Η Μασωνία υπό το φως της Ορθοδοξίας

ΤΕΥΧΟΣ  13                 ΤΡΙΠΟΛΙΣ                      ΜΑΡΤΙΟΣ  2001

Η ΜΑΣΩΝΙΑ

ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καί ἡ σωτηρία μας

Βασικό γνώρισμα κάθε Χριστιανοῦ, πού τόν διακρίνει ἀπό τούς πιστούς ὅλων τῶν ἄλλων θρησκειῶν καί ἀπό τούς ὁπαδούς κάθε εἴδους ἰδεολογιῶν καί συστημάτων, εἶναι ἡ πίστη ὅτι ἡ σωτηρία καί ἡ λύτρωση τοῦ ἀνθρώπου μόνο κοντά στό Χριστό μποροῦν νά πραγματοποιηθοῦν καί μόνο διά τοῦ Χριστοῦ εἶναι δυνατές. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ μοναδικός σωτῆρας καί λυτρωτής τοῦ κόσμου. Δέν ὑπάρχουν πολλοί σωτῆρες ἤ λυτρωτές. Δέν ὑπάρχουν πρόσωπα πού ἔχουν ἀξία ἴση ἤ παραπλήσια μέ αὐτή τοῦ Χριστοῦ. Ὑπάρχουν βέβαια διδάσκαλοι, πού ἔχουν πεῖ χρήσιμα καί ὡφέλιμα πράγματα, ἀλλά γιά μᾶς ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν εἶναι ἕνας ἀπό αὐτούς. Γιατί ὅλοι αὐτοί ἦσαν ἄνθρωποι, ἐνῶ ὁ Χριστός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ μόνος ἀληθινός Θεός, πού φανερώθηκε στόν κόσμο. Οἱ ἀνθρώπινες διδασκαλίες μπορεῖ μερικές φορές νά εἶναι χρήσιμες καί νά βοηθοῦν, ἀλλά δέν σώζουν. Μόνο ὁ Χριστός σώζει. Καί σώζει ὄχι τόσο μέ τή διδασκαλία Του, ὅσο μέ τή Σταύρωση καί τήν Ἀνάστασή Του. Αὐτές εἶναι ὁρισμένες βασικές ἀρχές, πού, ἄν κάποιος δέν τίς ἀποδέχεται, δέν μπορεῖ νά θεωρεῖται μέλος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, οὔτε κἄν νά ὀνομάζεται Χριστιανός.

Τίς ἀρχές αὐτές δέν τίς προβάλλει γιά πρώτη φορά ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Τίς διδάσκει ἐπί αἰῶνες καί ὑπάρχουν ἤδη διατυπωμένες στήν Ἁγ. Γραφή, ἐφ' ὅσον ἀποτελοῦν σαφείς διδασκαλίες τῶν ἁγ. ἀποστόλων ἤ καί τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου. Ἔτσι ἡ Ἁγ. Γραφή διδάσκει ὅτι δέν ὑπάρχει σέ κανένα ἄλλον ἡ σωτηρία (ἐκτός ἀπό τό Χριστό), οὔτε ἔχει δοθεῖ ἄλλο «ὄνομα» σέ μᾶς τούς ἀνθρώπους γιά νά σωθοῦμε, ἐκτός ἀπό τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ (Πράξ. 4,12). Τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἔχει ὑψωθεῖ πάνω ἀπό κάθε ὄνομα (Φιλιπ. 2,9-10) καί σ' αὐτό θά ὑποταχθοῦν τά ἐπουράνια (ἄγγελοι), τά ἐπίγεια (ἄνθρωποι) καί τά καταχθόνια (δαίμονες). Ἄλλωστε ὁ Χριστός διαβεβαιώνει ὅτι αὐτός εἶναι «ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (Ἰωάν. 14,6), πού σημαίνει ὅτι εἶναι ἡ μοναδική ὁδός, ἀλήθεια καί ζωή, καί στήν Ἀποκάλυψη ἐμφανίζεται ὡς τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος (22,13).

Οἱ ἀρχές αὐτές καθορίζουν καί τή στάση τῆς Ἐκκλησίας ἔναντι τῶν ἄλλων θρησκειῶν. Οἱ θρησκεῖες εἶναι ἀνθρώπινες προσπάθειες πού δέν σώζουν. Ἐκπροσωποῦν νεκρούς θεούς, πού δέν μεταδίδουν ζωή, σέ ἀντίθεση μέ τόν ζῶντα καί ἀληθινό Θεό. Ὅπως πολύ χαρακτηριστικά ἀναφέρει ἡ Παλαιά Διαθήκη, τά «εἴδωλα τῶν ἐθνῶν», δηλ. οἱ θεοί τῶν ἄλλων θρησκειῶν, εἶναι «ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων», δηλ. ἀνθρώπινα κατασκευάσματα. Ἔχουν στόμα, ἀλλά δέν μποροῦν νά μιλήσουν, ἔχουν μάτια, ἀλλά δέν βλέπουν, ἔχουν αὐτιά, ἀλλά δέν ἀκοῦνε, ἔχουν χέρια, ἀλλά δέν μποροῦν νά κάνουν τίποτε (Ψαλμ. 134). Οἱ θρησκεῖες αὐτές εἶναι ὄχι μόνο νεκρές καί ἀνώφελες, ἀλλά καί ἐπικίνδυνες, γιατί ἀποπροσανατολίζουν ἀπό τή λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί, ἀντί νά ὁδηγήσουν στή σωτηρία, ὁδηγοῦν στό ψεῦδος καί στό ἀδιέξοδο.

Ἡ Μασωνία καί ἡ ἱστορία της

Ἀναφέραμε τά παραπάνω γιατί ὑπάρχουν σήμερα ὁμάδες πού ἀμφισβητοῦν τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ σάν μοναδικό θεμέλιο τῆς ζωῆς κάθε Χριστιανοῦ. Ἰσχυρίζονται ὅτι μπορεῖ κανείς νά δέχεται τό Χριστό καί ταυτόχρονα νά δέχεται καί ἄλλους «διδασκάλους» μέ παραπλήσιο κῦρος, νά εἶναι μέλος τῆς Ἐκκλησίας καί ταυτόχρονα νά εἶναι μέλος καί κάποιας ἄλλης θρησκευτικῆς ὁμάδας, νά ἔχει τή θρησκεία του καί ταυτόχρονα νά ἀποδέχεται καί τίς ἄλλες θρησκεῖες, διότι ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι, δῆθεν, δρόμοι πού ὁδηγοῦν στόν ἴδιο Θεό. Μία ἀπό τίς ὀργανώσεις πού δέχονται τέτοιες αἱρετικές ἀντιλήψεις εἶναι καί ὁ Τεκτονισμός ἤ ἡ Μασωνία.

Πρόκειται γιά μιά μυστική θρησκευτική ὀργάνωση μέ πολλά παρακλάδια σέ ὅλο τόν κόσμο καί στή χώρα μας. Ἡ ἴδια ἰσχυρίζεται ὅτι εἶναι ἠθικοπλαστική καί φιλανθρωπική ὀργάνωση, πού ἐργάζεται γιά τό καλό τοῦ ἀνθρώπου, τήν πρόοδο, τήν καλλιέργεια τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν, τήν ἀνάπτυξη τοῦ πολιτισμοῦ κ.τ.λ. Ἰσχυρίζεται ὅτι δέν εἶναι ὀργάνωση θρησκευτική, δέν ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τό Χριστιανισμό καί ἐπιτρέπει στά μέλη της νά ἀνήκουν σέ ὅποια θρησκεία θέλουν. Οἱ Ἕλληνες Μασῶνοι μάλιστα διακηρύσσουν ὅτι εἶναι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί συνειδητά μέλη τῆς Ἐκκλησίας μας.

Οἱ ἰσχυρισμοί αὐτοί εἶναι ἐντελῶς παραπλανητικοί καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τούς ἔχει ἀπορρίψει, καταδικάζοντας ἐπίσημα τή Μασωνία. Ἔτσι ἡ Ἱ. Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας μας στή νεότερη Διακήρυξή της (4/10/1996) γιά τό θέμα ἀνανέωσε παλαιότερες καταδίκες τῆς Μασωνίας τῶν ἐτῶν 1933 καί 1972 καί τόνισε γιά μιά ἀκόμη φορά τόν ἀσυμβίβαστο μέ τόν Χριστιανισμό χαρακτήρα της. Στό κείμενο αὐτό ἡ Μασωνία χαρακτηρίζεται «παγανιστική θρησκεία» καί «ἀντίχριστον σύστημα». Αὐτό σημαίνει ὅτι κάποιος πού εἶναι ἀποδεδειγμένα Μασῶνος, δέν μπορεῖ νά εἶναι καί μέλος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί ἄν τυχόν κάποιος κληρικός εἶναι Μασῶνος, πρέπει σύμφωνα μέ τό κείμενο αὐτό νά καθαιρεθεῖ.

Ἡ προσπάθεια τῆς Μασωνίας νά ἐμφανίζεται σάν ὀργάνωση φιλανθρωπική καί ὄχι θρησκευτική διαψεύδεται καί ἀπό ἐπίσημα κείμενα τοῦ Τεκτονισμοῦ, ἀπό τά ὁποῖα προκύπτει ὅτι πρόκειται γιά μυστική ὀργάνωση μέ ἔντονα θρησκευτικό περιεχόμενο, μέ δική της ἰδεολογία καί κοσμοθεωρία, μέ δικές της τελετές, σύμβολα, ναούς («Στοές») κ.τ.λ.

Ἡ ὀργάνωση αὐτή πιστεύει ὅτι ἀποτελεῖ ἐξέλιξη τῶν ἀρχαίων μυστηρίων τῆς Αἰγύπτου, τῆς Περσίας, τῆς Ἑλλάδος, τῆς Ρώμης, τῶν Ἐλευσινίων Μυστηρίων, τῶν Ἰουδαϊκῶν, τοῦ Μωϋσῆ, τοῦ Σολομῶντος, τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου, καθώς ἐπίσης καί μεταχριστιανικῶν μυστηρίων, ὅπως τῶν Γνωστικῶν, τοῦ Μανιχαϊσμοῦ, τῶν Χριστιανῶν Ἱπποτῶν κ.τ.λ. Οἱ Μασῶνοι πιστεύουν ὅτι σέ ὅλα αὐτά τά ἀρχαῖα μυστήρια, ὑπῆρχε ἕνα εἶδος ἀνώτερης γνώσης, μιά ἰδιαίτερη κοσμοθεωρία, ἕνας ἄλλος τρόπος ζωῆς, στόν ὁποῖο ἦσαν μυημένες οἱ μεγαλύτερες προσωπικότητες τῆς ἱστορίας. Ὁ Τεκτονισμός ἰσχυρίζεται ὅτι ἔχει συγκεντρώσει σέ ἕνα σύστημα ὅ,τι καλύτερο ὑπῆρχε στά ἀρχαῖα μυστήρια, καί τό μεταδίδει στά μέλη του.

Ἡ γνώση καί ἡ κοσμοθεωρία αὐτή ὅμως δέν εἶναι προορισμένη γιά τούς πολλούς. Εἶναι προορισμένη γιά λίγους καί ἐκλεκτούς. Ὁ Μασωνισμός ἔχει ἔντονα μυστικό χαρακτήρα. Ὅλα ἐκεῖ γίνονται μέ ἀπόλυτη μυστικότητα. Τήν κοσμοθεωρία του δέν τήν δημοσιεύει, οὔτε τήν ἀναπτύσσει θεωρητικά. Τήν κρατάει ἐπιμελῶς κρυμμένη κάτω ἀπό τήν ἀλληγορία καί τά σύμβολα. Πλῆθος συμβόλων, συμβολικῶν παραστάσεων, πράξεων, τελετῶν κ.τ.λ., κυριαρχοῦν στόν χῶρο του. Τά σύμβολα αὐτά προέρχονται κατά τό μεγαλύτερο μέρος τους ἀπό τόν Ἰουδαϊσμό, καί κυρίως ἀπό τήν ραββινική καί ἀπόκρυφη ἰουδαϊκή παράδοση, πράγμα πού ἀποτελεῖ ἔνδειξη τῆς στενῆς σχέσης τοῦ Μασωνισμοῦ μέ τόν διεθνῆ Σιωνισμό.

Ὅμως, ἀκόμη καί στούς μυημένους, ὁ Τεκτονισμός δέν φανερώνει τήν κοσμοθεωρία του ὁλόκληρη ἀπό τήν ἀρχή. Τήν ἀποκαλύπτει σταδιακά, μέσα ἀπό μιά σειρά διαδοχικῶν μυήσεων σέ 33 βαθμούς. Στόν Τεκτονισμό (σκωτικό δόγμα) ὑπάρχουν 33 βαθμοί μύησης, τούς ὁποίους ὅλοι πρέπει νά ἀκολουθήσουν διαδοχικά, ξεκινώντας ἀπό τόν 1ο καί κατώτερο γιά νά φτάσουν τελικά μόνο λίγοι στόν 33ο καί ἀνώτατο βαθμό. Γιά νά ἀναχθεῖ κανείς στόν ἀμέσως ἀνώτερο βαθμό, ὑφίσταται ἕνα εἶδος δοκιμασίας. Ἡ μετάβαση γίνεται μέ συγκεκριμμένη κάθε φορά μύηση, μέ εἰδική τελετή πού ἔχει δικό της τελετουργικό τυπικό (κάτι πού παρουσιάζει ἀναλογίες μέ τό Μυστήριο τῆς Χειροτονίας καί τῆς Κατηχήσεως πρίν τό ἅγιο Βάπτισμα, πού τελεῖ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας). Στά πλαίσια αὐτά κανείς δέ γνωρίζει τί τελεῖται καί τί διδάσκεται στούς ἀνώτερους βαθμούς, μέ ἀποτέλεσμα οἱ χαμηλόβαθμοι Μασῶνοι νά γνωρίζουν μόνο λίγα γιά τόν Τεκτονισμό, ἐνῶ σέ ὁλόκληρη τήν κοσμοθεωρία τῆς ὀργάνωσης εἶναι μυημένοι μόνο ὅσοι βρίσκονται στούς ὑψηλούς βαθμούς.

Ἡ ἐπικρατέστερη ἄποψη γιά τήν καταγωγή καί τή γένεση τοῦ Τεκτονισμοῦ δέχεται ὅτι οἱ ἀπαρχές του βρίσκονται στήν ἄνθηση τῆς οἰκοδομικῆς τέχνης κατά τήν ὕστερη φάση τοῦ Μεσαίωνα. Ἡ κατασκευή τῶν γοτθικῶν ναῶν καί ἄλλων μεγαλόπρεπων οἰκοδομῶν, ἔδωσε αἴγλη στούς ἀρχιτέκτονες καί στούς ἀσχολούμενους μέ τήν οἰκοδομική τέχνη, οἱ ὁποίοι προοδευτικά ὀργανώθηκαν σέ συντεχνίες. Ἡ ἀνάγκη νά διατηρηθοῦν τά μυστικά τῆς τέχνης μετέβαλλε τίς συντεχνίες αὐτές σέ μυστικές ἑταιρεῖες. Ὅποιος ἔμπαινε ἐκεῖ δεσμευόταν μέ φρικτούς ὅρκους ὅτι θά τιμᾶ τόν Θεό, θά ὑπακούει στόν ἀρχιτεχνίτη, θά ζεῖ σύμφωνα μέ τίς ἠθικές ἐπιταγές τῆς ἑταιρείας καί δέν θά ἀποκαλύπτει σέ κανένα τά μυστικά της. Ἀργότερα μπῆκαν σ' αὐτές τίς ἑταιρεῖες ἄνθρωποι ἀπό διάφορες κοινωνικές τάξεις, ἄνθρωποι μέ οἰκονομική ἐπιφάνεια, ἄνθρωποι τῶν γραμμάτων, τοῦ πολιτισμοῦ κ.τ.λ., μέ ἀποτέλεσμα νά γεννηθεῖ ὁ σύγχρονος Τεκτονισμός.

Σάν γενέθλια ἡμέρα τοῦ Τεκτονισμοῦ θεωρεῖται ἡ 24η Ἰουλίου τοῦ 1717, ὅταν τέσσερις Στοές τοῦ Λονδίνου ἑνώθηκαν καί ἀποτέλεσαν τή Μεγάλη Στοά τοῦ Λονδίνου. Κέντρα τῆς ὀργάνωσης θεωροῦνται ἡ Ἀγγλία καί ἡ Ἀμερική. Ἀπό τήν Ἀγγλία ὁ Τεκτονισμός μεταπήδησε στή Γαλλία, ἀπό τή Γαλλία στήν Ἰταλία καί ἀπό τήν Ἰταλία στήν Ἑλλάδα μέσω τῶν Ἑπτανήσων. Ἡ πρώτη Στοά στήν Ἑλλάδα ἱδρύθηκε στήν Κέρκυρα τό 1740. Σήμερα ἡ σημαντικότερη Στοά στή χώρα μας εἶναι ἡ Μεγάλη Στοά τῆς Ἑλλάδος στήν Ἀθήνα. Ὑπάρχουν τρεῖς βασικοί τύποι ἤ δόγματα Τεκτονισμοῦ. Ὁ Ἑλληνικός Τεκτονισμός ἀνήκει στή συντριπτική του πλειοψηφία στόν «Ἀρχαῖο καί Ἀποδεδειγμένο Σκωτικό Τύπο». Στοές ὑπάρχουν καί σέ ἄλλες ἑλληνικές πόλεις καί λέγεται ὅτι ἀνήκουν σ' αὐτές ἄνθρωποι τῆς λεγόμενης ὑψηλῆς κοινωνίας, τῶν κέντρων ἐξουσίας, ἀνώτατοι πολιτικοί, δικαστικοί, στρατιωτικοί, δημοσιογράφοι κ.τ.λ. Εἶναι γεγονός ὅτι ὁ Τεκτονισμός ἔχει πολλές φορές προσπαθήσει νά ἐπηρεάσει τή ροή τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας, ἀπό τήν ἵδρυση τοῦ νέου ἑλληνικοῦ κράτους καί ὕστερα, καί μάλιστα σέ ἐξαιρετικά κρίσιμες γιά τό ἔθνος περιστάσεις.

Διδασκαλία, λατρεία, τελετές

Ὅπως ἔχουμε ἀναφέρει, ὁ Μασωνισμός ἔχει δική του διδασκαλία, μέ βάση τήν ὁποία θεωρεῖται θρησκευτική καί μυστηριακή ὀργάνωση, ἀσυμβίβαστη μέ τόν Χριστιανισμό. Τά βασικά της σημεῖα εἶναι τά ἑξῆς:

Ὁ Τεκτονισμός δέχεται τήν πίστη στόν ἕνα Θεό καί τή διδασκαλία γιά τήν ἀθανασία τῆς ψυχῆς. Ἔτσι δέχεται σάν μέλη του ἄτομα πού ἀνήκουν σέ διάφορες θρησκεῖες, ἀλλά τούς ἀπαγορεύει νά μιλοῦν μέσα στή Στοά γιά θρησκευτικά θέματα. Ἡ διδασκαλία γιά τόν τριαδικό Θεό, δέν γίνεται σήμερα ἀποδεκτή ἀπό τή Στοά, ὅπως παλαιότερα, καί παραμερίζεται ἔντεχνα. Πολλοί Τέκτονες πιστεύουν ὅτι τό δόγμα τῆς Ἁγ. Τριάδος, εἶναι μεταγενέστερη ἐπινόηση τῶν παπάδων. Ἔτσι ὑπάρχει διαφοροποίηση ἀπό τή Χριστιανική πίστη στό κυριότερο σημεῖο, στή διδασκαλία γιά τόν Θεό. Ὁ ἕνας Θεός τῆς Στοᾶς εἶναι ὁ Μέγας Ἀρχιτέκτων τοῦ Σύμπαντος, ὁ ὁποῖος διαφέρει ἀπό τόν Θεό τοῦ Χριστιανισμοῦ, τόν Πατέρα, τόν Υἱό καί τό Ἅγιο Πνεῦμα. Στόν Θεό αὐτό οἱ Μασῶνοι προσφέρουν συγκεκριμένη λατρεία καί ἀπευθύνουν συγκεκριμένες προσευχές.

Γιά παράδειγμα, στό Τυπικό τῆς μασωνικῆς τελετῆς τῆς «Υἱοθεσίας τοῦ Λυκιδέως» διαβάζουμε: «Ὁ Σεβάσμιος ἀκολουθούμενος ἀπό τόν Τελετάρχη κατευθύνεται πρός τόν βωμό, καί στρεφόμενος πρός ἀνατολάς ἀπαγγέλλει τήν ἀκόλουθη Εὐχή: Μεγάλε Ἀρχιτέκτων τοῦ Σύμπαντος, σέ σένα πού δημιούργησες τό σύμπαν, τούς ἀναρίθμητους κόσμους, ... σέ σένα ἐμεῖς οἱ Τέκτονες ...  ταπεινά προσφέρουμε σήμερα... » ( Ἀρχ. Ἐπ. Θεοδωροπούλου, Ἡ Μασωνία ὑπό τό φῶς τῆς ἀληθείας, Ἀθῆναι 1993, σ.15). Στό ἴδιο κείμενο ἀναφέρεται: «Ὁ Σεβάσμιος ἀνάβει τό θυμιατήριο πού βρίσκεται ἐπάνω στό βωμό» καί παρακάτω λέει «εὐλόγησον τά προϊόντα αὐτά τῆς γῆς, τά ὁποῖα ἡ ἀγαθότητά σου δωρίζει σ' ἐμᾶς» (σ. 15-16). Τά μασωνικά Τυπικά εἶναι γεμάτα ἀπό τέτοιες προσευχές, ἱκεσίες, εὐλογίες καί ἐπικλήσεις πρός τόν Μεγάλο Ἀρχιτέκτονα τοῦ Σύμπαντος, πού φανερώνουν λατρεία ἰδιαίτερης θρησκείας.

Τό σημεῖο ὅμως στό ὁποῖο ὁ Τεκτονισμός διαφοροποιεῖται ἐντελῶς ἀπό τή Χριστιανική πίστη, εἶναι ἡ διδασκαλία γιά τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν κάνει λόγο γιά τό Χριστό τόν ἐξισώνει μέ ὑπαρκτά ἤ ἀνύπαρκτα πρόσωπα, ὅπως ὁ Κομφούκιος, ὁ Ζαρατούστρα, ὁ Βούδας, ὁ Μωϋσής, ὁ Ἑρμής ὁ Τρισμέγιστος, ὁ Πλάτωνας, ὁ Μωάμεθ, ὁ Ἀπόλλωνας, κ.ἄ. Ἡ ἀντίληψη αὐτή ἐπαναλαμβάνεται πολλές φορές σέ διάφορα μασωνικά τελετουργικά τυπικά. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἦταν ὅ,τι ὅλα αὐτά τά πρόσωπα. Δέν ἦταν τίποτε παραπάνω ἀπό ἕνα τέλειο Τέκτονα, ἀπό ἕνα μεγάλο μύστη (ἀπό ἕνα μεγάλο Μασῶνο), τόν ὁποῖο μπορεῖ νά φτάσει κάθε μυημένος στά «μυστήρια» τοῦ Τεκτονισμοῦ.

Οἱ ἀντιλήψεις αὐτές ἀνατρέπουν τά θεμέλια ὄχι μόνο τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀλλά καί κάθε ἄλλης θρησκείας. Κατά τούς Τέκτονες καμιά θρησκεία δέν κατέχει τήν ἀλήθεια, ἤ μᾶλλον κάθε θρησκεία κατέχει ἕνα μικρό μέρος τῆς ἀλήθειας. Ὁ Τεκτονισμός ὅμως κατέχει, ὑποτίθεται, ὁλόκληρη τήν ἀλήθεια, πού ὑπάρχει ἀποσπασματικά στίς θρησκεῖες, πού σημαίνει ὅτι εἶναι τελικά ἀνώφελο νά εἶναι κανείς συνδεδεμένος μέ μιά θρησκεία. Οἱ θρησκεῖες εἶναι γιά τούς κατώτερους ἀνθρώπους καί ὄχι γιά τούς «ἀνώτερους», ὅπως οἱ Τέκτονες.

Τό ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἕνας μεγάλος μύστης δέ σημαίνει ὅτι εἶναι καί ὁ μεγαλύτερος μύστης. Γιατί ὁ Τεκτονισμός περιμένει ὅτι ἕνας μεγάλος μύστης, ὁ μεγαλύτερος ὅλων τῶν ἐποχῶν, θά ἔλθει κάποτε στό μέλλον καί θά ἀποκαλύψει ὅλα τά μυστήρια τοῦ Μασωνισμοῦ. Ἄς συγκρίνουμε τήν ἀντίληψη αὐτή μέ τήν Ὀρθόδοξη διδασκαλία γιά τήν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου πρίν τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου. Μήπως ὁ Τεκτονισμός ἀναγνωρίσει τελικά αὐτόν σάν μεγάλο μύστη; Μήπως ἡ Μασωνία εἶναι ὀργάνωση πού προετοιμάζει ἀπό σήμερα τό ἔδαφος γιά τήν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου;

Ὁ ἔντονα θρησκευτικός χαρακτήρας τοῦ Τεκτονισμοῦ φαίνεται καί ἀπό πολλά ἄλλα σημεῖα. Ἡ διαμόρφωση τοῦ Τεκτονικοῦ Ναοῦ ἔχει σαφεῖς ἀναλογίες μέ τό Χριστιανικό Ναό. Οἱ μασωνικές τελετές μοιάζουν μέ χριστιανικές. Ἡ μασωνική τελετή τῆς «Υἱοθεσίας τοῦ Λυκιδέως», μοιάζει μέ τό Βάπτισμα, ἡ τελετή τοῦ «Τεκτονικοῦ Μνημοσύνου», μοιάζει μέ τό Χριστιανικό Μνημόσυνο, ἡ τελετή τῶν «Ἐγκαινίων τοῦ Τεκτονικοῦ Ναοῦ», μοιάζει μέ τά Ἐγκαίνια Χριστιανικοῦ Ναοῦ καί τά «Τεκτονικά Συμπόσια», ἔχουν ἀναλογίες μέ τή Θ. Λειτουργία. Οἱ τελετές αὐτές ἔχουν σκοπό τόν ἐμπαιγμό καί τήν διακωμώδηση τῶν χριστιανικῶν μυστηρίων, στοιχεῖο πού τό συναντᾶμε καί στό Σατανισμό, μέ τόν ὁποῖο ὁ Τεκτονισμός δέν εἶναι ἄσχετος.

Γενικός χαρακτηρισμός

Ὁ πραγματικός σκοπός τῆς Μασωνίας δέν εἶναι ἡ ἀλληλοβοήθεια τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἰσχυρίζεται ἡ ὀργάνωση, ἀλλά ἡ σύνδεση τῶν μελῶν της, μέσω μιᾶς ἰδιαίτερης θρησκευτικῆς λατρείας, γιά τήν ἐπίτευξη ἄγνωστων σέ μᾶς στόχων. Ἡ ἀλληλοβοήθεια, πού, ὑποτίθεται, ὑπάρχει μεταξύ τῶν μελῶν τῆς Στοᾶς, δέν περιλαμβάνει ὅλους τούς ἀνθρώπους, ὅπως ἡ γνήσια χριστιανική ἀγάπη, καί φαίνεται νά ἐξυπηρετεῖ ἄλλους στόχους. Ὁ Τεκτονισμός δέν ἀπευθύνεται στόν πολύ κόσμο καί γιά τό λόγο αὐτό δέν κάνει ἀνοικτή προπαγάνδα. Ἀπευθύνεται στούς λίγους καί ἐκλεκτούς. Παραδόξως συμβαίνει σχεδόν πάντοτε αὐτοί οἱ λίγοι καί ἐκλεκτοί νά εἶναι οἱ ἄνθρωποι πού κατέχουν θέσεις - κλειδιά, ἤ αὐτοί πού προορίζονται γιά θέσεις - κλειδιά. Δέν φαίνεται, κατά συνέπειαν, νά ἀπέχει πολύ ἀπό τήν πραγματικότητα ἡ ἀντίληψη πού κυριαρχεῖ στόν πολύ κόσμο ὅτι ὁ πραγματικός σκοπός τῆς Μασωνίας εἶναι ἡ παγκόσμια κυριαρχία καί ὅτι οἱ σοβαρότερες ἀποφάσεις γιά τήν τύχη τοῦ κόσμου λαμβάνονται στίς μασωνικές Στοές.

Ἡ μασωνική «ἀλληλεγκύη» ἔχει ἕνα ἀκόμη ἀποτέλεσμα στήν πράξη. Ἄνθρωποι χωρίς πνευματικές ἀξίες, ἄνθρωποι ἰδιοτελεῖς καί συμφεροντολόγοι, εἶναι ἔτοιμοι νά προδώσουν τόν Χριστό καί τήν πίστη τους καί νά ἐνταχθοῦν σέ Στοές, μέ τήν ἐλπίδα ὅτι θά ἀποκομίσουν, ὅπως νομίζουν, οἰκονομικά ὡφέλη, ἤ θά ἀναρριχηθοῦν σέ περίοπτες θέσεις τοῦ κόσμου τούτου. Δέν εἶναι δυνατό ὅμως νά διατηροῦν ταυτόχρονα καί τή χριστιανική τους ἰδιότητα, γιατί οἱ δύο αὐτές ἰδιότητες δέν μποροῦν ποτέ νά συμβιβασθοῦν.