Η βία των αιρέσεων

ΤΕΥΧΟΣ  18                  ΤΡΙΠΟΛΙΣ                ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ   2002

Η ΒΙΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ

Δαιμονική βία καί βία τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν

Ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεό καί ἡ ὑποκατάσταση τῆς ἁγιοτριαδικῆς ἀλήθειας ἀπό τήν πλάνη καί τόν ψευδεπίγραφο νόμο τοῦ σκότους, δηλαδή ἡ αἵρεση, συνδέεται μέ τήν ἀπώλεια καί τήν ἁμαρτία. Κυρίαρχο φαινόμενο στόν κόσμο τῆς αἵρεσης εἶναι ἡ δαιμονική βία. Πῶς σχετίζεται λοιπόν ἡ βία μέ τίς ποικίλες καί πολυώνυμες αἱρέσεις; Πῶς βιάζεται ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ὁ ἄνθρωπος, μές ἀπό τίς αἱρέσεις; Ποιές συνέπειες ἔχει αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ βία στό κοινωνικό σύνολο; Σέ αὐτά τά ἐρωτήματα θά προσπαθήσουμε νά ἀπαντήσουμε στό παρόν τεῦχος, μέ τή βοήθεια τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας καί μέ τήν ἀγωνία τοῦ συναδελφοῦ πού βλέπει τόν πλησίον του νά τυραννίζεται βασανιζόμενος ἀπό τήν ἐπιβουλή τῶν αἱρέσεων καί τῆς παραθρησκείας.

Στόν Παράδεισο τό ἐκλεκτότερο πλάσμα τοῦ Θεοῦ, ὁ ἄνθρωπος, παρέλαβε τή σκυτάλη τῆς ζωῆς μέ τίς ὑψηλότερες - θεωτικές - προσδοκίες, μιά σκυτάλη πού ἔπρεπε νά κληροδοτήσει στούς ἀπογόνους του φυλαγμένη στήν ἀσφάλεια τῆς ὐπακοῆς πρός τό θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατρός. Ὅμως στό ξεκίνημα τῆς ὑπαρξιακῆς πορείας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἄρχισε καί ἡ ἀπροσδόκητη τραγωδία τῆς ἐμπλοκῆς του στήν ἁμαρτία μέ πρωταγωνιστή τόν διάβολο. Ἔτσι ἡ πρωτογενής βία εἰσέρχεται στό προσκήνιο τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς ἀνύποπτα καί ἀβίαστα, χωρίς νά πιέσει ἤ νά τρομάξει. Ἐνῶ ὁ διάλογος τοῦ ἀρχεκάκου Ὄφεως μέ τήν Εὔα διεξάγεται σέ φυσιολογικά, ἤρεμα καί χωρίς ἀντιδικία ἤ διαπληκτισμούς πλαίσια, ὅπου οἱ δύο συνομιλητές σέβονται, φαινομενικῶς τουλάχιστον, ὁ ἕνας τό πρόσωπο τοῦ ἄλλου, στήν πραγματικότητα ἐγκαινιάζεται ἡ λειτουργία τῆς βίας στήν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων, στό ἀνδρόγυνο, μέ τόν ἀνύποπτο τρόπο τοῦ Ὄφεως, τήν ἀπάτη! Ἐκεῖ πού ἡ ἀφτιασίδωτη ἀπάτη θά προκαλοῦσε τήν ἀντίδραση τῆς Εὐας καί τό ἔνστικτο τῆς αὐτοπροστασίας, καί ἴσως τήν ἐγκατάλειψη τοῦ διαλόγου, μέ τό ἑωσφορικό κήρυγμα γιά τήν ἀποστασία τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Νόμο τοῦ Πλάστου, ἡ δαιμονική ἀπάτη καθιστᾶ τή βία ἀνύποπτη καί τόν ἐκβιασμό τοῦ ἀνθρώπου γοητευτικό. Ἀφοῦ μέ τή δική της εὐθύνη ἡ Εὔα δέν χρησιμοποίησε τίς νηπτικές λειτουργίες τοῦ «κατ' εἰκόνα», «βίᾳ καί τυρανίδι ἤγετο ὑπό τοῦ ἐχθροῦ ὁ ἄνθρωπος καί σχεδόν καί οἱ μή θέλοντες ἁμαρτῆσαι βίᾳ ἡμάρτανον» (ἀββᾶ Δωροθέου, Ἀσκητικά). Μέ τήν πρώτη αἵρεση εἰσῆλθε στόν προωρισμένο γιά τήν ἀθανασία ἄνθρωπο ἡ βία τῆς αὐτοεγκατάλειψης, τῆς συσκότισης τοῦ νοῦ, τῆς ἀλλοτρίωσης ἀπό τή θεόκτιστη συνείδησή του, τῆς φθορᾶς, τοῦ θανάτου καί τῆς ἀμετανοησίας. Ὁ πολυδύναμος καί πολυπρόσωπος χαρακτήρας τῆς δαιμονικῆς βίας ἀπορρέει ἀπό τό θεμελιῶδες σατανικό στοιχεῖο, συστατικό κάθε αἵρεσης, τήν ἀπάτη, τήν πλάνη.

Ὅταν ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου καί «ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν υἱόν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν» (Γαλ. 4,4), ὁ Θεός ὑποδείκνυε στόν πεπτωκότα καί ἀλλοτριωμένον ἄνθρωπο τή σωτηρία ὡς μόνη ἐπιλογή, μέ μόνη παιδαγωγική ἀναγκαιότητα τήν ἐπιστροφή τοῦ ἀνθρώπου στόν Παράδεισο ἀπό τόν ἴδιο τόν δρόμο πού περπάτησε ὁ ἄνθρωπος φεύγοντας ἀπό τόν Παράδεισο: μοναδικό φάρμακο ἡ ἁγιοποιητική Βία τοῦ Θεοῦ, τό Εὐαγγέλιο τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀνάστασης τοῦ Θεανθρώπου. Νά γιατί «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βιάζεται καί βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν» (Ματθ. 11,12). Νά γιατί διαβάζουμε στόν Εὐεργετινό ὅτι «Εἶπε γέρων· Τό εἰς πάντα ἑαυτόν βιάζεσθαι, αὕτη ἐστίν ἡ ὁδός τοῦ Θεοῦ».

Στά παραπάνω δέν ἀσχοληθήκαμε μέ ἕνα ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα, ἀλλά παρακολουθήσαμε μία μικρογραφία τῆς βασικῆς λειτουργίας στρατολόγησης θυμάτων ἀπό τίς ποικιλώνυμες αἱρέσεις: τή δῆθεν δημοκρατικότητα τοῦ διαλόγου, τή διαφήμιση τοῦ ἀπόλυτου ἐγωϊσμοῦ, τήν ὑπαγωγή στή βία τοῦ ἀντι-νόμου καί τήν ἀπεμπόληση τῆς ἐπιστροφῆς στήν ἀγάπη τοῦ Πατρός, τήν χάριν τοῦ Υἱοῦ καί τήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μέ τήν ἀποστασία ἀπό τήν Μία, Ἁγία, Ἀποστολική καί Καθολική Ὀρθόδοξη Χριστιανική Ἐκκλησία. Στή συνέχεια, ἄς δοῦμε ἀναλυτικότερα ὅσα μέχρι τώρα ὑποστηρίξαμε.

Βία πρός τήν οἰκογένεια

Στατιστικά ἀποδεικνύεται ὅτι στή συντριπτική πλειοψηφία τά θύματα τῶν αἱρέσεων καί τῶν παραθρησκευτικῶν ὁμάδων προέρχονται εἴτε ἀπό διαλελυμένες οἰκογένειες, εἴτε ἀπό οἰκογένειες πού ὑπολειτουργοῦν ἤ βρίσκονται στήν κατάσταση τῆς κατάρευσης, εἴτε ἀπό οἰκογένειες πού ἱεραρχοῦν πρῶτα ἀπ' ὅλα τά ὑλικά ἀγαθά καί ὁριοθετοῦν τήν εὐτυχία σέ ἀποκλει­στικά κοσμικά μέτρα, δίχως ἐπίγνωση τῆς εὐθύνης γιά τήν κατά Θεόν πρόοδο τῶν συζύγων καί τῶν παιδιῶν καί γιά τίς γνήσιες σχέσεις στοργῆς καί συζήτησης. Ἐκεῖ ἐμφιλοχωρεῖ ἡ βία τῶν αἱρέσεων, ἡ ὁποία στρατολογεῖ ἀπογοητευμένους ὀπαδούς καί τούς τάζει ψεύ­τικους ἐπίγειους παραδείσους ἤ μεταφυσικές ἀπολαύσεις, ὑποκαθιστώντας τήν οἰκογένεια καί τή θαλπωρή της μέ τήν ψευδώνυμη καί ἀπρόσωπη κοινωνία τοῦ στρατοπέδου τῆς αἵρεσης. Στούς ἀφιλόξενους κόλπους τῆς αἵρεσης, λ.χ. στά μαζικά κοινόβια τῶν ἀνατολικῶν γκουρουϊστικῶν ὁμάδων ἤ στά πολυγαμικά σχήματα τῶν μορμονικῶν καί λοιπῶν προτεσταντικῶν σεκτῶν, ἐπιβάλλεται ἡ δημόσια ἐξαγόρευση τῶν ἁμαρτιῶν ὄχι ἔναντι τοῦ θείου Νόμου, ἀλλ' ἔναντι τῶν νομικιστικῶν καί ἠθικολογικῶν δεσμεύσεων πού προκαθόρισαν οἱ γέροντες καί ἰθύνοντες τῆς αἵρεσης. Ὅταν ἀποκοπεῖ βιαίως (μέ ἀφύσικο τρόπο) ἀπό τόν φυσικό οἶκο του τό ὑποψήφιο θϋμα τῆς αἵρεσης, τότε μετατρέπεται σέ εὔκολο πιόνι καί ταχυδρόμο τοῦ ἑκάστοτε αἱρεσιάρχη, ἀκόμη καί σέ πατροκτόνο, κυριολεκτικά ἤ μεταφορικά. Γι' αὐτό καί τό Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, δίπλα στόν πατερικό καί ἐντός τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως πνευματικό πατέρα πού διαθέτει κρίση, καί ὄχι δίπλα στόν γκουροῦ ἐξομολόγο πού προτιμᾶται ἀκόμη καί ἔναντι τῆς οἰκογενειακῆς ὑπόστασης καί πού ἐξουσιάζει ἀδιάκριτα μύχια οἰκογενειακά ζητήμα­τα σάν ἀπολυτοποιημένος ἐπίγειος θεός, εἴτε προφυ­λάσσει τά ὑποψήφια θύματα (δηλαδή, ὅλους μας) εἴτε βοηθᾶ στήν ἐπανένταξη τῶν μελῶν μιᾶς παραθρησκευτικῆς ὁμάδας στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἀξίζει νά τονιστεῖ ἡ ποιμαντική παράμετρος τοῦ Μυστηρίου τῆς Μετανοίας ὡς ἀδιάψευστου κριτηρίου τῆς ποιότητας τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί τοῦ ὀρθόδοξου ἤθους. Σέ οἰκογένειες μέ ἐπίφαση χριστιανικοῦ βίου, ὁ ἀδόκιμος καί ἀκατάλληλος πνευματικός ἔγινε συχνά ὑπαίτιος κλονισμοῦ. Ὅλοι οἱ αἱρεσιάρχες ὑπῆρξαν λαθρόβιοι ἤ φιλόδοξοι λατρευτικοί ταγοί, ἀκόμη καί ἀποτυχημένοι οἰκογενειάρχες μέ ἐξωσυζυγικές περιπέτειες καί κακή ἔξωθεν μαρτυρία. Στήν γνήσια Ἐκκλησία ἡ μόνη βία εἶναι ἡ βία τῆς πειθαρχίας στό «τάδε λέγει Κύριος», στήν ἐξουσία τῆς ἀγάπης καί τῆς καταλλαγῆς μέ τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους. Καί γιά τούς πεπλανημένους ἀδελφούς συντηρεῖται ἡ συναίσθηση ὅτι καί γι' αὐτούς ὁ Χριστός μας ἔπαθε. Ἀντίθετα, στίς αἱρετικές ὁμάδες ἐπικρατεῖ ἡ λογική τῆς ἐκδίκησης καί κατασυκοφάντη­σης τῶν ἀποσκιρτησάντων: τέτοια πολλά γιά τή σέκτα τῆς Σαηεντολογίας περιγράφει ὁ ἔγκριτος δημοσιογρά­φος Ἀντώνης Ἰ. Μποσνακούδης στό βιβλίο του Μι­σθοφόροι τῆς Νέας Τάξης (ἔκδ. Πελασγός, Ἀθήνα 2001), ὅπου συγκέντρωσε πλῆθος ντοκουμέντων γιά τήν δράση τοῦ πρώην Κ.Ε.Φ.Ε. καί νῦν Ἐκκλησία τῆς Σαηεντολογίας. Ἀξιοσημείωτο εἶναι τό ὅτι τά ὑποψήφια μέλη τῆς ὀργάνωσης ὑποχρεώνονταν νά δηλώνουν ἐγγράφως ἀκόμη καί τίς γενετήσιες προτιμήσεις τους, ὥστε ἡ ὀργάνωση νά γνωρίζει τά πάντα γιά τά τέκνα της... (βλ. στίς σσ. 54-58, 203-209, 470, κ.ἄ. τοῦ ἐν λόγῳ βιβλίου). Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι οἱ διεθνεῖς ἑνώσεις τῶν πολιτῶν κατά τῶν αἱρέσεων ἀφιερώνουν τήν ἀρχή τοῦ καταστατικοῦ των στήν προστασία τῆς οἰκογένειας.

Βία πρός τό κράτος καί τήν Ἱστορία

Ἄν καί οἱ λεγόμενες χριστιανικές αἱρέσεις δίνουν ἔμφαση στήν κατ' αὐτές ἱερή (καί, ἐννοεῖται, παραποι­ημένη κατά πως τίς συμφέρει) ἱστορία τῆς Βίβλου, πολ­λές φορές ἐπιτίθενται στήν κρατική ὑπόσταση ἑνός λάου, ὅταν κρίνουν πώς δέν συνάδουν οἱ ἐθνικές κατα­βολές πρός τά διδάγματα τῆς αἵρεσης, σέ σημεῖο πού νά ἀποκαλοῦν ἐθνικά σύμβολα σάν ὄργανα τοῦ διαβό­λου καί εὐτελῆ ἀντικείμενα, ὅπως οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ τή σημαία, ἤ νά ἐκμεταλλεύονται κρατικά μυ­στικά πρός ὄφελος τῆς αἵρεσης, ὅπως συνέβη μεταξύ τῆς Γερμανικῆς Κυβέρνησης καί τῆς Σαηεντολογίας, μέ ἀποτέλεσμα νά καταγγείλει ἡ πρώτη τή δεύτερη γιά ἐπικίνδυνη ἀντεθνική δράση καί νά ἀπαγορεύσει τή νό­μιμη λειτουργία της στή Γερμανία πρίν ἀπό λίγα χρό­νια. Ἡ χαρακτηριστική βία πρός τήν Ἱστορία παίρνει μερικές φορές τή μορφή τοῦ ἀνανταπόδοτου ἱστορικοῦ βιασμοῦ, π.χ. οἱ ἀπόπειρες τῶν ἐν Ἑλλάδι Μασώνων νά χαρακτηρίζουν ἀσύστολα ἱστορικές προσωπικότητες σάν διακεκριμένους Μασώνους (τόν Θεόδ. Κολοκο­τρώνη, τόν Χρυσόστομο Σμύρνης, καί πολλούς ἄλλους), μόνο καί μόνο ἐπειδή ἀνεγράφη σέ κάποιο τεκτονικό περιοδικό, παραβιάζοντας ἀκόμη καί αὐτήν τήν ἔννοια τῆς ἰστορικῆς πηγῆς, ὥσπου νά τό ἐμπεδώσουν οἱ ὀπα­δοί τους. Πῶς, ἄλλωστε, νά διαμαρτυρηθοῦν οἱ πρωταγωνιστές μετά θάνατον; Τέλος, οἱ ἀρχαιολατρικές καί νεοειδωλολατρικές αἱρέσεις ὑποβάλλουν τή δική τους εἰκόνα μιᾶς (παρηκμασμένης καί ἀλλοπρόσαλλης) ἀρ­χαιότητας, μέ ἐνδυματολογικές ἀστειότητες καί ἠλίθιες γλωσσικές προτροπές, ὅπου τά πάντα παρουσιάζονται διαστρεβλωμένα καί ἡ παιδευτική στάση τοῦ ἀρχαίου κόσμου ὑποτιμᾶται σαφῶς (γιά εὐνόητους λόγους!).

Βία πρός τήν ἀνθρώπινη προσωπικότητα

Μέ συνθήματα καί προσχήματα τόσο τήν (κακοποι­ημένη, καθότι ἀναρχούμενη) δημοκρατία ὅσο καί τά ἀνθρώπινα δικαιώματα, οἱ αἱρέσεις βιάζουν τό ὕψιστο κυριαρχικό δικαίωμα τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς, τό δικαί­ωμα στή γνώση καί, συνακόλουθα, στήν ἐλευθερία τῆς ἐπιλογῆς. Καθετί στίς παραθρησκευτικές ὁμάδες εἶναι συνώνυμο τοῦ ἀπαγορευμένου, ὅταν δημιουργεῖ προϋ­ποθέσεις γνωριμίας καί ἐπαφῆς μέ τόν ἐξωτερικό κόσμο. Θυμίζουμε τόν ἱδρυματισμό τῶν νεοσατανιστικῶν ὀργανώσεων, ὅπου ἀπαγορευόταν ὁ,τιδήποτε φυσιολογικό, ἀκόμη καί οἱ ἐρωτήσεις. Σέ ἀκραῖα ὅρια φτάνουν καί οἱ ὁδηγούμενοι στήν Ἰνδία μυούμενοι στίς τελετές τοῦ Σάϊ-Μπάμπα καί τῶν λοιπῶν Μαχαρίσι. Τόν εὐρωπαϊκό ἡμερήσιο καί περιοδικό τύπο ἀπασχό­λησαν πολλάκις περιπτώσεις, κατά τίς ὁποῖες ὑποχρε­ώνονταν οἱ μαθητευόμενοι νά πίνουν τά οὖρα τοῦ τάδε γκουροῦ, ἤ νά ὑφίστανται καί σεξουαλική κακοποίηση γιά νά προχωρήσουν σέ περαιτέρω στάδια μύησης. Μή­πως ἡ ὑποχρέωση μελῶν τῆς Σαηεντολογίας νά ὑπο­γράφουν δηλώσεις μή ἐνοχοποίησης τῆς ὀργάνωσης σέ περίπτωση αὐτοκτονίας, ποιόν σκοπό ἐξυπηρετεῖ; Ὅ­ταν παραβιάζονται συστηματικά καί κατάφωρα τά ἀνθρώπινα δικαιώματα, ὅταν ἐθιστεῖ ὁ ναρκωμένος πιά ὀπαδός στίς διαδοχικές ὑποχωρήσεις, ποιός θά ἐμποδί­σει καί τήν ἐγκληματική ροπή κατά τρίτων ἤ καί τοῦ ἴδιου του τοῦ ἑαυτοῦ; Μετά τούς ἀλλεπάλληλους βια­σμούς συνείδησης, κοινωνικῆς ἀγωγῆς, κρίσης καί στοιχειώδους μόρφωσης, τά πάντα ἐπιτρέπονται. Τότε ἐξηγοῦνται καί οἱ λίστες προγραφῶν κατά τῶν ἀντι­φρονούντων: ἐπιβάλλεται ἡ κατασυκοφάντηση ὅσων θεωροῦνται ἐπικίνδυνοι ἤ μποροῦν μέ ἐπιχειρήματα καί μετά λόγου γνώσεως νά καταρρίπτουν τούς μύθους τῆς ὀργάνωσης, μέ προσφιλέστερη μέθοδο τήν τρομοκρα­τία τῶν μηνύσεων. Ἡ ὀργάνωση διαθέτει πακτωλό χρη­μάτων διαθέσιμων γιά τέτοιες ἐκστρατεῖες σπίλωσης ἀντιπάλων, ἐνῶ οἱ πόροι τῶν ἁπλῶν ἐργατῶν τῆς κοι­νωνικῆς πληροφόρησης εἶναι περιορισμένοι. Καί δικτατορικό καί ἐμπορικό πρόσωπο!

Βία πρός τήν κοινωνία

Στήν πραγματικότητα οἱ αἱρέσεις διαρρηγνύουν τήν κοινωνική συνοχή καί προβάλλουν ἐσκεμμένα τίς καθη­μερινές κοινωνικές ἀδικίες, ὥστε νά ἐπικρατήσουν συνθῆκες καχυποψίας καί μίσους πρός τό κοινωνικό σύνολο (= ἐμεῖς «οἱ καλοί», καί οἱ ἄλλοι «οἱ ἐχθροί»). Οἱ κατά καιρούς γενόμενες ἐπιθέσεις αὐτοκτονίας, λ.χ. τῶν σατανιστῶν τῆς Παλλήνης, τοῦ Τάγματος τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἡλίου στήν Ἐλβετία, ἤ στή Γουιάνα, μέ τίς ἑκατόμβες τῶν νεκρῶν σοκάρουν τήν κοινή γνώμη, ἡ ὁποία ὅμως λίγο μετά καθεύδει μακαρίως καί λησμονεῖ εὔκολα τίς διάφορες τραγωδίες. Θά πρέπει νά τονιστεῖ ἰδιαίτερα ἡ ἐπιθετικότητα τῶν νεοαποκρυφιστικῶν ὁμάδων πού στρέφεται κατά τῶν ἀνυποψίαστων πο­λιτῶν καί κατά τῶν ἀπροστάτευτων ἀτόμων τῆς παι­δικῆς καί πρώτης μαθητικῆς ἡλικίας. Οἱ πλέον διε­στραμμένοι ὀπαδοί νομίζουν ὅτι ἐπιτελοῦν ἔργο καί ὅταν ἀπασχολοῦν τήν κοινή γνώμη μέ κάθε τρόπο, σάν τόν ἀρχαῖο Ἡρόστρατο πού θέλησε νά γίνει γνωστός ἀνά τήν οἰκουμένη πυρπολώντας ἕνα ἀρχαῖο μαντεῖο, ἤ σάν τόν Νέρωνα πού ἔβαλε φωτιά στήν ἀρχαία Ρώμη, ἐνοχοποιώντας τούς Χριστιανούς, γιά νά βρεθεῖ σέ συνθῆκες ἔμπνευσης παραπλήσιες μέ τοῦ Ὁμήρου πρό τῆς καιόμενης Τροίας!...

Βία πρός τά κείμενα

Γιά νά πετύχει τόν σκοπό της ἡ αἵρεση φροντίζει νά τεκμηριώνει τίς δοξασίες της στήν ὁποιαδήποτε, ὑπαρ­κτή ἤ μή, αὐθεντία. Τά Παιδιά τοῦ κορεάτη Μοῦν μελε­τοῦν τίς Παγκόσμιες Γραφές, ἕνα συνονθύλευμα βι­βλικῶν, ἰσλαμικῶν, ἰνδουϊστικῶν καί ἄλλων κειμένων, μέ ἀποτέλεσμα νά ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ ἀλήθεια βρίσκε­ται παντοῦ (ἀρκεῖ, βεβαίως, ἡ πίστη στόν μεσσιανικό αἱρεσιάρχη). Οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβά προτιμοῦν τή διαμορφωμένη μετάφραση τοῦ Νέου Κόσμου: ἀπό τό πρωτότυπο ἑλληνικό κείμενο τῶν Ἑβδομήκοντα ἡ «πεφωτισμένη» ἡγεσία τους διαμόρφωσε τήν ἀγγλική μετάφραση τῶν γεδεωνιστῶν καί ἀπό αὐτή ἐπαναμεταφράσανε τό νεοελληνικό μονοτονικό κείμενο, ἔχο­ντας ἐν τῷ μεταξύ εἴτε ἀπαλείψει τά ἐπικίνδυνα γιά τήν αἵρεση χωρία εἴτε ἀνασκευάσει τά δυσερμήνευτα γιά τούς Χιλιαστές χωρία. Μέ ἕνα τέτοιο κείμενο ἄντε νά διαλεχθεῖς μέ τούς πιστούς τῆς βιβλικῆς ἑταιρείας Σκοπιά. Ἄντε νά τούς ἐξηγήσεις ὅτι ἡ αὐθεντική Ἐκ­κλησία δέν ἀλλάζει κάθε τόσο τίς δογματικές της ἀλήθειες. Καί παραπέρα: ἐνῶ διατείνονται οἱ Μάρτυ­ρες τοῦ Ἰεχωβᾶ ὅτι δέν φονεύουν ποτέ, καί τή μετάγ­γιση αἵματος ἀρνοῦνται - ἀκόμη καί ἄν πεθαίνει ὁ χρήζων μεταγγίσεως - καί στό περιοδικό Ξύπνα τῆς 8ης Φεβρ. 1976, σ. 28, διατυπώνουν τήν ὕπαρξη περιπτώ­σεων ἄμυνας καί φόνου! Ὅταν, βεβαίως, περιφρονεῖται ἀπό τούς αἱρετικούς ἡ ἴδια ἡ ἐπιστήμη (πβ. τήν ἐπίθε­ση τῶν Σαηεντολόγων στήν Ψυχιατρική καί τῶν Ὁμοιοπαθητικῶν στήν κλασική Ἰατρική), εἶναι δυνατόν νά σεβαστοῦν τό αὐθεντικό κείμενο τῆς Γραφῆς καί τήν ἐπιστήμη τῆς Κριτικῆς τοῦ Κειμένου; Συχνά οἱ αἱρετι­κοί ἐπιστρατεύουν ἀλλότριες παραδόσεις θεμελιώνο­ντάς τες στό τέχνασμα τῆς «νεώτερης θείας ἀποκάλυ­ψης»: τεχνική πού συνεχίζει μιά κλίμακα σεκτῶν ἀπό τούς Προτεστάντες καί τούς Ρωμαιοκαθολικούς μέχρι τούς νεοειδωλολάτρες καί τούς ἀποκρυφιστές τῶν προφητειῶν τοῦ Νοστράδαμου καί τῶν θεοσοφιστῶν τῆς Μπλαβάτσκυ.

Βία πρός τά συναισθήματα

Στήν ἰδιότυπη λογική τῆς φατρίας καί τῆς αἵρεσης συναιρεῖται ἡ ἐκτόνωση καί ἀποθέωση τοῦ ἀνθρώπινου ἐγωϊσμοῦ μέ τήν κατάπνιξη τῶν πηγαίων συναισθημά­των, ὥστε νά παραμορφωθεῖ ὁ φορέας τους καί νά παροδηγηθεῖ ἡ ἀνθρωπιστική χροιά τους. Ἔτσι ὁ φόβος πρός τό ἄγνωστο καλεῖται ἀδυναμία ἤ σκοτεινή ἐπέμβαση, ἡ ψυχολογική ἀναστολή πρός κάποιο παράγγελμα ὀνομάζεται ἀπειθαρχία πρός τό ἀνώτερο θέλημα, ὁ φυσιολογικός ἔρωτας πρός ἕνα ἐκτός τῆς ὀργάνωσης πρόσωπο ἀποκαλεῖται ἀδυναμία (ἐκτός ἄν συντρέχουν λόγοι προσέλκυσης μελῶν, ὅπως μέ τή δια­βόητη προτεσταντική αἵρεση Πόρνες τοῦ Χριστοῦ πού ἔκανε θραύση στίς Η.Π.Α.) καί γενικά κάθε κέλευσμα τῆς φύσης καί τῆς αὐτοσυντήρησης θεωρεῖται ἀσυγχώ­ρητη ἀτέλεια. Μοναδικό συναίσθημα πού ἐπιτρέπουν εἶναι ἡ ἐμπάθεια. Δοκιμάστε μιά διευρυμένη καί καλο­προαίρετη συζήτηση μέ τούς Χιλιαστές βάσει τῆς μετάφρασης τοῦ Νεοφύτου Βάμβα, ὑπό τόν ὅρο νά γνωρί­ζετε τίς ἀντιφατικές δοξασίες τους, καί θά διαπιστώσετε ἴχνη ἀγένειας καί περιφρόνησης τῆς ξένης πρός τίς δοξασίες τῆς ἑταιρείας Σκοπιά γνώμης. Ρωτῆστε τούς Πεντηκοστιανούς γιά τή φύση τῆς ξαφνικῆς ἀποκάλυ­ψης τοῦ «πνεύματος» στόν 19ο αἰ., λές καί μέχρι τότε δέν ἐνδιαφερόταν γιά τούς ἀνθρώπους, καί θά δεῖτε πού πῆγε τό εὐγενικό προσωπεῖο, ὅταν στριμωχτοῦν στή συζήτηση (ἄν καί ἑλληνοαμερικανός νεοπροτεστάντης καυχιόταν ὅτι μποροῦσε νά ταπεινώσει στή συζή­τηση ὁποιονδήποτε ἱεροκήρυκα).

Βία καί βία

Ἔγινε φανερό ὅτι στήν αἵρεση τό κυριότερο στοι­χεῖο βίας ἔγκειται στήν ἀπάτη, στό ψεῦδος, στήν ἀπόκρυψη τῆς ἄλλης γνώμης, στή στρέβλωση τῆς Ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ ὡς Θεανθρώπου. Στή δαιμονι­κή βία τῆς αἵρεσης ὁ πιστός Χριστιανός ἀντιπαρατάσ­σει τή γνώση καί τή βία πρός τόν ἑαυτό του - ὄχι πρός τούς ἄλλους - γιά νά καθαρθεῖ ἀπό τά πάθη καί νά ἀποκτήσει νοῦν Χριστοῦ. Μέ ἐκκλησιαστικό εὐδαιμο­νισμό, μέ ἐκκοσμικευμένο φρόνημα καί μέ ἀντίληψη σέκτας δέν γίνεται νά ἀντιμετωπίσουμε τούς αἱρετι­κούς. Αὐτό τό νόημα ἔχει ἡ παράδοξη γιά τόν ἀδόκιμο νοῦ προτροπή τοῦ Μεγ. Βασιλείου (Πρός Γόρδιον μάρ­τυρα) «Ἑκούσιον ποιήσατε τό κατηναγκασμένον»: νεκροποιόν ὑπομονή καί χαροποιόν πένθος. Τήν τεθλιμμένη ὁδό δέν φοβᾶται ὁ δοῦλος τοῦ Κυρίου, ἐνῶ ὁ ἀδιάφορος Χριστιανός διεκδικεῖ δικαίωση καί ἐλευ­θερία (πού συνιστᾶ χρήση ἐν διαβόλῳ). Ὁ Κυριάκος λόγος ἀποκαλύπτει μέ σαφήνεια ὅτι «ἕως ἄρτι», στή μεστή σατανολατρικοῦ ἐγκιβωτισμοῦ καθημερινότητα μέ τά ἀπροκάλυπτα εἴδωλα τῆς δαιμονικῆς βίας καί τῶν νεομεσσιανικῶν θεωριῶν τῆς Νέας Ἐποχῆς, «ἡ Βα­σιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται καί βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν». Δέν συγχωροῦνται τά ἀσυμβίβαστα: «οὐ δύνασθε ποτήριον Κυρίου πίνειν καί ποτήριον δαιμο­νίων· οὐ δύνασθε τραπέζης Κυρίου μετέχειν καί τραπέ­ζης δαιμονίων» (Α΄ Κορινθ. 10,21). Οἱ βιασταί τοῦ Θεοῦ ὅσο ὁ κλέφτης θάνατος ἀναβάλλει, βιάζουν τόν ἑαυτό τους νά συσταυρώνεται, «εἰ καί ὁ ἔξω ἡμῶν ἄνθρωπος διαφθείρεται (μές ἀπό τίς δοκιμασίες), ὁ ἔσωθεν ἀνακαινοῦται ἡμέρᾳ καί ἡμέρᾳ» (Β΄ Κορινθ. 4,16). Τή βία τῆς κάλπικης καί ψευδώνυμης γνώσης νικᾶ μόνον ἡ βία τοῦ σταυροῦ.