Είμαστε επιρεπείς στις αιρέσεις;

ΤΕΥΧΟΣ 45         ΤΡΙΠΟΛΙΣ          ΙΟΥΛΙΟΣ - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2006

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΠΙΡΡΕΠΕΙΣ ΣΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ;

Ἡ σκοπιμότητα τοῦ ἐρωτήματος

Τὸ ἐρώτημα τοῦ τίτλου δὲν εἶναι ρητορικό, προκειμένου νὰ ἐπισημανθεῖ ὁ κίνδυνος καὶ νὰ ἀφυπνιστεῖ ἡ κοινὴ γνώμη. Δυστυχῶς οἱ στατιστικὲς τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχῶν καὶ τῶν σχετικῶν γραφείων πολλῶν εὐρωπαϊκῶν χωρῶν ἐπισημαίνουν ἀφ' ἑνὸς τὴν πανσπερμία τῶν αἱρέσεων καὶ ἀφ' ἑτέρου τὴν ἐξάπλωση τοῦ προβλήματος μὲ ἀνυπολόγιστες κοινωνικὲς καὶ πολιτικὲς συνέπειες. Οἱ συμπολίτες μας, ὅπως φαίνεται, δὲν ἔχουν συνειδητοποιήσει τὸ φαινόμενο. Κάτι τέτοιο ἐξηγεῖται τόσο ἀπὸ τὸν ἀποχαυνωτικὸ τρόπο ζωῆς μας, ποὺ μᾶς ἀπομονώνει σὲ ἀτομικιστικὰ σχήματα ὑλικῆς εὐδαιμονίας καὶ καλοπέρασης (ἀπὸ τὰ ὁποῖα συχνὰ μᾶς ξυπνᾶ εἴτε ὁ θάνατος εἴτε μία ἀπροσδόκητη καταστροφὴ ποὺ φτάνει ὡς τὴν ἀπώλεια προσφιλῶν προσώπων), ὅσο καὶ ἀπὸ τὴν κατευθυνόμενη ἐπίδραση τῶν μέσων ἐπικοινωνίας, τὰ ὁποῖα κατασκευάζουν προβλήματα ἐνῶ ἀντιστοίχως ἀποσιωποῦν ἄλλα. Ἄν συμβαίνει αὐτό, τότε τὸ κακὸ εἶναι διπλό. Ἰδίως τὴν ἐποχὴ τοῦ θέρους, ὅταν οἱ ἀπόδημοι συμπατριῶτες μας γίνονται ἄθελά τους ὀχήματα πολλῶν ἰδεῶν ποὺ διακινοῦνται ἀπὸ παραθρησκευτικὰ ρεύματα τοῦ ἐξωτερικοῦ, ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῆς μητέρας Ἐκκλησίας γιὰ τὰ παιδιά της ἐντείνεται.

Ἀνόθευτη καὶ νοθευμένη πίστη στὴ ζωὴ τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας

Οἱ ἱστορικοὶ τῶν θρησκειῶν καὶ τῶν δογμάτων ἐπιβεβαιώνουν τὴν ποικιλόχρωμη διαδρομὴ τοῦ θρησκευτικοῦ φαινομένου στὴν καθόλου ἀνθρώπινη ἱστορία, σημειώνοντας ἐποχὲς ἰδιαίτερης ἀμφισβήτησης τῶν παραδεδομένων ἀξιῶν ἀλλὰ καὶ ὀξύτερης ἀντιπαράθεσης πολιτιστικῶν τάσεων καὶ δομῶν. Θὰ μποροῦσε κάποιος νὰ σταματήσει στὴν παρατήρηση αὐτὴ καὶ νὰ θεωρήσει ὅτι εἶναι εὔλογο νὰ ἀλλάζουν οἱ θρησκευτικὲς ἀντιλήψεις τῶν ἀτόμων καὶ τῶν ὁμάδων. Ὅμως, αὐτὴ ἡ κοινωνιολογικὴ θέση δὲν ἔχει ἀπόλυτο κύρος, ἰδίως ὅταν ἀφορᾶ σὲ μακραίωνες παραδόσεις ζυμωμένες μὲ τὴν ἐπιβίωση λαῶν καὶ πολιτισμῶν.

Δὲν θὰ ἐπαναλάβουμε καὶ πάλι τὸ αὐτονόητο, ὅτι δηλαδὴ ὁ Ἑλληνισμὸς καὶ ἡ Ὀρθοδοξία, ὡς πίστη τῶν Πατέρων μας, δὲν ἐπιβίωσαν σὰν ἀνεξάρτητα μεγέθη, καθὼς καὶ ὅτι τοὺς ὀφείλουμε τὴν ἰδιαιτερότητα τῆς πολιτιστικῆς μας ταυτότητας. Θὰ θυμίσουμε, ὅμως, ὅτι μία συζήτηση γιὰ τὶς θρησκευτικὲς πεποιθήσεις τῶν ἀνθρώπων μπορεῖ νὰ εἶναι παραπλανητικὴ γιὰ τοὺς θεματοφύλακες τῆς παραδόσεώς μας, ἀφοῦ, ὅπως ὀρθὰ ὑπογράμμισε ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους ὀρθόδοξους θεολόγους, «ἡ θρησκεία εἶναι ἐχθρὸς τῆς ὀρθόδοξης πίστης». Ἡ παρατήρηση αὐτὴ εἶναι πολὺ σοβαρὴ γιὰ νὰ τὴν προσπεράσουμε ἀψήφιστα. Ἡ Ὀρθοδοξία δέν εἶναι μιά θρησκεία σάν ὅλες τίς ἄλλες. Ἡ πίστη μας, γιὰ ἐμᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους, εἶναι ἡ ἀποκεκαλυμμένη Ἀλήθεια καὶ ὄχι μία ἀνθρώπινη θεωρία, ποὺ καλύπτει ἕνα μεταφυσικὸ κενὸ καὶ ἀπαντᾶ σὲ ὑπαρξιακὰ διλήμματα. Ἑπομένως, ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶναι ἁπλῶς ἡ γνησιότερη ἐκδοχὴ τοῦ Χριστιανισμοῦ σὲ ἕναν ἑλληνικὸ κόσμο μὲ βαθύτατες πολιτιστικὲς ρίζες· εἶναι ἡ συνταγὴ τῆς σωτηρίας μας, εἶναι ὁ μοναδικὸς δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴ θέωση καὶ στὴ μεταμόρφωση τοῦ σύμπαντος κόσμου, κατὰ τὸ θέλημα τοῦ ἀγαπῶντος Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι ἕνα ἐργαστήριο παραγωγῆς Ἁγίων, ἀληθινῶν Χριστιανῶν, ὅπως ὁ ἅγιος Νικόλαος καὶ ὁ ἅγιος Σπυρίδων, ὄχι ἕνας χῶρος ὅπου συχνάζουν «καλοὶ ἄνθρωποι» γιὰ νὰ ἐμπιστευτοῦν τὰ συναισθηματικά τους προβλήματα. Ἔτσι, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐξισώνουμε τὴ συνταγὴ τῆς σωτηρίας μας μὲ ἀνθρώπινες θεωρίες καὶ νὰ τὴν παρακολουθοῦμε νοθευόμενη.

Ὅμως, στὴ ζωὴ τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας παρατηρεῖται τὸ φαινόμενο τῆς ἐμφάνισης αἱρετικῶν καὶ παραθρησκευτικῶν θεωριῶν, οἱ ὁποῖες, ἀλλοιώνοντας τὴν πίστη τῶν Πατέρων ἡμῶν, ἐπιβάλλουν ὡς δρόμο ζωῆς τὸν θάνατο καὶ τὸν ὄλεθρο, ἀντιστρέφοντας ἀκόμη καὶ τὴν κοινὴ λογικὴ χάριν ἀνόητων θεωριῶν καὶ ἐπικίνδυνων εἰσηγήσεων. Γιὰ ἕναν ἀδιάφορο, «δὲν τρέχει τίποτε» κατὰ τὸ κοινῶς λεγόμενο, ἀφοῦ «ὅλα τὰ σκέφτονται οἱ παπάδες». Πρὶν ἀπὸ μερικὰ χρόνια θὰ λέγαμε πὼς τὸ πρόβλημα εἶναι τεράστιο γιὰ ἕναν τίμιο καὶ ὑγιῶς προβληματισμένο ἄνθρωπο. Σήμερα, ὅμως, στὸ παγκόσμιο σκηνικὸ οἱ διάφορες αἱρέσεις ἀπειλοῦν καὶ τὰ στοιχειώδη ἀνθρώπινα δικαιώματα, ἀφοῦ κλονίζουν τὴν ψυχικοσωματικὴ ὑγεία τῶν ἀνθρώπων καὶ κατασκευάζουν ἄβουλους πράκτορες διεθνῶν συμφερόντων καὶ προδρόμους τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων. Αὐτὴ ἡ μάχη τῆς πλάνης ἐναντίον τῆς ἀληθείας καί τῶν φορέων της ἔχει ξεκινήσει ἀπὸ τὰ πρῶτα στάδια τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας. Στόχος της ἡ ἴδια ἡ ἀνθρώπινη λογική, ὄχημά της ὁ ὑπερτροφικὸς ἐγωϊσμὸς καὶ ἡ ἀδιαφορία τοῦ πληρώματος. Ἐδῶ βρίσκει τὸ νόημά της ἡ προειδοποίηση τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν Ἐπίσκοπο ἐκεῖνο τῆς Ἀποκάλυψης ποὺ φάνηκε «χλιαρός» (Ἀποκ. γ΄ 16). Ἄλλωστε, ὅλη ἡ θεόπνευστη βίβλος τῆς Ἀποκάλυψης μπορεῖ νὰ ἀναγνωστεῖ ὡς ἐσχατολογικὸ ὑπόμνημα αὐτῆς τῆς μάχης μεταξὺ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν ψευδοπροφητῶν (αἱρετικῶν) ποὺ προετοιμάζουν τὴν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου.

Σὲ ὅλη αὐτὴ τὴ σειρὰ τῶν φυλλαδίων μας, καταθέτουμε τὴν ἀγωνία μας, νὰ μὴν ἐπιτρέψουμε νὰ χαθεῖ ὁ σπόρος τῆς ἀληθείας καὶ ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ ἀνθρώπινες διδασκαλίες καὶ πονηρὰ σχέδια ὕπουλων καί πλανημένων ἐγκεφάλων. Ὅταν ἐμεῖς βλέπουμε τηλεόραση καὶ κοιμόμαστε μακάριοι, αὐτοὶ ξαγρυπνοῦν πλέκοντας σχέδια γιὰ νὰ αἰχμαλωτίσουν τὴν ἀνθρώπινη ἐλευθερία, τὸ πολυτιμότερο ἀλλὰ καὶ τὸ τραγικότερο δῶρο τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο, ἀφοῦ μετὰ τὴν πτώση τῶν πρωτοπλάστων ἀμαυρώθηκε μὲ τὶς συνέπειες τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος.

Πόσο ἐπιρρεπεῖς εἴμαστε στὶς αἱρέσεις καὶ στὴν πλάνη τῶν παραθρησκευτικῶν ὁμάδων

Κάποιοι πιστεύουν ὅτι ἀπό τίς αἱρέσεις κινδυνεύουν μόνο περιθωριακές ὁμάδες: ὅσοι ἀντιμετωπίζουν κοινωνικά καί οἰκογενειακά προβλήματα, οἱ ἄνθρωποι χαμηλοῦ βιοτικοῦ καί μορφωτικοῦ ἐπιπέδου κ.λ.π. Κάτι τέτοιο, βέβαια, δέν ἰσχύει. Ἀντίθετα, ἡ πραγματικότητα ἀποδεικνύει ὅτι κινδυνεύουν οἱ πάντες, χωρίς καμία ἐξαίρεση, μικροί καί μεγάλοι, ἄνθρωποι ὁποιουδήποτε βιοτικοῦ, κοινωνικοῦ ἤ μορφωτικοῦ ἐπίπεδου. Μάλιστα, περισσότερο εὐάλωτοι εἶναι ὅσοι πιστεύουν ὅτι εἶναι ἐκτός κινδύνου καί ὅτι δέν πρόκειται ποτέ νά γίνουν θύματα αἱρέσεων. Αὐτό σημαίνει ὅτι τό πρόβλημα δέν ἀφορᾶ μόνο στούς ἄλλους. Ἀφορᾶ σέ ὅλους μας. Τὸ πρόβλημα τοῦ γείτονα γίνεται ἀργὰ ἢ γρήγορα καὶ δικό μας. Ἀτομικὸς Χριστιανισμὸς δὲν ὑπάρχει. Καίγεται ὁ ἀδελφός μου; Καίγομαι κι ἐγώ. Πονᾶ ὁ πλησίον; Θὰ πονέσω κι ἐγώ. Χαίρειν μετὰ χαιρόντων καὶ κλαίειν μετὰ κλαιόντων: ἰδοὺ ἡ κλήση τοῦ Ἱερέως καὶ κάθε πιστοῦ. Ὁ ἅγ. Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος σὲ ἕνα καταπληκτικὸ κείμενό του μᾶς παροτρύνει νὰ μὴν μισοῦμε τὸν ἁμαρτωλὸ συνάνθρωπό μας ἀλλὰ τὴν ἁμαρτία ποὺ τὸν ὁδηγεῖ νὰ πράττει τὸ κακό, ἀφοῦ εἴμαστε πλασμένοι ὅλοι ἀπὸ τὸ ἴδιο ὑλικὸ ποὺ εὔκολα γνωρίζει τὴ μεταβολὴ ἀπὸ τὸ καλὸ στὸ κακὸ. Ὅπως τὰ παιδιὰ ποὺ πέφτουν θύματα τῶν ναρκωτικῶν, δὲν πρέπει νὰ τὰ βλέπουμε σὰν ξένα, ἀλλὰ σὰν δικά μας παιδιά, γιατὶ ὁ Χριστὸς ἦρθε καὶ γι' αὐτά. Ὁ Θεὸς ὡς τέλειος πατέρας ἀγαπᾶ ὅλα του τὰ παιδιά, χωρὶς νὰ κάνει διάκριση σὲ καλὰ καὶ παραστρατημένα, ἔξυπνα καὶ ἀνόητα, ὅμορφα καὶ ἄσχημα. Τὰ δικά μας παιδιὰ εἶναι ποὺ κινδυνεύουν. Γι' αὐτὰ πρέπει νὰ ἀγωνιστοῦμε. Ποιός πατέρας ἐφησυχάζει καί κοιμᾶται ὅσο τὸ παιδί του κινδυνεύει;

Εἶναι βέβαιο ὅτι ὅλοι εἴμαστε ἐπιρρεπεῖς στίς διάφορες μορφές τῆς πλάνης (ἐκ νεότητος ἡμῶν καὶ λόγῳ νηπιότητος ἡμῶν...), ὅπως εἴμαστε ἐπιρρεπεῖς στὶς ἡδονὲς καὶ στὴν ἁμαρτία. Τὰ ψυχοναρκωτικὰ τῶν αἱρέσεων ἀπειλοῦν τὶς νομιζόμενες κατακτήσεις μας. Ἂς δοῦμε ὁρισμένες ἀπὸ αὐτές: Ἐκμεταλλεύονται τὸ ἔνστικτο τῆς ἐπιβίωσης καὶ τὸ διαστρεβλώνουν σὲ ἐργαλεῖο ἐξόντωσης τῶν συνανθρώπων μας. Ἐκμεταλλεύονται τὴν ἀνάγκη μας γιὰ ξεκούραση καὶ διακοπὲς ἀπὸ τὴν ρουτίνα καὶ τὴ μονοτονία τῆς καθημερινότητας και τὴ μεταβάλλουν σὲ ἀδυσώπητο κυνήγι τοῦ ἀπαγορευμένου καί ἁμαρτωλοῦ, μὲ τίμημα τὴν ἴδια τὴν ψυχική μας ὑγεία. Ἐκμεταλλεύονται τὸν κλονισμένο συναισθηματικό μας κόσμο καὶ τὸν μετασχηματίζουν σὲ ἕνα φοβικὸ διάκοσμο διαστροφικῶν παραστάσεων καὶ συσσωρευμένων κόμπλεξ. Παίρνουν τὴν ἔμφυτη τάση μας γιὰ εὐγενεῖς φιλοδοξίες καὶ τὶς κάνουν δόλωμα γιὰ προσηλυτισμὸ ὀπαδῶν, ποὺ γρήγορα θὰ λειτουργοῦν ὡς ἐγκληματικὰ ὑποχείρια ἀλλοτρίων συμφερόντων. Παίρνουν τὸν μηχανισμὸ τοῦ ἔρωτα τῶν νέων ἀνθρώπων καὶ τὸν μεταπωλοῦν ὡς ἀφύσικο παράγοντα ἱκανοποίησης διεστραμμένων καὶ παρανοϊκῶν ἀρχηγῶν, ποὺ καπηλεύονται τὴν ἀνθρώπινη εὐπιστία. Δεῖτε π.χ. τοὺς ἀποκρυφιστές, πῶς ὑπόσχονται ἀχαλίνωτες ἡδονὲς σὲ ἀποχαυνωμένα ἄτομα ποὺ μηρυκάζουν καπιταλιστικὰ ὄνειρα, ἢ τοὺς μασόνους, πῶς τάζουν τὴν πολυπόθητη κοινωνικὴ ἀναρρίχηση σὲ ἄπληστους θιασῶτες τῆς ἐπαγγελματικῆς σταδιοδρομίας (ἐπὶ πτωμάτων). Οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ καὶ οἱ Πεντηκοστιανοὶ κυνηγοῦν τὸν ὄχλο, τὸν ἁπλό λαό, οἱ σατανιστὲς τοὺς ἀπογοητευμένους ἐφήβους (τηνέϊτζερς) καὶ οἱ σαηεντολόγοι τοὺς ψευδοεπιστήμονες. Παντοῦ τό ἴδιο ἀποτέλεσμα: Ἐνῶ προσπαθεῖς νὰ ξεχωρίσεις ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἀλέθεσαι σιγὰ σιγὰ καὶ πολτοποιεῖσαι στὴν ἴδια χοάνη συνειδήσεων καὶ ἰδεῶν. Κι ἐδῶ ἐμφιλοχωρεῖ πλέον τὸ γνωστὸ παραμύθι: «Τέτοια γεννᾶ ὁ λαϊκισμὸς τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ σοβαροὶ ἄνθρωποι διαβάζουν τὴν ἐφημερίδα τους καὶ ἀνάβουν τὸ κεράκι τους, δὲν ἐπιδίδονται σὲ κυνήγι μαγισσῶν». Τὸ παραμύθι ὅμως τελειώνει μόλις τό πρόβλημα χτυπήσει καὶ τὴ δική μας πόρτα καί ὁ κίνδυνος ἀπειλήσει τὸ δικό μας παιδί. Ἡ Πανελλήνια Ἕνωση Γονέων (Π.Ε.Γ.), ποὺ ἐκδίδει ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ μακαριστοῦ π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζόπουλου τὸ σοβαρότερο ἀντιαιρετικὸ περιοδικὸ στὴ χώρα μας, τὸν «Διάλογο», στελεχώθηκε κυρίως ἀπὸ κάποτε ἐφησυχασμένους γονεῖς καὶ μετέπειτα χαροκαμμένους ἀπὸ τὰ παιδιά τους, ποὺ ἔπεσαν θύματα τῶν αἱρέσεων.

Ἰδοὺ ἡ κοινωνικὴ καὶ πολιτικὴ ὑποκρισία: Προπαγανδίζεται ἀπὸ τὰ ἐκπαιδευτικὰ ἱδρύματα, τὰ σχολεῖα καὶ τὶς οἰκολογικὲς ὀργανώσεις ἡ ἰδέα τοῦ ἐθελοντισμοῦ, ὥστε νὰ καταστοῦν οἱ αὐριανοὶ πολίτες ἀνθρωπιστὲς, ἀκτιβιστὲς καὶ οἰκολόγοι, ὑπέρμαχοι τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ τῶν δικαιωμάτων τῶν μεταναστῶν. Ὅμως, γιὰ τὶς παραθρησκευτικὲς ὁμάδες, ποὺ καραδοκοῦν, δὲν ἀκούγεται λέξη. Τυχαῖα, θὰ σκεφτεῖτε. Τυχαῖα; ρωτᾶμε ἐμεῖς. Γιὰ τὶς αὐτοκτονίες νεαρῶν κοριτσιῶν στὰ κοινόβια τῶν γκουροὺ ποιός θὰ νοιαστεῖ; Τὸ κοινωνικὸ κράτος; Γιὰ τοὺς βιασμοὺς καὶ τὶς δολοφονίες μικρῶν παιδιῶν στὰ κοινόβια τῶν βασιλέων τῆς Νέας Τάξεως (New Order) ποιός θὰ ἐνδιαφερθεῖ; Οἱ ἄλλοι; Τί λόγο θὰ δώσουμε στὸν Θεὸ οἱ βολεμένοι στὸν μικροαστικὸ χριστιανισμὸ τῆς εὐδαιμονιστικῆς φλυαρίας καὶ τοῦ ἠθικοπλαστικοῦ κηρύγματος; Τί εἴδους χριστιανισμὸ πρεσβεύουμε; Μήπως κάποιον ἀλλοιωμένο χριστιανισμό, προσαρμοσμένο πρός τά συμφέροντα καί τίς ἐπιθυμίες μας;

Ἡ προσωπική μας εὐθύνη

Ἡ προσωπική μας εὐθύνη εἶναι μεγάλη, καὶ αὐξάνεται ὅσο πιὸ ψηλὰ στεκόμαστε, ὅσο περισσότερο δημόσιο λόγο ἔχουμε κι ὅσο μεγαλύτερη παρρησία ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ θέλουμε νὰ ἀποκτήσουμε. Οἱ περισσότεροι θὰ ρωτήσουν (καλοπροαίρετα...): «Τί πρέπει νὰ κάνουμε; Νὰ γυροφέρνουμε τὸν κόσμο γιὰ νὰ ἀνακαλύψουμε τοὺς αἱρετικούς;» Ὁπωσδήποτε, τέτοια ἐρωτήματα ἐνέχουν καὶ τὴν ἀπάντησή τους καὶ ὀλίγον ἀπέχουν ἀπὸ τὴν ἀφέλεια. Ὅλους μᾶς ἀφορᾶ τὸ δίπτυχο: ΕΝΗΜΕΡΩΣΟΥ καὶ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕ. Ἡ ἄγνοια καὶ ἡ περιέργεια εἶναι ποὺ σκοτώνουν. Θὰ προσθέσουμε: Καὶ ἡ ἀδιαφορία... Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ ἀγνοοῦν στοιχειώδεις ἀρχὲς τῆς πίστεώς μας, τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ μέσος Ρωμαιοκαθολικός, Προτεστάντης, Ἑβραῖος (γιὰ νὰ μὴν μιλήσουμε γιὰ Μωαμεθανούς...) γνωρίζει ἀρκετὰ καλὰ τὶς δικές του γραφές. Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ δὲν ἐπιτρέπεται νὰ περιφρονοῦμε τὸν μοναδικὸ πλοῦτο τῆς Παράδοσής μας, μολονότι εἴμαστε ἀναγκασμένοι νὰ γνωρίζουμε τόσες ἀσήμαντες λεπτομέρειες τῆς κοινωνίας τῶν πληροφοριῶν (μόδα, ποδόσφαιρο, βίοι διασήμων, κ.τ.λ.).

Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν μεγάλων τραγωδῶν τῆς ἀρχαίας Ἀθήνας, τέθηκε τὸ ζήτημα τῆς τραγικότητας τοῦ ἀνθρώπινου ὄντος, ποὺ νομίζει ὅτι γνωρίζει τὰ πάντα. Συνήθως ἡ λύση τοῦ δράματος ἐπέρχεται μὲ τὴ συντριβή, τὴν ἴδια ποὺ ἔνιωσαν ὅσοι εἶδαν προσφιλῆ τους πρόσωπα νὰ θρυμματίζονται σὲ σκοτεινὲς ἀτραποὺς τῶν αἱρέσεων. Ἀκόμη καὶ «ἐπιφανεῖς» θεολογοῦντες καὶ «πνευματικοὶ πατέρες» προξενοῦν κακὸ καὶ ἐπιτρέπουν νὰ διαλύονται οἰκογένειες, ἀκριβῶς ἐπειδὴ περιφρονοῦν τὶς ἀρχὲς τῆς Ὀρθόδοξης Παράδοσης καὶ πωλοῦν μοντέρνο «πνεῦμα» ποὺ ἰσοδυναμεῖ μὲ αἵρεση. Ἄς θυμηθοῦμε τὸν π. Παΐσιο, τὸν π. Πορφύριο ἢ τὸν Γέροντα Ἰάκωβο... καὶ τὴν ἀγάπη μὲ τὴν ὁποία περιέθαλπαν τοὺς καταφρονεμένους ἀνθρώπους καὶ ὅσους ἔπεφταν θύματα αἱρέσεων καὶ κακόβουλων συνανθρώπων τους.

Καί ἡ εὐθύνη τῶν γονέων

Ὅσοι εἴμαστε γονεῖς, ἄς μήν κλείνουμε ποτέ τὴν πόρτα στὰ παιδιά μας. Ἄς τὴν ἀφήνουμε ἀνοιχτὴ, γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ γυρίσουν, ὅταν καταλάβουν πὼς κάνει κρύο ἐκεῖ ποὺ διάλεξαν νὰ πᾶνε, ἀπομακρυνόμενα ἀπὸ τὸν Κύριό μας. Εἴμαστε προοδευτικοί; Ἄς ἐπιτρέψουμε στὰ παιδιά μας, ὅταν τὸ θελήσουν, νὰ περάσουν καὶ ἀπὸ τὸν ἱερὸ Ναό, νὰ κατηχηθοῦν. Ἀντὶ νὰ φοβούμεθα τοὺς Ἱερεῖς καὶ τὶς εἰκόνες τῶν Ἁγίων, ἄς φοβούμεθα τὸν πονηρὸ καὶ τὶς μεθοδεῖες του. Ἀντὶ νὰ σκοτώνουμε τὸν χρόνο μας σέ παρέες ἤ ἄλλες ἀσχολίες, ἄς ἀναζητήσουμε τὰ προβλήματα στὸν περίγυρό μας, γιὰ νὰ δραστηριοποιηθοῦμε πραγματικά, βοηθώντας ἐκείνους ποὺ κινυνεύουν νὰ παρασυρθοῦν.

Ἄς γνωρίζουμε, τέλος, ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι ἐδῶ, ἔτοιμη νά μᾶς ἀγκαλιάσει καί νά μᾶς βοηθήσει. Μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν εἰλικρινὴ Ἐξομολόγηση γίνονται θαύματα. Ὁ Θεὸς μας εἶναι Θεὸς ζώντων, ὄχι νεκρῶν! Εἶναι ἡ Ἀρχὴ καὶ τὸ Τέλος. Εἶναι Φῶς, καί ὄχι σκοτάδι!

Ποιοί κινδυνεύουν ἀπό τίς αἱρέσεις

ΟΛΟΙ

α) Πιό συχνά ἐκεῖνοι πού νομίζουν ὅτι εἶναι πάρα πολύ ἔξυπνοι καί δυνατοί στή θέληση καί δέν κινδυνεύουν νά προσηλυτισθοῦν. β) Κυρίως τά ἄτομα μέ ψυχολογικά προβλήματα, μέ μεγαλόπνοα σχέδια γιά τό μέλλον, μέ ἀδύνατη θέληση. Ὅσοι νοιώθουν μοναξιά καί ἀβεβαιότητα. γ) Οἱ εὔπιστοι καί ἀγαθοί, πού νομίζουν ὅτι ἡ ὀργάνωση μπορεῖ νά τούς προσφέρει τό μυστικό τῆς εὐτυχίας, τῆς ἐπιτυχίας, τῆς ψυχικῆς ὑγείας.

ΠΟΤΕ;

α) Σέ κανονικές χρονικές περιόδους ὅπως: - Τόν πρῶτο καιρό μακριά ἀπό τό οἰκογενειακό περιβάλλον (φοιτητές, στρατιῶτες, ἐργαζόμενοι). – Μετά τήν ἀλλαγή ἤ τήν ἀπώλεια ἐργασίας. - Ἕνα χρονικό διάστημα διακοπῆς τῶν σπουδῶν ἤ μετά τήν ἀποφοίτηση. β) Σέ ἔκτακτες χρονικές περιόδους ὅπως: Σέ μιά αἰφνίδια ἀσθένεια, θάνατο προσφιλοῦς προσώπου, κάποιο ἀναπάντεχο ἀτύχημα. γ) Σέ περιόδους μεταβολῶν στή ζωή, ὅπως: - Σέ περιόδους μοναξιᾶς, ὅταν βρίσκεται κανείς μακρυά ἀπό φίλους ἤ τήν οἰκογένειά του. – Κατά τή διάρκεια ἑνός ταξιδιοῦ ἤ διακοπῶν. - Ὅταν μεγαλώνει κανείς ἤ καθώς γηράσκει. – Κι ἀκόμα, ὅταν εἶναι ἰδεαλιστής ἤ ἀπογοητευμένος

ΠΟΥ;

Παντοῦ: α) Στήν γωνιά τοῦ δρόμου. Μπροστά στή Βιβλιοθήκη. Στό Ταχυδρομεῖο. Στή στρατιωτική μονάδα ἤ βάση. Στό γραφεῖο σας. Στό σπίτι σας. Στά Γυμνάσια καί Λύκεια. Σέ ἐράνους γιά πτωχούς, ἀναξιοπαθοῦντες, καταπολέμηση ναρκωτικῶν, ἀστέγους, βελτίωση ἤ διάσωση τοῦ περιβλάλλοντος, εἰρήνη κ.ἄ. β) Σέ παραθρησκευτικές ὁμάδες καί ὀργανώσεις. Σέ θεραπευτήρια καί Νοσοκομεῖα. γ) Σέ Γυμνάσια καί Ἰνστιτοῦτα. Σέ Φροντιστήρια καί Σπουδαστικές Ἑνώσεις. Ἔξω ἀπό τά πανεπιστημιακά ἀμφιθέατρα. Σέ φοιτητικές ὀργανώσεις ἤ ὅπου συγκεντρώνονται πολλοί νέοι. δ) Σέ συνέντευξη. Σέ Σεμινάριο γιά αὐτοβελτίωση. Σέ ἐκπαιδευτική συνεδρίαση. ε) Στό χορό. Σέ πάρτυ, ἐστιατόριο, γήπεδο, συναυλία, ντισκοτέκ. στ) Στήν ἐργασία. ζ) Ἀκόμη καί στίς Δημόσιες Ὑπηρεσίες (Ὑπουργεῖα, Ὀργανισμούς), ὅπου στρατευμένα μέλη δροῦν συστηματικά, ὑπονομευτικά, συνωμοτικά. η) ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ. Οἱ ἀποκρυφιστικές ὀργανώσεις ἔχουν εἰσβάλλει καί στό χῶρο τῆς ἐκπαιδεύσεως. Ἵδρυσαν Νηπιαγωγεῖα καί Παιδικούς Σταθμούς. Σέ δημόσια σχολεῖα ὑπηρετοῦν ἐκπαιδευτικοί πού εἶναι ὁπαδοί καταστροφικῶν «λατρειῶν». Τό «Καφέ Σχολειό» εἶναι ἕνα ἰδιωτικό ἐκπαιδευτικό μόρφωμα μέ ἀποκρυφιστικούς σκοπούς, βασιζόμενο στό Βουδδισμό.

ΑΠΟ ΠΟΙΟΝ;

α) Ἀπό τό πιό φιλικό πρόσωπο πού συναντήσατε ποτέ. β) Ἀπό ἕνα πρόσωπο, πού δείχνει πάρα πολύ ἐνδιαφέρον γι’ αὐτό πού σᾶς ἀρέσει νά κάνετε. γ) Ἀπό κάποιον, πού νομίζει ὅτι εἴσθε ὑπέροχοι καί γνωρίζει ὅτι ἔχετε ἐπαφές, ἐπιρροή ἤ οἰκονομικούς πόρους. δ) Ἀπό κάποιον πού ἔχει γιά ὅλα ἀπαντήσεις, καί σᾶς προσκαλεῖ σέ ἀκρόαση ἤ σέ συνάντηση ἀνυποψίαστη.

(Καταστροφικές «λατρεῖες», ἔκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθήνα 1994, σ. 15).