Μασωνικές οργανώσεις

ΤΕΥΧΟΣ  32            ΤΡΙΠΟΛΙΣ           ΜΑΪΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ   2004

ΜΑΣΩΝΙΚΕΣ  ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ

(ΡΟΤΑΡΙΑΝΟΙ  -  ΛΑΪΟΝΣ)

Ἡ Μασωνία καί τά παρακλάδια της

Στό τεῦχος 13 τοῦ ἐντύπου μας εἴχαμε ἀναφερθεῖ ἀναλυτικά στό πρόβλημα τοῦ Τεκτονισμοῦ ἤ τῆς Μασωνίας, τῆς γνωστῆς παγκόσμιας μυστικῆς καί θρησκευτικῆς ὀργάνωσης, πού δρᾶ καί στή χώρα μας ἤδη ἀπό τά μέσα τοῦ 18ου αἰῶνα (1740). Παρουσιάσαμε τότε τήν ἐπίσημη θέση τῆς Ἐκκλησίας μας, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἡ Μασωνία δέν εἶναι ἁπλῶς μιά θρησκευτική ὀργάνωση διαφορετική, ξένη καί ἀσυμβίβαστη μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί Ἐκκλησία, ἀλλά πρόκειται κυριολεκτικά γιά «ἀντίχριστον σύστημα», ὅπως ἐπιτυχημένα ἀποκαλεῖται σέ Ἐγκύκλιο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (Ἐκκλησία, τ. ΟΓ', 1996, σ. 673 - 674), δηλ. γιά ἕνα ὁλόκληρο σύστημα πού στρέφεται ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Θεοῦ στόν Ὁποῖο πιστεύουμε. Ἡ ἐπίσημη αὐτή Ὀρθόδοξη ἄποψη εἶναι διατυπωμένη σέ Ἀποφάσεις τοῦ κορυφαίου διοικητικοῦ καί πνευματικοῦ ὀργάνου τῆς Ἐκκλησίας μας, δηλ. τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (Ἀποφάσεις ἐτῶν 1933, 1972 καί 1996), ἀλλά καί ἐκφράζεται ἀπό διακεκριμένους Ὀρθοδόξους Θεολόγους καί Καθηγητές (Π. Τρεμπέλας, Π. Μπρατσιώτης κ.ἄ.), ὅπου δέ παρατηρεῖται κάποια διαφοροποίηση ἀπό τήν ἐπίσημη ἄποψη (γνωμάτευση ὁμάδος Καθηγητῶν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν τοῦ ἔτους 1932, βλ. Π. Τρεμπέλα, Μασσωνισμός, ἔκδ. 6, Ἀθῆναι 1992, σ. 196), αὐτή ὀφείλεται σέ ἐλλειπῆ γνώση γιά τή φύση καί τούς σκοπούς τοῦ Τεκτονισμοῦ ἤ τῆς Μασωνίας, πού εἶναι μέν κατανοητή γιά κάποιες παλαιότερες ἐποχές, ὄχι ὅμως καί γιά τήν ἐποχή μας. Ἡ ἰδιότητα, λοιπόν, τοῦ Μασώνου εἶναι ἀσυμβίβαστη μέ τήν ἰδιότητα τοῦ Χριστιανοῦ, τοῦ μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, καί ὅποιος σχετίζεται μέ τήν Μασωνία δέν μπορεῖ νά συνεχίζει νά εἶναι ταυτόχρονα καί μέλος τῆς Ἐκκλησίας μας.

Συμπληρωματικά σέ ὅσα ἀναφέραμε τότε θεωρήσαμε σκόπιμο νά ἀναφερθοῦμε στό παρόν τεῦχος σέ κάποιες ὀργανώσεις, οἱ ὁποῖες κατά γενική ὁμολογία ἔχουν ἄμεση σχέση μέ τόν Τεκτονισμό καί θεωροῦνται παρακλάδια ἤ προθάλαμοι τῆς Μασωνίας. Ἀνάμεσα στίς πολλές μασονοκατευθυνόμενες ὀργανώσεις, πού δροῦν ἐλεύθερες στήν ἑλληνική κοινωνία, ξεχωρίσαμε τίς δύο σημαντικότερες: τούς Ροταριανούς καί τούς Λάϊονς. Οἱ ὀργανώσεις αὐτές ἀπό καιροῦ εἰς καιρόν προβάλλονται ἀπό τίς κοσμικές στῆλες τῶν ἐφημερίδων καί τῶν ὑπολοίπων μέσων ἐνημερώσεως, μέ ἀφορμή ἐντυπωσιακές ἐκδηλώσεις, στίς ὁποῖες ἀσκεῖται, ὑποτίθεται, φιλανθρωπικό ἔργο. Ἡ σχέση τους μέ τήν Μασωνία δέν εἶναι φανερή. Τά ἐπίσημα κείμενά τους ἀποφεύγουν συστηματικά τίς θρησκευτικές ἀναφορές. Εἶναι δύσκολο νά διακρίνει κάποιος μιά συγκεκριμένη θρησκευτική διδασκαλία ἤ κοσμοθεωρία. Ἐμφανίζονται συνήθως ὡς μή θρησκευτικές ὀργανώσεις (ὅπως ἄλλωστε συνηθίζει καί ἡ Μασωνία). Ὅμως, διακεκριμένοι μελετητές τῶν ὀργανώσεων αὐτῶν (Ν. Ψαρουδάκης, π. Ἐλευθ. Χατζῆς κ.ἄ.) εἶναι ἀπόλυτα βέβαιοι γιά τή σχέση τους μέ τή Μασωνία (καί ἡ Μασωνία εἶναι μιά θρησκευτική ὀργάνωση), ἡ δέ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας τίς βλέπει μέ μεγάλη καχυποψία καί ἀπαγορεύει στά μέλη της νά συμμετέχουν σ' αὐτές.  Τί εἶναι, ὅμως, αὐτές οἱ ὀργανώσεις;

Οἱ Ροταριανοί

Τό Rotary (Rotary Club ἤ Rotary International) ἱδρύθηκε τό 1905 στό Σικάγο τῶν Η.Π.Α. ἀπό τόν δικηγόρο Paul P. Harris, ὁ ὁποῖος εἶχε σκοπό ν' αὐξήσει τίς κοινωνικές ἐπαφές καί τήν πελατεία του μέσω ἑνός ὀργανισμοῦ. Γιά νά τό ἐπιτύχει αὐτό ὀργάνωνε συναντήσεις γιά φαγητό καί συζήτηση σέ διαφορετικά σπίτια ἐκ περιτροπῆς, στίς ὁποῖες ἐντάχθηκαν καί προγραμματισμένες ὁμιλίες.Ἔτσι προῆλθαν οἱ πρώτοι ροταριανοί ὅμιλοι.

Καθώς τό Rotary προσφερόταν γιά συγκέντρωση προσώπων μέ κοινωνική καί οἰκονομική ἐπιφάνεια, θεωρήθηκε ἀπό τήν Μασωνία ὡς κατάλληλο μέσο γιά τήν διάδοση τῶν μασωνικῶν ἰδεῶν καί γιά τήν προσέλκυση ὑποψηφίων Μασώνων.

Σύμφωνα μέ τήν ὀργάνωση, σκοπός τοῦ Rotary εἶναι ἡ «ἐξυπηρέτησις του πλησίον», «ἡ ἀνάπτυξις προσωπικῶν σχέσεων μεταξύ τῶν μελῶν», «ἡ ἐφαρμογή ὑψηλῶν ἠθικῶν ἀρχῶν κατά τήν ἄσκησιν παντός ἐπαγγέλματος», «ἡ διεθνής ἀμοιβαία κατανόησις, ἡ ἐπίδειξις καλῆς θελήσεως καί ἡ ἐπιδίωξις εἰρηνικῆς διαβιώσεως, διά τῆς δημιουργίας καί διατηρήσεως ἀνά τόν κόσμον ἐγκαρδίων σχέσεων μεταξύ ἐκπροσώπων διαφόρων ἐπαγγελμάτων, ἡνωμένων διά τοῦ ἰδανικοῦ τῆς ἐξυπηρετήσεως τοῦ πλησίον» (Ροταριανό Ἐγκόλπιο, βλ. Ν. Ψαρουδάκη, Μασονικές ὀργανώσεις, Ἀθήνα 1991, σ. 28).

Σύμφωνα, ὅμως, μέ τόν οἰκονομολόγο Ἰωάννη Ἀντωνόπουλο (John Anton), ὁ ὁποῖος ἐμελέτησε τόσο τήν ὀργάνωση τῶν Ροταριανῶν ὅσο καί τῶν Λάϊονς, «οἱ ἐπισήμως προβαλλόμενοι σκοποί» αὐτῶν τῶν ὀργανώσεων «εἶναι ἀνθρωπιστικοῦ, πνευματικοῦ, κοινωνικοῦ, προωθητικοῦ καί οἰκουμενιστικοῦ περιεχομένου». Στήν πραγματικότητα, ὅμως, δέν ἔχουν ἄλλο σκοπό παρά «νά ἐπιφέρουν μίαν ἀνακατάταξιν, ἀναταραχήν, ἀναθεώρηση τῶν παραδόσεων καί τῶν κοινωνικῶν δομῶν, ὥστε νά μποροῦν νά ξερριζώνουν τά ἀντίθετα στοιχεῖα κάθε πολιτισμοῦ καί νά φυτεύουν συστήματα, ἤθη καί ἔθιμα καί πρότυπα πού ἐξυπηρετοῦν τά ἀπώτερα σχέδιά των» (Πρωτ, Ἐλευθ. Χατζῆ, Λάϊονς, Κόρινοθος 1997, σ. 25).

Πράγματι, τό Ρόταρυ εἶναι ὀργάνωση ἡ ὁποία βασίζεται ἐπί θεωριῶν καθαρά ὀρθολογιστικῶν, ἐνῶ στό καταστατικό τῆς ὀργάνωσης δέν γίνεται λόγος περί Θεοῦ. Μιλᾶ γιά παγκόσμια κατανόηση, παγκόσμια συνείδηση κ.λ.π., συνθήματα ἀπό τά ὡραιότερα, καθώς ἀγγίζουν τίς καρδιές πολλῶν συνανθρώπων μας, οἱ ὁποίοι ἐπιθυμοῦν νά δοῦν ἕναν κόσμο εἰρηνικό χωρίς ἀντιπαραθέσεις. Πίσω, ὅμως, κρύβεται ἡ σκληρότητα τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων, ἡ ὁποία μέ τά ἴδια ἀκριβῶς συνθήματα ἐπιχειρεῖ τήν ἐγκατάσταση μιᾶς παγκόσμιας κυβέρνησης καί μιᾶς παγκόσμιας θρησκείας, δηλ. τῆς κυβέρνησης καί τῆς θρησκείας τοῦ Ἀντιχρίστου. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι τά τελευταῖα χρόνια, μέσω κυρίως διεθνῶν οἰκονομικῶν μηχανισμῶν, προβάλλεται καί ἐπιχειρεῖ νά ἐπιβληθεῖ ὡς πανάκεια τό λεγόμενο κίνημα τῆς παγκοσμιοποίησης, τό ὁποῖο θά καθορίζει τήν πορεία καί τίς τύχες κάθε ἔθνους.

Τό πρόβλημα τῆς σχέσεως τῶν Ροταριανῶν μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀντιμετωπίστηκε γιά πρώτη φορά ἀπό τήν Ἱ. Σύνοδο τό 1958. Οἱ εἰσηγητές τῆς ἐποχῆς ἐκείνης Ἀρχιερεῖς, μελετῶντας τό θέμα, ἀνέτρεξαν καί στήν πρακτική τῆς Παπισμοῦ, ὁ ὁποῖος, «ὡς ἐγγύτερον τῶν πραγμάτων» εὑρισκόμενος, γνωρίζει τή στενή τῶν Ροταριανῶν Ὁμίλων μέ τή Μασωνία καί μέ συνοδική καί παπική ἀπόφαση «ἀπαγορεύει αὐστηρῶς εἰς τούς κληρικούς νά εἶναι μέλη τῶν Ροταριανῶν ὁμίλων ἤ νά λαμβάνουν μέρος εἰς τάς συγκεντρώσεις αὐτῶν». (Πρακτικά τῆς ΙΓ' Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλ. τῆς Ἑλλάδος, ἐν Ἀθήναις 1959, σ. 287-288). Ἐφαρμόζοντας, λοιπόν, ἡ Ἱ. Σύνοδος τήν ἀπαγόρευση τοῦ ἀπ. Παύλου «οὐ δύνασθε τραπέζης Κυρίου μετέχειν καί τραπέζης δαιμονίων» (Α' Κορ. 16, 21), ἔλαβε τήν ἑξῆς ἀπόφαση: «παραγγέλεται ἡ ἀποχή τῶν Κληρικῶν ἀπό τῶν Ροταριανῶν Ὁμίλων καί συνεστιάσεων, ἄχρις οὗ οἱ Ροταριανοί ἐκκαθαρίσωσι τήν θέσιν αὐτῶν ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας, ἐάν δηλονότι τυγάνωσι πιστά τέκνα αὐτῆς» (αὐτόθι, σ. 294). Ἡ ἀπόφαση ἰσχύει μέχρι σήμερα καί στό πλαίσιο αὐτῆς οἱ ἡγέτες τῆς Ἐκκλησίας ἀντιμετωπίζουν πρακτικά προβλήματα πού ἀνακύπτουν (π.χ. ὁ Σέβ. Μητροπολίτης Καλαβρύτων κ. Ἀμβρόσιος μέ Ἐγκύκλιό του δέν ἐπιτρέπει σέ Ροταριανούς, Λάονς καί Τέκτονες νά ἀσκοῦν καθήκοντα ἐκκλησιαστικοῦ ἐπιτρόπους, βλ. π. Ἐλευθ. Χατζῆ, μνημ. ἔργ., σ. 40).

Οἱ Λάϊονς

Παρόμοια ὀργάνωση μέ τό Rotary, ὑπηρετοῦσα τούς ἴδιους σκοπούς, εἶναι οἱ Lions. Ἱδρύθηκε τό 1917 στό Σικάγο τῶν Η.Π.Α. ἀπό τόν Melvin Jones, ὁ ὁποῖος γεννήθηκε τό 1879 στό Fort Thomas τῆς Ἀριζόνα. Ὁ Jones μυήθηκε τό 1906 στόν Μασωνισμό στήν Στοά Garden Ciry τοῦ Σικάγου, στήν ὁποία ἀνῆκε μέχρι τόν θάνατό του (1961). Τό 1917 ἀποφάσισε νά ἱδρύσει μία λέσχη, μέσω τῆς ὁποίας ἐπεδίωκε νά προωθήσει τίς κοινωνικές καί πνευματικές του ἰδέες, μέ ὅ,τι αὐτό σημαίνει. Ἔτσι ἵδρυσε τήν λέσχη τῶν Λάϊονς («Λέοντες», «Λιοντάρια»).

Ἡ λέσχη καλύπτεται μέ τόν μανδύα τῆς φιλανθρωπίας, παρασύροντας πολλούς καλοπροαίρετους Χριστιανούς, πού γίνονται μέλη της χωρίς νά γνωρίζουν ὅτι ἔτσι ἐντάσσονται στήν ὑπηρεσία τῆς Μασωνίας. Οἱ ἐκδηλώσεις καί οἱ μικρές φιλανθρωπίες της διαφημίζονται ὑπέρ τό δέον, ἐνῶ γιά τήν προσέλκυση νέων μελῶν ἀναπτύσσεται ὁλόκληρη βιομηχανία τιμητικῶν διακρίσεων, μεταλλίων τιμῆς καί βραβείων. Εἶναι, ὅμως, τά πράγματα τόσο ἀθῶα;

Γενικά ὁ «Λέων» ὡς σύμβολο χρησιμοποιεῖται εὐρύτατα στόν Τεκτονισμό, ὅπως ἐπίσης καί στίς ἀνατολικές θρησκεῖες καί ἰδιαίτερα στόν Βουδδισμό. Εἶναι ἀκόμη ἕνα ἀπό τά σύμβολα ἤ τίς εἰκόνες τοῦ Διαβόλου («ὁ ἀντίδικος ἡμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ», Α' Πέτρ. 5, 8). Κατά τούς Λάϊονς, τά ἐξαγριωμένα λιοντάρια πού ὑπάρχουν στό ἔμβλημά τους καί πλαισιώνουν τό ἀγγλικό γράμμα L συμβολίζουν τήν ἐλευθερία, τήν διανόηση, τήν σωτηρία τῶν ἐθνῶν, ἀλλά καί τήν φιλανθρωπία. Ὅπως εἶναι, ὅμως, γνωστό, τουλάχιστον γιά μᾶς, ὁ λέων ἦταν ἀνέκαθεν σύμβολο δύναμης, μεγαλοπρέπειας, ἀγριότητος κ.λ.π., καί οὐδέποτε σύμβολο πνευματικότητος ἤ φιλανθρωπίας, ἰδιαίτερα μάλιστα ἄν ληφθεῖ ὑπ' ὄψιν ὅτι πολλοί Μάρτυρες τῆς πίστεως «ἀλέστηκαν» ἀπό τά δόντια λιονταριῶν γιά νά γίνουν στή συνέχεια «ἄρτος Χριστοῦ». Τώρα πῶς «ὁ λέων ὁ ὠρυόμενος», πού προβάλλει ἀπειλητικά τά μυτερά του δόντια, συμβολίζει τήν δικαιοσύνη, τήν φιλανθρωπία καί τήν πνευματικότητα, ἄς μᾶς τό ἐξηγήσουν οἱ Λάϊονς.

Σύμφωνα μέ τούς ὁπαδούς τῆς ὀργάνωσης τά γράμματα τῆς λέξης LIONS ἀποτελοῦν τήν ἀκροστιχίδα τῶν λέξεων LIBERTY (ἐλευθερία), INTELLIGENCE (Διανόηση), OUR (Τοῦ δικοῦ μας), NATION' S (Ἔθνους), SAFETY (Ἀσφάλεια). Ἡ παραπάνω ἀκροστιχίδα δημιουργεῖ σοβαρά ἐρωτήματα γιά τούς σκοπούς καί τίς ἐπιδιώξεις τῶν Λάϊονς, καθώς διά μέσου αὐτῆς φαίνεται ὅτι πρόκειται γιά ὀργάνωση ἡ ὁποία ἀποσκοπεῖ στό νά ἐξυπηρετήσει τούς κοινωνικούς καί οἰκονομικούς, τουλάχιστον, σκοπούς τῶν Η.Π.Α., ἀδιαφορώντας γιά τό πραγματικό συμφέρον τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους. Καί ὁ μέν Jones ἔπραξε πολύ καλά, δημιουργώντας μιά ὀργάνωση πού προστάτευε τά συμφέροντα τῆς χώρας του, ἐμεῖς ὅμως, ὡς Ἕλληνες, τί ὡφελος ἔχουμε ὑπηρετώντας αὐτά τά συμφέροντα;

Ἐκτός ὅμως ἀπό τήν ἑρμηνεία αὐτή, δημιουργεῖται καί ἕνα ἄλλο πρόβλημα σχετικά μέ τό γράμμα L στό ἔμβλημα τῶν Λάϊονς. Σύμφωνα μέ γνῶστες τῶν βαθύτερων συμβολισμῶν τῆς ὀργάνωσης, τό L εἶναι καί τό ἀρχικό γράμμα τοῦ ὀνόματος Lucifer, δηλ. τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἐωσφόρου. Μήπως αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ ὀργάνωση σέ τελευταία ἀνάλυση προβάλλει τό ἔργο τοῦ Σατανᾶ καί συμβάλλει στήν πραγματοποίησή του;  

Παρατηρήσεις καί συμπεράσματα

Ἡ οὐσία τοῦ προβλήματος πού παρουσιάζουν οἱ μασωνικές ὀργανώσεις Ρόταρυ καί Λάϊονς ἀπό Ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική ἄποψη ἐντοπίζεται σέ προσφώνηση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου πρός τούς Λάϊονς, τό κείμενο τῆς ὁποίας δημοσιεύουμε αὐτούσιο λόγῳ τοῦ βαρυσήμαντου περιεχομένου του. Ὅ,τι ἰσχύει στήν προκειμένη περίπτωση γιά τούς Λάϊονς, ἰσχύει καί γιά τούς Ροταριανούς, ἀφοῦ οἱ ὀργανώσεις εἶναι τόσο συγγενεῖς καί κάθε διαχωρισμός φαίνεται ἀδιανόητος. Στό κείμενο αὐτό ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἀποδίδει, ἐμμέσως ἀλλά σαφῶς, στούς Λάϊονς τήν ἀποδοχή συγκεκριμένης ἀντιλήψεως περί τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, σύμφωνα μέ τήν ὁποία τό πρόσωπο τοῦ Κυρίου σχετικοποιεῖται καί ὑποβιβάζεται στό ἐπίπεδο τῶν σοφῶν ἤ τῶν δασκάλων αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Ἡ ἀντίληψη αὐτή εἶναι σαφής Ἀρειανισμός, ὁ ὁποῖος ἔχει χαρακτηρισθεῖ ὡς «ἡ ριζοσπαστικότερη αἵρεση τοῦ χριστιανισμοῦ». Ἀρειανισμός εἶναι ἡ αἵρεση πού καταδικάστηκε στήν Α' Οἰκουμενική Σύνοδο καί δέχεται ὅτι ὁ Χριστός, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀνήκει στά κτίσματα, στά δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ καί δέν ταυτίζεται μέ τόν ἄκτιστο Θεό. Ἡ ἀντίληψη, ὄμως, αὐτή εἶναι μασωνική, καί αὐτό εἶναι ἕνα ἀκόμη στοιχεῖο πού ἀναδεικνύει τή στενή σχέση τῶν ὀργανώσεων αὐτῶν μέ τή Μασωνία.

Μέ αὐτή τήν ἔννοια ἡ στάση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλαδος νά καλεῖ τίς ὀργανώσεις αὐτές νά ἀποσαφηνίσουν τίς θέσεις τους ἔναντι τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως (πρᾶγμα πού ὡς τώρα δέν ἔχει γίνει) καί μέχρι τότε νά ἀπαγορεύει στά μέλη της (ἰδιαίτερα σέ κληρικούς) ὄχι μόνο νά ἐντάσσονται, ἀλλά καί ἁπλῶς νά συμμετέχουν σέ ἐκδηλώσεις αὐτῶν τῶν ὀργανώσεων, εἶναι ἀπόλυτα δικαιολογημένη.

Προσφώνηση 

τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου πρός τούς Λάϊονς

Τήν 15/9/1995 ἐπεσκέφθησαν τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟ στό Φανάρι ἐκπρόσωποι τῶν Λάϊονς Ἑλλάδος καί Κύπρου. Ὁ Παναγιώτατος τούς ἐδέχθη, ἀπευθύνοντας ὅμως τήν ἑξῆς σαφῆ καί κατηγορηματική ὀρθόδοξη προσφώνηση (Περιοδ. Ἀλιεύς Ἱ. Μ. Μαντινείας καί Κυνουρίας, τεῦχ. 215 (Ἰαν. - Μαρτ. 1998), σ. 14 καί π. Ἐλευθερίου Χατζῆ, Λάϊονς, Κόρινθος 1997, σ. 34 - 36):

Ἀξιότιμοι κύριοι,

Ὡς εὗ παρέστητε εἰς τόν ἱερόν τοῦτον χῶρον τῆς Μητρός Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας. Ὁ ἀρχηγός καί τελειωτής τῆς Πίστεως ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁμιλῶν περί Ἑαυτοῦ καί περί τῶν αὐτοῦ εἶπε: «Τόν ἐρχόμενον πρός με οὐ μή ἐκβάλω ἔξω» (Ἰωάν. 6, 37). Καί ἡμεῖς πιστοί εἰς τόν ζωοποιόν λόγον Ἐκείνου δεχόμεθα εἰς τόν φιλόξενον τοῦτον τόπον πάντα ἄνθρωπον, ὁποθενδήποτε ἐρχόμενον «μετ' ἀγάπης Χριστοῦ» πρόθυμοι, ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ καί κατά ὑπακοήν εἰς Χριστόν καί τούς πόδας αὐτοῦ νίψωμεν.

Τοῦτο ὅμως οὐδόλως σημαίνει ὅτι ἀποδεχόμεθα καί τά φρονήματα καί πιστεύματα παντός ἀνθρώπου, τόν ὁποῖον ὑποδεχόμεθα ἐν τῇ πρός πάντας ὀφειλομένῃ ἀγάπῃ καί τιμῇ. Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον εἶναι ὁ κατ' ἐξοχήν φρουρός καί φύλαξ τῆς Ἀποστολοπαραδότου πίστεως. Ἀνέκαθεν ἐδιαφοροποιεῖτο ὀξέως πρός τάς κάθε εἴδους ψευδωνύμους «διαφωτιστικάς» ἀντιλήψεις, αἱ ὁποῖαι ὑποβιβάζουν συγρητιστικῶς τόν Κύριον τῆς δόξης Ἰησοῦν Χριστόν εἰς ἕνα ἐκ τῶν πολλῶν διδασκάλων τοῦ κόσμου, μή ὁμολογοῦσαι αὐτόν μόνον Ἅγιον, μόνον Κύριον, μόνον Θεόν καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου, μόνον Καθηγητήν καί Διδάσκαλον τῆς ὑγιοῦς θεογνωσίας.

Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης, ὡς ὁ Προκαθήμενος τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, εἶναι ὑπεύθυνος καί ὑπόχρεως νουθετεῖν πάντα ἄνθρωπον καί διδάσκειν πάντα ἄνθρωπον ἐν πάσῃ σοφίᾳ, ἵνα παραστήσῃ πάντα ἄνθρωπον τέλειον ἐν Χριστῷ (Κολ. 1, 28). Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ καί ἡμεῖς ἐλάχιστος τηρητής καί συνεχιστής τῆς παραδόσεως καί τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ ἐδέχθημεν καί τάς Ἐντιμοτήτας ὑμῶν, ἐκλεκτοί ἐπισκέπται καί προσκυνηταί, μετ' ἀγάπης, ἀλλά καί μετ' εἰλικρινείας.

Ἀκούομεν περί ὑμῶν, ὡς συλλόγου, ὅτι ἐμφορεῖσθε ἀπό θρησκευτικάς συγκρητιστικάς ἀρχάς, θεωροῦντες καί ὑμεῖς ὡς καί ἄλλαι συγγενεῖς τῇ ὑμετέρᾳ Ἑνώσεις καί Ὁμάδες τόν Ἰησοῦν Χριστόν, οὐχί Κύριον τῆς δόξης, ἀλλά ἴσον καί ἀνάλογόν τι πρός τούς φημιζομένους ὡς τάχα μεγάλους ἠθικοθρησκευτικούς διδασκάλους τῶν διαφόρων ἐθνῶν.

Ὅμως, διανοούμενοι περί ὑμῶν τά κρείττονα καί ἐχόμενα τῆς σωτηρίας, καί ταῦτα ἐξ ἀγάπης λέγοντες, εὐελπιστοῦμεν ὅτι ὑμεῖς, ὡς τέκνα τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας τῶν Ὀρθοδόξων ἐν ᾗ ἐγεννήθητε, «οὐ μωμητά» (Δευτ. 32, 5), θά τείνητε εὐήκοον τό οὗς ὑμῶν εἰς τήν ταπεινήν καί παρά ἀνθρώποις ἐξουθενημένην φωνήν τῆς ἡμετέρας Μετριότητος, ἐλαχίστου Πατριάρχου τῆς Μεγάλης ταύτης Ἐκκλησίας, καί θά ἀποκαθάρητε ὑμᾶς τε αὐτούς καί τόν οἶκον τῆς ὀργανώσεως ὑμῶν ἀπό τῶν ἀποδιδομένων εἰς ὑμᾶς ὀθνείων ἰδεῶν καί ἀντιλήψεων, προτιμῶντες ἐν παντί τήν κληρονομίαν τῶν πατέρων ἡμῶν, τήν εἰς Χριστόν Ὀρθόδοξον πίστιν. Διό καί μετά χαρᾶς καί ἀγάπης χαιρετίζομεν καί αὖθις ὑμᾶς διά τοῦ «ὡς εὗ παρέστητε» εἰς τάς αὐλάς τῆς διά Χριστόν καί διά τήν ὁμολογίαν Αὐτοῦ καθημαγμένης Μεγάλης Ἐκκλησίας καί ἐπευλογοῦμεν τήν τε ἀγαθήν ὑμῶν ταύτην πρόθεσιν καί ὑμᾶς πατρικῶς.

Τό δέ Φῶς τοῦ κόσμου, ὁ Χριστός, ἡ Εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν, εἴθε νά φρουρῇ ὑμᾶς τε καί τάς καρδίας ὑμῶν καί τά νοήματα ἐν Χριστῷ.