Δήλωσις περί Ουνίας Διορθοδόξου Επιτροπής Διαλόγου (12/12/1990)

ΔΗΛΩΣΙΣ

ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ

ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΑΙ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

(ΠΕΡΙ ΟΥΝΙΑΣ)

ΦΑΝΑΡΙΟΝ, 12 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1990

1. Οἱ ἐν τῷ Θεολογικῷ Διαλόγῳ μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν Ὀρθοδόξου καὶ Ρωμαιοκαθολικῆς ἀντιπρόσωποι τῶν Ἐκκλη­σιῶν Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας, Ρωσσίας, Σερβίας, Ρουμανίας, Γεωργίας, Ἑλλάδος, Πολωνίας, Τσεχο­σλοβακίας καὶ Φιλλανδίας, συνελθόντες ἐν Φαναρίῳ εἰς ἔκτα­κτον Σύσκεψιν, κατόπιν προσκλήσεως τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κυρίου κυρίου Δημητρίου, ἀνταποκριθέντος ἐν τῇ συντονιστικῇ εὐθύνῃ Αὐτοῦ, εἰς τὴν σχετικὴν παράκλησιν τῶν μετασχόντων εἰς τὴν ἐν Frei­sing Μικτὴν Ἐπιτροπὴν Ὀρθοδόξων ἀντιπροσώπων, καὶ ὑπὸ τὴν προεδρίαν τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος κυρίου Βαρθολομαίου, εἰδικῶς πρὸς τοῦτο παρακληθέντος, καὶ παρουσίᾳ τῶν μελῶν δύο Συνοδικῶν ἐν Φαναρίῳ Ἐπιτροπῶν, τῆς ἐπὶ τῶν Διορθοδόξων Ζητημάτων καὶ τῆς ἐπὶ τοῦ Διαλόγου μετὰ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, συνεσκέφθημεν ἐκτενῶς ἐπὶ διήμερον (11-12 Δεκεμβρίου 1990) ἐπὶ τοῦ ὀξυτάτου καταστάντος προβλήματος τῆς Οὐνίας εἰς τὰς διαφό­ρους χώρας τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης, πρὸς ἀκριβεστέραν ἐκτίμησιν τῆς δημιουργηθείσης ἐκρύθμου καταστάσεως καὶ λῆψιν κοινῆς ἀποφάσεως ὡς πρὸς τὴν στάσιν ἡμῶν ἔναντι τοῦ πρὸ δεκαετίας ἀρξαμένου Θεολογικοῦ Διαλόγου.

Δήλωσις περί Ουνίας ΣΤ΄ Μικτής Επιτροπής Διαλόγου (15/6/1990)

ΔΗΛΩΣΙΣ

ΣΤ΄ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΜΙΚΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ

ΜΕΤΑΞΥ

ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

[ΠΕΡΙ ΟΥΝΙΑΣ]

FREISING (ΜΟΝΑΧΟΝ), 6-15 ΙΟΥΝΙΟΥ 1990

1. Ἡ ὁλομέλεια τῆς Διεθνοῦς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς ὑπὸ τὴν συμπροεδρίαν τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας Στυλιανοῦ καὶ τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Edward Idris Cassidy, Προέδρου τοῦ Ποντιφικοῦ Συμβουλίου διὰ τὴν προώθησιν τῆς Χριστιανι­κῆς Ἑνότητος, συνῆλθεν ἀπὸ 6ης μέχρι 15ης Ἰουνίου 1990 ἐν Freising, ἐν τῷ οἴκῳ Kardinal - Dopfner - Haus, ὅπου ἔτυχε τῆς γενναιοδώρου φιλοξενίας τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Μονάχου καὶ Freising, Καρδιναλίου Freidrich Wetter.

Σώμα και ψυχή επί του ανθρώπου

Διάγραμμα – Περίληψη

Θέματος Ε' τοῦ Θεολογικοῦ Προγράμματος «Ὀρθοδοξία καί Ζωή»

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας,

περιόδου ΙΒ', ἔτους 2017-2018.

Ὁ ἄνθρωπος ὡς ψυχοσωματική ἑνότητα: Ἡ Βιβλική διήγηση γιά τή δημιουργία ὑπονοεῖ σαφῶς τό «δισύνθετον» ἤ τό «συναμφότερον» τοῦ ἀνθρώπου: ἄνθρωπος = σῶμα + ψυχή. Οὔτε ἡ ψυχή χωρίς τό σῶμα, οὔτε τό σῶμα χωρίς τήν ψυχή εἶναι ἄνθρωπος. Ὁ θάνατος, ὡς μέγιστο κακό, διχοτομεῖ (οὐσιαστικά, καταργεῖ) τόν ἄνθρωπο, ἡ δέ κατάλυση αὐτοῦ τοῦ κακοῦ καί ἡ ἀποκατάσταση τοῦ ἀνθρώπου στήν ὁλότητά του θά γίνει μέ τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν πρό τῆς Δευτέρας Παρουσίας. Βιβλικές ἐκφράσεις πού εὐνοοῦν τό «τρισύνθετον» τοῦ ἀνθρώπου (σῶμα, ψυχή, πνεῦμα), ἀναφέρονται εἴτε στίς δύο βασικές δυνάμεις τῆς ψυχῆς («λογική» καί «νοερά»), εἴτε στή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ζωοποιεῖ καί τό σῶμα καί τήν ψυχή. Ὡς δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ, τό σῶμα καί ἡ ψυχή ἔχουν ἀρχή, ἀλλά τό μέν σῶμα ἔχει ἀρχή καί τέλος, ἡ δέ ψυχή ἔχει ἀρχή καί (κατά χάριν) δέν ἔχει τέλος. Μεταξύ σώματος καί ψυχῆς ὑπάρχει στενώτατος («φυσικώτατος») δεσμός καί ἀλληλεπίδραση: ἡ ψυχή μετέχει σέ ὅ,τι συμβαίνει στό σῶμα καί τό σῶμα σέ ὅ,τι συμβαίνει στήν ψυχή. Ὡστόσο, ἀπό τά δύο συστατικά τοῦ ἀνθρώπου ὑπερτερεῖ σαφῶς ἡ ψυχή.

Έκθεσις περί Ουνίας Μικτής Υποεπιτροπής Διαλόγου (31/1/1990)

ΕΚΘΕΣΙΣ

ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΜΙΚΤΗΣ ΥΠΟΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗΝ

ΤΩΝ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΡΥΘΜΟΥ

ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΧΕΤΙΚΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΟΥΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟΥ

ΒΙΕΝΝΗ, 26-31 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1990

Συμφώνως πρός τάς ὁδηγίας, αἱ ὁποῖαι εἶχον δοθῇ ὑπό τῆς Διεθνοῦς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς ἐπί τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου με­ταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν Ὀρθοδόξου καί Ρωμαιοκαθολικῆς, μία Μικτή Ὑποεπιτροπή ἀνέλαβε νά μελετήσῃ τό θέμα τῶν μετά τῆς Ρώμης ἡνωμένων Ἐκκλησιῶν ἀνατολικοῦ ρυθμοῦ καί τά σχετικά προβλήματα τῆς Οὐνίας καί τοῦ προσηλυτισμοῦ.

Ἡ Ὑποεπιτροπή αὐτή συνῆλθε εἰς πρώτην σύσκεψιν ἐν Βιέννῃ ἀπό 26ης ἕως 31ης Ἰανουαρίου, ὑπό τήν κοινήν συμπροεδρίαν τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας Στυλιανοῦ καί τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Edward Cassidy, προέδρου τοῦ Ποντιφικοῦ Συμβουλίου διά τήν προώθησιν τῆς Ἑνότητος τῶν Χριστιανῶν.

Μήνυμα επί τη 40ετηρίδι του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (28/7/1988)

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

ΜΗΝΥΜΑ

ΕΠΙ ΤΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΤΑΕΤΗΡΙΔΙ ΤΟΥ Π.Σ.Ε.

28 ΙΟΥΛΙΟΥ 1988

Δόξαν καὶ αἶνον ἀναπέμπομεν τῷ ἐν Τριάδι Θεῷ, τῷ καταξιώσαντι ἡμᾶς ὅπως αἰσίως ἑορτάσωμεν κατὰ τὸ τρέχον σωτήριον ἔτος τὴν τεσσαρακοστὴν ἐπέτειον ἀπὸ τῆς ἱδρύσεως τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν. Ὁ Ἀποστολικὸς καὶ Πατριαρχικὸς Οἰκουμενικὸς Θρόνος τῆς Κωνσταντινουπόλεως χαίρει ἰδιαιτέρως καὶ ἀγάλλεται ἐπὶ τῇ ἐπετείῳ ταύτῃ, θεωρῶν τὴν πρὸ τεσσαρακονταετίας ἐν Ἀμστελλοδάμῳ σύστασιν τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, τὴν θεσμικὴν ταύτην ἔκφρασιν τῆς συγχρόνου Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, ὡς ὑλοποίησιν τῶν ἑαυτοῦ ὁραματισμῶν καὶ πραγματοποίησιν τῆς, διὰ τῆς Συνοδικῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920, διατυπωθείσης προτάσεως αὐτοῦ περὶ συστάσεως μιᾶς «Κοινωνίας Ἐκκλησιῶν», ἀποσκοπούσης εἰς τὴν συνάφειαν, τὴν συνεργασίαν καὶ τήν, δι’ ἔργων ἀλληλεγγύης, προσέγγισιν τῶν ἀνὰ τὸν κόσμον Ἐκκλησιῶν καὶ Ὁμολογιῶν, μὲ ἀπώτερον σκοπὸν τὴν ἑνό­τητα αὐτῶν ὑπὸ ἕνα Ποιμένα, τὸν Χριστόν.

Σχέδιο Διαλόγου Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών (1/6/1980)

Α΄ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ

ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΜΙΚΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ

ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΑΙ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

«ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ

ΜΕΤΑΞΥ

ΤΗΣ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»

ΠΑΤΜΟΣ - ΡΟΔΟΣ  1 ΙΟΥΝΙΟΥ 1980

Ι. Σκοπός τοῦ Διαλόγου:

Ὁ σκοπός τοῦ Διαλόγου μεταξύ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς καί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ἀποκατάσταση τῆς πλήρους κοινωνίας μεταξύ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν. Ἡ κοινωνία, μέ βάση τήν ἑνότητα τῆς πίστεως σύμφωνα πρός τήν κοινή ἐμπειρία καί τήν παράδοση τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας, θά βρεῖ τήν ἔκφρασή της στήν κοινή ἑορτή τῆς θείας Εὐχαριστίας.

II. Μέθοδος τοῦ Διαλόγου:

Δεδομένου ὅτι αὐτός εἶναι ὁ σκοπός τοῦ Διαλόγου μεταξύ τῆς Ὀρθόδοξης καί τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, ἡ καλύτερη μέθοδος γιά τήν προσέγγιση καί τή συζήτηση τῶν διαφόρων προβλημάτων θά πρέπει νά περιλαμβάνει τά ἀκόλουθα στοιχεῖα:

Δήλωσις της Ορθοδόξου Αντιπροσωπείας εἰς τό Συνέδριον του Ναϊρόμπι (1975)

ΔΗΛΩΣΙΣ

ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑΣ

ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ Ε' ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

ΤΟΥ «ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ»

ΝΑΪΡΟΜΠΙ ΚΕΝΥΑ 1975

Μία κοινὴ Δήλωσις ἁπασῶν τῶν ἐν τῇ Ε΄ Γενικῇ Συνελεύσει τοῦ ΙΙΣΕ Ἀνατολικῶν Ὀρθοδόξων Ἀντιπροσωπειῶν ἐπὶ μιᾶς καθορι­σμένης ἡμέρας δι’ ἕνα κοινὸν ἑορτασμὸν τοῦ Πάσχα, Ναϊρόμπι, Κένυα (1975).

Ἡμεῖς οἱ ἐν τῇ Πέμπτῃ Συνελεύσει παρόντες ἀντιπρόσωποι τῶν Ἀνατολικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν - μελῶν τοῦ Παγκοσμίου Συμ­βουλίου Ἐκκλησιῶν, ἐκφράζοντες τὴν ὁμόφωνον ἀπόφασιν τῶν ἡμετέρων Ἐκκλησιῶν, συσκεφθέντες δὲ καὶ ἐν Ναϊρόμπι ἐπὶ τοῦ θέματος τῆς σταθερᾶς ἡμερομηνίας πρὸς κοινὸν ἑορτασμὸν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ὑπὸ πάντων τῶν Χριστιανῶν, δηλοῦμεν:

Καταστατικόν Λειτουργίας «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών» (1975)

ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ

«ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ»

ΝΑΪΡΟΜΠΙ ΚΕΝΥΑ 1975

Ι. Βάσις

Τὸ Παγκόσμιον Συμβούλιον τῶν Ἐκκλησιῶν εἶναι κοινωνία τῶν Ἐκκλησιῶν, αἵτινες ὁμολογοῦσι τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν ὡς Θεὸν καὶ Σωτῆρα κατὰ τὰς Γραφάς, καὶ κατ’ ἀκολουθίαν ἐπιζητοῦσιν ἐκπληρῶσαι ἀπὸ κοινοῦ τὴν κοινὴν αὐτῶν κλῆσιν πρὸς δόξαν τοῦ ἑνὸς Θεοῦ, Πατρός, Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος.

ΙΙ. Μέλη

Αἱ Ἐκκλησίαι ἐκεῖναι θὰ ἐκλέγωνται ὡς μέλη τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν, αἵτινες δηλοῦσιν ὅτι δέχονται τὴν βάσιν, ἐφ’ ἧς στηρίζεται τὸ Συμβούλιον, καὶ ἱκανοποιοῦσι τοιαῦτα κριτήρια, ὁποῖα διαγράφουσιν ἡ Συνέλευσις καὶ ἡ Κεντρικὴ Ἐπιτροπή. Ἡ ἐκλογὴ τῶν μελῶν θὰ γίνηται διὰ ψηφοφορίας τῶν δύο τρίτων τῶν μελῶν Ἐκκλησιῶν, τῶν ἀντιπροσωπευομένων ἐν τῇ Συνελεύσει, ἑκάστης Ἐκ­κλησίας - μέλους ἐχούσης μίαν ψῆφον. Οἱαδήτις αἴτησις πρὸς ἀπόκτησιν τοῦ δικαιώματος τούτου μεταξὺ τῶν συγκροτήσεων τῶν Συνελεύσεων, δύναται νὰ ἐξετασθῇ ὑπὸ τῆς Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς· ἐὰν ἡ αἴτησις ὑποστηρίζηται ὑπὸ τῆς πλειοψηφίας τῶν δύο τρίτων τῶν παρόντων μελῶν τῆς Ἐπιτροπῆς, ἡ πρᾶξις αὕτη δέον νὰ ἀνακοινωθῇ πρὸς τὰς Ἐκκλη­σίας - μέλη τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν, καὶ ἐὰν δὲν προβληθῇ ἔνστασις τοῦ ἑνὸς τρίτου καὶ πλέον τῶν μελῶν Ἐκκλησιῶν ἐντὸς ἑξαμήνου, ὁ αἰτῶν θὰ ἀνακηρύσσηται ἐκλεγείς.

Οι Βιβλικές εκφράσεις «κατ’ εικόνα» και «καθ’ ομοίωσιν»

Διάγραμμα – Περίληψη

Θέματος Δ' τοῦ Θεολογικοῦ Προγράμματος «Ὀρθοδοξία καί Ζωή»

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας,

περιόδου ΙΒ', ἔτους 2017-2018.

Ἡ «εἰκών» τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο: Ἡ κατ’ ἐξοχήν διαφορά τοῦ ἀνθρώπου ἀπό κάθε ἄλλο ὁρατό δημιούργημα ἔγκειται στήν «κατ’ εἰκόνα» καί «καθ’ ὁμοίωσιν» Θεοῦ δημιουργία του. Κατά τούς Πατέρες, τό «κατ’ εἰκόνα» δηλώνει κάποια δεδομένη, σχετική καί περιορισμένη βέβαια, ὁμοιότητα μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου: ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι «εἰκών» τοῦ Θεοῦ («εἰκών τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου» εἶναι μόνο ὁ Υἱός καί Λόγος Του, Κολ. 1,15), ἀλλά «κατ’ εἰκόνα» ποίημά Του. Βασικά στοιχεῖα τοῦ «κατ’ εἰκόνα» εἶναι: α) τό «αὐτεξούσιον» καί β) τό «νοερόν».