Πεντηκοστιανοί και Ορθοδοξία

ΤΕΥΧΟΣ 3                          ΤΡΙΠΟΛΙΣ                       ΙΟΥΛΙΟΣ 1999

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΟΙ  ΚΑΙ  ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Μία ἀπό τίς αἱρέσεις, πού παρουσιάζουν ἔντονη δραστηριότητα καί ἐμφανίζονται μέ διάφορες ἐπιμέρους ὁμάδες στίς μέρες μας, εἶναι οἱ Πεντηκοστιανοί. Θεωρήσαμε σκόπιμο νά ἀφιερώσουμε τό μεγαλύτερο μέρος αὐτοῦ τοῦ τεύχους στήν παραπάνω αἵρεση, προκειμένου νά πληροφορηθεῖ τό εὐρύ κοινό τά σχετικά μέ τήν ἱστορία της, τή διδασκαλία της καί τίς διαφορές της ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας.

Πολλές φορές ἔχουμε δεῖ ὁμάδες νέων κυρίως ἀνθρώπων νά τραγουδοῦν μέ κιθάρες, νά μοιράζουν ἔντυπα, νά ἀναμεταδίδουν τραγούδια μέ μαγνητόφωνα στίς πλατεῖες καί ἀνάμεσα σ' αὐτά νά παρεμβάλλουν συνθήματα ὅτι ὁ τάδε γνώρισε τό Χριστό καί λυτρώθηκε, ὁ τάδε θεραπεύτηκε ἀπό τό Ἅγ. Πνεῦμα κ.τ.λ. Πρόκειται γιά τούς αἱρετικούς Πεντηκοστιανούς, ἕνα ἀπό τά πολλά παρακλάδια τῆς αἱρέσεως τῶν Προτεσταντῶν ἤ Διαμαρτυρομένων, πού προῆλθαν κατά τό παρελθόν στή Δύση ἀπό τόν ἀγῶνα ἐναντίον τῆς αὐθεντίας τοῦ Πάπα καί τῶν καταχρήσεων τῆς παπικῆς «ἐκκλησίας». Χρησιμοποιοῦν συνήθως τόν τίτλο «Ἐκκλησία τῆς Πεντηκοστῆς» σάν κύρια ὀνομασία τους, ἐνῶ κάθε ὁμάδα, γιά νά διαφοροποιηθεῖ ἀπό τίς ὑπόλοιπες, προσθέτει σ' αὐτόν ὁρισμένα ἐπί πλέον «χαρακτηριστικά». Ἔτσι ὑπάρχουν ὁμάδες μέ τά ὀνόματα: «Ἐλευθέρα Ἀποστολική Ἐκκλησία τῆς Πεντηκοστῆς», «Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ τῆς Πεντηκοστῆς» κ.τ.λ.

Πιστεύουν ὅτι ἡ ὕπαρξή τους ἀνάγεται χρονικά στό ὑπερῶο τῆς Πεντηκοστῆς, ὅπου τό Ἁγ. Πνεῦμα κατέβηκε στούς Μαθητές καί Ἀποστόλους τοῦ Κυρίου. Ὀνομάζονται «Ἐκκλησία τῆς Πεντηκοστῆς», διότι σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τους, ἡ τότε Πεντηκοστή ἐπαναλαμβάνεται προσωπικά σέ κάθε πιστό, πού ἀναγνωρίζει καί δέχεται τό Χριστό σάν σωτῆρα καί λυτρωτή του. Στήν πραγματικότητα ὅμως οἱ ρίζες της αἵρεσης βρίσκονται στίς διάφορες «Κινήσεις Ἁγιότητος» πού ἐμφανίστηκαν στήν Εὐρώπη καί τήν Ἀμερική στά τέλη τοῦ περασμένου αἰῶνα, ἀπό τούς ἱεροκήρυκες Μούντι, Σάνκεϋ κ,ἄ.

Πολύ σύντομα ἡ κίνηση διασπάστηκε καί ὑποδιαιρέθηκε σέ πολλές ὁμάδες πού ὀνομάστηκαν «ἐκκλησίες». Στόν Ἑλλαδικό χῶρο χρονολογεῖται ἀπό τό 1924. Οἱ πρῶτες ὁμάδες ἐμφανίστηκαν μέ τήν ἐπιστροφή στήν πατρίδα Ἑλλήνων πού εἶχαν ξενιτευτεῖ στίς Ἡνωμένες Πολιτεῖες. Ἔτσι τό 1965 ἱδρύεται στήν Ἀθήνα ἀπό τόν ἰατρό Λεωνίδα (Λούη) Φέγγο ἡ μεγαλύτερη Πεντηκοστιανή ὁμάδα μέ τό ὄνομα «Ἐλευθέρα Ἀποστολική Ἐκκλησία τῆς Πεντηκοστῆς». Στήν κίνηση αὐτή ὑπάγεται σήμερα τό 60% τῶν Ἑλλήνων Πεντηκοστιανῶν.

Οἱ ποικιλώνυμες Πεντηκοστιανικές κινήσεις ἐκφράζουν σέ γενικές γραμμές τίς δοξασίες τῆς Διαμαρτυρήσεως μέ ὁρισμένες βέβαια διαφοροποιήσεις σέ κάποια σημεῖα ἀνά ὁμάδα. Ἀξίζει νά παρακολουθήσουμε τίς δοξασίες αὐτές, γιά νά συνειδητοποιήσουμε τίς διαφορές τους ἀπό τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί κατά συνέπειαν ἀπό τήν αὐθεντική διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, πού ἐπί 20 αἰῶνες διαφυλάσσει ἀναλλοίωτη ἡ Ἐκκλησία μας. Τά βασικά σημεῖα τῆς διδασκαλίας τῶν Πεντηκοστιανῶν εἶναι λοιπόν τά ἑξῆς:

 1. Δέχονται τήν ἀπόλυτη σημασία τῆς Ἁγ. Γραφῆς καί ἀπορρίπτουν τήν Ἱ. Παράδοση. Πιστεύουν στήν ἐσφαλμένη ἀντίληψη ὅτι ἡ θεοπνευστία τῆς Ἁγ. Γραφῆς φτάνει ἀκόμη καί στίς λέξεις. Ὅταν π.χ.. γίνεται λόγος γιά τά «χέρια» τοῦ Θεοῦ, ἰσχυρίζονται ὅτι πρέπει νά τό ἐκλάβουμε μέ τήν ἔννοια ὅτι ὁ Θεός ἔχει στήν πραγματικότητα χέρια, πόδια κ.τ.λ. Ἡ Ἐκκλησία μας δέχεται βέβαια ὅτι ὁλόκληρη ἡ Ἁγ. Γραφή εἶναι θεόπνευστη, ἀλλά, ἐκτός ἀπό αὐτήν, ὑπάρχουν καί ἄλλα κείμενα, πού ἔχουν γραφεῖ μέ τόν φωτισμό τοῦ Ἁγ. Πνεύματος. Αὐτά εἶναι ὅσα ἔχουν γράψει οἱ ἅγιοι και ὅσα ἔχουν θεσπίσει οἱ ἑπτά Οἰκουμενικές Σύνοδοι, κείμενα πού ἀποτελοῦν τήν Ἱ. Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Ἀδυνατοῦν νά κατανοήσουν ὅτι μέ τό νά δεχόμαστε μόνο τήν Ἁγ. Γραφή περιορίζουμε τή δράση τοῦ Ἁγ Πνεύματος σέ κάποια παλιά ἐποχή ἤ θεωροῦμε ὅτι τό Ἅγ. Πνεῦμα ἔπαψε νά ἐνεργεῖ στήν μετά τήν Κ.Δ. ἐποχή. Ἐξηγοῦν τήν Ἁγ. Γραφή κατά γράμμα στά σημεῖα ἐκεῖνα πού τούς ἐξυπηρετεῖ, ἐνῶ σέ ἄλλα ἀλληγορικά, καί πιστεύουν ὅτι τούς δίνεται ἰδιαίτερο χάρισμα ἑρμηνείας μέ προσωπική ἀποκάλυψη.

2. Ἀπορρίπτουν τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί δέχονται μόνο τό Βάπτισμα καί τή Θεία Κοινωνία, ὡς τυπικές ὅμως πράξεις χωρίς μυστηριακό περιεχόμενο. Ἡ Ἐκκλησία μας πιστεύει ὅτι ὁ ἄνθρωπος σώζεται καί ἀναγεννᾶται μέ τό Βάπτισμα, τό ὁποῖο, μαζί μέ τήν πίστη, εἶναι ἀπαραίτητο γιά τήν σωτηρία. Οὔτε πίστη χωρίς Βάπτισμα, οὔτε Βάπτισμα χωρίς πίστη σώζει. Οἱ Πεντηκοστιανοί ἀντίθετα πιστεύουν ὅτι ἡ σωτηρία εἶναι στιγμιαῖο γεγονός: ὅταν δηλ. κάποιος πεῖ μέσα του ὅτι πιστεύει στόν Χριστό καί τόν δέχεται σά λυτρωτή του, τήν ἴδια στιγμή ἀναγεννᾶται καί σώζεται. Ἔπειτα θά ἀκολουθήσει τό Βάπτισμα, ἀλλά αὐτό δέν ἔχει ἰδιαίτερη σημασία. Κατά συνέπειαν ἀρνοῦνται τόν Νηπιοβαπτισμό καί ὅποιον προσέρχεται σέ αὐτούς ἔχοντας ἤδη βαπτιστεῖ ἀπό νήπιο, τόν «ξαναβαπτίζουν». Αὐτά ὅμως ἔρχονται σέ ἀντίθεση μέ τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ ὅτι «ἐάν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καί Πνεύματος οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Ἰωάν 3,5).

3. Δέν δέχονται τήν Θ. Εὐχαριστία, ἀφοῦ ἀρνοῦνται ὅτι στό Μυστήριο αὐτό ὁ ἄρτος καί ὁ οἶνος μεταβάλλονται σέ πραγματικό Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ. Ἔτσι ξεχνοῦν τά λόγια τοῦ Κυρίου: «Λάβετε φάγετε· τοῦτό ἐστι τό σῶμά μου ... Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες· τοῦτο γάρ ἐστι τό αἷμά μου...» (Ματθ. 26, 26-28).

4. Ἀπορρίπτουν γενικά τή «μία, ἁγία, καθολική καί ἀποστολική Ἐκκλησία» καί δέχονται ὅτι στήν Ἐκκλησία ἀνήκουν μόνο ὅσοι ἔχουν λάβει κάποιο χάρισμα (γλωσσολαλιᾶς, προφητείας κ.λ.π.) καί ἔχουν βαπτισθεῖ σέ νερό. Πιστεύουν ὅτι ἡ «ἐκκλησία» τους εἶναι ἡ συνέχεια τῆς πρώτης Ἐκκλησίας, πού ἱδρύθηκε τή μέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Δέχονται τήν ἀρχαία Ἐκκλησία μέχρι τήν ἐποχή τοῦ Μ. Κων/νου, τήν Α' Οἰκ. Σύνοδο λόγῳ τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως καί τούς 318 Πατέρες ὡς συντάκτες του καί μόνο.

5. Δέν δέχονται τήν εἰδική Ἱερωσύνη, ἀλλά τή γενική, πού ἔχουν ὅλα τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας καί βάσει τῆς ὁποίας ὅλοι μποροῦν, ὑποτίθεται, νά τελοῦν καθήκοντα Ἱερέως. Οἱ «χειροτονίες» τους (πρόκειται γιά ἐπιλογή σέ διοικητικά καθήκοντα) γίνονται ἀπό συνέλευση λαϊκῶν, δηλ. ἐπικρατεῖ φαιδρή λαϊκοκρατία.

6. Καταφέρονται κατά τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί λέγουν ὅτι δέν ὑπῆρξε πάντοτε Παρθένος. Ἐπίσης δέν δέχονται ὅτι ἡ Θεοτόκος μεσιτεύει γιά τούς ἀνθρώπους. Ἀπορρίπτουν τήν τιμή καί προσκύνηση στίς εἰκόνες, γιατί τίς θεωροῦν ἐκδηλώσεις εἰδωλολατρίας. Ἡ Ἐκκλησία μας ἀντίθετα δέχεται τήν τιμητική προσκύνηση τῶν εἰκόνων καί πιστεύει ὅτι ἡ προσκύνηση αὐτή μεταβαίνει στό εἰκονιζόμενο πρόσωπο. Πιστεύουν ὅτι θαύματα κάνει μόνο ὁ Θεός καί κανένας ἄλλος, καί μάλιστα ἀπ' εὐθείας, χωρίς μεσολάβηση τῶν ἁγίων, χωρίς τή Χάρη τῶν ἁγίων λειψάνων ἤ τή χρήση τῶν ἱερῶν ἀντικειμένων. Δέν δέχονται ναούς οὔτε θυσιαστήρια.

7. Πιστεύουν, ὅπως καί οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, στή Χιλιετῆ Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ στή γῆ. Διδάσκουν ὅτι ἡ Β' Παρουσία τοῦ Κυρίου θά γίνει σέ δύο φάσεις: στήν πρώτη θά ἔλθει νά ἀναστήσει ὅλους τούς «ἁγίους» καί νά παραλάβει («ἁρπαγή») τήν «ἐκκλησία» (=τούς Πεντηκοστιανούς) καί στή δεύτερη θά ἔλθει μαζί μέ τήν «ἐκκλησία» γιά νά κυβερνήσει τόν κόσμο.

8. Δέχονται ὅτι ἡ ἀνώτερη δωρεά, τῆς ὁποίας ἀξιώνεται ὁ πιστός, εἶναι τό «βάπτισμα τοῦ Ἁγ. Πνεύματος», πού ἀποτελεῖ προσωπική Πεντηκοστή. Αὐτή ἀκολουθεῖται ἀπό φαινόμενα πού θεωροῦνται χαρίσματα τοῦ Ἁγ. Πνεύματος, ὅπως τό φαινόμενο τῆς ὁμιλίας σέ ἄλλες γλῶσσες (γλωσσολαλιά). Ὅμως ἡ γλωσσολαλιά αὐτή δέν εἶναι κάτι αὐθόρμητο. Εἶναι ἀποτέλεσμα μιᾶς τεχνικῆς πού περιλαμβάνει ὁμαδική προσευχή, συνοδεύεται ἀπό ὑποβλητικούς προτεσταντικούς ὕμνους (π.χ. Νά ἔρχεται! Νά ἔρχεται!) καί κορυφώνεται μέ «ἐπίθεση τῶν χεριῶν». Ἔτσι, ὅταν βρίσκονται στίς αἴθουσές τους καί προσεύχονται μέ τό κεφάλι σκυφτό, ξαφνικά ὑψώνουν τά κεφάλια ἱκετευτικά καί σέ ἔξαψη φωνάζουν διάφορες λέξεις, ὅπως «Ἀλληλούϊα», «Αἰνεῖτε τόν Κύριο», «Δόξα στόν Κύριο». Τά πρόσωπά τους βρίσκονται σέ ἔκσταση, ἐνῶ ἡ ταραχή καί συγκίνησή τους εἶναι φανερή. Ὅταν σταματήσουν οἱ φωνές κάποιος ἀρχίζει νά μιλᾶ σέ γλώσσα πού δέν καταλαβαίνει κανείς. Ὅλα αὐτά ὅμως ἐπιβεβαιώνουν τίς προειδοποιήσεις τοῦ Κυρίου ὅτι ὅσο περνάει ὁ καιρός καί πλησιάζουμε στό τέλος τοῦ κόσμου δέν θά αὐξάνονται τά χαρίσματα, ἀλλά οἱ «ψευδόχριστοι» καί οἱ «ψευδοπροφῆτες», οἱ ὁποῖοι θά κάνουν «σημεῖα μεγάλα καί τέρατα» (Ματθ. 24, 24), δηλ. ἐντυπωσιακές πράξεις πού θά φαίνονται στά μάτια ὅσων δέν γνωρίζουν σάν ὑπερφυσικά φαινόμενα ἤ θαύματα.

Ἀπό τά παραπάνω ἐνδεικτικά σημεῖα φαίνονται, ὅπως νομίζουμε, μέ σαφήνεια οἱ μεγάλες διαφορές τῶν αἱρετικῶν αὐτῶν ὁμάδων ἀπό τήν πίστη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας. Οἱ αἱρέσεις αὐτές ἔχουν πολλές φορές ἐπιτυχίες στό ἔργο τους, ἐπειδή ἡ δική μας στάση δέν εἶναι αὐτή πού πρέπει. Γιά παράδειγμα, πολλοί ἀπό μᾶς δέν γνωρίζουμε καλά τήν Ἁγ. Γραφή, οὔτε εἴμαστε ἐπαρκῶς ἐνημερωμένοι πάνω στά θέματα τῆς πίστης μας. Στήν περίπτωση αὐτή καλό εἶναι νά ἀποφεύγουμε κάθε συζήτηση μέ Πεντηκοστιανούς, οἱ ὁποῖοι συνήθως μᾶς πλησιάζουν φορώντας τό προσωπεῖο τῆς ἀγαθότητας καί τῆς τάσης γιά προσφορά βοήθειας στόν πάσχοντα συνάνθρωπο, βρίσκοντας πρόσφορο ἔδαφος ἐκεῖ πού ὑπάρχει ἀνθρώπινος πόνος. Ἑπομένως πρέπει νά μελετᾶμε τήν Ἁγ. Γραφή καί γιά ὅποιες ἀπορίες ἔχουμε νά συμβουλευόμαστε τούς ἱερεῖς καί γενικά ὅσους γνωρίζουν πιό πολλά ἀπό μᾶς καί ἔχουν ἔγκυρη γνώμη. Δέν πρέπει ἐπίσης νά ἀκοῦμε τούς ραδιοφωνικούς τους σταθμούς, οὔτε νά δεχόμαστε ἀπό αὐτούς βιβλία, ἔντυπα καί ἐφημερίδες. Χρησιμοποιοῦν κατά κανόνα παραφράσεις τῆς Ἁγ Γραφῆς καί τό πρωτότυπο κείμενο συνήθως ἀποφεύγεται. Ἀπαραίτητη εἶναι ἡ συχνή συμμετοχή μας στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί ἰδιαίτερα στά μυστήρια τῆς Ἱ. Ἐξομολογήσεως καί τῆς Θ. Εὐχαριστίας. Αὐτά θά μᾶς περιβάλλουν μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία θά μᾶς προστατεύσει ἀπό τόν κίνδυνο τῆς αἰώνιας ἀπώλειας πού κρύπτεται σέ κάθε αἵρεση.

Ὁ Ραδιοφωνικός σταθμός τῶν Πεντηκοστιανῶν

Ἡ Πεντηκοστιανική αἵρεση τῆς «Ἐλευθέρας Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Πεντηκοστῆς» προσπαθεῖ νά κάνει αἰσθητή τήν παρουσία της στήν περιοχή μας μέσῳ τοῦ ραδιοφωνικοῦ της σταθμοῦ, πού ὀνομάζεται «Χριστιανισμός». Ὁ σταθμός αὐτός ἤδη γιά μεγάλο χρονικό διάστημα λειτουργεῖ παράνομα, ἐφ' ὅσον δέν ἔχει τήν ἀπαιτούμενη ἄδεια. Κανείς ὅμως ἀπό τους κρατικούς φορεῖς ἤ λειτουργούς μέχρι σήμερα δέν ἔχει κατορθώσει νά ἐμποδίσει τή λειτουργία του. Γιά νά λειτουργήσει ἕνας σταθμός, σύμφωνα μέ τήν κείμενη νομοθεσία, ἀπαιτεῖται ἄδεια ἀπό τό Ὑπουργεῖο Τύπου, μετά ἀπό σύμφωνη γνώμη τοῦ Ἐθνικοῦ Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης (Ν. 2328/1995, ἄρθρ. 7, πάρ. 1). Σέ ἀντίθετη περίπτωση ὁ παραβάτης διώκεται ποινικά καί τιμωρεῖται (Ν. 2328/1995, ἄρθρ. 4, πάρ. 7). Θά ἔλεγε κανείς ὅτι κάθε ραδιοφωνικός σταθμός εἶναι ἕνα μέσο ἐλεύθερης ἔκφρασης καί διαλόγου. Ὅμως εἶναι αὐτονόητο ὅτι αὐτός πού θέλει νά κάνει διάλογο ἤ νά διαδίδει τίς ἀπόψεις του πρέπει κατ' ἀρχήν νά σέβεται τούς νόμους τῆς πολιτείας, ἡ δέ δημοκρατικά λειτουργοῦσα πολιτεία εἶναι ἐκείνη πού καθορίζει τούς κανόνες, οὕτως ὥστε νά ὑπάρχει πράγματι ἐλευθερία διαλόγου καί ἔκφρασης. Εἰδικά γιά τόν ραδιοφωνικό σταθμό τῶν Πεντηκοστιανῶν, ἄποψη τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ὅτι ὄχι μόνο δέν συμβάλλει στήν ἐλεύθερη ἔκφραση καί διακίνηση ἰδεῶν, ἀλλά ἔχει σκοπό καθαρά προσηλυτιστικό, ἐφ' ὅσον ἀποσκοπεῖ στήν ἀπόσπαση μελῶν ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας γιά νά τά ἐντάξει σέ μιά ἄλλη ὁμάδα. Ἄλλωστε, τά μέλη τῆς αἵρεσης στήν περιοχή μας εἶναι τόσο ἐλάχιστα, ὥστε δέν παρίσταται ἀνάγκη νά ἐνεμερώνονται καί νά ἐπικοινωνοῦν μέσῳ ραδιοφωνικοῦ σταθμοῦ. Πέρα ἀπ' αὐτά, ἡ λειτουργία τοῦ σταθμοῦ αὐτοῦ προκαλεῖ στό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας μιά τεράστια σύγχυση: οἱ ἁπλούστεροι Ὀρθόδοξοι χριστιανοί, πού δέν γνωρίζουν οὔτε τό σκηνικό τῶν αἱρέσεων, οὔτε τούς τρόπους δραστηριότητάς τους, οὔτε εἶναι καλοί γνῶστες τῆς Ὀρθόδοξης διδασκαλίας, πιστεύουν ὅτι εἶναι σταθμός τῆς Ἐκκλησίας μας καί τόν παρακολουθοῦν, μέ ἀποτέλεσμα νά δέχονται ἀσυναίσθητα αἱρετικές ἀντιλήψεις καί νά κλονίζεται ἡ ἐμπιστοσύνη τους στήν Ἐκκλησία. Πρέπει λοιπόν κάθε Ὀρθόδοξος χριστιανός νά γνωρίζει ὅτι

- Ὁ ῥαδιοφωνινός σταθμός «Χριστιανισμός» δέν ἀνήκει στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

- Ἀνήκει σέ αἵρεση Πεντηκοστιανῶν καί ἐκφράζει αἱρετικές ἀντιλήψεις.

Εἰδήσεις - Σχόλια - Γεγονότα

Οἱ αἱρέσεις στήν ἐποχή μας, προκειμένου νά προπαγανδίσουν τίς ἀντιλήψεις τους, χρησιμοποιοῦν τά τελευταῖα μέσα τῆς σύχρονης τεχνολογίας. Διαβάζουμε χαρακτηριστικά στή σελίδα τῶν Πεντηκοστιανῶν στό Internet τό ἑξῆς παράδοξο: «Έχοντας τη μεγαλύτερη ανάπτυξη από όλες τις Χριστιανικές Εκκλησίες Πεντηκοστιανές εκκλησίες και Χαρισματικοί από 5,9% το 1970 σήμερα ξεπερνούν το 25% του παγκόσμιου πληθυσμού. Οι Ρωμαιοκαθολικοί αποτελούν το 49,7%, οι Προτεστάντες το 19,1 και οι Ορθόδοξοι το 10,8%». Τό πόσο ἀστεῖοι εἶναι αὐτοί οἱ ἰσχυρισμοί εἶναι αὐτονόητο, ἀλλά φαίνεται καί ἀπό τό ἑξῆς: ἄν προσθέσει κανείς τά παραπάνω ποσοστά δίνουν ἄθροισμα 104,6% καί ὄχι 100%. Δέν ὑπάρχουν λοιπόν ἄλλα θρησκεύματα μεταξύ τοῦ «παγκόσμιου πληθυσμού» (Ἰσλάμ, Ἰνδουϊσμός, Βουδισμός κ.τ.λ.); Στήν ἴδια σελίδα οἱ Πεντηκοστιανοί ἰσχυρίζονται ὅτι ὑπάρχουν καί ἄλλα θρησκεύματα, καί δίνουν γι' αὐτά νέα ποσοστά. Τότε καταλαβαίνουμε σέ τί ὕψος φθάνει τό ἄθροισμα αὐτῶν τῶν ποσοστῶν. Πάντως ἀπό τό χαρακτηριστικό αὐτό παράδειγμα μπορεῖ κανείς νά συμπεράνει τήν ἀξιοπιστία τῶν εἰδήσεων πού διοχετεύουν οἱ Πεντηκοστιανοί στά ἔντυπά του καί στόν ραδιοφωνικό τους σταθμό.

Ἔχει ἀπό πολλές πλευρές ἐπισημανθεῖ ὅτι ἕνας ἀπό τούς βασικούς στόχους τῶν αἱρέσεων εἶναι ἡ διείσδυση ἀκόμη καί στό χῶρο τῆς πολιτικῆς, δηλ. ἡ κατάκτηση τῆς ἐξουσίας ἤ, σέ ἀκραῖες περιπτώσεις, ἀκόμη καί ἡ βίαιη κατάληψή της. Φαινόμενα τῆς τάσης αὐτῆς παρατηροῦνται καί στή χώρα μας, ὅπου πολιτικά κόμματα πού ἐκφράζουν τό κίνημα τῆς Ἀρχαιολατρίας (ἀναβίωσης τῆς εἰδωλολατρικῆς θρησκείας), ἔχουν θέσει ὑποψηφιότητα σέ παλαιότερες ἀλλά καί στήν πρόσφατη ἐκλογική ἀναμέτρηση. Στήν «Κυριακάτικη Ἐλευθεροτυπία» τῆς 16/5/1999 (σ. 93) διαβάζουμε ὅτι στίς πρόσφατες Εὐρωεκλογές ἐπρόκειτο νά θέσει ὑποψηφιότητα καί τό «Κόμμα τοῦ Φυσικοῦ Νόμου», πού προβάλλει τίς ἀντιλήψεις τοῦ γνωστοῦ γκουροῦ Μαχαρίσι. Κατά τήν ἐφημερίδα «η επικεφαλής του ψηφοδελτίου ... προτιμά για τον εαυτό της τόν τίτλο της δασκάλας υπερβατικού διαλογισμού στο Κέντρο του Μαχαρίσι Μαχές Γιόγκι που διατηρεί με τον άντρα της στην Ελλάδα». Τό κόμμα αὐτό, σύμφωνα πάλι μέ τήν ἐφημερίδα, λειτουργεῖ σέ 83 χῶρες.

Πρός ἐνημέρωσιν τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας μας δημοσιεύουμε τίτλους τῶν κυριώτερων ἐντύπων πού κυκλοφοροῦν καί δέν ἀνήκουν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλά σέ διάφορες αἱρετικές καί παραθρησκευτικές ὁμάδες. Τέτοια ἔντυπα εἶναι:

Χριστιανισμός (Ἐφημερίδα)

Σκοπιά (Περιοδικό)

Ξύπνα (Περιοδικό)

Τά Καλά Νέα (Ἐφημερίδα)

Ἐλεύθερο Εὐαγγελικό Βῆμα (Ἐφημερίδα)

Ἐλεύθερος Χριστιανικός Λόγος (Ἔντυπο)

Ἡ Φωνή τοῦ Εὐαγγελίου (Ἐφημερίδα)

Ὁ Δρόμος (Ἐφημερίδα)

Οἱ Νικητές (Ἐφημερίδα).