Αγιοκατάταξις Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη (1920-1991)

Ἐκ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου

Συνῆλθεν, ὑπό τήν προεδρίαν τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος εἰς τήν τακτικήν συνεδρίαν αὐτῆς σήμερον, Δευτέραν, 27ην Νοεμβρίου 2017, πρός ἐξέτασιν τῶν ἐν τῇ ἡμερησίᾳ διατάξει ἀναγεγραμμένων θεμάτων.

Κατ᾿ αὐτήν, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος ὁμοφώνως ἀποδεχθεῖσα εἰσήγησιν τῆς Κανονικῆς Ἐπιτροπῆς ἀνέγραψεν εἰς τό Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τόν μακαριστόν Ἀρχιμανδρίτην Ἰάκωβον Τσαλίκην, ἐκ Λιβισίου Μικρᾶς Ἀσίας, Ἡγούμενον τῆς ἐν Β. Εὐβοίᾳ Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Δαυΐβ τοῦ Γέροντος, τῆς μνήμης αὐτοῦ ὁρισθείσης διά τήν 22αν Νοεμβρίου  ἑκάστου ἔτους.

Ἐν τοῖς Πατριαρχείοις, τῇ 27ῃ Νοεμβρίου 2017

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου

ΠΗΓΗ:

http://www.amen.gr/article/to-anakoinothen-tou-oikoumenikou-patriarxeiou-gia-tin-agiokatataksi-tou-geroda-iakovou-tsaliki

Κόσμος και άνθρωπος ως δημιουργήματα

Διάγραμμα – Περίληψη

Θέματος Γ' τοῦ Θεολογικοῦ Προγράμματος «Ὀρθοδοξία καί Ζωή»

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας,

περιόδου ΙΒ', ἔτους 2017-2018.

Ἀπό τή «θύραθεν» στή χριστιανική κοσμοθεωρία: Ὁ Χριστιανισμός ἐμφανίστηκε σέ περιβάλλον, πού κυριαρχοῦσε ὁ ἑλληνικός πολιτισμός. Ὡστόσο, εἶχε διαμορφωμένες ἤδη τή δική του κοσμολογία καί τή δική του ἀνθρωπολογία, οἱ ρίζες τῶν ὁποίων ἀνάγονται στόν 13ο αἰ. π.Χ. (ἐποχή, κατά τήν ὁποία ἔζησε ὁ Μωϋσῆς). Μέ ἐπίκεντρο τήν περί δημιουργίας τοῦ κόσμου ἀντίληψη, ἡ Βιβλική κοσμολογία, στή συνάντησή της μέ τήν ἑλληνική, ἀνέτρεψε ἐκ βάθρων ὁλόκληρη τήν ἐπικρατοῦσα ἀντίληψη περί Θεοῦ, ἀνθρώπου καί κόσμου.

Διάγγελμα επί τη 25ετηρίδι του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (16/8/1973)

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ  ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ

ΕΠΙ ΤΗ ΕΙΚΟΣΙΠΕΝΤΑΕΤΗΡΙΔΙ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

16 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1973

1. Α΄) Ὁ Κύριος, «ὁ ἐλθὼν εἰς τὸ σῶσαι ἡμᾶς», κατεργάζεται ἐπὶ τῆς γῆς τὸ ἀπολυτρωτικὸν Αὐτοῦ ἔργον «πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως». Συμπορεύεται μετὰ τοῦ Λαοῦ Αὐτοῦ ἐν παντί, καὶ διὰ τῆς χάριτος τοῦ Παρακλήτου οἰκοδομεῖ καὶ προάγει τὴν Ἐκκλησίαν, δεικνὺς αὐτῇ νέας ἑκάστοτε προοπτικὰς καὶ τρόπους ζωῆς καὶ δράσεως, εἰς ἐπιτέλεσιν ἐν πᾶσι τοῦ θελήματος Αὐτοῦ καὶ ἐπέκτασιν τῆς βασιλείας Αὐτοῦ ἐπὶ τῆς γῆς.

2. Ὁ κ΄ αἰὼν παρέσχεν εἰς τὰς Χριστιανικὰς Ἐκκλησίας τὴν δυνατότητα ὅπως ἴδωσι τὴν πραγματικότητα ταύτην καὶ λάβωσι πεῖραν αὐτῆς. Ἡ ἀπὸ μακροῦ βιουμένη Οἰκουμενικὴ Κίνησις καὶ τὸ ἀπὸ εἰκοσιπενταετίας ἐν τοῖς κόλποις αὐτῆς, ὡς συγκεκροτημένη ἔκφρασις καὶ ὠργανωμενη μορφὴ αὐτῆς, ὑφιστάμενον Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν ἀποτελοῦσι μίαν τῶν ὁδῶν, τὴν ὁποίαν ἐξέλεξεν ὀ Κύριος ἵνα καταστήσῃ περισσότερον ἀκουστὴν εἰς τοὺς ἀνθρώπους τὴν «καινὴν ἐντολὴν» τῆς ἀγάπης καὶ περισσότερον σεβαστὸν εἰς τὰς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ τὸ παράγγελμα πρὸς καταλλαγήν, εἰρήνην καὶ ὁμόνοιαν.

Έκθεσις επί του Διαλόγου μετά των Παλαιοκαθολικών (15/9/1966)

ΕΚΘΕΣΙΣ

ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

ΕΠΙ

ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΩΝ

(ΒΕΛΙΓΡΑΔΙΟΝ 1-15/9/1966)

Ἡ συνῳδὰ τῇ σχετικῇ ἀποφάσει τῆς Γ΄ ἐν Ῥόδῳ Πανορθοδόξου Διασκέψεως, προτάσει δὲ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐξ ἀντιπροσώπων τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν συστᾶσα Διορθόδοξος Θεολογικὴ Ἐπιτροπὴ ἐπὶ τοῦ Διαλόγου μετὰ τῶν Παλαιοκαθολικῶν, φιλοξενοῦντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου τῶν Σέρβων κυρίου Γερμανοῦ καὶ τῆς Ἁγιωτάτης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας, συνελθοῦσα ἐν Βελιγραδίῳ, ἐν τῷ Πατριαρχικῷ μεγάρῳ, ἀπὸ τῆς α΄ μέχρι τῆς ιε΄ Σεπτεμβρίου τοῦ 1966, καὶ ἐν ἐπανειλημμέναις συνεδριάσεσι μελετήσασα, κατὰ τὴν δοθεῖσαν αὐτῇ ἐντολήν, τὰ θέματα περὶ ἃ δέον ἵνα ἐφεξῆς διατρίψῃ ὁ μεταξὺ Παλαιοκαθολικῶν καὶ Ὀρθοδόξων διάλογος, διατυποῖ ὧδε τὸ πόρισμα τῶν ἐργασιῶν αὐτῆς, ἵνα τοῦτο, ὑποβαλλόμενον τῇ Αὐτοῦ Θειοτάτῃ Παναγιότητι τῷ Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ, δι’ Αὐτοῦ δὲ τοῖς Μακαριωτάτοις Πατριάρχαις καὶ Προέδροις τῶν Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκ­κλησιῶν, μελετηθῇ καὶ τύχῃ τῆς ἐγκρίσεως αὐτῶν καὶ τῶν περὶ αὐτοὺς Ἱερῶν Συνόδων, διὰ τὰ περαιτέρω.

Εξωχριστιανικές θεωρήσεις του ανθρώπου

Διάγραμμα – Περίληψη

Θέματος Β' τοῦ Θεολογικοῦ Προγράμματος «Ὀρθοδοξία καί Ζωή»

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας,

περιόδου ΙΒ', ἔτους 2017-2018.

Χριστιανική καί ἐξωχριστιανική ἀνθρωπολογία: Ἡ ἀναγκαιότητα τῆς ἐξωχριστιανικῆς ἀνθρωπολογίας: πρός ἀποφυγήν συγχύσεων. Ἡ οὐσιαστική διαφορά μεταξύ θεολογικῆς καί μή θεολογικῶν θεωρήσεων: ὅλες οἱ μή θεολογικές θεωρήσεις γνωρίζουν μόνο τόν μεταπτωτικό ἄνθρωπο, ἐνῶ, θεολογικῶς ὑπάρχει: α) ὁ προπτωτικός, β) ὁ ἐν Χριστῷ ἀποκατεστημένος (θεραπευμένος - πεφωτισμένος) καί γ) ὁ ἐν Χριστῷ δεδοξασμένος (θεωμένος) ἄνθρωπος. Στίς μή θεολογικές θεωρήσεις, «φυσικός» («τέλειος») ἄνθρωπος εἶναι ὁ ἔχων τόν μέσο ὅρο τῶν ἰδιοτήτων καί τῆς συμπεριφορᾶς τοῦ μεταπτωτικοῦ ἀνθρώπου. Ὅμως, ἀπό Ὀρθόδοξη ἄποψη, αὐτός εἶναι ὁ «παρά φύσιν» ἄνθρωπος, ἐνῶ «κατά φύσιν» («φυσικός») εἶναι ὁ προπτωτικός καί «τέλειος ἄνθρωπος» («ἀρχέτυπον» τοῦ ἀνθρώπου) εἶναι ὁ Χριστός.

Πρόγραμμα Εξομολογήσεων Χριστουγέννων 2017

Έκθεσις επί του Διαλόγου μετά των Αγγλικανών (15/9/1966)

ΕΚΘΕΣΙΣ

ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

ΕΠΙ

ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΓΓΛΙΚΑΝΩΝ

(ΒΕΛΙΓΡΑΔΙΟΝ 1-15/9/1966)

Σήμερον τὴν 15ην Σεπτεμβρίου 1966 συνῆλθεν ἐν Βελιγραδίῳ, ἐν τῷ Πατριαρχικῷ τῆς Σερβίας μεγάρῳ, εἰς τὴν τελευταίαν αὐτῆς συνεδρίαν, ὑπὸ τὴν προεδρίαν τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Θυατείρων καὶ Μεγάλης Βρεττανίας κ.κ. Ἀθηναγόρου, ἡ Διορθόδοξος Θεολογικὴ Ἐπιτροπὴ διὰ τὴν προετοιμασίαν τοῦ Διαλόγου μετὰ τῶν Ἀγγλικανῶν. Ἡ Ἐπιτροπή, λαβοῦσα ὑπ’ ὄψιν τὸ ἀπὸ 14ης Σεπτεμβρίου 1966 ἑτοιμασθὲν κείμενον ὑπὸ τῆς ὑπ’ αὐτῆς ἐπὶ τούτῳ ὁρισθείσης ὑποεπιτροπῆς ἐπὶ τῶν συζητήσεων τοῦ περιεχομένου τοῦ καταλόγου τῶν θεμάτων τοῦ Διαλόγου μετὰ τῶν Ἀγγλικανῶν, ἀπεφάσισε τὰ ἑξῆς:

Πρόγραμμα Ακολουθιών Χριστουγέννων Πελάγους

Εισαγωγή στη νέα θεματική ενότητα

Διάγραμμα – Περίληψη

Θέματος Α' τοῦ Θεολογικοῦ Προγράμματος «Ὀρθοδοξία καί Ζωή»

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας,

περιόδου ΙΒ', ἔτους 2017-2018.

Εἰσαγωγικά: Ἀπό τό ἑνδέκατο στό δωδέκατο ἔτος λειτουργίας τοῦ Θεολογικοῦ Προγράμματος «Ὀρθοδοξία καί Ζωή». Ἀφορμή τοῦ Προγράμματος: Θεολογικοί καί ἄλλοι προβληματισμοί νέων κυρίως ἀνθρώπων. Προορισμός του: ἡ ἀπάντηση σ’ αὐτούς τούς προβληματισμούς, μέ βάση τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση, τήν Ἀποκάλυψη, ἀπάντηση τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ στούς ἀνθρώπινους προβληματισμούς. Αὐθεντικός ἄνθρωπος = ὁ προβληματιζόμενος ἄνθρωπος. Ὁ ἄνθρωπος, α) ὡς βιολογική ὕπαρξη (ζωώδης κατάσταση) καί β) ὡς αὐθεντική ὕπαρξη (ἀνθρώπινη κατάσταση). Δύο κατηγορίες ἐρωτημάτων: α) Τά πανανθρώπινα καί διαχρονικά, τά λεγόμενα «ὑπαρξιακά» ἐρωτήματα (ζητήματα ζωῆς): τά περί ἀνθρώπου, περί Θεοῦ, περί κόσμου, περί θανάτου, περί νοήματος τῆς ζωῆς κ.ἄ. β) Τά ἀναδυόμενα ἀπό τήν παροῦσα κατάσταση ἐρωτήματα: ἡ κρίση τῶν ἀξιῶν καί τοῦ πολιτισμοῦ, ἡ οἰκονομική κρίση, ἡ ἀνεργία, ἡ πείνα, ἡ θέση τοῦ χριστιανοῦ στόν ἐκκοσμικευμένο κόσμο, ἡ παγκοσμιοποίηση, ἡ κοινωνία τῆς πληροφορίας, ἡ ὑπεραγορά καί ὁ ὑπερκαταναλωτισμός, ἡ θέση τοῦ χριστιανοῦ ἐντός ἑνός σύγχρονου (ἐχθρικοῦ) κράτους, πολυπολιτισμικότητα καί πολυθρησκευτικότητα, ὀρθόδοξο ἦθος καί περιρέουσα κοσμική «ἠθική» (=ἀνηθικότητα), γάμος καί οἰκογένεια, ἀγωγή καί ἐκπαίδευση, ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια καί ἀνθρώπινα δικαιώματα κ.ἄ. Δύο κατηγορίες ἀπαντήσεων: α) Οἱ ἀπαντήσεις, πού δίνει μόνος του ὁ ἄνθρωπος (μέσω τῆς ἐπιστήμης, τῆς φιλοσοφίας, τῆς τέχνης κ.λπ.). β) Οἱ ἀπαντήσεις, πού παρέχει ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση (ἡ θεία Ἀποκάλυψη, δηλ. ὁ ἴδιος ὁ Θεός). Ὁ Θεός δέν μᾶς ἐγκαταλείπει μόνους: ὄχι μόνο παρεμβαίνει καί ἀπαντᾶ σέ προβληματισμούς μας, ἀλλά ἐπίσης φωτίζει, καθοδηγεῖ, κατευθύνει, ἀποκαλύπτει νέες καί ἄγνωστες πτυχές τοῦ μυστηρίου τοῦ ἀνθρώπου. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Θεός κατευθύνει τόν ἄνθρωπο στόν ὀρθό προσανατολισμό του. Στή δεύτερη κατηγορία ἀπαντήσεων ἑστιάζει τό παρόν Θεολογικό Πρόγραμμα. Οἱ ἀπαντήσεις αὐτές, εἴτε εἶναι παντελῶς ἄγνωστες, δεδομένου ὅτι τό Ὀρθόδοξο πλήρωμα εἶναι στή συντριπτική του πλειοψηφία ἀκατήχητο, εἴτε προσφέρονται παραποιημένες καί διαστρεβλωμένες, λόγω ἄγνοιας, λόγω κοσμικῶν ἐπιδράσεων (συγχρόνων ἰδεολογικῶν ρευμάτων), λόγω ἐπιδράσεων τοῦ ἀλλοτριωμένου δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ (Ρωμαιοκαθολικισμοῦ καί Προτεσταντισμοῦ), λόγῳ ἐπιδράσεων ἀνατολικῶν θρησκευτικῶν ἀντιλήψεων καί τεχνικῶν (Ἰνδουϊσμός, Βουδισμός, Νέα Ἐποχή, Ἀποκυφισμός, διαλογισμός, γιόγκα, μετενσάρκωση κ.ἄ.). Ἔσχατος σκοπός τοῦ Προγράμματος εἶναι ἡ ἐπαναδιατύπωση τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ στή γλώσσα τῆς ἐποχῆς μας (ὅ,τι ἀκριβῶς γίνεται στό αὐθεντικό κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας).

Πράξις Πατριαρχική και Συνοδική άρσεως των Αναθεμάτων του 1054 (7/12/1965)

ΠΡΑΞΙΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΗ

ΑΡΣΕΩΣ

ΤΩΝ ΑΝΑΘΕΜΑΤΩΝ ΤΟΥ 1054

7 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1965

ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ

Ἐλέῳ Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ῥώμης,

καὶ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης.

Εἰς τὸ ὄνομα

τῆς ἁγίας καὶ ὁμοουσίου καὶ ζωοποιοῦ καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος.

«Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστὶν» (α΄ Ἰωάν. δ΄, 9)· ἡ δὲ ἀγάπη, τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ τὸ θεοδώρητον γνώρισμα, καὶ τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ ἡ συνεκτικὴ δύναμις, καὶ τῆς ἐν αὐτῇ εἰρήνης καὶ ὁμονοίας καὶ τάξεως ἀρχή, ὥσπερ ἀέναος ἐν αὐτῇ ἐκφαντορία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Τούτου οὖν τοῦ «συνδέσμου τῆς τελειότητος» (Κολ. γ΄, 14) δεῖ τοὺς θεόθεν ἐγκεχριρισμένους τὴν οἰκονομίαν τῶν τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν ἐπιμελεῖσθαι ἀεὶ καὶ χρῆσθαι τούτῳ πάσῃ προσοχῇ καὶ φροντίδι καὶ φυλακῇ.

Εἰ δ’ ὅπως ποτὲ τύχοι ψυγῆναι τὴν ἀγάπην καὶ διασπασθῆναι τὴν ἐν Κυρίῳ ἑνότητα, χρεὼν πάσῃ σπουδῇ ἐπιλαβέσθαι τοῦ κακοῦ καὶ τὴν θεραπείαν αὐτοῦ ἐκζητῆσαι.

Κοινή Δήλωσις περί άρσεως των Αναθεμάτων του 1054 (7/12/1965)

ΚΟΙΝΗ ΔΗΛΩΣΙΣ

ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

ΠΕΡΙ

ΑΜΟΙΒΑΙΑΣ ΑΡΣΕΩΣ ΤΩΝ ΑΝΑΘΕΜΑΤΩΝ ΤΟΥ 1054

7 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1965

1. Ἔμπλεοι εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν Θεόν, διὰ τὴν ἐν τῷ ἐλέει Αὐτοῦ δοθεῖσαν αὐτοῖς χάριν τῆς ἀδελφικῆς αὐτῶν συναντήσεως ἐν τοῖς ἱεροῖς Τόποις, ἔνθα διὰ τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐτελειώθη τὸ μυστήριον τῆς σωτηρίας ἡμῶν, καὶ διὰ τῆς χορηγίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνεστήθη ἡ Ἐκκλησία, ὁ Πάπας Παῦλος ὁ ΣΤ΄ καὶ ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ὁ Α΄ δὲν ἀπέστησαν τῆς ἔκτοτε προθέσεως αὐτῶν, ἕκαστος ἐν τῷ ἑαυτοῦ μέρει, ὅπως μὴ παραλείψωσιν ἐφ’ ἑξῆς πᾶσαν χειρονομίαν, ὑπὸ τῆς ἀγάπης ἐμπνεομένην καὶ δυναμένην ἵνα διευκολύνῃ τὴν ἀνάπτυξιν τῶν ἀδελφικῶν σχέσεων, τῶν οὐτωσὶ ἐγκαινιασθεισῶν μεταξὺ τῆς Ῥωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως. Οὕτω δ’ ἐνεργοῦντες, πεποίθασιν, ὅτι ἀνταποκρίνονται εἰς τὴν κλῆσιν τῆς θείας Χάριτος, ἥτις ὁδηγεῖ σήμερον τὴν Ῥωμαιοκαθολικὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ὡς καὶ ἅπαντας τοὺς χριστιανούς, εἰς ὑπερνίκησιν τῶν διαφορῶν αὐτῶν, ἵνα καὶ αὖθις γένωνται «ἕν», ὡς ὁ Κύριος Ἰησοῦς ᾐτήσατο τοῦτο δι’ αὐτοὺς παρὰ τοῦ Πατρὸς Αὐτοῦ.

Γιατί είναι επικίνδυνες οι αιρέσεις

ΤΕΥΧΟΣ 100        ΤΡΙΠΟΛΙΣ       ΙΟΥΛΙΟΣ - ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2017

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΟΙ ΑΙΡΕΣΕΙΣ

Ἀλήθεια, δόγμα καί αἵρεση στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση

Μέ τό παρόν τεῦχος συμπληρώνονται 100 τεύχη ἐκδόσεως τοῦ ἐντύπου μας μέ τίτλο «Ὀρθοδοξία καί αἵρεσις», τό ὁποῖο ἄρχισε νά ἐκδίδεται τόν Μάρτιο τοῦ 1999. Ἐπί 18 συναπτά ἔτη ἡ τοπική Ἐκκλησία μας, μέσω αὐτοῦ τοῦ ἐντύπου, ἐνημερώνει τό Ὀρθόδοξο πλήρωμά της γιά ἕνα μεῖζον πνευματικό καί κοινωνικό πρόβλημα, αὐτό τῶν αἱρέσεων καί τῆς παραθρησκείας, καί παράλληλα ἐπιχειρεῖ νά τοῦ μεταδώσει ἀνόθευτη τή σώζουσα ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Μέ τήν εὐκαιρία αὐτή θεωρήσαμε σκόπιμο νά ἀφιερώσουμε τό τεῦχος αὐτό σέ ἕνα γενικότερο θέμα, ἀπαντώντας σέ ἐρωτήματα ὅπως, τί εἶναι αἵρεση, τί εἶναι παραθρησκεία, τί εἶναι καί πῶς λειτουργεῖ τό Ὀρθόδοξο δόγμα, ποιοί κίνδυνοι ὑπάρχουν στίς αἱρέσεις καί πῶς μποροῦμε νά τούς ἀντιμετωπίσουμε.

Οι περί ανθρώπου πλάνες των «Μαρτύρων του Ιεχωβά»

ΟΙ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

ΠΛΑΝΕΣ ΤΩΝ «ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ»

ΠΡΩΤ.

ΣΩΤΗΡΙΟΥ Ο. ΑΘΑΝΑΣΟΥΛΙΑ

Εἰσήγηση

στήν ΚΗ' Πανορθόδοξο Συνδιάσκεψη Ἐντεταλμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί Ἱερῶν Μητροπόλεων διά θέματα αἱρέσεων καί παραθρησκείας,

Ἀγρίνιο 31 Ὀκτωβρίου - 2 Νοεμβρίου 2016.

Σεβασμιώτατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

σεβαστοί πατέρες καί ἀγαπητοί ἀδελφοί,

Θεωρῶ ἐπιβεβλημένο, πρίν εἰσέλθω στό θέμα μου, νά εὐχαριστήσω θερμά τή σεπτή Συνοδική Ἐπιτροπή τῆς Ἐκκλησίας μας ἐπί τῶν Αἱρέσεων, καθώς καί τόν σεβαστό Γραμματέα της π. Κυριακό Τσουρό, γιά τή μεγάλη τιμή νά εἶμαι κι ἐγώ ἕνας ἀπό τούς εἰσηγητές τῆς φετεινῆς μας Συνδιασκέψεως. Ἡ Συνδιάσκεψή μας ἀσχολεῖται μέ σοβαρότατα ζητήματα, πού ἀπασχόλησαν καί ἀπασχολοῦν τόν ἄνθρωπο διαχρονικά. Ὅπως εἶναι γνωστό, στά πανανθρώπινα ἐρωτήματα τῆς ζωῆς, στά λεγόμενα «ὑπαρξιακά» ἐρωτήματα, ὅπως, τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ποιά ἡ ἀρχή του καί ἡ προέλευσή του, ποιά ἡ σύστασή του καί ἡ οὐσία του, ποιός ὁ προορισμός του καί ὁ σκοπός τῆς ζωῆς του καί σέ ἄλλα παρόμοια, ἐπιχείρησαν καί ἐπιχειροῦν νά ἀπαντήσουν, μεγάλες θρησκεῖες καί μικρότερες θρησκευτικές κοινότητες, φιλοσοφικές σχολές καί ἰδεολογικές κατευθύνσεις, διανοούμενοι καί ἐπιστήμονες κάθε εἰδικότητας καί, γενικά, κάθε προβληματιζόμενος ἄνθρωπος ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα. Στά παραπάνω πρέπει νά προστεθοῦν καί τά εἰδικότερα ἐρωτήματα περί πτώσεως, ἀπολυτρώσεως καί σωτηρίας, πού ἀπασχολοῦν τούς χριστιανούς θεολόγους. Εἶναι φυσικό, λοιπόν, κάθε θρησκευτική ὁμάδα νά ἐμφανίζεται μέ μιά συγκεκριμένη ἀνθρωπολογία, δηλαδή μέ τή δική της διδασκαλία γιά τόν ἄνθρωπο. Ἡ παροῦσα εἰσήγηση θά ἐπιχειρήσει νά ἐκθέσει τίς περί ἀνθρώπου ἀντιλήψεις ἤ, καλύτερα, τίς περί ἀνθρώπου πλάνες, τῆς πιό γνωστῆς αἵρεσης στήν Ἑλλάδα, τῆς ἑταιρίας «Σκοπιά» τῶν «Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ».