γαπητοί φίλοι,

Σς καλωσορίζω στό προσωπικό μου ἱστολόγιο καί σς εχομαι καλή περιήγηση. Σ’ ατό θά βρετε κείμενα θεολογικο καί πνευματικο περιεχομένου, πως κείμενα ναφερόμενα στήν πίστη καί Παράδοση τς κκλησίας, ντιαιρετικά κείμενα, κείμενα πνευματικς οκοδομς, κείμενα ναφερόμενα σέ προβληματισμούς καί ναζητήσεις τς ποχς μας καί, γενικά, διάφορα στοιχεα πό τήν πίστη καί ζωή τς ρθόδοξης κκλησίας.

Εχομαι τά κείμενα ατά καί κάθε νάρτηση σ’ ατό τό ἱστολόγιο νά φανον χρήσιμα σέ σους νδιαφέρονται, νά προβληματίσουν θετικά, νά φυπνίσουν καί νά οκοδομήσουν πνευματικά.

ελογία καί Χάρις το Κυρίου νά εναι πάντοτε μαζί σας.

Μετά τιμς καί γάπης.

π. Σωτήριος θανασούλιας

φημέριος Μητροπολιτικο ερο Ναο γίου Βασιλείου Τριπόλεως.

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2015

Η ανακήρυξη των Αγίων


ΤΕΥΧΟΣ 87             ΤΡΙΠΟΛΙΣ           ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2014

Η ΑΝΑΚΗΡΥΞΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ
ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΑΣ

τιμή τν γίων στή ζωή τς κκλησίας

Εναι γνωστή γάπη, μέ τήν ποία περιβάλλει κκλησία μας τά πρόσωπα τν γίων, δηλαδή τά μέλη της κενα, τά ποα πέτυχαν τόν σκοπό τς ζως τους, πού εναι γιότητα. κκλησία το Χριστο, πως εναι γνωστό, χαρακτηρίζεται μεταξύ λλων ς «κοινωνία γίων». Ο γιοι τιμνται π’ ατήν ποικιλοτρόπως, μέ Ναούς, μέ Εκόνες, μέ ορτές, μέ πανηγύρεις, μέ ψαλμούς, μέ μνους, μέ προσευχές καί μέ πολλές λλες κδηλώσεις. ρθόδοξος Λαός τούς γαπ, προσφεύγει στίς πρεσβεες τους καί καταθέτει νώπιόν τους τά προβλήματά του. Ο κδηλώσεις ατές εναι, βέβαια, πράξεις τιμς, λλά δέν συγχέονται μέ τήν πραγματική λατρεία, πού πονέμεται μόνο στόν τριαδικό Θεό. Ατό σημαίνει τι, τιμώντας τούς γίους, γνωρίζουμε τι ατοί δέν εναι σοι μέ τόν Θεό, δέν εναι θεοί ς πρός τή φύση τους («κατά φύσιν»), λλά νθρωποι, πως κι μες, πού φθασαν κοντά στόν Θεό καί, μέ τόν τρόπο ζως τους, γιναν «φίλοι» Του, γιναν «υοί» Του «κατά Χάριν», γιναν «θεοί κατά Χάριν» καί λαβαν περφυσικά χαρίσματα. μες τούς τιμομε ς «φίλους Χριστο» «φίλους Θεο», πού σημαίνει τι Θεός εναι τελικός ποδέκτης τς ποδιδόμενης τιμς. Διά τν γίων Του, τελικά, δοξάζεται διος Θεός.

λλά, καί ο γιοι νταποκρίνονται στίς κδηλώσεις μας. Δέν μένουν παθες καί μέτοχοι, λλά νεργον, θαυματουργον, εεργετον, μφανίζονται, νισχύουν, πρεσβεύουν γιά τή σωτηρία μας καί γιά τά ελογα ατήματά μας. παρουσία τους εναι ζωντανή καί ντονη νάμεσά μας. Μεταξύ τν πιστν τς κκλησίας καί τν γίων το Θεο, δηλαδή μεταξύ «στρατευομένης» καί «θριαμβεύουσας κκλησίας», πάρχει ζωντανή σχέση καί κοινωνία, σέ τέτοιο βαθμό μάλιστα, στε ρθόδοξος πιστός νά θεωρε τή ζωή του διανόητη ξω πό τήν «κοινωνία τν γίων».
πως εναι ναμενόμενο, ζωντανή ατή σχέση μέ τούς γίους δέν πάρχει σέ χριστιανικές μάδες, πού βρίσκονται ξω πό τήν κκλησία το Χριστο, δηλαδή σέ αρέσεις καί σέ ψευδώνυμες «κκλησίες». Καί φο δέν πάρχει ατή σχέση, εναι φυσικό νά χει διαστρεβλωθε ντίληψη γιά τό τί σημαίνει γιος καί τό τί σημαίνει γιότητα, νά χουν λλοιωθε πλήρως τά κριτήρια τς γιότητας, δηλαδή τά γνωρίσματα, μέ τά ποα κάποιος θεωρεται ναγνωρίζεται ς γιος. τσι, προτεσταντικός χρος καί ο αρέσεις πού προέρχονται π’ ατόν πορρίπτουν, γενικά, τήν τιμή πρός τούς γίους. Δέν ποδέχονται τή μεσιτεία τους καί ταυτίζουν τήν εδική κατάσταση τς γιότητας μέ τή γενική γιότητα λων τν μελν τς κκλησίας. Ρωμαιοκαθολικισμός, ντίθετα, ν δέχεται τήν εδική γιότητα καί τήν τιμή τν γίων, τιμ ς «γίους» πρόσωπα, τά ποα δέν χουν καμμία σχέση μέ τήν γιότητα, πως εναι γνωστή στήν κκλησιαστική Παράδοση. τσι, ποτελε χαρακτηριστικό παράδειγμα διαστροφς πώλειας τν κριτηρίων τς γιότητας.
Γιά τήν πόρριψη τς τιμς τν γίων στόν ερύτερο προτεσταντικό χρο χουμε κάνει λόγο σέ προηγούμενα τεύχη το ντύπου μας (Νο 43 καί 86). δ θά σχοληθομε μέ τά κριτήρια τς γιότητας καί μέ τήν πώλειά τους, μέ φορμή τήν πρόσφατη «γιοποίηση» πό τόν πάπα Ρώμης Φραγκσκο δύο προκατόχων του παπν. στόσο, κρίνουμε σκόπιμο νά παναλάβουμε μέ συντομία κάποια στοιχεα γιά τή διάκριση μεταξύ «γενικς» καί «εδικς» γιότητας.

«Γενική» καί «εδική» γιότητα

ντως, ντίληψη πού προβάλλεται συνεχς πό προτεσταντικές μάδες καί πό λλες χριστιανικές αρέσεις, τι «γιοι» εναι λα τά μέλη τς κκλησίας διακρίτως, δέν εναι ντελς σφαλμένη. κκλησία το Χριστο ποκαλεται «γία» τόσο στήν Καινή Διαθήκη, σο καί στό Σύμβολο τς Πίστεως, στούς Πατέρες τς κκλησίας καί σέ λλα ερά κείμενα. πόστολος Παλος στίς πιστολές του συνηθίζει νά ποκαλε «γίους» λους τούς πιστούς τν κκλησιν, στίς ποες πευθύνεται. στόσο, ατό δέν σημαίνει τι λα τά μέλη τς κκλησίας εναι γιοι. ν γιος σημαίνει καθαρός, παλλαγμένος πό τήν μαρτία, τότε πς ξηγεται τό γεγονός τι μέσα στήν κκλησία πάρχουν μαρτωλοί, μλλον πς ξηγεται τό γεγονός, τι λοι, σοι νήκουν στήν κκλησία, εναι περισσότερο λιγότερο μαρτωλοί; κκλησία, λοιπόν, δέν εναι γία πό τά μέλη της, λλά πό τήν κεφαλή της, καί κεφαλή της εναι ησος Χριστός, μόνος γιος καί ναμάρτητος. κεφαλή εναι κείνη, πού γιάζει λόκληρο τό σμα. Τά μέλη ποκαλονται «γιοι», πειδή σκοπός καί προορισμός τους εναι νά μοιάσουν στήν κεφαλή, γενόμενοι γιοι. Δηλαδή, τά μέλη τς κκλησίας ποκαλονται «γιοι» πό τόν σκοπό τους, πό τόν προορισμό τους, πό τήν κλήση τους. Ατή εναι ννοια τς «γενικς» γιότητας τν μελν τς κκλησίας, γιότητας, ποία δέν εναι πραγματικότητα, λλά μόνο δυνατότητα, κλήση, προορισμός.
στόσο, πάρχει καί μιά «εδική» κατάσταση γιότητας. ν γιά τούς πολλούς γιότητα εναι μόνο δυνατότητα, γιά κάποιους εναι πίτευξη καί πραγματικότητα. Ατοί εναι σοι νταποκρίθηκαν στήν κλήση τους καί πέτυχαν τόν προορισμό τους. Θεός τούς τίμησε μέ περφυσικά χαρίσματα, τόσο στήν παροσα ζωή, σο καί μετά τόν σωματικό θάνατό τους. κκλησία τούς τιμ μέ κδηλώσεις, πως ατές πού προαναφέραμε, καί Λαός πικαλεται τίς πρεσβεες καί τή μεσιτεία τους. Ατοί εναι ο κατ’ ξοχήν γιοι καί γι’ ατή τήν γιότητα κάνουμε λόγο δ, γιά τήν γιότητα, ς παρκτή πραγματικότητα καί χι ς πλή δυνατότητα.
μως, τί κριβς εναι ατή γιότητα; Συνήθως, ς «γιος» ρίζεται καθαρός, κεχωρισμένος πό τόν μαρτωλό κόσμο, ναμάρτητος. στόσο, ατός ρισμός δέν ξαντλε τό περιεχόμενο τς γιότητας, πως τή γνωρίζουμε στήν κκλησία, λλά κφράζει μόνο να μέρος του. πέρβαση τς μαρτίας (σέ σχετικό βαθμό, βέβαια,) ποτελε προϋπόθεση τς γιότητας, λλά δέν ταυτίζεται μέ ατήν. παλλαγή πό τήν μαρτία γίνεται πάντοτε μέ τήν πενέργεια τς Χάρης το Θεο, πού σημαίνει τι γιότητα εναι μιά κατάσταση μετοχς στή θεία Χάρη, δέ θεία Χάρη εναι κτιστη νέργεια το Θεο. μως, ν πνευματική ζωή μοιάζει μέ κλίμακα, πού δηγε πό τή γ στόν ορανό, τότε σέ κάθε βαθμίδα ατς τς κλίμακας θεία Χάρη πενεργε μέ διαφορετικό τρόπο καί σέ διαφορετικό βαθμό. Στίς κατώτερες βαθμίδες καί σέ πρτο στάδιο εναι καθαρτική, δηλ. πενεργε γιά τήν κάθαρση το νθρώπου πό τήν μαρτία καί τά πάθη. Στίς νδιάμεσες βαθμίδες καί σέ δεύτερο στάδιο εναι φωτιστική, δηλ. φωτίζει τόν σκοτισμένο πό τά πάθη νθρώπινο νο καί ποκαθιστ τόν νθρωπο στήν γι καί αθεντική του κατάσταση. Τέλος, στίς νώτερες βαθμίδες καί σέ τρίτο στάδιο Χάρη εναι θεωτική, δηλ. δηγε τόν νθρωπο σέ θεοπτικές μπειρίες, τόν καθιστ θεόπτη, μέτοχο καί κοινωνό το Θεο «κατ’ νέργειαν» καί «κατά Χάριν». Τά στάδια ατά ντιστοιχον στίς καταστάσεις το «δούλου», το «μισθωτο» (ργαζόμενου) καί το «υο», κατά τούς Πατέρες τς κκλησίας. Καί ο τρες ατοί τύποι νθρώπων μένουν στήν «οκία το Πατρός» (στή Βασιλεία το Θεο), μως, καθένας π’ ατούς χει ντελς διαφορετική θέση. 
Ο δύο νέοι «γιοι» το Ρωμαιοκαθολικισμο
πάπας
ωννης ΚΓ' (1958-1963) καί πάπας ωννης - Παλος Β' (1978-2006)

Μέ ατά τά δεδομένα, γιοι εναι σοι βρίσκονται στό τρίτο στάδιο τς πνευματικς ζως. γιοι εναι ο θεόπτες, δηλ. σοι βλέπουν τόν Θεό πό τήν παροσα δη ζωή πραγματικά, καί χι κατ’ πίνοιαν κατά φαντασίαν. γιοι εναι σοι βρίσκονται στήν κατάσταση το «υο» καί κληρονόμου τς Βασιλείας το Θεο. γιοι εναι σοι μετέχουν στή θεία Χάρη σέ τόσο ντονο βαθμό, στε ατή παραμένει στά σώματά τους μετά τόν φυσικό θάνατο καί τά καθιστ για Λείψανα, τά ποα μες προσκυνομε, ς φορες καί πηγές τς θείας Χάρης. Πς, μως, διακρίνουμε τούς γίους πό τά πλά μέλη τς κκλησίας; πως θά δομε παρακάτω, πάρχουν κριτήρια γιότητας. ς δομε, μως, πρτα πς διαστρέφεται δια ννοια τς γιότητας.

πώλεια τν κριτηρίων τς γιότητας

που δέν πενεργε θεία Χάρη, που δέν πάρχει πραγματική παρουσία το Θεο καί που πουσιάζουν ο θεοπτικές μπειρίες, εναι φυσικό νά διαστρέφεται καί ννοια τς γιότητας. πως δη ναφέραμε, χαρακτηριστικό παράδειγμα πώλειας τν κριτηρίων τς γιότητας εναι χρος το Ρωμαιοκαθολικισμο. κε, πειδή χουν κλείψει ο αθεντικοί φορες τς γιότητας, δηλ. ο γνήσιοι γιοι, προβάλλονται συνήθως ς «γιοι» πρόσωπα πού διέπρεψαν σέ νθρώπινες δραστηριότητες, πως τό κοινωνικό ργο, φιλανθρωπία, πολιτισμός, σκέψη, «θεολογία» ς διανοητική νασχόληση, κκλησιαστική τέχνη, φιέρωση σέ πανανθρώπινα δανικά, γώνας πέρ τς κκλησίας κ.. Οσιαστικά, τέτοιες δραστηριότητες εναι νεξάρτητες πό τή μετοχή στή Χάρη το Θεο, ξένες πρός τήν σκητική μέθοδο τς κκλησίας γιά τήν κάθαρση πό τά πάθη καί τή θεραπεία τς νθρώπινης προσωπικότητας καί, βέβαια, παντελς σχετες μέ τήν μπειρία τς θεοπτίας, πού ποτελε τόν πυρήνα τς γιότητας.
Γιά παράδειγμα, μεγάλος «γιος» το Παπισμο θεωρεται Θωμς κινάτης (1225-1274), προφανς, λόγω το «θεολογικο» καί το συγγραφικο ργου του. Στήν πραγματικότητα ταν νας χριστιανός φιλόσοφος καί διανοούμενος «θεολόγος» τς κμς το Μεσαίωνα, ο δέ «θεολογικές» του θέσεις εναι ποτελέσματα νθρώπινων συλλογισμν. Συνήθως, ποδίδονται σέ τέτοιους «γίους» καί κάποια «θαύματα», ς πιβεβαίωση τς Παράδοσης τι ο γιοι κάνουν θαύματα. νάδειξή τους γίνεται μέ πράξη το πάπα καί μέ εδική τελετή. Πρακτικά, βούληση το πάπα εναι κείνη, πού καθιστ κάποιον «γιο».
Μεταξύ τν «γίων» το Ρωμαιοκαθολικισμο συγκαταλέγονται καί ρκετοί πό τούς πάπες, παλαιότερους καί σύγχρονους. πως εναι γνωστό, πρόσφατα, τήν Κυριακή 27/4/2014, σέ πίσημη τελετή στό Βατικανό, στήν ποία παρέστησαν πάνω πό 1.000.000 πιστοί καί τήν ποία παρακολούθησαν πολλά κατομμύρια νθρώπων σέ λο τόν κόσμο πό τά μέσα νημερώσεως σέ πευθείας μετάδοση, πάπας Φραγκσκος «γιοποίησε» δύο προκατόχους του, τόν πάπα ωννη ΚΓ' (1958-1963) καί τόν γνωστό πάπα ωννη - Παλο Β' (1978-2006). Μέ ποιά κριτήρια, μως; πό τό διαδίκτυο πληροφορούμεθα τι, γιά νά «γιοποιηθε» κάποιος πάπας, ρκε νά πάρχουν δύο τουλάχιστον καταγεγραμμένα «θαύματα», πό τά ποα κάστοτε πάπας διαπιστώνει τι προκάτοχός του ταν φορέας τς θείας Χάρης! Δηλαδή, ν βρεθον δύο πιστοί καί διαβεβαιώσουν τι στή ζωή τους συνέβη να θαυμαστό γεγονός, π.χ. τι θεραπεύτηκαν πό μιά νίατη σθένεια, καί ν ατό τό γεγονός τό ποδίδουν σέ προσευχή πού καναν στόν πάπα, ατό ποτελε πόδειξη τι πάπας κενος εναι «γιος»! πό τό διαδίκτυο, πίσης, πληροφορούμεθα τι να τέτοιο «θαμα» ποδίδεται καί στόν πιζντα πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ' (2006-2013)! Δέν εναι καθόλου δύσκολο νά βρεθε λλο να παρόμοιο «θαμα» μετά θάνατον γιά τήν «γιοποίηση» καί το Βενεδίκτου.
«ρχιεπίσκοπος τς γενοκτονίας» 800.000 ρθοδόξων Σέρβων στόν Β' Παγκόσμιο Πόλεμο καρδινάλιος Στέπινατς (+1960), τιμται ς «γιος» πό τούς Ρωμαιοκαθολικούς.
Γιά τήν πρόσφατη «γιοποίηση» το πάπα ωννη - Παύλου Β' πρξαν ντιδράσεις, ναφερόμενες στήν κ μέρους του νοχή κάλυψη κατοντάδων περιπτώσεων παιδεραστίας κληρικν σέ λο τόν κόσμο. Τό χειρότερο, μως, εναι «γιοποίηση» προσώπων, πού μπλέκονται μεσα σέ γκληματικές νέργειες ες βάρος προσώπων λαν. πιό χαρακτηριστική, σως, περίπτωση εναι «γιοποίηση» το ρχιεπισκόπου Κροατίας καρδιναλίου λοζιους Στέπινατς (+1960) στίς 20/10/1998 πό τόν δη «γιοποιηθέντα» πάπα ωννη - Παλο Β'. Στόν ρθόδοξο χρο Στέπινατς εναι γνωστός ς « ρχιεπίσκοπος τς γενοκτονίας» καί χει χαρακτηριστε ς « μεγαλύτερος κληρικός γκληματίας πολέμου» (http://greekcitizen.pblogs.gr/tags/agiopoiiseis-gr.html), λόγ τς νεργο συμμετοχς του στήν ξόντωση 800.000 ρθοδόξων Σέρβων, τουλάχιστον 80.000 βραίων καί 30.000 τσιγγάνων, σέ συνεργασία μέ τούς Ναζί καί τούς Οστάσι (ονίτες παπικούς) τς Κροατίας καί μέ τήν νοχή (ν χι μέ τήν ποκίνηση) το Βατικανο κατά τή διάρκεια το Β' Παγκοσμίου Πολέμου! Στέπινατς δηγήθηκε σέ πολύκροτη δίκη τό 1946 καί καταδικάστηκε σέ κάθειρξη 16 τν. στόσο, ποφυλακίστηκε τό 1951 καί τέθηκε σέ στυνομική πιτήρηση μέχρι τόν θάνατό του (1960). Παρ’ λα ατά, πάπας Πος ΙΒ' (1939-1958) τόν νέδειξε καρδινάλιο τό 1952, προκαλντας τό κοινό ασθημα. Πλθος στοιχείων γιά τό θέμα μπορε νά βρε νδιαφερόμενος στό μεταφρασμένο στά λληνικά βιβλίο το Μρκο ουρέλιο Ριβέλλι, μέ τίτλο « ρχιεπίσκοπος τς Γενοκτονίας» (κδ. Προσκήνιο, θήνα 2000), τό ποο προλογίζει τότε Μητροπολίτης Θηβν καί νν ρχιεπίσκοπος θηνν καί πάσης λλάδος κ.κ. ερώνυμος. Εναι χαρακτηριστικό τι καί πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ' σέ πτήση πρός τό Ζάγκρεμπ στίς 5/6/2011, μέ σκοπό νά προσκυνήσει στόν τάφο το Στέπινατς, δήλωσε τι ν λόγ καρδινάλιος «πρξε νας μεγάλος ερωμένος» καί «ποδειγματική μορφή νθρωπισμο»! (http://www.inewsgr.com/116/brosta-ston-tafo-tou-archiegklimatia-polemou-kardinaliou-stepinats.htm). «γιοποίηση» το Στέπινατς πό τόν πάπα ωννη - Παλο Β', λλά καί «γιοποίηση» το πάπα ωννη - Παύλου Β' πό τόν σημερινό πάπα Φραγκσκο Α' ποτελον διαίτερα προκλητικές πράξεις γιά τούς ρθοδόξους καί εναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις πώλειας τν κριτηρίων τς γιότητας.

Τά κριτήρια τς γιότητας στήν ρθόδοξη Παράδοση

Ποιά εναι, μως, τά κριτήρια τς γιότητας; Γιά τήν κρίβεια, γιότητα, ς νέργημα το γίου Πνεύματος, τό ποο «που θέλει πνε» (ω. 3,8), δέν πόκειται σέ ξωτερικά κριτήρια. Τά κριτήρια, λλά καί δια πίσημη διακήρυξη τς γιότητας τν γίων πό κάποια κκλησιαστική ρχή (π.χ. πό τό Οκουμενικό Πατριαρχεο), σκοπό χουν τήν προστασία τν σθενέστερων μελν τς κκλησίας πό περιπτώσεις ψευδαγίων, πεπλανημένων πατεώνων. Τέτοια κριτήρια προϋποθέσεις γιότητας, τά ποα συνεκτιμον συνήθως ο κκλησιαστικές ρχές καί τά ποα πρέπει νά συνυπάρχουν, εναι:
α) Τό Βάπτισμα τό Μαρτύριο. ν «κτός κκλησίας δέν πάρχει σωτηρία», τότε πολύ περισσότερο «κτός κκλησίας δέν πάρχει γιότητα». Τό Βάπτισμα μς εσάγει στήν κκλησία. μως, σέ περιπτώσεις γίων Μαρτύρων, πού δέν χουν βαπτιστε, τό Μαρτύριο ντικαθιστ τό Βάπτισμα.
β) νεπίληπτος βίος. πουσία μεγάλων μαρτημάτων παθν καί παρουσία ρετν, μαρτυρούμενα πό τό πλήρωμα τς κκλησίας μέ σφαλή τρόπο, ποτελον προϋποθέσεις γιότητας.
γ) ρθή πίστη. γιότητα εναι πακόλουθο ποτέλεσμα τς ρθς πίστης, φο σκοπός τς πίστης εναι νά δηγήσει στή σωτηρία καί στήν γιότητα. Κατά συνέπειαν, που πουσιάζει ρθή πίστη, που πάρχει αρεση καί πλάνη, δέν πάρχει γιότητα, κόμη κι ν κάποιος πιτελε «θαύματα». Τήν ποχή τς ΣΤ' Οκουμενικς Συνόδου (680-681) ζοσε στήν Κωνσταντινούπολη Πολυχρόνιος, νας Κληρικός μέ φήμη μεγάλου γίου καί θαυματουργο. Παραδόξως, ταν μφανίστηκαν ο αρέσεις τς ποχς, Πολυχρόνιος τάχθηκε μέ τό μέρος τν αρετικν. μφανίστηκε, λοιπόν, στή Σύνοδο, σχυριζόμενος τι μπορε νά πικυρώσει τήν πίστη - πλάνη του μέ «ργο» (θαμα). «Τί εδους ργο»; ρώτησε Σύνοδος. «Μέ ργο νεκρο», πάντησε κενος. «Μπορ νά προσευχηθ μπροστά σέ νεκρό καί νά ναστηθε»! «Εχαρίστως», επε Σύνοδος, «λλά, ατό νά γίνει δημοσίως, νώπιον το Λαο». τσι καί γινε, λλά περνοσε χρόνος καί νεκρός δέν νασταινόταν. Καί Λαός, ντιλαμβανόμενος τήν πλάνη, ρχισε νά κραυγάζει: «Τ νέ Σίμωνι νάθεμα. Πολυχρονί λαοπλάν νάθεμα»! (Mansi, Sacrorum Consiliorum nova et amplissima collectio, τ. ΧΙ, στ. 608-609).
δ) Τά θαύματα τά περφυσικά χαρίσματα. γιότητα κδηλώνεται μέ θαύματα μέ περφυσικά χαρίσματα, τά ποα δέν ρκε νά εναι μόνο να δύο, λλά τό πλθος τν θαυμάτων μαρτυρε γιά τήν παρουσία της. στόσο, τό παραπάνω παράδειγμα δείχνει πς ,τι προέχει δέν εναι παρξη, λλά λεγχος τς γνησιότητας τν θαυμάτων. Θαμα δέν εναι ,τι ντυπωσιάζει προκαλε θαυμασμό, γιατί πάρχουν καί ψευδοθαύματα, κακότροπες πομιμήσεις γνήσιων θαυμάτων, φαινόμενα ντυπωσιακά, πού γίνονται μέ τήν νέργεια το διαβόλου. γ. Γραφή τά ποκαλε «σημεα καί τέρατα ψεύδους» (Β' Θεσ. 2,9), κ τν ποίων κάποια εναι ντως «μεγάλα» (Ματθ. 24,24). Ατά δέν ποτελον πραγματικές περβάσεις τν νόμων τς φύσεως, πως τά γνήσια θαύματα, λλά εναι φυσικές νέργειες το διαβόλου. Τά «σημεα το ψεύδους» ντοπίζονται συγκρινόμενα μέ τά γνήσια θαύματα, πού καταγράφονται στήν γ. Γραφή καί στούς βίους τν μεγάλων γίων. Συνήθως, τά θαύματα συνδυάζονται μέ περφυσικά χαρίσματα, πως προφητεία, διόραση, τό χάρισμα τν αμάτων κ.. Καί δ προέχει λεγχος τς γνησιότητας τν χαρισμάτων, φο γιά κάθε γνήσιο χάρισμα πάρχει ντίστοιχη πομίμησή του. πάρχουν ο «ψευδοπροφται», ο «ψευδοδιδάσκαλοι» (Β' Πετρ. 2,1), ο ψευδοθεραπευτές κ.λπ. Καί δ ς φαρμόζεται προτροπή το εαγγελιστο ωάννου: «δοκιμάζετε (ξετάζετε) τά πνεύματα (πνευματικά φαινόμενα), ν εναι ντως πό τόν Θεό» (Α' ω. 4,1).
ε) ναγνώριση πό τό πλήρωμα τς κκλησίας. Στήν ρθόδοξη Παράδοση, πως καί στήν ρχαία κκλησία, ο γιοι πρτα ναγνωρίζονται αθόρμητα πό τόν Λαό το Θεο, καί πειτα πό κάποια κκλησιαστική ρχή. Προέχει σαφς «συνείδηση τς κκλησίας», τς ποίας κάθε πιστός φείλει νά εναι φορέας. Κάθε πιστός φείλει νά διαθέτει τά πνευματικά ασθητήρια, στε νά ντιλαμβάνεται τούς γίους, γι’ ατό ο γιομάχοι (σοι πολέμησαν γίους, κόμη καί πρίν ατοί ναγνωριστον πίσημα) θεωρονται βαρύτατα μαρτάνοντες στήν ρθόδοξη Παράδοση. Ο κκλησιαστικές ρχές πάντα συνεκτιμον τό ν Λαός προβαίνει αθόρμητα, βίαστα καί λεύθερα σέ κδηλώσεις τιμς πρός κάποιο πρόσωπο, ν ζητε τίς μεσιτεες του, ν καταφεύγει σ’ ατό διά τν προσευχν του. Εναι σαφές, τι γιότητα δέν ξαρτται πό τήν ναγνώριση κάποιας κκλησιαστικς ρχς, λλά εναι ργο το Θεο. κενος ναδεικνύει τούς γίους Του, ο δέ γιοι εναι ξ σου γιοι τόσο μετά τήν πίσημη ναγνώρισή τους, σο καί πρίν π’ ατήν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου