Η αρχαιολατρία στη Ελλάδα

ΤΕΥΧΟΣ  16               ΤΡΙΠΟΛΙΣ           ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ   2001

Η ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ

1. Δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις

Στό δεύτερο τεῦχος αὐτοῦ τοῦ ἐντύπου εἴχαμε γιά πρώτη φορά ἀσχοληθεῖ μέ τό συνεχῶς ὀγκούμενο φαινόμενο τῆς ἀρχαιολατρίας, τῆς οἰκουμενικῆς δηλαδή ἀναβίωσης τῆς λατρείας τῶν ἀρχέγονων θεῶν καί προγόνων τῶν λαῶν. Ἐκεῖ εἴχαμε τονίσει ὅτι τό κίνημα αὐτό ἔχει παγκόσμιο χαρακτήρα καί, λόγῳ ἰδιαζουσῶν συνθηκῶν, βρίσκει ἐξαιρετικά πρόσφορο ἔδαφος καί στήν Ἑλλάδα.

Πολυάριθμες ὀργανώσεις καί ὁμάδες, πού ἐκφράζονται μέσα ἀπό περιοδικά, ἔντυπα καί «ἀθῶες» ἐκδηλώσεις, μέ πρόσχημα τήν προβολή τοῦ ἀρχαίου πολιτισμοῦ, ἐπιχειροῦν τόν ἐπαναπροσδιορισμό τῆς ἑλληνικῆς, ἐν προκειμένῳ, ἱστορίας καί τήν ἐπαναφορά τῆς λατρείας τῶν ἀρχαίων θεῶν. Εἶναι μεγάλο λάθος νά μειδιοῦμε μπροστά σέ τέτοιες κινήσεις ἤ νά τίς ὑποτιμοῦμε θεωρώντας τις ἀθῶες. Μέ σύνθημα «ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι καλές, ὁ Θεός εἶναι ἕνας καί ὁ ἴδιος παντοῦ», αὐτά τά ρεύματα τῆς Νέας Ἐποχῆς ἐπιχειροῦν νά ἀποπροσανατολίσουν τούς πιστούς ἀπό τόν πραγματικό τους στόχο καί νά τούς ἐμποδίσουν νά διακρίνουν μέ εὐκολία τόν ἀληθινό Θεό ἀπό τά εἴδωλα.

Δυστυχῶς τέτοια φαινόμενα νεοειδωλολατρικοῦ - νεοεποχίτικου περιεχομένου ἐμφανίσθηκαν πρόσφατα καί στήν Ἀρκαδία, δίνοντάς μας ἀφορμή νά ἀσχοληθοῦμε ἐκ νέου μέ τήν κίνηση τῆς ἀρχαιολατρίας.

Ἔτσι στά πλαίσια τοῦ 2ου Φεστιβάλ Τρίπολης, αὐτό τό καλοκαίρι, προβλήθηκε ἡ ταινία «Δύο ἥλιοι στόν ἴδιο οὐρανό» τοῦ Γ. Σταμπουλόπουλου. Δέν γνωρίζουμε ποιός ἐνέκρινε τήν προβολή αὐτῆς τῆς ταινίας, ἀνάμεσα σέ ἀμέτρητο πλῆθος ἄλλων ταινιῶν, προβαίνοντας μάλιστα καί στή δημοσίευση σέ ἐνημερωτικό φυλλάδιο τῶν προκλητικῶν σχολίων τοῦ σκηνοθέτη, τμήματα τῶν ὁποίων θά παραθέσουμε εὐθύς ἀμέσως. Ἡ ταινία θεωρεῖται ἡ πιό ἀντιπροσωπευτική σύγχρονη κινηματογραφική ἔκφραση τῶν νεοειδωλολατρικῶν καί ἀρχαιολατρικῶν τάσεων στή χώρα μας. Ἔχει ὡς θέμα τόν ὑποτιθέμενο γενικευμένο διωγμό τῶν Ἑλλήνων εἰδωλολατρῶν ἀπό τούς Χριστιανούς καί τήν καταστροφή τῶν ἱερῶν τους.

Ὁ σκηνοθέτης, ὁριοθετώντας τό ἱστορικό πλαίσιο τῆς ταινίας του, ἀναφέρει ὅτι «ἡ Ἐκκλησία ἀναλαμβάνει, γιά λογαριασμό τοῦ Μ. Κωνσταντίνου, τήν μετάλλαξη τῶν πολιτῶν σέ ἄβουλα ὄντα ... πού θά φροντίζουν μόνο γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς τους» καί ὅτι «ἡ τρομοκρατία πού ἀσκεῖται μέσα ἀπό τά κείμενα τῆς Βίβλου, ἦταν τά ἰσχυρά ἐργαλεῖα στά χέρια τοῦ καινούριου ἱερατείου γιά τήν χειραγώγηση τῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι θά πρέπει νά ἀρχίσουν νά προσκυνοῦν γονυπετεῖς - πρωτοφανές γιά Ἕλληνες - ἕναν θεό ξενόφερτο, πού ἀπέχει παρασάγγας ἀπό τούς θεούς πού λατρεύουν, ἕναν θεό ἐκδικητικό, ἄτεγκτο, τιμωρό, ἀνελέητο, πού ἀπαιτεῖ τυφλή ὑπακοή στούς πάντες». Ποιός εἶναι ὅμως ὁ ἄτεγκτος καί ἐκδικητικός Θεός; Αὐτός πού ἐνσαρκώθηκε καί δέχτηκε ἐκούσια νά σταυρωθεῖ καί νά προσφέρει τόν θάνατό Του λύτρο ἀντί τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ κόσμου; Σέ ἀντίθεση μάλιστα μέ τούς ἀρχαίους θεούς, πού ἐμφανίζονται πολυγαμικοί καί αἱμομίκτες, πού ἐξεδικοῦντο ἀκόμη καί τήν ἔλλειψη τῆς προσήκουσας τιμῆς στά ἀγάλματά τους, πού ζητοῦσαν μέχρι καί ἀνθρωποθυσίες ἀπό τούς πιστούς τους, πού τούς λάτρευαν πολλές φορές σέ ἔκσταση καί ὑπό τήν ἐπήρεια ναρκωτικῶν οὐσιῶν, πού ζητοῦσαν ἀπό τίς ἱέρειές τους νά ἐκδίδονται (ἐξ οὗ καί ὁ ὅρος «ἱερόδουλος») γιά τον ἐξευμενισμό τους;

Μέ πρόφαση, λοιπόν, τόν σχολιασμό τῆς ταινίας του, ὁ σκηνοθέτης περνᾶ μέ φαινομενικά ἀθῶο τρόπο τίς ἀπόψεις τῶν σύγχρονων ἀναβιωτῶν τῆς ἀρχαιοελληνικῆς θρησκείας γιά τήν ὑποτιθέμενη μισαλλοδοξία τῶν Χριστιανῶν, καθῶς καί τό μίσος τους πρός τήν Παλαιά Διαθήκη, πού ἐκδηλώθηκε ἀκόμη καί πρός τήν Ἱ. Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀπό τήν ὁποία τό ἀντιχριστιανικό περιοδικό Δαυλός, μέ ἐπιστολή του στό τεῦχ. 137, ζητεῖ νά ἀποκηρύξει καί νά ἀποβάλλει ἀπό τά ἱερά κείμενα εἴτε ὁλόκληρο τό «σῶμα» τῶν βιβλίων τῆς Π. Διαθήκης, εἴτε τά μέρη ἐκεῖνα πού τάχα στρέφονται παράφορα κατά τῆς ἱστορίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τοῦ ἔθνους!!!

Τό δεύτερο γεγονός σχετίζεται μέ τήν 8η ἀναβίωση τῶν ἀρχαίων ἀγώνων στό Λύκαιον ὄρος, κοντά στή Μεγαλόπολη. Σε βιβλίο - ἀφιέρωμα στά ἀναβιωθέντα Λύκαια, πού ἐκδόθηκε πρόσφατα ἀπό τόν Δῆμο Μεγαλόπολης καί τοπική ἐφημερίδα, καί ἔχει στό ἐξώφυλλο «ἑστιάδες νά μεταφέρουν τήν ἱερή φλόγα τῶν Λυκαίων ἀγώνων στό Βωμό πάνω στήν κορφή τοῦ Λυκαίου ὄρους», γίνεται ἀναφορά στήν ἀναμφισβήτητη ἱστορία τοῦ τόπου καί στήν ἰδέα ἀναβιώσεως τῶν Λυκαίων ἀγώνων.

Σύμφωνα μέ τό πρόγραμμα τῶν ἐκδηλώσεων, τό πρωί τῆς Κυριακῆς 5/8/ 2001, στίς 7.00 π.μ. (κατά σύμπτωση αὐτή τήν ὥρα χτυποῦν οἱ καμπάνες τῶν Ἐκκλησιῶν γιά τήν Κυριακάτικη Θ. Λειτουργία), ἔγινε ἡ τελετή ἁφῆς τῆς φλόγας τῶν Λυκαίων, μέ συμμετοχή πρωθιέρειας, ἑστιάδων, ἱερειῶν καί ἀθλητῶν «μέ τόν ἴδιο ἀρχαιοπρεπῆ τρόπο», ὅπως τονιζόταν στό πρόγραμμα. Ἀναμφίβολα καί μόνο ἡ ἀναφορά στήν ὕπαρξη «πρωθιέρειας» καί «ἱερειῶν», ἄν μή τι ἄλλο, ξενίζει καί ὁδηγεῖ σέ αὐτονόητα συμπεράσματα. Πρέπει νά τονίσουμε, ἐν προκειμένῳ, ὅτι δέν ἔχουμε ἀντιρρήσεις γιά τά ἰδεώδη τῆς εὐγενοῦς ἄμιλλας (εὖ ἀγωνίζεσθαι), τῆς δικαιοσύνης κ.τ.λ., πού ἐνδεχομένως προβάλλουν τέτοιες ἐκδηλώσεις. Ὅταν ὅμως γίνεται προσπάθεια εἰσαγωγῆς σ' αὐτές στοιχείων μέ ἔντονα θρησκευτικό περιεχόμενο (ἱέρειες, ἐπικλήσεις, ὁρκωμοσίες στό ὄνομα ἀρχαίων θεῶν μπροστά σέ βωμούς κ.τ.λ.), εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά στηλιτεύουμε τέτοια φαινόμενα, ὡς ἀντίθετα μέ τά χριστιανικά πιστεύω, ὅσο ἀθῶα (νοσταλγία τοῦ παρελθόντος;) καί ἄν φαίνονται.

Ἐν ὄψει μάλιστα τῶν Ὀλυμπιακῶν ἀγώνων τοῦ 2004, εἶναι σίγουρο ὅτι τέτοια φαινόμενα θά πολλαπλασιαστοῦν. Εἶναι γνωστό ὅτι ἡ εἰσαγωγή νεοπαγανιστικῶν στοιχείων καί θρησκευτικῶν τελετῶν ἔχουν σαφῶς ὑποβαθμίσει τόν θεσμό καί τό κύρος τῶν Ὀλυμπιακῶν ἀγώνων. Ἀναρωτιόμαστε, γιά παράδειγμα, γιά ποιό λόγο ἄραγε ἡ ἁφή τῆς «ἱερῆς» φλόγας - ἐφεύρεση τῶν Γερμανῶν ναζί (τοῦ ὑπουργοῦ Δρ. Γκέμπελς) στήν Ὀλυμπιάδα τοῡ 1935 στό Βερολίνο - γίνεται ἀπό ἱέρεια καί ὄχι ἀπό ἀθλητή  - ὀλυμπιονίκη; Τά ἰδανικά τῆς εὐγενοῦς ἄμιλλας, τῆς εἰρήνης μεταξύ τῶν λαῶν κ.τ.λ., πού ἐκφράζουν οἱ Ὀλυμπιακοί ἀγῶνες, πρέπει νά μένουν ἁγνά, μακριά ἀπό τίς ὕποπτες καί κακόβουλες νοθεῖες οἱωνδήποτε, νεοειδωλολατρῶν ἤ νεοπαγανιστῶν.

2. Ἐκπρόσωποι τοῦ ἀρχαιολατρικοῦ κινήματος στήν Ἑλλάδα

Σέ γνωστό περιοδικό μυστικιστικοῦ - ἀποκρυφιστικοῦ χαρακτῆρα φιλοξενοῦνται οἱ θέσεις μερικῶν ἀπό τούς σύγχρονους ἐκπροσώπους τῶν ἀρχαιολατρῶν στήν Ἑλλάδα. Ἀναφέρουμε κάποιες ἀπό αὐτές, γιά νά συνειδητοποιηθοῦν ἡ σοβαρότητα καί οἱ διαστάσεις τοῦ προβλήματος:

Ἡ Μάρω Κιουλάφα, ἐκδότης τοῦ περιοδικοῦ ΕΡΜΕΙΟΝ, θεωρεῖ τήν στροφή πρός τόν ἀρχαῖο πολιτισμό ὡς μιά θετική ἀπόφαση τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου, πού ἀρνεῖται νά εἶναι ὑπήκοος: «Κοινή ἰδεολογική βάση τοῦ σύγχρονου ἀρχαιοελληνικοῦ ρεύματος εἶναι ... ἡ πατρογονική θρησκεία τῶν Ἑλλήνων».

Γιά σκοταδιστική Ἐκκλησία, πού ὑποδουλώνει τή νεοελληνική κοινωνία, μιλάει ὁ Βλ. Ρασσιάς, συνεργάτης τῶν περιοδικῶν SPEAKOUT καί ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ, δηλώνοντας σχετικά πώς, μέ ἐξαίρεση ἕνα μικρό «ἀφυπνισμένο» κοινωνικό σύνολο, «ἡ λοιπή νεοελληνική κοινωνία, ἐξαιτίας τῆς βαθύτατης ἀμορφωσιᾶς καί τῆς ἀπόλυτης ὑποδούλωσης στή σκοταδιστική Ἐκκλησία, χαρακτηρίζεται ἁπλῶς ἀπό ὅ,τι πιό χυδαῖο, κτηνῶδες, χονδροειδές, ὀπισθοδρομικό, φανατικό, σχιζοφρενικό καί δεισιδαιμονικό» καί προβλέπει πώς δέν εἶναι μακριά τό τέλος τοῡ Χριστιανισμοῦ.

Ὁ Κ. Κεχαγιάς, ἐκδότης τοῦ περιοδικοῦ ΔΙΪΠΕΤΕΣ, ἀναφέρει ὅτι κάθε ἔθνος πρέπει νά πιστεύει στούς θεούς τῆς ἀρχέγονης ἱστορίας του. Μέσα ἀπό τό περιοδικό του χτυπάει ἀνοιχτά «τήν ἑβραϊκή αἵρεση τοῦ Χριστιανισμοῦ», ἡ ὁποία, κατ' αὐτόν, εἶναι ἡ κύρια ὑπεύθυνος γιά τό κυνήγι τῶν ἀρχαιολατρῶν στήν Ἑλλάδα. «Αὐτό πού ἐπιζητοῦμε, λέει, εἶναι ἡ ἐκ νέου ἀποκάλυψη τῆς πολυθεϊστικῆς ὀπτικῆς καί, συγκεκριμένα, τῆς ἑλληνικῆς». «Ὀφείλουμε νά ἀναγνωρίσουμε τήν συμβολή τῆς ἀπελευθερωτικῆς θρησκείας τοῦ Δωδεκαθέου στήν ἑλληνική Παιδεία..., τήν ἐξέχουσα θέση πού κατεῖχε ὁ θεός ἔρωτας στή ζωή τοῦ Ἕλληνα καί σέ ὅλες τίς ἐκδηλώσεις τῆς κοινωνικῆς καί προσωπικῆς του ζωῆς, οἱ ὁποῖες ἀντανακλοῦν τή θρησκευτικότητα πού τόν διέπει».

Κατά τόν Κ. Σπυρόπουλο τήν ἐποχή πού ἡ «ἑβραιοχριστιανική ἐκκλησία πνέει τά λοίσθια», ἡ ἐπιστροφή πρός τόν ἀρχαιοελληνικό πολιτισμό πρέπει νά εἶναι ὁλοκληρωτική: «θρησκεία, παιδεία, τέχνη, γλώσσα».

Ὁ Τρύφων Ὀλύμπιος, ἱδρυτής τῆς «Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Ὀλύμπου», θεωρεῖ ὅτι ἡ ἔννομη παρουσία τοῦ Διός ὁδηγεῖ στή διά τοῦ νόμου διακυβέρνηση τῆς πολιτείας.

Ὁ Μάρκος Βερέττας προτείνει γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς οἰκολογικῆς καταστροφῆς τήν θεοποίηση τῆς Μητέρας - Φύσης, πού ἔχει «θεϊκή ὑπόσταση».

Τήν ἱεροποίηση τῆς Φύσης ζητᾶ καί ὁ Ἡρακλῆς Παλλαβίδας, πρόεδρος τοῦ «Ἀπολλώνειου Ἰδεοχώρου». Δέν φτάνει, κατ' αὐτόν νά εἴμαστε μόνον ἀρχαιόφιλοι, ἀλλά «ἀρχαιότροποι».

Ὁ Μάριος Δημόπουλος ὑποστηρίζει ἡ Ἑλλάδα ζεῖ σήμερα σέ ἕναν «νεοβυζαντινό Μεσαίωνα», οὗσα ἐπί δεκαέξι αἰῶνες ὑπόδουλη πνευματικά στό «ζοφερό ἀνατολίτικο δόγμα, τόν Ἰουδαιοχριστιανισμό καί τόν Σιωνισμό».

Γιά τόν Παν. Μαρίνη, ἐκδότη τοῦ περιοδικοῦ ΠΑΝΘΕΟΝ καί πρόεδρο τῆς «Ἑλληνικῆς Ἑταιρείας Ἀρχαιοφίλων», «ἡ ἀναβίωση τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς θρησκείας εἶναι ὄχι μόνο δυνατή ἀλλά καί ἐπιβεβλημένη σήμερα. Τόσο, πού ἀκόμη καί ἄν μιά τέτοια θρησκεία δέν ὑπῆρχε, ἔπρεπε νἀ τήν ἐπινοήσουμε γιά τό καλό τῆς ἀνθρωπότητας».

Ἀκόμη πιό ἐμπαθής πρός τούς Χριστιανούς ὁ Δευκαλίων Βατιμπέλλας ὠρύεται: «τούς ἑβραιοχριστιανούς ρωμιούς μποροῦμε νά τούς κατηγοροῦμε ὅτι ἐγκατέλειψαν τά πάτρια, γιά νά ὑπερασπιστοῦν τή διδασκαλία τοῦ Τζεσουά, χωρίς νά ἀποτελοῦν ἔθνος», ἀλλά «μίασμα πού διέλυσε τόν Ἑλληνισμό καί μᾶς βύθισε σ' ἕνα σκοτάδι πού διαρκεῖ αἰῶνες».

3. Ἀρχαιολατρία καί διαδίκτυο

Οἱ νεοειδωλολάτρες δέν ἦταν δυνατό νά μήν χρησιμοποιήσουν καί τό διαδίκτυο (internet), γιά νά διαδόσουν παντοῦ τίς ἐπικίνδυνες ἀπόψεις τους.

Ἠλεκτρονικές διευθύνσεις, πού ἀσχολοῦνται μέ θέματα ἐκ πρώτης ὄψεως «ἀθῶα», ἔχουν ὕποπτο περιεχόμενο. Γιά παράδειγμα ἡ «Διεθνής Ἕνωση γιά τή διάδοση τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν ὀνομάτων» (ΔΕΔΑΕΟ) (http://users. hellasnet. gr/tilefos/) ὑποστηρίζει τήν ἀνάγκη χρήσης ἀρχαιοελληνικῶν ὀνομάτων ἀπό ὅλους τούς Ἕλληνες. Ἡ «Ἑλληνική Ἑστία ἐπιστημονικῶν ἐρευνῶν» (www. ellinikiestia.gr) ἐκδίδει τό περιοδικό ΙΧΩΡ καί φαίνεται, γιά εὐνόητους λόγους, νά δίνει βάρος στήν ἱστορία τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους κυρίως τῆς προχριστιανικῆς ἐποχῆς.

Ὑπάρχουν ὅμως καί διευθύνσεις στίς ὁποῖες προβάλλονται ἄμεσα καί ἀπροκάλυπτα οἱ νεοπαγανιστικές ἀπόψεις τῶν ἀρχαιολατρῶν:

Τό «Ὕπατο Συμβούλιο Ἑλλήνων Ἐθνικῶν» (ΥΣΕΕ) (www.angelfire. com/ga/gentiles) ἱδρύθηκε μέ σκοπό τήν ὁλοκληρωτική ἐπιστροφή στόν ἀρχαιοελληνικό πολιτισμό. Ἕνα κεντρικό μήνυμα στήν ἰστοσελίδα του εἶναι: «Προσέχετε τούς Χριστιανούς, πρῶτα καῖνε βιβλία, μετά καῖνε ἀνθρώπους». Διαβάζουμε ἐπίσης χαρακτηριστικά: «Διεκδικοῦμε τό δικαίωμα νά ζοῦμε σύμφωνα μέ τά προγονικά μας ἤθη..., τό δικαίωμα στήν πατρογονική διαδικασία ὀνοματοθεσίας..., τό δικαίωμα κάτω ἀπό τήν προστασία τοῦ νόμου στήν ἐθνική μας λατρεία τῶν Ἑλλήνων θεῶν σέ ὄλη τήν πολυμορφία καί τήν μεγαλοπρέπειά τους καθώς καί τό δικαίωμα σέ ἑλληνικές τελετές γάμου ἀντί τῶν σημερινῶν ἰουδαιοχριστιανικῶν. Τέλος διεκδικοῦμε τό δικαίωμα τῆς ἀξιοπρέπειας στό θάνατο μέ ἄνευ ὅρων νομιμοποίηση τῆς εὐθανασίας, καθώς καί ἄμεση ἐξασφάλιση τοῦ δικαιώματος καύσης τοῦ νεκροῦ σώματος». Μεταξύ τῶν αἰτημάτων τους εἶναι καί ἡ τοποθέτηση ἀγαλμάτων ἀπό τό κράτος σέ δημόσιους χώρους, σχολεῖα κ.τ.λ. καί ἡ καθιέρωση κρατικῆς οἰκονομικῆς βοήθειας γιά τίς ἔρευνές τους.

Σέ ἐπιστολή πού ἔστειλε τό ΥΣΕΕ στόν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας (30/8/ 2000), τοῦ ἐφιστᾶ τήν προσοχή ὅσον ἀφορᾶ «τήν δικτατορεύουσα ἑλληνική θρησκεία στήν ὁποία ἔχει, ὅπως οἱ περισσότεροι Ἕλληνες ἐγκλωβισθεῖ ἐξ ἐθίμου καί ἁπαλῶν ὀνύχων (διά τοῦ πονηροῦ νηπιοβαπτισμοῦ), τήν ἰουδαϊκή αἵρεση πού ἀποκαλεῖται Χριστιανορθοδοξία». Ἀλλοῦ μᾶς ὀνομάζουν «Χατζηέλληνες» ὁπαδούς τοῦ «περιτετμημένου ραββίνου τῆς ἰουδαιοχριστιανικῆς δεισιδαιμονίας».

Σχετικά μέ τό πρόβλημα τῶν ταυτοτήτων, σέ ἐπιστολή τους στό διαδίκτυο (16/5/2000) ἐπισημαίνουν τήν «δειλία τῆς νομίμου Πολιτείας νά συγκρουσθεῖ ἄμεσα μέ τήν παρανομοῦσα πλέον μεσαιωνική Ἐκκλησία» καί ζητοῦν τόν πλήρη διαχωρισμό Κράτους - Ἐκκλησίας, νά κοπεῖ ὁ μισθός τῶν ἱερέων καί νά ἀπαλλαγοῦν οἱ Ἔνοπλες Δυνάμεις τῆς χώρας «ἀπό τόν ταπεινωτικό ρόλο τοῦ νά συνοδεύουν δουλικά τά ἀνά καιρούς εἴδωλα, φετίχ καί ἱερά φῶτα τοῦ συγκεκριμένου μόνο δόγματος».

Στήν διεύθυνση (www.geocities.com/Athens/Atrium/6119) διαβάζουμε τό σύνθημα: «τιμή στούς ἀληθινούς θεούς, ἀποκηρύξτε τήν ἰουδαιοχριστιανική τρέλα. Εἴμαστε παιδιά τῶν Ὀλυμπίων θεῶν καί ὄχι σκλάβοι τοῦ Γιαχβέ». Ὅποιος μάλιστα ἐπιθυμεῖ, μπορεῖ νά προσφέρει ἐτήσια εἰσφορά γιά οἰκουμενική ὑποστήριξη τῶν διαμαρτυριῶν τους, τῶν ἐκδηλώσεων καί γιά τήν ἀπόκτηση δημοσίων βωμῶν καί ἱερῶν.

Ἡ «Ἑλληνική Ἑταιρεία Ἀρχαιοφίλων» τοῦ Παν. Μαρίνη (www. geocities. com/ Athens/Delphi/8239) ἔχει προχωρήσει στήν συλλογή ὑπογραφῶν γιά τήν ἀναγνώριση τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς θρησκείας. Τόν Ἰούνιο τοῦ 2001 μιά ἐπιτροπή κατέθεσε στό Ὑπουργεῖο Παιδείας αἴτηση γιά «εὐκτήριο οἶκο». Διενεργοῦν ἐπίσης ἔρανο πρός ἵδρυση περικαλλοῦς ἱεροῦ τεμένους τῆς ἑλληνικῆς θρησκείας τοῦ Δωδεκαθέου πλησίον τῆς πρωτεύουσας. Τό περιοδικό τους ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΝΘΕΟΝ ἔχει, ὅπως λένε, ὅραμα «τήν ἀναγέννηση τῶν Ἑλληνικῶν ἰδεῶν καί τήν ἀνάδειξη τῶν ἀρχῶν τῆς ἑλληνικῆς θρησκείας, ἡ ὁποία εἶναι φορέας τῶν ἑλληνικῶν ἰδεῶν». Στήν ἴδια ἰστοσελίδα μπορεῖ κανείς νά συνδεθεῖ ἄμεσα μέ διευθύνσεις ἀποκρυφιστικοῦ - μυστικιστικοῦ χαρακτῆρος.

4. Διαπιστώσεις καί συμπεράσματα

Ὅπως ἀντιλαμβανόμεθα, ἡ ἀρχαιολατρία δέν εἶναι ἕνα ἀκίνδυνο ἤ ἀνόητο φαινόμενο, μπρός στό ὁποῖο πρέπει νά ἐφησυχάζουμε. Τό κίνημα αὐτό δέν ἔχει καμία σχέση μέ τήν ἐπιστροφή στήν ἑλληνική παράδοση (τήν ὁποία μάλιστα διέσωσε ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία). Ἀποτελεῖ παρακλάδι τῆς Νέας Ἐποχῆς καί ἔχει παγκόσμιο χαρακτήρα. Τό 1998 στό Βίλνιους τῆς Λιθουανίας συνεστήθη τό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐθνικῶν Θρησκειῶν» μέ τήν συμμετοχή ἀρχαιολατρῶν ἀπό ὅλες τίς χῶρες, οἱ ὁποῖοι ὁραματίζονται τήν ἐπιστροφή στίς πατρογονικές τους θρησκεῖες.

Ἀπό τήν ἐξάπλωση αὐτοῦ τοῦ κινήματος ἡ Ἐκκλησία ὡς «σῶμα Χριστοῦ» κατ' οὐσίαν δέν κινδυνεύει. Κινδυνεύουν μόνο ἐπί μέρους μέλη της, «ἀσθενῆ τῇ πίστει», τά ὁποῖα ὅσοι γνωρίζουμε ἔχουμε εὐθύνη νά ἐνημερώσουμε, νά ἐνισχύσουμε καί νά προστατεύσουμε. Ἡ Ἐκκλησία διαθέτει μιά πανίσχυρη δύναμη, μέ τήν ὁποία πορεύεται πρός τό τέλος τῆς ἱστορίας καί «πῦλαι ἄδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς». Μέ τήν δύναμη αὐτή ἐπικράτησε ἁπλά, σιγά καί ἀθόρυβα, κατακτώντας ἕναν κόσμο μέ ὑψηλό πολιτισμό (τόν ἑλληνικό κόσμο), πού εἶχε πρό πολλοῦ ἀντιληφθεῖ τήν ἀνεπάρκεια τῆς θρησκείας του. Ἡ δύναμη αὐτή εἶναι ἡ Θεία Χάρις. Αὐτή ἐνίσχυσε τό ἀναρίθμητο πλῆθος τῶν Χριστιανῶν μαρτύρων νά μήν προσκυνᾶ τά νεκρά εἴδωλα. Μέ τήν δύναμη αὐτή οἱ ἅγιοι μάρτυρες ὑπέμεναν βασανιστήρια, παρησιάζοντο μπροστά σέ βασιλεῖς καί ἡγεμόνες, θαυματουργούσαν. Αὐτή κάνει ἀκόμη καί τά λείψανα τῶν μαρτύρων νά εὐωδιάζουν καί νά θαυματουργοῦν.

Ἀπό τότε ἀρκετές φορές ἐπιχειρήθηκε ἀπό διαφόρους (Ἰουλιανός ὁ Παραβάτης, Πλήθων Γεμιστός κ.ἄ.) ἡ ἐπιστροφή στό «κάλλος» τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ παρελθόντος, μέ τό ἴδιο ἀποτέλεσμα: τήν ἀποτυχία. Φαίνεται λοιπόν νά ἔχει διαχρονική ἰσχύ ἡ ἀπάντηση τοῦ μαντείου τῶν Δελφῶν πρός τόν Ἰουλιανό τόν Παραβάτη: «Χαμαί πέσε Δαίδαλος αὐλά. Οὐκέτι Φοῖβος ἔχει καλύβαν, οὐ μάντιδα δάφνην, οὐ παγάν λαλέουσαν. Ἀπέσβετο καί λάλον ὕδωρ». Καί αὐτό συμβαίνει διότι, κατά τόν Μ. Ἀθανάσιο (Κατά εἰδώλων), «μέ τό γεγονός τοῦ σταυροῦ καταργήθηκε κάθε εἰδωλολατρία, ... ἐκδιώκεται κάθε δαιμονική φαντασία, καί μόνον ὁ Χριστός προσκυνεῖται καί δι' αὐτοῦ ὁ Πατήρ γνωρίζεται καί οἱ ἀρνητές καταντροπιάζονται, ὁ δέ σταυρός μεταπείθει ἡμέρα μέ τήν ἡμέρα ἀοράτως τίς ψυχές τῶν ἀντιλεγόντων».