Ο προσηλυτισμός των αιρέσεων και η Κατήχηση της Εκκλησίας

ΤΕΥΧΟΣ 48    ΤΡΙΠΟΛΙΣ     ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2007

Ο ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ Η ΚΑΤΗΧΗΣΗ 

ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ὁ προσηλυτισμὸς ὡς τακτικὴ τῶν παραθρησκευτικῶν ὁμάδων

Ἂν ανοίξουμε ἕνα ἔγκυρο λεξικὸ νομικῶν ὅρων στὴ λέξη «προσηλυτισμός», θὰ διαβάσουμε λίγο πολὺ τὸν ἀκόλουθο ὁρισμό: ὅτι ὁ προσηλυτισμὸς ἀποτελεῖ πράξη παραβίασης τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης τοῦ προσώπου, ποὺ συντελεῖται μὲ τὴν μεταστροφή του σὲ ἄλλο θρησκευτικὸ δόγμα ἢ θρήσκευμα μὲ τὴ χρήση ἀθέμιτων μέσων, ὅπως εἶναι ἡ παροχὴ ἢ ἡ ὑπόσχεση παροχῆς ὑλικῶν ἀνταλλαγμάτων, ἐξευρέσεως ἐργασίας, ἐξασφάλισης στέγης, σπουδῶν κ.τ.ὅ. καί, γενικῶς, μὲ κατάχρηση τῆς ἐμπιστοσύνης, τῆς πνευματικῆς ἀνεπάρκειας, τῆς κουφότητας (ἐπιπολαιότητας) ἢ τῆς ἀνάγκης τοῦ προσώπου, ποὺ ἐνδεχομένως εἶναι ἐμπερίστατο. Ὑπάρχει μάλιστα ἡ πρόβλεψη ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ νομοθέτη, ὅσο καὶ ἂν σήμερα φαίνεται ὅτι τὰ πράγματα ἔχουν ἀδρανήσει, γιὰ τιμωρία ἐκείνων ποὺ ἐπιδιώκουν τὸν προσηλυτισμό, ἀφοῦ, ὡς πράξη ἀθέμιτου ἰδεολογικοῦ (θρησκευτικοῦ) ἀνταγωνισμοῦ, ὁ προσηλυτισμὸς ἀπαγορεύεται μὲ τὴν παράγραφο 2 τοῦ ἄρθρου 13 τοῦ Συντάγματος καὶ τιμωρεῖται κατὰ τὶς ἐπὶ τούτου διατάξεις εἰδικοῦ ποινικοῦ νόμου. Ὁ προσηλυτισμὸς ἀποτελεῖ, λοιπόν, μία κατάφωρη παραβίαση τῆς ἀτομικῆς ἐλευθερίας τοῦ πολίτη καὶ συνιστᾶ ἰδεολογικὴ προπαγάνδα. Οἱ παραθρησκευτικὲς ὁμάδες καὶ αἱρέσεις κατόρθωσαν νὰ ὑπερτονίζεται ἡ ἀντίληψη τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας, ὥστε μὲ τὴν ἀπονεύρωση τῶν νομικῶν διατάξεων ποὺ προστάτευαν τὴ θρησκευτικὴ ἀκριβῶς ἐλευθερία τῶν ἀτόμων, νὰ ἐπιδίδονται ἀσύδοτες σὲ κινήσεις ἄγρας ὀπαδῶν. Ἀπὸ τὴ μία ἡ ἀδιαφορία τοῦ κράτους καὶ τῶν ὑπευθύνων καί ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ νομικὴ τελμάτωση καὶ ἡ σύγχυση (μέχρι ἐφησυχασμοῦ) τῶν πνευματικῶν ταγῶν διευκόλυναν ἀφάνταστα τὸ ἔργο τῶν προσηλυτιστῶν.

Τὰ σκοτεινὰ μονοπάτια τοῦ προσηλυτισμοῦ

Ἂς παρακολουθήσουμε π.χ. πῶς ὁ μακαριστὸς π. Ἀντ. Ἀλεβιζόπουλος, πρωτεργάτης τῆς ποιμαντικῆς μέριμνας κατὰ τῶν αἱρέσεων, περιγράφει στὸ βιβλίο του (σελ. 45 κ.ἑξ.) μὲ τίτλο «Ἀντιμετώπιση τῶν αἱρέσεων. Προβληματικὴ καὶ Στρατηγική» (Ἀθήνα 1996) τὶς μεθοδεύσεις τῆς ἑταιρείας «Σκοπιὰ» τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ, μὲ σκοπὸ τὸν προσηλυτισμὸ ἀνυπόπτων ἀνθρώπων:

Προηγεῖται ὁ διατυμπανισμὸς ἑνὸς κόσμου ποὺ ἀπειλεῖται ἀπὸ ὁλικὴ καταστροφή, δηλ. μία πνευματικὴ τρομοκρατία ποὺ ἀγχώνει σὲ βαθμὸ ὑστερίας μὲ βομβαρδισμὸ εἰκόνων φρίκης τὸ ὑποψήφιο θύμα καὶ τὸ προδιαθέτει κατάλληλα γιὰ τὴν ἀναζήτηση ἑνὸς «ἀσφαλοῦς καταφυγίου» (γιὰ τοὺς «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ» τό καταφύγιο αὐτό εἶναι, βέβαια, ἡ ἴδια ἡ ὀργάνωσή τους).

Στὴ συνέχεια ἡ ἑταιρεία «Σκοπιὰ» προσφέρει φαινομενικὰ ἁπλουστευμένες καὶ λογικὲς λύσεις, «θεμελιωμένες» στὴν «αὐθεντία» ἑνὸς ἀμφισβητούμενου μεταφρασμένου κειμένου τῆς Ἁγίας Γραφῆς, κατάλληλα διασκευασμένου γιὰ τὶς ἀνάγκες τοῦ προσηλυτισμοῦ τῆς χιλιαστικῆς προπαγάνδας. Στὴν ἐπιχειρηματολογία τῆς ἑταιρείας ἐπικρατοῦν οἱ γενικεύσεις γιὰ τὶς ἄλλες θρησκεῖες.

Ἡ παρερμηνεία ἱστορικῶν γεγονότων χρησιμοποιεῖται ἀδίστακτα, καθὼς ἡ πολυδιαφημιζόμενη ἐγκαθίδρυση τῆς «βασιλείας» τοῦ Ἰεχωβᾶ δὲν πραγματοποιήθηκε τὸ 1914, κατὰ τὶς «προφητεῖες» αἵρεσης (λ.χ. περί τοῦ Α' Παγκοσμίου πολέμου ὡς μερικῆς ἐκπλήρωσης τῶν ἀναφερομένων στό Ματθ., κεφ. 24). Μέ τὴ συστηματικὴ παραπληροφόρηση μέσῳ εἰδικῶν ἐντύπων καὶ «κύκλων μελέτης τῶν Γραφῶν», ὅπου οἱ μισὲς ἀλήθειες θριαμβεύουν, ἡ ἑταιρεία «Σκοπιά» καθοδηγεῖ τοὺς πιστούς της στὸν δρόμο τῆς σωτηρίας!

Ὁ συνδυασμός ἄσχετων χωρίων τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἐξυπηρετεῖ ἐπίσης τοὺς προσηλυτιστικοὺς στόχους τῆς αἵρεσης. Παράδειγμα τῆς ἀπάτης ποὺ συνήθως μετέρχεται εἶναι τὸ σκίτσο τοῦ Justus Lipsius (1595), ποὺ συνοδεύει τὴ «Μετάφραση Νέου Κόσμου» τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὅπου παριστάνεται κάποιος ἐσταυρωμένος σὲ πάσσαλο, δῆθεν ἀντίληψη τοῦ Lipsius γιὰ τὸ πῶς σταυρώθηκε ὁ Χριστός. Στὴν πραγματικότητα ὅμως ὁ Lipsius δημοσίευσε τὸ σκίτσο αὐτὸ στὴ σελ. 24 τοῦ βιβλίου του, χωρὶς νὰ ἀναφέρει ὅτι σὲ τέτοιον σταυρώθηκε ὁ Χριστός, ἐνῶ στὴ σελ. 67 δημοσιεύει ἐσταυρωμένο πάνω σὲ κανονικὸ σταυρὸ καὶ ὑποστηρίζει πὼς τέτοιος ἦταν καὶ ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ (βλ. καί τά ἀναφερόμενα στό τεῦχ. 46 τοῦ ἐντύπου μας). Κι ὅλα αὐτὰ γιατί; Γιὰ νὰ πειστοῦν οἱ ὀπαδοὶ γιὰ τὰ δίκαια τῆς ἑταιρείας καὶ γιά τὴν «ἐπιστημονικὴ» προσέγγιση τῶν «ἀληθειῶν» της.

Ἡ Ἁγία Γραφὴ ὑποτάσσεται στὶς δοξασίες τῆς αἵρεσης καὶ «συμφωνεῖ» μὲ τὶς κοσμικὲς βλέψεις τῆς ἡγεσίας τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ. Κάθε «μάρτυρας» λογίζεται σὰν «ποιμένας - εὐαγγελιζόμενος» καὶ ἀναλαμβάνει ὑπηρεσία ἄγρας στὸ κλιμάκιο ὅπου τὸν ἔχουν ἐντάξει οἱ ἰθύνοντες τὴν ἑταιρεία. Σημειωτέον ὅτι, γιὰ νὰ διευκολύνει ἡ ἑταιρεία «Σκοπιὰ» τὴν ὑπηρεσία «ἱεραποστολικοῦ ἀγροῦ» (= ἄγρας ὀπαδῶν), ἔχει χωρίσει τὴν ὑδρόγειο σὲ «ζῶνες», τὶς «ζῶνες» σὲ «τμήματα», τὰ «τμήματα» σὲ «περιφέρειες», τὶς «περιφέρειες» σὲ «περιοχές», τὶς «περιοχὲς» σὲ «συναθροίσεις» ἢ «ἐκκλησίες» καὶ αὐτὲς σὲ «τομεῖς».

Σὲ εἰδικὰ ἐγχειρίδια τῆς ἑταιρείας ἀναπτύσσονται οἱ τρόποι πλύσεως ἐγκεφάλου τῶν ὑποψηφίων θυμάτων, μὲ κύριο μέσο τὶς διαδοχικὲς κατ' οἶκον «ἐπισκέψεις» καὶ «ἐπανεπισκέψεις» τῶν «ποιμένων» καὶ τὴν τήρηση εἰδικοῦ «Δελτίου» γιὰ κάθε «πρόβατο» ποὺ ἐπισκέπτονται. Ἀργότερα θὰ ἀρχίσουν οἱ «οἰκιακὲς μελέτες» τῆς Γραφῆς, μὲ σκοπὸ τὸ ξερίζωμα κάθε προηγούμενης θρησκευτικῆς παράστασης καὶ τὴ σταδιακὴ ἀποξένωση τοῦ θύματος ἀπὸ τοὺς μέχρι πρότινος συγγενεῖς καὶ φίλους, ἀφοῦ τώρα πρέπει νὰ θεωρηθοῦν ἐχθροὶ καὶ ξένοι!

Περιγράψαμε πολὺ σύντομα τὰ στάδια τοῦ προσηλυτισμοῦ, τὰ ὁποῖα, ἄλλωστε, χρησιμοποιοῦν καὶ ἄλλες αἱρέσεις, ὅπως οἱ διαβόητοι Σαηεντολόγοι ἢ οἱ Μορμόνοι, ποὺ ἐσχάτως μᾶς θυμήθηκαν μὲ τὴν μοντέρνα ὀνομασία τους «Ἐκκλησία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τῶν ἁγίων τῶν τελευταίων ἡμερῶν». Τά κοντοκουρεμένα στρατιωτάκια τοῦ Σώλτ Λέικ Σίτυ, μὲ τὰ φρεσκοσιδερωμένα κολλάρα καὶ τὰ λευκὰ πουκάμισα, ποὺ εὐγενικὰ μᾶς χαιρετοῦν σὲ σπαστὰ ἑλληνικὰ καὶ ζητοῦν λίγο ἀπὸ τὸν χρόνο μας, ζητοῦν στήν πραγματικότητα τὴ ζωή μας ὁλόκληρη, γιὰ νὰ τὴ φυλακίσουν στὶς ἀνοησίες τοῦ προφήτη τους Τζόζεφ Σμίθ. Ὅποιος συληφθεῖ στὸ δόλωμα τῆς «δημοκρατικῆς» συζήτησης μὲ τοὺς «πρεσβυτέρους» τῆς αἵρεσης, πολύ σύντομα θά ὑποστεῖ τά ἀποτελέσματα πολυγαμικῆς πρακτικῆς καί τῆς ἀμερικανικῆς μεγαλομανίας τῶν πρεσβυτέρων γερόντων καί θὰ χρειαστεῖ μεγάλη ὑπομονὴ γιὰ νὰ χωνέψει τὸ περιβάλλον τῶν «τῶν ἁγίων τῶν τελευταίων ἡμερῶν» καὶ τὶς μωροφιλοδοξίες ὅσων κατατρύχονται ἀπὸ γήινα ὁράματα ὄχι καὶ πολὺ ἀθῶα.

Γιατί, ἄραγε, ὁ προσηλυτισμὸς ἀπὸ τοὺς διάφορους ψευτομεσσίες;

Πολλοὶ συνάνθρωποί μας ἀνησυχοῦν ὅλο καὶ περισσότερο ὅταν πληροφοροῦνται ἀπὸ τὰ Μέσα Ἐνημερώσεως γιὰ τὰ κρούσματα αἱρεσιαρχῶν καὶ ψευδεπίγραφων ἡγετίσκων ποὺ ἐμπορεύονται τὴν ἀνθρώπινη μεταφυσικὴ ἀπορία καὶ ἐκμεταλλεύονται τὴν ἄγνοια. Ἀναρωτιοῦνται γιὰ τὴ σκοπιμότητα τῆς ἐξάλωσης τῶν τόσο ἐξελιγμένων προσηλυτιστικῶν τεχνικῶν ἀπὸ ψευδομεσσίες, γκουροὺ καὶ πνευματικοὺς μέντορες ποὺ ἐπαγγέλονται σωτηρία, μὲ τὸ ἀζημίωτο βέβαια. Ἡ ἀπάντηση δὲν εἶναι εὔκολη, εἶναι ὅμως διάφανη. Ὁ προσηλυτισμὸς ἐξυπηρετεῖ σκοτεινὲς σκοπιμότητες προσέλκυσης ὀπαδῶν παντὶ τρόπῳ, ἐνῶ λ.χ. ἡ γνήσια ἐνημέρωση θὰ προϋπέθετε διάλογο, ἀντίλογο καὶ τεκμηριωμένα ἐπιχειρήματα. Μὲ τὸν προσηλυτισμὸ τὸ θύμα δὲν μπορεῖ νὰ ἀντιδράσει, καθηλώνεται ἀπὸ λόγια καὶ σκέψεις, βομβαρδίζεται ἀπὸ «λύσεις» εὔκολες καὶ χρήσιμες, ἐξωθεῖται σὲ ἐπίγειους παραδείσους καὶ χειραγωγεῖται σὲ «γνωριμίες» μὲ ἀναγεννημένους «ἀδελφούς». Στὸ πλαίσιο μιᾶς ἀνεξίθρησκης κοινωνίας, ὅπου ἡ προπαγάνδα ὀνομάζεται πληροφόρηση, τὸ ἄτομο ἀπομονώνεται καὶ παίρνει διαζύγιο ἀπὸ τὴ στοιχειώδη λογικὴ ποὺ μᾶς χάρισε ὁ Ὕψιστος. Συνεχῶς τοῦ προτείνονται δολώματα καὶ κίνητρα, συνεχῶς παρακινεῖται νὰ κάνει κάτι γιὰ νὰ «ἀλλάξει» τὴ ζωή του, νὰ μὴν καταντήσει σὰν τοὺς «ἄλλους», τοὺς «ἀδαεῖς». Ἐὰν μάλιστα ἐπιμείνει ὁ ὑποψήφιος προσήλυτος σὲ ἐνοχλητικὰ γιὰ τὴν παραθρησκευτικὴ ὁμάδα ἐρωτήματα, τότε ἀπομακρύνεται στιγματισμένος καὶ τιμωρημένος, ἢ «συνετίζεται» (στὶς ἐφημερίδες διαβάσαμε γιὰ βιασμούς, φόνους καὶ ἄλλα τέτοια μέσα «συνετισμοῦ»...) διὰ τῆς βίας, ἢ ἐξαφανίζεται. Στὸν προσηλυτισμὸ πρωτοστατεῖ ἡ βία, πάσης φύσεως βία: λεκτική, ψυχολογική, σωματική. Προειδοποιεῖται ὁ «ἐξυπνάκιας» καὶ «ἀπείθαρχος» νὰ «μὴ χώνει τὴ μύτη του παντοῦ», ὅπου «δὲν τὸν συμφέρει». Στὸν προσηλυτισμὸ δὲν ὑπάρχει ἀνοχὴ ἢ δημοκρατικὴ συμπεριφορά.

Συνήθως ἐπιστρατεύεται ἡ τακτικὴ λάσπης καὶ δὴ μὲ τὴ μορφὴ τῆς «ἀντίστροφης ἠθικῆς» κατὰ τὰ δόγματα τῶν νεοσατανιστῶν: Γιὰ νὰ ἀποφύγουν οἱ σέκτες (αἱρετικές ὁμάδες) τὴν ἀπολογητικὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν κατὰ τόπους ἀντιαιρετικῶν γραφείων, ἀντιστρέφουν τοὺς ὅρους τοῦ παιχνιδιοῦ καὶ ἐμφανίζονται ὡς τιμητὲς τοῦ προσηλυτισμοῦ ποὺ κατ' αὐτοὺς ἀσκεῖ ἡ Ἐκκλησία καὶ οἱ διάκονοί της, καὶ διατείνονται ὅτι λειτουργοῦν ὡς ὑπέρμαχοι τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας καὶ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων (τὰ ὁποῖα θὰ καταστρατηγήσουν εὐθὺς ὡς ἐκλείψει τὸ ἀντίπαλον δέος, καὶ μὲ τὸν πλέον ἀπεχθὴ τρόπο). Εἶναι, ἀλήθεια, ὀξύμωρο νὰ κυνηγᾶμε τὴν τρομοκρατία, μολονότι ἀγνοοῦμε τὴν τρομοκρατία τῶν σεκτῶν, ποὺ συχνὰ συνδέεται μὲ ὑπερεθνικὰ συμφέροντα καὶ πολιτικοκοινωνικὰ δίκτυα. Δυστυχῶς γιὰ πολλοὺς δημοσιογράφους ποὺ ὅταν δὲν λειτουργοῦν ἐπαγγελματικῶς γίνονται ὑποχείρια οἰκονομικῶν καὶ ἀντεθνικῶν συμφερόντων καὶ ἀναπαράγουν παραθρησκευτικὲς ἀπόψεις (ἡ θρησκευτικὴ σύγχυση τοὺς χαρακτηρίζει πέρα γιὰ πέρα, ἀφοῦ θεωροῦν πὼς ὁ θιβετιανὸς διαλογισμὸς ἰσοδυναμεῖ μὲ ταξίδι στὸ Ἅγιον Ὄρος!), ὁ κόσμος ξύπνησε καὶ γνωρίζει νὰ διαβάζει.

Κι ἐμεῖς τί κάνουμε;

Στὸ ἐρώτημα αὐτὸ ἡ ἀπάντηση εἶναι εὐνόητη: Οἱ περισσότεροι καθεύδουμε μακαρίως, διάγουμε βίο ἀνέμελο καὶ συντηροῦμε ἄσκοπες συζητήσεις γιὰ ἀσήμαντες λεπτομέρειες τῆς φτηνῆς καθημερινότητας ἢ τῆς διπλανῆς πόρτας, ἐνῶ οἱ καταχθόνιοι μεσσίες τῶν αἱρέσεων ἀπεργάζονται νέες τεχνικὲς ὑποδούλωσης ψυχῶν καὶ σωμάτων. Ἄλλοτε ἡ ἀκαδημαϊκὴ θεολογία ἀρέσκεται νὰ ἀναφέρεται σὲ διάφορα θρησκεύματα τῆς ὑφηλίου καὶ διαθρησκευτικὲς ἀπόψεις, προκαλώντας σύγχυση στοὺς πιστοὺς καὶ ἀσθενεῖς τῇ πίστει, καὶ ἄλλοτε ἄνθρωποι τῆς ἐκκλησιαστικῆς οἰκογένειας, ἐπιφορτισμένοι μὲ τὴ στήριξη τῶν πιστῶν καὶ τὴ φύλαξη τοῦ ποιμνίου ἀσχολοῦνται μὲ κοσμικὰ πράγματα ἢ ἀδιαφοροῦν γιὰ τοὺς πεπλανημένους ἀδελφούς. Κι ἐμεῖς; Τί μποροῦμε νὰ κάνουμε ἐμεῖς, ὅταν εἶναι διάχυτη ἡ ἀντίληψη ὅτι τὸ κράτος ἀπέχει διὰ τῆς ἀνοχῆς του ἢ διὰ τῆς ἐχθρικότητάς του, ὅταν σπεύσουν εὐσεβεῖς Χριστιανοὶ να καταγγείλουν προσηλυτιστικὴ δράση τῶν προβατόσχημων λύκων; Ἀγρυπνοῦμε, ἀγρυπνοῦμε καὶ ἐνημερώνουμε. Ὁ Λαὸς τῆς Ἐκκλησίας ἔχει καὶ πολιτικὴ δυναμική, δὲν ξεχνάει ὅπως κάποιοι ἄλλοι.

Τὸ Κατηχητικὸ Ἔργο τῆς Ἐκκλησίας

Ὡς Ἐκκλησία ἔχουμε τὸ χρέος τῆς διάδοσης τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ἐκκλησία ἀντιπροτείνει τὸ Κατηχητικὸ Ἔργο της, ὄχι ὡς ἀντιπροσηλυτισμό, ἀφοῦ ἡ Κατήχηση προϋποθέτει α) ἐθελούσια συμμετοχὴ τοῦ πιστοῦ, γνήσιο καὶ ἀνυπόκριτο ἐνδιαφέρον γιὰ τοὺς θησαυροὺς τῆς πίστεως, β) ἐξοβελισμὸ τοῦ φανατισμοῦ καὶ τῆς μισαλλοδοξίας, τὰ ὁποῖα ἀποστρέφεται ὁ Θεός, γ) ἀντίληψη τῆς «κιβωτοῦ τῆς σωτηρίας» ἐν κόλποις Χριστοῦ. Αὐτὰ τὰ τρία ἀποτελοῦν γνωρίσματα τῆς Κατηχητικῆς Διακονίας, ἐνῶ συγχρόνως τὴν διακρίνουν ἀπὸ τὸν προσηλυτισμό. Τὸ γνήσιο ἀνεξίθρησκο πνεῦμα δὲν ἐπιβάλλει, προστατεύει διακριτικὰ τὸ πλήρωμα ἀπὸ τὴ νοθεία τῶν δογμάτων καὶ τὴν ἰδεολογικὴ παραφθορά τους λόγῳ ὀθνείων διδασκαλιῶν καὶ «ἐνταλμάτων ἀνθρώπων». Ἡ θρησκευτικὴ ἐλευθερία μοιάζει σύνθημα καὶ «πρόφασις ἐν ἁμαρτίᾳ» ὅταν δὲν τηρεῖται ἐξ ἴσου, ὅταν δηλαδὴ ἐπιτρέπεται στοὺς αἱρετικοὺς νὰ ἁλωνίζουν τὴν ἐπικράτεια τάζοντας καὶ πουλώντας ὑποσχέσεις γιὰ εὐτυχία κατὰ παραγγελίαν, ἐνῶ, τὴν ἴδια στιγμή, προειδοποιοῦνται οἱ ἐκκλησιαστικὲς ἀρχὲς νὰ μὴν ἀσκοῦν τὸ Κατηχητικὸ Ἔργο ἄνευ ἀδείας τοῦ Καίσαρα (ὁ ὁποῖος θυμᾶται τὴν ἰδιότητά του μόνον ἀντιμετωπίζοντας τὴ νόμιμη Ἐκκλησία).

Εἶναι ἐπίσης τραγικὴ ἡ διαπίστωση ὅτι δὲν ἔχουμε ἀγκαλιάσει ὅσο πρέπει τὸν ἐθνοσωτήριο θεσμὸ τῶν Κατηχητικῶν Σχολείων, τὰ ὁποῖα σὲ χαλεποὺς καιροὺς τόνωσαν τὸ φρόνημα τῶν Ἑλλήνων καὶ ἀνέδειξαν πλειάδα ἐθνικῶν εὐεργετῶν καὶ Μαρτύρων. Πολλὲς φορὲς δυστροποῦμε ἀκόμη καὶ γιὰ τὸ ὀλιγόλεπτο κήρυγμα (τὸ ὁποῖο, βέβαια, χρειάζεται ἰδιαίτερη προσοχή, προκειμένου νὰ καλύπτει καὶ ἀντιρρητικὲς ἀνάγκες καὶ νὰ μὴν καταλήγει σὲ ἀνούσιες ἠθικολογίες, κενὲς πατερικοῦ φρονήματος), ἐνῶ παραδιδόμαστε στὴν ἀνάγνωση ὕποπτων δημοσιευμάτων ποὺ διαφημίζουν «χαρισματικοὺς» ἡγέτες σὰν τὸν Δαλάι-Λάμα ἢ τὸν «αἰδεσιμώτατο Μούν».

Ἐννοεῖται πὼς ἡ κύρια διαφορά, τὴν ὁποία ἀφήσαμε γιὰ τὸ τέλος, μεταξὺ προσηλυτισμοῦ καὶ Κατηχήσεως εἶναι ὅτι μὲ τὴν Κατήχηση μαθαίνουμε τὶς αἰώνιες ἀλήθειες τῆς πίστεως τῶν πατέρων μας καὶ ὄχι φληναφήματα καὶ κατασκευὲς παρανοϊκῶν καὶ ἐπηρμένων ἀνθρώπων, ποὺ αὐτοχρίστηκαν σωτῆρες τοῦ κόσμου. Γι' αὐτὸ καὶ ἡ Κυριακὴ ἐντολὴ «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη» σχετίζεται μὲ τοὺς κληρονόμους τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας καί ὄχι μὲ τὴ βίαιη ἐπιβολὴ τῶν δικῶν μας ἀπόψεων στοὺς ἄλλους. «Ὅστις θέλει» εἶπεν ὁ Κύριος. Στὴν Κατήχηση ἐνυπάρχει ἡ χάρη τοῦ Σπορέως Κυρίου τοῦ ἀμπελῶνος. Ἐμεῖς ρίχνουμε τὸν σπόρο, τὸ πότε θὰ καρπίσει εἶναι Ἄλλου δουλειά.

Ἐν τέλει, πρέπει ὡς ἐνεργοὶ πολίτες νὰ ὑπενθυμίζουμε στὴν τοπικὴ κοινωνία ὅτι ἂν γιὰ κάποιους ἡ ἀνοχὴ ἔχει νόημα, γιὰ μᾶς ἔχει ὅρια. Αὐτὸ τὸ ὀφείλουμε στὴν ἱστορία μας, σὲ ὅσους ἀγωνίστηκαν γιὰ νὰ ἔχουν καὶ τὰ παιδιά μας μέλλον καὶ ἡ κοινωνία μας ὅραμα.

Πῶς προσηλυτίζουν οἱ αἱρέσεις:

1. Αὐτοπροβάλλονται πολλές φορές ὡς φιλανθρωπικές ὀργανώσεις καί ἀσκοῦν παραπλανητικά κάποια κοινοφελή δραστηριότητα.

2. Συχνά προσεταιρίζονται ἀνθρώπους ἐπώνυμους (ἐπιστῆμονες, γιατρούς, δικηγόρους κ.ἄ.), πού ἀγνοοῦν τούς σκοπούς καί τά κίνητρα τῶν ὁμάδων αὐτῶν.

3. Ἐπιδιώκουν συνεργασία μέ δημόσιους φορεῖς, πού ἀγνοοῦν περί τίνος πρόκειται.

4. Ὀργανώνουν ποικίλες ἐκδηλώσεις μέ ἐλεύθερη, συνήθως, εἴσοδο: σεμινάρια φιλοσοφικοῦ τάχα περιεχομένου, μελέτες τῆς Βίβλου, γιορτές μέ χορό καί μουσική, παιχνίδια καί χορτοφαγικά γεύματα.

5. Στρατολογοῦν μέλη πού θά γίνουν διαφημιστές τους καί κυνηγοί νέων μελῶν.

6. Προσφέρουν δωρεάν «ἀναλύσεις προσωπικότητας» μέ ἐπιστημονικό, τάχα, κῦρος.

7. Σφετερίζονται τίτλους πού ἀνήκουν σέ ἐπιστημονικά ἱδρύματα.

8. Ἰσχυρίζονται ψευδῶς ὅτι διαθέτουν  - ἤ χορηγοῦν – τίτλους σπουδῶν καί διπλώματα.

9. Ἐπικαλοῦνται δῆθεν συνεργασία μέ πανεπιστήμια καί διεθνεῖς ὀργανισμούς.

10. Χρησιμοποιοῦν ἄλλες ὁμάδες πού δέν φαίνονται σχετικές, ὅπως π.χ. σχολές πολεμικῶν τεχνῶν.

11. Παρερμηνεύουν χωρία τῆς Βίβλου καί δίνουν ἄλλο νόημα σέ Χριστιανικούς ὅρους, γιά νά παγιδεύσουν ὅσους εἶναι καί θέλουν νά παραμείνουν Χριστιανοί.

(Ἀπό τό ἔντυπο «SOS. Σῆμα κινδύνου» τῆς Π.Ε.Γ.).