Ο κίνδυνος από τον Σατανισμό και τον Αποκρυφισμό

ΤΕΥΧΟΣ  9                    ΤΡΙΠΟΛΙΣ                          ΙΟΥΛΙΟΣ 2000

Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΑΤΑΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟ

Τόν τελευταῖο καιρό ὁλόκληρη ἡ Εὐρώπη καί κυρίως ἡ χώρα μας παρακολουθοῦν μέ ἀγωνία τήν ἀποτρόπαιη εἰσβολή νεοσατανιστικῶν αἱρέσεων καί γενικά τοῦ παραθρησκευτικοῦ ρεύματος τοῦ ἀποκρυφισμοῦ. Ἀπό τό 1966, ὅταν ὁ Ἄντον Σαντόζ Λαβέϋ, τυχοδιώκτης, παρανοϊκός καί ἔκφυλος ἵδρυσε τήν πρώτη ἐπίσημη ἐκκλησία τοῦ Σατανᾶ στήν Καλιφόρνια τῶν Η.Π.Α., καί τό 1976 ὅταν ἱδρύθηκε στήν Ἑλλάδα παρακλάδι τῆς ἀγγλικῆς σατανιστικῆς ὀργάνωσης τοῦ σχιζοφρενοῦς δολοφόνου Τσάρλς Μάνσον μέ τήν ὀνομασία «The Adversary Worshipping Group» (=Ὀργάνωση λατρείας τοῦ Ἀντικειμένου / Ἀντιχρίστου), μέχρι τή σύλληψη τῆς ὁμάδος τῶν σατανιστῶν τῆς Παλλήνης τό 1993, oἱ ξενόφερτοι ἐπιβουλεῖς τῆς νεολαίας λυμαίνονται τίς ψυχές τῶν συγχρόνων ἀνθρώπων, ἄλλοτε μέ τή συστηματοποιημένη μορφή (μαγεία, ἐγκλήματα, τελετές) καί ἄλλοτε μέ συγκαλυμμένο πρόσωπο (ἀστρολογία, μαντικά τεχνάσματα, ἀπόκρυφες ἐπιστῆμες). Πολλοί ἀδυνατοῦν νά ἀντιδράσουν, συνήθως ἀπό ἄγνοια καί ἔλλειψη κατήχησης καί ψυχοσωματική κόπωση λόγω τῆς καθημερινότητας καί τοῦ ἄγχους καί τῶν προβλημάτων τους. Ἔτσι παγιδεύονται στά θανάσιμα πλοκάμια τῶν ἐμπόρων τοῦ ἐρέβους: ἡ ἀπώλεια τῆς πίστης σέ ἰδανικά ἀποκτηνώνει τόν ἄνθρωπο. Ὅσο κι ἄν τά φαινόμενα σατανιστικῆς δράσης παρουσιάζονται περιθωριακά καί μεμονωμένα, εὐαισθητοποιοῦν τή συλλογική μας παράνοια, φανερώνοντας τούς καταστροφικούς μηχανισμούς τῆς κενῆς κοινωνίας μας. Σήμερα οἱ νεοσατανιστικοί κύκλοι δελεάζουν ἀρχικά τόν ἄνθρωπο προσφέροντάς του ἐπιφανειακή ἐλευθερία (τό δόγμα τους: κάνε ὅ,τι θέλεις, αὐτός εἶναι ὁ Νόμος), ἱκανοποίηση ἐνστίκτων καί παθῶν (πανσεξουαλιστικά ὄργια, ἄμετρες ὑλικές ἀπολαύσεις, δόξα, πλοῦτο καί ἐξουσία), κοινωνική ἐπιφάνεια καί πάσης φύσεως ἀμοιβές. Ἐπιστρα τεύουν ταχυδακτυλουργικά κόλπα, πνευματιστικές συγκεντρώσεις, ἐπιδείξεις μέντιουμ, παραφυσικές διηγήσεις καί ψυχοναρκωτικές ἐμπειρίες. Ἀπό τά κόμικς, πού ἐμποτίζουν τόν ψυχικό κόσμο τῶν παιδιῶν μέ τήν πίστη στήν ὕπαρξη κόσμου ὑπερδυνάμεων καί πνευμάτων, ἕως τή μοντέρνα μουσική καί τήν καθημερινή ὀπτική προβολή τῆς φρίκης καί τῆς βίας, μετέρχονται κάθε μέσο γιά νά προπαγανδίσουν τίς ἐγκληματικές φαντασιώσεις γιά ἐπικοινωνία μέ τόν κόσμο τῶν δαιμόνων καί τόν Ἄρχοντα τοῦ σκότους. Οἱ Ἀμερικανοί ψυχίατροι Μ. Λάνγκτον καί Λ. Μπλάντ διέγνωσαν στήν προσέλκυση ὁπαδῶν ἄτομα πού ἔχουν βιώσει τήν ἀποξένωση, ἔχουν περάσει ἀπό ταραγμένη παιδική ἡλικία καί διαθέτουν χαμηλή αὐτοεκτίμηση. Τά «πνευματικά τῆς πονηρίας» καί οἱ μυημένοι ἐκφραστές τους, ἀποδεικνύοντας ὅτι ὁ διάβολος «ἦν ἀπ' ἀρχῆς ἀνθρωποκτόνος», ἀπαιτοῦν ἀποδέσμευση ἀπό τίς γνήσιες χαρές τῆς ζωῆς, ἀπελπιστική μυστικοπάθεια, ἀπομάκρυνση ἀπό τήν Ἐκκλησία καί τούς ἱερεῖς, εἰδωλολατρικές προσκυνήσεις, τρομολαγνεία καί, τέλος, ἐγκλήματα αἱματοχυσίας, ἀσέλγειας, κτηνωδίας καί ἀνθρωποθυσίας.

Σιγά - σιγά ἀποκαλύπτεται τό βρώμικο παιχνίδι, καταρρέει τό «ὄνειρο» τῆς διάκρισης, ναρκώνεται ἡ συνείδηση τῶν μυουμένων, νεκρώνεται τό ἀνθρώπινο πρόσωπο, διαλύεται ἡ σωματική ὑγεία καί γεμίζει ἡ κοινωνία ἀπό ἀνθρωπόμορφα ἐρείπια: δέν ἀπουσιάζουν ἀπό τούς ὁπαδούς τά κρούσματα αὐτοκτονιῶν ἤ δαιμονοκατοχῆς ἤ ψυχιατρικοῦ ἐγκλεισμοῦ. Σπάνια σέ αὐτόν τόν κατήφορο βρίσκει ὁ μυούμενος διέξοδο, καθώς παρασύρεται καί μετατρέπεται σέ ἕρμαιο σκοτεινῶν οἰκονομικοπολιτικῶν συμφερόντων - πέρα ἀπό τίς περιπτώσεις τῶν ἀφελῶν καί ματαιοδόξων. Οἱ σκοτεινές δυνάμεις καί οἱ διεστραμμένοι θιασῶτες τοῦ φόβου δέν χαρίζονται ποτέ σέ κανέναν, δέν ἀρκοῦνται παρά μόνο στήν οὐσιαστική ἀπαλοιφή τῆς ψυχοσωματικῆς ἰσορροπίας, στή διέγερση ἐγκληματικῆς ἰδεοληψίας καί στήν κατάληψη ἑνός ψυχοσωματικοῦ ράκους - φερεφώνου, χωρίς ἔλεος ἤ ἀναστολές. Ὁ μεσαιωνικός θρησκειολόγος Ρ. Κικχέφερ διακρίνει ἐπιστημονικῶς μόνο δύο εἴδη μαγείας: τή χρήση κακόβουλης μαγγανείας γιά τήν καταστροφή ἐχθρῶν (sorcery) καί τήν κατάλυση τῆς χριστιανοσύνης διά τῆς σατανιστικῆς λατρείας (witchcraft).

Ὁ μισόκαλος καί ἡ πομπή του (μάγοι, ἀπατεῶνες, ἀποκρυφιστές καί λοιποί) ἐκμεταλλευόμενοι τήν ἀνθρώπινη μωρία, φιλοδοξία καί περιέργεια, ἐπιβουλεύονται μέ ἀπύθμενο μίσος τήν ἁγιοτριαδική πίστη μας καί τήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα μας, καί ἐπιδίδονται σέ ποικίλες προκλήσεις: ἐμπρησμούς καί βανδαλισμούς ἱερῶν ναῶν, τρομοκρατικές ἐνέργειες, διακωμώδηση συμβόλων τῆς πίστεως καί τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἐπιθέσεις φόβου μές ἀπό τά Μ.Μ.Ε. καί τήν ἀποκρυφιστική βιβλιογραφία (σολομωνικές, λαογραφικά δρώμενα, κ.τ.λ.), νομίζοντας ὅτι θά νικήσουν στή μάχη μέ τό φῶς, παραβλέποντας τό ἱστορικό γεγονός τῆς ἐνίσχυσης τῆς Ἐκκλησίας μές ἀπό διωγμούς. Λησμονοῦν ὅτι ἡ δική τους κόλαση ξεκινᾶ καί ἀπό αὐτή τή ζωή. Παρά τίς προσπάθειές τους δέν κατεδαφίζεται τό θεανθρώπινο οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου ὑπηρετεῖται τό μυστήριο τῆς Ζωῆς, τῆς πίστης στόν Χριστό καί τῆς ἀγάπης πρός τόν πλησίον.

Ὁ ἄνθρωπος ὅμως εἶναι πιό δυνατός ἀπό τίς δυνάμεις τοῦ σκότους, γιατί εἶναι πλασμένος κατ' εἰκόνα καί καθ' ὁμοίωσιν τοῦ Δημιουργοῦ ΙΙατέρα, εἶναι γέννημα φωτός. Νικᾶ μέ τή δύναμη τοῦ Κυρίου τόν Πονηρό. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ΙΙατρός, ἡ χάρη τοῦ Υἱοῦ καί ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγ. ΙΙνεύματος εἶναι ἀσυγκρίτως ἰσχυρότερα ἀπό τήν ἁμαρτία καί τά ὀψώνιά της, δηλαδή τόν θάνατο. Σέ αὐτή τήν πρόσκαιρη ζωή ὁ πιστός παλεύει γιά τήν ἀθάνατη ψυχή του, πού ἀξίζει περισσότερο ἀπό ὅλο τόν κόσμο. Ἡ μητέρα Ἐκκλησία εἶναι δίπλα του. Μέ τήν προσευχή καί κυρίως μέ τό μυστήριο τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, πού τόσο ἀποστρέφονται οἱ σατανιστές, ἡ Ἐκκλησία σφραγίζει τόν ἄνθρωπο καί τόν ἐνισχύει στόν ἀγῶνα ἐναντίον τοῦ κακοῦ. Δέχεται κάθε εἰλικρινῆ μετανοοῦντα καί ἀναλαμβάνει μέ τό θεῖο ἔλεος κάθε ἁμαρτωλό. Τό σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἡ Ἁγ. Γραφή καί ή ἁγιοπατερική παιδεία, ὁ ἐκκλησιασμός καί ἡ ἐπίκληση τῆς μεσιτείας τῆς Θεοτόκου καί τῶν ἁγίων, ἀποτελοῦν τά σημαντικότερα ὅπλα τῶν πιστῶν στήν ἐνίσχυσή τους κατά τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων: γι' αὐτό οἱ τελευταῖες ἀγωνίζονται ἀπεγνωσμένα καί λυσσαλέα νά ταυτίσουν τήν ἐκκλησιαστική ζωή μέ γεροντικά καμώματα καί συντηρητική μανία.

Ἀδελφοί, ἐνημερῶστε τούς ἁρμοδίους τῆς Ἐκκλησίας (ἀντιαιρετικός ἀγώνας, τομέας παραθρησκείας) γιά ὅ,τι ὕποπτο παρουσιαστεῖ καί θά σᾶς συνδράμουν ἀδελφικῶς, διότι ὁ Θεός εἶναι μεγάλος καί ἡ ἀγάπη Του ἔξω βάλλει τόν φόβον. Οἱ σατανιστές - ἀποκρυφιστές καί ἡ παραθρησκεία τῆς «Νέας Ἐποχῆς» ἐπιζητοῦν μανιωδῶς μόνο ἕνα στοιχεῖο ἀπό τόν ἀνθρωπο, πού δέν μποροῦν νά τοῦ τό ἀφαιρέσουν, παρά μόνο μέ τήν θέληση ἤ τά λάθη του: τήν ἀθάνατη ψυχή του.

Η ΓΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ. Η ΑΓΝΟΙΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ.

ΜΑΘΕ ΚΑΙ ΙΙΡΟΦΥΛΑΞΟΥ

Μόνο στήν Ἐκκλησία ὑπάρχει σωτηρία. Ὁ Χριστός σταυρώθηκε γιά ὅλους μας καί γιά τόν καθένα ξεχωριστά. Μᾶς ἐξαγόρασε μέ τό αἷμα Του. Περιμένει ὅλους.

Η  ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ  ΕΩΣΦΟΡΙΚΗ  ΕΠΙΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

Πρωταρχική ἐπιθυμία τοῦ Ἑωσφόρου ἦταν νά κυριαρχήσει πάνω στήν κτίση τοῦ Θεοῦ, νά γίνει ὁ ἴδιος σάν τό Θεό. Γιά νά κυριαρχήσει στήν κτίση, βασική προϋπόθεση ἦταν νά ὑποδουλώσει τόν ἄνθρωπο, τό μόνο κτίσμα πού ἐκπροσωπεῖ ὁλόκληρη τήν κτίση, λογική καί ἄλογη. Γιά νά ὑποδουλωθεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἔπρεπε νά λατρεύσει τόν Ἑωσφόρο ἀντί γιά τόν Θεό. Ἔτσι ὁ διάβολος διέβαλε τόν Θεό στόν ἄνθρωπο καί κατόρθωσε νά τόν χωρίσει ἀπό τήν προσωπική κοινωνία μαζί Του καί ἀπό τή χάρη Του (Γεν. γ', 1-7). Τό πρῶτο μάθημα ψεύδους τοῦ Ἑωσφόρου ἦταν ὅτι ἡ πλάση εἶναι αἰώνια, ἀδημιούργητη, ὅτι τό πᾶν εἶναι θεός, κι ὅτι ἐπειδή ὅλοι οἱ ἄνθρωποι δέν ἔχουν ἐξίσου προοδεύσει πνευματικά, πρέπει νά κάνουν τυφλή ὑπακοή στά ὑψηλότερα πνεύματα, πού τύχαινε νά εἶναι οἱ ἄγγελοι τοῦ Ἑωσφόρου, οἱ «θεοί τῶν ἐθνῶν» (Ψαλμ. 95). Μετά τήν εἰδωλολατρία, τό δεύτερο μάθημα ἦταν ἡ ἐπικοινωνία μέ τά δαιμόνια, τά ὁποῖα προσαρμόζονται ἄνετα στήν ἰδιοσυγκρασία, τή μόρφωση καί τίς ἐπιθυμίες τοῦ κάθε ἀνθρώπου: σέ ἄλλους ἐμφανίζονται σάν ἀρχαῖοι θεοί, σ' ἄλλους σάν καλικάντζαροι καί φαντάσματα, σ' ἄλλους ἔχονται σάν ψυχές νεκρῶν καί ἀγαπημένων προσώπων (νεκρομαντεία, πνευματισμός), σ' ἄλλους σάν ἐξωγήϊνοι καί σ' ἄλλους σάν ταξιδευτές σέ ψυχικά - ἀστρικά ταξίδια. Ἡ πρόσκληση τῶν δαιμονίων γίνεται ποικιλοτρόπως: μέ ἐπωδούς, γητεῖες, μεθόδους αὐτοσυγκέντρωσης καί γιόγκα, κρυσταλλομαντεία, κατοπτρομαντεία, χαρτομαντεία, μέντιουμ καί ἐγγραφές αὐτόματης γραφῆς, μέ ὁμοιοπαθητικές πρακτικές, μέ ἐπιδόσεις στά διάφορα εἴδη μαγείας, μέ ἀνακάλυψη ἀπωλεσθέντων θησαυρῶν, μέ τήν πρόβλεψη μελλουμένων, μέ τήν κακοποίηση ἐχθρῶν σέ μαγικές τελετουργίες (voodoo). Τό τρίτο μάθημα εἶναι νά φανταζόμαστε τόν διάβολο πάντα μέ ἀπαίσια μορφή, μολονότι συχνά ἐνεργεῖ μετασχηματιζόμενος σέ «ἄγγελο φωτός», γιά νά ἀπατήσει. Γιά τούς Ἰνδουϊστές καί τούς Βουδιστές ἔχει ἀποκρουστική ἐμφάνιση, γιά τούς ἀρχαίους Ἕλληνες ἔχει ὕπουλες, ἀπολλώνειες μορφές. Ὁ Σατανάς εἶναι ὁ ἱκανότερος ἠθοποιός. Μόλις εἰσέλθουν στήν ἀνθρώπινη ψυχή, οἱ δαίμονες ἀποκτοῦν κατοχή μέ τρόπο ἀνεπαίσθητο. Ὅσο ἡ συνεργασία μέ τά δαιμόνια εἶναι ἁρμονική, δέν ὑπάρχει πρόβλημα. Ἡ σύγκρουση ὅμως εἶναι φοβερή, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀποφασίσει νά ἀπαγκιστρωθεῖ: τέρμα οἱ ἐπιτυχίες στήν ἐπαγγελματική σταδιοδρομία, τήν κοινωνική ὑπόληψη καί τίς ἐρωτικές κατακτήσεις. Ὅποιος δέν κατορθώσει νά ἀποκαταστήσει ἐπικοινωνία μέ τόν μόνο Σωτῆρα, ἤ θά ὑποταχθεῖ ἤ θά καταλήξει στό ψυχιατρικό ἄσυλο ἤ στήν αὐτοκτονία.

Ὅλες αὐτές οἱ διεργασίες πάντως λειτουργοῦν ὡς προετοιμασία τῆς ἀνθρωπότητας γιά τήν ὁλοκληρωτική ὑποταγή στόν Ἑωσφόρο, δηλαδή τήν τελική ὁμαδοποίηση (θρησκευτική - πολιτική - οἰκονομική - κοινωνική) τῆς ἀνθρωπότητας μέ πολιτιστική ὁμοιογένεια. Ἐπειδή ὁ Πονηρός δέν μπορεῖ νά κυβερνήσει τόν πλανήτη αὐτοπροσώπως, θά δοκιμάσει νά τόν κυβερνήσει δι' ἀντιπροσώπου. Αὐτός ὁ ἀντιπρόσωπος, ὁ Ἀντίχριστος, θά εἶναι κάποιος ἄνθρωπος, πού γιά μᾶς τούς Χριστιανούς θά σημάνει ὡς τό τελευταῖο σημεῖο γιά τήν ἐπικείμενη Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μας. Τήν τελική ἐπικράτηση τοῦ Ἀντιχρίστου προετοιμάζει ἀπό αἰῶνες ἕνα ἀπίθανο σέ ἔκταση δίκτυο ὀργανώσεων καί λεσχῶν, πού ἐκ πρώτης ὄψεως δέν σχετίζονται μεταξύ τους: ἄλλες εἶναι πολιτικές, ἄλλες θρησκευτικές, ἄλλες ἀθλητικές, συνωμοτικές, κ.ο.κ. Μέχρις ὅτου ἐμφανιστεῖ ὁ Ἀντίχριστος, γιά νά συντονίσει καί ἀνθρωπίνως ὅλες αὐτές τίς διάσπαρτες ὁμάδες, θά εἶναι μάταιο νά ἀναζητήσει κανείς μία ἑνιαία ἀνθρώπινη ἀρχή τοῦ παγκόσμιου σατανικοῦ δικτύου, ἐνῶ θά ζοῦμε στήν ἐποχή τῆς Ἀποστασίας ἤ ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου, κατά τούς ἀποκρυφιστές τῆς Νέας Ἐποχῆς. Θά συμβεῖ λοιπόν στήν ἀνθρωπότητα ὅ,τι καί στό νερό πού πρόκειται νά παγώσει: ὅπως οἱ ἀνεξάρτητοι κρύσταλλοι σχηματίζονται στήν ἀρχή διάσπαρτοι στό νερό καί ξαφνικά συσσωματώνονται καί πήζουν σέ ἑνιαία μάζα, ἔτσι καί οἱ ὀργανώσεις - παραθρησκευτικές, μυστικιστικές καί μή - θά ὑπαχθοῦν στόν Ἀντίχριστο, ὁ ὁποῖος θά ἐμφανιστεῖ τή στιγμή πού ἡ ἀνθρωπότητα θά ἔχει ἀνάγκη ἀπό μιά ἐπιβλητική προσωπικότητα πού θά τή «λυτρώσει» ἀπό μιά παγκόσμια κρίση, ἴσως ἀπό ἕνα παγκόσμιο πολιτικοστρατιωτικό χάος ἤ μία γενικευμένη οἰκονομική κατάρευση, πού θά γονατίσει τά ἔθνη τῆς γῆς καί θά τά κάνει νά πέσουν στά πόδια τοῦ «Μεγάλου Ἀδελφοῦ». Οἱ μεγάλοι δικτάτορες τῆς Ἱστορίας, ὅπως ὁ Νέρων, ὁ Χίτλερ καί ὁ Στάλιν, δέν εἶναι παρά μικρές ἀπεικονίσεις τοῦ Ἀντιχρίστου, ἕνα εἶδος πρόβας τζενεράλε τοῦ Σατανᾶ. Στόν Ἀντίχριστο θά πιστέυσουν οἱ ἄνθρωποι ὅσο δέν ὑπάκουσαν σέ κανένα ἄλλο τύραννο, διότι «τήν ἀγάπην τῆς ἀληθείας οὐκ ἐδέξαντο εἰς τό σωθῆναι αὐτούς» (Β' Θεσ. 2,10).

Ὁ διάβολος δέν θά λυπηθεῖ κανένα ἀνθρώπινο πλάσμα. Πρίν ἐξουδετερώσει ὅμως τούς ἀνθρώπους, πρέπει τά πλήθη νά πειστοῦν ὅτι μόνοι ὑπεύθυνοι γιά τά ἐμπόδια στήν «πρόοδο» τῆς ἀνθρωπότητας εἶναι ὅσοι πιστεύουν στόν Ἐσταυρωμένο καί Ἀναστάντα Χριστό, οἱ δῆθεν μονόπλευροι καί ἀσυμβίβαστοι, ἐπικίνδυνοι Χριστιανοί. Ἡ μαζική ἐξόντωση τῶν Χριστιανῶν δέν θά συγκρίνεται μέ κανένα διωγμό τοῦ παρελθόντος, γιατί θά εἶναι τό ἀπόσταγμα τῆς σατανικῆς σοφίας καί ἡ τελευταία λέξη τῆς ἐπιστήμης (διαμόρφωση προσωπικῆς ζωῆς, ἀπόλυτος ἔλεγχος τῆς συνείδησης, κατάργηση τῶν ἠθικῶν ἀντιστάσεων). Πρίν ἀπό τή βιολογική τους ἐξόντωση, ὁ διάβολος θά ἀποπειραθεῖ νά προκαλέσει σέ αὐτούς διανοητική σύγχυση καί νά ἀχρηστεύσει τά ψυχικά τους ἀποθέματα. Αὐτή τήν κρίση ταυτότητας, τήν ἀποδοχή τῆς νέας ἑνιαίας ταυτότητας μέ τήν ἑκούσια ἀποδοχή τοῦ ἀριθμοῦ τοῦ Θηρίου, τήν τελική ὑποταγή τῶν Χριστιανῶν, θεωρεῖ ὁ Πονηρός ὡς τήν τελειότερη ἐκδίκηση κατά τοῦ Θεοῦ.

Ἀπό αὐτή τήν κατάντια θά γλιτώσει ὁ Θεός μέ τή δική του δύναμη μόνον ὅσους θά εἶναι ἀρκετά ἐλεύθεροι ἀπό ἐγκόσμιους δεσμούς συγγενείας, δόξας καί πλούτου, ὥστε νά ἀπομακρυνθοῦν ἔγκαιρα ἀπό τόν κόσμο στήν ἔρημο κατά τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου (Ματθ. 24, 15-16 καί Ἀποκ. 18,4), ἀφοῦ μόνοι τους - χωρίς τή θεία ἐνίσχυση - δέν θά ἔχουν τήν πεποίθηση ὅτι ἰσχυροποιοῦνται νά νικήσουν τίς δυνάμεις τοῦ σκότους. Τούς Χριστιανούς αὐτούς, ἀκόμη καί ἄν ἐπιτρέψει ὁ Θεός νά πέσουν στά χέρια τοῦ τυράννου, θά τούς σκεπάσει τόσο δυνατά ἡ χάρη τοῦ Ὑψίστου, ὥστε νά παραμείνουν μέχρι τέλους ἀήττητοι καί νά συναντήσουν τόν ἐρχόμενο Κύριο. Θά σωθοῦν ἐπειδή θά μείνουν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἔχοντας ὁμολογήσει τήν ἀλήθεια τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐπειδή μένουν στήν ἑνότητα τῆς Πίστεως καί τῆς Ἀγάπης Ἐκείνου. Ἐσχατολογικῶς, ἡ νίκη ἀνήκει στόν Κύριο τῆς Ἱστορίας, τόν Βασιλέα τῆς Δόξης.

Ὡς τότε μοναδικό καταφύγιο τῶν πεπλανημένων θά εἶναι ἡ μετάνοια, ἡ ἐγκόλπωση φόβου πρός τόν Θεόν καί ἡ προσδοκία τῆς συνάντησης μέ τὀν Ζῶντα Θεόν. Γιά τούς ὁπαδούς τοῦ Ἑωσφόρου, ἀρκεῖ ἡ τραγική ὑπόμνηση: «Φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χείρας Θεοῦ ζῶντος».

  

Ο  ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ  ΣΤΗΝ  ΕΛΛΑΔΑ

 «Στήν Ἑλλάδα ... τό 1975 εἴχαμε 2.500 μέντιουμ, χαρτορίχτρες, καφετζοῦδες καί τά συναφῆ, καθώς καί 50 ἐπίσημους "Κύκλους", πού ἔκαναν μεταφυσικές ἔρευνες καί πειράματα! Παράλληλα ἡ "νέα μόδα" ἤθελε τούς ἀνθρώπους μακριά ἀπό τήν Ἐκκλησία καί τό Χριστό, κοντά σ' ὅτι "μύριζε" ἀνατολή, γκουρουϊσμό, ἀναζήτηση ἑνός θολοῦ "κάτι" καί ἀνάπτυξη τοῦ "ὑπερεγώ", μέσα ἀπό δεκάδες παράξενες κι ἐπικίνδυνες μεθόδους.

Τό 1976 ἱδρύθηκε στήν Ἑλλάδα ἡ πρώτη μεγάλη κι ἐπίσημη ὀργάνωση τοῦ Σατανᾶ ... Εἶναι παρακλάδι τῆς ὁμάδας τοῦ Μάνσον κι ἔχει τήν ἴδια ἕδρα, στήν Ἀγγλία. Οἱ ἀρχηγοί της εἶναι Ἄγγλοι ... Ὁ ὀργανωμένος διεθνής σατανισμός ἄρχισε νά δρᾶ στήν Ἑλλάδα μέσα ἀπό εἰσαγόμενους δίσκους ρόκ καί χέβυ-μέταλ μουσικῆς, ἀπό τηλεοπτικές ταινίες, παιδικές ἐκπομπές καί παιχνίδια, ροῦχα καί ἀξεσουάρ μόδας.

Ἐμεῖς, πάντα ἐν ὕπνῳ, πάψαμε νά διδάσκουμε στά παιδιά μας τό "Πάτερ ἡμῶν", γιά τά κείμενα τῶν Πατέρων οὔτε λέξη, καί ἡ Ἁγία Γραφή ἀπόμεινε νά "κιτρινίζει" σέ κάποια ράφια...

Ὁ ἐπίσημος ἐν Ἑλλάδι σατανισμός στρατολόγησε τούς πρώτους ἐφήβους. Τό 1987-90 ἐκκλησιαστικοί παράγοντες ἀρχίζουν νά ἐπισημαίνουν τόν κίνδυνο σέ "κλειστά" αὐτιά. Ἀπό τό 1990 ἀρχίζει καί τό μπαράζ τῶν εἰσβολῶν στά νεκροταφεῖα. Τό '92 δέκα νέοι κάνουν τελετές μαύρης μαγείας σέ ἀκατοίκητο σπίτι στά Χαλάνδρι. Οἱ 4 ἀνάμεσά τους, ἀνήλικοι. Τόν ἴδιο χρόνο ξεσπάει σάλος γιά σατανισμό στά σχολεῖα τοῦ Βόλου καί τῆς Κέρκυρας. Τό καλοκαίρι τοῦ 1993, μιά 16χρονη μαθήτρια στήν Κρήτη, μπλεγμένη μέ τόν σατανισμό, αὐτοκτονεῖ... Τέλη τοῦ 1993, συλλαμβάνεται στήν Κοζάνη ἡ καθηγήτρια πού ἔβαζε τούς μαθητές νά κάνουν μαῦρες τελετές καί σέξ. Καί λίγο ἀργότερα, ἡ σατανιστική ὁμάδα Κατσούλα συλλαμβάνεται γιά φρικτούς φόνους...

Τώρα πιά, κανείς δέ γελάει ὅταν ἀκούει γιά σατανισμό. Μά ἐλάχιστοι, πρός τό παρόν, εἶναι αὐτοί πού "χωροῦν" καί τόν τρόπο ἀντιμετώπισής του. Πού εἶναι πρωτίστως ἡ πίστη στό Χριστό καί ἡ συμμετοχή στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Διότι, ἴσως ἐμεῖς νά μήν ἔχουμε φόβο Θεοῦ. Οἱ σατανιστές ὅμως, ὅσο κι ἄν ἀκούγεται ὀξύμωρο, ἔχουν!»

(Ἀπόσπασμα ἀπό σχόλιο τῆς δημοσιογράφου Βικτωρίας Νταγκουνάκη. Ἀναδημοσιεύεται ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, Ἡ χαμένη ἀθωότητα. Περιπλανήσεις σέ δρόμους τοῦ Ἑωσφόρου, Ἀθήνα 1994, σ. 20-21).