Η διδασκαλία των Πεντηκοστιανών για την αρπαγή της Εκκλησίας

ΤΕΥΧΟΣ  23        ΤΡΙΠΟΛΙΣ       ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ - ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2002

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Εἰσαγωγή. Οἱ «πλανῶντες καί πλανώμενοι»

Ἡ Ἁγία Γραφή κάνει λόγο γιά κάποιους Χριστιανούς οἱ ὁποῖοι πλανήθηκαν ὡς πρός τήν πίστη, μέ ἀποτέλεσμα νά χάσουν κάθε ἐλπίδα σωτηρίας. Καί ἀφοῦ πλανήθηκαν καί πλανῶνται οἱ ἴδιοι (ἴσως χωρίς νά τό θέλουν καί νά τό ἀντιλαμβάνονται), ὁδηγοῦν καί ἄλλους στήν πλάνη: ὅσους τούς ἐμπιστεύονται καί τούς ἀκολουθοῦν. Αὐτοί εἶναι οἱ «πλανῶντες καί πλανώμενοι» (Β' Τιμ. γ' 13), οἱ ὁποῖοι μέ διάφορες μορφές καί μέ διάφορα ὀνόματα ἐμφανίζονται σέ κάθε ἐποχή. Μία ἀπό τίς μορφές, μέ τήν ὁποία ἐμφανίζονται στήν ἐποχή μας, εἶναι ἡ αἱρετική κίνηση τῶν Πεντηκοστιανῶν, μέ τή διδασκαλία τῶν ὁποίων εἴχαμε ἀσχοληθεῖ σέ προηγούμενο τεῦχος τοῦ ἐντύπου μας.

Θυμίζουμε ὅτι οἱ Πεντηκοστιανοί ἔλαβαν τό ὄνομά τους ἀπό τόν χαρακτηρισμό «Ἐκκλησία τῆς Πεντηκοστῆς», τόν ὁποῖο χρησιμοποιοῦν γιά τήν ὁμάδα τους. Πιστεύουν ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα, πού τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς εἶχε φανερωθεῖ στούς Ἀποστόλους, ἐπισκέπτεται τόν πιστό σέ καθημερινή βάση, ὅπως τότε, ἀρκεῖ μόνο νά ἀναγνωρίζει καί νά ὁμολογεῖ τόν Χριστό ὡς Σωτῆρα του.

Οἱ Πεντηκοστιανοί εἶναι προσκολλημένοι ἀποκλειστικά στό «γράμμα» τῆς Ἁγ. Γραφῆς, τό ὁποῖο ἑρμηνεύουν μέ λανθασμένο καί αὐθαίρετο τρόπο, ἀγνοώντας τίς ἑρμηνεῖες τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, τούς ὁποίους δέν παραδέχονται, ὅπως ἄλλωστε καί κανένα ἀπό τούς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ παρερμηνεία αὐτή τῆς Ἁγ. Γραφῆς τούς ἔχει ὁδηγήσει σέ πλάνες σχετικά μέ τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, τήν ἁγιότητα τῆς Θεοτόκου, τήν χαρισματική ἐπίσκεψη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στούς πιστούς, κ.ἄ. Ὅπως εἶναι λογικό, ἡ ὁλοκληρωτική καταδίκη τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως καί τῆς ἁγιοπατερικῆς διδασκαλίας τούς ὁδήγησε καί σέ αἱρετικές ἐσχατολογικές διδασκαλίες. Τό σημαντικότερο ἐσχατολογικό «δόγμα» τῶν Πεντηκοστιανῶν εἶναι ἡ διδασκαλία τους περὶ τῆς ἁρπαγῆς τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπειδή ἡ «ἁρπαγή» κατέχει κεντρική θέση στήν πίστη καί στή ζωή τῆς αἵρεσης, θεωρήσαμε σκόπιμο νά ἀναφερθοῦμε σ' αὐτήν ἀναλυτικότερα.

Τί πιστεύουν γιά τήν «ἁρπαγή τῆς Ἐκκλησίας»

Σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία γιά τήν ἁρπαγή, σέ σύντομο χρονικό διάστημα ἀπό τώρα καί πρίν τήν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου, θά ἔλθει ὁ Χριστός ἀπό τόν οὐρανό γιά νά πάρει μαζί Του τούς «δικούς Του» ἀνθρώπους. Τή στιγμή ἐκείνη θά ἀκουστοῦν ἀπό τόν οὐρανό καί θά διαπεράσουν τή γῆ τρεῖς ἤχοι: ἕνας ἀλαλαγμός, ἡ φωνή ἑνός ἀρχαγγέλου καί ἕνα σάλπισμα ἀπό τή σάλπιγγα τοῦ Θεοῦ. Τότε θά ἀναστηθοῦν ὅσοι ἀνῆκαν στήν «Ἐκκλησία τῆς Πεντηκοστῆς», μέ ἄφθαρτα καί ἀθάνατα σώματα. Μαζί τους θά ἑνωθοῦν καί ὅσοι ἀπό τούς ζωντανούς ἔχουν ἀναγεννηθεῖ μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, μέ μεταστοιχειωμένα σώματα κι αὐτοί. Ὅλους αὐτούς θά τούς κρατήσει ὁ Κύριος κοντά Του γιά ἑπτά χρόνια στό «μεσουράνημα», γιά νά μήν ὑποφέρουν τίς θλίψεις καί τά βάσανα στή γῆ κατά τήν ἑπταετῆ κυριαρχία τοῦ Ἀντιχρίστου.

 Αὐτή τήν ἑπταετία θά γίνουν στούς οὐρανούς οἱ γάμοι τοῦ Ἀρνίου μέ τήν Ἐκκλησία, ἐνῶ στή γῆ θά δρᾶ ὁ Ἀντίχριστος. Τότε θά ἐπιστρέψει στόν Χριστό ὁ λαός τοῦ Ἰσραήλ (οἱ 144.000 τοῦ ζ' 1-8 τῆς Ἀποκ.), ὅπως καί πολλοί ἄνθρωποι ἀπό κάθε ἔθνος, φυλή καί γλῶσσα. Στό τέλος τῆς ἑπταετίας θά κατέλθει ὁ Χριστός καί πάλι στή γῆ, συνοδευόμενος ἀπό τή Νύμφη Του (τήν ἁρπαγεῖσα Ἐκκλησία), θά πολεμήσει καί, τελικά, θά ἐπικρατήσει τοῦ Ἀντιχρίστου στή φοβερή μάχη τοῦ Ἀρμαγεδδῶνα, ἐγκαθιδρύοντας μιά εἰρηνική, ἐπίγειο βασιλεία στήν Ἰερουσαλήμ, διάρκειας χιλίων ἐτῶν. Σ’ αὐτή τήν βασιλεία θά μετέχουν ἄφθαρτοι καί ἀθάνατοι οἱ ἁρπαγέντες, χωρίς τήν ἀνάγκη τῶν ὑλικῶν ἀπολαύσεων, σέ ἀντίθεση πρός αὐτούς πού κατά τήν ἑπταετία ἔμειναν στή γῆ. Ἐκεῖνοι θά εἶναι φθαρτοί καί θά χρειάζονται ὅλα τά ὑλικά μέσα γιά νά ἐπιβιώσουν.

Μετά τό τέλος τῆς χιλιετοῦς ἐπίγειας βασιλείας Του ὁ Κύριος θά ἀναστήσει καί ὅλους τούς ὑπόλοιπους νεκρούς καί θά τούς κρίνει μαζί μέ τούς ἐναπομείναντες ζωντανούς μπροστά στό «βῆμα τοῦ Λευκοῦ Θρόνου». Φυσικά, οἱ Πεντηκοστιανοί οὐσιαστικά δέ θά κριθοῦν, ἀφοῦ μέ τήν «ἁρπαγή» τούς κατέστησε ἐκλεκτούς Του καί σεσωσμένους.

Ἡ αἱρετική αὐτή διδασκαλία στηρίζεται στή διαστρέβλωση κάποιων χωρίων τῆς Ἁγ. Γραφῆς, ὅπως τά ἑξῆς: Ματθ. κδ' 44, κε' 1 ἑξ., Λουκ. ιζ' 34, ιθ' 7-9, κα' 37, Ἡσ. ια' ἑξ., μ΄ 31, Α' Κορ. ιε' 50-51, Ρωμ. η' 11, Α' Θεσ. δ' 15-17, Β' Θεσ. β' 3-9, Β' Πέτρ. γ' 10-13, Ἀποκ. ζ' 1-14  κ.ἄ.

Ἡ «ἁρπαγή» πού δέν πραγματοποιήθηκε

Γίνεται ἤδη ἀντιληπτό ὅτι κύριος στόχος αὐτῆς τῆς διδασκαλίας εἶναι ἡ ἄσκηση ψυχολογικῆς βίας, ἡ καλλιέργεια τοῦ φόβου καί ἡ τρομοκράτηση τῶν μελῶν τῆς αἵρεσης σχετικά μέ τό ἐπερχόμενο τέλος. Εἰδικά μέ τόν διαρκῆ τονισμό τῆς ἀντίληψης ὅτι ἡ ἁρπαγή πρόκειται νά συμβεῖ πολύ σύντομα, ἀπό στιγμή σέ στιγμή, ἐπιχειρεῖται ὁ ψυχολογικός καταναγκασμός τῶν πιστῶν. Ὁ ὁπαδός ὀφείλει νά εἶναι πάντα σέ ἐγρήγορση, νά μήν χαλαρώνει τούς δεσμούς του μέ τήν ὁμάδα, νά ὑπακούει στίς προσταγές της καί νά προτάσσει τό συμφέρον της ἔναντι τοῦ δικοῦ του συμφέροντος (ποιά ἀξία ἔχει ἡ ἐργασία, ἡ οἰκονομική ἀποκατάσταση, ἡ οἰκογένεια, οἱ σπουδές κ.τ.λ., ὅταν ἀπό μέρα σέ μέρα ἀναμένεται ἡ ἁρπαγή;). Ἄν ὁ ὁπαδός δέν συμπεριφέρεται ἔτσι, ὑπάρχει κίνδυνος νά μήν συμμετάσχει στήν ἁρπαγή: ὁ Κύριος θά παραλάβει τούς «ἀδελφούς», ἐνῶ αὐτόν θά τόν ἐγκαταλείψει νά ὑπομείνει τά δεινά τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἀντιχρίστου, τά ὁποῖα περιγράφονται ὡς φρικτά καί ὑπερτονίζονται σκόπιμα.

Γιά ἄσκηση μεγαλύτερης ψυχολογικῆς βίας, οἱ ἐπικεφαλῆς τῆς αἵρεσης κατέφυγαν ἀκόμη καί στόν καθορισμό συγκεκριμένων χρονολογιῶν γιά τήν πραγματοποίηση τῆς ἁρπαγῆς, τήν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου κ.τ.λ. (ὅπως καί οἱ συμπλέοντες δογματολογικὰ αἱρετικοί «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ» γιά παρόμοιο λόγο). Ὅμως οἱ χρονολογίες αὐτές ἤδη παρῆλθαν καί ἡ ἀναμενόμενη ἁρπαγή δέν συνέβη. Ἄς διαβάσουμε ὅσα γράφουν κατά καιρούς τά ἔντυπά τους:

Ἡ ἐφημερίδα «Χριστιανισμός» (Μαρτ. 1986) μέ τίτλο «Τό ρολόι τοῦ Θεοῦ κτυπάει καί εἰδοποιεῖ», γράφει ὅτι ὁ Α' παγκόσμιος πόλεμος ἦταν ἡ ἀρχή τῶν ὡδίνων. Μέ βάση τό χωρίο Ματθ. κδ΄ 8-14 ἐπισημαίνει ὅτι ἡ γενιά πού εἶδε τήν ἀρχή (δηλ. τόν Α' παγκόσμιο πόλεμο) θά δεῖ καί τό τέλος, προτρέποντας μάλιστα τούς ἀναγνῶστες: «Ἄς ἑτοιμαστοῦμε νά συναντήσουμε τόν ἐρχόμενο Χριστό, γιά νά μή δοῦμε τόν Ἀντίχριστο νά ἀποκαλύπτεται». Ἄν μιά γενιά διαρκεῖ 70-80 χρόνια, ἔπρεπε ἡ ἁρπαγή τῆς Ἐκκλησίας, νά εἶχε γίνει τό πολύ μέχρι τό 2000, καί ἐμεῖς νά διανύουμε τώρα τά πρῶτα χρόνια τῆς ἑπταετίας τοῦ Ἀντιχρίστου.

Σήμερα, βλέποντας ὅτι διαψεύσθηκαν, μεταφέρουν τήν ἀρχή τοῦ τέλους στό 1948, ἔτος κατά τό ὁποῖο συγκροτήθηκε σέ κράτος τό Ἰσραήλ. Ἄραγε οἱ ὁπαδοί τους θά μπορέσουν νά περιμένουν ἄλλα 30-40 χρόνια, γιά νά διαπιστώσουν ὅτι γιά μιά ἀκόμα φορά ἔπεσαν θύματα πλάνης ἤ ἀπάτης;

Ἡ ἴδια ἐφημερίδα (Ἰαν. 1987) ἐνημερώνει τούς ἀναγνῶστες ὅτι ὀφείλουν νά μετανοοῦν καί νά γρηγοροῦν, καθότι ἡ ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου εἶναι κοντά καί, ὡς ἐκ τούτου, πρέπει νά εἶναι ἕτοιμοι γιά τήν ἀρπαγή: «Ἀγαπητοί ἀδελφοί φθάσαμε στό τέλος τοῦ τέλους. Ἑτοιμαστεῖτε, φεύγουμε». «Ἑρμηνεύοντας» τό ιγ' κεφ. τῆς Ἀποκαλύψεως, πληροφορεῖ ὅτι ἕνα ἀπό τά ἔργα τοῦ Ἀντιχρίστου θά εἶναι καί ἡ ἕνωση τῶν δύο Γερμανιῶν. Ὅμως, ἡ ἕνωση τῆς Ἀνατολικῆς μέ τή Δυτική Γερμανία ἔγινε τό 1991 καί οὔτε ὁ Ἀντίχριστος ἦλθε οὔτε ἡ ἁρπαγή συνέβη.

Παρ' ὅλα αὐτά, στό φ. 80 (15/4/1991) τῆς ἐφημερίδας τους γράφουν πώς, ὅσοι γνωρίζουν λίγο ἀπό τά λεγόμενα τοῦ Εὐαγγελίου, μποροῦν εὔκολα νά καταλάβουν ὅτι ὁ πόλεμος τοῦ Κόλπου στό Ἰράκ (1991) εἶναι ὁ τρίτος παγκόσμιος πόλεμος καί θά ἐπακολουθήσει ἀμέσως ἡ μάχη τοῦ Ἀρμαγεδδῶνα, κατά τή διάρκεια τῆς ὁποίας θά καταστραφεῖ ὁ κόσμος(!!!). Λίγες μέρες μάλιστα προηγουμένως, τήν 1/1/1991, ἔγραφαν ὅτι μέσα στή δεκαετία 1991-2000 θά γινόταν ἁρπαγή καί θά ὁλοκληρωνόταν ἡ ἑπταετής βασιλεία τοῦ Ἀντιχρίστου. Ὅμως, τί ἀπό αὐτά ἔχει συμβεῖ; Μήπως ἔχουν ἤδη ἁρπαγεῖ ἑκατομμύρια Πεντηκοστιανοί καί δέν τούς ἀντιληφθήκαμε;

Πάντως τό ἔτος 2000 πρέπει νά θεωρεῖται σταθμός στήν ἱστορία τῶν Πεντηκοστιανῶν. Ἡ ἁρπαγή πού δέν συνέβη, ὁδήγησε πολλά μέλη στήν ἐγκατάλειψη τῆς αἵρεσης, ἐνῶ ἄλλα ἔμειναν, ἱκανοποιημένα ἀπό τίς «ἐξηγήσεις» τῶν ποιμένων τους. Οἱ συνεχεῖς διαψεύσεις τέτοιων «προφητειῶν» τούς κατατάσσουν στήν κατηγορία τῶν ψευδοπροφητῶν, ἀφοῦ ἀπόδειξη ὅτι κάποιος πού «προφητεύει» εἶναι ψευδοπροφήτης καί ὁμιλεῖ ἐμπνεόμενος ἀπό τό δαιμονικό πνεῦμα εἶναι ἡ μή πραγματοποίηση τῶν «προφητειῶν» του.

Ἡ ἑρμηνευτικὴ διαστρέβλωση τῆς Ἁγ. Γραφῆς καί ἡ Ὀρθόδοξη ἑρμηνεία της

Ὅπως προαναφέρθηκε, οἱ Πεντηκοστιανοί στηρίζουν τή διδασκαλία τους γιά τήν ἁρπαγή τῆς Ἐκκλησίας, σέ χωρία τῆς Ἁγ. Γραφῆς, τά ὁποῖα ἑρμηνεύουν μέ λανθασμένο καί μονομερῆ τρόπο. Ἄς δοῦμε μερικά ἀπό αὐτά:

Γράφει ὁ ἀπ. Παῦλος (Α' Κορ. ιε' 51-53): «Ἰδού μυστήριον ὑμῖν λέγω. Πάντες μέν οὐ κοιμηθησόμεθα, πάντες δέ ἀλλαγησόμεθα, ἐν ἀτόμῳ, ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ, ἐν τῇ ἐσχάτῃ σάλπιγγι. σαλπίσει γάρ, καί οἱ νεκροί ἐγερθήσονται ἄφθαρτοι, καί ἡμεῖς ἀλλαγησόμεθα. Δεῖ γάρ τό φθαρτόν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀθανασίαν». Κατά τούς Πεντηκοστιανούς τό χωρίο σημαίνει ὅτι θά ἔλθει ὁ Χριστός καί θ’ ἁρπάξει ἐπιλεκτικά ὅσους θεωρεῖ δικούς Του, ἀφοῦ ἀναστήσει πρῶτα ὅσους ἔχουν ἤδη πεθάνει, κάνοντας τά σώματά τους ἄφθαρτα καί ἀθάνατα. Ἔτσι ὅμως ἰσχυρίζονται αὐθαίρετα ὅτι θά συμβοῦν μόνο σ’ αὐτούς ὅσα ἀπ. Παῦλος ἀναφέρει γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους γενικά.

 Τό ιε' κεφ. τῆς Α' Κορ. συνιστᾶ ἀπάντηση τοῦ Ἀποστόλου σέ ὅσους δέν δέχονταν τήν ἀνάσταση καί τήν ἀθανασία τῶν σωμάτων, ἐπειδὴ θεωροῦσαν, σύμφωνα μέ τήν ἀρχαιοελληνική φιλοσοφία, τήν ὕλη (τὸ σῶμα) ὡς δεσμωτήριο τῆς ψυχῆς. Τούς ἐξηγεῖ λοιπόν τό μυστήριο τῆς ἀναστάσεως καί τῆς ἀφθαρσίας κατά τή Β' Παρουσία. Στό ἴδιο κεφ. (στίχ. 22-23) ὁ Παῦλος τονίζει: «Ὧσπερ γάρ ἐν τῷ Ἀδάμ πάντες ἀποθνήσκουσιν, οὕτω καί ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζωοποιηθήσονται. Ἕκαστος δέ ἐν τῷ ἰδίῳ τάγματι. Ἀπαρχή Χριστός, ἔπειτα οἱ Χριστοῦ ἐν τῇ παρουσίᾳ αὐτοῦ». Ἐδῶ τεκμαίρεται ἡ καθολική ἀνάσταση τῶν ἀνθρώπων, δικαίων καί ἀδίκων (πβ. Πράξ. ι' 42, ιζ' 31, κδ' 15, Ρωμ. ιδ' 9-12, Β' Κορ. ε' 9-10, Β' Τιμ. δ΄ 1, Ματθ. ιγ' 49, κε' 31-32, κ.ἄ.). Ἡ ἀνάσταση αὐτή θά γίνει κατά τήν Β' καὶ Ἔνδοξη Παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Οἱ δίκαιοι θά τοποθετηθοῦν μέ τούς δικαίους καί οἱ ἀσεβεῖς μέ τούς ἀσεβεῖς («ἕκαστος ἐν τῷ ἰδίῳ τάγματι»). Τό «ἔπειτα οἱ Χριστοῦ» σημαίνει διαφορά τάξεως καί ὄχι χρόνου, ὅπως πιστεύουν οἱ Πεντηκοστιανοί.

Τήν ἴδια σημασία ἔχει καί τό Ματθ. κδ' 40, «ὁ εἷς παραλαμβάνεται καί ὁ εἷς ἀφίεται», πού τό ἑρμηνεύουν ὡς ἐπιλογή κατά τήν ὥρα τῆς ἁρπαγῆς, ἐνῶ σημαίνει τόν διαχωρισμό τῶν δικαίων καί τῶν ἀδίκων κατά τήν Β' Ἔλευση τοῦ Χριστοῦ.

Ἕνα σημεῖο τῆς διδασκαλίας τους, εἶναι ὅτι ἡ ἐπάνοδος τοῦ Κυρίου γιά τήν ἁρπαγή θά γίνει ἀοράτως, σέ βαθμό μάλιστα πού, ὅσοι ἀπομείνουν στή γῆ θά αἰφνιδιαστοῦν τόσο πολύ, πού θά νομίζουν ὅτι τούς ἅρπαξαν ἐξωγήινοι (ἐφημ. «Χριστιανισμός», 1/11/1991)!!! Κι ἐδῶ προδίδεται ἡ τάση πρὸς ἐκλαΐκευση τῶν δογμάτων, ἐκλαΐκευση ποὺ δὲν ἀπέχει ἀπὸ τὴν ἀφέλεια. Ἀγνοοῦν ὅμως ὅτι ὁ Χριστός σαφῶς ἐδίδαξε ὅτι τά πάντα θά εἶναι ὁρατά, γιά νά δοῦν την Παρουσία Του ὅλες οἱ φυλές τῆς γῆς. Τά χωρία  Ματθ. κδ' 30, ιστ' 27, Μάρκ. ιγ' 26-27, ιδ' 62, Πράξ. α' 11, Β' Θεσ. α' 7, 10, κ.ἄ. μαρτυροῦν γιά τήν ὁρατή Παρουσία τοῦ Χριστοῦ.

Οἱ Πεντηκοστιανοί στηρίζουν κυρίως τήν δοξασία τους γιά τήν ἁρπαγή στό Α' Θεσ. δ' 15-17: «Τοῦτο γάρ ὑμῖν λέγομεν, ἐν λόγῳ Κυρίου, ὅτι ἡμεῖς οἰ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι εἰς τήν παρουσίαν τοῦ Κυρίου οὐ μή φθάσωμεν τούς κοιμηθέντας, ὅτι αὐτός ὁ Κύριος ἐν κελεύσματι, ἐν φωνῇ ἀρχαγγέλου καί ἐν σάλπιγγι θεοῦ καταβήσεται ἀπ’ οὐρανοῦ, καί οἱ νεκροί ἐν Χριστῷ ἀναστήσονται πρῶτον, ἔπειτα ἡμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι ἅμα σύν αὐτοῖς ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα, καί οὕτω πάντοτε σύν Κυρίῳ ἐσόμεθα».

Ὅπως συνέβη καί στήν τοπική Ἐκκλησία τῆς Κορίνθου, ἔτσι καί οἱ Θεσσαλονικεῖς ἐπηρεάσθηκαν ἀπό διδασκαλίες πού ἀπέρριπταν τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Τούς ἀποκαλεῖ «μή ἔχοντας ἐλπίδα» (δ' 13), ὄχι μέ τήν ἔννοια ὅτι δέ θά ἀναστηθοῦν καθόλου, ἀλλά μέ τήν ἔννοια ὅτι δέν θά ἀναστηθοῦν γιά τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Γιατί ἐλπίδα στή γλώσσα τοῦ Εὐαγγελίου σημαίνει τήν συνεπαγόμενη ἀπόλαυση τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν (βλ. Α' Πετρ. γ' 15, Ἐφεσ. δ' 4). Τό ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις δέν σημαίνει τήν ἁρπαγή τῶν «ἐκλεκτῶν Πεντηκοστιανῶν» πρίν τήν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου, ἀλλά τή συνάθροιση τῶν πιστῶν γύρω ἀπό τόν Κύριο κατά τήν Β' Παρουσία Του καί ὄχι νωρίτερα.

Ἕνα ἄλλο χωρίο πού παρερμηνεύεται εἶναι τό Λουκ. κα' 36: «Ἀγρυπνεῖτε οὖν ἐν παντί καιρῷ δεόμενοι ἵνα καταξιωθῆτε ἐκφυγεῖν πάντα τά μέλλοντα γίνεσθαι καί σταθῆναι ἔμπροσθεν τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου». Ἐδῶ ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ ἁρπαγή θά γίνει γιά νά μή θλιβοῦν οἱ ἐκλεκτοί στά δύσκολα χρόνια τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἡ πραγματική ὅμως ἔννοια τῶν λόγων αὐτῶν εἶναι ὅτι, ἐξ αἰτίας τῶν πολλῶν θλίψεων, τῶν ψευδοπροφητῶν, τῶν ψευδοχρίστων, κ.τ.λ., πρέπει νά προσευχόμαστε ὥστε ὁ καιρός τῶν θλίψεων νά γίνει μικρότερος. Ἐξάλλου σέ ἄλλα σημεῖα τῆς Ἁγ. Γραφῆς ἀναφέρεται ξεκάθαρα ὅτι ὅλοι θά περάσουμε ἀπό τήν δοκιμασία τῶν θλίψεων κατά τήν ἐποχή τοῦ Ἀντιχρίστου. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἀναφέρει (Ματθ. κδ' 9): «Τότε παραδώσουσιν ὑμᾶς εἰς θλίψιν καί ἀποκτενοῦσιν ὑμᾶς, καί ἔσεσθε μισούμενοι ὑπό πάντων τῶν ἐθνῶν διά τό ὄνομά μου». Οἱ πιστοί κατά τίς μέρες αὐτές θά βρίσκονται στή γῆ καί ὄχι κοντά Του. Μετά τήν ἐποχή τοῦ Ἀντιχρίστου θά ἔλθει ὁ Χριστός νά «ἐπισυνάξει τούς ἐκλεκτούς αὐτοῦ ἐκ τῶν τεσσάρων ἀνέμων, ἀπ’ ἄκρων τῆς γῆς ἔως ἄκρου τοῦ οὐρανοῦ»  (Μάρκ. ιγ' 24-27).

Στήν ἐρώτηση, πότε θά γίνει ἡ ἁρπαγή, οἱ Πεντηκοστιανοί ἀπαντοῦν μέ τό χωρίο Β' Πέτρ. γ' 10: «Ἤξει δέ ἡ ἡμέρα Κυρίου ὡς κλέπτης ἐν νυκτί». Ὅμως τό διαχωρίζουν ἀπό τή συνέχειά του («ἐν ἧ οὐρανοί ροιζηδόν παρελεύσονται, στοιχεῖα δε καυσούμενα λυθήσονται, καί γῆ καί τά ἐν αὐτῇ ἔργα κατακαήσεται»), ὅπου φαίνεται καθαρά ὅτι τό χωρίο ἀναφέρεται στήν ἡμέρα τῆς φοβερᾶς καί αἰφνιδιαστικῆς Β' Παρουσίας τοῦ Κυρίου, κατά τήν ὁποία ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ καί ὅλη ἡ κτίση θά μεταλλαχθοῦν καί θά ἀνανεωθοῦν.

Ἡ  Ὀρθόδοξη διδασκαλία γιά τήν «ἁρπαγή»

Γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἡ «ἁρπαγή» (Α' Θεσ. δ' 17) ἔχει ἐντελῶς διαφορετικό χαρακτῆρα καί ἔννοια. Ὁ Κύριος θά ἐπιστρέψει στή γῆ μία καί μόνο φορά, κατά τή Β' Παρουσία Του. Τότε θά ἀναστηθοῦν οἱ νεκροί ἀπό τόν Ἀδάμ μέχρι καί τόν τελευταῖο ἀποθανόντα, ὅλοι μαζί χρονικά καί ἀκαριαῖα (ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ) καί μέ θαυμαστό τρόπο. Τά σώματα τῶν νεκρῶν καί τῶν ζώντων θά μεταστοιχειωθοῦν σέ ἄφθαρτα καί ἀθάνατα. Τῶν δικαίων καί τῶν Ἁγίων θά γίνουν ἔνδοξα, ὅπως καί τό ἀναστημένο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ τά σώματα τῶν ἀδίκων καί ἁμαρτωλῶν θά παραμείνουν ἄφθαρτα καί ἀθάνατα, μόνο καί μόνο γιά νά γευθοῦν τίς συνέπειες γιά τά ἔργα πού διέπραξαν.

Τότε οἱ ἐν Χριστῷ δίκαιοι θά ἁρπαγοῦν, κατά τόν Παῦλο, ἐν νεφέλαις, γιά νά προϋπαντήσουν τόν ἐρχόμενο γιά νά κρίνει τόν κόσμο Χριστό, πού θά συνοδεύεται ἀπό μυριάδες Ἁγίων καί ἀγγέλων (Ματθ. κε' 31-33, Ἰούδ. 14-15), καί ὄχι βέβαια ἀπό τούς «ἁρπαγέντας» Πεντηκοστιανούς. Ἔτσι ἡ ἁρπαγή στήν Ὀρθοδοξία ἔχει τήν ἔννοια τῆς «ἀνάληψης». Ὅπως ἡ πορεία τοῦ Χριστοῦ ἦταν: Γέννηση, Θάνατος, Ἀνάσταση καί Ἀνάληψη στούς οὐρανούς, ἔτσι ἀκριβῶς θά εἶναι καί ἡ πορεία τῶν ἐκλεκτῶν Του. Ἡ χιλιετής Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ἐπίγεια καί ἔχει πνευματικό χαρακτῆρα («ἡ βασιλεία ἡ ἐμή οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου», Ἰωάν. ιη' 36)

Συμπερασματικά γίνεται ἐδῶ κατανοητό πόσο ἐπικίνδυνη εἶναι ἡ αὐθαίρετη ἑρμηνεία τῆς Ἁγ. Γραφῆς, χωρίς τήν συνδρομή τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως, καί σέ ποιούς αἱρετικούς δρόμους ὁδηγεῖ. Ἡ παρακάτω παραίνεση τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου (Α' Ἰωάν. δ' 1) φαίνεται νά ἔχει διαχρονικό χαρακτῆρα: «Ἀγαπητοί, μή παντί πνεύματι πιστεύετε, ἀλλά δοκιμάζετε τά πνεύματα εἰ ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστιν, ὅτι πολλοί ψευδοπροφῆται ἐξεληλύθασιν εἰς τόν κόσμον».

«Τήν τελευταία δεκαετία τοῦ λήξαντος αἰῶνος τό βασικό κήρυγμα τῶν Πεντηκοστιανῶν ἦταν, ὡς γνωστόν, τό "περί ἁρπαγῆς τῆς Ἐκκλησίας", τό ὁποῖο καί λειτουργοῦσε κατά τρόπο ἐκβιαστικό πρός τά ταλαίπωρα θύματα τῆς πλάνης. Τό ἀναμενόμενο ὅμως δέν ἐπισυνέβη καί τό κίνημα παραμένει ἔκθετο ἀπέναντι στό βασικότερο "πεντηκοστιανό" δόγμα». (Πορίσματα ΙΓ' Πανορθοδόξου Συνδιασκέψεως διά θέματα αἱρέσεων καί παραθρησκείας, περιοδ. Διάλογος, ἔκδ. Π.Ε.Γ., τεῦχ. 26, Ὀκτ. - Δεκ. 2001, σ. 26).