Ο άγιος Ιωάννης και η Κλίμακα

Διάγραμμα – Περίληψη

Θέματος Β' τοῦ Θεολογικοῦ Προγράμματος «Ὀρθοδοξία καί Ζωή»

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας,

περιόδου Η΄, ἔτους 2013-2014.

 Εἰσαγωγικά: Τό ἐρώτημα: Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος; Ποιοί εἴμαστε καί ποιός εἶναι ὁ προορισμός μας; Οἱ λύσεις πού προσφέρει ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση στό ἀνθρωπολογικό ἐρώτημα. Ἡ πλάνη ὅτι μποροῦμε νά γνωρίσουμε τόν ἄνθρωπο παρατηρώντας τον καί ἐξετάζοντάς τον «ἀντικειμενικά». Ἡ πλάνη ὅτι «φυσικός ἄνθρωπος» εἶναι ὁ μέσος ὅρος τῆς συμπεριφορᾶς τῶν πολλῶν ἀνθρώπων. Στήν πλάνη αὐτή εἶναι ἀναγκαστικά ἐγκλωβισμένες, ἡ ἐπιστήμη, ἡ φιλοσοφία καί κάθε «ὀρθολογική» θεώρηση τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση προβάλλει μιά ἄλλη ἀντίληψη, κατά τήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος θεωρεῖται σέ τρία ἐπίπεδα: α) τό μεταπτωτικό, β) τό προπτωτικό καί γ) τό ἐπίπεδο τῆς θεώσεως (τοῦ ἐν Χριστῷ δοξασμοῦ). Αὐτά ἀντιστοιχοῦν στίς καταστάσεις: α) πτώση, β) «κατ’ εἰκόνα» καί γ) «καθ’ ὁμοίωσιν», ἤ: α) «παρά φύσιν», β) «κατά φύσιν» καί γ) «ὑπέρ φύσιν». Ἡ ἐπιστήμη γνωρίζει μόνο τόν μεταπτωτικό ἄνθρωπο, τόν ὁποῖο καί θεωρεῖ φυσικό. Ὅμως, κατά τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση, φυσικός - φυσιολογικός ἄνθρωπος εἶναι ὁ προπτωτικός, ὁ δέ μεταπτωτικός εἶναι «παρά φύσιν», δηλ. ἀσθενής ψυχικά καί σωματικά ἄνθρωπος. Ἐπειδή «πάντες ἥμαρτον καί ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. 3,23), πάντες ἀνεξαιρέτως εἴμαστε ἀσθενεῖς καί χρήζουμε θεραπείας. Οἱ ἀσθένειες, πού μαστίζουν τόν μεταπτωτικό ἄνθρωπο, εἶναι τά πάθη. Θά παρακολουθήσουμε πῶς γεννῶνται, πῶς λειτουργοῦν καί πῶς θεραπεύονται τά πάθη στό ἔργο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου.

Εισαγωγή στη νέα θεματική ενότητα

Διάγραμμα – Περίληψη

Θέματος Α' τοῦ Θεολογικοῦ Προγράμματος «Ὀρθοδοξία καί Ζωή»

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας,

περιόδου Η΄, ἔτους 2013-2014.

Εἰσαγωγικά: Γενική εἰσαγωγή στή νέα θεματική ἑνότητα. Ἡ νέα (ὄγδοη) περίοδος τοῦ Θεολογικοῦ Προγράμματος «Ὀρθοδοξία καί Ζωή». Ὁ σκοπός τοῦ Προγράμματος: Νά ἀπαντήσει σέ διαχρονικά καί αἰώνια προβλήματα, ὅπως, α) Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος; («Τίνες ἦμεν»;), β) Ἀπό ποῦ προέρχεται; («Τί γεγόναμεν»;), γ) Ποιός εἶναι ὁ σκοπός καί ὁ προορισμός μας; («Ποῦ σπεύδομεν»;). Ἄλλα παραπλήσια ἐρωτήματα: α) Εἶναι ὁ ἄνθρωπος μόνο βιολογική ὕπαρξη; δηλαδή ὁ ἄνθρωπος εἶναι κατά πάντα ὅμοιος μέ τά ζῶα; β) Ὁ θάνατος εἶναι τό ἔσχατο ὅριο τοῦ ἀνθρώπου; γ) Ἄν ἰσχύει αὐτό, τότε τί νόημα ἔχει ἡ ζωή; Τί νόημα ἔχει τό νά ἀγωνίζομαι γιά κάτι; Τί νόημα ἔχει τό νά προσπαθῶ νά εἶμαι καλύτερος; Τί νόημα ἔχει τό νά ἐργάζομαι, τό νά σπουδάζω, νά ἀποκτῶ περιουσία κ.λ.π; Στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος παρακολουθοῦμε τήν προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου νά ἀπαντήσει στά παραπάνω ἐρωτήματα. Στά ἐρωτήματα αὐτά δέν μπορεῖ νά ἀπαντήσει οὔτε ἡ λογική, οὔτε ἡ ἐπιστήμη. Ἐτσι, ἐπιστρατεύεται ἡ φαντασία. Οἱ λύσεις πού συνήθως ἐφευρίσκει ὁ ἄνθρωπος γιά τά λεγόμενα «ὑπαρξιακά» προβλήματά του στηρίζεται κατά κανόνα στή φαντασία. Τό Θεολογικό μας Πρόγραμμα δέν προσφέρει λύσεις τῆς φαντασίας, ἀλλά λύσεις θεολογικές. Ἀντλεῖ τίς λύσεις ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση, δηλαδή ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Ἐκεῖ ὑπάρχει ὅ,τι ἀποκαλύπτει ὁ ἴδιος ὁ Θεός γιά τόν ἄνθρωπο, γιά τήν οὐσία του καί τόν προορισμό του. Θεολογικές λύσεις εἶναι οἱ λύσεις πού θεμελιώνονται στήν Ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ.

«Βασίλειος ο Μέγας», τεύχ. 59, Ιούλ. - Σεπ. 2013

ΤΕΥΧΟΣ 59         ΤΡΙΠΟΛΙΣ         ΙΟΥΛΙΟΣ - ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ  2013

Ἡ ἐργασία καί τό κέρδος τῆς Κυριακῆς

Μέ ἰδιαίτερη ἀνησυχία παρακολουθοῦμε τό τελευταῖο διάστημα τίς προσπάθειες ἐκ μέρους τῆς πολιτείας, ὑποκινούμενες προφανῶς ἀπό ἀδιόρατα καί σκοτεινά κέντρα, νά καταργηθεῖ στήν πράξη ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς. Παρά τίς ἔντονες ἀντιδράσεις ἀπό τόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, τό μέτρο γιά τή λειτουργία τῶν καταστημάτων τίς Κυριακές φαίνεται νά ἐφαρμόζεται, ἔστω καί μέ τεχνάσματα ἤ λύσεις τοῦ τύπου «ἀνοίγουμε μετά τήν Ἐκκλησία» ἤ «πηγαίνουμε γιά ψώνια μετά τήν Ἐκκλησία». Ἡ συγκυρία, βέβαια, στήν ὁποία ἐφαρμόζεται τό μέτρο, εἶναι ἡ πιό κατάλληλη γιά ὅσους τό ἐπιβάλλουν. Στή δίνη τῆς οἰκονομικῆς καί κοινωνικῆς κρίσης καί μέ τήν ἀπειλή τοῦ ἀγώνα γιά ἐπιβίωση, τῆς γενικευμένης ἀνεργίας, τῆς ἐξαθλίωσης, τῆς ἀβεβαιότητας καί τοῦ φόβου γιά τό αὔριο, ποιός ἔχει διάθεση νά ἀσχοληθεῖ μέ τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς; Ὅμως, γιά μᾶς τούς Χριστιανούς τό θέμα εἶναι ἰδιαίτερα σοβαρό. Ἐκτός ἀπό τή σημασία πού ἔχει γιά μᾶς ἡ «Ἡμέρα Κυρίου» (Κυριακή), ὅλοι ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι αὐτό, πού ἐπιχειροῦν κάποιοι, μέ τό ἀντίχριστο αὐτό μέτρο εἶναι ἡ ἀποϊεροποίηση τῆς Κυριακῆς καί ἡ μετατροπή της στή συνείδηση τοῦ λαοῦ σέ μιά ἡμέρα σάν ὅλες τίς ἄλλες. Γι’ αὐτό ἐπιβάλλεται ἡ ἀντίδρασή μας: ἡ ἐνεργητική ἀντίδραση (στηλιτευόντας τέτοιες μεθοδεύσεις) καί ἡ παθητική («κανείς τήν Κυριακή στά καταστήματα»!). Χαρακτηριστικά γιά τό θέμα εἶναι ὅσα ἔλεγε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός (1717-1779), πρίν δύο καί πλέον αἰῶνες, στό παρακάτω ἀπόσπασμα ἀπό τήν Δ΄ Διδαχή του, πού παραθέτουμε:

«Βασίλειος ο Μέγας», τεύχ. 58, Απρ. - Ιούν. 2013

ΤΕΥΧΟΣ 58                ΤΡΙΠΟΛΙΣ            ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ  2013

Α Λ Ε Ξ Α Ν Δ Ρ Ο Σ

ΧΑΡΙΤΙ  ΘΕΟΥ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΝΤΙΝΕΙΑΣ   ΚΑΙ  ΚΥΝΟΥΡΙΑΣ

Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ

Πρός

Τόν Ἱερόν Κλῆρον, τίς Μοναστικές Ἀδελφότητες καί τόν εὐσεβῆ Λαόν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας.

Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

 Δι' ἄλλην μίαν φοράν τῆς ζωῆς μας μᾶς ἀξίωσε ὁ Θεός νά ἑορτάσωμε τήν ἁγίαν καί λαμπροφόρον ἑορτήν τοῦ Πάσχα καί ἰδού ἐγώ ἐν τῷ μέσῳ ὑμῶν καί ὑμεῖς γύρωθεν ἐμοῦ ὡς πατέρας καί παιδιά ἀνταλλάσσομεν σήμερον τόν ἀσπασμόν τῆς ἀγάπης καί χαιρετίζομεν ἀλλήλους μέ τόν παιάνα τῆς Πίστεως ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, συμμετέχοντες στή χαρά τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ μας.

Εκδρομή στον Αγ. Ιωάννη τον Ρώσσο

Ακολουθία Μεγάλου Βασιλείου (Β)

ΙΕΡΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ

ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ  ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ ΤΗΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ

ΠΟΙΗΜΑ

ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΙΚΡΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΟΥ*

ΕΝ  Τῼ  ΜΙΚΡῼ  ΕΣΠΕΡΙΝῼ

Εἰς τὸ Κύριε ἐκέκραξα, ἱστῶμεν Στίχους δ΄ καὶ ψάλλομεν τὰ ἑξῆς Προσόμοια.

Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.

Ὅτε κατηυγάσθης τῷ φωτί, τῆς Ὑπερουσίου Τριάδος, ἀνακαθάρας τὸν νοῦν, τότε στῦλος πάμφωτος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, ἀνεδείχθης Βασίλειε, ἀκτῖσι δογμάτων, πᾶσαν τὴν περίεργον, πυρσεύων Ὅσιε. Ὅθεν ὡς φωστῆρά σε μέγαν, τῆς Ὀρθοδοξίας τιμῶμεν, καὶ Ἀρχιερέων ἀκροθίνιον.

Ακολουθία Μεγάλου Βασιλείου (Α)

ΙΕΡΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ 

ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ ΤΗΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ

Τῌ  Α'  ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

Η ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΠΕΡΙΤΟΜΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ 
ΚΑΙ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ ΤΗΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ

ΕΝ Τῼ ΕΣΠΕΡΙΝῼ

Μετὰ τὸν Προοιμιακόν, στιχολογοῦμεν τὴν α΄ Στάσιν τοῦ, Μακάριος ἀνήρ. Εἰς δὲ τὸ Κύριε ἐκέκραξα, ἱστῶμεν Στίχους στ΄ καὶ ψάλλομεν τῆς Ἑορτῆς Ἑσπέρια γ΄ καὶ τοῦ Ἁγίου γ΄.

Οι αντικειμενικές προϋποθέσεις της θεραπείας των παθών

Διάγραμμα – Περίληψη

Θέματος ΙΕ' τοῦ Θεολογικοῦ Προγράμματος «Ὀρθοδοξία καί Ζωή»

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας,

περιόδου Ζ΄, ἔτους 2012-2013.

Εἰσαγωγικά: Ἡ ὕπαρξη τῶν παθῶν ἀποτελεῖ τήν ἰσχυρότερη ἔνδειξη τῆς πνευματικῆς ἀσθένειας τοῦ ἀνθρώπου. Τά πάθη εἶναι ἀσθένειες τῆς ψυχῆς (καί τοῦ σώματος). Ἡ ἀπαλλαγή ἀπ’ αὐτά σημαίνει ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας μας. Εἴδαμε πῶς θεραπεύονται τά βασικότερα πάθη, ὅπως ἡ Φιληδονία, ἡ Φιλαργυρία καί ἡ Φιλοδοξία. Ὅμως, γιά νά ὑπάρξει θεραπεία, πρέπει νά ἰσχύουν κάποιες ἀναγκαῖες ἀντικειμενικές προϋποθέσεις. Ἡ ἀνθρώπινη προσπάθεια δέν ἀρκεῖ σέ καμμία περίπτωση γιά τή θεραπεία τῶν παθῶν.

Η θεραπεία της Φιλαργυρίας και της Φιλοδοξίας

Διάγραμμα – Περίληψη

Θέματος ΙΔ' τοῦ Θεολογικοῦ Προγράμματος «Ὀρθοδοξία καί Ζωή»

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας,

περιόδου Ζ΄, ἔτους 2012-2013.

Τό πάθος τῆς Φιλαργυρίας: Ἡ Φιλαργυρία ἀνήκει στά τρία μεγάλα πάθη πού προέρχονται ἀπό τή Φιλαυτία (Φιληδονία, Φιλαργυρία, Φιλοδοξία). Φιλαργυρία εἶναι ἡ ὑπερβολική ἀγάπη καί προσκόλληση στό χρῆμα καί, γενικά, στά ὑλικά ἀγαθά. Φιλαργυρία εἶναι ἡ ἡδονή ἀπό τήν κατοχή τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Ἡ Φιλαργυρία συνυπάρχει συνήθως μέ τήν πλεονεξία, δηλ. μέ τή βούληση νά ἀποκτήσουμε νέα ἀγαθά, νά κατέχουμε περισσότερα. Βέβαια, οὔτε τό χρῆμα εἶναι ἀπό τή φύση του κακό, οὔτε τά ὑλικά πράγματα, ἀλλά ἡ χρήση τοῦ χρήματος καί τῶν ὑλικῶν πραγμάτων εἶναι καλή ἤ κακή. Φιλαργυρία εἶναι ἡ «παράχρησις» αὐτῶν τῶν πραγμάτων. Ἡ «παράχρησις» αὐτή ὀφείλεται στή διαστροφή τῆς ἐπιθυμητικῆς δύναμης τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία στή φυσική της λειτουργία ἦταν στραμμένη στόν Θεό. Στήν «παρά φύσιν» λειτουργία τῆς ἐπιθυμητικῆς δύναμης τή θέση τοῦ Θεοῦ καταλαμβάνει τό χρῆμα καί τά ὑλικά ἀγαθά, γι’ αὐτό ἡ «πλεονεξία ἐστίν εἰδωλολατρία» (Κολ. 3,5). Ὁ Κύριος εἶπε, «οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καί μαμωνᾶ» (Λουκ. 16,13) καί ὁ ἅγ. Χρυσόστομος τονίζει: «πάντα ἔρωτα οὗτος νικήσας ὁ ἔρως (τῆς Φιλαργυρίας) καί παρωσάμενος ἐξέβαλε τῆς ψυχῆς». Ὅπως κάθε πάθος, ἡ Φιλαργυρία διαταράσσει κάθε σχέση τοῦ ἀνθρώπου: α) μέ τόν Θεό (εἰδωλολατρία), β) μέ τόν ἑαυτό του (ὁ φιλάργυρος μισεῖ τήν ψυχή του, γιατί δέν θησαυρίζει ἀληθινούς καί ἄφθαρτους θησαυρούς) καί γ) μέ τούς συνανθρώπους (ὁ φιλάργυρος δέν ἀγαπᾶ τούς ἄλλους, τούς βλέπει σάν χρῆμα καί σάν ἀντικείμενο ἐκμετάλλευσης, οἱ δέ σχέσεις μ’ αὐτούς εἶναι σχέσεις συμφέροντος). Ἐπιπλέον, ὁ ἄλλος θεωρεῖται ἐμπόδιο στήν ἱκανοποίηση τοῦ πάθους καί μισεῖται. Γι’ αὐτό ὁ Κύριος σέ πολλές περιπτώσεις εἶχε τονίσει ὅτι πολύ δύσκολα σώζεται ὁ πλούσιος.

Καλή Ανάσταση!

Τα σαρκικά πάθη και η θεραπεία τους

Διάγραμμα – Περίληψη

Θέματος ΙΓ' τοῦ Θεολογικοῦ Προγράμματος «Ὀρθοδοξία καί Ζωή»

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας,

περιόδου Ζ΄, ἔτους 2012-2013.

Ἡ πορνεία ὡς πάθος καί ἁμάρτημα: Κατά τούς Πατέρες, τά δύο πρῶτα πάθη πού προέρχονται ἀπό τή Φιληδονία, εἶναι ἡ γαστριμαργία καί ἡ πορνεία. Αὐτά συνδέονται στενά μεταξύ τους: τό πρῶτο πάθος τρέφει τό δεύτερο. Πορνεία εἶναι ἡ «παράχρησις» (παθολογική ἤ κακή χρήση) τῆς σεξουαλικότητας. Ὑπάρχει καλή καί κακή χρήση τῆς σεξουαλικότητας, ὅπως ὑπάρχει καλή καί κακή χρήση τῆς ἡδονῆς. Κατά τούς Πατέρες, ἡ σεξουαλικότητα δέν εἶναι ἔμφυτη στήν ἀνθρώπινη φύση, δηλ. δέν εἶναι κάτι «φυσικό» γιά τόν ἄνθρωπο, μέ τήν ἔννοια πού δίνει ἡ Πατερική Παράδοση στό «φυσικό». Ἡ σεξουαλικότητα ἐμφανίζεται μετά τήν πτώση τῶν Πρωτοπλάστων καί δέν εἶναι ἡ αἰτία τῆς πτώσης τους: «ὅτε διά τῆς παραβάσεως θάνατος εἰς τόν κόσμον εἰσῆλθε, τότε ἔγνω Ἀδάμ τήν γυναῖκα αὐτοῦ» (Ἰω. Δαμασκηνός). Οἱ Πρωτόπλαστοι ἦσαν γυμνοί «καί οὐκ ἠσχύνοντο» (Γεν. 2,25), «ἀπαθείας γάρ ἄκρας τοῦτό ἐστιν» (Ἰω. Δαμασκηνός). Ὁ Χριστός, ἄν καί ἀνέλαβε τά «φυσικά καί ἀδιάβλητα» πάθη, δέν ἀνέλαβε τή ἀνθρώπινη σεξουαλικότητα, γιατί αὐτή εἶναι μέν «φυσικό» (=κοινό μετά τήν πτώση), ἀλλά ὄχι ἀναγκαῖο στοιχεῖο τοῦ ἀνθρώπου. Ὡστόσο, ἄν καί ἡ παρθενία συνιστᾶ κανόνα τελειότητος, ἡ ὕπαρξη ἤ ἡ ὀρθή χρήση τῆς σεξουαλικότητας δέν συνιστᾶ ἁμαρτία. Ἡ σεξουαλικότητα εἶναι μιά πανίσχυρη δύναμη στόν ἄνθρωπο (καί στά ζῶα), πού συμβάλλει στή διαιώνιση τοῦ εἴδους. Στά ζῶα αὐτή ἡ δύναμη εἶναι ἄλογη, δηλ. ἐνστικτώδης, ἐνῶ στόν ἄνθρωπο μπορεῖ νά εἶναι «ἔλλογος» («κατήκοος τῷ λόγῳ», ἐλεγχόμενη ἀπό τόν λόγο), δηλ. ἡ σεξουαλικότητα εἶναι μιά δύναμη πού μποροῦμε νά τήν ἐλέγξουμε. Ἡ χρήση της δέν συνιστᾶ πορνεία, α) ὅταν λειτουργεῖ ἐντός τοῦ Γάμου καί β) ὅταν ἀπολυτοποιεῖται ἡ ἡδονή, πού προέρχεται ἀπ’ αὐτήν. Ἡ πορνεία δέν εἶναι ἀποκλειστικά σαρκικό πάθος, ἀλλά καί ψυχικό, γιατί δέν ὑπάρχουν ἀποκλειστικά σωματικές ἡδονές. Γι’ αὐτό, τό πνεῦμα (δαιμόνιο) τῆς πορνείας πολεμᾶ ἀκόμη καί ὑπερήλικες.

Η γαστριμαργία και η θεραπεία της

Διάγραμμα – Περίληψη

Θέματος ΙΒ' τοῦ Θεολογικοῦ Προγράμματος «Ὀρθοδοξία καί Ζωή»

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας,

περιόδου Ζ΄, ἔτους 2012-2013.

Εἰσαγωγικά: Σύμφωνα μέ τή παθολογία τῶν Πατέρων, ἡ Φιλαυτία, ὡς πηγή καί ρίζα ὅλων τῶν παθῶν, γεννᾶ τά γιγαντιαῖα πάθη τῆς Φιληδονίας, τῆς Φιλαργυρίας καί τῆς Φιλοδοξίας. Τό πρῶτο ἀπό αὐτά (ἡ Φιληδονία) γεννᾶ τά πάθη τῆς πορνείας καί τῆς γαστριμαργίας. Τά δύο τελευταῖα πάθη συνδέονται στενά μεταξύ τους (ὅπως, ἄλλωστε, ὅλα τά πάθη συνδέονται μεταξύ τους, κατά τό παράδειγμα τῶν συγκοινωνούντων δοχείων). Ἡ γαστριμαργία τρέφει τήν πορνεία: «Κόρος βρωμάτων, πορνείας πατήρ· θλίψις δέ κοιλίας, ἁγνείας πρόξενος» (Κλίμαξ). Ἡ γαστριμαργία ἀνήκει στά θανάσιμα ἁμαρτήματα καί πάθη, δηλ. σέ ἐκεῖνα πού ἐπιφέρουν τόν πνευματικό θάνατο.