Κοινή Έκθεσις Επιτροπής Ορθοδόξων - Αντιχαλκηδονίων (1964)

ΚΟΙΝΗ ΕΚΘΕΣΙΣ

ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΩΝ

ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΧΑΛΚΗΔΟΝΙΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

AARHUS ΔΑΝΙΑΣ 1964

Ἤδη ἀπὸ τῆς δευτέρας δεκαετηρίδος τοῦ αἰῶνος ἡμῶν ἀντιπρόσωποι τῶν ἡμετέρων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἐκ τῶν ὁποίων ἀποδέχονται ἄλλαι μὲν ἑπτὰ Οἰκουμενικὰς Συνόδους, ἄλλαι δὲ τρεῖς, συνηντήθηοαν πολλάκις εἰς Οἰκουμενικὰς συν­ελεύσεις. Ὁ πόθος, ὅπως γνωρίσωμεν ἀλλήλους καὶ ἀποκαταστήσωμεν τὴν ἑνότητα ἡμῶν ἐν τῇ μιᾷ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Χριστοῦ, ηὐξάνετο καθ’ ὅλα τὰ ἔτη ταῦτα. Ἡ συνάντησις ἡμῶν ἐν τῇ Πανορθοδόξῳ Διασκέψει τῆς Ῥόδου τῷ 1961 ἐπεβεβαίωσε τὸν πόθον τοῦτον.

Ἐντεῦθεν προῆλθεν ἡ ἡμέτερα ἀνεπίσημος αὕτη συνάντηοις 15 θεολόγων ἐξ ἀμφοτέρων τῶν πλευρῶν διὰ τριημέρους ἀνεπισήμους συζητήσεις ἐν Aarhus τῆς Δα­νίας, ἐν συναρτήσει πρὸς τὴν συνεδρίασιν τῆς Ἐπιτροπῆς περὶ «Πίστεως καὶ Τάξεως». Συνεζητήσαμεν ἐν τῇ εἰλικρινείᾳ τῆς ἀγάπης καὶ ἐν τῇ πεποιθήσει τῆς ἀλη­θείας καὶ ἐγνωρίσαμεν ἀλλήλους. Αἱ κληρονομηθεῖσαι ἡμῖν παρεξηγήσεις ἤρχισαν νὰ ἀποσαφηνίζωνται. Ἀνεγνωρίσαμεν ἐν ἀλλήλοις τὴν μίαν ὀρθόδοξον πίστιν τῆς Ἐκκλησίας. Δέκα πέντε αἰῶνες ἀπομονώσεως δὲν παρεπλάνηοαν ἡμᾶς ἔξω τῆς πίστεως τῶν Πατέρων ἡμῶν.

Ἐν τῇ κοινῇ μελέτῃ τῆς Συνόδου τῆς Χαλκηδόνος ὑφ’ ἡμῶν ἡ γνωστὴ φράσις, ἡ χρησιμοποιηθεῖσα ὑπὸ τοῦ κοινοῦ Πατρὸς ἡμῶν ἐν Χριστῷ Κυρίλλου Ἀλεξαν­δρείας, «μία φύσις (ἢ μία ὑπόστασις) τοῦ Θεοῦ Λόγου σεσαρκωμένη», μετὰ τῶν ἀκολουθιῶν αὐτῆς, ἦτο ἐν τῷ κέντρῳ τῶν συζητήσεων ἡμῶν. Ἐν τῇ οὐσίᾳ τοῦ χριστολογικοῦ δόγματος εὕρομεν ἑαυτοὺς ἐν πλήρει συμφωνίᾳ. Διὰ μέσου τῆς διαφόρου ὁρολογίας, τῆς χρηοιμοποιουμένης ὑφ’ ἑκάστης πλευρᾶς, εἴδομεν ἐκφραζομένην τὴν αὐτὴν ἀλήθειαν. Ἐφ’ ὅσον συμφωνοῦμεν ἄνευ ἐπιφυλάξεων ἐν τῇ ἀπορρίψει τόσον τῆς διδασκαλίας τοῦ Εὐτυχοῦς ὅσον καὶ τῆς διδασκαλίας τοῦ Νεστορίου, ἡ ἀποδοχὴ ἢ ἡ μὴ ἀποδοχὴ τῆς Χαλκηδόνος δὲν συνεπάγεται τὴν ἀποδοχὴν εἴτε τῆς μιᾶς εἴτε τῆς ἄλλης αἱρέσεως. Ἀμφότεραι αἱ πλευραὶ εὗρον ἑαυτὰς βασικῶς ἀκολουθούσας τὴν ὑπὸ τοῦ ἁγίου Κυρίλλου διατυπωθεῖσαν χριστολογικὴν διδασκαλίαν τῆς μιᾶς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας.

Διεπιστώσαμεν, ὅτι ἡ Σύνοδος τῆς Χαλκηδόνος (451) δύναται νὰ ἐννοηθῇ ὡς ἐπικυροῦσα τὰς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου τῆς Ἐφέσου (431), ὡς καὶ ὑπὸ τὸ φῶς τῆς μεταγενεστέρας Συνόδου τῆς Κωνσταντινουπόλεως (533). Ἀνεγνωρίσαμεν, ὅτι πᾶσαι αἱ Σύνοδοι δέον νὰ θεωρῶνται ὡς στάδια μιᾶς ἀκεραίας ἀναπτύξεως καὶ ὅτι οὐδεμία Σύνοδος ἢ κείμενον δέον νὰ ἐξετάζωνται μεμονωμένως. Ὁ σημαντικὸς ῥόλος τῶν πολιτικῶν, κοινωνικῶν καὶ πνευματικῶν παραγόντων ἐν τῇ δημιουργίᾳ τῶν ἐντάσεων μεταξὺ τῶν μερίδων ἐν τῷ παρελθόντι θὰ ἔδει νὰ ἀναγνωρίζηται καὶ νὰ σπουδάζηται ὁμοῦ, ἀλλ’ ἐν πάσῃ περιπτώσει δὲν πρέπει οὗτοι νὰ ἐξακολουθῶσι νὰ διαιρῶσιν ἡμᾶς.

Διεπιστώσαμεν τὴν ἀνάγκην, ὅπως πορευθῶμεν ὁμοῦ πρὸς τὰ ἐμπρός, Τὸ προκείμενον ζήτημα εἶναι κρισίμου σημασίας διὰ πάσας ὁμοίως τὰς Ἐκκλησίας τῆς Ἀνα­τολῆς καὶ τῆς Δύσεως, ὡς καὶ διὰ τὴν ἑνότητα τῆς ὅλης Ἐκκλησίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, τὸ ἐνοικοῦν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Ἰησοῦ Χριότου, ἂς ὁδηγῇ ἡμᾶς ὁμοῦ εἰς τὴν πληρότητα τῆς ἀληθείας καὶ τῆς ἀγάπης. Πρὸς τοῦτο ὑποβάλλομεν εὐσεβάστως εἰς τὰς Ἐκκλησίας ἡμῶν τὸν καρπὸν τοῦ κοινοῦ τριημέρου ἔργου ἡμῶν. Ὑπολείπονται βεβαίως πολλὰ πρακτικὰ προβλήματα. Ἀλλὰ τὸ αὐτὸ Πνεῦμα, τὸ ὁποῖον ὡδήγησεν ἡμᾶς ὁμοῦ ἐνταῦθα, πιστεύομεν ὅτι θὰ ἐξακολουθήσῃ ὁδηγοῦν τὰς Ἐκκλησίας ἡμῶν εἰς τὴν κοινὴν λύσιν αὐτῶν.

ΠΗΓΗ:

Ἰω. Καρμίρη, Τά Δογματικά καί Συμβολικά Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας,

τ. ΙΙ, ἔκδ. β΄, Graz Austria 1968, σ. 1015-1016.

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ:

Στή θέση αὐτή («Οἰκουμενική Κίνησις») ἀναρτῶνται πρός ἐνημέρωσιν τῶν ἐνδιαφερομένων ἐπίσημα κείμενα, ἀναφερόμενα στόν Διάλογο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ διάφορες Χριστιανικές Ὁμολογίες, ἀκόμη καί ἄν δέν ἐκφράζουν ἀκριβῶς ἤ ὀρθῶς τό φρόνημα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.