«Αγ. Γραφή, Εκκλησία, Παράδοση» 2023-4: Ο Κύριος και ο πλούσιος νέος

 

Διάγραμμα – Περίληψη Θέματος Δ' τοῦ Προγράμματος Μελέτης καί Ἑρμηνείας τῆς Ἁγίας Γραφῆς «Ἁγία Γραφή, Ἐκκλησία καί Παράδοση», περιόδου Α', ἔτους 2023-2024. 

Κείμενο Εὐαγγελίου: «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ πειράζων αὐτὸν καὶ λέγων· Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; 19 Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Τί μὲ λέγεις ἀγαθόν; Οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς, ὁ Θεός. 20 Τάς ἐντολὰς οἶδᾳς· μὴ μοιχεύσης, μὴ φονεύσῃς, μὴ κλέψης, μὴ ψευδομαρτυρήσῃς, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου. 21. Ὁ δὲ εἶπε· Ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου. 22 Ἀκούσας δὲ ταῦτα ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· Ἔτι ἕν σοι λείπει· πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι. 23 Ὁ δὲ ἀκούσας ταῦτα περίλυπος ἐγένετο· ἦν γὰρ πλούσιος σφόδρα. 24 Ἰδών δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς περίλυπον γενόμενον εἶπέ· πως δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. 25 Εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ῥαφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν. 26 Εἶπον δὲ οἱ ἀκούσαντες· Καὶ τὶς δύναται σωθῆναι; 27 Ὁ δὲ εἶπε· Τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν» (Λουκ. 18, 18-27).

«Αγ. Γραφή, Εκκλησία, Παράδοση» 2023-4: Η Παραβολή του άφρονος πλουσίου

 

Διάγραμμα – Περίληψη Θέματος Γ' τοῦ Προγράμματος Μελέτης καί Ἑρμηνείας τῆς Ἁγίας Γραφῆς «Ἁγία Γραφή, Ἐκκλησία καί Παράδοση», περιόδου Α', ἔτους 2023-2024. 

Κείμενο Εὐαγγελίου: «Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· Ἀνθρώπου τινὸς πλουσίου εὐφόρησεν ἡ χώρα· 17 καὶ διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ λέγων· Τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου; 18 Καὶ εἶπε· Τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γεννήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου, 19 καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου. 20 Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· Ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται; 21 Οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ, καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν. Ταῦτα λέγων ἐφώνει· Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω» (Λουκ. 12, 16-21).

«Το μυστήριο του Χριστού» 2023-4: Η Αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο

 

Διάγραμμα – Περίληψη Θέματος Β' τοῦ Προγράμματος Ὀρθόδοξης Κατήχησης «Τό μυστήριο τοῦ Χριστοῦ», περιόδου Α', ἔτους 2023-2024. 

Εἰσαγωγικά: Ὁ Χριστός εἶναι τό κέντρο τῆς πίστεως καί τῆς ζωῆς μας. Εἶναι ἡ μοναδική «ὁδός» τῆς σωτηρίας μας: «Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία· οὐδέ γάρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πραξ. 4,12). Ὁλόκληρη ἡ ζωή Του εἶναι μυστήριο (ἀνατρέπει τά δεδομένα τῆς φύσεως). Ὁ Χριστός εἶναι τό θεῖο πρόσωπο, πού εἰσέρχεται στόν κόσμο καί στήν ἱστορία καί ἀνατρέπει τά δεδομένα της. Γι’ αὐτό μποροῦμε νά ὁμιλοῦμε γιά «μυστήριο τοῦ Χριστοῦ». Ὁ Χριστός, κατά τή διαβεβαίωσή Του, εἶναι ἡ μόνη «ὁδός» πρός τόν Πατέρα (Ἰω. 14,6), δηλ. εἶναι ὁ μόνος τρόπος νά γνωρίσουμε τόν Θεό: ὁ Θεός γνωρίζεται μόνο μέσω τοῦ Χριστοῦ.

«Αγ. Γραφή, Εκκλησία, Παράδοση» 2023-4: Η Παραβολή του Καλού Σαμαρείτη

 

Διάγραμμα – Περίληψη Θέματος Β' τοῦ Προγράμματος Μελέτης καί Ἑρμηνείας τῆς Ἁγίας Γραφῆς «Ἁγία Γραφή, Ἐκκλησία καί Παράδοση», περιόδου Α', ἔτους 2023-2024. 

Κείμενο Εὐαγγελίου: «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, νομικός τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ πειράζων αὐτὸν καὶ λέγων· Διδάσκαλε, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; 26 Ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· Ἐν τῷ νόμῳ τί γέγραπται; Πῶς ἀναγινώσκεις; 27 Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καὶ τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν· 28 Εἶπε δὲ αὐτῷ· Ὀρθῶς ἀπεκρίθης· τοῦτο ποίει καὶ ζήσῃ. 29 Ὁ δὲ θέλων δικαιοῦν ἑαυτὸν εἶπε πρὸς τὸν Ἰησοῦν· Καὶ τίς ἐστί μου πλησίον; 30 Ὑπολαβὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· Ἄνθρωπός τις κατέβαινεν ἀπὸ Ἱερουσαλὴμ εἰς Ἱεριχώ, καὶ λῃσταῖς περιέπεσεν· οἳ καὶ ἐκδύσαντες αὐτὸν καὶ πληγὰς ἐπιθέντες ἀπῆλθον ἀφέντες ἡμιθανῆ τυγχάνοντα. 31 Κατὰ συγκυρίαν δὲ ἱερεύς τις κατέβαινεν ἐν τῇ ὁδῷ ἐκείνῃ, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἀντιπαρῆλθεν. 32 Ὁμοίως δὲ καὶ λευΐτης γενόμενος κατὰ τὸν τόπον, ἐλθὼν καὶ ἰδὼν ἀντιπαρῆλθε. 33 Σαμαρείτης δέ τις ὁδεύων ἦλθε κατ᾿ αὐτόν, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἐσπλαγχνίσθη, 34 καὶ προσελθὼν κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ ἐπιχέων ἔλαιον καὶ οἶνον, ἐπιβιβάσας δὲ αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἴδιον κτῆνος ἤγαγεν αὐτὸν εἰς πανδοχεῖον καὶ ἐπεμελήθη αὐτοῦ· 35 καὶ ἐπὶ τὴν αὔριον ἐξελθών, ἐκβαλὼν δύο δηνάρια ἔδωκε τῷ πανδοχεῖ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἐπιμελήθητι αὐτοῦ, καὶ ὅ,τι ἂν προσδαπανήσῃς, ἐγὼ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι. 36 Τίς οὖν τούτων τῶν τριῶν πλησίον δοκεῖ σοι γεγονέναι τοῦ ἐμπεσόντος εἰς τοὺς λῃστάς; 37 Ὁ δὲ εἶπεν· Ὁ ποιήσας τὸ ἔλεος μετ᾿ αὐτοῦ. Εἶπεν οὖν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως» (Λουκ. 10, 25-37).

«Το μυστήριο του Χριστού» 2023-4: Εισαγωγή στο μυστήριο του Χριστοῦ

 

Διάγραμμα – Περίληψη Θέματος Α' τοῦ Προγράμματος Ὀρθόδοξης Κατήχησης «Τό μυστήριο τοῦ Χριστοῦ», περιόδου Α', ἔτους 2023-2024. 

Εἰσαγωγικά: Ἕνα νέο Πρόγραμμα ἀπό μιά Ὀρθόδοξη πρωτοβουλία ἐντός τῆς Ἐκκλησίας. Κάθε πρωτοβουλία ὀφείλει νά ὑπηρετεῖ τόν ἔσχατο σκοπό τῆς Ἐκκλησίας, τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Σωτηρία εἶναι ἡ αἰώνια καί ἀληθινή ζωή, ἡ μετά τοῦ Θεοῦ κοινωνία. Σκοπός τοῦ Προγράμματος ἡ διακονία αὐτοῦ τοῦ σκοποῦ. Σ’ αὐτόν μᾶς καθοδηγοῦν κάποια ἱερά κείμενα, ὅπως ἡ Ἁγία Γραφή, οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί κάθε κείμενο πού γράφεται μέ τήν πνοή τοῦ Ἁγ. Πνεύματος. Μᾶς ὁδηγοῦν, ὅμως, ἐκεῖ καί κάποια κείμενα, πού ὑπομνηματίζουν ἤ ἀναλύουν ἤ ἀναπτύσσουν τέτοια θεόπνευστα κείμενα. Μιά ὡραιότατη πρόσφατη ἔκδοση εἶναι «Τό Μυστήριον τοῦ Χριστοῦ», μέ προέλευση ἀπό τόν σύγχρονο Ὀρθόδοξο Μοναχισμό (Ἅγιο Ὄρος 2022).

«Αγ. Γραφή, Εκκλησία, Παράδοση» 2023-4: Εισαγωγή στο νέο Πρόγραμμα

 

Διάγραμμα – Περίληψη Θέματος Α΄ τοῦ Προγράμματος Μελέτης καί Ἑρμηνείας τῆς Ἁγίας Γραφῆς «Ἁγία Γραφή, Ἐκκλησία καί Παράδοση», περιόδου Α΄, ἔτους 2023-2024. 

Τό νέο Πρόγραμμα: Ἕνα νέο Πρόγραμμα στό πλαίσιο τοῦ διδακτικοῦ ἔργου τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας. Ἐκκλησία καί σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ διδασκαλία, ὡς προϋπόθεση τῆς σωτηρίας. Ἀπό ποῦ ἡ (ἤ ἀπό ποιά) διδασκαλία; Ἀπό τήν Ἀποκάλυψη, ἀπ’ ὅσα ἀπεκάλυψε ὁ Θεός: α) διά τῶν Προφητῶν Του στήν Π. Διαθήκη, β) διά τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου Του στήν Καινή καί γ) διά τῶν Ἁγίων Του (Πατέρων) στήν Ἐκκλησία. Ἡ Ἁγία Γραφή, πρώτη «πηγή» τῆς Ἀποκαλύψεως καί ἀφετηρία κάθε διδασκαλίας. Κάθε ἄλλη ἐκκλησιαστική διδασκαλία ὀφείλει νά εἶναι Βιβλική. Ἡ Βίβλος ἐμπεριέχει τό Εὐαγγέλιο ἤ μᾶλλον ταυτίζεται μέ τό Εὐαγγέλιο. «Εὐαγγέλιο»: ἡ χαρμόσυνη ἀγγελία γιά τήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Βασιλείας Του καί γιά τήν παρουσία τους ἀνάμεσά μας («ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ἡμῶν ἐστί», Λουκ. 17,21). Παλαιά Διαθήκη εἶναι τό ἐπαγγελλόμενο Εὐαγγέλιο, Καινή εἶναι τό ἐκπληρούμενο ἤ ἐκπληρωμένο Εὐαγγέλιο καί Παράδοση εἶναι τό ἑρμηνευόμενο Εὐαγγέλιο. Ἄνευ τοῦ Εὐαγγελίου δέν ὑπάρχει σωτηρία: Κήρυγμα - πίστη - Βάπτισμα - ἐφαρμοσμένο Εὐαγγέλιο - σωτηρία. Ἡ σημερινή κατάσταση: ἄγνοια τοῦ Εὐαγγελίου, ἄγνοια τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἄγνοια τῶν πηγῶν, ἀκατήχητο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἀποτέλεσμα: μᾶς διαφεύγουν τά οὐσιώδη καί ἀποτυγχάνουμε («ἁμαρτάνομεν») τοῦ προορισμοῦ μας (τῆς κοινωνίας μέ τόν Θεό καί τῆς σωτηρίας μας), ἐγλωβιζόμεθα στό «ἐνθάδε» (στά ἐδῶ, στά κοσμικά καί ἀνθρώπινα), ζοῦμε χωρίς νόημα, ἡ ζωή μας γίνεται ἀνούσια. Ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὡς μέθοδος γιά τήν ὑπέρβαση τῆς καταστρεπτικῆς ἄγνοιας. Ἡ Ἐκκλησία προτρέπει στή συνεχῆ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἰδιωτικά καί ἀπό κοινοῦ. Δέν λέγει «πίστευε καί μή ἐρεῦνα»!

Παράδεισος και Κόλαση εντός και εκτός της Ορθοδοξίας

 

ΤΕΥΧΟΣ 123            ΤΡΙΠΟΛΗ            ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2023

 ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΚΑΙ ΚΟΛΑΣΗ

ΕΚΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ 

Παρεκκλίσεις ἀπό τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου 

Μέ τό θέμα τῆς μετά θάνατον ζωῆς, μέ τό ὁποῖο ἀσχοληθήκαμε στό προηγούμενο τεῦχος τοῦ ἐντύπου μας, σχετίζεται ἄμεσα καί τό περί Παραδείσου καί Κολάσεως. Ὑπάρχει, ὄντως, Παράδεισος καί Κόλαση; Κι ἄν ὑπάρχουν, τί ἀκριβῶς εἶναι οἱ δύο αὐτές καταστάσεις; Καί ἐδῶ συναντᾶμε συνήθως πολλές παρανοήσεις, παρεκκλίσεις ἀπό τήν ἀλήθεια, πεπλανημένες ἀπόψεις καί θεωρήσεις, πού προκαλοῦν τήν ἀποστροφή πολλῶν ἀπό τή Χριστιανική πίστη.

Γιά παράδειγμα, ὁλόκληρη ἡ δυτική παράδοση τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ θεώρησε τό Πῦρ τῆς Κολάσεως, πού ἀναφέρεται στά ἱερά Εὐαγγέλια, ὡς κτιστό. Μίλησε γιά αἰσθητές φλόγες, γιά καζάνια μέ πίσσα πού βράζουν καί γιά ἄλλα παρόμοια ἐπινοήματα. Στό πλαίσιο τῶν ἀντιλήψεών της περί ἁμαρτίας καί κρίσεως, ὁ Θεός ἐμφανίζεται νά κατασκευάζει ἕνα αἰσθητό (κτιστό) πῦρ, προκειμένου νά τιμωρήσει μέ αὐτό τόν ἄνθρωπο (ἤ καί τόν διάβολο) γιά τήν ἁμαρτία του, ἐπειδή ἀκριβῶς ἐκλαμβάνει τήν κάθε ἁμαρτία ὡς προσβολή πρός τό Πρόσωπό Του. Τό Πῦρ τῆς Κολάσεως θεωρεῖται ὄργανο τιμωρίας στά χέρια τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος φαίνεται νά κυριαρχεῖται ἀπό ἀνθρώπινα πάθη καί νά ἀναζητᾶ «ἱκανοποίηση» (ἐκδίκηση!) γιά τήν προσβολή πού ὑπέστη. Ἡ ἀντίληψη ὅτι τό Πῦρ αὐτό εἶναι κτιστό, κληροδοτήθηκε καί στόν Προτεσταντισμό καί ὑπόκειται στίς ἀντιλήψεις του γιά τά ἔσχατα, ἀκόμη καί ὅταν δέν διατυπώνεται μέ σαφήνεια.

Η μετά θάνατον ζωή στην Ορθόδοξη Παράδοση

 

ΤΕΥΧΟΣ 122         ΤΡΙΠΟΛΗ        ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΜΑΡΤΙΟΣ 2023

 Η ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΖΩΗ

ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ 

Ἕνα συνεχῶς ἀναδυόμενο ἐρώτημα 

Τό ἐρώτημα γιά τό ἄν ὑπάρχει ἤ ὄχι μετά θάνατον ζωή ἀνήκει στά μεγάλα ἐρωτήματα, πού ἀπασχολοῦν τόν ἄνθρωπο διαχρονικά, τά λεγόμενα «ὑπαρξιακά». Πράγματι, ὅλοι σέ κάποια στιγμή, ἀργά ἤ γρήγορα, συνειδητά ἤ ἀσυνείδητα, ἀντιμετωπίζουμε αὐτό τό ἐρώτημα, λαμβάνοντας μιά θέση, θετική ἤ ἀρνητική. Βέβαια, στήν ἐποχή μας ἡ πίστη στή μετά θάνατον ζωή, ἤ ἀκόμη καί τό ἐνδιαφέρον γι’ αὐτήν, ἔχουν μειωθεῖ. Αὐτό ὀφείλεται κυρίως στό ὅτι ὁ πολιτισμός μας, ὁ λεγόμενος «δυτικός πολιτισμός», πού κυριαρχεῖ στό μεγαλύτερο μέρος τοῦ κόσμου καί πηγάζει ἀπό τίς ἀρχές τῆς Ἀναγέννησης καί τοῦ Διαφωτισμοῦ, ἔστρεψε τήν προσοχή τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τό «ἐπέκεινα» (τό πέρα ἀπό τίς αἰσθήσεις μας) στό «ἐνθάδε» (στό ὁρατό, στό ἄμεσα ἀντιληπτό, στό πλησίον μας) ἤ ἀπέρριψε ἐντελῶς τήν ὕπαρξη τοῦ «ἐπέκεινα», ἐντός τοῦ ὁποίου νοεῖται ὁ Θεός, ἡ μετά θάνατον ζωή καί, γενικά, ἡ ἀόρατη δημιουργία τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι στή Δύση (κυρίως στήν Εὐρώπη) εἶναι σχετικά ὑψηλά τά ποσοστά τῶν ἀθέων, τῶν ἀθρήσκων, τῶν θρησκευτικά ἀδιαφόρων, τῶν ἀρνητῶν τοῦ Χριστιανισμοῦ, τῶν ἐκκοσμικευμένων. Κατά μιά ἀφελή ἄποψη, ὁ «πεφωτισμένος» ἄνθρωπος τῆς Νεοτερικῆς ἤ Μετανεοτερικῆς ἐποχῆς μας, μέ τή θεοποιημένη λογική καί τό ἀλαζονικό φρόνημα, ἀρνεῖται νά δεχθεῖ ὅτι μπορεῖ νά ὑπάρχουν πραγματικότητες πού δέν εἶναι ἀντιληπτές ἀπό τίς αἰσθήσεις μας καί, φυσικά, δυσκολεύεται πολύ νά πιστέψει στή συνέχιση τῆς ζωῆς μετά τόν θάνατο, κατάστασης πού θεωρεῖται «ὑπέρ λόγον» καί «ὑπέρ αἴσθησιν».

Η Ορθόδοξη Εκκλησία και η καύση των νεκρών

 

ΤΕΥΧΟΣ 121      ΤΡΙΠΟΛΙΣ     ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ - ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2022 

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Η ΚΑΥΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ 

Σύντομο ἱστορικό τοῦ προβλήματος 

Τό ζήτημα τῆς καύσης τῶν νεκρῶν ἐξακολουθεῖ νά διχάζει πολλούς στή χώρα μας, παρά τό γεγονός ὅτι θεωρεῖται σήμερα λελυμένο, τόσο ἐκ μέρους τῆς Πολιτείας, ὅσο καί ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ μέν Πολιτεία ἐπιτρέπει πλέον καί νομικά τήν καύση τοῦ σώματος μετά τόν θάνατο σέ ὅσους τό ἐπιθυμοῦν, ἡ δέ Ἐκκλησία ἐμμένει σταθερά στήν παραδοσιακή ἄποψη ὅτι ἡ καύση τῶν νεκρῶν δέν εἶναι ἐπιτρεπτή στά μέλη της, τούς Ὀρθοδόξους πιστούς. Γιά τήν ἀκρίβεια, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέχεται ὅτι δέν ὑπάρχουν «νεκροί», ἀλλά «κεκοιμημένοι», πού ἀναμένουν τήν ἀφύπνισή τους στή μελλοντική ἀνάσταση τῶν σωμάτων. Ὡστόσο, θεωρήσαμε σκόπιμο νά ἀσχοληθοῦμε μέ τό θέμα ἐπειδή, α) κάποιες χριστιανικές ὁμολογίες καί αἱρέσεις ἀποδέχονται τήν καύση τῶν νεκρῶν, θεωρώντάς την πράξη σύμφωνη μέ τή χριστιανική Παράδοση καί β) κάποιοι Ὀρθόδοξοι πιστοί ἐπιλέγουν τήν πράξη αὐτή, εἴτε ἀπό ἄγνοια, εἴτε ἀπό λανθασμένη ἐκτίμηση, θέλοντας ὅμως νά παραμένουν μέλη τῆς Ἐκκλησίας, νά ψάλλεται ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία τους, νά τελοῦνται τά Μνημόσυνά τους κ.λπ. Εἶναι εὐνόητο, ὅτι ἡ θέση τῆς Ἐκκλησίας ὡς πρός τό ζήτημα αὐτό ἀφορᾶ στά μέλη της καί σέ καμμία περίπτωση δέν ἀποβλέπει στό νά ἐκβιάσει τίς ἀπόψεις ἄλλων συνανθρώπων μας, ἀθέων, ἑτεροθρήσκων, ἑτεροδόξων κ.λπ., τήν ἐλευθερία γνώμης τῶν ὁποίων σέβεται ἀπόλυτα.

«Βασίλειος ο Μέγας», τεύχ. 97, Ιαν. - Μαρτ. 2023

 

ΤΕΥΧΟΣ 97          ΤΡΙΠΟΛΙΣ         ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΜΑΡΤΙΟΣ 2023 

Ὁ Μέγας Βασίλειος. Φωστήρας καί Διδάσκαλος τῆς Οἰκουμένης 

Στήν ἀπαρχή κάθε Νέου Ἔτους ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τή μνήμη τοῦ ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Ἀρχιεπισκόπου Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας, ἑνός τῶν κορυφαίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί Διδασκάλου τῆς Οἰκουμένης. Ἡ ζωή καί τό ἔργο του εἶναι, γενικά, γνωστά: Καταγόταν ἀπό ἐπιφανῆ καί πλούσια οἰκογένεια τῆς Καππαδοκίας, μέ ἰσχυρές πνευματικές καταβολές καί μέ βαθειές ρίζες στήν ἐκκλησιαστική Παράδοση. Σπούδασε στά σημαντικότερα κέντρα τῆς ἐποχῆς του, τοῦ δ΄ μ.Χ. αἰ., στήν Καισάρεια, στήν Κωνσταντινούπολη, στήν Ἀθήνα, ὅλες σχέδον τίς ἐπιστῆμες, ἀπό φιλοσοφία μέχρι ἰατρική καί θετικές ἐπιστῆμες. Ὡστόσο, ἐπέλεξε νά ἀφιερωθεῖ ὁλοκληρωτικά στόν Χριστό: ἔγινε πρῶτα μοναχός καί ἀσκητής, ἔπειτα Πρεσβύτερος τῆς Ἐκκλησίας καί, τέλος, Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης στήν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας. Ἐκοιμήθη σέ ἡλικία μόλις 49 ἐτῶν, ἀφήνοντας πλουσιότατο πνευματικό, θεολογικό, συγγραφικό, ἀσκητικό, ἐκκλησιαστικό καί κοινωνικό ἔργο. Ὀνομάστηκε «μέγας» ἐνόσῳ ἀκόμη ζοῦσε, καί μέχρι σήμερα ἐξακολουθεῖ νά διδάσκει κάθε γενεά Χριστιανῶν μέ τά συγγράμματά του, μέ τό ἔργο του καί μέ τό παράδειγμά του.