γαπητοί φίλοι,

Σς καλωσορίζω στό προσωπικό μου ἱστολόγιο καί σς εχομαι καλή περιήγηση. Σ’ ατό θά βρετε κείμενα θεολογικο καί πνευματικο περιεχομένου, πως κείμενα ναφερόμενα στήν πίστη καί Παράδοση τς κκλησίας, ντιαιρετικά κείμενα, κείμενα πνευματικς οκοδομς, κείμενα ναφερόμενα σέ προβληματισμούς καί ναζητήσεις τς ποχς μας καί, γενικά, διάφορα στοιχεα πό τήν πίστη καί ζωή τς ρθόδοξης κκλησίας.

Εχομαι τά κείμενα ατά καί κάθε νάρτηση σ’ ατό τό ἱστολόγιο νά φανον χρήσιμα σέ σους νδιαφέρονται, νά προβληματίσουν θετικά, νά φυπνίσουν καί νά οκοδομήσουν πνευματικά.

ελογία καί Χάρις το Κυρίου νά εναι πάντοτε μαζί σας.

Μετά τιμς καί γάπης.

π. Σωτήριος θανασούλιας

φημέριος Μητροπολιτικο ερο Ναο γίου Βασιλείου Τριπόλεως.

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

Συνοδικὴ Επιστολὴ Β΄ Οικουμενικής Συνόδου (382 μ.Χ.)


ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
ΤΗΣ ΕΝ ΚΩΝ/ΠΟΛΕΙ Β' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
(382 μ.Χ.)
ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΝ ΡΩΜΗ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ

Κυρίοις τιμιωτάτοις κα ελαβεστάτοις δελφος κα συλλειτουργος, Δαμάσ, μβροσί, Βρίττωνι, Οαλεριαν, χολί, νεμί, Βασιλεί, κα τος λοιπος γίοις πισκόποις τος συνεληλυθόσιν ν τ μεγαλοπόλει Ρώμ, γία Σύνοδος τν ρθοδόξων πισκόπων τν συνεληλυθότων ν τ μεγαλοπόλει Κωνσταντινουπόλει, ν Κυρί χαίρειν.
Τ μν ς γνοοσαν διδάσκειν τν μετέραν ελάβειαν κα διηγε­σθαι τν παθημάτων τ πλθος τν παχθέντων μν παρ τς τν ρεια­νν δυναστείας, περιττν σως. Οτε γρ οτω πάρεργον τ καθ’ μς κρίνειν τν μετέραν γούμεθα θεοσέβειαν ς δεσθαι το μαθεν τατα ος χρν συναλγεν, οτε τοιοτοί τινες ο περισχόντες μς χειμνες ς λανθάνειν π σμικρότητος· τε χρόνος τν διωγμν νεαρός, ναυλον τι φυλάττων τν μνήμην ο τος πεπονθόσι μόνον, λλ κα τος δι’ γάπην τ τν πεπονθότων οκειουμένοις. Χθς γρ ς επεν τι κα πρώην ο μν τν τς ξορίας λυθέντες δεσμν ες τς αυτν κκλησίας δι μυ­ρίων πανήκασι θλίψεων, τν δ κα τελειωθέντων ν τας ξορίαις πανε­κομίσθη τ λείψανα. 

Τινς δ κα μετ τν τς ξορίας πάνοδον, τι βρά­ζοντι τ τν αρετικν περιπεσόντες θυμ, πικρότερα τν π τς λλο­τρίας π τς οκείας πέμειναν, λίθοις παρ’ ατν τελειωθέντες κατ τν μακάριον Στέφανον· λλοι διαφόροις καταξανθέντες ακίαις τι τ στίγμα­τα το Χριστο κα τος μώλωπας ν τ σώματι περιφέρουσι. Χρημάτων δ ζημίας κα προστιμήσεις πόλεων, κα τς τν καθ’ να δημεύσεις κα συσκευς κα βρεις κα δεσμωτήρια τίς ν ξαριθμήσασθαι δύναιτο; Πσαι γρ ντως φ’ μς α θλίψεις πληθύνθησαν πρ ριθμόν, σως μν πε δίκας μαρτημάτων τίνομεν, σως δ κα το φι­λάνθρωπου Θεο δι το πλήθους τν παθημάτων μς γυμνάζοντος. Τούτων μν ον τ Θε χάρις, ς κα δι τοσούτων θλι­ψεων τος αυτο δούλους παίδευσε, κα κατ τ πλθος τν οκτιρμν ατο πάλιν ξήγαγεν μς ες ναψυχήν. μν δ μακρς μν δει σχολς, κα πολλο χρόνου κα πόνου, πρς τν τν κκλησιν πανορθσιν, ν’ σπερ κ μακρς ρρωστίας, τας κατ μικρν πιμελείαις τ σμα τς κκλησίας κνοσηλεύοντες, πρς τν ρχαίαν τς εσεβείας γίειαν παναγάγωμεν. Κα γρ ε τ μάλιστα δοκομεν τς τν διωγμν πηλλάχθαι σφοδρότητας, κα τς κκλησίας χρονίως παρ τν αρε­τικν κατασχεθείσας ρτίως νακομίζεσθαι, πλν λλ βαρες μν λύκοι, κα μετ τ τς μάνδρας ξωσθναι, κατ τς νάπας τ ποίμνια διαρπάζοντες, ντισυνάξεις τολμντες, δήμων κινοντες παναστάσεις, κνουντες οδν ες τν τν κ­κλησιν βλάβην.
ν μν ον περ ερήκαμεν ναγκαον, πλείονα μς προσασχοληθναι χρόνον. πειδ μέντοι τν δελφικν περ μς γάπην πιδεικνύμενοι, Σύνοδον π τς ώμης Θεο βουλήσει συγκροτοντες, κα μ ς οκεα μέλη προσεκαλέσασθε δι τν το θεοφιλέστατου βασιλέως γραμμάτων, ν’ πειδ τό­τε τς θλίψεις μόνοι κατεδικάσθημεν, νν ν τ τν ατοκρατό­ρων περ τν εσέβειαν συμφωνί μ χωρς μν βασιλεύσητε, λλ κα μες μν κατ τν ποστολικν φωνν συμβασιλεύσωμεν· εχ μν ν μν, ε δυνατόν, πασιν θρόως καταλιποσι τς κκλησίας, τ πόθ τ χρεί χαρίσασθαι. Τίς γρ μν δώσει πτέρυγας σε περιστερς, κα πετασθησόμεθα, κα πρς μς καταπαύσομεν; πε δ τοτο παντελς γύμνου τς κκλησίας, ρτι τς νανεώσεως ρχομένας, κα τ πργμα παντάπασιν ν τος πολλος δύνατον· συνεδεδραμήκειμεν γρ ες τν Κωνσταντινούπολιν, ν τν πέρυσι γραμ­μάτων τν παρ τς μετέρας τιμιότητος μετ τν ν κυληΐᾳ Σύνοδον πρς τν θεοφιλέστατον βασιλέα Θεοδόσιον πισταλθέντων πρς μόνην ταύτην τν ποδημίαν τν μέχρι Κωνσταντινουπόλεως παρεσκευασμένοι, κα περ ταύτης μόνης τς Συνόδου τν ν τας παρχίαις μεινάντων πισκόπων συγκατάθεσιν παγόμενοι, μείζονος δ ποδημίας μήτε προσδοκήσαντες χρείαν, μήτε προακούσαντες λως, πρν ν Κωνσταντινουπόλει συνελθεν· πρς δ τούτοις, κα τς προθεσμίας δι στενότητα, μήτε πρς παρασκευν μακροτέρας πο­δημίας νδιδούσης καιρόν, μήτε πάντας τος ν τας παρχίαις κοινωνικος πισκόπους πομνησθναι, κα τς παρ’ ατν συγκαταθέσεις λαβεν· πειδ τατα, κα πολλ πρς τούτοις τερα, τν τν πλειόνων φιξιν διεκώλυσεν, δεύτερον ν, ες τε τν πραγμάτων πανόρθωσιν, κα τν τς μετέρας περ μς γάπης πόδειξιν, τοτο πεποιήκαμεν, τος αδεσιμωτάτους κα τιμιωτάτους συλλειτουργος κα δελφος μν πι­σκόπους, Κυριακόν, Εσέβιον κα Πρισκιανόν, προθύμως καμεν χρις μν δυσωπήσαντες· δι’ ν κα τν μετέραν προαίρεσιν ερηνικν οσαν, κα σκοπν νώσεως χουσαν, κα τν ζλον μν τν πρ τς γιος πίστεως φανερν ποιομεν. μες γρ ετε διωγμος ετε θλίψεις ετε βασιλείους πειλς ετε τς τν ρχόντων μότητας ετε τιν πειρασμν τερον παρ τν αρετικν πεμείναμεν, πρ τς εαγγελικς Πίστεως τς ν Νικαί τς Βιθυνίας παρ τν Πατέρων κυρωθείσης πέστημεν. Ταύτην γρ κα μν κα μν κα πσι τος μ διαστρέφουσι τν λόγον τς ληθος πί­στεως συναρέ­σκειν δε πρεσβυτάτην τε οσαν κα κόλουθον τ βαπτί­σματι, κα διδά­σκουσαν μς πιστεύειν ες τ νομα το Πατρς κα το Υο κα το γίου Πνεύματος, δηλαδ θεότητος κα δυνάμεως κα ο­σίας μις το Πατρς κα το Υο κα το γίου Πνεύματος πιστευο­μένης, μοτίμου τε τς ξίας κα συναϊδίου τς βασιλείας, ν τρισ τελει­οτάταις ποστά­σεσιν, γουν τρισ τελείοις προσώποις, ς μήτε τν Σα­βελλίου νόσον χώ­ραν λαβεν συγχεομένων τν ποστάσεων ετουν τν διοτήτων ναιρου­μένων, μήτε μν τν ενομιανν κα ρειανν κα πνευματομάχων βλασ­φημίαν σχύειν, τς οσίας τς φύσεως τς θεότητος τεμνομένης κα τ κτί­στ κα μοουσί κα συναϊδί Τριάδι μεταγενεστέρας τινς κτιστς τεροουσίου φύσεως παγομένης. Κα τν τς νανθρωπήσεως δ το Κυρίου λόγον διάστροφον σζο­μεν, οτε ψυχον οτε νουν τελ τν τς σαρκς οκονομίαν παραδεχό­μενοι, λον δ εδότες τέλει­ον μν πρ αώνων ντα Θεν Λόγον, τέλειον δ νθρωπον π’ σχάτων τν μερν δι τν μετέραν σωτηρίαν γενόμε­νον.
Τ μν ον κατ τν Πίστιν τν παρ’ μν νυποστόλως κηρυττομένην ς ν κεφαλαί τοιατα· περ ν κα π πλεον ψυχαγωγηθναι δυνήσε­σθε, τ τε ν ντιοχεί Τόμ παρ τς κε συνελθούσης Συνόδου γεγενη­μέν καταξιώσαντες ντυχεν κα τ πέρυσιν ν Κωνσταν­τινουπόλει παρ τς οκουμενικς κτεθέντι Συν­όδου, ν ος πλατύτερον τν πίστιν μολογήσαμεν κα τν ναγχος και­νοτομηθεισν αρέσεων ναθεματισμν γγραφον πεποιήκαμεν. Περ δ τν οκονομιν τν κατ μέρος ν τας κκλησίαις, παλαιός τε, ς στε, θεσμς κεκράτηκε, κα τν γίων ν Νίκαι Πατέρων ρος καθ’ κάστην παρχίαν τος τς παρχίας, κα επερ κενοι βούλοιντο σν ατος τος μόρους, πρς τ συμφέρον ποιεσθαι τς χειροτονίας. Ος κολούθως, τάς τε λοιπς κκλησίας παρ’ μν οκονομεσθαι γινώσκετε, κα τν πισημότατων κκλησιν ναδεδεχθαι τος ερες. θεν τς μν ν Κωνσταντινουπόλει νεοπαγος, ς ν εποι τις, κκλησίας, ν σπερ κ στόματος λέοντος τς τν αρετικν βλασφημίας πόγυον ξηρπάσαμεν δι τν οκτιρμν το Θεο, τν αδεσιμώτατον κα θεοφιλέστατον Νεκτά­ριον πίσκοπον κεχειροτονήκαμεν π τς ο­κουμενικς Συνόδου μετ κοι­νς μονοίας, π’ ψεσι κα το θεοφιλεστάτου βασιλέως Θεοδοσίου παν­τός τε το κλήρου κα πάσης πι­ψηφιζομένης τς Πόλεως. Τς δ πρεσβυ­τάτης κα ντως ποστολικς κ­κλησίας τς ν ντιοχεί τς Συρίας, ν πρώτ τ τίμιον τν χριστιανν χρημάτισεν νομα, τν αδεσιμώτατον κα θεοφιλέστατον πίσκοπον Φλα­βιανν ο τε τς παρχίας κα τς νατολικς διοικήσεως συνδραμόντες κανονικς χειροτόνησαν, πάσης συμψήφου τς κκλησίας σπερ δι μις φωνς τν νδρα τιμησάσης· νπερ νθεσμον χειροτονίαν δέξατο κα τ τς Συνόδου κοινόν. Τς δέ γε μητρς πασν τν κκλησιν τς ν ερο­σολύμοις, τν αδεσιμώτατον κα θεοφιλέστατον Κύριλλον πίσκοπον εναι γνωρίζομεν, κανονικς τε παρ τν τς παρχίας χειροτονηθέντα πάλαι κα πλεστα πρς τος ρειανος ν διαφόροις χρόνοις θλήσαντα. Ος ς νθέσμως κα κανονικς παρ’ μν κεκρατηκόσι, κα τν μετέραν συγχαίρειν παρακαλομεν ελάβειαν, τς πνευματικς μεσιτευούσης γάπης, κα το κυριακο φόβου, πσαν μν κατα­στέλλοντας νθρωπίνην προσπάθειαν, τν δ τν κκλησιν οκοδομν προτιμοτέραν ποιοντος τς πρς τν καθ’ να συνη­θείας χάριτος. Οτω γρ τόν τε τς πίστεως συμφωνηθέντος λόγου, κα τς χριστιανικς κυρωθείσης ν μν γάπης, παυσόμεθα λέγοντες τ παρ τν ποστόλων κατεγνωσμένον «γ μέν εμι Παύλου, γ δ πόλλω, γ δ Κηφ»· πάντες δ Χριστο φανέντες, ς ν μν ο μεμέρισται, Θεο καταξιοντος, σχιστον τ σμα τς κκλησίας τηρήσομεν, κα τ βήματι το Κυρίου μετ παρρησίας παραστησόμεθα. Τατα κατά τε τς ρείου, κα ετίου, κα Ενομίου μανίας, κα μέντοι κα κατ Σαβελλίου, κα Φωτεινο, κα Μαρκέλλου, Παύλου τε Σαμοσατέως κα Μακεδονίου γεγράφασιν. σαύτως δ κα τν πολιναρίου καινοτομίαν προφανς πεκήρυξαν, ερηκότες. Κα τν τς νανθρωπήσεως δ το Κυρίου λόγον διάστροφον σζομεν οτε ψυχον, οτε νουν, τελ τν τς σαρκς οκονομίαν παραδεχόμενοι.

ΠΗΓΗ: ω. Ρωμανίδου, Δογματικ κα Συμβολικ Θεολογία τς ρθοδόξου Καθολικς κκλησίας, τ. Β΄, ἔκδ. δ΄, κδ. Πουρναρς, Θεσ/νίκη 2000, σ. 9-13.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου