«Βασίλειος ο Μέγας», τεύχ. 56, Οκτ. 2012

ΤΕΥΧΟΣ 56                  ΤΡΙΠΟΛΙΣ               ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2012

Ἡ χειροτονία τοῦ νέου Μητροπολίτου Ἱερισσοῦ, Ἀρδαμερίου καί Ἁγίου Ὄρους κ.κ. Θεοκλήτου

Ἱστορικές στίγμες ἔζησε ἡ Ἀρκαδία, ἡ τοπική Ἐκκλησία καί ὁ Μητροπολιτικός μας Ναός μέ τήν ἐκλογή καί χειροτονία τοῦ Πρωτοσυγκέλλου τῆς Μητροπόλεώς μας Ἀρχιμανδρίτου Θεοκλήτου Ἀθανασοπούλου σέ Μητροπολίτη Ἱερισσοῦ, Ἀρδαμερίου καί Ἁγίου Ὄρους. Οἱ καμπάνες τῶν Ναῶν τῆς Τριπόλεως ἤχησαν χαρμόσυνα τήν Παρασκευή 5/10/2012, ὅταν ἡ σεπτή Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐπιβραβεύοντας τό πλούσιο πνευματικό ἔργο τοῦ π. Θεοκλήτου στήν τοπική μας Ἐκκλησία, τόν ἐξέλεξε Μητροπολίτη τῆς Μακεδονικῆς αὐτῆς Μητροπόλεως, μέ 40 κανονικές ψήφους, ἔναντι 20 καί 14 ψήφων, πού ἔλαβαν οἱ ἄλλοι δύο συνυποψήψιοι. Τήν Κυριακή 7/10/2012 τελέστηκε ἡ χειροτονία τοῦ νέου Μητροπολίτου στόν Μητροπολιτικό μας Ναό ἀπό τόν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμο καί ἀπό Ἱεράρχες τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας. Τό γεγονός ἦταν, ὄντως, ἱστορικό γιά τήν Τρίπολη καί γιά τόν Μητροπολιτικό Ναό τοῦ Ἁγίου Βασιλείου, ἀφοῦ κάτι τέτοιο εἶχε γίνει μόνο τό 1968, ὅταν χειροτονήθηκε στόν ἴδιο Ναό ὁ σημερινός Μητροπολίτης Καρυστίας καί Σκύρου κ.κ. Σεραφείμ. Ἡ συμμετοχή τοῦ λαοῦ τῆς Ἀρκαδίας, πού προσῆλε νά εὐχηθεῖ καί νά ἀναφωνήσει τό «ἄξιος», ἦταν πάνδημη. Ἐπικεφαλῆς τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης μας κ.κ. Ἀλέξανδρος, πλήρης χαρᾶς καί ἱκανοποιήσεως, ἀφοῦ ἦταν ἐκεῖνος πού περισσότερο ἀπ’ ὅλους ἐργάστηκε γιά τήν ἐκλογή τοῦ π. Θεοκλήτου. Τό «ἄξιος» ἐκ βάθους καρδίας εὐχόμεθα κι ἐμεῖς ἀπό αὐτή τή θέση στόν νέο Μητροπολίτη κ.κ. Θεόκλητο καί ἀφιερώνουμε στήν ἐκλογή καί χειροτονία του ὁλόκληρο τό τεῦχος αὐτοῦ τοῦ ἐντύπου, δημοσιεύοντας ἀποσπάσματα (λόγω περιορισμένου χώρου) ἀπό τόν χειροτονητήριο λόγο του καί ἀπό τήν προσφώνηση τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου μας κ.κ. Ἀλεξάνδρου. Τέλος, ὑπενθυμίζουμε ὅτι ἡ ἐνθρόνιση τοῦ νέου Μητροπολίτου θά γίνει τό Σάββατο 24/11/2012, ὥρα 12.00 μ. στόν Ἱ. Ναό Ἁγίου Στεφάνου Ἀρναίας Χαλκιδικῆς, ἡ δέ μετάβαση ἐκεῖ μέ λεωφορεῖα ὅσων ἐπιθυμοῦν ὀργανώνεται μέσω τῶν γραφείων τουρισμοῦ α) ΚΤΕΛ Ἀρκαδίας, β) Παναγιώτου Καππόγιαννη καί γ) Θεοδώρου Βλάσση.

Ἀπό τόν χειροτονητήριο λόγο τοῦ νέου Μητροπολίτου

Ὁ νεοεκλεγείς Μητροπολίτης, προσερχόμενος στό ἱερό Θυσιαστήριο, μεταξύ ἄλλων εἶπε:

«Τήν ὥρα αὐτή τήν ἱερή, πού ὁ ὁμιλῶν ζῆ ὑπαρξιακά τό θαῦμα τῆς μεταβολῆς τοῦ σεπτοῦ τούτου ἱεροῦ Ναοῦ σέ εἰκόνα καί ἀντίτυπο τοῦ "ἀνωγαίου" τῆς Πεντηκοστῆς, ἔχει ἀνάγκη νά προβῆ σέ μιά ἐξομολόγηση: τρέμει ἡ ψυχή μου καί κλυδωνίζεται ἡ ὑπόστασή μου. Ἀναζητῶ μιά βακτηρία ἱκανή ν’ ἀκουμπήσω γιά νά διαβῶ τά σκαλοπάτια τοῦ Θυσιαστηρίου καί νά εἰσέλθω στόν σεπτό χῶρο τοῦ τρίτου βαθμοῦ τῆς Ἱερωσύνης.

»Λοιπόν, ζητῶ Ἐκεῖνον, τόν Ἕνα· "Μή ὅν ἠγάπησεν ἡ ψυχή μου εἴδετε;" (Ἆσμ. γ’,3), κράζει ἡ καρδιά μου καί συνάμα βοᾶ λέγουσα· "Ἀναστήσομαι δή…καί ζητήσω ὅν ἠγάπησεν ἡ ψυχή μου" (Ἆσμ. γ’,2). Ἡ ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ -μιά ἀσίγαστη πείνα καί δίψα- σάν μιά ἀκένωτη ἀνάγκη πληρώσεως, μᾶς ἀκολουθεῖ στίς μοναδικές καί σημαντικές στιγμές μας. Κι Ἐκεῖνος, ὁ θεῖος Καλλιτέχνης, τοῦ Ὁποίου παραμένομε ἀπαραμόρφωτες εἰκόνες, ἔστω καί βουτηγμένες στή λάσπη τοῦ σαρκικοῦ φρονήματος, ἁπλώνει σωστικά τό χέρι· κι ἀπ’ τό ὕψος τοῦ οὐρανοῦ πετυχαίνοντας τή θεία αὐτή "ἁρπαγή", ἀνταποκρίνεται στό κάλεσμα τοῦ τέκνου Του καί σπογγίζει τό δάκρυ καί φευγατίζεται ἡ ἀπόγνωση κι ὁ τρόμος. Εἶναι ἡ ὥρα πού ἡ γλώσσα ψελλίζει χριστονοσταλγικά: "Ἐκράτησα αὐτόν καί οὐκ ἀφήσω αὐτόν", "ὅτι τετρωμένη ἀγάπης εἰμί ἐγώ" (Ἆσμ. γ’,4 καί ε’,8).

»Ὁ λόγος γιά τό βίωμα τοῦ μεγαλείου τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἱερωσύνης, πού ἡ Ὀρθοδοξία ζῆ ὡς τήν ὑψίστη δωρεά, πού ἀνυψώνει σέ σύναξη ἀθανάτων τήν ὅλη ἱερή Σύναξη τῶν πιστῶν. Ἡ Ἐκκλησία μαρτυρεῖ ὅτι ἡ ἱερατική ἐξουσία ἐμφυσήθηκε ἀπό τόν Χριστό στούς δώδεκα Ἀποστόλους καί ἡ καταγωγή της εἶναι ἀμιγῶς θεία. Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος πού εἶπε: "δίδωμι ὑμῖν ἐξουσίαν" (Λουκ. ι’,19), εἶναι ὁ Ἴδιος πού εἶπε στούς Δώδεκα: "οὐχ ὑμεῖς με ἐξελέξασθε, ἀλλ’ ἐγώ ἐξελεξάμην ὑμᾶς, καί ἔθηκα ὑμᾶς ἵνα ὑμεῖς ὑπάγητε καί καρπόν φέρητε" (Ἰω. ιε’,16).

»Ἑρμηνεύοντας τή Θεία Λειτουργία ὁ ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας σημειώνει: "ἡ Χάρη εἶναι αὐτή πού ἁγιάζει … αὐτός δέ πού κάθε φορά ἱερουργεῖ εἶναι ὑπηρέτης της. Γιατί τίποτε δέν προσφέρει δικό του, οὔτε τολμάει νά πράξη ἤ νά πῆ κάτι προερχόμενο ἀπό τήν κρίση καί τούς λογισμούς του· ἀλλά μόνο ἐκεῖνα πού παρέλαβε ἄνωθεν, εἴτε εἶναι πράγμα, εἴτε λόγος, εἴτε ἔργο, κατά τόν τρόπο πού τοῦ παραγγέλθηκε καί τό παρέλαβε, ἔτσι καί τά προσφέρει στόν Θεό".

»Τοῦτο τό γεγονός τό ζῆ κυρίως ὡς πλήρωμα ὁ χειροτονούμενος. Βλέπει τά πάντα γύρω του νά ἀλλοιώνωνται, νά παίρνουν παράξενη θωριά καί ἀνερμήνευτη ὄψη. Κυριολεκτικά ζῆ μιά μεταμόρφωση τήν ὥρα πού ἡ Ἱερωσύνη σκηνώνει μέσα του καί τόν καθιστᾶ ἁγιοπότηρο ἕτοιμο νά δεχθῆ τόν θεῖο Μαργαρίτη. "Κι ἐσύ", καταγράφεται στό Εἰσοδικό τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Βασιλείου, "ζῆς τήν ἐμπειρία τοῦ ψυχορραγοῦντος καί τό σπαρτάρισμα τοῦ ἀρτιγέννητου. Εἶσαι νεκρός καί ζωντανός. Ἀνύπαρκτος καί παντοδύναμος. Πέφτεις στό κενό, καταποντίζεσαι καί πλημμυρίζεις ζωή, φτάνεις στήν αἴσθηση τῆς αἰωνίου παρουσίας Του"...

»Ὁ λόγος, βέβαια, γιά τόν γνήσιο ποιμένα καί τήν γνήσια θυσιαστική, πνευματική του ἐξουσία, γιά τόν ποιμένα "πού ὡς πρωτοκορυφαῖος κριός μεγάλης ποίμνης, εἶναι ἑτοιμασμένος γιά προσφορά καί ὁλοκαύτωμα ἀποδεκτό ἀπό τόν Θεό", ὡς ἀναφέρεται στό Μαρτύριο τοῦ ἁγίου Πολυκάρπου. Γιατί ποτέ ὁ κληρικός καί μάλιστα ὁ Ἐπίσκοπος δέν γίνεται ἀξιωματοῦχος, πού τοῦ χρωστοῦν οἱ ἄλλοι τιμές καί δόξες καί ὑποταγή. Δέν εἶναι ἀφέντης καί κυβερνήτης μέ κοσμική ἐξουσία καί σατραπική νοοτροπία. Εἶναι ὁ πατέρας, ὁ ἀδελφός, ὁ διδάσκαλος κι ὁ ποιμένας. Εἶναι ὁ κοινός πατέρας ὁλάκερης τῆς οἰκουμένης, πού μεριμνᾶ γιά ὅλους, ὅπως κι ὁ Θεός, τόν Ὁποῖο διακονεῖ, κατά τόν ἱερό Χρυσόστομο.

»Ἰδίως ὁ λόγος τοῦ Ἐπισκόπου πηγάζει ἀπό τήν Εὐχαριστία, ἀπό τή φλεγόμενη Βάτο τῆς Ἁγιοτριαδικῆς παρουσίας καί Χάριτος, ἀπό τήν ταπεινή Φάτνη κι ἀπ’ τή μωρία τοῦ Σταυροῦ, κι ὄχι ἀπ’ τήν ἀδύναμη ἐγκοσμιοκρατία καί τόν ὠφελιμισμό τῆς πολυπλόκαμης ἐπαρμένης ἐξουσίας, πού γνωρίζει νά καταδυναστεύη καί νά καταχρᾶται ὅ,τι ἀνθρώπινο κι ἀκόμα ὅ,τι ἱερό. "Γιατί ἐδῶ δέν γίνεται λόγος γιά στρατηγικά ἤ βασιλικά ἀξιώματα, ἀλλά γιά πράγμα πού ἔχει ἀνάγκη ἀπό τό ὕψος τῆς ἀγγελικῆς ἀρετῆς. Γιατί ἡ ψυχή τοῦ ἱερέα πρέπει νά εἶναι λαμπρότερη κι ἀπ’ αὐτές τίς ἀκτίνες τοῦ ἥλιου, ὥστε ποτέ νά μήν τόν ἀφήνη ἔρημο, τό Ἅγιο Πνεῦμα˙ γιά νά μπορεῖ νά λέη· δέν ζῶ ἐγώ, ἀλλά μέσα μου ζῆ ὁ Χριστός", διευκρινίζει ὁ ἱερός Χρυσόστομος.

»Ἄς μή γελιώμαστε· ὁ Ἐπίσκοπος καλεῖται στή μόνωση τοῦ κελλιοῦ του νά λειτουργῆ καί νά δοξολογῆ τόν Θεό καί νά διακονῆ τόν λαό, ἀποβαίνοντας ἔτσι μάρτυρας καί ὁμολογητής τόσο τοῦ θαύματος τῆς Σαρκώσεως, τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Λόγου, ὅσο καί τοῦ θαύματος τοῦ ἁγιασμοῦ, τῆς ἐνχριστώσεως δηλαδή τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Κήρυκας, ἐργάτης καί μάρτυρας ἑνός θαύματος, τῆς θεώσεως ἀνθρώπου καί κόσμου, τῆς ἀναπλάσεως καί ἀναγεννήσεως τῶν ἀνθρώπων μέχρι τή συντέλεια τοῦ αἰῶνος, μέ τήν ἐνέργεια καί τή δύναμη τοῦ τά πάντα ἐπιτελοῦντος Ἁγίου Πνεύματος.

»Γιά νά γίνεται εἰσακουστός ὁ λόγος του, λοιπόν, ὀφείλει νά ζῆ στό ἔπακρον τήν πνευματική ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ἐργασία του εἶναι ἡ πνευματική ζωή. Ἡ μίμηση τοῦ Χριστοῦ, αὐτό εἶναι ἡ πνευματική ζωή, γιατί ἡ μίμηση τοῦ Χριστοῦ εἶναι μίμηση Θεοῦ. Καί ἡ ὁμοίωση μέ τόν Θεό πραγματοποιεῖται μέ τήν ὁμοίωση πρός τόν Χριστό. Εἶναι μιά ἀδιάκοπη πορεία πρός τήν τελειότητα, πρός τόν Χριστό, δηλαδή. Κάθε ἄλλη ἐπιλογή, θαρροῦμε, πώς δικαιώνει τόν Μαχάτμα Γκάντι πού εἶπε: "Ἀγαπῶ τόν Χριστό, ἀλλά δέν ἀγαπῶ τούς Χριστιανούς, γιατί δέν μοιάζουν μέ τόν Χριστό!"...

»Στόχος τῆς Ἐκκλησίας, ἄραγε ἔργο τοῦ Ἐπισκόπου, εἶναι ἡ μεταμόρφωση τοῦ προσώπου καί τῶν προσωπικῶν σχέσεων τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ δρῶντος μέσα στήν Ἐκκλησία. Ὁ ὅσιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης θά γράψη: "Πάσας τάς μεθηλικιώσεις τάς ἐν Χριστῷ φθάσαι πᾶς τις ὀφείλει ὁ βαπτισθείς ἐν Χριστῷ", ὅλες τίς πνευματικές ὡριμάνσεις πού ἀποκαλύφθηκαν στό πρόσωπο καί μέ τό ἦθος τοῦ Χριστοῦ ὀφείλει νά φθάση ὁ βαπτισμένος στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Καί συνεχίζει ὁ ὅσιος Μεθόδιος Ὀλύμπου: "Ὥστε μέσα στόν καθένα νοερά νά γεννηθῆ ὁ Χριστός. Ἄλλωστε γιά τοῦτο ἡ Ἐκκλησία σπαργανώνεται καί ὑποφέρει τίς ὠδίνες τοῦ τοκετοῦ μέχρις ὅτου ὁ Χριστός νά γεννηθῆ καί νά μορφωθῆ μέσα μας, καί καθένας ἀπό μᾶς, ἐπειδή εἶναι μέτοχος Χριστοῦ, νά γεννηθῆ καί νά γίνη Χριστός, ἔτσι ὥστε νά γίνουν Χριστοί, ὅσοι βαπτίστηκαν στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, μέ τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος".

»Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο πολιτευομένη ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νά ἀποκαλύπτη, ἀλλά καί νά πείθη τόν κόσμο, περισσότερο μέ τό βίωμα καί λιγότερο μέ τούς λόγους της, ὅτι "δέν ὑποτάσσεται ὁ Θεός στά γεγονότα, ἀλλά τά γεγονότα ὑποτάσσονται στόν Θεό καί τά πάντα ἐξυπηρετοῦν τό θέλημά Του", κατά τόν ἅγιο Εἰρηναῖο.

»Αὐτά ἔχοντας στήν ψυχή καί τά χείλη, Μακαριώτατε, γιά τήν Ἱερωσύνη καί ἀφοῦ ὡς Ἐξομολόγηση ἱερά σκιαγράφησα τά συναισθήματά μου, ὡς τέκνο σας ἁπλό καί ταπεινό, ἐπιθυμῶ, πρίν προσπέσω στά Ἄχραντα πόδια τοῦ Κυρίου καί ἀπό τά σεπτά Σας χέρια λάβω τόν τρίτο τῆς Ἱερωσύνης βαθμό, νά ἐκφράσω τίς εὐχαριστίες μου σ’ ὅ,τι πιό ἱερό καί μεγάλο ἀπήλαυσα στή ζωή μου.

»Προσκυνῶ καί δοξάζω τόν Τριαδικό Θεό καί Πλάστη μου, πού ἐμένα τόν ἀχρεῖο πλούτισε μέ τίς ἀκένωτες δωρεές Του καί μέ ἀξίωσε νά ἀναδειχθῶ ἐλάχιστος Διάκονός Του. "Εἴη τό ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον".

»Ἀσπάζομαι τό ἄχραντο χέρι Ἐκείνης πού βάσταξε τόν Κύριο, τό χέρι τῆς Κυρίας τῶν Ἀγγέλων καί Μητέρας τοῦ κόσμου, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς Ἕλωνας, τῆς Μαλεβῆς, τῆς Γοργοεπηκόου Νεστάνης, τῆς Γερόντισσας τοῦ Ἁγιώνυμου Ὄρους.

»Ὑμνολογῶ καί τιμῶ τόν Μεγολομάρτυρα τοῦ Κυρίου Δημήτριο, στόν Ἱερό Ναό τοῦ ὁποίου ἐδῶ στήν ἡρωοτόκο Ντροπολιτσά μεγάλωσα, ξαναγεννήθηκα καί δέχθηκα τούς δύο πρώτους τῆς Ἱερωσύνης βαθμούς. Προσκυνῶ καί γεραίρω τούς Νεομάρτυρες τοῦ Κυρίου Δημήτριο καί Παῦλο, Πολιούχους Τριπόλεως, στήν ἀγκαλιά τῶν ὁποίων γαλουχήθηκα καί στερεώθηκα στήν πίστη. Μεγαλύνω τόν ἅγιο ἔνδοξο Μάρτυρα Θεόκλητο, τό ὄνομα τοῦ ὁποίου φέρω ὁ ἀνάξιος καί πάντας τούς Ἁγίους.

»Μετά τόν Κύριο τῶν Δυνάμεων καί τούς Ἁγίους Του, εὐχαριστῶ Σᾶς Μακαριώτατε. Σᾶς γνώρισα, παιδί σχεδόν, ὡς σεπτό Ποιμενάρχη Θηβῶν καί Λεβαδείας, φίλο καρδιακό τοῦ Γέροντός μου Μητροπολίτου Μαντινείας καί Κυνουρίας κ.κ. Ἀλεξάνδρου. Ἁπλός, ταπεινός, λιτός, ἀνθρώπινος, μέ λιπαρή τήν σοφία καί τίς δεξιότητες, πηδαλιουχεῖτε σήμερα τό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας μας σέ καιρούς δίσεκτους καί πονηρούς, πρός δόξαν Θεοῦ καί στηριγμό τοῦ Λαοῦ. Δαπανᾶσθε καί λιώνετε γιά τόν κόσμο πού πεινᾶ καί διψᾶ πνευματικά καί σέ ἱκανό ποσοστό καί ὑλικά. Σᾶς εὐγνωμονῶ γιά τό χέρι πού μοῦ δώσατε, γιατί στηρίξατε καί εὐλογήσατε τήν ὑποψηφιότητά μου γιά τήν ὑψηλή θέση τοῦ Ἐπισκόπου Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὄρους καί Ἀρδαμερίου. Παρακαλῶ τόν Θεό γρανιτένια νά Σᾶς δίδη ὑγεία καί νά καταυγάζη τόν Ἀρχιεπισκοπικό Σας θρόνο "φωτί τῷ ἀκτίστῳ καί ζωοποιῷ".

»Τόν σεπτό Γέροντά μου, τόν λαμπρό Μητροπολίτη Μαντινείας καί Κυνουρίας κ.κ. Ἀλέξανδρο εὐχαριστῶ. Τόν λυγερόκορμο καί λεβεντόψυχο Μωραΐτικο πλάτανο, κάτω ἀπό τή ζείδωρη αὔρα τοῦ ὁποίου ἀναπαύονται καί δροσίζονται πολλοί. Ὁμολογῶ εἰλικρινῶς ὅτι δέν θά ἀπολάμβανα τήν ἡμέρα καί τήν ὥρα αὐτή, ἄν ὁ ἅγιος Μαντινείας δέν μέ στήριζε μέ τή βακτηρία του. Στιβαρός στή διοίκηση, δωρικός στίς ἐπιλογές, θαρραλέος μπροστά στίς προκλήσεις, ἀγέρωχος στήν ὐπεράσπιση τῶν δικαίων τῆς Ἐκκλησίας, ἀταλάντευτος καί ἀπαθής μπροστά ἀπό τό κόστος τῶν ἐπιλογῶν του. Μ’ ἕνα λόγο˙ ὁ ἄνθρωπος μέ τό ἕνα πρόσωπο ἔναντι ὅλων, χωρίς προσωπεῖο, ἀληθινός πέρα γιά πέρα καί ἐνδόψυχα πατέρας. Σᾶς εὐγνωμονῶ, Σεβασμιώτατε, γιά τίς θυσίες Σας καί ἀνακράζω: "Τί σοι δῶρον προσάξω, ἀνθ’ ὧνπερ ἀπήλαυσα;"...

»Ἄφησα σκοπίμως νά πῶ τό ὕστερο εὐχαριστῶ στούς ἁγίους πατέρες, τούς ἄρχοντες καί τά πνευματικά μου τέκνα, πού ἦλθαν ἐδῶ στή χαρά μου ἀπό τήν μακρινή Χαλκιδική καί τήν Ἱερά Μητρόπολη, πού μέ ἔταξε ὁ Θεός νά διακονήσω.  Καί ἰδιαιτέρως στούς Πανοσιολογιωτάτους Ἀρχιμανδρίτας π. Χρυσόστομο Μαϊδώνη, Πρωτοσύγκελλο καί π. Ἰγνάτιο Ριγανᾶ, Γενικό Ἀρχιερατικό Ἐπίτροπο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὄρους καί Ἀρδαμερίου, καθώς καί τούς ἐκπροσώπους τοῦ ἐκλεκτοῦ Δημάρχου Ἀριστοτέλους κ. Χρήστου Πάχτα, κ.κ. Ἰωάννη Λαμπρινό καί Ἀστέριο Μπροῦζο, Ἀντιδημάρχους...

»Τέλος κλείνω εύλαβικά τό γόνυ, πρῶτον πρός τό Σεπτό Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο, τήν Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐσταυρωμένη Ἐκκλησία καί τόν ὑψίστης ἀκτινοβολίας Προκαθήμενο αὐτῆς, τήν Α.Θ.Π. τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαῖο, τοῦ ὁποίου εὐσεβάστως προσκυνῶ τήν ἁγία δεξιά καί ἐξαιτοῦμαι τάς θεοπειθεῖς εὐχάς καί εὐλογίας Του, καθότι ἡ Ἱερά Μητρόπολις Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὄρους καί Ἀρδαμερίου ἀνήκει κανονικῶς στήν πνευματική δικαιοδοσία τῆς Πρωτοθρόνου Κωνσταντινουπόλεως. Καί δεύτερον κλίνω τό γόνυ καί στέλλω τόν σεβασμό μου πρός τήν ἁγία καί Ἱερά Κοινότητα τῆς Μοναστικῆς Πολιτείας τοῦ Ἁγίου Ὄρους, πού γειτνιάζει μέ τήν Ἱερά Μητρόπολη Ἱερισσοῦ καί στόν τίτλο της τιμητικά ἀναφέρεται. Αὐτή ἡ Ἱ. Μητρόπολις ἀξιώνεται νά εἶναι ἡ αἰσθητή πύλη τοῦ Περιβολιοῦ τῆς Παναγίας μας καί οἱ πύλες της πάντα θά μείνουν ἀνοιχτές γι’ αὐτήν, ὅπως μέχρι σήμερα, γιατί τέτοια εὐλογία πολλοί δέν τήν ἔχουν στήν ὑφήλιο. Ἅγιοι Ἁγιορεῖτες πατέρες εὐλογεῖτε καί δεήθητε ὑπέρ ἐμοῦ τοῦ ἁμαρτωλοῦ.

»Λοιπόν, Μακαριώτατε, "ἐλήλυθεν ἡ ὥρα". Προσπίπτω στήν ἀγάπη Σας, πρός τόν Χριστό μου λέγω: "Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν"».

Στή συνέχεια, ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμος, μέ τή σοφία καί τή σύνεση πού τόν διακρίνει, ἀπηύθυνε θερμούς λόγους στόν χειρονονούμενο, ἀναφερόμενος στήν ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἐπισκόπου στόν σύγχρονο κόσμο.

Ἀπό τήν προσφώνηση τοῦ Μητροπολίτου μας στόν νέο Μητροπολίτη

Πατρικούς λόγους πρός τόν νέο Μητροπολίτη ἀπηύθυνε καί ὁ Σεβ. Μητροπολίτης μας κ.κ. Ἀλέξανδρος, ἐκφράζοντας τή μεγάλη χαρά καί ἱκανοποίησή του γιά τό γεγονός. Ὁ Μητροπολίτης μας μεταξύ ἄλλων εἶπε:

«Ἀγαπητό μου παιδί καί ἤδη πλέον Σεβασμιώτατε ἀδελφέ καί συλλειτουργέ, Μητροπολίτη τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὄρους καί Ἀρδαμερίου κ. Θεόκλητε,

»Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός κατηγορηματικά μᾶς ἐτόνισε καί μᾶς εἶπε ὅτι "ἐάν τις ἐμοί διακονεῖ, τιμήσει αὐτόν ὁ Πατήρ". Κι ἐσύ μέ ἀγάπη καί αὐτοθυσία διηκόνησες τόν λαόν τοῦτον τοῦ Θεοῦ, ἐδῶ στή Μητρόπολη Μαντινείας καί Κυνουρίας καί εἰδικότερα στήν Τρίπολη, διδάσκοντας, ἁγιάζοντας καί οἰκοδομώντας πνευματικά τόν λαό τοῦ Θεοῦ, τόν λαό τῆς Ἀρκαδίας. Καί ἤδη πλέον ὁ Θεός, βλέποντας τή διακονία σου αὐτή, ἔφερε τή σημερινή ἡμέρα νά τιμήσει τόν ἐργάτη τοῦ Εὐαγγελίου καί τό διάκονο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί νά σέ ἀναδείξει Μητροπολίτη τῆς Μητροπόλεως Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὄρους καί Ἀρδαμερίου. Κι ὅλοι ἐμεῖς ἐδῶ, ὁ Ἐπίσκοπός σου, οἱ συλλειτουργοί σου Ἱερεῖς καί ὅλος ὁ κλῆρος καί οἱ μοναχοί καί οἱ μοναχές τῶν μοναστηριῶν μας, οἱ ἄρχοντες καί ὁ λαός μας, γιά τό γεγονός αὐτῆς τῆς μεγάλης τιμῆς πού σου ἔκανε ὁ Θεός, χαιρόμεθα καί δοξολογοῦμε τόν Θεόν, γιά τήν ὕψιστη τιμή πού ἐπεφύλαξε στό πρόσωπό σου καί διά σοῦ «παντί τῷ λαῷ». Οἱ καμπάνες τῶν Ἐκκλησιῶν μας ἐχτύπησαν πανηγυρικά καί χαρμόσυνα ὅταν ἀναγγέλθηκε ἡ ἐκλογή σου εἰς Μητροπολίτην...

»Προσωπικά, ἐγώ αἰσθάνομαι ὅπως εἶπε ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης γιά κάποιο συγγενή του πού ἔγινε Ἐπίσκοπος, «ἑπτάπυχης» στό ἀνάστημα. Δηλαδή, ψηλώνω καί μεγαλώνω καί ἐπαίρομαι, γιά τήν τιμή πού σοῦ ἔκανε ὁ Θεός, ἑπτά φορές. Καί σοῦ εὔχομαι ἀπ’ τήν καρδιά μου, καί ἡ εὐχή αὐτή εἶναι ἡ ἔκφρασις καί τοῦ λαοῦ πού σήμερα εἶναι ἐδῶ στή μεγάλη ἑορτή τῆς προσωπικῆς σου Πεντηκοστῆς, νά ζήσεις, νά εὐαρεστήσεις τό Θεό καί νά ἀναδειχθεῖς ἄξιος τῆς Ἐπισκοπικῆς σου διακονίας στή Μητρόπολη πού σέ ἀποστέλλει ὁ Θεός.

»Πᾶς σέ ἕναν τόπο πού εἶναι καθαγιασμένος καί εὐλογημένος καί κατασπαρμένος καί καταποτισμένος ἀπό τά αἵματα καί τά κόκαλα τῶν Πελοποννησίων, πού τόσο ἀγάπησαν τή Μακεδονία, ὥστε τήν ψυχή καί τό σῶμα ἐθυσίασαν γιά τήν ἐλευθερία της. Ἐκεῖ, λοιπόν, πού θά πᾶς, στή δοξασμένη ἑλληνική Μακεδονία, θά βρεῖς τά μνήματα, θά δεῖς τά κόκαλα, θά πατήσεις τά αἵματα τῶν παππούδων μας τῶν Πελοποννησίων γιά τήν ἐλευθερία τῆς Μακεδονίας. Γι’ αὐτό, τό πρῶτο πού θά πρέπει νά κάνεις ἐκεῖ, εἶναι νά τελέσεις μνημόσυνο γιά τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς τῶν ἡρῴων ἐκείνων, τῶν πατέρων καί προπατόρων μας, πού θυσιάστηκαν γιά τή Μακεδονία μας...

»Σοῦ εὔχομαι ἐκεῖ πού θά πᾶς νά τιμήσεις τήν Τρίπολη. Νά δοξάσεις πρῶτα, ὅμως, τό Θεό καί νά διαβεβαιώσεις ἐκεῖ τό λαό ὅτι ἐμεῖς οἱ Ἀρκάδες ἔχουμε φόβο Θεοῦ. Ἐμεῖς οἱ Ἀρκάδες ἔχουμε ἀγάπη τοῦ λαοῦ. Ἐμεῖς οἱ Ἀρκάδες εἴμαστε ἀποφασισμένοι νά δώσουμε τήν ψυχή καί τό σῶμα μας γιά νά εἴμαστε συνεπεῖς στήν τιμή τῆς ἀποστολῆς, πού μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία μας...

»Καί μέ τήν εὐχή αὐτή, γιά νά εἶσαι ἄξιος αὐτῆς τῆς τιμῆς, θά δώσουμε καί μία συμβουλή: νά φοβᾶσαι τό Θεό καί νά ντρέπεσαι τό λαό. Ἄν αὐτά τά δυό στοιχεῖα τά κάνεις πράξη τῆς ζωῆς σου, τότε θά εἶσαι ἄξιος καί πανάξιος ὅπως εὐχόμεθα νά εἶσαι».

Ὁ νέος Μητροπολίτης εὐχαρίστησε καί πάλι τόν Σεβ. Μητροπολίτη μας γιά τούς θερμούς του λόγους καί γιά ὅλα ὅσα ἔχει προσφέρει σ’ αὐτόν καί στήν τοπική Ἐκκλησία μας.

Εὐχόμεθα κι ἐμεῖς, γιά μιά ἀκόμη φορά, ὁ νέος Μητροπολίτης νά ἀναδειχθεῖ ἄξιος Ποιμένας τῆς Ἐκκλησίας, πρός δόξαν Θεοῦ καί πρός σωτηρίαν τοῦ λογικοῦ του Ποιμνίου.