Οι σύγχρονες αιρέσεις και η πολιτική

ΤΕΥΧΟΣ 30    ΤΡΙΠΟΛΙΣ    ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ – ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2004

ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Τό θέμα καί ἡ ἐπικαιρότητά του

Ἡ προεκλογική περίοδος πού διανύουμε μᾶς δίνει ἀφορμή νά ἀσχοληθοῦμε μέ μιά ἀκόμη σημαντική πλευρά τοῦ φαινομένου τῶν αἱρέσεων, δηλ. τή σχέση του μέ τήν πολιτική καί τήν ἐξουσία. Ὑπάρχει μιά τέτοια σχέση; Ὑπάρχει διασύνδεση τῶν αἱρέσεων μέ τήν ἐξουσία καί σέ ποιές περιπτώσεις; Ἔχουν οἱ αἱρέσεις πολιτικές ἐπιδιώξεις; Ἡ ὕπαρξη καί ἡ δράση τους ἀποτελεῖ πολιτικό γεγονός καί μέ ποιά σημασία; Αὐτά εἶναι κάποια ἀπό τά ἐρωτήματα στά ὁποῖα θά ἐπιχειρήσουμε νά ἀπαντήσουμε μέ παραδείγματα ἀπό τήν διδασκαλία καί τήν συμπεριφορά συγκεκριμένων αἱρετικῶν ὁμάδων πού δροῦν στήν χώρα μας.

Κατ' ἀρχήν πρέπει νά παρατηρήσουμε ὅτι ἡ σχέση τῶν αἱρέσεων μέ τήν πολιτική εἶναι γεγονός ἀδιαμφισβήτητο, ἀφοῦ τό συναντᾶμε ἀκόμη καί σέ μεγάλες θρησκεῖες. Ἀρκοῦν τά χαρακτηριστικά παραδείγματα τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ, ὅπου ὁ πάπας ἐμφανίζεται ὡς φορέας καί διαχειριστής ἀκόμη καί τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, διατηρώντας καί τήν ἰδιότητα τοῦ ἀρχηγοῦ κράτους, ἤ τῆς ταύτισης πολιτικῆς καί θρησκείας πού παρατηρεῖται συνήθως στό Ἰσλάμ. Οἱ σύγχρονες αἱρέσεις σέ γενικές γραμμές εἴτε ἀρνοῦνται τήν συντεταγμένη πολιτεία καί τούς θεσμούς της, ἐργαζόμενοι ἀθόρυβα γιά τήν ἀνατροπή τους, εἴτε ἐπιχειροῦν νά καταλάβουν ἤ νά ἐλέγξουν τήν ἐξουσία, εἴτε συμπλέκονται μ' αὐτήν μέ σχέσεις ἀθέμιτες καί ἀπαράδεκτες. Ἄς δοῦμε ὅμως κάποια συγκεκριμένα παραδείγματα ἀπό γνωστές αἱρετικές ὁμάδες.

Οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ

Ἡ αἵρεση τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ, ἀπό τίς πιό γνωστές στή χώρα μας, ἔχει συγκεκριμένη διδασκαλία περί πολιτικῆς, κράτους, θεσμῶν κ.τ.λ., ἡ ὁποία συνδέεται ἄρρηκτα μέ τίς γενικότερες ἀντιλήψεις της. Κάνει ἔντονη διάκριση μεταξύ τῆς ὀργάνωσης τοῦ Θεοῦ (τῆς «θεοκρατίας», δηλ. τῆς ὀργάνωσης τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ) καί τῆς ὀργάνωσης τοῦ διαβόλου, στήν ὁποία ἀνήκουν ὅλοι οἱ ἄλλοι. Στή δεύτερη αὐτή ὀργάνωση ἀνήκουν οἱ ἐθνικές κυβερνήσεις, οἱ στρατοί τῶν ἐθνῶν, οἱ θρησκεῖες καί οἱ ἐκπρόσωποί τους (συμπεριλαμβανομένης καί τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας), οἱ διεθνεῖς ὀργανισμοί, κάθε μορφῆς καί εἴδους ἐξουσία κ.τ.λ. Οἱ πολιτικοί καί οἱ κληρικοί χαρακτηρίζονται σέ ἔντυπα τῆς αἵρεσης «δεσμοφύλακες τοῦ διαβόλου» (Πλούτη, σ. 220) ἤ ἀκόμη «πράκτορες τοῦ Σατανᾶ» καί «ἐπίγειοι ἀντιπρόσωποι τῶν δαιμόνων» (Θρησκεία, σ. 71-72)

Ὅλοι οἱ γνωστοί θεσμοί ἀποτελοῦν μέρος ἑνός συστήματος πού ὁδηγεῖται ἀπό τόν ἴδιο τόν Σατανᾶ στήν τελική ἀναμέτρηση καί στήν καταστροφή του στόν Ἀρμαγεδῶνα: «Ὁ Σατανᾶς ὁδηγεῖ τόν μέγαν στρατόν του ... πρός πόλεμον ... Εἰς τήν πρωτοπορίαν βαίνουν οἱ βασιλεῖς, οἱ πρίγκιπες, οἱ πρόεδροι, οἱ κυβερνῆται, καί οἱ δικασταί καί τό προσωπικόν τῶν μεγάλων δικαστικῶν συστημάτων· αἱ βουλαί, αἱ γερουσίαι καί ὅλοι οἱ σχετιζόμενοι μέ τήν πολιτικήν μηχανήν τοῦ κόσμου ... Ἰδού προβάλλουν εἰς τήν παρέλασιν οἱ ἰσχυροί ἐκκλησιαστικοί ποντίφηκες, οἱ καδινάλιοι, οἱ ἱερεῖς, οἱ ραββῖνοι, οἱ διδάκτορες τῆς θεολογίας, οἱ πανοσιολογιώτατοι καί ὅλος ὁ ἄλλος κλῆρος ... Εἰς τήν γραμμήν εὑρίσκονται ἰδιοκτῆται καί ἐκδόται μεγάλων περιοδικῶν, τῶν ὁποίων αἱ στῆλαι χρησιμοποιοῦνται πρός ἐξύψωσιν τῶν ἀρετῶν τῆς ἰσχυρᾶς κοσμικῆς ὀργανώσεως. Ὑπάρχουν ἰδιοκτῆται καί ἐκδόται μεγάλων ἐφημερίδων τῆς πρωτευούσης, διά τῶν ὁποίων διαπλάσσεται ἡ κοινή γνώμη, εὐμενής πρός τούς κυβερνῶντας ἥρωας». Ἀκολουθοῦν «μεγάλα πλήθη ἀνθρώπων», πού «εἴτε ἀμέσως εἴτε ἐμμέσως», ἐπηρεάζονται ἀπό τήν ὀργάνωση τοῦ Διαβόλου. «Εἰς ταῦτα περιλαμβάνονται οἱ ὁδηγοί αὐτοκινήτων, τά νοσοκομειακά σώματα, οἱ προμηθευτές καί φορεῖς τῶν στρατιωτικῶν τροφίμων, οἱ ἰατροί καί οἱ νοσοκόμοι»! «Τέλος, ὑπεράνω καί ἐπί πάσης τῆς ὁρατῆς αὐτῆς ὀργανώσεως, ἀόρατος εἰς ὅλους, καί εἰς ἐλαχίστους γνωστός, ἐπιβαίνει ὁ Διάβολος» (Προφητεία, σ. 284-288).

Ἐάν εἶναι ἔτσι τά πράγματα, ποιά πρέπει νά εἶναι ἡ στάση μας; Ἡ ἀπάντηση τῆς αἵρεσης εἶναι σαφής: γιά νά ἐπιβιώσεις, πρέπει νά ἐγκαταλλείψεις τό συντομότερο τήν παράταξη τοῦ Σατανᾶ καί νά ἐνταχθεῖς στή «βασιλεία», δηλ. στήν ὀργάνωση τῆς αἵρεσης. «Μόνο μία ἀπό τίς ὁμάδες αὐτές θά ἐπιζήσει ἀπό τήν ἐπικείμενη παγκόσμια καταστροφή ... Δέν μπορεῖτε νά εἶστε ἀναποφάσιστος ... Ἄν δέν ὑπηρετεῖτε τόν Ἰεχωβᾶ, τότε ὑπηρετεῖτε τόν Σατανᾶ» (Μπορεῖτε νά ζεῖτε..., σ. 216). Ὅλα αὐτά ἔχουν τεράστιες συνέπειες γιά τή στάση τῶν μελῶν ἔναντι τῆς πολιτείας, τῶν ὑποχρεώσεων πρός αὐτήν, τῶν θεσμῶν κ.τ.λ. Ὁ ὁπαδός τῆς αἱρεσης δέν θεωρεῖ νόμιμες τίς κυβερνήσεις καί τούς θεσμούς τῆς πολιτείας. Εἶναι δυνατό νά ἀναγνωρίσει ποτέ θεσμούς πού ἐκπροσωποῦν τόν Σατανᾶ; Ἀντίθετα, ἐργάζεται μυστικά καί ἀθόρυβα (μερικές φορές καί φανερά) γιά τήν ἀνατροπή τους. Αὐτό φαίνεται μέ σαφήνεια στή στάση τῶν ὁπαδῶν ἔναντι τῆς στράτευσης καί τῆς τιμῆς πρός τή σημαῖα.

Γιά τούς Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ ἡ σημαῖα, πού συμβολίζει τό ἔθνος καί τούς θεσμούς του (στά δημοκρατικά μάλιστα κράτη συμβολίζει τήν δημοκρατικά ἐκλεγμένη πολιτεία καί τούς δημοκρατικούς θεσμούς), δέν εἶναι ἀντικείμενο τιμῆς, γιατί συμβολίζει τό σατανικό κράτος, ἄρα εἶναι καί ἡ ἴδια σατανικό σύμβολο. Τό ἴδιο καί οἱ στρατοί τῶν ἐθνῶν εἶναι στρατοί τοῦ Σατανᾶ καί ὁ ὁπαδός τῆς «βασιλείας» δέν μπορεῖ νά ἀνήκει ταυτόχρονα καί στόν στρατό τοῦ Σατανᾶ. Σέ ποιά παράταξη θά βρεθεῖ στήν ἐπικείμενη σύγκρουση; Τουλάχιστον ἄν δέν μπορεῖ νά ἀποφύγει τή στράτευση, δέν πρέπει νά παίρνει ὅπλο. Στό σημεῖο αὐτό ἡ παραπληροφόρηση καί ἡ προπαγάνδα τῆς αἵρεσης ξεπερνᾶ κάθε ὅριο. Οἱ ὁπαδοί της ἐμφανίζονται ὡς φιλειρηνιστές καί φιλύσηχοι πολῖτες. Ὅμως στήν πραγματικότητα ὄχι μόνο δέν ἐπιδιώκουν τήν εἰρήνη, ἀλλά τάσσονται σαφῶς ὑπέρ τοῦ πολέμου. Ἡ εἰρήνη διατηρεῖ τήν παροῦσα (σατανική) κατάσταση  καί διαιωνίζει τά σατανικά συστήματα αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Ὁ πόλεμος ἀντίθετα τά διαφθείρει καί εἶναι καλός καί ὀφέλιμος. «Ἕνας ἀληθινός Χριστιανός δέν εἶναι εἰρηνιστής», ἰσχυρίζεται ἡ αἵρεση. «Ὁ Ἰησοῦς ... δέν ἦταν εἰρηνιστής, οὔτε καί ὁ Θεός ὁ Πατήρ του εἶναι εἰρηνιστής» («Χριστιανισμός» ἤ χριστιανοσύνη, 1955, σ. 24). Ὁ λόγος, λοιπόν, γιά τόν ὁποῖο δέν παίρνουν ὅπλο εἶναι γιά νά μήν ὑπηρετήσουν τόν στρατό τοῦ Σατανᾶ, καί ὄχι ἐπειδή εἶναι ἐναντίον τοῦ πολέμου ἤ τοῦ φόνου. Κάποτε θά κληθοῦν νά πολεμήσουν μέ «θανατηφόρα ὅπλα» (Σκοπιά, 1955, σ. 95), μέ ἐντολή, φυσικά, τῆς ὀργάνωσής τους.

Ἀφοῦ οἱ κυβερνήσεις τῶν ἐθνῶν εἶναι παράνομες καί σατανικές, ὡς «μόνη νόμιμη κυβέρνηση γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα» (Σκοπιά, 15/7/1984, σ. 19) θεωρεῖται ἡ ὀργάνωσή τους. «Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ στήν ὁποία οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ δίνουν τήν πρώτιστη ὑποταγή τους εἶναι ἀληθινά μία πραγματική κυβέρνηση ... Ἔχει πραγματικούς νόμους καί ἕνα "σύνταγμα" - τό Λόγο τοῦ Θεοῦ. Αὐτή ἡ πραγματική κυβέρνηση ἐπίσης ἔχει πραγματικούς ὑπηκόους πού ἀποτελοῦν ἕνα αὐξανόμενο ἔθνος ... Καί ἡ Βίβλος προλέγει ὅτι ἀφοῦ αὐτή ἡ Μεσσιανική Βασιλεία θά συντρίψει ὅλες τίς κοσμικές κυβερνήσεις ἐξαφανίζοντάς τις, αὐτή "θά γεμίσει ὅλη τή γῆ"» (Σκοπιά, 15/7/1984, σ. 19).

Παρά ταῦτα οἱ ὁπαδοί τῆς αἵρεσης δέν διστάζουν νά χρησιμοποιοῦν τούς («σατανικούς») θεσμούς ὅταν τούς συμφέρει, τά («σατανικά») δικαστήρια, τούς («σατανικούς») νόμους κ.τ.λ., ἀκόμη καί νά ἀγκαλιάζουν τή («σατανική») πολιτεία. Προτρέπονται νά ἐνεργοῦν πρός τήν ἐξουσία κατά τό παράδειγμα τῆς Ἰαήλ. Αὐτή ἦταν μιά ἰσραηλίτισσα. Ὅταν οἱ ἰσραηλίτες νίκησαν τά ἐχθρικά στατεύματα τοῦ Σισσάρα, αὐτός κατέφυγε στή σκηνή τῆς Ἰαήλ. Ἐκείνη τόν φιλοξένησε, τοῦ ἔδωσε φαγητό καί τόν ἔβαλε νά κοιμηθεῖ. Ὅταν αὐτός κοιμήθηκε, πῆρε τόν πάσσαλο τῆς σκηνῆς καί ἕνα σφυρί καί τόν δολοφόνησε μέ δόλο. (Καί σύ μπορεῖς νά ἐπιζήσες..., σ. 283).

Ἡ αἵρεση τοῦ Μοῦν

Πρόκειται γιά τήν αἵρεση μέ τό ὄνομα «Ἑνωτική Ἐκκλησία», τοῦ κορεάτη ψευδομεσσία Σάν Μύουνκ Μούν, μέ χιλιάδες ὁπαδούς σέ ὅλο τόν κόσμο καί στή χώρα μας, ὅπου κατόρθωσε νά προσεγγίσει γνωστό πανεπιστημιακό καθηγητή. Ὁ ἀρχηγός της ἐμφανίζεται σάν νέος «Χριστός» καί «Κύριος τῆς Δευτέρας Παρουσίας», μέ ἀποστολή νά ὁλοκληρώσει τό ἔργο πού δέν μπόρεσε νά ὁλοκληρώσει ὁ Ἰησοῦς. Ὁ ἴδιος καί ἡ σύζυγός του ἐμφανίζονται σάν «ἀληθινοί γονεῖς» καί γενάρχες τῆς νέας ἀνθρωπότητας, ἐνῶ εἶναι γνωστοί ἀπό τούς ὁμαδικούς γάμους πού τελοῦν σέ χιλιάδες ζευγάρια σέ διάφορα μέρη τοῦ κόσμου.

Ἡ αἵρεση ἔχει ἀξιώσεις γιά παγκόσμια κυριαρχία. Σκοπός της εἶναι νά ἐγκαθιδρύσει τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ στή γῆ, τήν ὁποία δέν κατόρθωσε, δῆθεν, νά ἐγκαθιδρύσει ὁ Ἰησοῦς. Γιά τόν σκοπό αὐτό ὁ Μούν ἔχει ἀναλάβει μιά συστηματική προσπάθεια προσέγγισης καί διάβρωσης ὑπεύθυνων ἀνθρώπων καί φορέων σέ ὅλους τούς τομεῖς τῆς ζωῆς σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο, μέ ἐπισκέψεις, ὁμιλίες, ἐκδηλώσεις, συνέδρια κ.τ.λ., καθώς καί μέ ἕνα σύνολο θυγατρικῶν ὀργανώσεων μέ ἀνύποπτα συνήθως ὀνόματα («Διεθνές Ἵδρυμα Θρησκειῶν», «Διεθνής Συνδιάσκεψη γιά τήν Ἑνότητα τῶν Ἐπιστημῶν», «Διεθνές Συμβούλιο Ἀσφαλείας», «Νέα Οἰκουμενική Ἑταιρεία Ἐρεύνης», «Σταυροφορία γιά τόν Ἕνα Κόσμο», «Διεθνής Ὁμοσπονδία γιά τήν Παγκόσμια Εἰρήνη» κ.ἄ.).

Ὁ Μούν δέν ἀποδέχεται τή δημοκρατία. Τό δημοκρατικό σύστημα «δέν εἶναι τό ἰδεῶδες σύστημα πού σκέφθηκε ὁ Θεός» καί «ὁ δημοκρατικός κόσμος δέν ἔχει κατεύθυνση καί πρέπει νά τόν ὁδηγήσουμε», ἰσχυρίζεται (Ἀ. Ἀλεβιζοπούλου, Νεοφανείς αἱρέσεις, σ. 69). Ἔχει ἐπίσης διακυρύξει ὅτι ἀποστολή του εἶναι νά ἐλευθερώσει τούς λαούς ἀπό τόν κομμουνισμό καί νά ἑνώσει ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα. «Ἡ Ἀμερική δέν εἶναι στόχος, ἡ ἀνθρωπότητα εἶναι ὁ στόχος ... Ἡ Μόσχα εἶναι ὁ στόχος, τό σύμβολο τοῦ κομμουνισμοῦ. Ἀκόμη καί μόνο κατ' ὄνομα ἡ Μόσχα εἶναι τρομερή, ἔτσι δέν εἶναι; Ἐάν ὁ κομμουνισμός ἔρθει νά καταστρέψει τήν Ἑνωτική Ἐκκλησία μέ ὅπλα, θά πρέπει καί ἐμεῖς νά πολεμήσουμε μέ ὅπλα ... Τίποτε δέν μπορεῖ νά σταματήσει αὐτή τήν κίνηση», εἶπε σέ ὁμιλία του (σ. 69).

Ἄν καί οἱ ἀξιώσεις τοῦ Μούν ξεπερνοῦν κάθε ὅριο λογικῆς, σέ ἐκδηλώσεις του παρίστανται πολιτικοί ἀπ' ὅλο τόν κόσμο καί ἡ διείσδυσή του σέ παγκόσμιους φορεῖς καί ὀργανισμούς εἶναι ἐμφανής. Εἶναι γνωστό ὅτι ἄνθρωποι τοῦ Μούν παίζουν κατά καιρούς ἡγετικό ρόλο στό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, ἐνῶ ἄλλοι ἤδη μπῆκαν στό Γαλλικό καί στό Εὐρωπαϊκό Κοινοβούλιο μέσῳ τοῦ κόμματος τοῦ Le Pen.

Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα ἀρκοῦν γιά νά φανεῖ ἡ ἔκταση τῆς πολιτικῆς δραστηριότητας τῆς αἵρεσης. Στίς 30/11/1993 ἱδρύθηκε στήν Ἀθήνα μιά ὀργάνωση τοῦ Μούν μέ τόν παραπλανητικό τίτλο «Ἑλληνική Ὀργάνωση Γυναικῶν γιά τήν Παγκόσμια Εἰρήνη». Δύο μέρες ἀργότερα πραγματοποίησε ἐπίσημη ἐκδήλωση σέ πολυτελές ξενοδοχεῖο τῶν Ἀθηνῶν μέ βασική ὁμιλήτρια τήν κ. Χάκ Τζά Χάν Μούν, σύζυγο τοῦ ἡγέτη τῆς αἵρεσης. Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι τήν κ. Μούν ὑποδέχθηκε καί προσφώνησε πρώην Πρωθυπουργός τῆς Ἑλλάδος!

Τό δεύτερο παράδειγμα ἀφορᾶ στό ὄνειρο τοῦ Μούν γιά τή Μόσχα, πού πλησίασε νά γίνει πραγματικότητα τό 1990 ἐπί Μιχαήλ Γκορπατσώφ, ὅταν ὁ Μούν ὀργάνωσε παγκόσμιο συνέδριο (9-13/4/1990) στό ὁποῖο κατάφερε νά κινητοποιήσει πολιτικές προσωπικότητες ἀπ' ὅλο τόν κόσμο. Ἀνάμεσα στά 500 μέλη ἀπό 60 χῶρες, ἦσαν 41 πρώην πρόεδροι, ἀρχηγοί κρατῶν, ἀρχηγοί κυβερνήσεων καί πρωθυπουργοί, μεταξύ δέ αὐτῶν ὁ πρόεδρος τῆς Τουρκίας Bulent Ecevit καί ὁ πρώην Γεν. Γραμματέας τοῦ ΝΑΤΟ Joseph Luns. Ὁ Μούν εἶχε τήν εὐκαιρία νά παρασημοφορήσει ἀνώτατους σοβιετικούς ἀξιωματούχους, ἐνῶ ἔγινε δεκτός ἀπό τόν πρόεδρο Γκορπατσώφ τήν 11/4/1990 σέ προσωπική συνάντηση 20 λεπτῶν, ἡ ὁποία ἐπισφραγίστηκε μέ χαρακτηριστική χειραψία.

Ἡ Σαηεντολογία

Ἡ Σαηεντολογία εἶναι μιά σύγχρονη ἐπιθετική καί ἐπικίνδυνη αἵρεση μέ σαφείς πολιτικές ἐπιδιώξεις. Ἰδιαίτερο μέλημά της θεωρεῖ τήν ἀπόκτηση πολιτικῆς δύναμης. Σέ ἔντυπα τῆς αἵρεσης γίνονται διαπιστώσεις γιά τήν πολιτική καί παρέχονται σχετικές ὁδηγίες στά μέλη. Διαβάζουμε σέ μερικά ἀπό αὐτά:

«Ὁ διευθυντής μιᾶς ἑταιρείας πού δέν κατέχει κανένα πιστοποιητικό σαηεντολογίας, μιά μέρα θά ἀποτύχει. Καί ὁ ἀρχηγός τῆς κυβέρνησης μιᾶς χώρας θά καταστραφεῖ ἄν δέν εἶναι οἰκεῖος μέ τή σαηεντόλοτζυ ἀπό ἐπαγγελματική σκοπιά». Ἡ ὀργάνωση συμβουλεύει τά μέλη της: «Κυρίεψε, ἄσχετα μέ ποιόν τρόπο τίς θέσεις - κλειδιά, τή θέση τῆς προέδρου γυναικείας ὀργάνωσης, τοῦ προσωπάρχη μιᾶς ἐπιχείρησης, τοῦ διευθυντοῦ μιᾶς καλῆς ὀρχήστρας, τῆς γραμματέως τοῦ διευθυντοῦ ἑνός συνδικάτου - ὁποιαδήποτε θέση κλειδί». «Ἀποκτεῖστε ἕνα πληρωμένο πόστο ὡς γραμματέας ἤ διευθυντής ἐπιτελείου κοντά στόν ἀρχηγό». «Ἕνα ἔθνος ἤ ἕνα κράτος δέν λειτουργεῖ μέ βάση τίς ἱκανότητες τῶν ὑπουργῶν του, τῶν κυβερνητῶν ἤ κάποιου ἄλλου ἡγετικοῦ προσώπου. Εἷναι εὔκολο σέ μιά τέτοια περιοχή νά καταλάβει κανείς πόστα. Μήν κουράζεστε νά ἐκλεγεῖτε (μέ ἐκλογές). Ἀποκτῆστε ἕνα πόστο ὡς συνεργάτης τοῦ γραφείου ἤ ὡς φρουρός· χρησιμοποιεῖστε κάθε ταλέντο πού διαθέτετε γιά νά ἀποκτήσετε μιά θέση πλησίον τέτοιων προσώπων» (Ἀ. Ἀλεβιζοπούλου, μνημ. ἔργ., σ. 109).

Τό 1976 ἔγινε γνωστή ἡ ὕπαρξη κάποιων ὁμάδων τῆς Σαηεντολογίας μέ τό ὄνομα Gung - Ho - Ὁμάδες. Ὁ διευθυντής τῆς πρώτης ἀπό αὐτές σέ ἐμπιστευτική ὁμιλία του ἀναφέρει ὅτι οἱ «Gung - Ho - Ὁμάδες εἶναι ἡ πρώτη προσπάθεια τῆς σαηεντόλοτζυ νά ἐγκαταστήσει μιά παγκόσμια κυβέρνηση» (αὐτόθι, σ. 110). Οἱ πολιτικές ἐπιδιώξεις τῆς Σαηεντολογίας φαίνεται νά γίνοται πράξη μέ τήν προσπάθεια τῆς αἵρεσης νά ὀργανώσει τή σύγχρονη Ἀλβανία σέ σαηεντολογικό κράτος (βλ. περισσότερα Ἀ. Ἀλεβιζοπούλου, μνημ. ἔργ., σ. 117 - 121)

Συμπεράσματα. Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί πολιτική

Τά παραπάνω παραδείγματα εἶναι ἐνδεικτικά γιά τίς πολιτικές ἀπαιτήσεις κάποιων ἀπό τίς πιό γνωστές αἱρετικές ὁμάδες καί δέν ἀποτελοῦν, βέβαια, μεμονωμένες περιπτώσεις. Ἀνάλογες ἀπαιτήσεις βλέπουμε σέ ὅλες γενικά τίς αἱρετικές ὁμάδες μέ διάφορες μορφές, ὅπως ἡ πλήρης ἄρνηση τῆς πολιτείας, ἡ προσπάθεια γιά τήν ὑποκατάστασή της ἤ ἀκόμη καί ἡ πλήρης ταύτιση μέ αὐτήν. Ἡ πραγματοποίηση αὐτῶν τῶν ἀπαιτήσεων παρακάμπτει κατά κανόνα τίς δημοκρατικές διαδικασίες καί καταστρατηγεῖ τούς δημοκρατικούς θεσμούς. Πρόκειται γιά σοβαρό πρόβλημα, πού πρέπει νά ἀπασχολίσει οὐσιαστικά τήν πολιτεία στά πολιτισμένα κράτη γιά κάθε συγκεκριμένη περίπτωση. Ποιά π.χ. πρέπει νά εἶναι ἡ νομική θέση τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ ὅταν ἀρνοῦνται τήν πολιτεία καί τούς θεσμούς της;

Ἡ θέση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἐν προκειμένῳ εἶναι ἐντελῶς διαφορετική καί πηγάζει ἀπό τήν Ἁγία Γραφή (ὀρθῶς κατανοουμένη), τήν ἐμπειρία τῶν Ἁγίων της καί τήν γενικότερη ἱστορική της διαδρομή. Κατά τήν Ὀρθόδοξη ἀντίληψη οἱ ὑποχρεώσεις πρός τόν Θεό δέν ταυτίζονται μέ τίς ὑποχρεώσεις πρός τήν Πολιτεία. Σύμφωνα μέ τόν λόγο τοῦ Κυρίου, ὁ Χριστιανός ὀφείλει νά ἀποδίδει «τά Καίσαρος Καίσαρι καί τά τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ» (Ματθ. 22, 21). Αὐτό σημαίνει ὅτι ὑφίστανται δύο μορφές ἐξουσίας παράλληλες καί ἀνεξάρτητες σέ κάθε κοινωνία Χριστιανῶν: ἡ Ἐκκλησία καί ἡ Πολιτεία. Ἀκόμη καί στήν περίπτωση πού οἱ πολῖτες τούς κράτους ἀποτελοῦν στό σύνολό τους καί ποίμνιο τῆς Ἐκκλησίας, καί τότε οἱ ἐξουσίες διακρίνονται μέν, δέν συμπίπτουν στό ἴδιο πρόσωπο, ἀλλά ὀφείλουν νά συνεργάζονται μεταξύ τους γιά τό καλό τοῦ κοινοῦ τους ποιμνίου. Ἡ μορφή αὐτή σχέσεως Ἐκκλησίας καί Πολιτείας, πού ὀνομάζεται «συναλληλία», ἔχει ἤδη ἐφαρμοσθεῖ στό λεγόμενο Βυζάντιο καί εἶναι ἡ πιό ἰδανική μορφή σχέσεως, ἄν βέβαια συντρέχουν οἱ ἴδιες προϋποθέσεις. Στήν περίπτωση αὐτή καμιά ἀπό τίς ἐξουσίες δέν ἐμπλέκεται στά ἐσωτερικά τῆς ἄλλης. Οὔτε ἡ Ἐκκλησία ἐπιχειρεῖ νά ὑποκαταστήσει τήν Πολιτεία (οἱ κανόνες τῆς Ἐκκλησίας ἀπαγορεύουν στούς κληρικούς νά κατέχουν πολιτικά ἀξιώματα), οὔτε ἡ Πολιτεία ὑποτιμᾶ τήν Ἐκκλησία, περιορίζοντας τήν ἐλευθερία της καί θεωρώντας την μιά ὑπηρεσία τοῦ κράτους.

Αὐτό ἀποτελεῖ, ὅπως προαναφέραμε, μιά ἰδανική μορφή σχέσεων. Τί γίνεται ὅμως ὅταν ἡ Πολιτεία (πού ἔχει καί τήν πραγματική ἐξουσία) εἰσέρχεται στά ἐσωτερικά τῆς Ἐκκλησίας καί ἀποφασίζει γιά θέματα πού ἔχουν πνευματικές προεκτάσεις; Τότε ὁ Χριστιανός εἶναι ὑποχρεωμένος νά πειθαρχήσει «Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις» (Πραξ. 5, 29). Αὐτό ἔκαναν οἱ ἅγιοι Μάρτυρες, ὅταν ἡ τότε Πολιτεία, ξεπερνώντας τά ὅριά της, ἀποφάσιζε γιά πνευματικά θέματα (ὑποχρέωνε τούς Χριστιανούς νά θυσιάσουν στά εἴδωλα). Αὐτό θά κάνουν οἱ Χριστιανοί καί στήν ἐποχή τοῦ Ἀντιχρίστου, ὅταν ὁ φορέας τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας (ὁ Ἀντίχριστος) θά ἀπαιτήσει νά τόν λατρεύσουν οἱ ἄνθρωποι ὡς Θεό καί νά λάβουν τό «χάραγμα» μέ τόν ἀριθμό του.