Δήλωσις της Ορθοδόξου Αντιπροσωπείας εἰς τό Συνέδριον του Εδιμβούργου (1937)

ΔΗΛΩΣΙΣ

ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑΣ

ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ Β' ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

ΤΗΣ «ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΙΝΗΣΕΩΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΤΑΞΕΩΣ»

ΕΔΙΜΒΟΥΡΓΟΝ 1937

Ἔχω τὴν τιμὴν ἐν ὀνόματι τῶν ἐνταῦθα παρόντων Ὀρθοδόξων ἀντιπροσώ­πων νὰ προβῶ εἰς τὴν ἑξῆς δήλωσιν.

1. Οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι, οἱ ἐκλεγέντες ὑπὸ τῶν οἰκείων αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν ἵνα μετάσχωσι τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Συνεδρίου «πίστεως καὶ ἐκκλη­σιαστικῆς διοικήσεως», ἐκφράζουσι πρὸ παντὸς ἄλλου τὴν ἑαυτῶν ἱκανοποίησιν καὶ χαρὰν διὰ τὴν ἐν τῷ Συνεδρίῳ τούτῳ συνάντησίν των μεθ’ ὑμῶν τῶν ἀδελφῶν αὐτῶν, τῶν ἀντιπροσωπευόντων τὰς ἄλλας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας.

Οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιπροσωπεύονται ἐν τῷ Συνεδρίῳ τούτῳ διὰ μικροῦ σχετικῶς ἀριθμοῦ. Τοῦτο ὅμως ἀποδοτέον οὐ μόνον εἰς τὴν γεωγραφικὴν ἀπομάκρυνσιν, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν δεινὴν θέσιν, ἐν ᾗ διατελοῦσι τινὲς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκ­κλησιῶν καὶ πρὸ παντὸς ἡ μαρτυρικὴ Ῥωσικὴ Ἐκκλησία. Παρὰ ταῦτα, οἱ Ὀρ­θόδοξοι οὐ μόνον συμμετέσχον ζωηρῶς τῶν συζητήσεων τῆς γενικῆς συνελεύσεως καὶ τῶν τμημάτων, ἀλλ’ ἔλαβον ἐνεργὸν μέρος καὶ εἰς τὴν προπαρασκευὴν τοῦ παρόντος Συνεδρίου.

Πράξις Πατριαρχική και Συνοδική 1928

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ  ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

ΠΡΑΞΙΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΗ

4-9-1928

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΕΩΣ

ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΝ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΧΩΡΩΝ

  

† ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

Ἐλέῳ Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ῥώμης

καὶ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης.

Ἀριθ. Πρωτ. 2231.

Ἀκλόνητον τὴν βάσιν τῆς κανονικῆς τάξεως ἔχουσα καὶ διαφυλάττουσα ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἐν τῇ τῆς ἐκκλη­σιαστικῆς διοικήσεως οἰκονομίᾳ, οἶδε καὶ εἴωθεν ἐν τῇ ἐμμελεῖ αὐτῆς περὶ τῆς ἁπανταχοῦ ἱερᾶς εὐταξίας καὶ καταστάσεως φροντίδι εὐθετίζειν καὶ διέπειν τὰ ἐπὶ μέρους κατὰ τὰς ἀνάγκας καὶ τοὺς καιρούς, ἐναρμόνιον πάντοτε στοχαζομένη ἀποφαίνειν πανταχοῦ κατὰ τὴν χρείαν τῶν καιρῶν καὶ τῶν πραγμάτων τὴν ἱερὰν τάξιν, ᾗπερ ἡ ἐκκλησιαστικὴ κατάστασις καθωραΐζεται.

Δήλωσις της Ορθοδόξου Αντιπροσωπείας εἰς τό Συνέδριον της Λωζάνης (1927)

ΔΗΛΩΣΙΣ

ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑΣ

ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ Α΄ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

ΤΗΣ «ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΙΝΗΣΕΩΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΤΑΞΕΩΣ»

ΛΩΖΑΝΗ 1927

Εἰς τὴν πρόσκλησιν τῆς ὀργανωτικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ συνεδρίου «περὶ πίστεως καὶ διοικήσεως» ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία προθύμως ἀπαντήσασα πρὸ ἐπταετίας ἤδη ἀπέστειλεν ἀντιπροσωπείας τῶν διαφόρων ἐπὶ μέρους Ἐκκλησιῶν αὐτῆς κατὰ τὴν προκαταρκτικὴν αὐτοῦ ἐν Γενεύῃ συνέλευσιν τῷ 1920. Ἡ ἀντι­προσωπεία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκθέσασα ἀπὸ κοινοῦ ἐν γενικαῖς γραμμαῖς ἐνώπιον τοῦ συνεδρίου ἐκείνου τὴν διδασκαλίαν αὐτῆς περὶ πίστεως καὶ διοικήσεως, κατέληξεν εἰς τὸ συμπέρασμα, ὅτι πρὸ πάσης διαπραγματεύσεως περὶ ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν ἐν τῇ πίστει καὶ τῇ διοικήσει ἐπεβάλλετο καταρτισμὸς Κοινωνίας τινὸς τῶν Ἐκκλησιῶν ἐπὶ τῇ βάσει τῶν ἠθικῶν καὶ κοινωνικῶν ἀρ­χῶν τοῦ Χριστιανισμοῦ. Καὶ ὅτε δέ, οὐ πρὸ πολλοῦ, προσεκλήθη πρὸς συμμετο­χὴν δι’ ἀντιπροσώπων εἰς τὸ συνέδριον τοῦτο ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, παρὰ τὰς ἀντιξόους περιστάσεις, πρὸς ἃς ἀντιπαλαίουσιν ἱκαναὶ ἐκ τῶν ἐπὶ μέρους αὐ­τοκέφαλων αὐτῆς Ἐκκλησιῶν, ἔσπευσε νὰ ἀποστείλῃ εἰς αὐτὸ τοὺς ἀντιπροσώ­πους αὐτῆς.

Πράξις Πατριαρχική καί Συνοδική Περί Ορθοδόξου Διασποράς (1/3/1922)

ΠΡΑΞΙΣ

ΑΡΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΚΥΡΩΣΕΩΣ

ΤΟΥ ΠΡΟΕΚΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΟΥ

ΥΠΟ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΝ 8 ΜΑΡΤΙΟΥ 1908 ΤΟΜΟΥ

«ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΝ ΤΗ ΔΙΑΣΠΟΡΑ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ»

(1ης ΜΑΡΤΙΟΥ 1922)

† ΜΕΛΕΤΙΟΣ

Ἐλέῳ Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ῥώμης

καὶ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης.

Τῶν περὶ τὴν ἐγκόσμιον ἐκκλησιαστικὴν διοίκησιν καὶ πειθαρχικὴν τάξιν θεσμοθετημάτων κατὰ τὸ χρεὼν καὶ πρὸς ὠφέλειαν γιγνομένων καὶ γίγνεσθαι ἀεὶ ὀφειλόντων, εὔδηλον ὅτι καὶ μεταβαλεῖν τι ἂν γένοιτο αὐτῶν καὶ ὅλως ποτὲ ἄραι, ἐπὰν ἡ χρεία καὶ ἡ ὠφέλεια τοῦτο ἐμφαίνωσι καὶ ὑπαγορεύωσιν.

Διάγγελμα Οικουμενικού Πατριαρχείου Ιανουαρίου 1920

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ

ΠΡΟΣ ΤΑΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 1920

[ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΕΩΣ]

«Ἐκ καθαρᾶς καρδίας

ἀλλήλους ἀγαπήσατε ἐκτενῶς» (Α΄ Πέτρ. 1,22).

Ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἐκκλησία φρονοῦσα ὅτι ἡ τῶν διαφόρων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν προσέγγισις πρὸς ἀλλήλας καὶ κοινωνία οὐκ ἀποκλείεται ὑπὸ τῶν ὑφισταμένων μεταξὺ αὐτῶν δογματικῶν διαφορῶν καὶ ὅτι τοιαύτη τις προσέγγισις τὰ μάλα ἐστὶν εὐκταία καὶ ἀναγκαία καὶ πολλαχῶς χρήσιμος εἴς τε τὸ καλῶς ἐννοούμενον συμφέρον ἑκάστης τῶν ἐπὶ μέρους Ἐκκλησιῶν καὶ τοῦ ὅλου χριστιανικοῦ σώματος καὶ εἰς παρασκευὴν καὶ διευκόλυνσιν τῆς πλήρους ποτέ, σὺν Θεῷ, καὶ εὐλογημένης ἑνώσεως, ἔκρινε τὸν παρόντα καιρὸν τὰ μάλιστα πρόσφορον πρὸς ἀνακίνησιν καὶ ἀπὸ κοινοῦ μελέτην τοῦ σπουδαίου τούτου ζητήματος. Εἰ γὰρ καὶ ἐν τούτῳ ἐνδέχεται ἵνα προκύψωσι καὶ παρεμβληθῶσιν αἱ ἀπὸ τῶν παλαιῶν προλήψεων καὶ ἕξεων ἢ καὶ ἐξ ἀξιώσεων δυσχέρειαι, αἱ τοσάκις τέως τὸ ἔργον τῆς ἑνώσεως ματαιώσασαι, ὅμως κατὰ τὴν γνώμην ἡμῶν, περὶ ἁπλῆς τὸ κατ’ ἀρχὰς προκειμένου συναφείας καὶ προσεγγίσεως, αἱ δυσχέρειαι αὖται ἔσονται πάντως ἧττον σπουδαῖαι, ἀγαθῆς δὲ ὑπαρχούσης θελήσεως καὶ διαθέσεως οὔτε δύνανται, οὔτε ὀφείλουσι κώλυμα ἀποτέλεσαι ἀκαταγώνιστον καὶ ἀνυπέρβλητον.

Τόμος Πατριαρχικός καί Συνοδικός Περί Ορθοδόξου Διασποράς (8/3/1908)

ΤΟΜΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΟΣ

ΠΕΡΙ

ΤΩΝ ΕΝ ΤΗ ΔΙΑΣΠΟΡΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

(8ης ΜΑΡΤΙΟΥ 1908)

† ΙΩΑΚΕΙΜ

Ἐλέῳ Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ῥώμης

καὶ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης.

Ἀριθμ. Πρωτ. 2388.

Ἐξ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἁγίου Πνεύματος καταυγασθέντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας θεοφόροι πατέρες καὶ θεοῤῥήμονες διδάσκαλοι, πίστει μὲν τῇ ἑαυτῶν καὶ τῇ διδασκαλίᾳ ὥσπερ ἀστέρες πολύφωτοι τὸ νοητὸν ἐλάμπρυναν τῆς Ἐκκλησίας στερέωμα, θεσμοῖς δὲ καὶ κανόσι πανσόφως καὶ τὴν συνέχουσαν τάξιν ἐν τοῖς ἐκκλησιαστικοῖς ὑπετυπώσαντο, πάντα πρὸς τὸ πρέπον καὶ τὸ συμφέρον, ἐπὶ τῷ τεθειμένῳ θεμελίῳ τῶν Ἀποστόλων, ὄντος ἀκρογωνιαίου αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν, διαταξάμενοι. Διὰ τοῦτο δὲ καὶ ὅσα περὶ τὴν τάξιν καὶ τὴν διοίκησιν ἡμῖν ἐν τοῖς ἐκκλησιαστικοῖς οἱ μακάριοι πατέρες ἐθεσπίσαντο καὶ ἐνομοθέτησαν, καὶ ταῦτα οὐχ ἧσσον ἐνστερνιζόμεθα καὶ εὐλαβούμεθα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα ἀκράδαντα καὶ ἀσάλευτα παραμένειν βουλόμεθα, πανταχοῦ τοῖς πατρικοῖς ὅροις ἑπόμενοι καὶ τούτοις ὡς στάθμη καὶ γνώμονι, ἀσφαλεῖ χρώμενοι καὶ καθοδηγούμενοι. Ἐν οἷς ἐστι καὶ τὰ εἰς τὴν πνευματικὴν προστασίαν τῶν κατὰ τόπους παροικιῶν ἀφορῶντα. Κἄν τούτοις γὰρ οὐκ εἰκῇ καὶ ὡς ἔτυχεν, ἀλλὰ κατὰ τὴν ὑπὸ τῶν πατέρων ὑποτυπωθεῖσαν τάξιν καὶ ἁρμονίαν προβαίνομεν καὶ πρὸς αὐτὴν τὰ ἐπερχόμενα συμβιβάζομεν, τὸν κρίκον τῆς ἁρμονίας καὶ τῆς ἑνότητος εὐκαίρως μὲν καὶ εὐλόγως, εἴ που δεήσειεν, ἐπεκτείνοντες ἢ πρὸς τὰς ἀνάγκας ῥυθμίζοντες, ἀλλ’ οὐ μέντοι ῥηγνῦντες ἢ συγχέοντες. Οὐ γὰρ προσθήκαις ἀντιβαινούσαις νεωτεριστικῶς τὰ παραδεδομένα καὶ σεμνὰ θέσμια καταλύομεν, ἀλλὰ διατάξεσι συμφώνοις ἐναρμονίως τὰς ἐπιγιγνομένας ἀνάγκας πρὸς τὴν κανονικὴν τάξιν συμβιβάζομεν καὶ θεραπεύομεν, τὸν δεσμὸν τῆς ἁρμονίας καὶ τῆς ἑνότητος ἐπὶ μᾶλλον κρατύνοντες καὶ προβιβάζοντες. Ὡς δὴ καὶ νῦν ποιοῦμεν διὰ τοῦ παρόντος ἡμετέρου πατριαρχικοῦ καὶ συνοδικοῦ Τόμου περὶ τῶν ἔξω τῶν καθωρισμένων ὁρίων τῶν ἐπὶ μέρους αὐτοκεφάλων ἐκκλησιαστικῶν περιφερειῶν διεσπαρμένων ἐν Εὐρώπῃ τε καὶ Ἀμερικῇ καὶ ταῖς λοιπαῖς χώραις ὀρθοδόξων ἑλληνικῶν Ἐκκλησιῶν, ὧν ἄχρι τοῦδε ἀσταθὴς καὶ ἀκαθόριστος ἐτύγχανεν ἡ τάξις μίας κανονικῆς πνευματικῆς ἀρχῆς. Εἰ καὶ καλῶς γὰρ κατὰ τὰ ἄλλα αἱ εἰρήμεναι Ἐκκλησίαι τὰ ἑαυτῶν εὐθὺς ἀπ’ ἀρχῆς ῥυθμῖσαι καὶ διατάξασθαι ἐφιλοτιμήθησαν, τὴν εὐσέβειάν τε καὶ τὴν κατὰ τὴν λατρείαν εὐταξίαν καὶ τὴν πνευματικὴν δὲ ἑνότητα ζηλωτῶς ἐν τῇ ξένῃ καὶ ἀπαραμειώτως περιέσωσαν καὶ διεφύλαξαν, ὅμως διὰ τὸν τρόπον τῆς ἑαυτῶν γενέσεως καὶ συστάσεως, ὡς οὐκ ἀπὸ ἀρχῆς τίνος δηλονοῦν ἐκκλησιαστικῆς ἢ πολιτικῆς, οὐδὲ κατὰ σύστημά τι οὐδὲ ἐν ἑνὶ καὶ τῷ αὐτῷ χρόνῳ τὴν σύστασιν σχοῦσαι, ἀλλ’ αὐτομάτως ὡς εἰπεῖν καὶ ἀπὸ ἰδιωτικῆς ὅλως πρωτοβουλίας καὶ ἐκ παροίκων καὶ μεταναστῶν διαφόρων προελεύσεων προελθοῦσαι καὶ συγκροτηθεῖσαι, πολλὴν τέως διὰ τὰς αἰτίας ταύτας ἐνέφαινον τὴν ἀνωμαλίαν καὶ ἀστάθειαν ὅσον γε εἰς τὴν ἑνότητα τῆς κανονικῆς αὐτῶν ἐξαρτήσεως. Ἀνεξάρτητοι γὰρ καὶ αὐτοδιοίκητοι ἐν τῇ ἐσωτερικῇ αὐτῶν διοικήσει πᾶσαι οὖσαι, αἳ μὲν αὐτῶν ὡς ἐκκλησιαστικὴν ἑαυτῶν ἀρχὴν τὸν καθ’ ἡμᾶς ἀνεγνώριζον Ἁγιώτατον Ἀποστολικὸν καὶ Πατριαρχικὸν Οἰκουμενικὸν Θρόνον, πρὸς αὐτὸν ἀνέκαθεν τὴν ἀναφορὰν αὐτῶν ἔχουσαι, τοῦ Πατριαρχικοῦ τε ὀνόματος ἐν ταῖς ἱεροτελεστίαις μνημονεύουσαι, παρ’ αὐτοῦ τε τὸ ἅγιον Μύρον καὶ τοὺς ἱερεῖς αὐτῶν λαμβάνουσαι. Ἄλλαι δ’ ὅμως, μετὰ τήν τοῦ θεοφρουρήτου Βασιλείου τῆς Ἑλλάδος σύστασιν, στενότερους ἔχουσαι πρὸς αὐτὸ τοὺς δεσμοὺς καὶ τὴν συνάφειαν διὰ τὴν ἐκεῖθεν τῶν πλειόνων αὐτῶν μελῶν προέλευσιν καὶ τὴν ἄλλην ἐπικοινωνίαν, ἤρξαντο διὰ τὸν λόγον τοῦτον καὶ ἐν τοῖς ἐκκλησιαστικοῖς ὡς ἀρχὴν αὐτῶν πνευματικὴν τήν του θεοσωστοῦ Βασιλείου Ἱερὰν Σύνοδον ἀναγνωρίζουσαι καὶ πρὸς ταύτην τὴν ἀναφορὰν αὐτῶν ἔχουσαι. Ἔνιαι δὲ οὐδὲ σταθερὰ ὅλως τὰ τοῦ σημείου τούτου εἶχον τῆς πνευματικῆς ἐξαρτήσεως, ἀλλ’ ἄλλοτε ἄλλως ἐν τούτῳ ἐπολιτεύοντο, ὅτε μὲν πρὸς τὸν καθ’ ἡμᾶς Πατριαρχικὸν Θρόνον, ὅτε δὲ πρὸς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἑλλάδος, ἔστι δ’ ὅτε καὶ πρὸς ἄλλους Πατριαρχικοὺς Θρόνους ἀναφερόμεναι. Ἐπειδὴ δὲ οὕτως ἀνωμάλως καὶ ἀορίστως ἐχόντων τῶν τῆς πνευματικῆς ἐξαρτήσεως τῶν εἰρήμενων ἐκκλησιῶν, παρεβιάζετο μὲν προφανῶς ἡ κανονικὴ τάξις· εὔδηλον γὰρ ὅτι οὔτε ἡ ὑπὸ τοῦ καθ’ ἡμᾶς Πατριαρχικοῦ Θρόνου εἰς τὸ αὐτοκέφαλον ἀναχθεῖσα μετὰ καθωρισμένων ὁρίων ἁγιωτάτη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος οὔτε ἄλλη τις Ἐκκλησία ἢ θρόνος ἠδύνατο δήπου κανονικῶς πέραν τῶν ὁρίων τῆς οἰκείας περιφερείας ἐπεκτεῖναι τὴν ἑαυτοῦ ἐξουσίαν, πλήν γε τοῦ καθ’ ἡμᾶς Ἁγιωτάτου Ἀποστολικοῦ καὶ Πατριαρχικοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ἀπό τε τοῦ κεχορηγημένου αὐτῷ προνομίου τοῦ χειροτονεῖν τοὺς ἐν τοῖς βαρβαρικοῖς καὶ πέραν δηλονοῦν τῶν καθορισμένων ἐκκλησιαστικῶν περιφερειῶν ἐπισκόπους καὶ ἀπὸ τῶν ἑαυτοῦ πρεσβείων εὐλόγως δικαιουμένου τὴν ὑστάτην ἀσκεῖν ἐπὶ τῶν εἰρήμενων ἐν τῇ ξένῃ ἐκκλησιῶν πνευματικὴν προστασίαν, ἐπειδή, φαμέν, ἐκ τῆς ἀνωμαλίας ταύτης παρεβιάζετο μὲν ἡ κανονικὴ τάξις, οὐ μικραὶ δὲ ἐσχάτως μάλιστα διὰ τὴν ἀοριστίαν ἤρξαντο προερχόμεναι καὶ ἄλλαι δυσχέρειαι πολλῶν ἐν διαφόροις κοινότησι τῇ ἀοριστίᾳ καὶ ὡς εἰπεῖν ἐλευθερίᾳ ταύτῃ εἰς ἐπίτευξιν χρωμένων σκοπῶν οὐ ζηλωτῶν, ἐπὶ βλάβῃ τῆς συμπνοίας καὶ τῆς ἑνότητος καὶ τοῦ κοινοῦ συμφέροντος, ἀνάγκη διὰ ταῦτα, ὡς εἰκός, παρίστατο ταχέως τὴν προσήκουσαν ἐπενεγκεῖν τῷ πράγματι διόρθωσιν, ἐπ’ ἀναστηλώσει τε τῆς κανονικῆς εὐταξίας καὶ προλήψει τῶν οἱωνδήποτε προστρίβων καὶ συγκρούσεων καὶ ἐπ’ ἀγαθῷ τῶν παροικιῶν αὐτῶν, ὧν ἡ κατὰ πάντα εὐστάθεια οὐ μικρόν τι ὑπάρχει καὶ ἀδιάφορον τῇ γε μητρικῇ περὶ αὐτῶν ἐκκλησιαστικῇ μερίμνῃ. Ἔνθεν τοι καὶ ἱκανῶν ἐσχάτως μάλιστα μεταξὺ τοῦ καθ’ ἡμᾶς Ἁγιωτάτου Πατριαρχικοῦ Θρόνου καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος περὶ τούτου ἀνταλλαγέντων καὶ πολλῆς ἀμφοτέρωθεν ἐπιδειχθείσης τῆς ἐνθέρμου ἐφέσεως πρὸς τὴν κατὰ τὸ πρέπον καὶ τὰς νῦν ἀνάγκας ταχίστην τοῦ πράγματος ἐν ἀδελφικῇ ἀγάπῃ διευθέτησιν, ἡ Μετριότης ἡμῶν μετὰ τῶν περὶ ἡμᾶς ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν καὶ ὑπερτίμων τῶν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἀγαπητῶν ἡμῖν ἀδελφῶν καὶ συλλειτουργῶν, διασκεψάμενοι συνοδικῶς καὶ τὸν τρόπον ἐκζητήσαντες ὅπως ἥ τε κανονικὴ τάξις ἀλώβητος περὶ τὴν πνευματικὴν ἐξάρτησιν τῶν εἰρήμενων ἐκκλησιῶν τηρηθείη καὶ αὐταὶ δὲ ὡς οἰόν τε τελεσφόρου καὶ σωστικῆς ἐκκλησιαστικῆς προνοίας καὶ προστασίας διαρκῶς τυγχάνοιεν, ἔγνωμεν καὶ ὡρίσαμεν τῇ χάριτι καὶ εὐδοκίᾳ τοῦ Παναγίου καὶ Τελεταρχικοῦ Πνεύματος τὰ ἀκόλουθα: Ὥσπερ δηλονοῦν εἰς τὴν τοῦ βιοτικοῦ πολιτεύματος καιρικὴν χρείαν τοῦ θεοφρουρήτου Βασιλείου τῆς Ἑλλάδος ἀφορῶσα ἡ καθ’ ἡμᾶς Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἀπλέτῳ πόθῳ καὶ διαπύρῳ ἀγάπῃ τὸ αὐτοκέφαλον κανονικῶς ἐδωρήσατο πρότερον τῇ τοῦ Βασιλείου τούτου ἁγιωτάτῃ Ἐκκλησίᾳ καὶ ὑπὸ ἰδίαν κατέστησεν Ἐκκλησιαστικὴν ἀρχήν, τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, οὕτω καὶ νῦν διὰ τοὺς προεκτεθέντας λόγους, προνοοῦσα περὶ τῆς καλῆς διοικήσεως, ἐκχωρεῖ τῇ αὐτῇ Ἐκκλησίᾳ, ὡς θυγατρὶ πεφιλημένῃ καὶ τὸ ἐμπιστευόμενον αὐτῇ τάλαντον θεοφιλῶς πολλαπλασιάσαι δυναμένη ἐπ’ ἀγαθῷ τοῦ χριστωνύμου λαοῦ, καὶ τὸ κανονικὸν κυριαρχικὸν τῆς πνευματικῆς προστασίας καὶ ἐποπτείας δικαίωμα ἐπὶ πασῶν τῶν ἐν τῇ διασπορᾷ, ἔν τε Εὐρώπῃ καὶ Ἀμερικῇ καὶ ταῖς λοιπαῖς χώραις, ὀρθοδόξων ἑλληνικῶν ἐκκλησιῶν, πλὴν μόνης τῆς ὀρθοδόξου Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας Βενετίας, διὰ τοὺς ἰδιαιτέρους αὐτῆς ἱστορικοὺς δεσμοὺς μενούσης, ὡς καὶ πρότερον, ὑπὸ τὴν κανονικὴν ἐξάρτησιν τοῦ καθ’ ἡμᾶς Ἁγιωτάτου Πατριαρχικοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ὑπὸ τὴν πολιτικὴν δὲ προστασίαν τῆς Αὐτοῦ Μεγαλειότητος τοῦ Βασιλέως τῶν Ἑλλήνων, ἐκχωρεῖ δὲ αὐτὸ ὑπὸ τοὺς ἑξῆς ἐκκλησιαστικοὺς ὅρους. Α) Πρὸς πνευματικὴν ἐποπτείαν καὶ διακυβέρνησιν τῶν ἐκκλησιῶν τούτων διορίζεται ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀρχιερεύς, καθῆκον ἔχων τὴν τακτικήν, κατὰ καιροὺς ἐπίσκεψιν μιᾶς ἑκάστης τῶν ἐκκλησιῶν τούτων. Β) Ὁ πρὸς τὴν πνευματικὴν ταύτην ἐποπτείαν καὶ ἐπίσκεψιν τῶν εἰρήμενων ἐκκλησιῶν διοριζόμενος ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Ἀρχιερεύς, ὅστις δύναται εἶναι καὶ λαμβάνεσθαι καὶ ἐκ τῶν Ἀρχιερέων τοῦ καθ’ ἡμᾶς Ἁγιωτάτου Πατριαρχικοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ἀπολυόμενος ὑπ’ αὐτοῦ, ὀφείλει παραγίνεσθαι ἑκάστοτε εἰς Κωνσταντινούπολιν καὶ λαμβάνειν τὴν ἐπευλογίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, πρὸς δὲ καὶ τὸ διὰ τὰς ἐκκλησίας ταύτας Ἅγιον Μύρον. Γ) Ἐν πάσαις ταῖς ἱεραῖς ἐκκλησίαις ταύταις κατὰ τὴν θείαν λειτουργίαν ὀφείλει μνημονεύεσθαι ἐκφώνως τὸ ὄνομα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἐν τοῖς διπτύχοις κατὰ τὴν ἑξῆς τάξιν. Εἰ μὲν λειτουργεῖ ἀρχιερεύς, μνημονεύει οὗτος εἰς τὸ «Ἐν πρώτοις μνήσθητι» τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἑλλάδος, οἱ δὲ συλλειτουργουντες ἱερεῖς μνημονεύουσι τοῦ λειτουργοῦντος ἀρχιερέως καὶ ὁ διάκονος ἔξωθεν ἀπαγγέλλει τὸ ὄνομα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ἐκφωνῶν τὸ «(τοῦ δεῖνος) τοῦ Παναγιωτάτου καὶ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου πολλὰ τὰ ἔτη». Εἰ δὲ οὐκ ἔστι λειτουργὸς ἀρχιερεύς, τὸ μὲν μνημόσυνον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἑλλάδος γίνεται ὑπὸ τοῦ λειτουργοῦντος ἱερέως, ὁ δὲ Πατριαρχικὸς πολυχρονισμὸς ἐκφωνεῖται ἔξωθεν ὑπὸ τοῦ διακόνου. Εἰ δὲ καὶ διάκονος οὐκ ἔστι, τό τε μνημόσυνον καὶ τὸν Πατριαρχικὸν πολυχρονισμὸν ἐκφωνεῖ ἀπὸ τοῦ ἱεροῦ βήματος ὁ λειτουργῶν ἱερεὺς κατὰ τὴν ἀνωτέρω τάξιν. Δ) Ἑκάστης παροικίας ἐλευθέρας οὔσης ἐκλέγειν καὶ προσλαμβάνειν, ὥσπερ πρότερον, ὁθενδήποτε τοὺς ἱερεῖς αὐτῆς ἢ ζητεῖν αὐτοὺς παρὰ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀθηνῶν, ὁ κανονικὸς διορισμὸς πάντων τῶν ἱερέων τούτων ὀφείλει γίγνεσθαι ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Διὸ καὶ οἱ ὁθενδήποτε καὶ ἐξ οἱουδήποτε ἐκκλησιαστικοῦ κλίματος προσκαλούμενοι ὑπὸ τῶν παροικιῶν ἱερεῖς ὀφείλουσι, λαμβάνοντες ἀπολυτήριον ἀπὸ τῆς οἰκείας ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς, ἐφοδιάζεσθαι παρὰ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Βασιλείου διὰ τοῦ ἐγγράφου τοῦ διορισμου αὐτῶν. Ε) Πᾶσαι αἱ ἐν τῇ διασπορᾷ ἐκκλησίαι, εἰς ἔνδειξιν τῆς πρὸς τὴν καθ’ ἡμᾶς Μεγάλην τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν συναφείας καὶ ἑνότητος καὶ τῆς υἱϊκῆς αὐτῶν στοργῆς ὀφείλουσι καταβάλλειν κατ’ ἔτος ὑπὲρ τῶν ἀναγκῶν αὐτῆς ποσόν τι, ὁριζόμενον ὑφ’ ἑκάστης κατὰ τὴν ἰδίαν αὐτῆς προαίρεσιν. Ταῦτα οὕτω συνοδικῶς ἐν ἁγίῳ Πνεύματι ἀποφηνάμενοι καὶ ὁρίσαντες περὶ τῶν εἰρημένων ἐν τῇ διασπορᾷ ὀρθοδόξων Ἑλληνικῶν Ἐκκλησιῶν, εἰς μόνιμον ἀσφάλειαν αὐτῶν καὶ ἀπαρέγκλιτον τήρησιν κατοχυρούμεθα αὐτὰ διὰ τοῦ παρόντος ἡμετέρου Πατριαρχικοῦ καὶ Συνοδικοῦ Τόμου, οὗ ἀντίγραφον κατεστρώθη καὶ ἐν τῷ ἱερῷ κώδικι τῆς καθ’ ἡμᾶς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Ὁ δὲ Θεὸς πάσης χάριτος ὁ καλέσας ἡμᾶς εἰς τὴν αἰώνιον αὐτοῦ δόξαν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ἀδιάπτωτον μὲν καὶ ἀδιάσπαστον φυλάξαι πάντοτε ἐν τῇ Ἁγίᾳ αὐτοῦ Ἐκκλησίᾳ τὸν δεσμὸν τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἑνότητος, αὐτὸς δὲ καὶ τὰς εἰρημένας ἐν τῇ διασπορᾷ ὀρθοδόξους ἐκκλησίας καταρτίσαι, στηρίξαι, σθενώσαι, θεμελιώσαι ἐν τῇ πίστει καὶ τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ παραγγέλμασιν. Αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἐν ἔτει σωτηρίῳ ֽαϞη΄. Μαρτίου ιη΄ ἐπινεμήσεως ς΄.

Ἰωακείμ,

ἐλέῳ Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ῥώμης

καὶ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης.

Ανταπάντησις Πατριαρχική και Συνοδική 12/5/1904

ΑΝΤΑΠΑΝΤΗΣΙΣ

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΗ

12 - 5 - 1904

 (ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΕΩΣ)

Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς καὶ Πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Πατὴρ τῶν οἰκτιρμῶν καὶ Θεὸς πάσης παρακλήσεως, ὁ ἀείποτε πλούσιον ἐκχέων ἐφ’ ἡμᾶς τὸ ἔλεος αὐτοῦ, ὁ καὶ ἐπ’ ἐσχάτων τὴν μεγάλην καὶ παρήγορον ἐπιδαψιλευόμενος ἡμῖν τὴν χάριν, δέξασθαι καὶ ἐντυχεῖν τοῖς ποθεινοτάτοις καὶ τιμιωτάτοις ἡμῖν ἀδελφικοῖς γράμμασι τῶν ἁγιωτάτων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν, τοῦ τε Μακαριωτάτου καὶ Σεβασμιωτάτου Πατριάρχου τῆς ἁγίας Πόλεως Ἱε­ρουσαλὴμ καὶ πάσης Παλαιστίνης, καὶ τῶν Σεβασμιωτάτων Προέδρων τῶν τὰς ἀδελφὰς Αὐτοκεφάλους Ἐκκλησίας Ῥωσίας, Ἑλλάδος, Ῥουμανίας καὶ Σερβίας διοικουσῶν Ἱερῶν Συνόδων, καὶ τοῦ τὴν ἁγιωτάτην Ἐκκλησίαν Μαυροβουνίου θεοφιλῶς ποιμαίνοντος, τοῦ μὲν Μακαριωτάτου καὶ Σεβασμιωτάτου Πάπα καὶ Πατριάρχου τῆς μεγάλης Πόλεως Ἀλεξανδρείας καὶ πάσης γῆς Αἰγύπτου οὐκ οἴδαμέν πως ἀναβάλλοντος ἐς δεῦρο τὴν ἀπάντησιν, τῶν δὲ πραγμάτων τῆς κατὰ Ἀντιόχειαν Ἀποστολικῆς καὶ Πατριαρχικῆς Ἐκκλη­σίας καὶ τῆς ἐν Κύπρῳ ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς νέας Ἰουστινιανῆς δυσχεραινόντων τὴν πρὸς αὐτὰς ἐκκλησιαστικὴν διὰ γραμμάτων ἐπικοινωνίαν, ἐκεῖ μὲν κανονικῶν ἔνεκεν λόγων, ἐνταῦθα δὲ διὰ τὴν στέρησιν κανονικοῦ Ἀρχιε­πισκόπου καὶ Προέδρου.

Εγκύκλιος Πατριαρχική και Συνοδική 12/6/1902

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΗ

12 - 6 - 1902

 (ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΕΩΣ)

Τοῖς μακαριωτάτοις καὶ ἁγιωτάτοις Πατριάρχαις Ἀλεξανδρείας καὶ Ἱεροσολύμων καὶ ταῖς ἁγιωτάταις ἐν Χριστῷ ἀδελφαῖς Αὐτοκεφάλοις Ἐκκλησίαις ταῖς ἐν Κύπρῳ, Ῥωσίᾳ, Ἑλλάδι, Ῥουμανίᾳ, Σερβίᾳ καὶ Μαυροβουνίῳ.

Ἐν οἷς ἀντεπέστειλαν ἡμῖν τιμίοις εἰρηνικοῖς γράμμασιν οἱ ἁγιώτατοι πρόεδροι τῶν σεπτῶν Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἀποκριτικῶς πρὸς τὰ ἡμετέρα ἀγγελτήρια τῆς εὐδοκίᾳ Θεοῦ ἐκλογῆς ἡμῶν καὶ ἀναρρήσεως ἐπὶ τὸν ἁγιώτατον ἀποστολικὸν καὶ πατριαρχικὸν Οἰκουμενικὸν Θρόνον, γηθόσυνοι κατείδομεν τὸν παλαίτατον καὶ ἀδιάρρηκτον πνευματικὸν σύνδεσμον μετὰ πάσης σπουδῆς καὶ μετὰ ζέσεως ἀκμαίας ἐκδηλούμενον, ῥήματά τε εὐαγγελικῆς ἀγάπης πάνυ προθύμως ἐκφερόμενα καὶ εὐχὰς διαπύρους πρὸς Θεὸν ἀναπεμπομένας ὑπὲρ τῆς πρεσβυγενοῦς ταύτης ἁγίας καὶ Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, τῆς ἐν πίστει καὶ ἐλπίδι καὶ ἀγάπῃ προθυμότατης αὐτῶν ἀδελφῆς.

Τόμος Πατριαρχικός και Συνοδικός 1850

ΤΟΜΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΟΣ

ΤΗΣ

ΕΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΙ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

ΤΗΣ ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΕΙΣΗΣ ΕΝ ΕΤΕΙ ΑΠΟ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ

ΧΙΛΙΟΣΤΩ ΟΚΤΑΚΟΣΙΟΣΤΩ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΩ ΕΝ ΜΗΝΙ ΙΟΥΝΙΩ, ΙΝΔΙΚΤΙΩΝΟΣ Η'

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Εἰς τὸ ὄνομα

τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.

† Ὁ Δεσπότης τῶν ἁπάντων καὶ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἐν τῇ νυκτί, ᾗ παρεδίδοτο, διατιθέμενος τοῖς ἱεροῖς αὐτοῦ Μαθηταῖς καὶ Ἀποστόλοις τὴν κοινὴν αὐτοῦ καὶ χαρακτηριστικὴν τῶν χριστιανῶν ἐντολήν, τὴν πρὸς ἀλλήλους ἀγάπην, «οὐ δύναται», ἔφη, «τὸ κλῆμα καρπὸν φέρειν ἀφ’ ἑαυτοῦ, ἐὰν μὴ μείνῃ ἐν τῇ ἀμπέλῳ». Καὶ ἀντιλαμβανόμενος τῆς ἀνθρωπίνης ἀσθενείας, αὐτὸς πάλιν ὁ πάνσοφος διδάσκαλος ἡμῶν ἠρμήνευσε τρανῶς, ὅτι αὐτός ἐστιν ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή, εἰς ἣν ἐντέλλεται ἅπαντας ἡμᾶς μένειν· «Μείνατε ἐν ἐμοί». Ἐντεῦθεν ἐν τῷ χριστιανικῷ ὀρθοδόξῳ πληρώματι ἡ ὑμνουμένη ἐκείνη, καὶ τοσοῦτον φιλοτίμως σπουδαζομένη ὑπό τε τῶν θείων Ἀποστόλων καὶ τῶν σεπτῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καὶ καθ’ ἑκάστην ἐν ταῖς δεήσεσι τῶν πιστῶν θερμῶς ἐξαιτουμένη ἑνότης. «Μείνατε ἐν ἐμοί».

Πως ο Χριστιανός κινδυνεύει να γίνει υποκριτής

«Ἡ γνήσια χριστιανική ζωή εἶναι κατά τή φύση της ἀφανής, διακριτική, συνεσταλμένη, μυστική, καί ἐμβαθύνει διαρ­κῶς ἡ ἴδια στόν ἑαυτό της. Αὐτή ὅμως ἡ ἐσωτερική αὐτοαπόκρυψη, ἡ ἀναζήτηση τοῦ «κρυπτοῦ», ὅπου θά ἦταν δυνατόν νά προσευχηθεῖ στόν Πατέρα «ἐν τῷ κρυπτῷ» (Ματθ. 6,6), στήν πλειονότητα τῶν ἀρχαρίων τῆς πνευματικῆς ζωῆς ἐμφανίζεται ἐξωτερικά σέ ὅλη τή συμπεριφορά τους μέ τόν ἕνα ἤ τόν ἄλλο τρόπο. Ἡ συμπεριφορά αὐτή στήν ἀνόθευτη εὐσέβεια θά εἶναι πάντοτε εὐπρεπής, γι’ αὐτό καί σέ πολλούς διεγείρει θαυμασμό, πού αὐτοί ἐκδηλώνουν πρός τόν ἀθλητή τῆς εὐσεβείας. Ὁ τελευταῖος ἀκούοντας ἐπαίνους γιά τήν εὐλάβειά του, πρίν ἀκόμη νικήσει μέσα του τά πάθη, ὑποβάλλεται σέ μεγάλο πειρα­σμό καί ἀρχίζει τότε νά συμπεριφέρεται «εὐσεβῶς», ἀλλά πλέον μέ κενοδοξία. Σύν τῷ χρόνῳ, ὅταν ἡ χάρη τόν ἐγκαταλείψει ἐξαιτίας τῆς κενοδοξίας, θά ἐξακολουθεῖ νά συμπεριφέρεται ἐξωτερικά σάν νά ἦταν πραγματικά εὐσεβής, ἀλλά τότε ἐμφανίζεται σέ αὐτόν ἰδιαίτερη πνευματική πονηρία, γνωστή μέ τό ὄνομα ὑποκρισία. Αὐτή μέ τήν ἀνοησία της εἶναι τόσο ἀποκρουστική στούς ἀνθρώπους, ὥστε τούς ἀπωθεῖ ἀπό τήν πίστη».

«Βασίλειος ο Μέγας», τεύχ. 74, Απρ. - Ιούν. 2017

ΤΕΥΧΟΣ 74             ΤΡΙΠΟΛΙΣ           ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ  2017

Ἠ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καί οἱ Μυροφόρες Γυναῖκες

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι τό μεγαλύτερο γεγονός στόν κόσμο καί στήν ἱστορία. Οἱ πρῶτοι ἄνθρωποι, πού ἔλαβαν τό μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως καί τό μετέδωσαν στούς Μαθητές τοῦ Κυρίου καί στή συνέχεια σ’ ὅλο τόν κόσμο, ἦταν οἱ Μυροφόρες Γυναῖκες. Ἡ Ἐκκλησία μας τίς τιμᾶ τήν τρίτη Κυριακή «ἀπό τοῦ Πάχα», τήν «Κυριακή τῶν Μυροφόρων».

Μυροφόρες ὀνομάζονται οἱ γυναῖκες πού, ὅσο ζοῦσε ὁ Χριστός, ἦταν μαθήτριές του καί ἔμειναν μαζί μέ τήν Παναγία κατά τή Σταύρωση, θρήνησαν μαζί της, κι ὅταν ὅλοι οἱ ἄλλοι εἶχαν κρυφτεῖ, αὐτές θέλησαν νά μυρώσουν τό Σῶμα Του, μέ τόν τρόπο πού συνήθιζαν ἐκεῖνα τά χρόνια. Ἀγόρασαν, λοιπόν, ἀκριβά ἀρώματα (μύρα) καί πῆγαν ξημερώματα Κυριακῆς στόν Τάφο τοῦ Ἰησοῦ νά τόν μυρώσουν.

Ἔτσι, ὄχι μόνο ἔμαθαν πρῶτες ὅτι ἀναστήθηκε ὁ Χριστός, ἀλλά καί πρῶτες εἶδαν καί προσκύνησαν τόν ἀναστάντα Κύριο, σάν μιά μορφή ἐπιβράβευσης γιά τήν πίστη καί τήν ἀνδρεία τους κατά τά θεῖα Πάθη.

«Βασίλειος ο Μέγας», τεύχ. 73, Ιαν. - Μαρτ. 2017

ΤΕΥΧΟΣ 73       ΤΡΙΠΟΛΙΣ       ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΜΑΡΤΙΟΣ  2017

Τό βιβλίο τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μαντινείας καί Κυνουρίας κ.κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ «Ὁ Μητροπολιτικός Ἱ. Ναός τοῦ Ἁγίου Βασιλείου Τριπόλεως»

Σταθμό στήν ἱστορία τοῦ Μητροπολιτικοῦ μας Ναοῦ ἀποτελεῖ ἡ ἔκδοση τοῦ νέου βιβλίου τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου μας κ.κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, μέ τίτλο «Ὁ Μητροπολιτικός Ἱερός Ναός τοῦ Ἁγίου Βασιλείου Τριπόλεως». Ἀφιερώνουμε τό τεῦχος αὐτό τοῦ ἐντύπου μας στήν ἔκδοση τοῦ πολύτιμου αὐτοῦ βιβλίου, πού εἶναι προϊόν μακρᾶς καί ἐπίπονης μελέτης τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου μας, καί στήν παρουσίασή του, πού ἔγινε στόν Μητροπολιτικό μας Ναό, παρουσίᾳ τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ, τήν Κυριακή 15/1/2017 τό ἀπόγευμα. Ἡ ἐκδήλωση διοργανώθηκε, ὑπό τήν αἰγίδα τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας καί τοῦ Φιλοτεχνικοῦ Ὁμίλου Τριπόλεως. Παρέστησαν ἐπίσης οἱ Σεβ. Μητροπολίτες Πατρῶν κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ καί Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὄρους καί Ἀρδαμερίου κ.κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ, κληρικοί καί λαϊκοί, ἄρχοντες τοῦ τόπου καί ἐκπρόσωποι τοπικῶν Φορέων καί Συλλόγων.

Πρόγραμμα Δεκαπενταυγούστου Πελάγους

Πρόγραμμα Εξομολογήσεων