεως το Βρέφους («κούνια») καί χι ς θερμαντικό μέσο. Πουθενά δέν ναφέρεται χιονόπτωση, βροχή, κακοκαιρία, ψχος, φαινόμενα λλωστε πολύ σπάνια γιά τήν περιοχή. ναφορά σέ «ποιμένας ... γραυλοντας καί φυλάσσοντας φυλακάς τς νυκτός» (Λουκ. 2,8) μλλον παραπέμπει σέ λλη ποχή. Προσπάθειες χρονολογήσεως μέ βάση τή σύλληψη το Προδρόμου καί τήν φημερία το Ζαχαρία στόν Ναό δέν χουν δηγήσει σφαλ συμπεράσματα. Οσιαστικά, κριβής μερομηνία τς Γεννήσεως παραμένει γνωστη.
Ατό, μως, δέν μπόδισε τήν κκλησία νά καθιερώσει μιά μέρα τιμς γιά τό μεγάλο ατό γεγονός, φο σημασία χει τιμή το γεγονότος κι χι κριβής μερομηνία του. Ο πρτες ναφορές στόν ορτασμό τς Γεννήσεως πάρχουν σέ κείμενα το πάπα Τελεσφόρου (125-136), σύμφωνα μέ κάποιους ρευνητές (Ν. ωαννίδη « ορτή Χριστουγέννων - Θεοφανείων», στό Τό Χριστιανικόν ορτολόγιον, θναι 2007, σ. 132). Σαφέστερες πληροφορίες παρέχουν κείμενα το 3ου μ.Χ. α., χωρίς ατό νά σημαίνει τι νωρίτερα κκλησία δέν τιμοσε τό γεγονός, περ’ τι ο συνθκες τς ποχς καθιστοσαν προβληματικό κάθε ορτασμό, λόγ π.χ. τν διωγμν το Χριστιανισμο. Εναι στορικά βέβαιο, τι στήν νατολή τόν 3ο μ.Χ. α. Γέννηση ορταζόταν μαζί μέ τή Βάπτιση το Χριστο στίς 6 ανουαρίου, μέ τό κοινό νομα «Θεοφάνεια», ς ορτές φανερώσεως το Θεο στόν κόσμο. λλωστε, προσωνυμία «Θεοφάνεια» προσιδιάζει περισσότερο στή Γέννηση παρά στή Βάπτιση, γιατί τότε «Θεός φανερώθη ν σαρκί» (Α' Τιμ. 3,16). Στή Δύση Γέννηση ορταζόταν στίς 25 Δεκεμβρίου, μέρα πού ο θνικοί λάτρευαν τόν φυσικό λιο. λόγος το ορτασμο τς Γεννήσεως τή μέρα ατή εναι προφανής: ο Χριστιανοί θελαν νά διακηρύξουν σέ κάθε κατεύθυνση τι κτιστός λιος δέν χει καμμία θεία διότητα καί εναι πλς δημιούργημα το ληθινο λίου τς Δικαιοσύνης. Σαφες ναφορές στήν διότητα το Χριστο ς λίου τς Δικαιοσύνης πάρχουν μέχρι σήμερα στήν μνολογία τν Χριστουγέννων. Σιγά – σιγά πικράτησε καί στήν νατολή ορτασμός τς Γεννήσεως στίς 25 Δεκεμβρίου. Ατό γινε τόν 4ο μ.χ. α., μέ τή συμβολή τν Πατέρων τς κκλησίας Βασιλείου το Μεγάλου καί Γρηγορίου το Θεολόγου.
Πρέπει νά σημειωθε, τι ορτασμός τν μεγάλων ορτν, μέ φορμή σταθμούς τς ζως το Χριστο, εναι πόλυτα σύμφωνος μέ τό γράμμα καί τό πνεμα τς γ. Γραφς. Στήν Παλαιά Διαθήκη ορτάζονται γεγονότα θαυμαστς σωτηρίας το Λαο το Θεο. διος Κύριος προέτρεψε τούς Μαθητές νά πιτελον τήν «νάμνησιν» το Πάθους Του (Λουκ. 22,19-20). Κατά τό παράδειγμα τς «ναμνήσεως» το Πάθους καί τς ναστάσεως το Χριστο, καθιερώθηκαν ο μεγάλες Δεσποτικές ορτές. Γιά τή Γέννηση εναι σαφής μαρτυρία τς Κ. Διαθήκης τι καί ο γγελοι νύμνησαν τό γεγονός, δοξολογοντες τόν Θεό καί ψάλλοντες «δόξα ν ψίστοις Θε καί πί γς ερήνη» (Λουκ. 2,13-14). Ατό πέδρασε προφανς καταλυτικά στήν πρώϊμη καθιέρωση το ορτασμο τς Γεννήσεως το Χριστο πό τήν ρχαία κκλησία.

Τό θεολογικό νόημα τῆς Γεννήσεως

Γέννηση το Χριστο κτός πό στορικό γεγονός εναι «τό μέγα τς εσεβείας μυστήριον» (Α' Τιμ. 3,16), τό μεγάλο μυστήριο, πού πρέπει νά σεβόμεθα. Ποιό κριβς εναι τό μυστήριο ατό; Εναι τό γεγονός τι «Θεός φανερώθη ν σαρκί» (Α' Τιμ. 3,16), τό τι Θεός γινε νθρωπος. Μυστήριο «χρόνοις αωνίοις σεσιγημένον, φανερωθέν δέ νν» (Ρωμ. 16,25). Εναι οσιαστικά τό μυστήριο τς σωτηρίας μας, τό ποο διακονε καί νεργε διος Υίός το Θεο, ποος γινε νθρωπος κριβς γιά νά σώσει λόκληρο τό νθρώπινο γένος πό τή «δουλεία το χθρο». Μέ τήν λευσή Του στόν κόσμο Υός το Θεο νώνεται μαζί μας καί μς σώζει: φ’ νός μέν νθρώπινη φύση νώνεται μέ τή θεία στό πρόσωπο το Χριστο, φ’ τέρου δέ καθένας πό μς νώνεται μέ τόν Χριστό κοινωνώντας τό Σμα καί τό Αμα Του. Κατά τή σαφή διδασκαλία τν Πατέρων τς κκλησίας «,τι νώνεται μέ τόν Χριστό, κενο καί σώζεται» καί «κτός το Χριστο δέν πάρχει σωτηρία.
Εναι, λοιπόν, δυνατό νά μήν χαιρόμεθα καί νά μήν πανηγυρίζουμε γιά τήν λευση το Χριστο στόν κόσμο; Εναι δυνατό νά διαφορομε μπροστά στό μεγάλο γεγονός, στό ποο βασίζεται σωτηρία μας; Μόνο σοι δέν χουν τήν παραμικρή ασθηση ντίληψη το μυστηρίου τς σωτηρίας, το «χρόνοις αωνίοις σεσιγημένου», μπορε νά υοθετον μιά τέτοια στάση. ν ο γγελοι το ορανο πανηγυρίζουν καί ψάλλουν μνους γιά τή δική μας σωτηρία, γιά τήν «ερήνην» καί «εδοκίαν» πού λθε στόν κόσμο («καί πί γς ερήνη, ν νθρώποις εδοκία», Λουκ. 2,14), τί πρέπει νά κάνουμε μες; Νά γιατί ρθόδοξη κκλησία πανηγυρίζει τή Γέννηση το Χριστο, ς γεγονός παραπλήσιο μέ ατό τς ναστάσεως. Νά γιατί μνολογία της ποτελε κρηξη χαρς γιά τή σωτηρία, πού λθε στόν κόσμο. Νά γιατί ψάλλει μαζί μέ τούς γγέλους: «Χριστός γεννται, δοξάσατε· Χριστός ξ ορανν, παντήσατε· Χριστός πί γς, ψώθητε». 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου