Μάρτυρες του Ιεχωβά

ΤΕΥΧΟΣ  6          ΤΡΙΠΟΛΙΣ            ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2000

ΜΑΡΤΥΡΕΣ  ΤΟΥ  ΙΕΧΩΒΑ

Οἱ ἀπαρχές τῆς αἵρεσης: Μιά ἐμπορική ἐπιχείρηση

«Προσέχετε δέ ἀπό τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται πρός ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσι λύκοι ἅρπαγες» (Ματθ. 7,15). Ὁ λόγος αὐτός τοῦ Κυρίου βρίσκει τήν ἐφαρμογή του σέ μιά ἀπό τίς μεγαλύτερες αἱρέσεις τῶν ἡμερῶν μας, τούς «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ».

Πρόκειται γιά ἕνα κολοσσιαῖο οἰκονομικό ὀργανισμό, πού μέ κέντρο τό Μπρούκλιν τῆς Ἀμερικῆς κατευθύνει μιά ἀπίθανη προσηλυτιστική προπαγάνδα, γιά τήν ὁποία διατίθενται ἀνυπολόγιστα οἰκονομικά μέσα καί στήν ὁποία στρατεύονται τά ἄτυχα θύματα τῆς χιλιαστικῆς πλάνης. Ἡ διάδοση τῶν βιβλίων καί περιοδικῶν τῆς ὀργάνωσης θεωρεῖται ἀπό τούς ὁπαδούς ὡς τό πιό σπουδαῖο ἔργο καί λογίζεται ὡς λατρεία πρός τόν Ἰεχωβά (=τόν Θεό). Γιά νά τό πετύχουν αὐτό ἐπισκέπτονται συνοικίες καί γυρίζουν ἀπό σπίτι σέ σπίτι, εὐγενικοί, γλυκομίλητοι, χαμογελαστοί. Κυκλοφοροῦν στούς δρόμους, τίς πλατεῖες, τίς στάσεις τῶν λεωφορείων καί σταματοῦν ἀνύποπτους διαβάτες. Στέκονται στούς φωτεινούς σηματοδότες προτείνοντας τά περιοδικά τους σέ περαστικούς καί ὁδηγούς αὐτοκινήτων.

Ἡ ἱστορία τῆς αἵρεσης ἀρχίζει τό 1881 ὅταν ὁ Κάρολος Ρῶσσελ, ἕνας ἔμπορος στήν Ἀμερική, ἵδρυσε μιά ἰδιωτική ἐπιχείρηση, τήν ἑταιρεία «Σκοπιά», γιά καθαρά ἐμπορικούς λόγους. Τό 1884 ἱδρύεται ὡς νομικό πρόσωπο ἡ «Φυλλαδική Ἑταιρεία Σκοπιά τῆς Σιών». Τό 1955 πῆρε τό σημερινό της ὄνομα: «Βιβλική καί Φυλλαδική Ἑταιρεία Σκοπιά τῆς Πενσυλβανίας». Στήν Ἑλλάδα οἱ ἀντιλήψεις τῆς ἑταιρίας διαδόθηκαν τό 1906 ἀπό Ἕλληνες μετανάστες τῆς Ἀμερικῆς.

Οἱ ὁπαδοί τῆς Σκοπιᾶς, σιγά - σιγά ἐξελίχθηκαν σέ θρησκευτική ὁμάδα μέ ἰδιαίτερες ἀντιλήψεις, ἡ ὁποία θεωροῦσε τό ἑξάτομο ἔργο τοῦ Ρῶσσελ «Γραφικές Μελέτες» σπουδαιότερο καί ἀπό τήν Ἁγ. Γραφή. Ὁ Ρόδερφορντ, ὁ δεύτερος πρόεδρος τῆς ἑταιρείας, τήν μετέτρεψε ἀπό ἐμπορική ἐπιχείρηση σέ θεοκρατική. Ἀντικατέστησε τή μελέτη τῆς Ἁγ. Γραφῆς καί τήν προσευχή μέ τή διάδοση τῶν ἐντύπων τῆς «Σκοπιᾶς» ἀπό σπίτι σέ σπίτι, γιατί αὐτό θεωρήθηκε ὡς ἡ «ἁγνή λατρεία τοῦ Ἰεχωβᾶ». Ἡ ἑταιρεία θεωρήθηκε ὡς ὁ ὁρατός ἐκπρόσωπος τοῦ Κυρίου πάνω στή γῆ, τό μοναδικό κανάλι πού χρησιμοποιεῖ ὁ Θεός γιά νά προσφέρει στόν κόσμο πνευματική τροφή.

Ἡ διδασκαλία τῆς ἑταιρείας

Ἄς δοῦμε ὅμως μερικά ἀπό τά βασικά σημεῖα τῆς διδασκαλίας τῆς ἑταιρείας:

Δέν πιστεύει στήν Ἁγ. Τριάδα, παρά μόνο στόν Θεό - Πατέρα. Δέχεται ὅτι ὅποιος δέν τόν ἀποκαλεῖ «Ἰεχωβά» θά καταφαγωθεῖ ἡ σάρκα του καί θά διαλυθεῖ ἐνῶ θά στέκει στά πόδια του! Θεωροῦν τό ὄνομα «Ἰεχωβά» ὡς τό μοναδικό ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Πρόκειται γιά λάθος προφορά τοῦ ἱεροῦ «τετραγραμμάτου» τῶν Ἑβραίων, πού ἡ σωστή προφορά του εἶναι «Γιαχβέ». Στήν Π. Διαθήκη ἀναφέρονται πολλά ὀνόματα τοῦ Θεοῦ. Ὅμως οὔτε ὁ Κύριος οὔτε οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι χρησιμοποίησαν ποτέ τό Γιαχβέ ἤ κάποιο ἀπό αὐτά.

Ἡ «Σκοπιά» (ὅπως παλαιότερα ὁ Ἄρειος) δέν δέχεται ὅτι ὁ Χριστός εἶναι Θεός, ἀλλά θεωρεῖ τόν Υἱό ὡς τό πρῶτο κτίσμα (= δημιούργημα) τοῦ Θεοῦ, ἰσοδύναμο τοῦ τέλειου ἀνθρώπου (Ἀδάμ) καί ἀδελφό τοῦ Σατανᾶ! Συνεχίζοντας τίς βλάσφημες διδασκαλίες, ἰσχυρίζεται ὅτι δέν ἀναστήθηκε τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά τό πνεῦμα του. Κατά τήν Ἁγ. Γραφή ὅμως ὁ Υἱός εἶναι ὁ κτίστης. Δι’ αὐτοῦ ἐκτίσθησαν τά πάντα, γι’ αὐτό χαρακτηρίζεται «πρωτότοκος πάσης κτίσεως». Εἶναι «ἡ ἀρχή» (= ἡ αἰτία) «τῆς κτίσεως τοῦ Θεοῦ» (Αποκ. 3,14). Ὁ Κύριος ἀναστήθηκε μέ τό ἀνθρώπινο σῶμα του, ὅπως συμπεραίνεται ἀπό τήν προτροπή πρός τόν Θωμᾶ νά ψηλαφίσει τά χέρια καί τήν πλευρά του.

Τό Ἅγ. Πνεῦμα θεωρεῖται ὡς ἀπρόσωπη «δημιουργική δύναμη τοῦ Θεοῦ», παρ’ ὅτι ὁ Χριστός ἀποκαλύπτει ὅτι τό Ἁγ. Πνεῦμα ἔχει ὄνομα («ὁ Παράκλητος») καί παρ’ ὅτι κατά τήν Ἁγ. Γραφή προσκαλεῖ, προσεύχεται, μιλᾶ, ἀποστέλλει ἀνθρώπους κ.λ.π. ὅπως μόνο ἕνα πρόσωπο κάνει.

«Τό ὅτι ἡ ψυχή ζεῖ μετά τό θάνατο εἶναι ἕνα ψέμα πού τό εἶπε ὁ Διάβολος». Σέ ἀντίθεση μέ τίς πάμπολλες μαρτυρίες τῆς Ἁγ. Γραφῆς γιά τήν ὕπαρξη καί τήν ἀθανασία τῆς ψυχῆς (κάθοδος τοῦ Χριστοῦ στόν ἄδη καί εὐαγγελισμός τῶν ψυχῶν, παραβολή τοῦ πλουσίου καί τοῦ Λαζάρου κ.τ.λ.), ὑποστηρίζουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει ψυχή, ἔγινε ἀπό χῶμα, ἐπιστρέφει στό χῶμα, καί χάνεται μετά τό θάνατό του. Ἔτσι ἀπορρίπτεται ἡ ὕπαρξη τῶν ἁγίων καί τῆς Θεοτόκου, ἀλλά καί ἡ δράση τους στή ζωή μας. Ἡ τιμητική προσκύνηση τῆς Παναγίας καί τῶν ἁγίων θεωρεῖται εἰδωλολατρία.

Κεντρική θέση στίς ἀντιλήψεις τους κατέχει ἡ διδασκαλία γιά τό «ἐπίμαχο ζήτημα». Σύμφωνα μέ αὐτήν ὁ διάβολος ὑποστήριξε ὅτι «μποροῦσε νά ἀπομακρύνει ἀπό τό Θεό ὅλους τούς ἀπογόνους τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας». Ὁ Θεός μποροῦσε νά καταστρέψει τό Σατανά γιά τόν ἰσχυρισμό του αὐτό, ἀλλά δέν τό ἔκανε, γιά νά μήν ἀφήσει «ἐρωτήματα στίς διάνοιες τῶν ἀγγέλων γύρω». Τοῦ ἔδωσε διορία 6000 χρόνια «νά προσπαθήσει νά ἀποδείξει τούς ἰσχυρισμούς του». Ὁ Χριστός ἦλθε στή γῆ γιά νά διαψευσθεῖ ὁ διάβολος καί νά ἀποκατασταθεῖ τό γόητρο τοῦ Θεοῦ. Τέτοιες ἀντιλήψεις εἶναι βέβαια αὐθαίρετα ἀνθρώπινα κατασκευάσματα καί δέν ὑπάρχουν πουθενά στήν Ἁγ. Γραφή.

Ἡ ἑταιρεία ἀπορρίπτει ὅλα τά μυστήρια καί ὅ,τι ἔχει σχέση μέ τήν Ἐκκλησία (ἱερωσύνη, λατρεία κ.τ.λ.). Γιά τή Θ. Κοινωνία διδάσκει ὅτι ὁ ἄρτος καί ὁ  οἶνος εἶναι σύμβολα. Μποροῦν νά τά πάρουν μόνο οἱ 144.000 πιστοί, πού ἀποτελοῦν δῆθεν τήν «ἐκκλησία»·  οἱ ὑπόλοιποι, ὁ «πολύς ὄχλος», ἁπλά παρατηρεῖ. Ἡ Θ. Εὐχαριστία εἶναι γι’ αὐτήν Ἀνάμνηση ἤ Συγκέντρωση, ὅπου καταμετροῦνται τά μέλη. Τό Βάπτισμα εἶναι μιά ἁπλή καθιέρωση, μιά εἰδική ἐκπαίδευση στό «ἔργο» τῆς ἑταιρείας, ἐνῶ ὁ Νηπιοβαπτισμός ἀπορρίπτεται.

Μιά αἵρεση μέ ἀντιφατική διδασκαλία

Μιά χριστιανική διδασκαλία γιά νά εἶναι αὐθεντική, γιά νά ταυτίζεται μέ τήν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, δέν πρέπει νά περιλαμβάνει ἀντιφάσεις. Ὁ Θεός δέν ἀποκαλύπτει στόν ἄνθρωπο ἀντιφατικά καί ἀλληλοαναιρούμενα σχήματα. Ἄν μιά διδασκαλία περιέχει ἀντιφάσεις, σημαίνει ὅτι δέν προέρχεται ἀπό τόν Θεό. Εἶναι ἀνθρώπινο ἐπινόημα ἤ κατασκεύασμα, ἤ καλύτερα εἶναι εἰσήγηση τοῦ διαβόλου.

Πολλές ἀπό τις δοξασίες τῆς Σκοπιᾶς ἀλλάζουν κατά καιρούς. Ἄλλοτε ἐπανέρχονται μετά ἀπό καιρό σέ παλαιότερες διδασκαλίες, πού οἱ ἴδιοι τίς είχαν χαρακτηρίσει δαιμονικές. Ἄς δοῦμε ἐνδεικτικά μερικές ἀπό αὐτές:

1. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ἡ διδασκαλία γιά τό Σταυρό. Ἐδώ καί χρόνια ἡ ἑταιρεία διδάσκει ὅτι ὁ Χριστός πέθανε ὄχι πάνω στό Σταυρό, ἀλλά πάνω σέ ἕνα πάσσαλο. Ὅμως μέχρι τό 1932 φοροῦσαν Σταυρό καί τόν χρησιμοποιοῦσαν στά ἔντυπά τους, ὅπου ἔβλεπε κανεῖς μεγάλες εἰκόνες μέ τόν Κύριο ἐπάνω σέ κανονικό Σταυρό. Ὁ Ρῶσσελ ζητοῦσε ἀπό τούς ὀπαδούς του νά εἶναι στρατιῶτες τοῦ Σταυροῦ. Ἀκόμη καί στό ἐξώφυλλο τῆς «Σκοπιᾶς», τοῦ κυριώτερου ἐντύπου τῆς αἵρεσης, ὑπῆρχε σάν ἔμβλημα ὁ Σταυρός.

2. Ἐφ' ὅσον δέν δέχονται ὅτι ὁ Χριστός εἶναι Θεός ὅπως καί ὁ Πατήρ, βρίσκονται σέ σύγχυση σχετικά μέ τό ἄν πρέπει νά λατρεύεται ἤ ὄχι. Ἔτσι ἰσχυρίζονται: «Εἶναι καθῆκον τῶν πιστῶν νά λατρεύουν τόν Ἰησοῦ Χριστό» (1898). Ἀργότερα: «Μή συμπεραίνετε ὅτι οἱ Χριστιανοί πρέπει νά λατρεύουν τό Χριστό·  δέν εἶναι αὐτό πού δίδαξε» (1959). Τό 1970 στήν ἀναθεωρημένη ἔκδοση τῆς Μετάφρασης τοῦ Νέου Κόσμου (τῆς Ἁγ. Γραφῆς πού χρησιμοποιεῖ ἡ αἵρεση) διαβάζουμε ὅτι ὁ Χριστός πρέπει νά λατρεύεται. Στήν ἀναθεώρηση τοῦ 1971 (καί τοῦ 1984) διαβάζουμε ὅτι ὁ Χριστός δέν λατρεύεται.

3. Ποιός εἶναι ὁ Μιχαήλ; Ἀρχικά ἀποδίδουν τό ὄνομα Μιχαήλ στόν Χριστό. Τό 1917 ἀνασκευάζουν: Μιχαήλ εἶναι ὁ πάπας. Μερικά χρόνια ἀργότερα τό ἀποδίδουν καί πάλι στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ.

4. Παλαιότερα ἀπεδέχοντο τήν μετάγγιση αἵματος καί τήν θεωροῦσαν ὡς μικρή θυσία πρός τόν πλησίον. Σήμερα τήν ἀπορρίπτουν καί ἰσχυρίζονται ὅτι οἱ μεταγγίσεις μποροῦν νά καταστρέψουν τήν προσωπικότητα τοῦ ἀτόμου.

Ἄσκηση ψυχολογικῆς τρομοκρατίας

Στήν ἐποχή μας οἱ αἱρέσεις λειτουργοῦν ὡς κλειστές ὁμάδες, πού ἐλέγχουν ἀπόλυτα τούς ὀπαδούς τους. Δέν κυριαρχεῖ σ' αὐτές ἡ ἐλευθερία (τό «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν», πού εἶπε ὁ Χριστός), ἀλλά ὁ καταναγκασμός καί ὁ ἔλεγχος. Ἄν δέν ὑπάρχει ὁ ἔλεγχος, οἱ ὀπαδοί θά ἐγκαταλείψουν τήν αἵρεση καί θά φύγουν. Ἡ ἐπιβίωση τῆς ὁμάδος δέν βασίζεται στήν ἀλήθεια πού ὑπάρχει στή διδασκαλία της, ἀλλά στήν ψυχολογική βία καί τρομοκρατία πού ἀσκεῖ στά μέλη της.

Ἡ ἑταιρεία Σκοπιά εἶναι χαρακτηριστικό παράδειγμα ἄσκησης τέτοιας ψυχολογικῆς βίας καί τρομοκρατίας. Αὐτό ἐπιτυγχάνεται α) μέ τήν ἀντίληψη πού ἔχει ἡ ἑταιρεία γιά τόν ἑαυτό της, β) μέ τήν προβολή τῆς ἔντονης ἀντίθεσης πού δῆθεν ὑπάρχει μεταξύ τοῦ «μέσα» στήν ἑταιρεία καί τοῦ «ἔξω» ἀπό αὐτήν καί γ) μέ τήν διδασκαλία γιά τήν καταστροφή στόν Ἀρμαγεδδῶνα.

Ἡ ἑταιρεία πιστεύει ὅτι εἶναι ὁ «πιστός καί φρόνιμος δοῦλος» πού προσφέρει στούς ὀπαδούς της «πνευματική τροφή». Ὅσοι ἐνταχθούν στήν ὑπηρεσία της εἰσέρχονται στό «μόνο καταφύγιο». Ἐκείνοι πού βρίσκονται ἔξω ἀπό αὐτήν θά «σφαγοῦν» στόν Ἀρμαγεδδῶνα, πού βρίσκεται «ἐπί θύραις». Γι’ αὐτό καί οἱ «μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ» πρέπει νά πηγαίνουν ἀπό σπίτι σέ σπίτι γιά νά προειδοποιοῦν τούς ἀνθρώπους, κάνοντας τό «ἔργο τοῦ Ἰεχωβᾶ». Ἡ «ὀργάνωση», ἤ ἡ «ἐκκλησία», ἤ τό «βασιλικό ἔθνος» γεννήθηκε τό 1914 ἀπό τή γυναίκα τοῦ Ἰεχωβᾶ, ἡ ὁποία τό 1919 γέννησε καί πάλι «τόν πνευματικό Ἰσραήλ». (Πιστεύουν δηλ. ὅτι ὁ Θεός ἔχει γυναίκα. Τό ἴδιο πιστεύουν καί γιά τόν Ἰ. Χριστό).

Ὅλα ὅσα βρίσκονται ἔξω ἀπό τήν ὀργάνωση ἔχουν δαιμονική προέλευση. Ἡ θρησκεία «ἔλαβε τήν ἀρχή της ἀπό τόν Διάβολο καί χρησιμοποιήθηκε ἔκτοτε ὅλους τούς χρόνους ἀπό αὐτόν, γιά νά ἐξαπατήσει τούς ἀνθρώπους καί νά τούς ἀπομακρύνει ἀπό τή λατρεία τοῦ Παντοδυνάμου Θεοῦ». «Ὁ Σατανάς εἶναι πράγματι ὁ ἀόρατος ἄρχοντας ὅλων τῶν ἐθνῶν τοῦ κόσμου». «Ὁ κόσμος τοῦ Σατανᾶ εἶναι αὐτή ἡ ὀργανωμένη ἀνθρώπινη κοινωνία, πού ὑπάρχει ἔξω ἀπό τήν ὀρατή ὀργάνωση τοῦ Θεοῦ» (δηλ. τή Σκοπιά). Ὁ «πατριωτισμός εἶναι τό πνεῦμα αὐτοῦ τοῦ Σατανᾶ». Τοῦ ἰδίου εἶναι οἱ σημαῖες, οἱ ἐθνικοί ὕμνοι κ.τ.λ.

Πολύ σύντομα ὁ Χριστός καί οἱ οὐράνιοι ἄγγελοί του θά ἀναλάβουν δράση γιά νά ἀπαλλάξουν τή γῆ ἀπ’ ὅλες τίς τωρινές κοσμικές κυβερνήσεις. Αὐτό θά γίνει στή φοβερή μάχη τοῦ Ἀρμαγεδδῶνα, ὅπου ὁ Χριστός θά ἐξολοθρεύσει καί θά ἀφανίσει τούς ἁμαρτωλούς. Ὁ Θεός τῆς ἀγάπης, παρουσιάζεται ὡς ἐξαγριωμένος σφαγέας, πού ἔρχεται νά ἐκδικηθεῖ ὅσους δέν ἀνήκουν στή Σκοπιά.

Μετά τή φοβερή αὐτή σφαγή θά ἀκολουθήσει ἡ ἐπίγεια βασιλεία τοῦ Χριστοῦ στή γῆ γιά 1.000 ἔτη. Πρόκειται γιά ἀντίληψη πού τήν συναντᾶμε καί σέ ἄλλες αἱρέσεις (χιλιαστική πλάνη). Μιά παγκόσμια κυβέρνηση μέ πρωθυπουργό τόν Ἀβραάμ καί ὑπουργούς διάφορα πρόσωπα τῆς Π. Διαθήκης, τά ὁποῖα θά ἀναστηθοῦν, θά κυβερνᾶ τόν κόσμο. Μέ ὡραῖες εἰκόνες στά ἔντυπά τους προπαγανδίζουν τήν κατάσταση καί τήν ὑλική εὐημερία πού δῆθεν θά ἐπικρατεῖ κατά τή χιλιετῆ βασιλεία, σέ ἀντίθεση βέβαια μέ τή διαβεβαίωση τοῦ Χριστοῦ ὅτι ἡ βασιλεία Του δέν εἶναι «ἐκ τοῦ κόσμου τούτου». Οἱ ἀντιλήψεις αὐτές ἔρχονται σέ ἀντίθεση μέ ὅσα εἶπε ὁ Χριστός γιά τό τέλος τοῦ κόσμου καί προέρχονται ἀπό παρερμηνεία ὁρισμένων χωρίων τῆς Ἀποκαλύψεως, ἑνός βιβλίου ἔντονα συμβολικοῦ καί προφητικοῦ.

Ψευδοπροφῆτες καί ψευδοπροφητεῖες

Ἡ Ἁγ. Γραφή κάνει ἐπανειλημμένα λόγο γιά τή δράση ψευδοπροφητῶν στούς ἔσχατους καιρούς, οἱ ὁποῖοι ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου θά λένε πράγματα πού δέν προέρχονται ἀπό τό Θεό. Πῶς ὅμως θά διακρίνει κανείς αὐτούς τούς ψευδοπροφῆτες ἀπό τούς ἀληθινούς προφῆτες τοῦ Θεοῦ; Ἀπό τούς καρπούς τους, λέγει ἡ Ἁγ. Γραφή, δηλ. ἀπό τίς ψευδοπροφητεῖες τους. Θά ἀναγγέλουν γεγονότα τά ὁποῖα δέν θά πραγματοποιοῦνται.

Προσφιλής τακτική τῆς Σκοπιᾶς εἶναι νά ἀσχολεῖται μέ γεγονότα πού θά συμβοῦν στό μέλλον καί νά καθορίζει χρονολογίες γι' αὐτά (δηλ. νά προφητεύει). Ὅταν πρόεδρος ἦταν ὁ Ρῶσσελ ἡ ἑταιρεία ἰσχυριζόταν ὅτι τά 40 ἔτη ἀπό τό 1874 ὡς τό 1914 εἶναι τά τελευταῖα ἔτη αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Τό 1914 θά γινόταν ὁ Ἀρμαγεδδῶνας καί ἡ ἀνάσταση τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Ἰσαάκ καί τοῦ Ἰακώβ, πού θά κυβερνοῦσαν στή χιλιετῆ βασιλεία. Σ' ὅλη τή γῆ θά ἐπικρατοῦσε πλήρης εἰρήνη καί εὐτυχία. Ὅμως τό 1914 ἦλθε καί τίποτε δέν συνέβη. Ἀντίθετα ἀντί γιά εἰρήνη ἔγινε πόλεμος. Ὁ Ρῶσσελ τότε ἀναγκάστηκε νά ἰσχυριστεῖ ὅτι ὅλα αὐτά θά γίνουν στό τέλος τοῦ Α' Παγκοσμίου Πολέμου, πού εἶχε ἀρχίσει, τό ὁποῖο τοποθετοῦσε στό 1918. Ὅμως τό 1916 πέθανε καί δέν πρόλαβε νά δοκιμάσει τή νέα ἀπογοήτευση ἀπό τήν ἔκβαση τῆς προφητείας του.

Ὁ Β' πρόεδρος, ὁ Ρόδερφορντ, ἰσχυρίστηκε ὅτι ὁ Ἀρμαγεδδῶνας καί ἡ ἀνάσταση τῶν προσωπικοτήτων τῆς Π. Διαθήκης θά γινόταν τό 1925. Ἑτοίμασε μάλιστα ἕνα εἰδικό σπίτι στό Σάν Ντιέγκο τῆς Καλλιφόρνιας, προκειμένου νά χρησιμοποιηθεῖ ὡς διοικητήριο καί κατοικία, τό ὁποῖο ὀνόμασε «Μπαίθ Σαρίμ» (Οἶκος Ἀρχόντων). Ὅμως οὔτε τό 1925 ἔγινε τίποτε καί λίγο ἀργότερα τό «Μπαίθ Σαρίμ» πουλήθηκε.

Ἀργότερα ὁ Ἀρμαγεδδῶνας τοποθετήθηκε μέ βεβαιότητα στό 1975 καί στούς ὀπαδούς δόθηκαν νέες ἐλπίδες. Ὅταν ὅμως τό 1975 πέρασε χωρίς νά ἐπαληθευτοῦν οἱ «προφητεῖες», ἡ ἑταιρεία δοκίμασε μεγάλη κρίση. Πάνω ἀπό ἕνα ἐκατομμύριο ὁπαδοί της τήν ἐγκατέλειψαν, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ἀνώτατα στελέχη. Ὅπως φαίνεται, ἡ κρίση αὐτή δέν ξεπεράστηκε ἀκόμη καί ἡ ἐταιρεία δεν τόλμησε ἀπό τότε νά ὁρίσει νέα χρονολογία. Μόνο ἐπαναλαμβάνει συνεχῶς ὅτι λίγος εἶναι ὁ καιρός μέχρι τόν Ἀρμαγεδδῶνα.

Ὁ χαρακτήρας τῆς ἑταιρείας

Γιά τή συντριπτική πλειοψηφία τῶν ὀπαδῶν της ἡ ἑταιρεία Σκοπιά εἶναι ἕνας χῶρος πού ὅλα λειτουργοῦν τέλεια, εἶναι ὁ ἀποκατεστημένος παράδεισος, ἡ ἰδανική κοινωνία, ὅπου δέν ὑπάρχει τίποτε κακό ἤ ἐπιλήψιμο. Μιά προσεκτικότερη ματιά ὅμως δίνει μιά ἐντελῶς διαφορετική εἰκόνα: ἀσυνέπεια, ἀνεπίτρεπτες δραστηριότητες, ἐκμετάλλευση, βάναυση συμπεριφορά, χρήση ἀθέμιτων μέσων κ.τ.λ.

Ἔτσι δέν διστάζει νά ἀλλοιώσει ἀκόμη καί τό κείμενο τῆς Ἁγ. Γραφῆς, προκειμένου νά ἐπιτύχει τούς στόχους της. Στή χώρα μας κυκλοφοροῦν δύο τουλάχιστον βιβλία πού ἀναφέρονται σ' αὐτές τίς ἀλλοιώσεις (τοῦ π. Ἐλευθερίου Χατζῆ καί τοῦ κ. Νικολάου Ματθαίου).

Ἀρκεῖ νά μελετήσει κανείς καλά τήν ἱστορία τῆς ἑταιρείας ἀπό τήν ἵδρυσή της μέχρι σήμερα, χωρίς βέβαια νά ἀρκεσθεῖ στή μονόπλευρη πληροφόρηση τῆς ἑταιρείας. Ἀρκεῖ ἐπίσης νά συγκρίνει ὅσα γράφονται στίς παλαιότερες ἐκδόσεις της (περιοδικό Σκοπιά καί ἄλλα ἔντυπα, τά ὁποῖα εἶναι συνήθως δυσεύρετα γιά τούς σημερινούς ὁπαδούς της), μέ αὐτά πού γράφονται στίς σημερινές.

Θά διαπιστώσει ὅτι στήν οὐσία δέν πρόκειται γιά θρησκευτική ὁμάδα, ἀλλά γία μιά ἀδίστακτη οἰκονομική ἐπιχείρηση, πού ἐκμεταλλεύεται ἑκατομμύρια ἀνθρώπων σέ ὅλο τόν κόσμο, καλλιεργώντας τήν αἴσθηση τοῦ τρόμου.

Μαρτυρία ἑνός πρώην μέλους

«Ἦμουν ὁλοκληρωτικά σέ σύγχυση. Αὐτό πού διάβασα τώρα στή Σκοπιά δέν συμφωνεῖ μ' ἐκεῖνο τό ὁποῖο βρισκόταν γραμμένο στή Σκοπιά ἐπί 80 χρόνια.

Μέ τή γυναίκα μου πάλι, δέν μποροῦ­σα νά συζητήσω. Ἐάν μιλοῦσα μέ τή γυναίκα μου, τότε θά ἦταν ὑποχρεωμένη νά πάει στούς ἀξιωματούχους τῆς ἑταιρείας Σκοπιά καί νά πεῖ: "Κοιτάξτε ὅλοι αὐτόν πού ἔχει ἀμφιβολίες· τόν κατέχουν δαίμονες·  εἶναι δαιμονισμένος". Ἤ νά πεῖ: "Προσέ­χετε, ὁ διάβολος περιτριγυρίζει ὡς λέων ὁρυώμενος ζητώντας κάποιον νά βρεῖ γιά νά τόν καταπιεῖ". Ἡ γυναίκα μου εἶχε καθῆ­κον νά πάει νά μέ προδώσει γιά τό καλό μου. Γιά νά μπορέσουν νά μέ βοηθήσουν ἀπό τούς δαίμονες. Ἑβδομάδες καί μῆνες βρισκόμουν σέ ὁλοκληρωτική σύγχυση. Στήν μεγάλη μου ἀνάγ­κη ἀναγκάστηκα νά μιλήσω μέ τή γυναίκα μου. Ἤδη κάτι εἶχε προσέξει, γιατί εἶχε παρατηρήσει ὅτι στό ἔργο ἀπό σπίτι σέ σπίτι καί σ' ὅλη τή δραστηριότητα παρουσιαζόταν σέ μένα μιά χαλάρωση. Εἶχα ἐλαττώσει τήν δραστηριότητα. Ὅταν τῆς εἶπα λοι­πόν αὐτά τά πράγματα, ἄρχισε νά φωνάζει: "Δαίμονες! δαίμο­νες!" καί ἔτρεξε στούς ἀξιωματούχους τῆς ἑταιρείας Σκο­πιά καί μέ πρόδωσε...».

(Γκύντερ Πάπε, Ὁμιλία δημοσιευμένη στό βιβλίο τοῦ Μητρ. Θηβῶν Ἱερωνύμου, Οἱ ἐγκαταστάσεις τῶν Χιλιαστῶν στή Βοιωτία ἤ Πῶς ξεπουλιέται ἡ Ἑλλάδα, Ἀθῆναι 1992, σσ. 58 - 59).