Ορθόδοξη πίστη και Νέα Εποχή

ΤΕΥΧΟΣ  7                   ΤΡΙΠΟΛΙΣ                  ΜΑΡΤΙΟΣ 2000

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ

1. Τί εἶναι ἡ Νέα Ἐποχή

Ἕνας ὅρος, ὁ ὁποῖος στίς μέρες μας ἔχει γνωρίσει μεγάλη διάδοση καί χρησιμοποιεῖται εὑρύτατα σ' ὅλους τούς τομεῖς τῆς κοινωνικῆς, πολιτιστικῆς καί πολιτικῆς ζωῆς, εἶναι ὁ ὅρος «Νέα Ἐποχή». Ὁ ὅρος αὐτός καί οἱ παράλληλοι ὅροι «νέα τάξη πραγμάτων», «νέος κόσμος», «νέα ἀνθρωπότητα» κ.τ.λ. ἔφθασαν νά γίνουν πολιτικό σύνθημα καί ἔχουν κυριαρχήσει ἀκόμη καί στό χῶρο τῆς διαφήμισης καί τοῦ μάρκετινγκ. Λίγοι ὅμως εἶναι ἐκείνοι πού γνωρίζουν ὅτι πίσω ἀπό τήν ἀθῶα αὐτή ἔκφραση βρίσκεται ἕνα μεγάλο κίνημα, πού δραστηριοποιεῖται στό χῶρο τῶν αἱρέσεων καί τῆς παραθρησκείας μέ κύρια χαρακτηριστικά του τόν ἀποκρυφισμό καί τίς ἀντιλήψεις τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν. Τί ἀκριβῶς εἶναι ὅμως ἡ Νέα Ἐποχή;

Δέν πρόκειται φυσικά γιά μιά συγκεκριμένη αἵρεση ἤ μιά ὁμάδα μέ ἰδιαίτερη διδασκαλία. Ἡ Νέα Ἐποχή εἶναι κίνημα πού περιλαμβάνει πλῆθος αἱρετικῶν ὁμάδων καί ὀργανώσεων, πολλές ἀπό τίς ὁποῖες ἐμφανίζουν μεταξύ τους μεγάλες διαφορές. Εἶναι ἕνα παγκόσμιο δίκτυο ἀπό χιλιάδες ὀργανισμούς, πού συνεργάζονται γιά νά ἐπιβάλουν ἕνα παγκόσμιο οἰκονομικό σύστημα, μιά παγκόσμια θρησκεία, μιά παγκόσμια κυβέρνηση.

Ὁ ὅρος «Νέα Ἐποχή» (New Age) προέρχεται ἀπό τήν Ἀστρολογία. Σύμφωνα μέ τούς ἀστρολόγους, ὁ ἥλιος μας καί οἱ πλανῆτες πού τόν περιβάλλουν, χρειάζονται 2.000 χρόνια περίπου γιά νά περάσουν ἕνα ἀπό τά «ζώδια» ἑνός μεγάλου «ζωδιακοῦ κύκλου» πάνω στόν ὁποῖο κινοῦνται. Ὁ χρόνος αὐτός ὀνομάζεται Ἐποχή. Τήν ἐποχή τῆς προόδου τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας ὁ ἥλιος μπῆκε στό ζώδιο τῶν Ἰχθύων (Ἐποχή τοῦ Ἰχθύος). Δεδομένου ὅτι σέ κάθε Ἐποχή κυριαρχεῖ μιά μεγάλη προσωπικότητα, ἕνας Μεσσίας, ἡ Ἐποχή τοῦ Ἰχθύος εἶναι ἡ Ἐποχή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Χριστιανισμοῦ. Αὐτή περιγράφεται μέ τά πιό μελανά χρώματα καί λογίζεται σάν ἐποχή περιορισμοῦ καί στενότητας. Σ' αὐτήν κυριαρχοῦσαν οἱ ἐντολές, ὁ ἔλεγχος τῶν ἱερέων, ὁ περιορισμός τῆς ἐλευθερίας, ἡ δίωξη τῆς ἐλεύθερης σκέψης, οἱ πόλεμοι, ἡ ἀδικία, οἱ καταστροφές, ἡ ἀλλοίωση τῆς φύσης.

Τώρα ὅμως ἡ Ἐποχή αὐτή τελειώνει καί βρισκόμαστε στό κατώφλι μιᾶς Νέας Ἐποχῆς. Πρόκειται γιά τήν «Ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου», κατά τήν ὁποία, ὑποτίθεται, τό φῶς τοῦ Θεοῦ θά ξεχυθεῖ, θά φωτίσει ὅλο τόν κόσμο καί θά μεταβάλει πρός τό καλύτερο κάθε πτυχή τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Θά ἐκλείψει τό κακό, θά σταματήσουν οἱ πόλεμοι, θά λυθοῦν ὅλα τά προβλήματα. Ὁ ἄνθρωπος θά ὑποστεῖ ἐξέλιξη σέ κάποιο ἀνώτερο ἐπίπεδο καί οἱ ἔννοιες τῆς θρησκείας, τοῦ ἀνθρωπισμοῦ, τῆς ἐλευθερίας, θά ἀποκτήσουν καινούριο καί βαθύ περιεχόμενο. Μιά ἰσχυρή ὀργάνωση θά ἀναλάβει στά χέρια της τήν τύχη τῆς ἀνθρωπότητος, γιά νά λύσει ὅλα τά προβλήματα τοῦ κόσμου, κάτω ἀπό τήν ἡγεσία μιᾶς μεγάλης προσωπικότητος μέ θεϊκές ἰδιότητες. Σχετικά μέ τό ποιά θά εἶναι ἡ μεγάλη αὐτή προσωπικότητα, ποιός θά εἶναι δηλ. ὁ Μεσσίας τῆς Ν. Ἐποχῆς, δέν ὑπάρχει ὁμοφωνία. Συνήθως κάθε ὁμάδα προβάλλει τόν δικό τῆς Μεσσία ἤ τόν δικό της ἀρχηγό σάν Μεσσία τῆς Ν. Ἐποχῆς.

2. Ἡ ἱστορία τοῦ κινήματος

Οἱ ρίζες τοῦ κινήματος βρίσκονται στίς ἀντιλήψεις καί στό ἔργο δύο  χαρακτηριστικῶν ἐκπροσώπων τοῦ ἀποκρυφιστικοῦ κινήματος, τῆς Μπλαβάτσκυ καί τῆς Μπέϊλη.

Ἡ Ἕλενα Πέτροβα Μπλαβάτσκυ ἦταν ρωσίδα γερμανικῆς καταγωγῆς καί γεννήθηκε τό 1831. Ἀπό μικρή ἔβλεπε ὁράματα καί ὑπνοβατοῦσε, ἐνῶ ἀργότερα ταξίδευσε στήν Ἀμερική καί σέ ἄλλες χῶρες, ὅπου ἐργάσθηκε ὡς μέντιουμ. Τό 1875 ἵδρυσε τήν Θεοσοφική Ἑταιρεία, μιά ὀργάνωση πού προέβαλλε μιά νέα θρησκεία ἀποκρυφιστικοῦ χαρακτῆρος, τήν Θεοσοφία. Τό 1880 τό κέντρο τῆς Θεοσοφικῆς Ἑταιρείας μεταφέρθηκε ἀπό τήν Ἀμερική στήν Ἰνδία, ὅπου υἱοθετήθηκαν βασικές ἀντιλήψεις τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν, ὅπως ἡ μετενσάρκωση καί τό κάρμα. Λίγο μετά τό θάνατο τῆς Μπλαβάτσκυ ἡ κίνηση διασπάστηκε σέ δύο βασικές ὀργανώσεις, στή Θεοσοφική Ἑταιρεία τῆς Ἰνδίας καί στή Θεοσοφική Ἑταιρεία τοῦ Λονδίνου.

Κατά τίς ἀντιλήψεις τῆς Θεοσοφίας ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἦταν ἕνα ἱστορικό πρόσωπο, τό ὁποῖο ὑπέστη διαδοχικές μετενσαρκώσεις καί πρόκειται νά ἐπανέλθει, ὄχι ὅμως γιά νά κρίνει τόν κόσμο, ὅπως δέχεται ἡ  Ἐκκλησία μας, ἀλλά γιά νά σημάνει τό τέλος μιᾶς συγκεκριμένης Ἐποχῆς. Ὁ Χριστός ἦταν ἁπλῶς ἕνας Μύστης ἤ ἕνας Βούδδας, δηλ. ἕνας συνηθισμένος ἄνθρωπος, πού εἶχε φτάσει σέ μιά ἀνώτερη μύηση.

Ἡ δεύτερη ἐκπρόσωπος τοῦ ἀποκρυφισμοῦ τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἡ Ἀλίκη Μπέϊλη (1880 - 1949), ἀνῆκε ἀρχικά στή Θεοσοφική Ἑταιρεία τοῦ Λονδίνου, ἀπό τήν ὁποία ἀνεξαρτητοποιήθηκε καί διατύπωσε ἀντιλήψεις παραπλήσιες μέ αὐτές τῆς Μπλαβάτσκυ. Μέ περισσότερη σαφήνεια ἔκανε λόγο γιά «Νέα Ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου», γιά τήν ἐμφάνιση τοῦ «Χριστοῦ τοῦ Ὑδροχόου», πού ἀνέλαβε τά καθήκοντά του ἀπό τό ἔτος 1945, γιά «νέα ἀνθρωπότητα», πού θά ἀναδυθεῖ μέ τήν ἐμφάνισή του, γιά «νέα τάξη» καί γιά «νέο κόσμο». Ἐννοεῖται βέβαια ὅτι ὁ «Χριστός» αὐτός δέν εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός τῆς πίστεώς μας, ἀλλά κάποιος ἄλλος πού προσπαθεῖ νά μιμηθεῖ τό πρόσωπό του καί τό ἔργο του, δηλ. κάποιος Ἀντίχριστος.

Ἀπό τότε μέχρι σήμερα δημιουργήθηκαν ἑκατοντάδες ὀργανώσεις, πού προβάλλουν τίς ἀντιλήψεις τῆς Μπλαβάτσκυ καί τῆς Μπέϊλη σέ ὅλο τόν κόσμο. Ἡ ἐξάπλωσή τους ἦταν τόσο μεγάλη, ὥστε, σύμφωνα μέ στοιχεῖα πού δίνει ἡ ἴδια ἡ Θεοσοφική Ἑταιρεία τῆς Ἑλλάδος, τό ἔτος 1957 ὑπῆρχαν στή χώρα μας 24 θεοσοφικές στοές (=θεοσοφικοί ναοί). Πολύ σύντομα οἱ ἀντιλήψεις αὐτές διαδόθηκαν καί ἐξω ἀπό τίς συγκεκριμμένες ὀργανώσεις, μέ ἀποτέλεσμα πολλοί νά ἀρχίσουν νά κάνουν ἔντονα λόγο μέχρι σήμερα γιά «νέα τάξη πραγμάτων», γιά «νέο κόσμο», γιά «νέα ἀνθρωπότητα», κ.τ.λ. Σύμβολο τῆς Ν. Ἐποχῆς θεωρεῖται ἀπό τούς «μυημένους» τό οὐράνιο τόξο.

3. Θρησκευτικές ἀντιλήψεις

Ἄν καί στή Ν. Ἐποχή ἐντάσσονται πολλές ὁμάδες, μπορεῖ κάποιος νά διακρίνει ὁρισμένες κοινά ἀποδεκτές ἀντιλήψεις. Ἡ Ν. Ἐποχή δέν δέχεται τή χριστιανική ἀντίληψη ὅτι ὁ Θεός εἶναι συγκεκριμένο πρόσωπο, τό ὁποῖο διακρίνεται ἀπό τόν ἄνθρωπο καί τόν κόσμο, πού ἀποτελοῦν δημιουργήματά του.

Δέχεται ὅτι μεταξύ Θεοῦ, ἀνθρώπου καί κόσμου δέν ὑπάρχει οὐσιαστική διαφορά. Θεός, ἄνθρωπος καί κόσμος ἔχουν κατά βάθος τήν ἴδια οὐσία. Ὁ Θεός εἶναι μιά ἀόριστη καί ἀπρόσωπη ἐνέργεια, πού διαχέεται μέσα στό σύμπαν. Οἱ διάφορες ὀργανώσεις τήν ὀνομάζουν «Συμπαντική Ἐνέργεια», «Παγκόσμια Ἐνέργεια», «Παγκόσμιο Πνεῦμα», «Παγκόσμια Ὑπερσυνειδητότητα», κ.τ.λ. Ἡ ἀπρόσωπη αὐτή ἐνέργεια ἐκδηλώνεται καί προσλαμβάνει διάφορες μορφές, σχηματίζοντας τά πράγματα αὐτοῦ τοῦ κόσμου.

Ὁ κόσμος λοιπόν ἀποτελεῖ ἐκδήλωση αὐτῆς τῆς Παγκόσμιας Ὑπερσυνειδητότητας, εἶναι ἕνα μέρος δηλ. τοῦ ἀπρόσωπου Θεοῦ. Τό ἴδιο καί ὁ ἄνθρωπος. Ἡ οὐσία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι θεϊκή, πράγμα πού σημαίνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος στήν πραγματικότητα εἶναι θεός. Ὅλα εἶναι ἕνα, ὅλα ἀποτελοῦν ἐκδήλωση μιᾶς καί τῆς αὐτῆς πραγματικότητος («ὁλιστική θεώρηση τοῦ κόσμου»). «Ἕν τό Πᾶν καί δι' αὐτοῦ τό Πᾶν καί ἐν αὐτῷ τό Πᾶν», διδάσκει ἡ Θεοσοφία τῆς Μπλαβάτσκυ. Πρόκειται γιά μιά νέα μορφή Πανθεϊσμοῦ, ὁ ὁποῖος σέ γενικές γραμμές ἐδίδασκε ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὁ κόσμος καί ὁ κόσμος εἶναι ὁ Θεός.

Ὅλα λοιπόν πηγάζουν ἀπό μιά ἀπρόσωπη Ὑπερσυνειδητότητα καί, κατά τόν βιολογικό τους θάνατο, ἐπιστρέφουν πάλι σ' αὐτήν, διαλύονται μέσα σ' αὐτήν καί ἐξαφανίζονται. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τόν ἄνθρωπο. Ἡ διάλυση καί ἐξαφάνιση μέσα στήν Ὑπερσυνειδητότητα, μέσα στόν ἀπρόσωπο θεό, θεωρεῖται ὁ ὕψιστος στόχος καί ὁ τελικός προορισμός τοῦ ἀνθρώπου. Μόνο πού ὁ στόχος αὐτός δέν ἐπιτυγχάνεται ἀμέσως μέ τό βιολογικό θάνατο καί δέν ἀρκεῖ γι' αὐτό ὁ περιορισμένος χρόνος μιᾶς καί μόνης ζωῆς. Εἶναι ἀπαραίτητο νά ἐπανέλθει κανείς καί πάλι στή ζωή, γιά ἑκατοντάδες ἤ ἴσως γιά χιλιάδες φορές, προκειμένου νά ἐπιτύχει αὐτό τόν στόχο. Ἐδῶ υἱοθετεῖται ἡ βασική ἀντίληψη τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν γιά τή μετενσάρκωση, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος μετά τόν βιολογικό του θάνατο ἐπανέρχεται καί πάλι στή ζωή μέ ἕνα νέο σῶμα καί ὑπόκειται σέ ἕνα ἀτέλειωτο κύκλο γεννήσεων καί θανάτων.

Μέ αὐτά τά δεδομένα στό σύστημα τῆς Ν. Ἐποχῆς ἡ σχέση Θεοῦ καί ἀνθρώπου δέν μπορεῖ νά εἶναι σχέση μεταξύ δύο προσώπων. Ὁ Θεός δέν βρίσκεται ἔξω ἀπό τόν ἄνθρωπο, ἀλλά μέσα σ' αὐτόν. Ὁ ἄνθρωπος λατρεύει τόν Θεό πού βρίσκεται μέσα του, δηλ. λατρεύει τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του. Ἡ Ν. Ἐποχή εἶναι ἕνα σύστημα αὐτολατρίας καί αὐτοθέωσης τοῦ ἀνθρώπου. Κατά συνέπειαν οὔτε ἡ σωτηρία προέρχεται ἀπό κάποιον θεό, γιατί ὁ ἄνθρωπος σώζεται μόνος του καί μέ τίς δικές του δυνάμεις. Οἱ ὁμάδες τῆς Ν. Ἐποχῆς διατυπώνουν διάφορα συστήματα αὐτοσωτηρίας καί αὐτοεξέλιξης, σύμφωνα μέ τά ὁποῖα ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά καλλιεργήσει καί νά ἀναπτύξει τίς θεϊκές δυνάμεις, πού δῆθεν βρίσκονται μέσα του, προκειμένου νά ἀνέλθει σέ ἀνώτερα ἐπίπεδα ὕπαρξης. Γιά νά γίνει αὐτό εἶναι ἀνάγκη νά ἐφαρμόσει συγκεκριμένες τεχνικές, πού διαφέρουν ἀπό ὁμάδα σέ ὁμάδα. Στά πλαίσια αὐτά χρησιμοποιεῖται ὁ πανσεξουαλισμός καί τά κάθε εἴδους ὄργια ὡς μορφές «νέας ἐνδεδειγμένης συμπεριφορᾶς».

Ἀνερχόμενος τά διάφορα ἐπίπεδα ἐξελίξεως ὁ ἄνθρωπος, καθίσταται «ὑπεράνθρωπος», γίνεται «μύστης» καί γνωρίζει τά μυστικά τῆς ζωῆς, πού παραμένουν ἀπόκρυφα γιά τούς ἀμυήτους. Ἕνας τέτοιος μύστης ἦταν καί ὁ Ἰησοῦς Χριστός καί οἱ ἀρχηγοί τῶν γνωστῶν θρησκειῶν. Ὅσοι ἔχουν φτάσει στά ἀνώτερα ἐπίπεδα συνιστοῦν τή Μεγάλη Λευκή Ἀδελφότητα, γιά τήν ὁποία μίλησε ἡ Μπλαβάτσκυ καί διάφορες ὀργανώσεις τῆς Ν. Ἐποχῆς. Πρόκειται γιά ὁμάδα ὑπερανθρώπων πλέον ὄντων, ἡ ὁποία ἔρχεται σέ ἐπαφή μέ ἄτομα, ἀλλά καί μέ ὀργανώσεις αὐτοῦ τοῦ κόσμου, μέ σκοπό νά κατευθύνει τήν ἀνθρωπότητα πρός ἑνοποίησιν φυλῶν, θρησκειῶν καί κοινωνικῶν τάξεων.

4. Νέα Ἐποχή καί Ὀρθόδοξη πίστη

Εἶναι φανερό ὅτι τό σύνολο σχεδόν τῶν ἀντιλήψεων τῆς Ν. Ἐποχῆς ἔρχεται σέ πλήρη ἀντίθεση μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη, παρά τό γεγονός ὅτι πολλές ὀργανώσεις τοῦ κινήματος θέλουν νά ἐμφανίζονται ὑποκριτικά ὡς σύμφωνες μέ τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὁ Θεός τῆς Ν. Ἐποχῆς εἶναι ἕνας ἄλλος «θεός», διαφορετικός ἀπό τόν προσωπικό Θεό τῆς χριστιανικῆς πίστης, στόν ὁποῖο μπορεῖ καθένας νά σταθεῖ ἀπέναντι καί νά ἐπικοινωνήσει μέ τήν προσευχή. Εἶναι μιά ἀπρόσωπη δύναμη πού τελικά ταυτίζεται μέ τόν ἄνθρωπο καί τό κόσμο.

Ὁ ἄνθρωπος τῆς Ν. Ἐποχῆς δέν εἶναι τό δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, πού ἔχει σκοπό νά θεωθεῖ, δηλ. νά ἑνωθεῖ μέ τόν Θεό καί νά γίνει θεός «κατά χάριν» (ὄχι «κατά φύσιν»), ἀκολουθώντας τόν τρόπο καί τή διαδικασία πού τοῦ ὑποδεικνύει ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Ὁ ἄνθρωπος τῆς Ν. Ἐποχῆς πιστεύει ὅτι εἶναι ἤδη θεός, ὅτι ἔχει φτάσει στή «θέωση», ὅτι ἔχει θεϊκή οὐσία. Κατά συνέπειαν, λατρεύει τόν θεό πού δῆθεν ὑπάρχει μέσα του, δηλ. τόν ἑαυτό του. Ὅπως εἶναι γνωστό, ὁ διάβολος, προκειμένου νά ὁδηγήσει τούς πρωτοπλάστους στήν πτώση, τούς ἐξαπάτησε μέ τήν πρόταση «ἔσεσθε ὡς θεοί» (=θά γίνετε θεοί). Αὐτή ἡ δαιμονική πρόταση, αὐτό τό δαιμονικό «εὐαγγέλιο» ἀποτελεῖ τόν πυρήνα τῆς διδασκαλίας τῆς Ν. Ἐποχῆς γιά τόν ἄνθρωπο. Εἶναι φυσικό ὅτι τό δαιμονικό αὐτό «εὐαγγέλιο» δέν μπορεῖ νά ὁδηγήσει τόν ἄνθρωπο οὔτε στήν εὐτυχία οὔτε στή σωτηρία. Ὁδηγεῖ μόνο στήν κατασκευή ἀτόμων μέ ὑπερβολική αὐτάρκεια καί ἀλαζονεία, πού πιστεύουν ὅτι μποροῦν νά ἐπιτύχουν μέ τίς δυνάμεις τους τά πάντα. Τά ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς ἀντίληψης τά διαπιστώσαμε πρόσφατα ὅταν ἡ «νέα τάξη πραγμάτων» (τό στρατιωτικό σκέλος τῆς Ν. Ἐποχῆς) ἐπιχείρησε νά ἐπιβάλει διά τῆς στρατιωτικῆς βίας τήν ἄποψή της σέ γειτονική μας ὀρθόδοξη χώρα.

Τέλος ἡ Ν. Ἐποχή ἀρνεῖται τό κέντρο τῆς πίστης μας πού εἶναι ἠ διδασκαλία γιά τόν Ἰησοῦ Χριστό, τό Υἱό τοῦ Θεοῦ. Δέν θεωρεῖ τόν Ἰησοῦ Χριστό σάν τόν μόνο ἀληθινό Θεό, ἀλλά σάν κοινό ἄνθρωπο, πού ἔφτασε σέ κάποια ἀνώτερη κατάσταση. Ἀντί τοῦ Ἰ. Χριστοῦ κάθε ὀργάνωση ἀναμένει ἕνα δικό τῆς Μεσσία, ἕνα δικό της «χριστό». Γιά νά ἐπιτύχει ὅμως αὐτός ὁ Μεσσίας τό ἔργο του εἶναι ἀπαραίτητη ἡ παγκοσμιοποίηση, ἡ μία θρησκεία, ἡ μία οἰκονομία, κ.τ.λ. καί πρός αὐτή τήν κατεύθυνση ἐργάζονται οἱ ὀργανώσεις τῆς Ν. Ἐποχῆς.

Πάντως κατά τήν Ἁγ. Γραφή ἐκεῖνος πού θά μιμηθεῖ τό πρόσωπο καί τό ἔργο τοῦ Ἰ. Χριστοῦ θά εἶναι ὁ Ἀντίχριστος, πού θά δράσει στό τέλος τοῦ κόσμου καί ἄλλοι «ἀντίχριστοι πολλοί» πού ἤδη δροῦν ὡς πρόδρομοί του. Μήπως σ' αὐτά τά πλαίσια ἐντάσσεται καί ἡ δράση τῆς Ν. Ἐποχῆς;

Εἰδήσεις - Σχόλια - Γεγονότα

Αἰθηση προκάλεσε πρίν λίγους μῆνες ἡ Ἔκθεση τοῦ Ἀμερικανικοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν τοῦ 1999 γιά τή θρησκευτική ἐλευθερία στήν Ἑλλάδα, ὅπου διατυπώνονται σοβαρές κατηγορίες εἰς βάρος τῆς χώρας μας γιά προνομιακή θέση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί γιά μή δίκαιη δῆθεν μεταχείρηση ἄλλων θρησκευτικῶν ὁμάδων. Στήν Ἔκθεση αὐτή ἀπάντησε ἡ Ἱ. Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέ ἐκτενή ἀνακοίνωσή της (30-9-1999), πού ἀποτελεῖ ὑπόδειγμα ἀπαντήσεως σέ ὅμοιες κατηγορίες. Δυστυχῶς τό περιεχόμενο αὐτῆς τῆς ἀπαντήσεως οὐσιαστικῶς ἀπεσιωπήθη ἀπό τά μέσα ἐνημερώσεως. Ὅπως ἀποδεικνύει τεκμηριωμένα τό κείμενο τῆς Ἱ. Συνόδου, οἱ κατηγορίες ἐναντίον τῆς χώρας μας εἶναι ἀνυπόστατες γιατί ὅλα αὐτά γιά τά ὁποῖα κατηγορούμεθα ἰσχύουν κατά τόν ἴδιο ἀκριβῶς τρόπο τόσο στίς Η.Π.Α. ὅσο σέ ὅλα τά πολιτισμένα κράτη. Ἡ ἐνέργεια τῶν Η.Π.Α. προκαλεῖ ἔκπληξη καί φανερώνει τά ἑξῆς: α) ὅτι οἱ αἱρετικές καί παραθρησκευτικές ὁμάδες στή χώρα μας ἔχουν ὑψηλές διασυνδέσεις καί μποροῦν νά διοχετεύουν τήν προπαγάνδα τους σέ ἐκπροσώπους μεγάλων δυνάμεων (Ἀμερικανική Πρεσβεία καί Ἀμερικανικές Ὑπηρεσίες) καί β) ὅτι μεγάλες δυνάμεις προχείρως ἀποδέχονται αὐτή τήν προπαγάνδα δείχνοντας ὐποκριτική μονομέρεια, ἔλλειψη ἀντικειμενικότητας καί ἀδικαιολόγητη ρατσιστική καχυποψία ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων χωρῶν μόνο καί μόνο ἐπειδή εἶναι Ὀρθόδοξες χριστιανικές χῶρες.

Ἔντυπο τῆς αἵρεσης τῶν Ἀντβεντιστῶν τῆς Ζ' Ἡμέρας διενεμήθη πρό ἡμερῶν στήν πόλη μας. Σ' αὐτό ἀναγράφεται καί ἀριθμός ταχυδρομικῆς θυρίδας στήν Τρίπολη μέσῳ τῆς ὁποίας μπορεῖ κανείς νά ἐπικοινωνεῖ μέ τήν αἵρεση. Στό τέλος τοῦ ἐντύπου ἀναγράφεται: «σημειωτέο δέ, ὅτι οὐδεμία σχέση ὑπάρχει μέ τούς Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ». Πρός ἐνημέρωσιν τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας μας ἀναφέρουμε ὅτι οἱ Ἀντβεντιστές τῆς Ζ' Ἡμέρας εἶναι αἵρεση πού ἡ διδασκαλία της μοιάζει στά περισσότερα σημεῖα μέ αὐτή τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ. Εἶναι ἡ αἵρεση ἀπό τήν ὁποία προῆλθαν οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ (καί κατά συνέπειαν λίγο παλαιότερη ἀπό αὐτούς), ἐμφανίστηκε στίς Η.Π.Α. στά μέσα τοῦ περασμένου αἰῶνος καί φυσικά δέν ἔχει καμία σχέση μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας.

Μέ ἀφορμή τή συνεχῆ προβολή τοῦ ἀποκρυφισμοῦ καί τῶν μαγικοσατανιστικῶν δραστηριοτήτων ἀπό μέσα ἐνημερώσεως, ἐφημερίδες, περιοδικά κ.τ.λ., καθίσταται ἐπίκαιρη ἡ ἀνάγκη τῆς διαφώτισης ἰδιαίτερα τῶν ἐφήβων ὅσον ἀφορᾶ τά πλοκάμια τοῦ νεοσατανισμοῦ καί ἄλλων ἀποκρυφιστικῶν πρακτικῶν, πού πλήττουν καί διαλύουν τήν ἀνθρώπινη προσωπικότητα καί ὁδηγοῦν στόν πνευματικό καί βιολογικό θάνατο. Ἡ μητέρα Ἐκκλησία συμπαρίσταται μέ ἀγάπη στήν εἰλικρίνεια τῆς μεταμέλειας τῶν θυμάτων τῆς σκοτεινῆς λατρείας. Ὅσο γιά τούς θιασῶτες τοῦ πονηροῦ, «φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χείρας Θεοῦ ζῶντος» (Ἀπ. Παῦλος).