Αρχαιολατρία. Η αρχαία ελληνική θρησκεία «ξαναζωντανεύει»

ΤΕΥΧΟΣ 2                           ΤΡΙΠΟΛΙΣ                        ΜΑΪΟΣ 1999

ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΙΑ

Η ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ «ΞΑΝΑΖΩΝΤΑΝΕΥΕΙ»

Ἡ ἀρχαιολατρία (νεοειδωλολατρία, νεοπαγανισμός) εἶναι ἕνα παγκόσμιο φαινόμενο, πού δὲν ἐπικεντρώνεται μόνο στὰ στενὰ ὅρια του ἑλλαδικοῦ χώρου. Μιά πρώτη ἐπιφανειακή ματιὰ ἴσως τό ἐντάξει στὴν γενικὴ ἀντίληψη ἐπιστροφῆς στὴν παράδοση, στὰ πλαίσια τῆς ὁποίας κάθε λαὸς πρέπει νὰ ἐπανέλθει στὸ ἀντικείμενο λατρείας τῶν ἀρχαίων προγόνων του: Οἱ Ἕλληνες να «ξαναζωντανέψουν» τοὺς θεοὺς τοῦ Ὀλύμπου, οἱ Αἰγύπτιοι τὸν Ὄσιρι, τὴν Ἴσιδα, τὸν Ρᾶ, οἱ Ἰνδοὶ τὸν Κρίσνα καὶ τὸν Σίβα, οἱ Πέρσες τὸν Ζαρατούστρα κ.τ.λ. Στὴν οὐσία ὅμως τὰ πράγματα δὲν εἶναι ἔτσι. Στὴν Ἑλλάδα μὲ τὶς ἰδιάζουσες συνθῆκες γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τέτοιων φαινομένων τὸ πρόβλημα μεγαλώνει συνεχῶς καὶ μάλιστα χωρίς αὐτό νά γίνεται εὐρύτερα ἀντιληπτό.

Οἱ νεοπαγανιστικὲς τάσεις αὐτοπαρουσιάζονται ὡς κινήσεις προβολῆς τοῦ ἀρχαίου πολιτισμοῦ. Ἡ παρουσία τους στή χώρα μας εἶναι ἐντονότατη μέσω δεκάδων ὁμάδων ἤ ὀργανώσεων καί μέσω πολυάριθμων περιοδικῶν καί ἐντύπων. Φαίνονται ὅτι πρεσβεύουν ἕνα νέο εἶδος νεοελληνικοῦ «διαφωτισμοῦ» καὶ ἀναπτύσσονται μὲ ἀνάλογες δραστηριότητες: παρουσιάζονται ὅτι ἐπιθυμοῦν τὴν ἀναβίωση τοῦ ὀλυμπιακοῦ πνεύματος, τὴν προβολὴ τῶν ὀρφικῶν καὶ δελφικῶν ἰδεωδῶν, τὴν ἀναβίωση ἀρχαίων ἑορτῶν μὲ θρησκευτικὸ χαρακτήρα (Παναθήναια, Ἐλευσίνια Μυστήρια, Ἀνθεστήρια, Ἀναστενάρια, μεταφορὰ τῆς ἱερῆς φλόγας κ.ἄ.). Πραγματοποιοῦν ἐκδηλώσεις γιὰ τὸν ἑορτασμὸ τῶν ἡλιοστασίων, τὴν παρατήρηση τῆς πανσελήνου ἀπὸ τὸν ἱερὸ βράχο τῆς Ἀκροπόλεως, τὴ μύηση στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ φιλοσοφία καὶ σκέψη.

Στὴν πραγματικότητα ἡ νέα αὐτὴ τάση τῆς ἀρχαιολατρίας δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο παρά ἕνα ἐπικίνδυνο παρακλάδι τῆς Νέας Ἐποχῆς. Σκοπός της οὐσιαστικὰ εἶναι ἡ ἐκ νέου ἑρμηνεία τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας, τῆς ἑλληνικῆς μυθολογίας, τῶν ἑλληνικῶν παραδόσεων καὶ ἐθίμων καὶ γενικότερα τοῦ ἑλληνικοῦ τρόπου ζωῆς. Κατὰ κύριο λόγο τὸ κίνημα αὐτὸ εἶναι ἔντονα ἀντιχριστιανικὸ, ἀφοῦ θεωρεῖ ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς ἦταν ὁ δραστικὸς ἐκεῖνος καταλύτης ποὺ διέλυσε τὸν ἀρχαῖο ἑλληνικὸ πολιτισμό. Θεωροῦν τὴν Ὀρθόδοξη Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία ὡς Μεσαίωνα ποὺ ξερίζωσε ἀπ' τὴν ζωὴ τῶν Ἑλλήνων ὅ,τι πολυτιμότερο εἶχαν, τὸν ἀρχαιοελληνικὸ τρόπο σκέψης καὶ ζωῆς. Γενικότερα ὑποστηρίζουν πὼς ὁ Ἑλληνισμὸς και ὁ ἐν γένει Μονοθεϊσμὸς (ὄχι ἀποκλειστικὰ ὁ Χριστιανισμὸς) εἶναι μεγέθη ἀσυμβίβαστα. Καὶ ὅσοι ἀπὸ τοὺς νεοειδωλολάτρες (λίγοι εἶναι αὐτοὶ) ἐμφανίζουν φιλικὲς σχέσεις μὲ τὸν Χριστιανισμό, προσπαθοῦν νὰ τὸν ἐντάξουν στὰ πιστεύω τους μὲ τὸ νὰ θεωροῦν ὅτι ὁ ἱδρυτὴς τοῦ Χριστιανισμοῦ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἦταν ἀρχαῖος Ἕλληνας σοφὸς ἤ (ἀρχι)τέκτονας, ἐπανερχόμενοι ἔτσι σὲ βλάσφημες αἱρετικὲς «γνωστικὲς» ἀντιλήψεις τῶν πρώτων χριστιανικῶν αἰώνων.

Οἱ τρόποι νὰ χτυπήσουν τὸν Χριστιανισμὸ εἶναι πάρα πολλοί: ἐκτοξεύουν λάσπη μὲ τὸ νὰ δηλώνουν ὅτι οἱ Χριστιανοὶ εἶναι ἰουδαΐζοντες Ἑβραῖοι, ἀφοῦ δέχονται τὴν Παλαιά Διαθήκη. Ὀργανώνουν συνέδρια ἀρχαίου ἑλληνικοῦ ἐνδιαφέροντος, ὅπου καλοῦν πιστοὺς Χριστιανοὺς ἤ ἐκπροσώπους τῆς Ἐκκλησίας μὲ σκοπὸ νὰ τοὺς μειώσουν καὶ ὅταν δὲν τὸ καταφέρνουν ἄμεσα, διαστρεβλώνουν τὰ λόγια καὶ τὶς ὁμιλίες τους καὶ τὰ παρουσιάζουν ὅπως τοὺς συμφέρει.

Σ' αὐτὴ τὴν τάση ἐντάσσεται καὶ ἡ προσπάθεια κατάργησης τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν στὰ σχολεῖα καὶ ἡ ἀντικατάστασή του μὲ μάθημα προσαρμοσμένο στὰ ἀρχαιοελληνικὰ πιστεύω, ὑπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ Ὀρφέα, τοῦ Διονύσου, τοῦ Ἡρακλέους κ.ἄ., ὅπως ἐπίσης ἡ ἵδρυση «μυστηριακῶν» σχολῶν καὶ ἡ ἀνοικοδόμηση νέων ναῶν λατρείας τοῦ Διονύσου, τοῦ Διός, τῆς Δήμητρας. Γιὰ τοὺς ἀρχαιολάτρες ὅσοι πιστοὶ ἐκκλησιάζονται στούς Οἴκους τοῦ Κυρίου χαρακτηρίζονται ὡς ἑβραιόδουλοι ὀπαδοί τοῦ Παύλου.

Ταυτόχρονα ἐπιδιώκουν ὅσο τίποτε ἄλλο τὸν χωρισμὸ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ Κράτος καὶ προωθοῦν ἀντιχριστιανικὲς ἰδέες μίμησης ἀρχαίων προτύπων, ὅπως «ἐλληνοπρεπὴς» καύση τῶν νεκρῶν, διοργάνωση ἀρχαιοπρεπῶν τελετῶν (μεταξὺ τῶν ὁποίων γάμους, βαφτίσια, θυσίες ζώων, σπονδὲς) σὲ ἐρείπια ἀρχαίων ναῶν, σὲ ἀρχαιολογικοὺς χώρους καὶ σὲ «ἱερὰ» βουνά, ὅπως ὁ Ὅλυμπος. Καὶ τὸ ἄσχημο εἶναι ὅτι σὲ αὐτὲς τους τὶς ἀλλόκοτες ἰδέες βρίσκουν πολλές φορές συμπαραστάτες καὶ ἀρωγοὺς τὶς ἑκάστοτε δημοτικὲς ἤ τοπικὲς ἀρχὲς, οἱ ὁποῖες δίνουν τὴν ἄδειά τους γιὰ τέτοιου εἴδους ἐκδηλώσεις, θεωρώντας τες καὶ ὡς πόλο ἕλξης γιὰ τοὺς τουρίστες καὶ τοὺς διοργανωτὲς τους ὡς ἀθώους ἰδεολόγους - νοσταλγοὺς τοῡ ἀρχαίου ἔνδοξου παρελθόντος. Ἀκόμα καὶ σὲ τελετὲς ποὺ παρουσιάζονται ὡς διεθνεῖς πρεσβευτὲς τῆς χώρας μας, ὅπως ἡ ἁφὴ τῆς Ὀλυμπιακῆς φλόγας ἀπὸ τὸν «ἱερὸ» χῶρο τῆς Ὀλυμπίας, ἔχουν εἰσαγάγει ὡς  «παραδοσιακὸ» στοιχεῖο τὴν ὀλιγόλεπτη ἐπίκληση στὸ «θεὸ» Ἀπόλλωνα. Τὸ «ἔθιμο» τοῡ Καρναβαλιοῦ τὸ συνδυάζουν μὲ τὴν ἀναβίωση τῆς Διονυσιακῆς ἔκστασης καὶ μέθης καὶ προωθοῦν τοπικὰ ἔθιμα, ὅπως τὸ γνωστὸ «Μπουρανὶ» στὸν Τύρναβο μὲ τὴν «παραδοσιακὴ» ὑποχρέωση τοῦ φαλλοπροσκυνήματος καὶ ἄλλων ἀναίσχυντων πράξεων.

Ἡ φιλοσοφία καὶ κοσμοθεωρία τῶν νεοπαγανιστικῶν ἀρχαιολατρικῶν τάσεων διέπονται ἀπὸ τὸ νεοεποχίτικο πνεῦμα τῆς «ὁλιστικῆς» λεγομένης τοποθέτησης ἔναντι τοῦ κόσμου: δηλαδὴ τὰ πάντα σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο ὑπάγονται στὴν ἰδέα τοῦ Ἑνὸς ἀπ' τὸ ὁποῖο προῆλθαν. Αὐτὸ τὸ «Πᾶν» ἐκπροσωπεῖ τὸ καλὸ, ἐνῶ ἡ δυϊκότητα καὶ ἡ ἀντίθεση τὸ κακό. Οἰ νεοειδωλολάτρες δὲν μποροῦν νὰ δεχθοῦν τὴν ὕπαρξη μιᾶς «ἄκτιστης φύσεως», ἑνὸς προαιωνίου θεοῦ, ἀφοῦ τὰ πάντα γι' αὐτοὺς συμπεριλαμβάνονται καὶ στοιβάζονται στὴν «κτιστὴ φύση» τοῦ κόσμου τούτου. Γίνεται ἐν προκειμένῳ ἐμφανής ἡ θεοποίηση τοῦ φυσικοῦ κόσμου καὶ τοῦ καθενὸς ἀνθρώπου χωριστά, ὁ ὁποῖος εἶναι γι' αὐτοὺς ἕνας μικρὸς θεός. Τὸ δόγμα στὸ ὁποῖο θέλουν οὐσιαστικὰ νὰ καταλήξουν εἶναι ὅτι ὁ πολυθεϊσμὸς ἀπελευθερώνει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ ὁποιονδήποτε ἠθικὸ νόμο.

Εὐτυχῶς γιὰ τὴν ὥρα τέτοια φαινόμενα δὲν ἔχουν διαπιστωθεῖ στὴν Μητρόπολή μας, ἄν καὶ ἡ πλούσια μυθολογία καὶ ἱστορία τῆς Ἀρκαδίας (Πᾶν, Ἄρτεμις, Λύκαιος Δίας κ.ἄ.) παρέχει εὐρὺ ὁμολογουμένως φάσμα γιὰ τὴν ἐκδήλωση τέτοιων δραστηριοτήτων. Ἡ πίστη μας στὸν μοναδικὸ καὶ συνάμα Τριαδικὸ Θεὸ μᾶς ἐξασφαλίζει τὴν ψυχικὴ μας ὑγεία καὶ σωτηρία. Οἱ  Ἕλληνες δὲν ἔχουν ἀνάγκη τὶς ἐπικλήσεις στὸ «θεὸ» Ἀπόλλωνα γιὰ νὰ τοὺς στείλει τὸ φῶς, ἀφοῦ διὰ μέσου τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας καθίστανται ἱκανοὶ τῆς μετοχῆς τοῦ καταυγάζοντος τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξη ἀκτίστου Θείου Φωτὸς τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου. Καὶ ὅπως κάπου ἔχει γράψει ὁ π. Γ. Μεταλληνός: «Αὐτὸς ὁ λαὸς δὲν ἀφήνει τοὺς Ἁγίους του, γιὰ νὰ ἐπιστρέψει στὸν Ἀπόλλωνα, τὴν Ἀθηνᾶ ἤ τὴν Ἄρτεμη. Διότι ἤδη στὸν Ἄρειο Πάγο (Πραξ. 17) τῶν Ἀθηνῶν ἔκαμε τὴ "στροφὴ" του ἀπὸ τὴν ἰδεατὴ τελειότητα στὴν ἔνσαρκη ὑπερτελειότητα, τὸν Ἰησοῦ Χριστό.... Ἀναβίωση τῆς "ἀρχαίας θρησκείας" μποροῦν νὰ ἐπιχειρήσουν κάποιοι διανοούμενοι μὲ μόνο καὶ κύριο λόγο ὅτι ἕνας Θεὸς -ἀνθρώπινο κατασκεύασμα εἶναι εὐκολότερα δεκτὸς ἀπὸ τὸν ὄντως ὄντα Δημιουργὸ καὶ Σωτῆρα Θεὸν τῶν Πατέρων ἡμῶν. Ἅλλωστε τοῦ Leibnitz λόγος εἶναι ὅτι ἄν ἡ γεωμετρία μᾶς ὅριζε τρόπο ζωῆς, θὰ τὴν εἴχαμε ἀπορρίψει…”.»

Χριστιανισμός καί Ἑλληνισμός

Πρέπει νά διευκρινιστεῖ ὅτι ὁ Χριστιανισμός στήν ἱστορική του πορεία ὄχι μόνο δέν ἀπέρριψε ἤ κατέστρεψε τόν ἀρχαῖο ἑλληνικό πολιτισμό, ἀλλά ἀφομοίωσε καί διατήρησε ὅ,τι ὑγιές στοιχεῖο ὑπῆρχε σ' αὐτόν, μέ ἀποτέλεσμα πολλοί νά χρησιμοποιοῦν τόν ὑπερβολικό ὅρο «ἐξελληνισμός τοῦ Χριστιανισμοῦ». Βέβαια, ἀπέρριψε ὁρισμένα στοιχεῖα, ὅπως τήν ἀρχαία θρησκεία. Ἡ αὐθεντικώτερη συνάντηση Ἑλληνισμοῦ καί Χριστιανισμοῦ ἔγινε μέ τό ἔργο τῶν μεγάλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας Μ. Βασιλείου, Μ. Ἀθανασίου, Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Γρηγορίου Νύσσης κ.τ.λ. Ὅ,τι διασώθηκε ἀπό τόν ἀρχαῖο πολιτισμό ὑπάρχει πλέον μόνο μέσα στήν Ὀρθόδοξη Θεολογία καί ζωή καί ὁ μόνος τρόπος νά κατανοήσωμε τήν ἀρχαία ἑλληνική σκέψη εἶναι μέσω τοῦ ἔργου τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἡ πρόσφατη εἰδησεογραφία

γιά τά ἀρχαιολατρικά δρώμενα στή χώρα μας

Κατ' ἐξοχήν ὡς πεδίο δράσης τῶν νεοειδωλολατρῶν - ἀρχαιολατρῶν στήν ἑλληνορθόδοξη χώρα μας χρησιμοποιοῦνται δῆθεν ἐπιστημονικά περιοδικά καί βιβλία, πού προσφέρουν τή δυνατότητα γνωριμίας μἐ τόν ἀρχαῖο ἑλληνικό πολιτισμό καί τίς λοιπές μυστηριακές θρησκεῖες τοῦ ἀρχαίου κόσμου (ἀρχαῖοι πολιτισμοί, αἰγυπτιακό πάνθεο, κελτικοί μύθοι, κ.ἄ.). Τά μασονικά - ἐλευθεροτεκτονικά ἐγχειρίδια βρίθουν τέτοιων ἀναφορῶν. Διάφορα περιοδικά πού προβάλλουν τάχα τήν παλαιοντολογική καταγωγή καί τή μυστηριώδη ἑρμηνεία τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καί τοῦ ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου, πού μέμφονται τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γιά ἑβραϊκή προπαγάνδα («μέ τή διάδοση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης»), πού κηρύσσουν τήν ἐπιστροφή στίς ἀρχαιοελληνικές ἀξίες συγχέοντας σημερινές ἀντιλήψεις διαστροφῆς (ὁμοφυλοφιλία, ρατσισμός καί ἄλλες διακρίσεις) μέ τά κατάλοιπα πανθρησκευτικῆς συγκρητιστικῆς θητείας (πού οὐσιαστικά σχετίζονται μέ τήν παρακμή τοῦ κλασσικοῦ πολιτισμοῦ), κυκλοφοροῦν ἀπό χέρι σέ χέρι ἡμιμαθῶν καί σκοτεινῶν θιασωτῶν τῆς ... καθαρευούσης καί τοῦ ... ἔθνους (ἐξευτελίζοντας τήν ἱστορία μας, ὑπερβαίνοντας τούς φυσικούς πατέρες μας, τούς βυζαντινούς, γιά νά ὁδηγηθοῦμε στούς προγόνους μας, τούς ἀρχαίους ἕλληνες). Στό ἴδιο πλαίσιο ἐντάσσονται καί οἱ προσπάθειες ἀπό ἐπισήμους καί ἰδιωτικῆς πρωτοβουλίας κύκλους γιά ἀναβίωση ἀρχαιοελληνικῶν μυστηριακῶν τελετῶν καί ἡ ὁλοένα συνεχής ἀπομίμηση (ἀλλά καί ἐπίκληση) ὀνομάτων τοῦ δωδεκαθέου. Ἀκοῦμε γιά ἑορτές τοῦ χειμερινοῦ ἡλιοστασίου, ἱέρειες τῆς Ἑστίας, σωματεῖα μέ ὀνόματα «Ὄλυμπος» καί «Πᾶν», ἀκόμη καί γιά νεοσατανιστικές ἰδέες, θεωρίες μετεμψύχωσης, δοξασίες παρερμηνείας τῶν Πυθαγορείων καί Νεοπλατωνικῶν φιλοσόφων, γιά «Μεγάλη Ἐθνική Ἐκκλησία τῶν Ἑλλήνων», γιά ἀπόκρυφες ἑταιρίες τύπου «Ἀνδρομέδας» καί «Ἐλευσίνας», προσευχές σέ ἐρείπια ἀρχαίων ναῶν, τελετές βαπτίσματος στήν πυρά, πιστούς τῆς θεᾶς Γαίας, ἐμετικές διδασκαλίες τῆς ἀρχαιοελληνικῆς γλώσσας μέ ἀστεῖες παραστάσεις, καί ἄλλα πολλά πού συνοδεύονται ἀπό πανσεξουαλικά ὄργια καί προκλητική φρασεολογία (τό τρίπτυχο: φύση, σέξ ... πάσης φύσεως καί δωδεκάθεο). Οἱ νεοειδωλολάτρες πρωτοστατοῦν συχνά στήν ἵδρυση πολιτικῶν κομμάτων ... ὑπερεθνικιστικῶν καί ... ὑπερηλικῶν ἀντιλήψεων μέ φαιδρά συνθήματα πρωτόγονης ... βλακείας.

Στίς συνθέσεις τῆς Νέας Ἐποχῆς ὁ ἀποκρυφισμός καί ὁ νεοπαγανισμός βαίνουν παράλληλα καί πολλές φορές στά ἀστυνομικά χρονικά ἔχουν καταγραφεῖ περιπτώσεις ἀσελγοῦς συμπεριφορᾶς σέ ἐνηλίκους καί ἀνηλίκους κατά τή διάρκεια τελετῶν ... καθάρσεως ἀπό πεφωτισμένους μύστες τοῦ ἀρχαίου «κάλλους». Συχνά οἱ διαπρύσιοι κήρυκες τῆς ἀρχαιολατρικῆς ἀτραποῦ προσπαθοῦν νά ἐκμεταλλεύονται διάφορα ἁγιογραφικά χωρία καί τήν ἀφέλεια τοῦ ποιμνίου ἐκκλησιαστικῶν κύκλων σφετεριζόμενοι τήν κλασσική καθαρότητα καί τή φυλετική ἀνωτερότητα τῶν ἀρχαίων ἡμῶν προγόνων, συνήθως μέ τή βοήθεια ... ἐξωγήϊνων ἐπισκεπτῶν. Σέ ἀρκετά ἀστικά κέντρα ἐφημερίδες τοίχου καί ἀνακοινώσεις φέρουν προσκλήσεις παρακολούθησης «ἐπιμορφωτικῶν» σεμιναρίων αὐτοῦ τοῦ περιεχομένου. Ἐννοεῖται ὅτι οἱ ἄσχετοι καί ἡμιμαθεῖς νεοπαγανιστές ἀγνοοῦν παντελῶς τόσο τήν ἑλληνική ἱστορία ὅσο καί τό μεγαλεῖο τοῦ πολιτισμοῦ τῶν προγόνων.

Εἰδήσεις - Σχόλια - Γεγονότα

Μέ ἔκπληξή μας πληροφορηθήκαμε ὅτι τήν Κυριακή τοῦ Θωμᾶ (18-4-1999) διανεμήθηκε ἔξω ἀπό τούς ἱερούς Ναούς τῆς πόλεώς μας ἕνα δυσφημιστικό τετρασέλιδο φυλλάδιο γιά τόν ὑπεύθυνο τοῦ ἀντιαιρετικοῦ γραφείου. Ἐκεῖ γίνεται μετά θρασύτητος λόγος «πρός τό χριστεπώνυμο κοινό τῆς Τριπόλεως» (σάν νά πρόκειται γιά Συνοδική ἐγκύκλιο μέ βαρύγδουπο τίτλο) γιά τήν ὑπεράσπιση τῆς «ὁμοιοπαθητικῆς ἰατρικῆς», ἐνῶ παρουσιάζεται ὁ ἐντεταλμένος ἐπί τῶν αἱρέσεων τῆς Ἱ. Μ. Μαντινείας σάν θῦμα παραπληροφόρησης. Ἄραγε ὁ συντάκτης τοῦ λιβέλλου γνωρίζει τά πολλά δημοσιεύματα τοῦ ἡμερήσιου τύπου πανελλαδικῶς ἐδῶ καί τέσσερα χρόνια γιά τήν ὑπόθεση Διαμαντίδη, τίς καταθέσεις μαρτύρων μέχρι σήμερα, τά ἔγκυρα δημοσιεύματα στό ὄργανο τῆς Π.Ε.Γ. «Διάλογος» γιά τή σχέση ὁμοιοπαθητικῆς καί ἀποκρυφισμοῦ, τίς 14 καταδικαστικές ἀποφάσεις ἑλληνικῶν δικαστηρίων κατά τοῦ Διαμαντίδη (ἐκ τῶν ὁποίων οἱ 10 εἶναι ἀμετάκλητες), τά βιβλία τοῦ π. Ἀλεβιζοπούλου, τοῦ καθηγητῆ Ἀβραμίδη, τοῦ π. Ἀρσενίου Βλιαγκόφτη γιά τό θέμα, ἤ τήν πύρινη ἐπιστολή τοῦ Ἰατρικοῦ Συλλόγου Ἀθηνῶν στήν ἐφημ. «Καθημερινή» (19-9-1998) καί τίς γνῶμες τόσων θεραπόντων τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης, τῶν ὁποίων ὁ Ἱπποκράτης εἶναι πατέρας (ἀρκετοί νουνεχεῖς καί ἐγγράμματοι ἰατροί τόν μελετοῦν δίχως νά ρέπουν πρός τήν ... ὁμοιοπαθητική); Μήπως αὐτά εἶναι γεννήματα τῆς φαντασίας τοῦ π. Ἀθανασούλια; Ἐάν δέν τά γνωρίζει (πράγμα ἀνεπίτρεπτο), ἀντί νά καταφεύγει σέ διανομή μπροσούρας (πού θυμίζει ἄλλες ἐποχές) ἄς προσέλθει στό γραφεῖο καί τούς εἰδικούς συνεργάτες του (θεολόγους, νομικούς, κ.ἄ.) ὥστε νά ἐνημερωθεῖ γιά ἕνα τόσο σοβαρό θέμα. Αὐτό ἐπιτάσσουν οἱ ἀρχές τῆς δημοκρατίας καί τῆς ἀντικειμενικῆς ἐνημέρωσης. Ὅσο γιά τίς ὁδηγίες τῆς  Εὐρ. Κοινότητος δέν πρέπει νά δίνουμε σ' αὐτές ἀπόλυτη ἀξία, διότι τότε θά ἔπρεπε νά καμαρώσουμε τήν εὐρωπαϊκή προσήλωση στά ἰδανικά τῆς ... διεθνοῦς νομιμότητας καί τή γενοκτονία τῶν ὁμοδόξων Σέρβων. Ἐπειδή τό ζήτημα τῆς ὁμοιοπαθητικῆς τελεῖ ἀκόμη ὑπό συζήτησιν θά ἐπανέλθουμε μέ εἰδικό ἀφιέρωμα.

Οἱ δημόσιες ἐκδηλώσεις τῶν Πεντηκοστιανῶν ἐπαναλαμβάνονται κατά καιρούς στήν κεντρική πλατεία τῆς Τριπόλεως. Σέ μία μάλιστα ἀπό αὐτές (στίς 6-3-1999) οἱ ὑπεύθυνοι τῆς αἵρεσης κατόρθωσαν - δέν γνωρίζουμε μέ ποιό τρόπο - νά ἀποσπάσουν καί ἄδεια ἀπό τήν τοπική ἀστυνομία. Ὅπως εἶναι γνωστό, τέτοιες δημόσιες ἐκδηλώσεις εἶναι παράνομες, ἐφ' ὅσον ἀπαιτεῖται γι' αὐτές πρῶτα ἡ ἄδεια ἀπό τόν Δῆμο Τριπόλεως (ὁ ὁποῖος παραχωρεῖ καί τό χῶρο ἐφ' ὅσον συμφωνεῖ μέ τήν πραγματοποίησή τους) καί στή συνέχεια ἡ ἄδεια ἀπό τίς τοπικές ἀστυνομικές ἀρχές.