Η τρομοκρατία στις αιρέσεις και την παραθρησκεία

ΤΕΥΧΟΣ  25            ΤΡΙΠΟΛΙΣ        ΜΑΡΤΙΟΣ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2003

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΣΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΑ

Ἡ ἐπικαιρότητα τῆς τρομοκρατίας

Ἔχουμε συνηθίσει νά ἀποκαλοῦμε «τρομοκρατικές» τίς ἐνέργειες ὁμάδων ἤ ἀτόμων πού ἀποβλέπουν στήν καταστρατήγηση τῶν πλέον ἱερῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου: τῆς ζωῆς καί τῆς ἐλεύθερης διάθεσης τῆς ἀξιοπρέπειάς του. Σήμερα, ἡ τρομοκρατία ἐπανῆλθε στή δημοσιότητα ὡς πολιτικό συνώνυμο εἴτε ἔνοπλων καί ἀδίστακτων συμμοριῶν (ἰταλιάνικη Μαφία, 17 Νοέμβρη) εἴτε κρατικῶν ἀποφάσεων πού συντρίβουν τήν αὐτοδιάθεση καί τήν ἐθνική ἀνεξαρτησία ἄλλων ἐθνῶν. Γενικά, δέν θά ἀπείχαμε ἀπό τήν πραγματικότητα ἐάν ὑποστηρίζαμε ὅτι ἡ τρομοκρατία εἶναι τό ὅπλο κάθε ἀνελεύθερου καί τυραννικοῦ καθεστῶτος, προκειμένου νά ἐπιβάλει παντί τρόπῳ τήν ἐξουσία του μέ σκληρή βία, ἀκόμη καί μέ τήν ἀπόδοση τῆς ἔννοιας τῆς τρομοκρατίας στά ἀνυπεράσπιστα θύματα πού ἐκεῖνο βομβάρδισε ἤ ἐξευτέλισε μέ τήν ἀλαζονεία τῆς ὑπερδύναμης, δαιμονοποιώντας τα μάλιστα. Στήν οὐσία πρόκειται γιά νεοεποχίτικο σύνδρομο, σχετικό μέ τή δραστηριότητα τοῦ «Μεγάλου Ἀδελφοῦ», στόν ὁποῖον ἀναφέρθηκε ὁ Ὄργουελ στό μυθιστόρημα μέ τίτλο «1984»).

Πάντως, τή δεκαετία τοῦ 1990 συγκλόνισε τήν ἀνθρωπότητα καί μιά σειρά τρομοκρατικῶν ἐνεργειῶν πού προέρχονταν ἀπό παραθρησκευτικές ὁμάδες, μέ ἀποτέλεσμα νά δικαιώνεται ἱστορικά ἡ ἄποψη τήν ὁποία διατύπωσε ὁ ἁρμόδιος γιά θέματα αἱρέσεων τῆς Βουλγαρικῆς Ἐκκλησίας ἐπίσκοπος Ναθαναήλ: «Αὐτά πού συμβαίνουν μέσα στίς ἀκραῖες ὁμάδες εἶναι τόσο ἐφιαλτικά πού οἱ περιγραφές τοῦ Ὄργουελ μοιάζουν ἀσήμαντες. Ἐάν ἐπικρατήσει μία ὁλοκληρωτική αἵρεση, ὁ χιτλερισμός καί ὁ σταλινισμός θά εἶναι ἀγγελούδια».

Οἱ μορφές τῆς τρομοκρατίας στήν αἵρεση καί στίς παραθρησκευτικές ὁμάδες

Στόν χῶρο τῶν αἱρέσεων καί γενικά στό παραθρησκευτικό φαινόμενο, ὅπου ἀλλοιώνεται ἡ μέθοδος τῆς σωτηρίας (ἀφοῦ «δίχως Θεό τά πάντα ἐπιτρέπονται»), ἡ τρομοκρατία ἀποτελεῖ συστατικό ἀναπόσπαστο τῆς διαχείρισης τῶν μελῶν, ὥστε νά καταστοῦν ἀπόλυτα πειθήνιοι ὀπαδοί. Ἐκεῖ ἡ τρομοκρατία εἶναι ἡ ἴδια ἡ κόλαση, πού ἀρχίζει ἀπό αὐτή τή ζωή. Εἰδικότερα, μποροῦμε νά διακρίνουμε τίς ἑξῆς μορφές τρομοκρατίας: α) τήν θεοκρατική, ὅπου κάθε παράβαση τοῦ «θεϊκοῦ νόμου» πατάσσεται αὐστηρῶς ἀπό τούς ἐκπροσώπους του μέ ἀμείλικτους τρόπους τιμωρίας, μέ τήν πεποίθηση ὅτι ὁ ἀπρόσωπος «θεός» ἀρέσκεται στήν καταστροφή τῶν ἀδύναμων ὄντων· β) τήν πνευματική, ὅπου ἀπαγορεύεται ἡ διατύπωση ἀποριῶν καί ἐπιστημονικῆς διάθεσης γιά ἔρευνα καί ἔλεγχο τῶν λεγομένων· γ) τήν πολιτική, ὅπου ὁ ἀρχηγός τῆς αἵρεσης διεκδικεῖ γιά τόν ἑαυτό του τό ἀλάθητο τῶν ἀποφάνσεων καί τόν ἀπολυταρχισμό τῆς καταδίκης τῶν ἰδεολογικῶν του ἀντιπάλων· δ) τήν ἠθική, ὅπου στό πλαίσιο τῆς λεγόμενης «ἀντίστροφης ἠθικῆς» (= «κάνε ὅ,τι θέλεις, αὐτό εἶναι ὁ Νόμος», «Νόμος εἶναι τό συμφέρον τοῦ δυνατοῦ καί τοῦ ὑπερανθρώπου», «Νόμος εἶναι ἡ θέληση τοῦ ἀρχηγοῦ») ἤ «ἄκαμπτης πουριτανικῆς ἠθικῆς» (πού ἐκφυλίζεται σέ ἀφελῆ ἠθικολογία) παρατηρεῖται τό φαινόμενο τῆς κάστας / ὀργάνωσης καί τοῦ φατριασμοῦ («ἐμεῖς εἴμαστε οἱ καλοί καί οἱ σεσωσμένοι, ἐνῶ οἱ ἄλλοι, ὅλοι ὅσοι δέν ἀνήκουν στήν παράταξή μας, εἶναι οἱ ἐχθροί», «αὐτός δέν εἶναι δικός μας»), μέ λογικό ἐπακόλουθο τήν ἀνάγκη ἐξόντωσης τοῦ ἀντιπάλου· ε) τήν ψυχολογική, ὅπου ὁ ἐκφοβισμός καί ὁ ἐκβιασμός γιά πειθαρχία σέ παράλογες ἐντολές καταλύει τήν αἴσθηση τῆς προσωπικῆς ἀξιοπρέπειας καί τῆς διαφορᾶς ἀπό τά ἄλογα ζῶα, καί στ) τήν διαπροσωπική - κοινωνική, ὅπου ἐνθαρρύνεται ἡ προδοσία τῆς οἰκογενειακῆς ὑπόστασης χάριν τῆς ἀποκάλυψης στόν «ἀρχηγό» τῶν μυστικῶν πού θά μποροῦσαν ἐνδεχομένως νά ἀπειλήσουν τήν ἡγετική μανία του. Ὅλες αὐτές οἱ μορφές τρομοκρατίας ὁδηγοῦν ἱστορικά στό ἴδιο ἀποτέλεσμα, στόν ψυχοσωματικό βιασμό καί στή διάλυση τῆς βιολογικῆς ζωῆς καί λειτουργίας, καί ἀπορρέουν ἐξίσου ἀπό τή θεοποίηση τῆς ἀνθρώπινης αὐθαιρεσίας.

Παραδείγματα τρομοκρατικῶν ἐνεργειῶν ἀπό τό παρελθόν ὡς τό σήμερα

Γιά νά μήν φαντάζουν τά παραπάνω προϊόντα γραφείου καί θεωρητικῆς διάνοιας, ἄς δοῦμε μερικά ἱστορικά παραδείγματα ἀπό ἕνα χρονικό αἵματος καί ὀλέθρου. Οἱ ἀρχαῖες εἰδωλολατρικές ὁμάδες (παγανιστές, σαμανιστές, δρυϊδολάτρες, κ.τ.λ.) προέβαιναν σέ ἀνθρωποθυσίες καί διωγμούς τῶν πρώτων Χριστιανῶν, μέ ἀπειράριθμα θύματα, ἀδιακρίτως ἡλικίας καί φύλου. Στήν ἀρχαία Ρώμη ἱκανοποιοῦσαν τήν ἐκδίκηση τοῦ Διός· πρόκειται γιά ἀντίληψη πού παρεισέφρησε στόν δυτικό χριστιανισμό μέ τή θεωρία τοῦ Ἀνσέλμου Καντουαρίας «περί ἱκανοποιήσεως τῆς θείας δικαιοσύνης» μέ τή σταυρική θυσία τοῦ Θεανθρώπου. Στόν Μεσαίωνα, ἡ παπική ἐκκλησία ἵδρυσε στήν Ἱσπανία τήν «Ἱερά Ἐξέταση», ὡς ἰδεολογικό δικαστήριο ψυχῶν, σωμάτων, ἐπιστημῶν καί συνειδήσεων, πού ὑπέβαλε σέ φρικτά βασανιστήρια καί ἀναπολόγητο θάνατο στήν πυρά ἀκόμη καί δεκαπεντάχρονες κοπέλες μέ τήν κατηγορία ὅτι διετέλεσαν μάγισσες. Ἀπό τό κυνήγι μαγισσῶν δέν γλύτωσε, ὡς γνωστόν, οὔτε καί ὁ Γαλιλαῖος, ἐνῶ ἡ Βυζαντινή Ἀνατολή λεηλατήθηκε ἀπό τούς Σταυροφόρους (ιγ' αἰ.) καί ἀφέθηκε στά χέρια τῶν Τούρκων, προκειμένου νά τιμωρηθοῦν οἱ «ἀλλόδοξοι καί αἱρετικοί Γραικοί».

Σέ πολλά ἀπό τά στάδια τῆς τεκτονικῆς (μασονικῆς) μύησης (ὅπως ἀναφέρεται στά βιβλία τῶν Leo Taxil, Ν. Ψαρουδάκη, Ἀρχιμ. Χ. Βασιλόπουλου, Β. Λαμπρόπουλου κ.ἄ.) ὁ «προαγόμενος στόν ἑπόμενο βαθμό τέκτων» ὁδηγεῖται μέ κλειστά τά μάτια σέ αἴθουσες, ὅπου ἀκούει τί τόν περιμένει ἐάν τολμήσει νά ἀποκαλύψει τά μυστικά τῶν «ἀδελφῶν τῆς Στοᾶς». Ἀντικρίζει γυμνωμένα σπαθιά τεταμένα πρός αὐτόν καί προειδοποιεῖται γιά τίς συνέπειες τῆς ἀνυπακοῆς... Στήν ἐπιστημονική βιογραφία τοῦ Μότσαρτ διαβάζουμε ὅτι τό πτῶμα του ἐτάφη ἀκέφαλο, ὡς τιμωρία τῶν ἀδελφῶν Μασόνων, ἐπειδή τόλμησε νά παρουσιάσει στό αὐστριακό καί γερμανικό κοινό ἀπομίμηση τῶν τεκτονικῶν τελετῶν μέ τήν ὄπερά του «Μαγεμένος Αὐλός». Στούς δυστυχεῖς ὀπαδούς τῆς ἀμερικανικῆς Ἑταιρείας «Σκοπιά» (γνωστούς ὡς Χιλιαστές ἤ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ) γίνεται πλύση ἐγκεφάλου μέ τίς ἀλλεπάλληλες ἀναφορές στήν ἀνελέητη σφαγή πού περιμένει ὅσους δέν καταταγοῦν στίς τάξεις τῆς ὀργάνωσης ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα τοῦ Ἀρμαγεδδῶνος.

Στό ποινικό κατηγορητήριο κατά τῆς ὀργάνωσης τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ γιατροῦ Σπ. Διαμαντίδη, καταγράφτηκε ἡ καταγγελία μελῶν γιά συνεχῆ ἐκφοβισμό κατά τῆς σωματικῆς ἀκεραιότητός των ἀπό τόν γκουρού ἰατρό Διαμαντίδη, ὁ ὁποῖος ἐθεωρεῖτο κάτοχος ὑπερφυσικῶν δυνάμεων. Γιά τούς σατανιστές καί σατανολάτρες ἔχουμε κατά καιρούς γράψει ἀρκετά μές ἀπό τίς σελίδες τοῦ παρόντος ἐντύπου. Ἐδῶ τά λόγια περί τρομοκρατίας περιττεύουν. Ἀρκεῖ ἡ ἐπανάληψη τῆς ὁμολογίας τῶν συλληφθέντων μελῶν νεοσατανιστικῆς ὁμάδος στήν Ἀττική, ὅταν – παρά τίς ἐπίμονες προσπάθειες τῶν διωκτικῶν ἀρχῶν νά καταγγείλουν τούς μυητές των στήν ὀργάνωση καί τούς ἰθύνοντες τά σατανιστικά δρώμενα στή χώρα μας – ἀρνήθηκαν νά συνεργαστοῦν καί νά ἀποκαλύψουν τούς ἀρχηγούς, δηλώνοντας ὅτι ἀπό τότε πού δραστηριοποιοῦνται στούς κύκλους τοῦ σατανισμοῦ γνωρίζουν πολύ καλά τί περιμένει τόσο τούς ἴδιους ὅσο καί τά συγγενικά τους πρόσωπα ἐάν μαρτυρήσουν τούς μυητές τους· ὅτι φοβοῦνται πολύ καί δέν θά πάψουν νά φοβοῦνται μέχρι νά φύγουν ἀπό αὐτή τή ζωή, γιατί ἔζησαν καί εἶδαν ὅ,τι ἦταν χειρότερο καί ἀπό τό κακό τό ἴδιο μέσα στό σατανιστικό τελετουργικό. Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ, ὅτι γιά τούς εἰδήμονες τοῦ μασονισμοῦ καί τῶν τεκτονικῶν μυστικῶν, ὁ μασονισμός εἶναι σέ τελευταία ἀνάλυση σατανισμός, ὅπως προδίδεται καί ἀπό τά λατρευτικά δρώμενα τῶν ὕψιστων βαθμῶν μυήσεως.

Στίς 8 Νοεμβρίου 1978 στή Γουϊάνα (Jonestown) 914 ὀπαδοί τοῦ παρανοϊκοῦ πάστορα Jim Jones ἀναγκάστηκαν νά «αὐτοκτονήσουν» πίνοντας ἀναψυκτικό μέ κυάνιο· πολλοί πού ἀρνήθηκαν ἐκτελέστηκαν ἐπί τόπου. Στίς 20 Μαρτίου 1995 ἡ αἵρεση «Ὑπέρτατη ἀλήθεια» τοῦ Shoko Asahara ἐπιτέθηκε μέ τοξικά ἀέρια σέ σταθμό τοῦ μετρό στό Τόκιο, μέ ἀποτέλεσμα νά πεθάνουν 12 ἄτομα καί ἄλλα 6.000 ἄτομα νά ὑποστοῦν σοβαρά ἀναπνευστικά προβλήματα. Μιά ἀνάλογη τρομοκρατική ἐνέργεια γυρίστηκε σέ κινηματογραφική ταινία μέ πρωταγωνιστή τόν Ρίτσαρντ Τσάμπερλαιην καί ἰδιαίτερη ἐπιτυχία στίς εὐρωπαϊκές χῶρες. Πρόκειται γιά τήν τρομοκρατική «αὐτοκτονία» τῶν 16 ὀπαδῶν τοῦ «Ναοῦ τοῦ Ἥλιου» στή γαλλική πόλη Γκρενόμπλ (Δεκ. 1995).

Γιατί οἱ αἱρέσεις ἀσκοῦν τρομοκρατία;

  Ἀναφέραμε ὅτι ἡ τρομοκρατία ἀποτελεῖ διαχρονικό συστατικό κάθε ἀνελεύθερου καθεστῶτος καί τυραννικῆς ἐξουσίας, ὥστε νά παραμένει ἡ ἐξουσία ἀδιασάλευτη, παρά τόν βιασμό τοῦ ἀνθρώπινου παράγοντα. Μάλιστα, ἐάν ἀποδειχθεῖ κατά τήν ἀκροαματική διαδικασία (στό δικαστήριο) ὅτι συνέτρεξαν λόγοι τρομοκράτησης τῶν θυμάτων σέ κάποια ὑπόθεση παραθρησκείας, τότε χρεώνονται ἀξιόποινες πράξεις στούς ὑπεύθυνους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα εἶναι τά ὅσα ἔγραψε στό βιβλίο του γιά τή Σαϊεντολογία (πρώην Κ.Ε.Φ.Ε.) ὁ ἔγκριτος δημοσιογράφος Ἀντ. Μποσνακούδης σχετικῶς μέ ὅσα ὑφίσταντο οἱ ἀποσκιρτήσαντες ὀπαδοί πού ὀνειρεύονταν τήν ἀνάκτηση τῆς προσωπικῆς τους γαλήνης (ὅπου ἡ κατασυκοφάντηση θεωρεῖται ἡ ἐπιτυχέστερη μέθοδος τρομοκρατίας). Κατά βάθος, οἱ τύραννοι πάσχουν ἀπό σύνδρομα ἀνασφάλειας καί ἀγωνιοῦν γιά τήν πάσῃ θυσίᾳ συντήρηση τοῦ ψεύδους καί τῆς ψευδώνυμης ἐξουσίας, μέ ἀποτέλεσμα νά μετέρχονται πλεῖστα ὅσα εὐνοοῦν τήν παραμονή τους στήν ἐξουσία. Στή δημοκρατία ὁ ἑκάστοτε ἡγέτης εἶναι ὑποχρεωμένος νά συνδιαλέγεται μέ ὅλους καί νά ἐπικρατεῖ τῶν ἀντιπάλων του μέ τή δύναμη τῆς πειθοῦς, ἐνῶ στήν τυραννία προκρίνεται ἡ ἰσχύς τῶν ὅπλων, ἡ τυφλή βία.

Στίς αἱρέσεις ἐπικρατεῖ ἡ εἰκόνα τοῦ ὑπερδυνάμου ἔναντι τῶν ἄλλων μή εἰδότων. Ἡ βία καί ὁ τρόμος τῶν ἄλλων ἀξιολογεῖται σάν νίκη γοήτρου. Γι' αὐτό οἱ ἀρχαιολάτρες ἀποστρέφονται τόν γλυκύτατο «Ἰησοῦ» θεωρώντας τον ἀδύναμο ἐσταυρωμένο καί ὄχι παντοδύναμο Θεό. Ἔτσι κατασκευάζονται ὀπαδοί, φοβούμενοι γιά τή ζωή καί τήν τύχη τῶν ἀγαπημένων τους προσώπων. Μέσα στόν πανικό τοῦ φόβου καί στήν ὀδύνη τοῦ τρόμου, οἱ πνευματικές χειροπέδες συγκρατοῦν τό θύμα ἀκόμη καί ἀπό τή σκέψη μιᾶς πιθανῆς ἀπόπειρας ἀπόδρασης ἀπό τό δράμα τῆς αἵρεσης.

Σέ τελευταία ἀνάλυση, τό ζήτημα τῆς προστασίας τῶν ἀτόμων ἀπό τήν τρομοκρατία τῶν αἱρέσεων, εἶναι πρώτιστα πολιτικό αἴτημα, θέμα προάσπισης δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου. Γιά νά ἀσκήσεις τρομοκρατία, πρέπει νά ἔχεις ἀπέναντί σου ἄτομα προσηλωμένα στό ἐδῶ καί στό τώρα, στά ἐπίγεια. Ἀπό θρησκειολογική ἄποψη, πρόκειται γιά ἀποκρυφιστικό marketing. Εἶναι μήπως τυχαῖο ὅτι ἀκραῖες προτεσταντικές ὁμάδες (ἀκόμη καί σχισματικοί τοῦ παλαιοημερολογίτικου ζητήματος) ἐκμεταλλεύθηκαν τό ἐσχατολογικό θέμα τῆς ἔλευσης τοῦ Ἀντιχρίστου, προκειμένου νά συσπειρώσουν τούς ὀπαδούς τους;

Ἡ ὀρθόδοξη ἄποψη γιά τά παραπάνω θέματα

«Ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον» γράφει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης (Α' Ἰω. 4, 18), πού ὑπῆρξε ὁ πρῶτος πού ὀνομάστηκε «θεολόγος». Ἡ εἰρήνη εἶναι καρπός τοῦ Πνεύματος. Ὁ φόβος τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, πού ἐλεύθερα καί αὐτοπροαίρετα πρέπει νά ἀκολουθήσουμε, εἶναι σωστικός για τόν ἄνθρωπο. Δέν πρόκειται γιά ἐντολές ἑνός σκληροῦ Θεοῦ, ἀλλά τοῦ Πατρός τῶν Φώτων, τοῦ Θεοῦ τῆς ἀγάπης, τοῦ ἐνανθρωπήσαντος γιά τήν ἀγάπη τοῦ πλάσματος, τοῦ Θεοῦ πού προσδοκᾶ τήν ἐπιστροφή τοῦ ἀσώτου καί πού στήνει πανηγύρι στόν οὐρανό γιά τήν ἐπιστροφή τῶν πεπλανημένων παιδιῶν του. Τοῦ Θεοῦ πού εἶναι μακρόθυμος ἐπί γῆς καί οὐ προσωπολήπτης τώρα, ἀλλά καί δικαιοκρίτης τότε. Ἡ ἔκφραση «φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος» δέν συνιστᾶ, λοιπόν, ἀπειλή, ἀλλά κραυγή πίστεως καί ὑπόμνησης πρός τά ὄργανα τῆς ἀνομίας, πού καταδυναστεύουν τόν Λαό τοῦ Θεοῦ, πιστεύοντας ὅτι δέν πρόκειται νά συναντήσουν ποτέ τόν Θεό ὡς Κριτή. Ἁγιογραφικῶς καί πατερικῶς ἡ τρομοκρατία χρησιμοποιεῖται μόνο ἀπό τόν μισόκαλο Ἑωσφόρο καί τά ὄργανά του. Γι' αὐτό οἱ γνήσιοι μαθητές τοῦ Ἐσταυρωμένου καί Ἀναστάντος Κυρίου δέν καταφεύγουν ποτέ σέ κατάρες, ἀφορισμούς, κ.λ.π. Ὁ «ἀφορισμός» τῆς Ἐκκλησίας (= ἡ ἀποκοπή κάποιου ἀπό τό Σῶμα τῶν πιστῶν) εἶναι κάτι ἐντελῶς διαφορετικό καί ἔχει παιδαγωγικό χαρακτῆρα.

Σέ ἀντίθεση, λοιπόν, μέ τήν τρομοκρατία πού ἀποτελεῖ τό ὅπλο τοῦ διαβόλου, τά ἱερά κείμενα τῆς Ἐκκλησίας (βιβλικά καί λειτουργικά) κάνουν λόγο γιά τήν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ: «εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν» (Ἰω. 14,27), «ὑπέρ τῆς ἄνωθεν εἰρήνης», «ὑπέρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου» (Θ. Λειτουργία). Τρομοκρατία καί εἰρήνη εἶναι, φυσικά, καταστάσεις ἀσυμβίβαστες. Ἀλλά καί ἡ σχέση μας μέ τόν Θεό, ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Χριστός τήν θέλει, εἶναι τέτοια ὥστε νά ἀποκλείεται ἡ ἄσκηση κάθε μορφῆς τρομοκρατίας ἤ πίεσης ἀπό τόν Θεό πρός τόν ἄνθρωπο. Ὁ Κύριος ἀποκαλεῖ τούς πιστούς μαθητές του φίλους καί ὄχι δούλους: «ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε... οὐκέτι ὑμᾶς λέγω δούλους... ὑμᾶς δέ εἴρηκα φίλους» (Ἰω. 15, 14-15).

Οἱ ψευδεπίγραφοι μεσσίες, οἱ μετά Χριστόν (ψευδο)προφῆτες κ.λ.π, προτιμοῦν τήν τρομοκρατία σάν ἐπίδειξη δύναμης, προκειμένου νά κερδίσουν ἤ νά ἀποσπάσουν ὀπαδούς. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὅλοι αὐτοί παρουσιάζονται μέ ἀγαθές προθέσεις. Ὅμως, ὁ δρόμος γιά τήν κόλαση εἶναι συνήθως στρωμένος μέ καλές προθέσεις! Μπροστά στά ψυχιατρικά σύνδρομα καί στά ψυχολογικά ἀδιέξοδα πού προκαλοῦνται ἀπό τίς αἱρέσεις (παντελής ἀπομόνωση, στέρηση ἐπικοινωνίας, φόβος ἐγκατάλειψης, ζωντανοί ἐφιάλτες, ἀπόγνωση πού καταλήγει στήν αὐτοκτονία) ἡ Ὀρθοδοξία – πού δέν εἶναι μιά θρησκεία, ἀλλά ἡ ἀλήθεια καί ἡ δυνατότητα σωτηρίας μέ τήν κατά χάριν θέωση τοῦ ἀνθρώπου – ἀντιπαραθέτει στά τεχνάσματα τοῦ πονηροῦ (καί μόνον ἡ τρομοκρατία ἀρκεῖ γιά νά ἀποδειχθεῖ ἡ διαβολική προέλευση τοῦ φαινομένου τῶν αἱρέσεων) τήν ἀσκητική ζωή (νηστεία, προσευχή, συμμετοχή στά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας) καί τό Μυστήριο τῆς Μετανοίας. Μέ τήν Ἱερά Ἐξομολόγηση δέν ὑποτάσσεται ὁ πιστός σέ κάποιον χαιρέκακο θεό πού ἐπιζητεῖ τόν εὐτελισμό του, ἀλλά ἀποκαθιστᾶ ὡς υἱός τήν σχέση πρός τόν Πατέρα του. Ἡ Κόλαση κατά τήν Ὀρθόδοξη ἀντίληψη δέν σχετίζεται μέ τίς ἐφιαλτικές δοξασίες (καζάνια, βασανιστήρια, κ.τ.λ.) πού μᾶς κληρονόμησε ὁ πεπτωκώς χριστιανισμός τῆς Δύσεως καί οἱ ἀμαθεῖς προλήψεις, ἀλλά εἶναι αὐτοτιμωρία τοῦ μηδέποτε μετανοήσαντος ἁμαρτωλοῦ, αὐτοκαταδίκη ἐκείνου πού ἔμαθε νά βλέπει τό φῶς τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ σάν «πῦρ καταναλῖσκον», ἡ διηνεκής καί ἐθελούσια στέρηση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί τοῦ συνανθρώπου. Ὁ Ὀρθόδοξος πιστός εἶναι ἐλεύθερος ἐπειδή δέν ὑπακούει αὐθεντίες καί ὀθνεῖες διδασκαλίες, «ἐντάλματα ἀνθρώπων», «μύθους καί γενεαλογίες». «Δικαίῳ νόμος οὐ κεῖται» (Α' Τιμ. 1, 9). Εἶναι ἀντιεξουσιαστικός ὅταν διακυβεύεται ἡ γνησιότητα τῆς πίστης τῶν Πατέρων ἡμῶν καί τό δίκαιο τοῦ συνανθρώπου. Στέκει ὑπέρ νόμον, ὅπως στοχεύει στό ὑπέρ φύσιν, τήν ἁγιότητα.

Γι' αὐτό ὁ Ὀρθόδοξος πιστός ἀντιτάσσεται στούς δολοφόνους τῶν συνειδήσεων καί δέν μπορεῖ νά ἐφησυχάζει ὅταν κινδυνεύει ὁ ἀδελφός του, «ἅτε ἐν τροπῇ ὢν ὕλης εὐπεριστάτου» (= καθώς εἶναι πλασμένος ἀπό ὑλικό πού εὔκολα μπορεῖ νά γνωρίσει μεταβολή, δηλ. νά ὑποστεῖ τή φθορά καί τή ζημία πού ὑφίσταται καί ὁ συνάνθρωπος), ὅπως λέγει καί ὁ ἅγ. Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος.

Ξέρουμε πώς ἡ καθημερινότητα τρομάζει, ὅπως τρομοκρατεῖ ἀκόμη καί ἡ κατευθυνόμενη εἰδησεογραφία καί ὁ πολιτισμός τῆς «Νέας Ἐποχῆς», ὅπου τείνει νά ταυτιστεῖ τό σκοτάδι μέ τό φῶς καί τό ἀντίθετο. Μοιάζει ἀληθινό θαῦμα ἡ διάκριση τῶν γεγονότων καί τῶν πνευμάτων. Ἀδελφοί, «μή παντί πνεύματι πιστεύετε, ἀλλά δοκιμάζετε τά πνεύματα» (Α' Ἰω. 4,1). Ἡ δοκιμασία τελεσφορεῖ ὅταν κινεῖται ὁ ἀσκούμενος πιστός «σύν πᾶσι τοῖς ἁγίοις», ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Τήν τρομοκρατία τῶν συνειδήσεων, προσφιλές κοσμικό ὅπλο, ἀντιμετωπίζει ἡ Ἐκκλησία μέ τή γνώση, καθιστώντας τίς ἀνθρώπινες πνευματικές κεραῖες εὐαίσθητες καί ἕτοιμες νά διαγνώσουν αὐτό πού κρύβεται πίσω ἀπό τήν ἐπιφάνεια. Ὁ γνήσιος Χριστιανός δέν φοβᾶται, φοβᾶται μόνον ὁ καλός ἄνθρωπος, ἀφοῦ ὁ καλός ἄνθρωπος γνωρίζει κόλαση, ἐνῶ ὁ δίκαιος ζεῖ ἀπό αὐτή τή ζωή τή μακαριότητα τῶν διψώντων τήν δικαιοσύνην.

Οἱ Πατέρες συμβουλεύουν: ὅταν φοβᾶσαι, λέγε τή μονολόγιστη εὐχή τοῦ Ἰησοῦ, ταπεινώσου, δεῖξε ἔλεος στούς χρήζοντες, φοβήσου τόν Θεό καί τά κρίματά του, προσευχήσου καί θά βρεῖς ἔλεος.