Ο Γκουρουϊσμός. Φαινόμενο ή λαίλαπα;

ΤΕΥΧΟΣ  20              ΤΡΙΠΟΛΙΣ                ΜΑΪΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2002

Ο  ΓΚΟΥΡΟΥΪΣΜΟΣ. ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ  Η  ΛΑΙΛΑΠΑ;

Ἐπείγοντα ἐρωτήματα καί ἀδυσώπητα ἐρωτηματικά

Ἔχουμε διατυπώσει καί κατά τό παρελθόν τή θέση μας γιά τή σημασία τῆς πληροφό­ρησης ὅσον ἀφορᾶ τίς αἱρέσεις καί τά παραθρησκευτικά κινήματα: ἐπιμένουμε στήν καλο­προαίρετη πληροφόρηση τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου κυρίως καί, κατά δεύτερο λόγο, προβάλλουμε τό ὀρ­θόδοξο χριστιανικό δόγμα καί τήν ἑλληνική παράδο­ση. Αὐτή τή φορά εἴμαστε ἀναγκασμένοι νά ἀπαντή­σουμε σέ ἀνελέητα ἐρωτηματικά πού ἅπτονται τόσο τῆς ὀρθόδοξης πίστης καί τοῦ ἑλληνικοῦ τρόπου ζωῆς μας ὅσο καί τῆς ἴδιας τῆς κοινωνικῆς σταθερό­τητας. Εἶναι τελικῶς ἀκίνδυνοι οἱ διάφοροι γκουρού (guru) πού ἁλωνίζουν σχεδόν καθημερινά τόν ἐλλη­νικό ἀλλά καί τόν εὐρωπαϊκό χῶρο; Εὐσταθεῖ ἡ ἀνησυχία ὅσων φοβοῦνται τή διείσδυση τοῦ γκουρουϊστικοῦ στερεότυπου διαβίωσης μέ τίς σχετικές τεχνικές; Ἐάν ναί, τότε μέχρι ποιό σημεῖο μποροῦμε νά τούς ἀντιμετωπίζουμε σάν φοκλορικές ἐκδηλώ­σεις μιᾶς ἰδιότυπης κουλτούρας καί μόνο; Ποιός εἶ­ναι σέ τελευταία ἀνάλυση ὁ τύπος διαβίωσης πού εἰσηγοῦνται; Πόσο, ἑπομένως, ὀφείλουμε νά ἐφησυ­χάζουμε ἀδιαφορώντας γιά τήν τύχη τῶν πλανημένων ἀδελφῶν μας, γιά χάρη τῶν ὁποίων ἀπέθανε ὁ Κύριος;

Ὁ γκουρουϊσμός ὡς φαινόμενο. Τά χαρακτηριστικά του

Ὁ γκουρού εἶναι ἴσως ἡ χαρακτηριστικότερη μορφή ἰνδουϊστικῶν καί νεοβουδδιστικῶν λα­τρειῶν ὡς θρησκειολογική λειτουργία καί λα­τρευτικό τελετουργικό. Στόν ἰνδουϊστικό κόσμο καί στίς βουδδιστικές παραφυάδες, μέ ἄλλα λόγια στά ἀνατολικά θρησκεύματα, ἀπαντᾶται ὁ τύπος τοῦ περιφερόμενου ἀσκητῆ - δασκάλου, πού εἴτε ντυμένος μέ πολύχρωμα ροῦχα εἴτε ἡμίγυμνος, συνήθως ἀνυ­πόδητος καί ἄνιπτος, γυρίζει ἀπό τόπο σέ τόπο μυώ­ντας τούς ἀνθρώπους στήν ὁδό τῆς σωτηρίας καί τοῦ ἐξαγνισμοῦ τους. Ὁ γκουρού εἶναι ἀπόκοσμος καί ἀντικοινωνικός ὅταν ἔχει νά ἀντιμετωπίσει τούς ἐπί­σημους φορεῖς, ἐνῶ παρουσιάζει τάσεις συσπείρω­σης ὀπαδῶν ὅταν κηρύσσει τόν μοναδικό, κατ' αὐ­τόν, τρόπο ζωῆς. Ἡ μύηση ἑνός ὀπαδοῦ σχετίζεται μέ τήν ἀφομοίωση τῶν συμβουλῶν τοῦ «δασκάλου», δηλ. τοῦ γκουρού, καί μέ τόν «φωτισμό» τοῦ γκου­ρού, ἀφοῦ ὁ ἑκάστοτε γκουρού παρουσιάζεται ἐξ ὁρισμοῦ σοφός σέ ὑπέρτατο βαθμό καί, συχνά πυ­κνά, διδάσκει ὅτι ἀποτελεῖ ἐνσάρκωση ἤ μετεμψύχω­ση (κύριο δογματικό στοιχεῖο στά ἀνατολικά θρη­σκεύματα) τοῦ θεοῦ ἤ σάν ὁ σημαντικότερος προφή­της - ὄργανό του. Ἡ προσέλκυση τῶν ὑποψηφίων ὀπαδῶν γίνεται μέσω μιᾶς «φιλικῆς» καί «αὐθόρμη­της» σύστασης τρίτων: «ἔλα νά τόν δεῖς, εἶναι κατα­πληκτικός, ἔλα νά τόν γνωρίσεις, σέ περιμένει, εἶναι τόσο καλός, εἶναι εὐκαιρία νά σοῦ μάθουμε κι ἐσένα τόν δάσκαλο», κ.τ.λ. Συνήθως, ὁ γκουρού ἐπιστρα­τεύει ταχυδακτυλουργικά κόλπα («ὑλοποίηση δα­κτυλιδιῶν» ἀλά Σάϊ-Μπάμπα), πού συνιστοῦν τρύκ ἐντυπωσιασμοῦ, προφητικές ρήσεις (γενικόλογες διατυπώσεις γιά τό παρελθόν καί τό μέλλον τοῦ ἀν­θρώπου) καί ὡραῖα ἀποφθέγματα πού συναρπάζουν τούς ἐπιφανειακούς ὁδοιπόρους τῆς καθημερινότη­τας καί τούς κάνουν νά λησμονοῦν ὅσα προειδοποι­ητικά εἶπε ὁ Χριστός γιά τούς μετά Χριστόν ψευδώ­νυμους προφῆτες (Ματθ. 7,15 καί 24,11, Ἀποκ. 16,13 καί 19,20 καί 20,10). Τῆς ἀποδοχῆς τοῦ ὑποψή­φιου ὀπαδοῦ στόν κύκλο τῶν «τυχερῶν» μαθητῶν προηγεῖται μιά σειρά ταπεινωτικῶν δοκιμασιῶν (στή στρατιωτική ὁρολογία καλοῦνται «καψόνια») μέ στρατωνιστικό χαρακτήρα (=καταστολή τῆς συνει­δησιακῆς ἐλευθερίας, ἐνστικτώδη ἐκμάθηση αὐτοματοποιημένης ἐκτέλεσης ὅλων τῶν κελευσμάτων τοῦ «δασκάλου» γιά τόν ἐξευτελισμό τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας). Ἕνα ἀπό τά πιό γνωστά συνθήματα τοῦ ἀφοσιωμένου ὀπαδοῦ εἶναι νά ἐξομολο­γεῖται ἄμεσα στόν γκουρού κάθε ἀμφιβολία ἤ δι­σταγμό γιά τή σοφία τοῦ «δασκάλου», ὁ,τιδήποτε ἀρνητικό ἄκουσε γι’ αὐτόν, νά σπεύδει νά ἐκτελεῖ κάθε ὁδηγία πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ «δασκάλου» καί νά ζητάει τή συμβουλή τοῦ «πεφωτισμένου δασκάλου» καί μόνον αὐτή γιά τό παραμι­κρό: διατροφή, στάση ὕπνου, σεξουαλικό βίο καί συνήθειες, γυμναστική, διαβίωση, ἔνδυση, ὁμιλία, διαλογισμό καί προσευχή, κ.ἄ. Οἱ ὀπαδοί τοῦ γκου­ροῦ εἶναι φανατισμένοι γιά τήν ἀνωτερότητα τοῦ «δασκάλου» τους, δέν ἀνέχονται... μύγα στό σπαθί τους γιά τήν ἀποδοχή τῆς ἠθικῆς ἀκεραιότητας τοῦ «δασκάλου» τους. Μία ἀπό τίς συχνές καί σύντομες προσευχητικές φράσεις («μάντρας») εἶναι ὁ ὅρκος γιά τήν ὁλόθερμη προσφορά σώματος καί ψυχῆς γιά τόν γκουρού τους («εἶσαι ὁ μόνος μας ὁδηγός, ζοῦμε γιά σένα καί μόνο, ἀναπνέουμε γιά σένα, γιά νά σέ βλέπουμε, εἶσαι ἡ ζωή μας» καί ἐπαναλαμβάνουν ρυθμικά τό ὄνομα τοῦ γκουρού). Θεωρεῖται πώς ὁ γκουρού ἐξουσιάζει τά στοιχεῖα τῆς φύσης καί τίς ψυχές τῶν κοινῶν θνητῶν. Οἱ περισσότεροι ὀπαδοί καλοῦνται νά θέσουν τά περιουσιακά τους στοιχεῖα στά πόδια τοῦ γκουρού καί νά ζήσουν σέ κοινόβια, δηλαδή ὁμαδική συμβίωση μέ τήν παρεπόμενη «κοι­νοκτημοσύνη» τροφίμων, παιδιῶν, γυναικῶν καί ὅλων τῶν ...ἀγαθῶν. Δέν εἶναι τυχαῖα καί κατ' ἐξαί­ρεση συμβάντα οἱ αὐτοκτονίες πολλῶν μελῶν κοινο­βίων πού ...ἀπέτυχαν νά «συμμορφωθοῦν» μέ τίς ὑποδείξεις τοῦ «δασκάλου» καί νά θυσιάσουν τό πολυτιμότερο δῶρο τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο, τήν ἐλευθερία τους, στόν βωμό τῶν συμφερόντων δαιμο­νικῶν μυαλῶν καί κομπλεξικῶν ἡγετίσκων καί ἐν πολλοῖς ἐμπορικῶν νοῶν τῆς Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου (Νέας Ἐποχῆς). Τό γκουρουϊστικό κοινόβιο ὑποκα­θιστᾶ τήν οἰκογένεια, τό κύτταρο τῆς κοινωνικῆς ζωῆς, διαλύοντας κάθε ἔννοια ὑπόστασής της. Ἡ οἰκογένεια δέν μπορεῖ νά γίνει κέντρο... διερχομέ­νων. Δίπλα στόν γκουρού καταργοῦνται οἱ «συμβα­τικές» ὑποχρεώσεις, ἐπικρατεῖ ἡ ἀνευθυνότητα καί ἡ ταύτιση μέ τό εἶναι τοῦ γκουρού. Οἰ συνηθέστεροι πελάτες τῶν γκουρού, τῶν ὁποίων τά κεντρικά κοι­νόβια, πολιτεῖες ὁλόκληρες, βρίσκονται -σημειωτέον- στο ἐξωτερικό (Ἰνδία. Ἀμερική, κ.ἄ.), εἶναι καλ­λιτέχνες, στιχουργοί, ἄνθρωποι τῆς μόδας καί τοῦ μόντελλινκ, ἀθλητές (τόν τελευταῖο καιρό πληθαί­νουν τά δημοσιεύματα τοῦ ἡμερήσιου καί περιοδι­κοῦ τύπου γιά συγκεκριμένους Ἕλληνες ἀθλητές καί ἀθλήτριες τοῦ στίβου πού φροντίζουν νά ἐπισκέπτο­νται τόν διαβόητο Σάϊ-Μπάμπα καί νά λαμβάνουν «ὑλοποιημένα δακτυλίδια» καί σακκουλάκια μέ ...μαγικές σκόνες σάν «εὐλογία», ἀντί νά ...στρω­θοῦν στήν προπόνηση καί νά βγάλουν τή χώρα μας ἀσπροπρόσωπη) καί ἠθοποιοί, ἄνθρωποι δηλαδή πού συχνά ἀναζητοῦν «μοντέρνες» λύσεις ψυχικῆς ἀνάτασης καί ἐκτόνωσης.

Τά περιγραφόμενα ἰσχύουν γιά τή συντριπτική πλειονότητα τῶν γκουρού ἀνά τήν ὑφήλιο, καθώς τήν τελευταία διετία ἐμφανίζονται καί κουστουμαρι­σμένοι γκουρού πού διδάσκουν ἀσκήσεις γιόγκα («γιόγκι») καί μυϊκῆς χαλάρωσης σέ ἀγχώδεις ἐπι­χειρηματίες καί ὑποτονικές νοικοκυρές.

Ὁ γκουρουϊσμός ὡς ἐκδήλωση μεσσιανισμοῦ

Ὁ Μεσσίας ἦλθε, κήρυξε, ἔπαθε, σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε, γιά νά σώσει τόν ἄνθρωπο. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἀρχηγός τῆς πίστεως ἡμῶν, θυσιάστηκε πάνω στόν Σταυρό, αὐτό εἶναι τό σύμβολο τῆς ἐξουσίας του, κι ὄχι ἡ πρωτοκαθεδρία σέ κοσμικά μεγαλεῖα. Τήν Ἁγία καί Μεγάλη Ἐβ­δομάδα Τόν εἴδαμε νά περιζώνεται λεντίον καί νά πλένει τά πόδια τῶν μαθητῶν Του καί νά διδάσκει μέ θαύματα ἰάσεως καί ἀνάστασης, ὄχι μέ θαύματα ἐντυπωσιασμοῦ (τουτέστιν δαιμονικά κόλπα, ἀνού­σια καί ἄνευ σωτηριολογικοῦ σκοποῦ), καί παράλ­ληλα νά διδάσκει τή θυσία γιά νά σωθεῖ ὁ κόσμος. Δέν ἔζησε βίο ἀντικοινωνικό, ἀλλά ἀσκητικό καί διδακτικό, ταπεινούμενος δι' εὐσπλαγχνίαν. Δέν σταύρωσε ἄλλους, δέν ζήτησε ἐκδίκηση. Ἀπό τό κεφαλαιώδους σημασίας αὐτό σημεῖο ἀρχίζουν οἱ διαφορές μέ τούς διαφόρους αὐτόκλητους «Μεσ­σίες» καί «σωτῆρες», τούς εἰς τύπον καί τόπον ψευδοχρίστου (γιά νά παραφράσουμε τόν ἅγ. Ἰγνάτιο τόν Θεοφόρο). Κατά τά ἀλλά, δέν μποροῦμε νά μήν ὑπογραμμίσουμε ὅτι οἱ γκουρού μιμοῦνται συνειδη­τά τήν ἐπίγεια πολιτεία τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Χριστιανῶν ἀσκητῶν, μολονότι στήν πραγματικότη­τα ἐπιδίδονται σέ φακιρικές ἀσκήσεις καί μάχη ἐντυπώσεων. Οἱ περισσότεροι δέν ἀφήνουν γραπτά, γιά νά μήν περιέρχεται ἡ «σοφία» τους στόν ἔλεγχο καί -λογικῶς ἐπόμενο - γέλωτα τῶν «ἀδαῶν». Αὐτά πάντως πού κατέγραψαν οἱ πιστοί ὀπαδοί τους θυμίζουν ρηχές συνταγές γιά ἐλαφρονοϊκές ἐκθέσεις ἰδεῶν (περί εἰρήνης, ἀγάπης, πίστης, τιμῆς στόν ἄνθρωπο, κ.ἄ.) μέ ἀκατανόητα παραγγέλματα.

Στήν πραγματικότητα πρόκειται γιά φαινόμενο ἀφ' ἑνός μέν διαμονικῆς ἔκπτωσης καί πλάνης, ἀφ' ἑτέρου δέ νεομεσσιανισμοῦ. Ὁ μεσσιανισμός στηρίχθηκε στήν πίστη μιᾶς ἐκ βαθέων ἀνατροπῆς τοῦ ἱστορικοῦ, κοινωνικοῦ καί, κυρίως, θρησκευτικοῦ status quo. Μιᾶς ἀνατροπῆς πού θά ἐκφραστεῖ μέ τήν ἰουδαϊστική ἀναμονή καί θεωρία τοῦ ἐσαεί περι­ούσιου λαοῦ, τή Βασιλεία τῶν δικαίων, τήν ἐπανά­σταση καί -σήμερα- τήν τεχνολογική ἐσχατολογία τῆς βιοτεχνολογίας πού μέσω τῆς κλωνοποίησης ὑπόσχεται τήν ...ἀθανασία στό ἀνθρώπινο γένος.

Μεσσιανικά ὄνειρα συνόδευσαν τά δυτικά ἀποικιο­κρατικά κινήματα, τόν ναζισμό, τόν σιωνισμό (πού εὐαγγελίζεται τήν κυριαρχία μιᾶς περιούσιας φυλῆς), τίς Χιλιαστικές δοξασίες καί τόν ριζοσπαστικό ἰσλαμισμό. Ὁ ἰουδαϊκός μεσσιανισμός ἦταν ἡ ἀρχέ­γονη μήτρα τοῦ φαινομένου, πυροδοτώντας πολλές ἐξεγέρσεις πρός ἀναζήτηση ἰσχυροῦ ἐπίγειου καί θρησκευτικοῦ ἀρχηγοῦ, μέχρι τή σύγχρονη ἀντίληψη γιά τή φυλετική καί πνευματική ἀνωτερότητα τοῦ περιούσιου λαοῦ. Αὐτή ἡ ἐσχατολογική ἀναμονή, συνδυαζόμενη μέ κοσμοϊστορικές ἀλλαγές καί μετα­φυσικές ἀναζητήσεις σέ μία σύγχυση ἰδεολογημάτων καί συγκρητιστικῶν ἀντιλήψεων, προξενεῖ συχνά μία ὁμαδική ψύχωση γιά ὁλοκληρωτικά κινήματα, τά ὁποῖα συνήθως ξεκινοῦν ἀπό τριτοκοσμικές χῶρες πού ἀντιδροῦν μέ τόν τρόπο αὐτό στό σύμπλεγμα κατωτερότητας ἔναντι τῆς εὐρωπαϊκῆς ἠπείρου καί τοῦ ἐνεστῶτος πολιτισμοῦ της. Μπροστά στή μετα­φυσική ἀναζήτηση τοῦ εὐρωπαϊκοῦ κόσμου καί τήν ἀποτυχημένη ἀπόπειρα τοῦ ἐκκοσμικευμένου δυτι­κότροπου χριστιανισμοῦ νά καλουπώσει τή θρη­σκευτική πίστη σέ φραγκικές φαντασιώσεις καί ἐ­πίγειες βασιλεῖες, ἔρχονται οἱ μεσσίες τῆς ἀνατο­λικῆς παρελθοντολατρίας καί ἐκμεταλλεύονται τό ὑπαρξιακό κενό καί τήν πληγή τῆς τεχνολογικῆς ἐ­ποχῆς. Εὔκολα ὑποδουλώνεται ὁ τραυματισμένος ἠθικοπνευματικά ἄνθρωπος ἀπό τόν περιφερόμενο μέ τή φήμη «σωτήρα» γκουρού, «ἁγίου καί πεφωτι­σμένου δασκάλου», καί ἀργότερα μέ τή στρατωνιστικοῦ τύπου μύηση χάνει κάθε ἔρεισμα τῆς αὐτόνο­μης προσωπικότητας καί ξεγελιέται μέ ἐπίγειες ἀπολαύσεις (ὁ γνωστός γκουρού Osho Razhnis πού ἐπισκεπτόταν τήν Κρήτη εἶχε ἀπελαθεῖ ἀπό πολλές εὐρωπαϊκές κυβερνήσεις καί ἀμερικανικές χῶρες μέ τήν κατηγορία τοῦ συνωμοτικοῦ παραθρησκευτικοῦ κινήματος καί τῶν ὁμαδικῶν ὀργίων πού ἐπέβαλλε στούς ὀπαδούς του). Ὁ γκουρουϊσμός ἀποτελεῖ, λοιπόν, ἀδιαμφισβήτητη ἐκδοχή ἑνός ἀνατολικοῦ τύπου μεσσιανισμοῦ μέ καθαρά συγκρητιστικό χα­ρακτήρα, καί ἑπομένως ἀπασχολεῖ τήν ἀντιαιρετική ἀπολογητική καί τούς μελετητές τῶν παραθρησκευτικῶν κινήσεων.

Γνωστές κινήσεις καί διαβόητοι γκουρού στόν ἑλλαδικό χῶρο

Ὁ πιό γνωστός εἶναι ὁ ἀρχηγός τῶν κινήσεων «Σάτυα Σάϊ-Μπάμπα κίνηση» καί «Ἑλληνοϊνδικός Φιλοσοφικός Σύνδεσμος» πού διαμένει στό παλάτι του μέ τήν ὀνομασία «Λευκός Οἶκος τοῦ θεοῦ» (!!!) στό Μπάνγκαλορ τῶν Ἰνδιῶν. Ἀναφέρεται ὅτι συχνά θεωρεῖται εὐλογία γιά τούς πιστούς του νά πιοῦν τά ἀπονίματα τῶν ποδῶν τοῦ γκουρού καί ἡ ...θεραπεία διά τῆς πόσης τῶν οὔρων του. Στό ἔνθετο Ταχυδρόμος τῆς ἔφημ. Τά Νέα τῆς 13ης Ἰαν. 2001, τεῦχ. 46, διαβάζουμε γιά τίς πολλές κατηγορίες ἀπογοητευμένων πιστῶν σχετικῶς μέ τίς ἀμφιφυλικές ...προτιμήσεις τοῦ Σουάμι Σάϊ-Μπάμπα καί τίς σεξουαλικές παρενοχλήσεις του πρός τά ἀνυποψίαστα θύματά του. Ἄλλες ὁμάδες πού συχνά ἔχουν ἀπασχολήσει τόν ἡμερήσιο τύπο: ὁ Ὑπερ­βατικός Διαλογισμός τοῦ γκουρού Μαχαρίσι Μάχες Γιόγκι, ἡ ὁμάδα τοῦ Ὄσσο Ραζνίς, τά διάφορα κέ­ντρα Γιόγκα καί Διαλογισμοῦ, καθώς καί τά Θιβετανικά κινήματα. Προσοχή καί στά διάφορα κοι­νόβια πού εἶναι ἐγκατεσπαρμένα στόν ἑλλαδικό χῶρο, ὅπως αὐτό στήν Παιανία Ἀττικῆς. Ποιός θά δώσει ἱκανοποιητική ἀπάντηση στό γιατί φυλάσσονται ἀπό λυκόσκυλα καί εἰδικούς φύλακες καί συνα­γερμούς αὐτές οἱ κοινότητες ...ἀγάπης καί γνώσης; Ποιούς σκοπούς ἐξυπηρετεῖ ἡ ἄκρα ἐσωστρέφεια καί μυστικοπάθεια; Ποιούς φοβίζει ἡ πιθανή δημο­σιότητα; Καί ἐδῶ ἰσχύει τό εὐαγγελικό «Πᾶς γάρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τό φῶς καί οὐκ ἔρχεται πρός τό φῶς, ἵνα μή ἐλεγχθῇ τά ἔργα αὐτοῦ» (Ἰωαν. 3,20). Γιά ἄλλη μιά φορά τά τηλεοπτικά κανάλια ἐπιδίδονται σέ διαφήμιση τέτοιων γκουροῦ μέσω ἐλαφρόμυαλων τηλεοπτικῶν ἀστέρων, γιά νά στρα­φεῖ ὁ Ἕλλην τηλεθεατής στίς ὁδούς τῆς σωτηρίας.

Μία χαρακτηριστική περίπτωση μύησης...

Μεταφέρουμε περιστατικό μεταξύ ἑνός γκου­ρού καί Ἕλληνα μαθητῆ του κατά τή δεκα­ετία τοῦ 1970. Γιά γέλια ἤ γιά κλάμματα, θά κρίνουν οἱ ἀναγνῶστες. Ὁ «πεφωτισμένος» γκου­ρού διέταξε τόν ὑποψήφιο πρός ἔνταξη στόν κύκλο τῶν «προηγμένων» μαθητῶν του νά μπεῖ καί νά κλει­στεῖ σέ μιά σπηλιά καί νά ταυτιστεῖ μέ ...τό ἱερό ζῶο τῶν Ἰνδουϊστῶν, τήν ἀγελάδα καί δή τήν ...ἀρσενική, ἀκόμη καί στό φαγητό. Γιά νά πειστεῖ ὁ δάσκαλος γιά τήν ἀπόλυτη ὑπακοή τοῦ μαθητῆ του καί γιά νά διαπιστώσει τήν πρόοδό του τόν κάλεσε ἔξω. Ὅταν ὁ μαθητής βγῆκε σέ οἰκτρή κατάσταση, ὁ γκουρού τόν ἐπέπληξε λέγοντάς του ὅτι δέν ἦταν εὐχαριστη­μένος μέ τήν προσπάθειά του. Ἐπανῆλθε ὁ σοφός «δάσκαλος» μετά ἀπό δύο μῆνες καί ἐπαναλήφθηκε τό ἴδιο σκηνικό. Αὐτή τή φορά ἐπέπληξε αὐστηρότατα τόν ...κακό μαθητή ἀπειλώντας τον μέ ἀποβολή ἀπό τόν δρόμο τῆς ...γνώσης. Ὅταν ἐπανῆλθε μετά ἀπό μισό χρόνο, ἔχοντας πληροφορηθεῖ ἀπό ἄλλους μαθη­τές τήν ἐπικίνδυνη κατάσταση τῆς ὑγείας τοῦ συγκε­κριμένου μαθητῆ, καί τόν κάλεσε ἔξω, ἄκουσε μόνο μουγκρητά. Ἀφοῦ διέταξε τόν μαθητή νά ξαναθυ­μηθεῖ τήν ...παλιά γλώσσα του, ὁ ...ἀριστεύσας αὐτή τή φορά μαθητής τοῦ ἀπάντησε πώς δέν μποροῦσε νά ἐξέλθει καθότι τόν ἐμπόδιζαν τά ...κέρατά του, πού πίστευε ὅτι εἶχαν ἐν τῷ μεταξύ φυτρώσει! Ἡ ταύτιση εἶχε ἐπιτύχει. Περιττεύει κάθε σχόλιο γιά τήν ἀνθρώπινη κατάντια στά χέρια τῆς γκουρουϊστικῆς ...πατρότητας. Γιά τίς φῆμες πού θέλουν πο­λιτικούς ἄνδρες νά συμβουλεύονται τέτοιους γκου­ρού τί νά πεῖ κανείς!

Γκουρού καί πνευματική πατρότητα

Στό σημεῖο αὐτό πρέπει νά σχολιάσουμε τό ὅτι στήν «ἐξομολόγηση» πρός τόν γκουρού προ­έχει ἡ ἀπομόνωση τῶν ξένων πρός τό θέλημα τοῦ «δασκάλου» λογισμῶν, ὥστε νά διασφαλιστεῖ ἡ τυφλή ὑποταγή τοῦ ἀτόμου στίς ἐπιταγές τοῦ γκου­ρού. Κατά τό ἱερό μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως, ὁ πνευματικός πατέρας ἐπανασυνδέει τόν πιστό μέ τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας καί παρεμβαίνει θεραπευτικά - ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ - στήν ἐφάμαρτη διάθεση τοῦ ἀγωνιζομένου πιστοῦ. Ὁ ἐξομολογούμενος λαμβά­νει τήν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν καί ἐπιστρέφει στή θεανθρώπινη κοινωνία. Γι’ αὐτό καί ὁ γνήσιος πνευ­ματικός μακαριστός γέρων Παΐσιος δέν χώριζε ποτέ τούς προστρέχοντες στό θαυμαστό χάρισμά του πι­στούς ἀπό τούς πνευματικούς τους, παρά καθάριζε τούς λογισμούς καί τούς ἔστελνε πίσω «ἀναπαυμέ­νους». Εἶναι χαρακτηριστικό πώς πρῶτοι οἱ γκου­ρού ἀνέλαβαν νά ὁδηγήσουν τούς συζύγους ὀπαδούς σέ χωριστή «ἐξομολόγηση» λογισμῶν, ἐνῶ ἡ ἁγιοπατερική παράδοση τάσσεται ὑπέρ τοῦ κοινοῦ πνευματικοῦ· ἀλλιῶς τά ἀνδρόγυνα διαχωρίζονται σατανικῶς καί βασιλεύει τό ἀλλότριον θέλημα.

Πίσω ἀπό τούς γκουρού ὁ πατήρ τῆς πλάνης

Πίσω ἀπό τίς ἀγοραῖες συνταγές αὐτοπραγμά­τωσης τῶν γκουρού κρύβεται ἡ δαιμονική πλάνη. Σᾶς καλοῦμε νά διαβάσετε τό συγ­κλονιστικό βιβλίο ντοκουμέντο τοῦ Διονυσίου Φαρασιώτη, Οἱ γκουρού, ὁ νέος καί ὁ γέροντας Παΐσιος (κεντρική διάθεση ἀπό τίς ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη καί Νεκτ. Παναγόπουλος, Θεσσαλονίκη 2000), ὅπου ὁ πρωταγωνιστής ἀφηγεῖται τίς περιπέτειές του στό πλαίσιο τῶν μεταφυσικῶν ἀναζητήσεών του σέ κοι­νόβια γκουρού καί τή θαυμαστή πρόνοια τοῦ τρια­δικοῦ Θεοῦ, μέσω τῆς συνδρομῆς τοῦ μακαριστοῦ πατρός Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου. Ὁ συγγραφέας ὁμολογεῖ τή σκοτεινότητα τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ γκου­ρού Σάϊ-Μπάμπα, τοῦ ὁποίου τό βλέμμα δέν θύμιζε ἀνθρώπινο πλάσμα. Ἐπίσης, στήν ἀξιόλογη βιογρα­φία τῆς μακαριστῆς Γερόντισσας τῆς εἰλικρινοῦς ἀγάπης μοναχῆς Γαβριηλίας διαβάζουμε ὅτι κατά τή διάρκεια τῆς ὑπηρεσίας της στήν ὀρθόδοξη ἱεραπο­στολή τῶν Ἰνδιῶν δέχθηκε νυκτερινές ἐπιθέσεις τρό­μου ἀπό πολλούς γκουρού καί γιόγκι, οἱ ὁποῖοι μετακινοῦσαν τό κρεββάτι της καί ἄλλα ἔπιπλα μέ τή σκέψη τους, γιά νά τή φοβίζουν καί νά τήν ἀπομακρύ­νουν ἀπό τόν χῶρο τους. Ἡ γενναία μοναχή ἐπέμενε στή μονολόγιστη ἐπίκληση τοῦ Χριστοῦ («Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με τήν ἁμαρτωλή») καί μετά ἀπό λίγο, ὅταν οἱ γκουρού ἐπεστράτευαν τίς δικές τους δυνάμεις, μετακινοῦνταν οἱ ἴδιοι ἔξω ἀπό τό κατάλυμά τους. Μάλιστα, ὁρισμένοι ἐξ αὐτῶν ἔφτα­σαν στό σημεῖο νά ἰσχυρίζονται πώς ὁ δικός της Κύ­ριος ἦταν ἀνώτερος ἀπό τόν δικό τους. Ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς τῆς γερόντισσας Γαβριηλίας εἶχε θριαμβεύ­σει στίς δυνάμεις τοῦ σκότους. (Εἶναι ἀλήθεια πώς ἡ χριστιανική προσευχή λειτουργεῖ ὡς ἀσφαλές ὅπλο κα­τά τῶν γκουρουϊστικῶν ἐπιδείξεων). Μοναδική συμ­βουλή σέ ὅσους θά ἀναζητήσουν τό νόημα τῆς ἀνθρώπινης φύσης καί τῶν μεταφυσικῶν ἀνησυχιῶν στό ρεῦμα τῶν ποικιλώνυμων γκουρού εἶναι πώς φτάνει νά συνειδητοποιήσουν τή θαλπωρή πού σημαίνει ὁ ἀνα­στάσιμος χαιρετισμός «Χριστός Ἀνέστη» γιά κάθε πονεμένη ψυχή καί θά καταλάβουν τότε πόσο φτηνοί μοιάζουν δίπλα του οἱ ἑκάστοτε γκουρού. Μέ τήν ἀλήθεια τῆς εὐχῆς «Χριστός Ἀνέστη» πέθανε ὁ Ἅδης μέ τούς ἀκολούθους του. Πῶς εἶναι δυνατό ὁ βαπτισμένος Ὀρθόδοξος Χριστιανός νά μπορεῖ νά ἀνταλλάζει τόν θησαυρό τῆς ἀληθινῆς πίστης μέ τόν κρετινισμό τῆς εὐτελιστικῆς ὑποταγῆς σέ πειναλέους καί ρυπαρούς γκουρού, ὅπου ἡ λέρα τοῦ σώματος ὑποκρύπτει τόν ὀχετό μιᾶς ἐσκοτισμένης ψυχής; Ἄλλωστε, ἄν οἱ «φωτι­σμένοι» καί «ἅγιοι» αὐτοί γκουρού μποροῦσαν νά προ­σφέρουν κάτι καλό, δέν θά εἶχαν καταδικάσει τόν ἰνδικό λαό σέ τέτοια κατάντια καί σέ τέτοιο ἐπίπεδο ζωῆς.