Η ψυχή μετά τον θάνατο

Η ΔΙ’ ΑΓΓΕΛΟΥ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΤΟΥ ΑΒΒΑ ΜΑΚΑΡΙΟΥ

«Περί
ἀπoκρύφων καί ἀρρήτων μυστηρίων καί περί Μνημοσύνων
τῶν κεκοιμημένων»

(ΚΕΙΜΕΝΟ)

Πορευομένου ποτέ τοῦ Ἀββᾶ Μακαρίου ἐν τῇ ἐρήμῳ ἠκολούθησεν αὐτῷ Ἄγγελος Κυρίου καί λέγει τῷ Γέροντι· «Εὐλόγησον, πάτερ ἅγιε». Ὁ δέ Γέρων στοχαζόμενος ὅτι εἶναι μοναχός ἀπό τήν ἔρημον, εἶπε πρός αὐτόν· «Ὁ Θεός συγχωρήσοι σε, τέκνον». Περιπατήσαντες λοιπόν ὀλίγον διάστημα, ἐστοχάσθη ὁ Ἀββᾶς τήν θεωρίαν καί τό σχῆμα αὐτοῦ καί λέγει αὐτῷ· «Βλέπω σε, τέκνον, καί ἐξίσταμαι εἰς τήν θαυμαστήν θεωρίαν σου καί στοχάζομαι μήπως καί δέν εἶσαι ἄνθρωπος καί ὁρκίζω σε εἰς τόν Θεόν νά μοί εἴπῃς τήν ἀλήθειαν». Τότε ποιήσας ὁ Ἄγγελος τῷ Ἀββᾷ Μακαρίῳ μετάνοιαν, λέγει·

«Εὐλόγησον, πάτερ. Ἐγώ, καθώς βλέπεις, δέν εἶμαι ἄνθρωπος, ἀλλά Ἄγγελος, καί ἦλθον νά σέ διδάξω μυστήρια, ἐκεῖνα τά ὁποῖα δέν ἠξεύρεις καί ἐπιθυμεῖς νά μάθῃς. Λοιπόν ἐρώτησόν με εἴ τι θέλεις καί ἐγώ σοι ἀποκρίνομαι».

Τότε ὁ Γέρων, ποιήσας τῷ Ἀγγέλῳ μετάνοιαν, λέγει· «Εὐχαριστῶ σοι, Κύριε, ὅτι ἔπεμψάς μοι ὁδηγόν, ἵνα διδάξῃ με ἐκεῖνα ὅπου δέν ἠξεύρω καί ἐπιθυμῶ νά μάθω, ἀπόκρυφα καί ἄρρητα μυστήρια».

Συνοδικόν Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου

ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ

ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ Ζ΄ ΣΥΝΟΔΟΥ

ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΠΡΟΟΙΜΙΟΝ

Εὐλόγησον, Πάτερ.

Ἐποφειλομένη πρὸς Θεὸν ἐτήσιος εὐχαριστία καθ’ ἣν ἡμέραν ἀπε­λά­βο­μεν τὴν τοῦ Θεοῦ ἐκκλησίαν σὺν ἀποδείξει τῶν τῆς εὐσεβείας δογ­μάτων καὶ καταστροφῇ τῶν τῆς κακίας δυσσεβημάτων.

(ΚΥΡΙΩΣ ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ)

Προφητικαῖς ἑπόμενοι ῥήσεσιν ἀποστολικαῖς τε παραινέσεσιν εἴκοντες καὶ εὐαγγελικαῖς ἱστορίαις στοιχούμενοι, τῶν ἐγκαινίων τὴν ἡμέ­ραν ἑορ­τάζομεν.  Ἡσαΐας μὲν γάρ φησιν ἐγκαινίζεσθαι νήσους πρὸς τὸν Θεόν, τὰς ἐξ ἐθνῶν ὑπαινιττόμενος ἐκκλησίας· εἶεν δ’ ἂν ἐκκλησίαι, οὐχ αἱ τῶν ναῶν ἁπλῶς οἰκοδομαὶ καὶ φαιδρότητες, ἀλλὰ τῶν ἐν αὐταῖς εὐ­σε­βούντων τὸ πλήρωμα, καὶ οἷς ἐκεῖνοι τὸ θεῖον ὕμνοις καὶ δοξολογίαις θε­ραπεύουσιν.  Ὁ δὲ ἀπόστολος, αὐτὸ τοῦτο παραινῶν, «ἐν καινότητι ζωῆς περιπατῆσαι» διακελεύεται καὶ «εἴ τις ἐν Χριστῷ καινὴ κτί­σις» ἀνα­και­νίζεσθαι. Τὰ δέ γε κυριακὰ λό­για τὴν προφητικὴν δεικνύντα κα­τά­στα­σιν, «ἐγένετο, φησίν, τὰ ἐγκαίνια ἐν Ἰεροσολύμοις καὶ χειμὼν ἦν», εἴτε νοητὸς καθ’ ὃν τὸ τῶν Ἰουδαίων ἔθνος κατὰ τοῦ κοινοῦ Σωτῆρος τὰς τῆς μιαι­φο­νί­ας ἐκίνει καταιγίδας καὶ τὸν τάραχον, εἴτε καὶ ὁ τὰς σωμα­τικὰς αἰσθήσεις τῇ τοῦ ἀέρος ἐπὶ τὸ κρυ­μῶ­δες παραλυπῶν μεταβολῇ. Γέγονε γὰρ δή, γέ­γονε καὶ καθ’ ἡμᾶς χει­μὼν οὐχ ὁ τυχών, ἀλλ’ ὁ τῷ ὄντι τῆς μεγάλης κακίας ἐκχέων τὴν ὠμότητα, ἀλλ’ ἤνθησεν ἡμῖν τῶν χαρίτων τοῦ Θεοῦ τὸ πρω­το­καίριον ἔαρ, ἐν ᾧ καὶ τὴν εὐχαριστήριον τῶν ἐπ’ ἀγαθοῖς θερισμὸν τῷ Θεῷ συνελη­λύθα­μεν ποι­ή­σασθαι, ὡς ἂν φαίημεν ψαλ­μι­κώτερον· «θέρος καὶ ἔαρ σὺ ἔπλασας αὐτά, μνήσθητι ταύτης».  Καὶ γὰρ τοὺς ὀνειδίσαντας Κύ­ριον ἐχθροὺς καὶ τὴν τούτου ἁγίαν προσ­κύνησιν ἐν ἁγίαις εἰκόσιν ἐξατι­μώ­σαντας ἐπαρθέντας τε καὶ ὑψωθέντας τοῖς δυσ­σε­βήμασι, κατέρραξεν αὐ­τοὺς ὁ τῶν θαυμασίων Θεὸς καὶ τὸ τῆς ἀπο­στα­σίας φρύαγμα κατηδάφισεν, οὐδὲ παρεῖδε τὴν φωνὴν τῶν βοών­των πρὸς αὐτόν· «μνήσθητι, Κύριε, τοῦ ὀνειδισμοῦ τῶν δούλων σου, οὗ ὑπέ­σχον ἐν τῷ κόλπῳ μου πολλῶν ἐθνῶν· οὗ ὠνείδισαν οἱ ἐχθροί σου, Κύριε, οὗ ὠνεί­δισαν τὸ ἀντάλλαγμα τοῦ χρι­στοῦ σου». Ἀντάλλαγμα δ’ ἂν εἶεν τοῦ Χριστοῦ οἱ τῷ θα­νάτῳ αὐτοῦ ἐξα­γορασθέντες καὶ πεπιστευκότες αὐτῷ διά τε λόγων ἀνα­κη­ρύξεως καὶ εἰκονικῆς ἀνατυπώσεως, δι’ ὧν τὸ μέγα τῆς οἰ­κονομίας ἔργον τοῖς λε­λυ­τρωμένοις ἐπιγινώσκεται, διὰ Σταυροῦ τε καὶ τῶν πρὸ τοῦ Σταυ­ροῦ καὶ μετὰ τὸν Σταυρὸν παθῶν τε καὶ θαυ­μά­των αὐτοῦ· ἐξ ὧν καὶ ἡ τῶν αὐτοῦ παθημάτων μίμησις εἰς ἀποστόλους, ἐκεῖθέν τε εἰς μάρτυρας δια­βαίνει, καὶ δι’ αὐτῶν μέχρις ὁμολογητῶν καὶ ἀσκητῶν κά­τεισι.

Θείος Λίβελλος Πίστεως Γ΄ Εψηφισμένου Επισκόπου

ΘΕΙΟΣ ΛΙΒΕΛΛΟΣ Γ΄ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΥΠΟ

ΕΦΗΨΙΣΜΕΝΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ

ΑΝΑΓΙΝΩΣΚΟΜΕΝΟΣ

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΝ ΑΥΤΟΥ

Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, πατέρα, παντοκράτορα, ποιητὴν οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὁρατῶν τε πάντων καὶ ἀοράτων· ἄναρχον μὲν καὶ ἀγέννητον καὶ ἀναίτιον, ἀρχὴν δὲ φυσικὴν καὶ αἰτίαν Υἱοῦ καὶ Πνεύματος. Πιστεύω καὶ εἰς τὸν μονογενῆ αὐτοῦ Υἱόν, ἀῤῥεύστως καὶ ἀχρόνως ἐξ αὐ­τοῦ γεννηθέντα, ὁμοούσιον αὐτῷ, δι’ οὗ τὰ πάντα ἐγένετο. Πιστεύω καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, τὸ ἐξ αὐτοῦ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον καὶ συνδοξαζόμενον, ὡς συναΐδιον καὶ σύνθρονον καὶ ὁμοούσιον καὶ ὁμόδοξον καὶ τῆς κτίσεως δημιουργόν. Πιστεύω τὸν ἕνα τῆς αὐτῆς ὑπερουσίου καὶ ζωαρχικῆς Τριάδος, τὸν μονογενῆ Λόγον, κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν δι’ ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμῶν σωτηρίαν, σαρκωθῆναι ἐκ Πνεύματος ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς παρθένου ἐνανθρωπῆσαι, τουτέστι τέλειον ἄνθρωπον γενέσθαι, μένοντα Θεόν, καὶ μηδὲν μεταβαλόντα τῆς θείας οὐ­σίας, διὰ τὴν πρὸς τὴν σάρκα κοινωνίαν, ἢ ἀλλοιώσαντα· ἀλλ’ ἄνευ τροπῆς προσειληφότα τὸν ἄνθρωπον, ἐν αὐτῷ τὸ πάθος καὶ τὸν σταυρὸν ὑπομεῖναι, παντὸς πάθους, κατὰ τὴν θείαν φύσιν, ἐλεύθερον· καὶ ἀναστῆναι τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐκ τῶν νεκρῶν, καὶ εἰς τοὺς οὐρανοὺς ἀνεληλυθότα, ἐκ δεξιῶν καθίσαι τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός. Πιστεύω καὶ τὰς περὶ Θεοῦ καὶ τῶν θείων παραδόσεις τε καὶ ἐξηγήσεις τῆς μιᾶς Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Ὁμολογῶ ἓν βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν, καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ἔτι δὲ τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Λόγου μίαν ὑπόστασιν ὁμολογῶ, καὶ ἕνα πιστεύω τὸν αὐτὸν καὶ κηρύττω Χριστόν, ἐν δυσὶ μετὰ τὴν ἐνανθρώπησιν καὶ θελήσεσι καὶ φύσεσι, τὰ ἐν οἷς καὶ ἐξ ὧν πέφυκε σώζοντα· ἀκολούθως δὲ καὶ δύο θελήματα πρεσβεύω, τῆς ἑκάστης φύσεως τὸ ἴδιον θέλημα καὶ τὴν ἰδίαν σῳζούσης ἐνέργειαν. Προσκυνητής εἰμι σχετικῶς, ἀλλ’ οὐ λατρευτικῶς τῶν θείων καὶ σεπτῶν εἰκόνων, αὐτοῦ τε τοῦ Χριστοῦ, καὶ τῆς πανάγνου Θεομήτορος, καὶ πάντων τῶν Ἁγίων, καὶ ἐπὶ τὰ πρωτότυπα τὴν πρὸς ταύτας διαβιβάζω τιμήν· τοὺς δὲ ἄλλως ἢ οὕτω φρονοῦντας, ὡς ἀλλοτριόφρονας ἀποβάλλομαι. Ἀναθεματίζω Ἄρειον καὶ τοὺς σὺν αὐτῷ σύμφρονας καὶ κοινοὺς τῆς αὐτοῦ μανιώδους κακοδοξίας, Μακεδόνιον καὶ τοὺς περὶ αὐτόν, καλῶς ὀνομασθέντας Πνευματομάχους, ὡσαύτως Νεστόριον καὶ τοὺς λοιποὺς αἱρεσιάρχας καὶ τοὺς τού­των ὁμόφρονας ἀποβάλλομαι καὶ ἀναθεματίζω, καὶ τρανῶς ἀνακηρύττω μεγίστῃ φωνῇ: πᾶσι τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα· ὅλοις τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα. Τὴν δὲ δέσποιναν ἡμῶν, τὴν Θεοτό­κον Μαρίαν, κυρίως καὶ ἀληθῶς ὁμολογῶ καὶ κηρύττω ὡς τεκοῦσαν σαρκὶ τὸν ἕνα τῆς Τριάδος, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἡμῶν, ἥτις γενείη μοι βοηθός, σκέπη καὶ ἀντίληψις πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ:

Ἰω. Καρμίρη, Τά Δογματικά καί Συμβολικά Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας,

τ. Ι, ἔκδ. β΄, ἐν Ἀθήναις 1960 σ. 295-296 καὶ

Εὐχολόγιον τὸ Μέγα τῆς κατὰ Ἀνατολὰς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας,

ἔκδ. Ἀστήρ, Ἀθῆναι 1992, σ. 173-175.

Θείος Λίβελλος Πίστεως Β΄ Εψηφισμένου Επισκόπου

ΘΕΙΟΣ ΛΙΒΕΛΛΟΣ Β'  ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΥΠΟ

ΕΦΗΨΙΣΜΕΝΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ

ΑΝΑΓΙΝΩΣΚΟΜΕΝΟΣ

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΝ ΑΥΤΟΥ

Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, ἐν τρισὶ προσώποις μεριζόμενον, Πατέρα φημὶ καὶ Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα· μεριζόμενον λέγω, κατὰ τὸν τῆς ἰδιότητος λόγον, ἀμέριστον δέ, κατὰ τὴν οὐ­σίαν· καὶ ὅλη Τριὰς ἡ αὐτή, καὶ ὅλη Μονὰς ἡ αὐτή· Μονάς, κατὰ τὴν οὐσίαν καὶ φύσιν καὶ μορφήν· Τριάς, κατὰ τὴν ἰδιότητα καὶ ὀνομασίαν· ὀνομάζεται γάρ, ὁ μὲν Πατήρ, ὁ δὲ Υἱός, τὸ δὲ Ἅγιον Πνεῦμα. Ὁ Πατὴρ ἀγέννητος καὶ ἄναρχος· οὐ γάρ ἐστιν αὐτοῦ τι πρεσβύτερον· ἦν γὰρ ἐκεῖνος, καὶ πάντως ἦν Θεός· ἄναρχος δέ, ὅτι μὴ ἔκ τινος ἔχει τὸ εἶναι, ἢ ἐξ ἑαυτοῦ. Πι­στεύω δέ, ὅτι ὁ Πατὴρ αἰτία ἐστὶν Υἱοῦ καὶ Πνεύματος, τοῦ μὲν Υἱοῦ γεννητῶς, τοῦ δὲ Ἁγίου Πνεύματος ἐκπορευτῶς, μηδεμιᾶς διαστάσεως μηδὲ ἀλλοτριώσεως ἐν τούτοις θεωρουμένης, ἢ μόνον τῆς διαφορᾶς τῶν ὑποστατικῶν ἰδιωμάτων· ὅτι ὁ μὲν Πατὴρ γεννᾷ τὸν Υἱὸν καὶ προβάλλει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον· ὁ δὲ Υἱὸς γεννᾶται ἐκ μόνου τοῦ Πατρός· καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐκπορεύε­ται ἐκ τοῦ Πατρός. Καὶ οὕτω μίαν ἀρχὴν πρεσβεύω, καὶ ἓν αἴτιον ἐπιγινώσκω, τὸν Πατέρα, Υἱοῦ καὶ Πνεύματος. 

Εκδρομή στην Τήνο (30-31 / 7 2017)

Θείος Λίβελλος Πίστεως Α΄ Εψηφισμένου Επισκόπου

ΘΕΙΟΣ ΛΙΒΕΛΛΟΣ Α΄ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΥΠΟ

ΕΦΗΨΙΣΜΕΝΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ

ΑΝΑΓΙΝΩΣΚΟΜΕΝΟΣ

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΝ ΑΥΤΟΥ

(Δεῖνα) ἐλέῳ Θεοῦ ἐψηφισμένος Μητροπολίτης (ἢ Ἐπίσκοπος) τῆς ἁγιωτάτης Μητροπόλεως (ἢ Ἐπισκοπῆς) ... οἰκείᾳ χειρὶ προέταξα.

Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, πατέρα, παντοκράτορα, ποιητὴν οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὁρατῶν τε πάντων καὶ ἀοράτων. Καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὸν μονογενῆ, τὸν ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα πρὸ πάντων τῶν αἰώνων· φῶς ἐκ φωτός, Θεὸν ἀληθινὸν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, γεννηθέντα οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῷ Πατρί, δι’ οὗ τὰ πάντα ἐγένετο. Τὸν δι’ ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν καὶ σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου καὶ ἐνανθρωπήσαντα. Σταυρωθέντα τε ὑπὲρ ἡμῶν ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου καὶ παθόντα καὶ ταφέντα. Καὶ ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ κατὰ τὰς Γραφάς. Καὶ ἀνελθόντα εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ καθεζόμενον ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός. Καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς, οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος. Καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, τὸ κύριον, τὸ ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον, τὸ σὺν Πατρὶ καὶ Υἱῷ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον, τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν Προφητῶν. Εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν. Ὁμολογῶ ἓν βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν. Καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ἀμήν[1].

Εκ της Θ. Λειτουργίας του Μ. Βασιλείου Αναφορά και Ευχαί

ΕΚ ΤΗΣ

ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

ΑΝΑΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΥΧΑΙ

Εὐχὴ Κατηχουμένων.

Κύριε, ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐν οὐρανοῖς κατοικῶν, καὶ ἐπιβλέπων ἐπὶ πάντα τὰ ἔργα σου, ἐπίβλεψον ἐπὶ τοὺς δούλους σου τοὺς Κατηχουμένους, τοὺς ὑποκεκλικότας τοὺς ἑαυτῶν αὐχένας ἐνώπιόν σου, καὶ δὸς αὐτοῖς τὸν ἐλαφρὸν ζυγόν σου· ποίησον αὐτοὺς μέλη τίμια τῆς ἁγίας σου Ἐκκλησίας, καὶ καταξίωσον αὐτοὺς τοῦ λουτροῦ τῆς παλιγγενεσίας, τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν, καὶ τοῦ ἐνδύματος τῆς ἀφθαρσίας, εἰς ἐπίγνωσιν σοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Ἵνα καὶ αὐτοὶ σὺν ἡμῖν δοξάζωσι τὸ πάντιμον, καὶ μεγαλοπρεπὲς ὄνομά σου, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Η Θεία Λειτουργία της Ορθοδόξου Εκκλησίας

Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΗΤΟΙ

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Κατὰ τὴν ἔκδοσιν

τοῦ Καθηγητοῦ Ἰωάννου Καρμίρη[1]

Λειτουργοῦντος ἑνὸς Ἱερέως μετὰ Διακόνου, ἢ καὶ χοροστατοῦντος Ἀρχιερέως (Ἐπι­σκόπου, Ἀρχιεπισκόπου, Μητροπολίτου ἢ Πατριάρχου), ὁ Διάκονος ἐξέρχεται ἐκ τοῦ ἱεροῦ Βή­ματος, καὶ λαβὼν εὐλογίαν παρὰ τοῦ Ἱερέως, ἢ παρὰ τοῦ Ἀρχιερέως (ἐὰν χοροστατεῖ τοιοῦτος), καὶ προσκυνήσας τρίς, λέγει[2]:

Εὐλόγησον, δέσποτα.

Ὁ δὲ Ἱερεὺς λέγει ἐκφώνως, ὑψῶν ἅμα τὸ Εὐαγγέλιον καὶ ποιῶν τύπον σταυροῦ:

Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία τοῦ Πατρός, καὶ τοῦ Υἱοῦ, καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Οἱ χοροὶ μετὰ τοῦ λαοῦ ψάλλουσιν: Ἀμήν.

Εἶτα ὁ Διάκονος λέγει τὰ Εἰρηνικά, ψαλλόντων τῶν δύο χορῶν ἐναλλὰξ μετὰ τοῦ λαοῦ τό, Κύριε, ἐλέησον μετὰ πᾶσαν δέησιν. Εἰ δὲ οὐκ ἔστι Διάκονος συλλειτουργῶν, ἅπαντα τὰ τοῦ Διακόνου, πλὴν τοῦ Εὐλόγησον δέσποτα, ἐκφωνεῖ ἔσωθεν τοῦ Βήματος ὁ Ἱερεύς.

Εἰρηνικά, ἢ μεγάλη Συναπτή.

Τό ιδεολογικό περιεχόμενο του νέου Προγράμματος των Θρησκευτικών

ΤΕΥΧΟΣ 99            ΤΡΙΠΟΛΙΣ             ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2017

ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ

ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Ἡ συνεχιζόμενη ἐπικαιρότητα τοῦ θέματος

Στό πρόβλημα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καί στό νέο περιεχόμενό του ἔχουμε ἀναφερθεῖ πολλές φορές στό ἔντυπό μας. Ὡστόσο, τό θέμα συνεχίζει νά βρίσκεται στό ἐπίκεντρο τοῦ ἐνδιαφέροντος καί αὐτές τίς μέρες διεξάγεται ἕνας ἀγώνας ἐναντίον τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καί μιᾶς μερίδας «ἐκσυγχρονιστῶν» Θεολόγων, πού ἐπιχειροῦν νά μεταβάλλουν ριζικά τό περιεχόμενο καί τή μέθοδο διδασκαλίας τοῦ μαθήματος. Πρωτοστάτες τοῦ ἀγῶνα εἶναι ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία ἔχει ὁδηγηθεῖ σέ ἕνα εἶδος διαλόγου μέ τό Ὑπουργεῖο Παιδείας, καί ἡ Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων (Π.Ε.Θ.), ἡ ὁποία ἐκπροσωπεῖ τή συντριπτική πλειοψηφία τῶν Θεολόγων, πού διδάσκουν τό μάθημα στά ἑλληνικά σχολεῖα.