Το πρόσωπο του Αντιχρίστου στην Ορθόδοξη Παράδοση

ΤΕΥΧΟΣ 54    ΤΡΙΠΟΛΙΣ     ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2008

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Ἡ Βιβλική μαρτυρία περί τοῦ Ἀντιχρίστου

Στό προηγούμενο τεῦχος τοῦ ἐντύπου μας ἀναφερθήκαμε στή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου, θέμα γιά τό ὁποῖο ἐμφανίζονται κατά καιρούς πολλές αἱρετικές ἀντιλήψεις καί πλάνες, μέ ἀποτέλεσμα νά προκαλεῖται σύγχυση στό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Γιά νά ὁλοκληρωθεῖ, ὅμως, ὁ λόγος γιά τό θέμα, εἶναι ἀναγκαία μιά εἰδική ἀναφορά στό πρόσωπο τοῦ Ἀντιχρίστου, ἀφοῦ ἡ ἐμφάνισή του εἶναι ἕνα ἀπό τά «σημεῖα», πού θά προηγηθοῦν τῆς Δευτέρας Παρουσίας. Ὁ Ἀντίχριστος θά ἐμφανισθεῖ πρίν τόν ἀναμενόμενο Χριστό καί θά ἐπιχειρίσει νά μιμηθεῖ τό πρόσωπο καί ἔργο του (γι’ αὐτό ἄλλωστε ὀνομάζεται Ἀντί-Χριστος), μέ σκοπό νά πλανήσει «τήν οἰκουμένην», ὁδηγώντας την στήν αἰχμαλωσία τοῦ διαβόλου. Σκοπός τῆς ἀναφορᾶς μας στό σκοτεινό αὐτό πρόσωπο εἶναι νά ἀποφευχθοῦν δυό ἀκραῖες τοποθετήσεις, πού συνήθως παρατηροῦνται: ἀφ’ ἑνός μέν τό ὑπερβολικό ἄγχος, ὁ φόβος, ἤ ἀκόμη καί ὁ πανικός πρό τοῦ ἀναμενόμενου Ἀντιχρίστου (ἔνδειξη ἔλλειψης τῆς ἀπαιτούμενης πίστεως καί ἐμπιστοσύνης στόν Χριστό), ἀφ’ ἑτέρου δέ ὁ ἐφησυχασμός καί ἡ ἀδιαφορία γιά τά συναφῆ θέματα. Κατά τήν ἔκφραση δέ τοῦ συγχρόνου μας Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, σκοπός μας εἶναι νά προκληθεῖ ἡ «καλή ἀνησυχία» γιά τά ἐπερχόμενα γεγονότα καί νά τονωθεῖ ἡ πίστη τῶν Χριστιανῶν (γιά πιό ἔγκυρη Ὀρθόδοξη ἐνημέρωση βλ. τό κείμενο τοῦ Γέροντος Παϊσίου μέ τίτλο «Σημεῖα τῶν καιρῶν – 666»).

Σέ πολλά σημεῖα τῆς Ἁγ. Γραφῆς γίνεται λόγος γιά τό πρόσωπο τοῦ Ἀντιχρίστου. Στήν Παλαιά Διαθήκη σαφεῖς ὑπαινιγμοί ὑπάρχουν σέ ἐκτενῆ τμήματα τοῦ Δανιήλ (κεφ. 7-10) καί σέ ἄλλους Προφῆτες (Ἰεζ. 28, 1-10, Ἠσ. 14, 9-15). Στήν Καινή ὁ Κύριος μίλησε γιά «τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως τὸ ῥηθὲν διὰ Δανιὴλ τοῦ προφήτου», τό ὁποῖο θά καθήσει «ἐν τόπῳ ἁγίῳ» (Ματθ. 24,15), ὑπονοώντας τή βεβήλωση τοῦ Ναοῦ τοῦ Θεοῦ ἀπό τόν Ἀντίχριστο. Ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἀναφέρεται μέ σαφήνεια σ’ αὐτόν πού θά ἔλθη στό τέλος τοῦ κόσμου. Ἐπισημαίνει, ὅμως, ὅτι καί τώρα ὑπάρχουν «ἀντίχριστοι πολλοί» (Α' Ἰω. 2,18), πρόδρομοι δηλ. τοῦ τελικοῦ Ἀντιχρίστου, πρόσωπα πού ἐμφανίζουν περισσότερα ἤ λιγότερα χαρακτηριστικά του. Ὁ ἀπ. Παῦλος ἀναφέρεται στό θέμα μέ ἀφορμή ὑπερβολές πού παρατηρήθηκαν στήν Ἐκκλησία τῆς Θεσσαλονίκης. Ἐκεῖ κάποιοι πίστευαν ὅτι ἡ Β' Παρουσία πρόκειται νά γίνει πολύ σύντομα καί ἐγκατέλιπαν κάθε δραστηριότητα. Ὁ Ἀπόστολος ὑπενθυμίζει ὅτι ἡ Παρουσία τοῦ Κυρίου δέ θά συμβεῖ ἄν δέν ἐμφανισθεῖ πρῶτα «ὁ ἄνομος», «ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας», «ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας» (Β' Θεσ. 2,8 καί 2,3). Αὐτός θά ἐξυψώσει τόν ἑαυτό του πάνω ἀπό κάθε λατρευόμενο «θεό» καί πάνω ἀπ’ ὅ,τι σέβονται καί τιμοῦν οἱ ἄνθρωποι. Θά «καθίσει», μάλιστα, στόν Ναό τοῦ Θεοῦ καί θά ἰσχυρίζεται ὅτι εἶναι Θεός (2,4). Θά ἔχει στή διάθεσή του τή δύναμη τοῦ Σατανᾶ καί ἡ ἐμφάνισή του θά συνοδεύεται μέ ἐντυπωσιακά «θαύματα», ψεύτικα ὅμως («σημεῖα καί τέρατα ψεύδους») καί ἀπατηλά («ἐν πάσῃ ἀπάτῃ», 2,9-10). Ἀπ’ αὐτά θά πλανηθοῦν οἱ «ἀπολλύμενοι» (2,10), ὅσοι πρόκειται νά ἀπωλεσθοῦν γιά τήν ἀπιστία τους. Ὁ Ἀντίχριστος, λέει ὁ ἀπ. Παῦλος, δέν ἔχει ἔλθει ἀκόμη, γιατί πρός τό παρόν κάτι ἐμποδίζει τήν παρουσία του («τό κατέχον» ἤ «ὁ κατέχων», 2,6-7), ὅμως τό «μυστήριον» αὐτοῦ εἶναι ἥδη παρόν μέσα στόν κόσμο (2,7). Τελικά θά συντριβεῖ μέ τήν ἐμφάνιση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί μάλιστα μέ ἐντυπωσιακή εὐκολία: θά καταργηθεῖ «τῷ πνεύματι τοῦ στόματος» τοῦ Κυρίου (2,8), δηλ. μέ ἕνα ἁπλό φύσημα!

Τήν ἴδια διδασκαλία συναντᾶμε στήν Ἀποκάλυψη, διατυπωμένη μέ τή μορφή εἰκόνων καί συμβόλων. Ὁ Ἀντίχριστος εἰκονίζεται μέ θηρίο, πού ἔρχεται ἀπό τή θάλασσα (13,1 ἑξ.). Ὁ «δράκων» (ὁ Σατανάς) τοῦ ἔδωσε ὅλη τή δύναμή του (13,2). Ὅλοι σχεδόν οἱ ἄνθρωποι θά τόν ἀποδεχθοῦν καί θά τόν προσκυνήσουν (13,3-4). Θά βλασφημεῖ τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ καί θά ἐξαπολύσει σκληρό διωγμό ἐναντίων τῶν Χριστιανῶν (13,5-7). Ἕνα ἄλλο θηρίο, φαινομενικά ἄκακο, (13,11 ἑξ.) θά ἑτοιμάζει τόν δρόμο του καί θά ὁδηγεῖ «τήν γῆν καί τούς ἐν αὐτῇ κατοικοῦντας» νά προσκυνοῦν «τό θηρίον τό πρῶτον» (13, 12). Αὐτό θά ἐνεργεῖ «σημεῖα μεγάλα», π.χ. θά κατεβάζει φωτιά ἀπό τόν οὐρανό καί θά κάνει τήν «εἰκόνα» τοῦ πρώτου θηρίου νά μιλάει σάν ζωντανή (13,13 καί 13,15)! Οἱ μή προσκυνοῦντες τήν «εἰκόνα» θά θανατώνονται (13,15). Ἡ κυριαρχία, ὅμως, τοῦ Ἀντιχρίστου καί τοῦ Ψευδοπροφήτου (τοῦ δεύτερου θηρίου) θά εἶναι προσωρινή. Καὶ οἱ δύο θά συντριβοῦν μέ τήν ἐμφάνιση τοῦ «Βασιλέως τῶν βασιλέων καί Κυρίου τῶν κυρίων» (19,11-21).

Ὁ Ἀντίχριστος καί ἡ ἐποχή του

Ἀπ’ ὅσα ἀναφέραμε διακρίνονται ἤδη τά βασικά σημεῖα τῆς Ὀρθόδοξης διδασκαλίας περί Ἀντιχρίστου, πού εἶναι τά ἑξῆς:

α) Οἱ πρόδρομοι. Κατά τήν Ἁγ. Γραφή ὁ Ἀντίχριστος δέν ταυτίζεται μέ τούς ἱστορικούς του προδρόμους. Θά ἔλθει στό τέλος τοῦ κόσμου, ἀλλά καί τώρα ὑπάρχουν πρόσωπα πού τοῦ ὁμοιάζουν, διά τῶν ὁποίων «τό μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας» (Β' Θεσ. 2,7). Στή διάρκεια τῆς Ἱστορίας πολλοί θεωρήθηκαν ὡς χαρακτηριστικοί πρόδρομοι ἤ εἰκόνες τοῦ τελικοῦ Ἀντιχρίστου, ὅπως οἱ Ρωμαῖοι αὐτοκράτορες τῶν διωγμῶν, ὁ Νέρων (54 – 68 μ.Χ.) κ.ἄ, πρό πάντων δέ ὁ Ἀντίοχος Δ' ὁ Ἐπιφανής (175 – 164 π.Χ.) βασιλιάς τῆς Συρίας ἀπό τούς διαδόχους τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου. Καθένας ἀπ’ αὐτούς ἔχει ὁρισμένα μόνο χαρακτηριστικά τοῦ τελικοῦ Ἀντιχρίστου, ἐκεῖνος ὅμως θά τά ἔχει ὅλα.

β) Ὁ Ψευδοπροφήτης. Στήν Ἀποκάλυψη βλέπουμε ὅτι ἕνα ἄλλο θηρίο, πού ἔρχεται ἀπό τή γῆ (13,11), ἑτοιμάζει τόν δρόμο τοῦ Ἀντιχρίστου καί ὁδηγεῖ στήν προσκύνησή του. Τό θηρίο αὐτό ὀνομάζεται καί «ψευδοπροφήτης» (19,20). Κατά πᾶσα πιθανότητα δέν πρόκειται γιά συγκεκριμένο πρόσωπο ἤ ὀργάνωση (αἵρεση), ἀλλά γιά πολλά πρόσωπα (ὁ Κύριος μίλησε γιά τή δράση «ψευδοχρίστων» καί «ψευδοπροφητῶν» στήν ἔσχατη ἐποχή, Ματθ. 24,24), ἤ γιά πολλές ὀργανώσεις, ἤ καλύτερα γιά ἕνα ὁλόκληρο σύστημα πού ἐργάζεται γιά τήν κυριαρχία τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἡ δράση του δέν περιορίζεται μόνο στά ἔσχατα, ἀλλά ἀρχίζει ἀπό πολύ νωρίς, ἤ μᾶλλον εἶναι ἐμφανής σέ κάθε ἐποχή καί μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου ἐντείνεται. Ὁ Ψευδοπροφήτης μοιάζει μέ «ἀρνίον», δηλ. ἐμφανίζεται σάν κάτι ἀθῶο καί ἄκακο, πού ἐνεργεῖ «γιά τό καλό μας». Ὅμως, κάτω ἀπό τό ἀθῶο προσωπεῖο του «λαλεῖ ὡς δράκων», ἐκφράζεται καί ἐνεργεῖ δαιμονικά. Σκοπός του εἶναι νά προσκυνήσουν ὅλοι «τό θηρίον τό πρῶτον», τόν Ἀντίχριστο. Γιά νά τό ἐπιτύχει, διαθέτει δυνάμεις πού ἐντυπωσιάζουν, ὄχι μόνο φυσικές, ἀλλά καί ὑπερφυσικές: ἐνεργεῖ «σημεῖα καί τέρατα μεγάλα», μέ τά ὁποῖα κινδυνεύουν νά πλανηθοῦν ἀκόμη καί οἱ ἐκλεκτοί (Ματθ. 24,24).

γ) Ἡ ἀνάδειξη τοῦ Ἀντιχρίστου. Ὅταν ὁλοκληρωθεῖ ἡ προετοιμασία καί ὡριμάσουν καλά οἱ συνθῆκες, τότε θά ἐμφανισθεῖ ὁ τελικός Ἀντίχριστος. Κατά τήν Ἀποκάλυψη, ἔρχεται «ἐκ τῆς θαλάσσης», δηλ. ἀπό τήν ἀστάθεια τοῦ κόσμου τῆς ἐποχῆς του. Θά προκύψει ἀπό μιά γενική κρίση, ἡ ὁποία προϋποθέτει παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, παγκοσμιοποιημένη οἰκονομία, παγκοσμιοποιημένους θεσμούς. Ἡ ἀνθρωπότητα θά ἀναζητεῖ ἐναγώνια ἕναν «λυτρωτή», ἕναν «μεσσία» γιά νά τήν ὁδηγήσει πέρα ἀπό τά ἀδιέξοδά της. Σάν τέτοιος θά ἐμφανισθεῖ ὁ Ἀντίχριστος. Δέν θά εἶναι ὁ ἴδιος ὁ διάβολος, οὔτε ἐνσάρκωση τοῦ διαβόλου σέ ἄνθρωπο, κατά τό παράδειγμα τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου. Κάτι τέτοιο εἶναι βλασφημία πρός τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, σύμφωνα μέ τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἀντίχριστος θά εἶναι ἄνθρωπος, ὅμοιος μέ μᾶς, θά διαθέτει, ὅμως, ὁλόκληρη τή δύναμη τοῦ διαβόλου: θά ἔχει «τὴν δύναμιν αὐτοῦ καὶ τὸν θρόνον αὐτοῦ καὶ ἐξουσίαν μεγάλην» (Ἀπ. 13,2). Θά εἶναι ἑβραϊκῆς καταγωγῆς ἀπό τή φυλή τοῦ Δάν (ἅγ. Εἰρηναῖος, ἅγ. Ἰππόλυτος) καί θά γεννηθεῖ ἀπό πόρνη (ἅγ. Ἰωάννης Δαμασκηνός). Θά ἀνατραφεῖ κρυφά («λεληθότως») καί θά ἀναδειχθεῖ ξαφνικά παγκόσμιος ἡγέτης, πολιτικός καί θρησκευτικός. Ἡ παρουσία του θά διαρκέσει ἑπτά ἔτη καί στό πρόσωπό του θά κορυφωθεῖ ἡ ἁμαρτία, τό κακό, ἡ ἀσέβεια, ἡ πονηρία. Ὅμως, αὐτά δέν θά γίνουν ἀντιληπτά ἀπό τήν ἀρχή. Στήν πρώτη φάση τῆς ἑπταετίας (τά πρῶτα τριάμισυ χρόνια) θά προσποιεῖται καλοσύνη, θά δείχνει τόν «καλό» ἑαυτό του, μέ σκοπό νά ἐπιβληθεῖ ὡς ἡ πιό τέλεια ἠθική προσωπικότητα: θά ἐμφανίζεται πρᾶος καί ταπεινός, εἰρηνοποιός, γεμᾶτος ἀγάπη, θά δείχνει ὅτι μισεῖ τό κακό καί τήν ἀδικία, θά προστατεύει πτωχούς, θά δείχνει εὐλάβεια στόν Θεό, σεβασμό στή χριστιανική πίστη καί στίς Γραφές της, θά τιμᾶ ἰδιαίτερα τούς Ἱερεῖς, τούς γέροντες κ.λ.π. Ὅλα αὐτά, βέβαια, γιά νά πλανήσει καί νά ἐξαπατήσει, καί γιά νά ἑδραιώσει τήν ἐξουσία του.

δ) Οἱ δύο Μάρτυρες τοῦ Θεοῦ. Στή φάση αὐτή ὁ Θεός δέ θά ἀφήσει ἐκτεθειμένη τήν ἀνθρωπότητα. Θά ἀποστείλει τούς δύο Μάρτυρές Του, δηλ. τούς μεγάλους Προφῆτες Ἐνώχ καί Ἠλία, οἱ ὁποῖοι, σύμφωνα μέ τήν Ἁγ. Γραφή, δέν ἔχουν πεθάνει, ἀλλά διατηροῦνται ζωντανοί, γιά νά ἀποκαλύψουν τό ἀληθινό πρόσωπο τοῦ Ἀντιχρίστου. Αὐτοί θά κηρύξουν «ἡμέρας χιλίας διακοσίας ἑξήκοντα» (Ἀπ. 11,3), δηλ. τριάμισυ ἔτη. Τό περιεχόμενο τῆς διδασκαλίας τους θά εἶναι: «μή πείθεσθε τῷ μέλλοντι ἐλεύσεσθαι καί ὀφθῆναι ἐχθρῷ ... ὅτι πλανᾶ ὑμᾶς» (ἅγ. Ἰππόλυτος). Μήν τόν ἐμπιστεύεσθε, δέν εἶναι ὅπως φαίνεται, εἶναι ὁ ἐχθρός μας, ψεύδεται καί πλανᾶ τόν κόσμο, τά «θαύματά» του εἶναι ἀπάτες, Θεός καί Σωτῆρας τοῦ κόσμου εἶναι μόνο ὁ Χριστός. Οἱ Προφῆτες θά κάνουν κι αὐτοί θαύματα (Ἀπ. 11,5-6), γνήσια θαύματα καί αὐθεντικά. Ὅμως, ἐλάχιστοι θά δίνουν σημασία στά λόγια τους. Οἱ περισσότεροι θά πλανηθοῦν ἀπό τίς ὑποσχέσεις καί τά τεχνάσματα τοῦ Ἀντιχρίστου. Τελικά τό «θηρίον» θά τούς φονεύσει, καί οἱ «κατοικοῦντες ἐπί τῆς γῆς» θά χαροῦν. Θά πανυγηρίζουν καί θά ἀνταλλάσσουν δῶρα γιά τό γεγονός. Τά σώματα τῶν Μαρτύρων θά ἀφεθοῦν ἄταφα γιά τρισήμισυ μέρες στήν πλατεία τῆς πόλεως. Ὅμως, ὁ Θεός θά τούς ἀναστήσει πάλι: θά σταθοῦν στά πόδια τους καί θά σκορπίσουν φόβο στούς ἐχθρούς τους. Καί θά ἀναληφθοῦν στόν οὐρανό «ἐν νεφέλῃ» (Ἀπ. 11, 12).

ε) Ὁ «πόλεμος μετά τῶν ἁγίων». Τό μαρτύριο τῶν Προφητῶν θά σημάνει τή μετάβαση στή δεύτερη φάση τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἀντιχρίστου. Τότε θά δείξει τό πραγματικό του πρόσωπο. Πρῶτα θά παραμερίσει ὅσους τόν ἀνέδειξαν, δηλ. θά καταλύσει κάθε δημοκρατικό θεσμό, γιατί μέ «δημοκρατικές» διαδικασίες θά ἀναδειχθεῖ ὁ Ἀντίχριστος («οἱ ἄνθρωποι προσμένοντες καί παρακαλοῦντες αὐτόν ἀναδείξουσι βασιλέα», ἅγ. Ἰππόλυτος, MPG. τ. 10, σ. 928). Στή συνέχεια «ὑψοῦται τῇ καρδίᾳ» καί γίνεται «αὐστηρός ἀπότομος, ὀργίλος θυμώδης, δεινός φοβερός, μισητός, ἀνήμερος, ἀλάστωρ, πονηρός». Ἀνοικοδομεῖ τόν Ναό τῶν Ἱεροσολύμων, ἀλλά ἐγκαθίσταται ὁ ἴδιος ἐκεῖ καί ἀπαιτεῖ νά λατρεύεται ὁ ἴδιος ὡς Θεός! Καί συνεχῶς βλασφημεῖ τό ὄνομα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ἀρχίζει μιά περίοδος διωγμοῦ γιά τήν Ἐκκλησία. Ὄχι ἁπλοῦ διωγμοῦ, ἀλλά σκληροῦ, τοῦ πιό σκληροῦ στήν ἱστορία της. Οἱ λίγοι Χριστιανοί τῆς ἐποχῆς θά πρέπει νά φύγουν στήν ἔρημο γιά νά σωθοῦν. Στήν Ἀποκάλυψη (κεφ. 12) ἡ Ἐκκλησία εἰκονίζεται μέ Γυναῖνα ἔνδοξη, ἕτοιμη νά γεννήσει, τήν ὁποία ἀπειλεῖ φοβερός «δράκων» («ὁ ὄφις ὁ ἀρχαῖος, ὁ καλούμενος Διάβολος», 12,9). Τῆς δόθηκαν, ὅμως, φτερά καί ἔφυγε στήν ἔρημο γιά νά σωθεῖ, σέ τόπο πού τῆς εἶχε ἑτοιμάσει ὁ Θεός. Ἐκεῖ παρέμεινε τριάμυσι χρόνια, δηλ. ὅσο θά διαρκέσει ὁ διωγμός τοῦ Ἀντιχρίστου. Ὅμως, κι ἐκεῖ τήν κατεδίωξε ὁ «δράκων» καί προσπάθησε νά τήν πνίξει, βγάζοντας «ποταμόν» νεροῦ ἀπό τό στόμα του. Ἀλλ’ ἀκόμη καί ἡ γῆ βοήθησε τή Γυναῖκα (τήν Ἐκκλησία): ἄνοιξε «τό στόμα αὐτῆς καί κατέπιεν τόν ποταμόν» (12,16). Ὁ διωγμός θά εἶναι φοβερός, ἀλλά καί ἡ προστασία τοῦ Θεοῦ στούς ἀγωνιζόμενους Πιστούς Του ἔντονη καί ἀπεριόριστη.

στ) Τό «χάραγμα». Ἡ Ἀποκάλυψη ἀναφέρει σαφῶς (13,16-18) ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, «οἱ μικροί καί οἱ μεγάλοι, οἱ πλούσιοι καί οἱ πτωχοί, οἱ ἐλεύθεροι καί οἱ δούλοι» θά ὑποχρεωθοῦν νά λάβουν ἕνα «χάραγμα», μιά σφραγῖδα τοῦ Ἀντιχρίστου στό σῶμα τους: στό μέτωπο ἤ στό δεξί χέρι. Χωρίς αὐτό δέ θά μποροῦν νά ἀγοράσουν ἤ νά πουλήσουν. Δηλ. θά ἀποκλεισθοῦν ἀπό κάθε συναλλαγή. Καί ἡ ἐπιβίωσή τους θά εἶναι πολύ δύσκολη. Τί εἶναι τό «χάραγμα»; Θά εἶναι τό ὄνομα τοῦ Ἀντιχρίστου ἤ ὁ ἀριθμός τοῦ ὀνόματός του. Ἐδώ χρειάζεται ἡ σοφία, λέει ἡ Ἀποκάλυψη (13,18). Ὅποιος ἔχει «νοῦν» («νοῦν Χριστοῦ»), ἄς ὑπολογίσει τόν ἀριθμό τοῦ «θηρίου». Εἶναι ἀριθμός ἀνθρώπινος. Εἶναι ὁ ἀριθμός χξστ' (666). Δηλ. τό «χάραγμα» τοῦ Ἀντιχρίστου εἶναι: i) Ἤ ὁ ἀριθμός 666, σέ ὁποιαδήποτε μορφή: πχ. στήν ἑλληνική (χζστ'), στήν ἀραβική (666), στή λατινική (dclxvi), σέ ὁποιαδήποτε ἄλλη μορφή, ἀκόμη καί στή μορφή τοῦ γραμμικοῦ κώδικα πού φέρουν τά προϊόντα. ii) Ἤ τό ὄνομα τοῦ Ἀντιχρίστου, τό ὁποῖο ἄν «ψηφισθεῖ», δηλ. ἄν τά γράμματά του μετατραποῦν σέ ἀριθμούς, πρέπει νά δίνουν ἄθροισμα 666. Τό «χάραγμα» θά ἔχει τεράστιες πνευματικές συνέπειες γιά ὅσους τό λάβουν. Σημαίνει «ἄρνηση» (ἅγ. Ἰπόλλυτος): ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ, ἄρνηση τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος, ἄρνηση τῆς Χάρης τοῦ Θεοῦ. Ταυτόχρονα σημαίνει προσκύνηση τοῦ Ἀντιχρίστου, ἑκούσια προσχώρηση στήν ἐξουσία του, ἀποκλεισμό ἀπό τή σωτηρία. Οἱ ἄνθρωποι θά τό λάβουν, ἐλπίζοντας στήν ἱκανοποίηση τῶν ὑλικῶν ἀναγκῶν τους. Ὅμως, οὔτε αὐτές οἱ ἀνάγκες τους θά ἱκανοποιηθοῦν, γιατί ὁ Ἀντίχριστος θά στραφεῖ καί ἐναντίον τους! Τό «χάραγμα» θά ἀποβεῖ ἄχρηστο καί ἀνώφελο. Ἀλλά καί ἐπιζήμιο. Ὅσοι τό δεχθοῦν θά γεμίσουν πληγές καί ἀρρώστιες: «καί ἐγένετο ἕλκος κακόν καί πονηρόν ἐπί τούς ἀνθρώπους τούς ἔχοντας τό χάραγμα τοῦ θηρίου καί τούς προσκυνοῦντας τῇ εἰκόνι αὐτοῦ» (Ἀπ. 16,2). Τελικά, οἱ ἀληθινά κερδισμένοι θά εἶναι οἱ «δούλοι τοῦ Θεοῦ», ὅσοι ἀρνηθοῦν τό «χάραγμα» τοῦ Ἀντιχρίστου. Αὐτοί θά ἔχουν ἤδη λάβει τήν «σφραγῖδα Θεοῦ ζῶντος» (Ἀπ. 7,2-8), τήν ἰσχυρή καί ἀνεξάλειπτη, ἡ ὁποία θά τούς ἐξασφαλίζει τέτοια προστασία, ὥστε οὔτε τρίχα τῆς κεφαλῆς τους δέν θά χαθεῖ (Λουκ. 21,18).

ζ) Ἡ συντριβή τοῦ Ἀντιχρίστου. Ὁ Ἀντίχριστος εἶναι «ὁ υἱός τῆς ἀπωλείας» (Β' Θεσ. 2,3), δηλ. αὐτός πού ἔρχεται γιά νά ἀπωλέσει (καταστρέψει) καί αὐτός πού πορεύεται στήν ἀπώλεια (στήν καταστροφή του). Ἡ κυριαρχία του θά εἶναι προσωρινή. Θά λήξει μέ τήν ἐμφάνιση τοῦ Κυρίου. Μάλιστα πολύ ἁπλά καί εὔκολα. Γιατί ὁ Ἀντίχριστος δέν εἶναι ὁ Χριστός, οὔτε διαθέτει τή δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι κακέκτυπο - ἀπομίμηση τοῦ Χριστοῦ καί ἡ δύναμή του εἶναι μηδαμινή μποστά στή δύναμη Ἐκείνου.

Οἱ προκλήσεις τῆς ἐποχῆς μας

Πολλοί ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ ἐποχή μας εἶναι προδρομική τοῦ Ἀντιχρίστου, ὅτι βρισκόμαστε ἤδη στά πρόθυρα τῶν ἐσχάτων. Ἡ ἄποψη αὐτή εἶναι ἐν μέρει δικαιολογημένη καί ἐνισχύεται ἀπό κάποια γεγονότα, τουλάχιστον ὕποπτα γιά κάθε Χριστιανό. Οἱ ραγδαῖες μεταβολές στόν κόσμο, οἱ τάσεις γιά ἑνοποίηση, ἡ παγκοσμιοποίηση καί ἡ σπουδή νά ἐπιβληθεῖ διά τῆς βίας ἀπό μεγάλες δυνάμεις τοῦ κόσμου τούτου, ὁ ἔλεγχος τῶν πάντων μέσω τῆς τεχνολογίας μέ διάφορα προσχήματα (π.χ. τρομοκρατία), τό σφράγισμα τῶν προϊόντων σέ πρώτη φάση (σήμερα μέ τόν γραμμικό κώδικα, αὔριο μέ τί;), ἡ ἐκτεταμένη χρήση τοῦ ἀριθμοῦ 666 κ.τ.λ., τί ἄλλο μπορεῖ νά σημαίνουν;

Παρόμοιες ἀνησυχίες συμμερίζονται καί πνευματικοί ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς μας, ὅπως ὁ π. Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, ἡ ἄποψη τοῦ ὁποίου ἔχει ἰδιαίτερη σημασία, ἀφοῦ προέρχεται ἀπό γνήσιο φορέα τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως μέ ἁγιότητα βίου καί ἔκδηλα χαρίσματα τοῦ Ἁγ. Πνεύματος. Ἀναφέρει συγκεκριμένα: «Τό "θηρίον" στίς Βρυξέλλες μέ τό 666 ἔχει ρουφήξει σχεδόν ὅλα τά κρά­τη στό κομπιοῦτερ. Ἡ κάρτα, ἡ ταυτότητα, "ἡ εἰσαγω­γή τοῦ σφραγίσματος" τί φανερώνουν; ... Μετά, λοιπόν, ἀπό τήν κάρτα καί τήν ταυτότητα ἔρχεται τό "φακέλωμα", γιά νά προχωρήσουν πονηρά στό "σφράγισμα". Καί θά λένε συνέχεια στήν τηλεόρα­ση ὅτι πῆρε κάποιος τήν κάρτα τοῦ δείνα καί τοῦ σή­κωσε τά χρήματα ἀπό τήν τράπεζα. Ἀπό τήν ἄλλη μεριά θά διαφημίζουν τό "τέλειο σύστημα", τό "σφράγισμα" στό χέρι ἤ στό μέτωπο μέ ἀκτίνες λέηζερ, πού δέν θά διακρίνεται ἐξωτερικά, μέ τό 66ό, τό ὄνομα τοῦ Ἀντιχρίστου! Δυστυχῶς ... ὁρισμένοι "γνωστικοί" θά φα­σκιώνουν τά πνευματικά τους τέκνα σάν τά μωρά, δῆθεν γιά νά μή στενοχωροῦνται: "Δέν πειράζει αὐτό, δέν εἶ­ναι τίποτα, ἀρκεῖ ἐσωτερικά νά πιστεύετε..."! Καί ὅμως, βλέπουμε τόν ἀπ. Πέτρο, πού ἐξωτερικά ἀρνήθη­κε τόν Χριστό, ἀλλ' ἦταν ἄρνηση ... Ἀκούει κανείς ἕνα σωρό, δυστυχῶς, ἀνοησίες τοῦ μυαλοῦ ἀπό ὁρισμένους σημερινούς "γνωστικούς". Ἔτσι ἕνας λέει: "Ἐγώ θά δεχθῶ τήν ταυτότητα μέ τό 666, ἀλλά θά βάλω καί ἕνα Σταυρό". Κι ὁ ἄλλος λέει: "Ἐγώ θά δεχθῶ τό σφράγισμα στό κεφάλι μέ τό 666 καί θά κάνω καί ἕνα Σταυρό" (στό κεφάλι) ... Καί νομίζουν ὅτι θά ἁγιασθοῦν μέ αὐτό τόν τρόπο, ἐνῶ αὐτά εἶναι πλάνες ... Ὅταν ὁ Διάβολος, ὁ Ἀντίχριστος, εἶναι στήν ταυτότητά μας ἤ στό χέρι ἤ στό κεφάλι μας, μέ τό σύμβολό του (τό 666), δέν ἁγιάζονται μέ τό νά βάλουμε καί ἕνα Σταυρό» (Χριστοδούλου Ἱερομ., Ὁ Γέρων Παΐσιος, Ἅγ. Ὅρος 1994, σ. 186-192). Κάτι ἀνάλογο ἔχει ἐκφράσει καί ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας μας (π.χ. στήν Ἐγκύκλιο 2626/1997 γιά τή Συνθήκη τοῦ Σέγκεν).

Βέβαια, δέν γνωρίζουμε πότε θά ἔλθη ὁ Ἀντίχριστος. Οὔτε πιό εἶναι τό ὄνομά του. Ἐμεῖς ὀφείλουμε νά ἀγρυπνοῦμε. Καί νά ἐφοδιαζόμεθα συνεχῶς μέ τά πνευματικά ἐκεῖνα ὅπλα (πίστη, προσευχή, μετάνοια, Ἐξομολόγηση, Θ. Κοινωνία κ.λ.π.) πού θά μᾶς κάνουν ἱκανούς νά ἀντιμετωπίσουμε τά δεινά τοῦ Ἀντιχρίστου, ὅταν ἔλθει, ἤ τό «μυστήριον τῆς ἀνομίας», τό ὁποῖο «ἤδη ἐνεργεῖται» στήν ἐποχή μας (Β' Θεσ. 2,7). Κέντρο τῆς ζωῆς μας ἄς εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Ὁποῖος μέ τήν ἔλευσή Του θά καταργήσει τόν «ἄνομο», θά κρίνει «ζῶντας καί νεκρούς» καί θά βασιλεύει «εἰς αἰῶνας αἰώνων».