Το Μυστήριο του αγίου Βαπτίσματος

ΤΕΥΧΟΣ 64      ΤΡΙΠΟΛΙΣ    ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2009

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ

ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ

Οἱ χριστιανικές αἱρέσεις καί τό Βάπτισμα

Οἱ αἱρέσεις ἀποτελοῦν «σποράν» καί «βοτάνην» τοῦ διαβόλου, κατά τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Μέ αὐτές ὁ εἰσηγητής τῆς πλάνης, «ὁ πλανῶν τήν οἰκουμένην ὅλην» (Ἀποκ. 12,9), ἐπιχειρεῖ νά πλήξει καίρια στοιχεῖα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὅπως τά ἱερά Μυστήρια, ἀπό τά ὁποῖα ἐξαρτᾶται ἀπόλυτα ἡ σωτηρία μας. Οἱ προτεσταντικές αἱρέσεις, ὅπως εἶναι γνωστό, μέ τήν ἐμφάνισή τους ἀπέρριψαν ὅλα τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί δέχονται μόνο τό Βάπτισμα καί τή Θεία Εὐχαριστία, διαστρέφοντας, ὅμως, τό νόημα καί τή σημασία τους. Τό Βάπτισμα, ὡς ἕνα ἀπό τά κορυφαῖα ἐκκλησιαστικά Μυστήρια, ἀποτέλεσε νωρίς στόχο ποικίλων αἱρέσεων, παλαιότερων καί σύγχρονων, ἰδιαίτερα δέ τῶν αἱρέσεων τοῦ προτεσταντικοῦ χώρου: ἐνῶ, κατά τήν Ἁγία Γραφή, τό Μυστήριο αὐτό πραγματικά σώζει (Α' Πέτρ. 3,21) καί, κατά τούς λόγους τοῦ Κυρίου, ἀποτελεῖ ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά τήν εἴσοδό μας στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ (Ἰω. 3,5), οἱ προτεσταντικές αἱρέσεις καί οἱ προερχόμενες ἀπ’ αὐτές τό ἔχουν ὑποτιμήσει σέ ἁπλή τελετή μή ἀναγκαία γιά τή σωτηρία. Γιά τούς Προτεστάντες τό Βάπτισμα δέν εἶναι Μυστήριο. Εἶναι μιά τελετή πού πρέπει νά γίνεται μόνο καί μόνο ἐπειδή τό ζήτησε ὁ Χριστός. Σέ ἄλλες περιπτώσεις, πάλι, διαστρέφεται πλήρως ὁ τῦπος τοῦ Μυστηρίου: Οἱ Ρωμαιοκαθολικοί πρό πολλῶν αἰώνων ἔχουν καταργήσει τήν τριπλή κατάδυση στό νερό (ἕνα οὐσιαστικό στοιχεῖο τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος) καί τελοῦν τό διά ραντισμοῦ «βάπτισμα»! Ἄς δοῦμε, ὅμως, κάποιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις διαστροφῆς τῆς ἔννοιας καί τῆς οὐσίας τοῦ Μυστηρίου.

Το φαινόμενο του δαιμονισμού

ΤΕΥΧΟΣ 63          ΤΡΙΠΟΛΙΣ           ΙΟΥΛΙΟΣ - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2009

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ  ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Ὁ δαιμονισμός ὡς «σημεῖον ἀντιλεγόμενον»

Σέ συνέχεια ὅσων ἀναφέραμε στό προηγούμενο τεῦχος τοῦ ἐντύπου μας γιά τό φαινόμενο τῆς μαγείας, θεωρήσαμε σκόπιμο νά ἀναφερθοῦμε στό τεῦχος αὐτό σέ ἕνα ἄλλο φαινόμενο τοῦ ἀποκρυφιστικοῦ χώρου, τό ὁποῖο ἀπασχολεῖ κατά καιρούς τά μέσα ἐνημερώσεως καί προκαλεῖ ἔντονες ἐντυπώσεις, στό φαινόμενο τοῦ δαιμονισμοῦ. Τί εἶναι ὁ δαιμονισμός; Τί εἶναι οἱ δαιμονιζόμενοι; Ὑπάρχουν τέτοιοι στήν ἐποχή μας ἤ μήπως πρόκειται γιά συνηθισμένες περιπτώσεις ψυχασθενῶν; Τί δέχεται ἡ Ἐκκλησία μας καί τί ἡ ἐπιστήμη; Τί εἶναι οἱ ἐξορκισμοί καί πότε πρέπει νά διαβάζονται; Αὐτά εἶναι ὁρισμένα συνήθη ἐρωτήματα, σχετικά μέ τό θέμα, στά ὁποῖα θά προσπαθήσουμε νά ἀπαντήσουμε.

Λευκή και μαύρη μαγεία

ΤΕΥΧΟΣ 62               ΤΡΙΠΟΛΙΣ               ΜΑΪΟΣ – ΙΟΥΝΙΟΣ 2009

ΛΕΥΚΗ ΚΑΙ ΜΑΥΡΗ ΜΑΓΕΙΑ

ΑΚΡΑΙΕΣ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΙΚΕΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ἡ μαγεία στόν κόσμο τῆς ἐπιστήμης

Σέ παλαιότερα τεύχη τοῦ ἐντύπου μας εἴχαμε ἀναφερθεῖ γενικά στό φαινόμενο τοῦ ἀποκρυφισμοῦ καί στίς διάφορες μορφές του. Ἀποκρυφισμός εἶναι ἡ πίστη σέ ἀπόκρυφες (=δαιμονικές) δυνάμεις καί ἡ χρήση ἀπόκρυφων (=δαιμονικῶν) τεχνικῶν γιά τήν ἐπαφή καί προσέγγιση μέ αὐτές τίς δυνάμεις. Στίς πιό ἀκραῖες μορφές του ἀνήκουν καί οἱ τεχνικές τῆς λευκῆς καί μαύρης μαγείας, μέ εὐρύτατη ἐξάπλωση στήν ἐποχή μας, παρά τό γεγονός, ὅτι θεωρεῖται ἐποχή τῆς τεχνολογίας καί τῆς ἐπιστήμης. Λόγω ἀκριβῶς τῆς μεγάλης ἐξάπλωσης αὐτῶν τῶν τεχνικῶν, θεωρήσαμε σκόπιμο νά ἀφιερώσουμε τό τεῦχος αὐτό στό συγκεκριμένο πρόβλημα, ἀπαντώντας σέ ἐρωτήματα, ὅπως: Ὑπάρχουν μάγια στήν ἐποχή μας; Τί δύναμη ἔχουν τά μάγια καί μέχρι ποῦ ἐκτείνεται ἡ ἐπίδρασή τους; Ὑπάρχει καλή μαγεία ἐκτός ἀπό κακή; Σέ τί διαφέρει ἡ λευκή ἀπό τή μαύρη μαγεία; Τί συνέπειες ἔχει ἡ ἐνασχόληση μέ τή μαγεία; Πῶς ἀντιμετωπίζει τό φαινόμενο ἡ Ἐκκλησία μας;

Η Ορθόδοξη Εκκλησία και οι «άλλες θρησκείες»

ΤΕΥΧΟΣ 61           ΤΡΙΠΟΛΙΣ             ΜΑΡΤΙΟΣ – ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2009

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ «ΑΛΛΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ»

Ἡ θέση τοῦ προβλήματος στην ἐποχή μας

Ἡ κοινωνία, στήν ὁποία ζοῦμε, χαρακτηρίζεται συνήθως ὡς «πολυπολισμική». Ὄχι μόνο στόν ὑπόλοιπο κόσμο, ἀλλά καί στή χώρα μας τά τελευταῖα χρόνια ἔχουν ἐπέλθει κοινωνικές ἀλλαγές, πού μᾶς φέρνουν καθημερινά σέ ἐπαφή μέ ὁπαδούς «ἄλλων θρησκειῶν», δογμάτων καί παραδόσεων. Ἡ θρησκευτική μας ὁμοιογένεια δέχεται ἰσχυρούς κλονισμούς, εἴτε ἀπό τήν εἰσρροή μεταναστῶν ἀπό ἄλλες χῶρες, εἴτε ἀπό τίς συνθῆκες πού δημιουργοῦν τά σύγχρονα μέσα συγκοινωνίας καί ἐπικοινωνίας, ἀλλά καί ἡ θέση μας στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση. Στίς νέες αὐτές συνθῆκες, εἶναι φυσικό νά τίθεται καί πάλι ἔντονα καί ἐπιτακτικά τό ἐρώτημα γιά τή σχέση μας μέ τούς ὁπαδούς τῶν «ἄλλων θρησκειῶν». Πῶς πρέπει νά τούς ἀντιμετωπίζουμε στήν καθημερινή μας ζωή; Πῶς ἀντιμετωπίζει τό πρόβλήμα ἡ Πολιτεία; Ποιά στάση πρέπει νά τηρεῖ ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία;  

Καρνάβαλος: «Ο εντιμότερος των υποκριτών»!

(Ἱστορική Ὁμιλία τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Χαλκηδόνος ΜΕΛΙΤΩΝΟΣ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στόν Μητροπολιτικό Ναό Ἀθηνῶν τήν Κυριακή τῆς Τυρινῆς τοῦ ἔτους 1970)

Ἀδελφοί μου,

Τίποτε δὲν καυτηρίασε ὁ Κύριος τόσο πολύ, ὅσο τὴν ὑποκρισία. Καὶ ὀρθῶς, εἰς αὐτὴν εἶδεν, ὅτι ὑπάρχει πάντοτε ὁ μεγαλύτερος παραπλανητικὸς κίνδυνος, δηλαδὴ τὸ ἑωσφορικὸν ἀγγελοφανὲς φῶς. Εἶναι πράγματι φοβερὴ ἡ δύναμις τῆς ὑποκρισίας. Τόσο γι’ αὐτὸν ποὺ τὴ ζῇ καὶ τὴν ἀσκεῖ, ὅσο καὶ γι’ αὐτοὺς ποὺ τὴν ὑφίστανται. Καὶ εἶναι ἐπικίνδυνη ἡ ὑποκρισία, διότι ἀνταποκρίνεται πρὸς βαθύτατον ψυχολογικὸν αἴτημα τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ ἄνθρωπος θέλει νὰ φανῆ αὐτὸς ποὺ δὲν εἶναι. Ἀκόμη καὶ ἐνώπιον τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἔτσι ξεφεύγει ἀπὸ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἁπλότητα καὶ φυσικὰ καὶ ἀπὸ τὴν μετάνοιαν καὶ τὴν σωτηρίαν.

Σὲ λίγες ὧρες ἔξω ἀπὸ αὐτὸν τὸν Ναόν, ἔξω ἀπὸ τὴν γαλήνην του, εἰς τοὺς δρόμους αὐτῆς τῆς Πολιτείας, θὰ παρελάσῃ ὁ Καρνάβαλος. Μὴ τὸν περιφρονήσετε καὶ μὴ τὸν χλευάσετε καὶ μὴ μὲ κατακρίνετε, ποὺ τὸν ἀναφέρω αὐτὴ τὴ στιγμή. Δὲν εἶναι καθόλου ἄσχετος μὲ τὸ μέγιστο πρόβλημα τῆς ὑποκρισίας. Νὰ τὸν προσέξετε ἐφέτος τὸν Καρνάβαλο μὲ σεβασμὸ καὶ βαθὺ στοχασμό. Εἶναι πανάρχαιο τὸ φαινόμενο καὶ εἶναι φαινόμενο βαθυτάτου καὶ ἀγχώδους αἰτήματος τῆς ψυχῆς τοῦ ἄνθρωπου, νὰ λυτρωθῇ ἀπὸ τὴν καθημερινή του ὑποκρισία μὲ μίαν ἔκφρασιν ἀνωνύμου, διονυσιακῆς νέας ὑποκρισίας.