Απόφασις του εν Μόσχα Συνεδρίου κατά του Παπισμού (1948)

ΑΠΟΦΑΣΙΣ

ΤΟΥ ΕΝ ΜΟΣΧΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙ­ΣΜΟΥ

(1948 μ.Χ.)

Τὸ συνέδριον τῶν ἀρχηγῶν καὶ ἀντιπροσώπων τῶν Ὀρθοδόξων αὐτοκεφά­λων Ἐκκλησιῶν, ἀκοῦσαν τῶν ἑπομένων εἰσηγήσεων: «Παπισμὸς καὶ Ὀρθόδο­ξος Ἐκκλησία», «Σχέσεις τοῦ Βατικανοῦ πρὸς τὰς Ὀρθοδόξους Σλαυϊκὰς Ἐκ­κλησίας κατὰ τὰ τελευταῖα 30 ἔτη», «Βατικανὸν καὶ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία», «Ῥωμαϊκὴ Ἐκκλησία καὶ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ», ἀποφαίνεται ὅτι:

Ἡ Ῥωμαϊκὴ Κουρία μετὰ τοῦ ἐπισκόπου Ῥώμης ἐπὶ κεφαλῆς ἐν τῇ ῥοῇ τῶν αἰώνων, - ὡς ἔγραφον ἄλλοτε οἱ Πατέρες τῆς Ἀφρικανικῆς Συνόδου πρὸς τὸν Πάπαν Καιλεστῖνον -, διέφθειρεν, ὑπὸ τὴν ἐπίδρασιν κοσμικῆς καὶ ὑπερ­φιάλου οἰήσεως καὶ ἄλλων καθαρῶς ἀνθρωπίνων αἰτίων, τὴν ἀληθῆ εὐαγγελικὴν διδασκαλίαν, ἣν παρέλαβε παρὰ τοῦ Κυρίου διὰ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, «τῶν σαλπίγγων τούτων τοῦ Πνεύματος». Περιφρονήσαντες οἱ ἐπίσκοποι Ῥώμης τὴν κατηγορηματικὴν ἐντολὴν τῶν Πατέρων τῆς ΣΤ΄ οἰκουμενικῆς Συνόδου, «ἀκαινοτόμητόν τε καὶ ἀπαράτρωτον φυλάττειν τὴν παραδοθεῖσαν ἡμῖν πίστιν ὑπὸ τῶν αὐτοπτῶν καὶ ὑπηρετῶν τοῦ Λόγου, τῶν θεοκρίτων Ἀποστόλων», παρέφθειραν τὴν καθαρότητα τῆς διδασκαλίας τῆς ἀρχαίας οἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας διὰ τῶν νεοεισαχθέντων δογμάτων περὶ τοῦ Filioque, τῆς ἀσπίλου συλλήψεως τῆς Θεοτόκου καὶ ἰδίως τῆς παντελῶς ἀντιχριστιανικῆς διδασκαλίας περὶ τοῦ πρωτείου τοῦ Πάπα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καὶ τοῦ ἀλαθήτου αὐτοῦ. Διὰ τῆς ἀντιχριστιανικῆς ταύτης καινοτομίας των οἱ ἐπίσκοποι Ῥώμης προὐξένησαν τεραστίαν ζημίαν εἰς τὴν ἑνότητα τῆς οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ γενικῶς εἰς τὸ ἔργον τῆς προσοικειώσεως τῆς σωτηρίας ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων ἐπὶ τῆς γῆς.

Οἱ Πατέρες τῆς ἕκτης οἰκουμενικῆς Συνόδου διὰ τοῦ πρώτου κανόνος αὐ­τῶν, προβλέποντες τὴν τεραστίαν ζημίαν, τὴν προσγενησομένην τῇ Ἐκκλησίᾳ ἐκ τῶν δογματικῶν καινοτομιῶν, ἐθέσπισαν «οὔτε προστιθέναι τι οὔτε μὴν ἀφαιρεῖν» ἀπὸ τῶν ἁγίων δογμάτων, τῶν ὁρισθέντων ὑπὸ τῶν ἓξ οἰκουμενικῶν Συνόδων. Διὰ ταῦτα οὐχὶ ἡμεῖς, ἀλλὰ τὰ εὐσεβῆ χείλη τῶν Πατέρων τῶν οἰκουμε­νικῶν Συνόδων καταδικάζουσι νῦν τὸν ῥωμαϊκὸν Παπισμὸν δι’ ὅλα τὰ καινοφανῆ ῥωμαϊκὰ δόγματα, τὰ ὁποῖα εἶναι καθαρῶς ἀνθρώπινοι ἐπινοήσεις, οὐδὲν ἔχοντα ἔρεισμα οὔτε ἐν τῇ ἁγίᾳ Γραφῇ, οὔτε ἐν τῇ ἱερᾷ Παραδόσει, οὔτε ἐν τῇ πατερικῇ Φιλολογίᾳ καὶ τῇ ἐκκλησιαστικῇ Ἱστορίᾳ.

Ἡ ἀπόφασις ἡμῶν αὕτη, ἡ καταδικάζουσα τὸν Παπισμόν, δὲν εἶναι τυχαία, ἀλλ’ ἀπορρέει ἀπὸ τῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν τῆς ἀρχαίας καθολικῆς Ὀρθοδοξίας, τῶν ἐκφρασθεισῶν εἰς τὸν γνωστὸν ὁρισμὸν τοῦ Βικεντίου ἐκ Λερίνου: «ἐκεῖνο κατέχομεν, ὅπερ πάντοτε, πανταχοῦ καὶ ὑπὸ πάντων ἐπιστεύθη», (id teneamus, quod semper, quod ubique, quod ab omnibus creditum est). Ἡ ἀπόφασις ἡμῶν δὲν εἶναι νέα, ἀλλ’ ἁπλῶς ἐπαναλαμβάνει τὴν ὁμολογίαν τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς, οἵτινες ἔγραφον τῷ 1723 «τοῖς ἐν τῇ μεγάλῃ Βρεττανίᾳ αἰδεσιμωτάτοις ἀρχιεπισκόποις καὶ ἐπισκόποις»: «Τὰ καθ’ ἡμᾶς δόγματα καὶ τὸ φρόνημα τῆς ἡμετέρας Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας πάλαι μὲν ἐξητάσθησαν, ὀρθῶς τε καὶ εὐσεβῶς διωρίσθησαν καὶ διετάχθησαν παρὰ τῶν ἁγίων καὶ οἰκουμενικῶν Συνόδων, καὶ μήτε προσθεῖναι τούτοις ἕτερόν τι ἔξεστιν, οὔτε τι ὅλως ἀφαιρῆσαι ἐκ τούτων». Ὁμοίως ἐν ἐγκυκλίῳ αὐτῶν οἱ ἀνατολικοὶ Πατριάρχαι, ἐπ’ εὐκαιρίᾳ τῆς ἐγκυκλίου τοῦ 1894 τοῦ Πάπα Λέοντος XIII περὶ τῆς ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν, σαφέστερον ἔτι ἐνίσχυον τὴν ἐμμονὴν αὐτῶν ἐν ταῖς παραδόσεσι τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, γράφοντες ὅτι θὰ παραδώσωμεν τοῖς ἐπιγιγνομένοις τὴν ἁγίαν πίστιν, ἣν παρελάβομεν, ἀμετάβλητον, ἵνα καὶ αὐτοί, ὡς καὶ ἡμεῖς, δύνανται νὰ ὁμιλῶσι περὶ τῆς πίστεως τῶν προγόνων των ἄνευ αἰσχύνης καὶ αἰτιάσεως.

Ἐπειδὴ τὸ Βατικανὸν ἐπελάθετο τῆς παραδόσεως τῆς καθολικῆς Ὀρθοδοξίας, ὡδηγήθη τὸ πλοῖον τῆς Ῥωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας εἰς τὴν ἀνοίκειον διὰ τὴν χριστιανικὴν Ἐκκλησίαν αὔλακα τοῦ ἀντιχριστιανικοῦ Παπισμοῦ. Ὡς γνωστόν, ἡ οὐσία τοῦ Παπισμοῦ εὑρίσκει τὴν ἔκφρασιν αὐτῆς εἰς τὸ ὅτι ἡ γνησία καθολικὴ Ὀρθοδοξία διαφθείρεται διὰ τῆς ἐπεισαγωγῆς τοιούτων καινοφανῶν δογμάτων, ὡς ἡ διδασκαλία περὶ τοῦ πρωτείου καὶ τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Ἡ ὅλη ἱστορία τοῦ Παπισμοῦ καταγγέλλει ἐνώπιον τοῦ κριτηρίου τοῦ Θεοῦ τὴν διαφθορὰν τῆς καινοδιαθηκικῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἐκ μέρους τῶν Παπιστῶν. Ἀπὸ «μυστικοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ», ἀπὸ «στύλου καὶ ἑδραιώματος τῆς ἀληθείας» μετεβλήθη ἡ «Ἐκκλησία τοῦ ζῶντος Θεοῦ» ὑπὸ τῶν Παπιστῶν εἰς μίαν γηΐνην πολιτικὴν ὀργάνωσιν.

Ἐν τῇ ῥοῇ πολλῶν ἑκατονταετηρίδων καὶ μέχρι τῶν ἡμερῶν ἡμῶν ὁ Παπι­σμὸς δι’ αἱματηρῶν πολέμων καὶ παντοειδῶν βιαιοπραγιῶν ἐπεχείρησε νὰ προσηλυτίσῃ εἰς τὸν Ῥωμαιοκαθολικισμὸν τοὺς Ὀρθοδόξους εἴτε ἀμέσως εἴτε ἐμμέσως διὰ τῆς Οὐνίας, ὡς π.χ. τοὺς Ῥουμάνους ἐν Τρανσυλβανίᾳ τῷ 1700, τοὺς Βουλγάρους ἐν Τουρκίᾳ τῷ 1859/60, καὶ κατὰ τὸν τελευταῖον πόλεμον 240.000 Σέρβους, Ἀλβανοὺς καὶ Κροάτας, ὡς ἐπίσης καὶ ἐν Τσεχοσλοβακίᾳ, Πολωνίᾳ, Οὐκρανίᾳ καὶ λευκῇ Ῥωσίᾳ. Διὰ τοὺς ἐπισκόπους τῆς Ῥώμης, τοὺς βασιλεῖς τού­τους ἑνὸς κοσμικοῦ Κράτους («patrimonium sancti Petri»), ἡ πολιτικὴ αὕτη ἦτο πάντοτε ὑπέρτατος νόμος.

Ὅλος ὁ χριστιανικὸς κόσμος καὶ ὅλοι οἱ ἀληθῶς πιστοὶ ῥωμαιοκαθολικοὶ ὀφείλουσι νὰ γνωρίζωσιν εἰς ποῖον βάραθρον ὁδηγεῖ ὁ σύγχρονος Παπισμός. Ὅλοι οἱ χριστιανοί, ἀδιακρίτως ἐθνικότητος καὶ ὁμολογίας, δὲν δύνανται νὰ μὴ στιγματίζωσι διὰ τοῦτο τὴν πολιτικὴν τοῦ Βατικανοῦ ὡς ἀντιχριστιανικήν, ἀντιδημοκρατικὴν καὶ ἀντεθνικήν.

Ἱκετεύομεν θερμῶς τὸν μέγαν Ἀρχιερέα, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὅπως διὰ τοῦ φωτὸς τῆς θείας διδασκαλίας του φωτίσῃ τὴν ῥωμαιοκακαθολικὴν Ἱεραρχίαν καὶ βοηθήσῃ αὐτήν, ὅπως γνωρίσῃ τὸ βάραθρον τῆς ἁμαρτωλοῦ πτώσεως, εἰς τὸ ὁποῖον ὡδήγησε τὴν Δυτικὴν Ἐκκλησίαν διά τε τῶν καινοφανῶν δι­δασκαλιῶν αὐτῆς περὶ τοῦ πρωτείου καὶ τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα, ὡς ἐπίσης καὶ διὰ τῆς χρησιμοποιήσεως τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὰ συμφέροντα τοῦ πολιτικοῦ ἀγῶνος.

† Ὁ Μόσχας Ἀλέξιος.

† Ὁ Σερβίας Γαβριήλ.

† Ὁ Ῥουμανίας Ἰουστινιανός.

† Ὁ Βουλγαρίας Στέφανος.

† Ὁ Ἐμέσσης Ἀλέξανδρος καὶ ὁ Λιβάνου Ἠλίας, ὡς ἀντι­πρόσωποι τῶν Πατριαρχῶν Ἀλεξανδρείας καὶ Ἀντιόχειας.

† Ὁ Bialystok (Πολωνίας) Τιμόθεος.

† Ὁ Κορυτσᾶς Παΐσιος.

† Ὁ Πράγας Ἐλευθέριος.

ΠΗΓΗ:

Ἰω. Καρμίρη, Τὰ Δογματικὰ καὶ Συμβολικὰ Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας,

τ. Β΄, ἐν Ἀθήναις 1953, σ. 948-950.

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ:

Στή θέση αὐτή («Οἰκουμενική Κίνησις») ἀναρτῶνται πρός ἐνημέρωσιν τῶν ἐνδιαφερομένων ἐπίσημα κείμενα, ἀναφερόμενα στόν Διάλογο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ διάφορες Χριστιανικές Ὁμολογίες, ἀκόμη καί ἄν δέν ἐκφράζουν ἀκριβῶς ἤ ὀρθῶς τό φρόνημα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.