Πράξις Μείζονος και Ενδημούσης Συνόδου (30-4-2004)

ΠΡΑΞΙΣ

ΤΗΣ ΕΝ ΦΑΝΑΡΙῼ ΣΥΝΕΛΘΟΥΣΗΣ

ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΙΕΡΑΣ ΕΝΔΗΜΟΥΣΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

30 - 4 - 2004

(ΠΕΡΙ

ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ)

Ἀριθμ. Πρωτ. 384.

Τάς ὁπωσδήποτε τήν κανονικήν τάξιν παραβλαπτούσας καί καταστρατηγούσας ἐνεργείας, συνιστώσας εἰσπήδησιν εἰς τό κανονικόν ἔδαφος ἑτέρας Ἐκκλησίας, ἀποδοκιμάζειν καί καταδικάζειν οἱ Ἱεροί Κανόνες διακελεύονται.

Κατά τήν Ἁγίαν οὖν Γραφήν καί τούς Θείους Πατέρας τάξις συνέχει καί τά οὐράνια καί τά ἐπίγεια. Τήν εὐταξίαν ὀφείλουν πάντες ἵνα φυλάττωσιν ὡς συνεκτικήν καί συστατικήν τῆς εἰρήνης, μάλιστα δέ οἱ τῶν Ἐκκλησιῶν προεστῶτες, οἵτινες, γνωρίζοντες τά ἴδια μέτρα καί ὅρια, δέον ὅπως μένωσιν ἐντός αὐτῶν. Οἱ ἱεροί κανόνες τῆς Ἐκκλησίας ἐν συμφωνίᾳ διαχρονικῇ ἐπιτάσσουν «μή τολμᾶν τόν Ἐπίσκοπον ἔξω τῶν ἑαυτοῦ ὅρων χειροτονίας ποιεῖσθαι εἰς τὰς μή ὑποκειμένας αὐτῷ πόλεις καί χώρας παρά τήν τῶν κατεχόντων τὰς πόλεις ἐκείνας ἤ τὰς χώρας». Οἱ ὑπερορίως ἐνεργοῦντες καί πράττοντες, ἐπειδή διά τῆς εἰσπηδήσεως εἰς ξένας ἐπαρχίας ἀποδιώκουν τήν ὁμόνοιαν καί εὐταξίαν καί συγχέουν τὰς Ἐκκλησίας, καθιστάμενοι διδάσκαλοι καί αὐτουργοί τῆς ἀταξίας, ἀντιμετωπίζονται μετ’ αὐστηρότητος (Κανόνες 35ος Ἁγ. Ἀποστόλων, 2ος Β´ Οἰκουμ. Συνόδου καί ἄλλοι συμφωνοῦντες).

Ἡ Ἁγιωτάτη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, αὐτογνωμόνως καί ἀντικανονικῶς τό πρῶτον ἀποσχίσασα ἑαυτήν τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας Κωνσταντινουόπλεως καί κακόν παράδειγμα καί ἄλλαις Ἐκκλησίαις παρασχοῦσα, συνοῖδε μετά πάροδον χρόνου τήν σκολιάν ὁδόν ἥν ἐπορεύετο καί ἐν μετανοίᾳ ἐξῃτήσατο τήν ἐπάνοδον εἰς τήν εὐθεῖαν καί κεκανονισμένην. Οὕτως, ἐπί τῇ βάσει ἐκκλησιαστικῶν καί ἱεροκανονικῶν ρυθμίσεων τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἐδωρήσατο αὐτῇ τήν ἀνεξαρτησίαν καί αὐτοκεφαλίαν διά τοῦ Πατριαρχικοῦ καί Συνοδικοῦ Τόμου τοῦ 1850, ὁρίσαντος ὡς ὑπερτάτην ἐκκλησιαστικήν ἀρχήν οὐχί προκαθήμενόν τινα, ἀλλά Σύνοδον Διαρκῆ, μνημονευομένην ὑπό τῶν ἐν Ἑλλάδι Ἀρχιερέων, τοῦ Προέδρου αὐτῆς, Μητροπολίτου Ἀθηνῶν, μή ἔχοντος τὰς προνομίας προκαθημένου καί πρώτου, ἀλλά προέδρου τοπικῆς Συνόδου, πρώτου παραμένοντος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, πρός ὅν ὀφείλει «νά ἀναφέρηται ἡ ἐν Ἑλλάδι Ἱερά Σύνοδος ἐν τοῖς συμπίπτουσιν ἐκκλησιαστικοῖς πράγμασι, τοῖς δεομένοις συσκέψεως καί συμπράξεως ..., ὁ δέ Οἰκουμενικός Πατριάρχης μετά τῆς περί Αὐτόν Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου παρέχει προθύμως τήν ἑαυτοῦ σύμπραξιν, ἀνακοινῶν τά δέοντα πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος». Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς νέας Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας ἔλαβε πλήρη ἐξουσίαν ρυθμίσεως τῶν ἀφορώντων εἰς τήν ἐσωτερικήν ἐκκλησιαστικήν διοίκησιν, διά Συνοδικῶν Πράξεων μή ἀντιβαινουσῶν τό παράπαν τοῖς Ἱεροῖς Κανόσι τῶν Ἁγίων καί Ἱερῶν Συνόδων καί τοῖς πατροπαραδότοις ἐθίμοις καί ταῖς διατυώπσεσι τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας.

Τῇ Αὐτοκεφάλῳ Ἁγιωτάτῃ Ἐκκλησίᾳ τῆς Ἑλλάδος προσηρτήθησαν πλήρως, ἀπολυθεῖσαι ἀπό πάσης ἐξαρτήσεως αὐτῶν ἀπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ὥστε «νά λέγωνται καί παρά πάντων γινώσκωνται συνηνωμέναι καί συνημμέναι αὐτῇ καί μέρος αὐτῆς ἀναόπσπαστον οὖσαι», κατ΄ ἀρχάς μέν αἱ ἐπαρχίαι τῆς Ἑπτανήσου διά τῆς Πατριαρχικῆς καί Συνοδικῆς Πράξεως τοῦ 1866, ἔπειτα δέ καί αἱ ἐπαρχίαι τῆς Θεσσαλίας διά τῆς Πατριαρχικῆς καί Συνοδικῆς Πράξεως τοῦ 1882.

Τῶν καιρῶν ὅμως καί τῶν πραγμάτων δυσμενῶς ἐν συνεχείᾳ διαμορφωθέντων, μετά τήν Μικρασιατικήν καταστροφήν καί τήν φυγήν ἤ ἀνταλλαγήν τῶν πληθυσμῶν, καί ἀπειλούντων αὐτήν ταύτην τήν ὕπαρξιν τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, ἡ κοινή αὕτη Μήτηρ καί προστάτις τῶν Ὀρθοδόξων, μή δυναμένη πλέον ἀκινδύνως τά ἑαυτῆς δωρεῖσθαι, ἐρρύθμισε διαφόρως τά τῶν Ἐπαρχιῶν τῶν λεγομένων Νέων Χωρῶν διά καταλλήλου τῷ καιρῷ καί ταῖς περιστάσεσι Πράξεως, συναινούντων καί τῶν τοῦ Γένους ταγῶν, ὥστε ἡ ἀρχῆθεν καλλίγονος Μήτηρ, ἡ ὡς ἄμπελος εὐθηνοῦσα ἐν τοῖς κλίτεσι τοῦ οἴκου Κυρίου καί πλουσίως καί ἀφειδῶς παρέχουσα, ἐλαττουμένη ἀλλ’ οὐκ ἀπορουμένη, μή ξηρανθῇ καί ἀφανισθῇ, ἀλλά συνεχίσῃ τόν ρόλον αὐτῆς ὡς πρωτόθρονος τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησία, διακονοῦσα τήν ἑνότητα καί προκοπήν αὐτῶν, μεγαλύνουσα δέ συνεχῶς ἐν τῇ ἱστορίᾳ καί τῷ παρόντι τό τῶν Ἑλλήνων καί ἐν γένει τό τῶν Ὀρθοδόξων Γένος. Ἐάν ἄλλα ἔθνη διέθετον τόν πανάρχαιον, μοναδικόν καί μεγαλειώδη τοῦτον θεσμόν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, θά ἔπραττον τό πᾶν ἵνα ἐνισχύσωσιν αὐτόν καί αὐξήσωσι τό κῦρος καί τήν ἐπιρροήν αὐτοῦ.

Πρός τόν σκοπόν πάντως τοῦτον αἱ μνημονευθεῖσαι ἐκκλησιαστικαί ἐπαρχίαι τῆς Κρήτης, τῶν Νέων Χωρῶν καί τῆς Δωδεκανήσου, εἰς ἅς προσθετέα καί τό Ἅγιον Ὄρος Ἄθω, καί αἱ λοιπαί ἐν Ἑλλάδι Ἱεραί Πατριαρχικαί καί Σταυροπηγιακαί Μοναί ἐξακολουθοῦν κατά διαφόρους βαθμούς ἐξαρτήσεως νά παραμένουν κανονικόν ἔδαφος τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, ἡ ὁποία μέχρι τοῦδε δέν ἔχει ἐκχωρήσει εἰς ἄλλην Ἐκκλησίαν τήν ἐπ’ αὐτῶν πλήρη δικαιοδοσίαν, οὔτε προτίθεται νά ἐκχωρήσῃ αὐτήν. Εὑρίσκονται πᾶσαι ἐν τοῖς κανονικοῖς ὁρίοις τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουόπλεως. Κατά συνέπειαν ὁ ἄνευ γνώμης καί συγκαταθέσεως καί συμφωνίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἀκλήτως δηλαδή καί αὐθαιρέτως, προβαίνων εἰς ἐκλογάς καί χειροτονίας Ἐπισκόπων, περιπίπτει εἰς τό βαρύτατον κανονικόν παράπτωμα τῆς ὑπερορίου καί παρ’ ἐνορίαν ἐνεργείας εἰσπηδῶν εἰς ἀλλοτρίας ἐπαρχίας, νοσφιζόμενος καί κλέπτων ἀλλότρια δικαιώματα.

Ἐπειδή τοίνυν ὁ Μακαριώτατος ἀδελφός Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Χριστόδουλος ἀπό τῆς ἀνόδου αὐτοῦ εἰς τόν Ἀρχιεπισκοπικόν Θρόνον τῶν Ἀθηνῶν πάλιν καί πολλάκις προσβάλλει αὐτογνωμόνως ἀφ’ ἑνός μέν τόν Πατριαρχικόν καί Συνοδικόν Τόμον τοῦ 1850, ἐπιδιώκων τό μνημόσυνον αὐτοῦ ὡς Πρώτου τόσον ἐν τῇ Αὐτοκεφάλῳ Ἐκκλησίᾳ τῆς Ἑλλάδος ὅσον καί ἐν ταῖς Νέαις Χώραις, ἄνευ συμφώνου γνώμης τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, ἀφ’ ἑτέρου δέ τήν Πατριαρχικήν καί Συνοδικήν Πρᾶξιν τοῦ 1928 ἄνευ τηρήσεως τῶν Ὅρων αὐτῆς, παρά τήν ρητήν καί ἐκπεφρασμένην ἀντίρρησιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ἐπεμβαίνων αὐθαιρέτως διά χειροτονίας Ἐπισκόπων εἰς τὰς ἐπαρχίας ταύτας, ἐν αἷς παραμένει ἀκέραιον τό ἀνώτατον κανονικόν δικαίωμα τοῦ πανιέρου Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, δι’ ὅσων δέ πράττει, παρά τὰς προειδοποιήσεις καί τὰς κανονικάς ἀπαιτήσεις τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, ἐπιμένει τῇ ἀταξίᾳ καί βλάπτει ἑαυτόν καί τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, αἴτιος σκανδαλισμοῦ καί διαιρέσεων ἐν τῇ Ἱεραρχίᾳ καί τῷ λαῷ γινόμενος, διά τοῦτο πρός ἀνακοπήν περαιτέρω προόδου τοῦ κακοῦ καί ἐπ’ ἐλπίδι τῆς ταχείας ἀποκαταστάσεως τῆς διασαλευθείσης κανονικῆς τάξεως:

α) θεωροῦμεν ἀκύρους μέν τὰς κατά παράβασιν τῶν συγκεκριμένων Ὅρων τῆς Πράξεως τῆς 4ης Σεπτεμβρίου τοῦ 1928, καί συνεπῶς ἀντικανονικῶς, δι’ ὑπερορίων πράξεων ἐν ἀλλοτρίᾳ δικαιοδοσίᾳ, γενομένας ἐσχάτως ἐκλογάς καί μεταθέσεις, χηρευούσας δέ εἰσέτι τὰς Ἱεράς Μητροόπλεις Θεσσαλονίκης, Ἐλευθερουόπλεως καί Σερβίων καί Κοζάνης·

β) ἀποφασίζομεν ἐν ἀφάτῳ θλίψει καί ὀδύνῃ τήν διακοπήν τῆς κοινωνίας μετά τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Χριστοδούλου, διαγραφομένου ἀπό τῶν Διπτύχων τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας καί μή δυναμένου κοινωνεῖν μεθ’ ἡμῶν ἔν τε τῇ λατρείᾳ καί ἐν τῇ διοικήσει, καί μετά τῶν ὑπαγομένων τῇ ἡμετέρᾳ Ἐκκλησίᾳ κληρικῶν καί μοναχῶν·

γ) συνιστῶμεν τοῖς τοιουτοτρόπως «ψηφισθεῖσιν» ἵνα μή ἀναλάβωσι τὰς ἡμετέρας ἐπαρχίας, ἄλλως θά διακοπῇ καί ἡ μετ’ αὐτῶν κοινωνία·

δ) παρακαλοῦμεν θερμῶς τήν Ἔντιμον Ἑλληνικήν Πολιτείαν ἵνα μή συμπράξῃ εἰς τήν κατάλυσιν τῆς κανονικῆς τάξεως διά τῆς ἐκδόσεως τῶν σχετικῶν Προεδρικῶν Διαταγμάτων·

ε) ἐκφράζομεν τήν ἐντονωτάτην δυσαρέσκειαν καί λύπην τῆς Μητρός Ἐκκλησίας τοῖς συμπράξασιν εἰς τὰς «χειροτονίας» τῶν οὑτωσί ἐκλεγέντων, εὐαρίθμοις εὐτυχῶς, Ἱεράρχαις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου· καί

ς) καθιστῶμεν γνωστόν ὅτι ἐν περιπτώσει συνεχίσεως τῆς τοιαύτης κανονικῆς ἀνωμαλίας, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον θά ἀναγκασθῇ νά προβῇ εἰς τήν ἄρσιν τῆς Πατριαρχικῆς καί Συνοδικῆς Πράξεως τοῦ 1928.

Ἐφ’ ᾧ εἰς ἔνδειξιν καί βεβαίωσιν ἐγένετο καί ἡ παροῦσα Πατριαρχική ἡμῶν καί Συνοδική Πρᾶξις, καταστρωθεῖσα ἐν τῷδε τῷ Ἱερῷ Κώδικι τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας.

Ἐν ἔτει βδ΄, κατά μῆνα Ἀπρίλιον λ΄, Ἐπινεμήσεως ΙΒ΄

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος

† Ὁ Ἐφέσου Χρυσόστομος

† Ὁ Ἡρακλείας Φώτιος

† Ὁ Νικαίας Ἰωάννης

† Ὁ Κώου Αἰμιλιανός

† Ὁ Ἀμερικῆς Δημήτριος

† Ὁ Πέργης Εὐάγγελος

† Ὁ Λύστρων Καλλίνικος

† Ὁ Θυατείρων καί Μ. Βρεταννίας Γρηγόριος

† Ὁ Ἰταλίας Γεννάδιος

† Ὁ Ἑλβετίας Ἱερεμίας

† Ὁ Δέρκων Κωνσταντῖνος

† Ὁ Θεοδωρουπόλεως Γερμανός

† Ὁ Γερμανίας Αὐγουστῖνος

† Ὁ Ἡλιουπόλεως καί Θείρων Ἀθανάσιος

† Ὁ Τρανουπόλεως Γερμανός

† Ὁ Σουηδίας καί πάσης Σκανδιναυΐας Παῦλος

† Ὁ Τυρολόης καί Σερεντίου Παντελεήμων

† Ὁ Βελγίου Παντελεήμων

† Ὁ Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου Εἰρηναῖος

† Ὁ Λέρου καί Καλύμνου Νεκτάριος

† Ὁ Σύμης Χρυσόστομος

† Ὁ Καρπάθου καί Κάσου Ἀμβρόσιος

† Ὁ Ἴμβρου καί Τενέδου Κύριλλος

† Ὁ Μιλήτου Ἀπόστολος

† Ὁ Αὐστρίας Μιχαήλ

† Ὁ Περγάμου Ἰωάννης

† Ὁ Πριγκηποννήσων Ἰάκωβος

† Ὁ Λάμπης, Συβρίτου καί Σφακίων Εἰρηναῖος

† Ὁ Πέτρας καί Χερρονήσου Νεκτάριος

† Ὁ Φιλαδελφείας Μελίτων

† Ὁ Σεβαστείας Δημήτριος

† Ὁ Κορέας Σωτήριος

† Ὁ Ἱεραπύτνης καί Σητείας Εὐγένιος

† Ὁ Μυριοφύτου καί Περιστάσεως Εἰρηναῖος

† Ὁ Μοσχονησίων Ἀπόστολος

† Ὁ Ρεθύμνης καί Αὐλοποτάμου Ἄνθιμος

† Ὁ Γαλλίας Ἐμμανουήλ

† Ὁ Ἰκονίου Θεόληπτος

† Ὁ Ἀρκαλοχωρίου Ἀνδρέας

† Ὁ Ἱσπανίας καί Πορτογαλίας Ἐπιφάνιος

† Ὁ Ρόδου Κύριλλος

ΠΗΓΗ:

http://www.ec-patr.org/docdisplay.php?lang=gr&id=23&tla=gr